Τα 300

Η cinematia γράφει σήμερα, μετά απο μια βδομάδα απουσίας για να γιορτάσει τα 300 της ποστ.Δεν είναι πάρα πολλά, δεν είναι όμως και λίγα!Για 300 φορές μέχρι σήμερα έκανα log in εδώ και έγραψα κάτι που σκοπό είχε να "αφήσει" το δικό μου μυαλό και να πετάξει μακριά προς τα εσάς.
Αυτή την περίοδο βλέπω πολλές ταινίες με το movie buddy μου, αλλά ακόμη να "στρωθώ" και να τις μοιραστώ μαζί σας. Θα γίνει όμως και αυτό, θα γίνει όταν ηρεμήσουν τα πνεύματα στην καθημερινότητά μου, και όταν η λέξη "ρουτίνα" θα ηχεί σαν μουσική στ'αφτιά μου. Γιατί η ρουτίνα έχει πολλές χάρες (και ας γκρινιάζουν οι περισσότεροι) ό,τι σε βγάζει απο το πρόγραμμά σου, είτε καλό είτε κακό, είναι στρεσογόνο.

Το κλειδί

Προχθες στη δουλειά, καθώς απολάμβανα το διάλειμμά μου, βρήκα στην τσάντα μου ένα κλειδί. Ένα κλειδί που δεν το έχω ξαναδεί. Κανείς δε φαίνεται να το αναγνωρίζει. Ένα κομμάτι κρύου υλικού που μαντεύω πως ανοίγει κάποιο λουκέτο. Δε θυμάμαι, δε ξέρω τι ανοίγει, δεν ξέρω αν είναι δικό μου. Σκέφτηκα όμως μια ταινία: "Mulholland Dr."(2001) . Θυμάσαι το ρόλο του κλειδιού; Λες να αλλάξει τόσο και η δική μου ζωή :-P

Καλό υπόλοιπο Σαββατοκύριακο!

Υ.Γ : Τελικά μετα απο συζήτηση με άλλους blogger-φίλους αποφάσισα να δώσω στο "κλειδί" αυτό άλλες προεκτάσεις.Εψαχνα κάποιες απαντήσεις εδώ και καιρό (υπαρξιακά-φιλοσοφικά ζητήματα κτλπ) οπότε παίρνω το "εξ ουρανού" αυτό κλειδί σαν την απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που με απασχόλησαν τον τελευταίο καιρό. Τι απαντήσεις βρήκα; Δε ξέρω,αλλά παίρνω σαν δεδομένο ότι τα έλυσα όλααα!

Το σπίτι του Κάιν (2000)

Μέρα σαν και αυτή, ηλιόλουστη και χαμογελαστή πήρα το δρόμο για το βουνό.Η φύση στολισμένη με κάθε λογής χρώματα περίμενε να τη θαυμάσουμε. Πέρασα ώρες κάπου ζεστά, με τον αέρα να φυσά δυνατά. Τόσο δυνατά που έδιωξε όλα τα σύννεφα και μας χάρισε έναν καθαρό ουρανό.Χάζευα το γαλάζιο της θάλασσας που γρήγορα ξάνοιξε τον τόνο του καθώς έπεφτε το σούρουπο.Όταν η λεπτή γραμμή που χωρίζει το υγρό στοιχείο απο τον ουρανό, χάθηκε, είδα τα πλοία πέρα μακρυά να φέγγουν.Πάντα με γοητεύουν τα πλοία τη νύχτα.Πάντα σκέφτομαι ότι η θέα απο τη θάλασσα προς τη στεριά είναι προνόμιο συγκεκριμένων άνθρωπων που κατα μια έννοια ανταποδίδουν το βλέμα μου όταν κοιτώ προς το μέρος τους και τύχει να χαζεύουν τη στεριά. Με καλή παρέα, συζήτηση και ωραίο φαγητό συνοδευόμενο με κόκκινο κρασί η ώρα πέρασε ευχάριστα. Με μια τέτοια βόλτα παίρνεις μικρές ανάσες και συνεχίζεις, σκέφτηκα στον κατήφορο. Μικρές στιγμές και λεπτομέρειες που ξεχωρίζουν μέσα στα χρόνια. Μέρες που καταχωρούνται στη μνήμη μας σαν χρώματα,εικόνες,μυρωδιές και λόγια.

Για κάποιους συνανθρώπους μας οι μέρες αυτές είναι δεδομένες, για αρκετούς πάλι είναι απαγορευμένες.
"Το Σπίτι του Κάιν" είναι ένα ντοκιμαντέρ που αγγίζει τους ανθρώπους πίσω απο τα σίδερα.Ο Χρήστος Καρακέπελης "ακολουθεί" έξι κρατούμενους στις φυλακές του Κορυδαλλού, έναν αποφυλακισμένο και ένα δεσμοφύλακα. Ο σκηνοθέτης συνθέτει ένα παζλ χαρακτήρων τρομακτικά αληθινό. Η ειλικρίνεια των "πρωταγωνιστών" αφοπλίζει. Το καλό και το κακό συνυπάρχουν μέσα μας, αυτό που έχει σημασία είναι η μεταξύ τους ισορροπία. Για τους θύτες του ντοκιμαντέρ είναι αυτό που λέει ο Κ.Κισλόφσκι(μέσω του ήρωά του)στο "Δεκάλογο:8" : "Γιατί η καλοσύνη υπάρχει. Νομίζω ότι υπάρχει σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα.Οι καταστάσεις πυροδοτούν το καλό και το κακό. Εκείνη τη νύχτα δεν πυροδότησε το καλό μέσα μου." Έτσι απλά(;) άνθρωποι της διπλανής πόρτας ανοίγουν την ψυχή τους και μοιράζονται με εμάς μια αλήθεια:Δε θέλει και πολύ για να φτάσει κανείς στο φόνο, μια λάμψη στο μυαλό,ένα γύριμσα είναι.
Ο Καρακέπελης με την κάμερά του σεβάστηκε τόσο τους κρατούμενους όσο και τον χώρο τους.Οι "συνεντεύξεις" δεν έχουν την αίσθηση της ανάκρισης αλλά βγαίνουν αβίαστα, σαν μια εξομολόγηση που στόχο έχει την κάθαρση.Η φυλακή κινηματογραφείται σε αργούς ρυθμούς,πάντα σε αρμονία με τους αργούς ρυθμούς της ζωής των κρατουμένων.
Θα έλεγα ότι είναι απο τα πιο προσεγμένα ντοκιμαντέρ που έχω δει αλλά σίγουρα για γερά στομάχια.Τα όσα ακούγονται σοκάρουν(όπως η ομολογία μιας ηλικιωμένης αγράμματης γυναίκας που σκότωσε τον γιό της).Είναι τελικά πάντα δύσκολο όταν μιλάμε για φόνους, θύματα και θύτες,τιμωρία και εγκλεισμό,πόσο μάλλον όταν αυτά δεν βρίσκονται πια στη σφαίρα της φαντασίας αλλά αποτελούν μέρος της πραγατικότητας.

Φίλοι μου σας αποχαιρετώ!

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέπτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια μας, χάνουμε 60 δευτερόλεπτα φωτός. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή μου.

Θεε μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι και ένα τραγούδι του Σεράτ θα ήταν η σερενάτα που θα τη χάριζα στη Σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο απ'τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...
Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

...Στους γέρους θα έδειχνα ότι τον θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατεία, αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από εσάς τους ανθρώπους. Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.

Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από εσάς...

Να λές πάντα αυτό που νοιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα ότι σ'αγαπώ και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ και ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μία τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσε με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για 'σένα.

Στείλε αυτό το μήμυμα σε όποιους θέλεις.

Αν δεν το κάνεις σήμερα, αύριο θα είναι όπως και χθες. Κι αν δεν το κάνεις ποτέ, δεν πειραζει."

Ξέρω ότι το σημερινό μου ποστ δεν είναι πρωτότυπο. Το είχα πρωτοδιαβάσει και εγώ μήνες πριν, αλλά όχι όλο, κάποιες παραγράφους μόνο. Έπεσε στα μάτια μου σήμερα την ώρα που κοίταζα σε έναν απο τους μουντούς τοίχους του σχολείου που διδάσκω. Και ήταν μεγάλο δώρο...
Για 7 λεπτά δεν άκουγα τίποτα. Τα μάτια μου θόλωναν συνέχεια και με δυσκολία διάβαζα την κακής ποιότητας φωτοτυπία. Αυτά τα λόγια άγγιξαν την καρδιά μου και με συγκίνησαν σαν ένα παιδί που διαβάζει και ανακαλύπτει τον γραπτό λόγο για πρώτη φορά. Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκέζ αποχαιρέτησε τη συγγραφή για λόγους υγείας, αποχαιρέτησε και τους φίλους του κάτω απο τη σκιά του θανάτου. Παράλληλα, χάρισε σ'όλους τους αναγνώστες αυτής της "επιστολής" έναν ύμνο στη φιλία.
Ναι, η φιλία είναι γεγονός, δεν είναι μήθος, υ π ά ρ χ ε ι. Υπάρχει όσο αγαπάμε τους συναθρώπους μας και αντιστεκόμαστε στην αποξένωση. Όσο κάνουμε τους ξένους δικούς μας ανθρώπους. Όσο σεβόμαστε την ύπαρξη του άλλου, όσο σταματάμε για να τον ακούσουμε. Η ζωή είναι εδώ και είναι κρίμα να στερούμαστε εκδηλώσεις χαράς και αγάπης. Όσο ωραίο είναι να γίνεσαι αποδέκτης των παραπάνω, τόσο ωραίο είναι να τα προσφέρεις απλόχερα. Είμαστε περαστικοί απο αυτή την επίγεια γειτονιά. Και εγώ πάντα φροντίζω να χαιρετώ τους φίλους μου κάθε φορά που "χωρίζουν οι δρόμοι μας" και δε στέκομαι στο αύριο.
Ο Μαρκέζ έγραψε τα παραπάνω λόγια με τον θάνατο να βαραίνει τις πλάτες του. Εγώ, χωρίς αυτό το βάρος, σκέφτομαι πάντα πως η ζωή έχει ομορφιές. Αφήνω την ψυχή μου στον ήλιο για ώρες, μιλώ με τον εαυτό μου, τον μόνο πραγματικό (τελικά) ένοικο του μυαλού μας και προσπαθώ την αισιοδοξία μου να την περάσω και στους γύρω. Πορεύομαι με όσα έχω, δεν είναι ποτέ αργά να δεις τα θετικά τις ζωής να νικάνε τα αρνητικά. Δε χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε το θάνατο για να χαρούμε τη ζωή, να χαρούμε την αλλαγή των εποχών, το άνθισμα ενός λουλουδιού, ένα αστείο. Η ζωή είναι εδώ και θεωρώ τον εαυτό μου αχάριστο όταν ξεφυσώ. Η ζωή απο μόνη της είναι ένα δώρο, δεν ξέρεις για πόσο, ξέρεις όμως ότι είναι μια αρχή για δημιουργία. Έτσι και αλλιώς κανείς κατα βάθος δε βρήκε ποτέ το "κλειδί της ευτυχίας" άρα όλοι τελικά είμαστε ίσοι, κάτω απο τον ίδιο ουρανό. Ξεχνάμε όμως συχνά ότι η καλύτερη σχέση στην καθημερινότητά μας θα πρέπει πρώτα να είναι αυτή με τον εαυτό μας. Ψάχνουμε μονίμως κάποιον για να γίνει ο καθρέφτης μας, να μας κοιτάξει, να τον κοιτάξουμε και να μας βρει αποδεκτούς, ωραίους, όμορφους, έξυπνους και να μας θαυμάζει. Η πραγματική όμως χαρά θα ξεκινήσει όταν μια μέρα κοιτάξουμε στα ήρεμα νερά μιας λίμνης, και μέσα σε αυτόν τον φυσικό καθρέφτη, ξεκομμένοι απο όλους, παραδομένοι στην ησυχία της μοναξιάς, θα νιώσουμε περιφάνεια με την εικόνα του ευατού μας, για όσα κάναμε, για όσα είπαμε, για όσα δόσαμε και δεν κρατήσαμε για μας. "Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις."
καλό βράδυ εκεί έξω!

Αληθινή ζωή (2005)

Σαν ψέμα ακούγεται ο τίτλος. Πόσοι απο εμάς ζουν μια αληθινή ζωή, ή τη ζωή που θα ήθελαν αληθινα ή μέσα στην αλήθεια;
Ο Πάνος Κούτρας σκηνοθετεί ένα love story, που όσο και αν ακολουθεί την κλασσική δομή του είδους τόσο σκοτεινό και "ξένο" παραμένει.
Κεντρικός ήρωας είναι ο Άρης Καλλιγάς, γόνος της πλούσιας και γνωστής οικογένειας Καλλιγά. Με πατρικό με θέα στην Ακρόπολη, τεράστιο κήπο και τη βαθύτερη πισίνα της Ευρώπη, ο μοναδικός δικός του άνθρωπος εν ζωή είναι η μητέρα του. Ένα μυστήριο καλύπτει το θάνατο του πατέρα του και ο Άρης έχει βαλθεί να το λύσει. Στο δρόμο του θα συναντήσει την Αλεξάνδρα μια κοπέλα διαφορετικής τάξης, και θα βιώσουν ένα παράφορο έρωτα. Η κα Καλλιγά όμως έχει άλλα σχέδια για τον γιο της.
Σε μια ατμόσφαιρα πολύ σουρεάλ, ένα τραβηγμένο μελόδραμα, σε μια Αθήνα που ενώ αναγνωρίζεται σαν τόπος γίνεται ταυτόχρονα ξένη χώρα. Η Ακρόπολη φλέγεται, η Αθήνα ξαφνικά δοσμένη χωρίς το υπέρτατο σύμβολο πολιτισμού της. Ένα ψάρι ζει στην πισίνα της έπαυλης. Πόσο αληθινά είναι όλα αυτά; Η οικία της κυρίας Καλλιγά φαντάζει φτιαγμένη απο χαρτόνι και ο Άρης μέσα σ'ενα ψεύτικο κόσμο ψάχνει για αλήθειες. Ψάχνει για αλήθειες με μια θωλομένη μνήμη αλλά δεν εγκαταλείπει.
Ξαφνικά αναρωτιέσαι, τι σημασία έχει τελικά η αλήθεια; Το σινεμά του Κούτρα πάντως δεν είναι mainstream. Έχει διάφορες πινελιές και περισσότερες απο το gay genre, είδος το οποίο παραδέχεται δίχως φόβο και πάθος.
Πρωταγωνιστούν: Νίκος Κουρής, Θέμις Μπαζάκα, Μαρίνα Καλογήρου και Ανά Μουγκλαλίς

Καλό μας Νοέμβρη και καλή ζωή

Κάθε μήνα μου αρέσει αυτό το πρώτο ποστ. Μου αρέσει που ενδίδω στο να γράψω το αναμενόμενο, αυτό το κλισέ "καλό μήνα". Είναι σαν να δίνω στους "θεατές" μου το happy end. Αφού το θέλουν και το περιμένουν, γιατί να τους το στερήσω;
Σήμερα σκέφτηκα ότι σημασία έχει τι ερμηνεία δίνουμε εμείς στις μέρες που περνούν. Αν τις δούμε "μουντές" και "άδειες" χάσαμε έναν ακόμη μήνα ζωής.
Διάβασα πρόσφατα ότι "το καλύτερο ημερολόγιο είναι αυτό της μνήμης, που το κουβαλάμε πάντα μαζί μας". Συμφωνώ και προσθέτω επίσης ότι παρόλο που η μνήμη μας στερείται την ακρίβεια μιας κινηματογραφικής κάμερας έχει άλλες χάρες. Η ανθρώπινη μνήμη ανακαλεί στιγμές, εικόνες, μυρωδιές και συναισθήματα, ομορφιές της ζωής που θα ζήλευε ο κάθε σκηνοθέτης που πασχίζει να τις μεταφέρει στο κοινό του.
Αφήνω τον Οκτώβρη στο παρελθόν με πολλές αναμνήσεις και άλλα τόσα συναισθήματα. Ξεκίνησα δουλειά και απέκτησα καινούργιους "μπόμπιρες" να με φωνάζουν "κυρία". Οι μέρες έφυγαν γρήγορα μέχρι να μπω στο νέο μου πρόγραμμα. Βοήθησα στο "στήσιμο" ενός σπιτιού με επιτυχία, πέρασα ευχάριστα τον ελεύθερο μου χρόνο βολτάροντας στη πόλη, το βουνό και τη θάλασσα. Συζήτησα με φίλες και είδαμε πολλές ταινίες. Χάρισα στον εαυτό μου ένα καλό check up και είδα ότι όσο είμαι σε φόρμα όλα μπορούν να πάνε καλά και ακόμη καλύτερα. Ο καρδιολόγος κατα την εξέταση μου είπε "Έχεις μικρή καρδιά" και εγώ γέλασα επι τόπου με την καρδιά μου, για το πως ακούστηκαν τα λόγια του. Ο γιατρός βέβαια έσπευσε να εξηγήσει: "Ανατομικά εννοώ, και αυτό είναι καλό". Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα κάτι αλλά το κράτησα για μένα. Σκέφτηκα ότι αν και μικρή, η καρδία μου είναι χαρισμένη εδώ και κάποια χρόνια. (Αυτήν έχω, αυτή μπόρεσα να δώσω γιατρέ!). Για την ακρίβεια την έταξα, και θα δοθεί με αγάπη σε έναν άνθρωπο που όμως τελικά δε θα γνωρίσω ποτέ.
Αυτές τις μέρες, όσο ο καιρός το επιτρέπει, εξακολουθώ να μετακινούμαι με το ποδήλατο και... (σσσ...μυστικό...) κλείνω τα μάτια μου για δευτερόλεπτα καθώς τιμονάρω το δίτροχό μου και νιώθω τον αέρα της εποχής να με αναζωογονεί...Είναι η στιγμή της μέρα που βιώνω την υπέρτατη ελευθερία :-)

Eduart (2007)

Σήμερα, μέρα απελευθέρωσης, η cinematia μιλάει για σύγχρονους "κρατούμενους" και "πολεμιστές".

Ο Eduart είναι ένας απο αυτούς. Ο νεαρός Αλβανός "μάχεται" ενάντια στη χώρα του, το σκληρό του πατέρα και παλεύει για μια καλύτερη ζωή. Ελπίζει σε μια οικονομική άνεση, και ένα μέλλον στη βιομηχανία της μουσικής, ως σταρ της ροκ. Όλα αυτά στην εποχή μας, στις μέρες μας όπου όσο και αν κάποιοι άνθρωποι ζουν ελεύθεροι απο "κατακτητές" τόσο γίνονται αιχμάλωτοι του εαυτού τους.
Η Αγγελική Αντωνίου γράφει το σενάριο και σκηνοθετεί μια ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Δεν είναι μόνο η "προσφυγιά" που θίγει, είναι ο αγώνας της επιβίωσης που κάθε άνθρωπος σηκώνει, παράλληλα με τη μέσα μας πάλη μεταξύ καλού και κακού. Ο Eduart φτάνει υπο αντίξοες συνθήκες στη χώρα μας αλλά τελικά εδώ δεν είναι ο παράδεισος. Αναγκάζεται να γυρίσει πίσω όταν κάποιοι φίλοι του τον κατηγορούν για μια δολοφονία. Γυρίζει στην Αλβανία ψάχνοντας καταφύγιο και αγάπη απο την οικογένεια. Ο πατέρας του όμως τον αντιμετωπίζει σαν κλέφτη και τον παραδίδει στις αρχές. Ο φυλακισμός του είναι άμεσος. Απο εκείνη τη στιγμή ξεκινά η πιο σκληρή τιμωρία. Απογοητευμένος απο όλους, ο Eduart έχει μόνο τον εαυτό του. Οι απάνθρωπες συνθήκες κράτησης του Eduart όμως και η γνωριμία του με ενα Γερμανό γιατρό αλλάζουν το μέσα κόσμο του για πάντα.
Η ταινία γίνεται ενδιαφέρουσα πέρα απο το ότι μιλάει για ένα πραγματικό γεγονός και για ένα ακόμη σημαντικό λόγο. Σαν θεατές δε γνωρίζουμε αν ο Eduart είναι όντως δολοφόνος. Ο μόνος που το γνωρίζει μέχρι τα μέσα της ταινίας είναι ο ίδιος ο ήρωας. Μέσα στην άγνοιά μας λοιπόν συμπαθούμε τον ήρωα για τις δυσκολίες που περνά και συμπάσχουμε με αμείωτο ενδιαφέρον. Η δημιουργός της ταινίας, ως τη στιγμή της αποκάλυψης έχει σίγουρα εξασφαλίσει τη συμπάθειά μας προς τον χτυπημένο απο τη μοίρα Eduart. Όταν λοιπόν ο ίδιος ο ήρωας παραδέχεται την ενοχή του, τα συναισθήματά μας παραμένουν τα ίδια. Δεν είναι μαγικό; Ο Eduart είναι το ανήθικο στοιχείο της ταινίας που όμως συμπαθούμε τελικά. Είναι ένας άνθρωπος που σκότωσε και η πράξη του αυτή αν και έρχεται σε σύγκρουση με την ηθική των θεατών τον συμπαθούν. Αυτό είναι μια πτυχή του μεγαλείου της τέχνης. Να σκύβεις πάνω σε πλάσματα που στην πραγματική ζωή θα καταδίκαζες σαν ξένο σώμα.
Ο Eduart ένας Ρασκόλνικοφ της εποχής μας "περνά από το έγκλημα στην τιμωρία, τολμώντας να παραδεχθεί την ενοχή του." Και αυτή του η ομολογία, δυναμώνει τη συμπάθειά μας προς το πρόσωπό του. Είναι η ίδια συμπάθεια που τρέφουμε απέναντι στην Άννα Καρένινα ή στην Μπες του "Δαμάζοντας τα Κύμματα". Εδώ ο Eduart, αν και θα τιμωρηθεί για την ομολογία του, έχει κερδίσει τη συνείδησή του και τη μάχη με τον εαυτό του.

Καλή επέτειο! Η πραγματική ελευθερία βρίσκεται μέσα μας. Όσα δεσμά και αν σπάσουμε, όσα σύνορα και αν περάσουμε, όπως και αν μας βλέπουν οι άλλοι, η δική μας αλήθεια είναι μέσα μας. Αν δε φροντίσουμε γι'αυτή τη μέσα μας ισσοροπία, παραμένουμε αιώνια αιχμάλωτοι...

Wasp (2003) / Andrea Arlond

H πρώτη ταινία μικρού μήκους στην οποία αναφέρεται η cinematia είναι η "Σφίγγα".
Στην Αγγλία του σήμερα, μια νεαρή, ανύπαντρη γυναίκα με τέσσερα παιδιά παλεύει να επιβιώσει. Στα όρια της φτώχιας, με άδειο πορτοφόλι και τέκνα που πεινάνε, η Zoe(Nathalie Press) προσπαθεί να είναι καλή μητέρα. Όμως όσο και αν προσπαθεί να φροντίσει τα παιδιά της, η φτώχια της δεν της το επιτρέπει. Συναντά μια ηλιόλουστη μέρα έναν παλιό έρωτα, τον Dave. Του λέει πως τα παιδιά που βλέπει είναι μιας φίλης. Η Zoe δέχεται να βγει ραντεβού με τον Dave αλλά μην έχοντας που να αφήσει τα παιδιά της τα παρατά έξω απο την pub, με τον όρο να μην την ενοχλήσουν. Ο ήλιος χάνεται, νυχτώνει, τα παιδιά παραμένουν στο πεζοδρόμιο, πεινασμένα. Η Zoe με τον Dave συνεχίζουν να διασκεδάζουν. Μια σφίγγα θα κάνει την ανατροπή και η Zoe δεν θα διστάσει να δώσει προτεραιότητα στη μητρότητα, η αλήθεια θα φανερωθεί αλλά το τέλος είναι πολύ "γλυκό"
Βραβεύτηκε με Όσκαρ καλύτερης ταινίας μικρού μήκους.

Vincent as in Van Gogh

Αυτές οι μέρες του Οκτώβρη, όσο γίνονται όλο και πιο μουντές, ένα πρόσωπο έρχεται στο μυαλό μου, ο Βίνσεντ. Διαβάζω για δεύτερη φορά τη βιογραφία του και κοιτάζω για πολοστή φορά τους πίνακές του. Τα έργα του, όσο οικία και αν μου φαίνονται τόσο καινούργια γίνονται όσο τα ξαναβλέπω.
Θαυμάζω τον ζωγράφο αυτό. Θαυμάζω το ταλέντο που όπλισε με πινέλο το χέρι του και την απόφασή του να γίνει ζωγράφος στα 27 του χρόνια. Η πορεία του μου δείχνει ότι "ποτέ δεν είναι αργά". Για εκείνον ήταν μια αναλαμπή, μια αστραπή στο "κουρασμένο" του μυαλό που έφερε καρπούς. Για εμάς, ένας άνθρωπος που μας άφησε μια περιουσία ανεκτίμητη.
Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν ότι ο Vincent επιχείρησε να γίνει ιερέας και να ακολουθήσει αποστολές στην Αφρική για να σώσει τους ειδωλολάτρες. Η "εκκλησία" όμως δεν διέκρινε σε αυτόν το ταλέντο του λόγου και τον απέρριψε. Ο Vincent πάλι βρήκε ένα δικό του τρόπο για να μιλήσει στις καρδιές των ανθρώπων.
O Van Gogh έδειχνε πάντα τον θαυμασμό του για τον φίλο του Γκωγκέν αλλά δυστυχώς χωρίς ανταπόκριση. Το 1888 ετοίμασε μάλιστα ένα σπίτι (το "Κίτρινο σπίτι") προκειμένου να συγκατοικήσουν. Ο Γκωγκέν όμως ήταν σκληρός απέναντι στον Βίνσεντ, τόσο σκληρός που διηγούνταν τις κρίσεις του φίλου του σε όσους ήταν πρόθυμοι να ακούσουν.
Παλεύοντας στην ουσία μόνος με την "αρρώστια" του, ο Vincent δε φαντάστηκε ποτέ ότι χρόνια μετά τον θάνατό του άνθρωποι απο όλη τη γη θα θαυμάζουν τις πινελιές του με δέος.
O κινηματογράφος αγκάλιασε τον Vincent και οι ακόλουθες ταινίες είναι μόνο μερικές απο αυτές που έχουν σαν θέμα τον καλλιτέχνη:
Van Gogh (1948)Alain Resnais
Lust for Life (1956)Vincente Minnelli
Vincent & Theo (1990)Robert Altman
Van Gogh (1991)Maurice Pialat
Starry Night (1999) David Abbott
The yellow house (2002)Goran Dukic
The eyes of Van Gogh(2005)Alexander Barnett

The lives of others/Das Leben der aderen(2006)

Κάποιος από τους αναγνώστες μου, μου είχε προτείνει αυτή την ταινία αλλά αμελούσα να την δω μέχρι προχθες. Λίγο όμως η αργία (στην πόλη μου), λίγο το καινούργιο σπίτι της «Σ», και η ίδια-που αποφάσισε με δημοκρατικές διαδικασίες ότι το σαλόνι θα εγκαινιαστεί άμεσα με προβολή..τη νοίκιασα για την περίσταση...Έτσι λοιπόν, τρεις φίλες με τις δικές μας ζωές, παρακολουθήσαμε τις «Ζωές των άλλων», μια ταινία που παραδόξως άρεσε και στις τρεις μας…
Η ιστορία τοποθετείται στη Γερμανία, πριν την πτώση του τείχους. Μια εποχή πολύ δύσκολη για όλους αλλά ιδιαίτερα για τους καλλιτέχνες, αυτά τα ελεύθερα πνεύματα. Ο συγγραφέας Georg Dreyman, κρίνεται μια μέρα ύποπτος με βάση τα πολιτικά του φρονήματα και μπαίνει σε στενή παρακολούθηση. Παγιδευμένος από παντού, μέσα όμως στην άγνοιά του ζει κανονικά τη ζωή του με τη φίλη του και ηθοποιό Christa-Maria. Ο «κατάσκοπος», ένας άνδρας γύρω στα 40 ελέγχει με κοριούς και καταγράφει την καθημερινότητα του ζευγαριού εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο.
Δε θα σταθώ στην εποχή όπου η ελευθερία έκφρασης και λόγου του «τότε» είναι για μερικούς από εμάς αδιανόητη. Θα σταθώ στο πως η ταινία θίγει ένα θέμα που σπάει τα όρια του χρόνου και της εποχής. Ένας άνδρας ανακαλύπτει πόσο άδεια είναι η ζωή του καθώς παρατηρεί τις ζωές των άλλων.
Η ζωή του «κατάσκοπου» είναι τόσο άδεια που ο σκηνοθέτης μας δίνει μόνο μια σκηνή από την προσωπική του ζωή και αυτή με μια ιερόδουλο. Η μεγάλη αντίθεση βρίσκεται στο πρόσωπο του Georg. Ο συγγραφέας ζει τον έρωτά του με την Κρίστα-Μαρία σε ένα σπίτι φτιαγμένο με γούστο και μεράκι. Ο χώρος τους γεμίζει από κουβέντες, φίλους, γέλια και έρωτα. Ο Hauptmann Gerd Wiesler γίνεται σιωπηλός μάρτυρας όλων αυτών. Και ενώ θα περίμενε κανείς να ζηλέψει, να μισήσει και να καταστρέψει τον συγγραφέα για όλα όσα έχει, και ο ίδιος στερείται, ο HGW βρίσκει κάτι άλλο μέσα του. Βρίσκει τον καλό του εαυτό και αναιρεί κάθε θεωρία για τους ανθρώπους του «σιναφιού» του.
Η ανατροπή έρχεται αβίαστα, ο «κατάσκοπος» αγαπά τη ζωή των άλλων και υποκλίνεται στο ταλέντο του συγγραφέα και τη μεγάλη αγάπη που έχει προς τη σύντροφό του. Ένας φαινομενικά άξεστος άνθρωπος βρίσκει σταδιακά μέσα του ένα μικρό θησαυρό που μέχρι τότε αγνοούσε.
Δεν θέλω να αφήσω περισσότερες πληροφορίες στα μάτια όσων δεν έχουν ακόμη αγγίξει αυτή την ταινία. Το τέλος της ταινίας πρέπει να το ανακαλύψετε…εγώ απλά θα το σφράγιζα με δυο κουβέντες της Μπλανς (του ένδοξου «Λεωφορείου»)
«I have always depended on the kindness of strangers».
Αλήθεια, πόσες φορές ξένοι άπλωσαν τα χέρια τους, ενώ οι δικοί μας γύρισαν την πλάτη;

Fur: An imaginary portrait of Diane Arbus

Δεν είναι βιογραφία, δεν είναι αληθινά τα γεγονότα, κάποια πρόσωπα είναι φανταστικά. Τι είναι λοιπόν «Το πορτραίτο» του Steven Shainberg;

Ότι και να είναι η ταινία, ένα είναι σίγουρο: η Ντιάν Άρμπους ήταν πραγματικό πρόσωπο. Ήταν φωτογράφος και ζούσε στη Νέα Υόρκη.
Γεννημένη το 1923, από εύπορη οικογένεια, ήταν κορίτσι με «Γαλλικά και πιάνο». Μόλις 18 ετών παντρεύτηκε το φωτογράφο Άρμπους και από τότε ξεκίνησε η σχέση της με τη φωτογραφία. Η Diane έγινε σύντομα η βοηθός του συζύγου της και μάλιστα η στυλίστρια των μοντέλων του. Το ζευγάρι συνεργάστηκε με τον πατέρα της Diane (ιδιοκτήτης καταστήματος ενδυμάτων) όταν αυτός θέλησε να προωθήσει την καινούργια του κολεξιόν. Οι Arbus μέσα από αυτή τη συνεργασία έγιναν σύντομα γνωστοί, και ξεκίνησαν να αναλάμβανουν δουλειές για Αμερικάνικα περιοδικά μόδας. Για τη Diane όμως αυτό δεν ήταν αρκετό. Αυτή η ευαίσθητη ψυχή έβλεπε πράγματα πέρα από τα μοντέλα και τους προβολείς. Την συγκινούσε η ωμή πραγματικότητα, η ασχήμια και η αλήθεια των εικόνων γύρω της, έτσι όπως δεν την είχε βιώσει ποτέ, καθώς ήταν υπό την προστασία των γονιών και στη συνέχεια του συζύγου της. Από το 1957 ξεκίνησε να μελετά την τέχνη της φωτογραφίας και σύντομα ανακάλυψε την προτίμησή της στο ντοκιμαντερίστικο ύφος που ήταν απόλυτα σύμφωνο με τις ανησυχίες της. Η δουλειά της και η ματιά της προς την πραγματικότητα, αποτέλεσαν έμπνευση για πάρα πολλούς συναδέλφους της και εξακολουθεί να θεωρείται μια ιδιαίτερα σημαντική μορφή στο χώρο της φωτογραφίας. Η ταλαντούχα φωτογράφος αποφάσισε να δώσει η ίδια τέλος στη ζωή της το 1971.
Η Diane Arbus πέρασε στην τέχνη του κινηματογράφου με τη μορφή της Nicole Kidman. H φινέτσα της φιγούρας της και η αλαβάστρινή της επιδερμίδα νομίζω πως τίμησαν την αποθανούσα φωτογράφο.
Ωστόσο, η ταινία διηγείται ένα περιστατικό στη ζωή της Diane για το οποίο αγνοούμε που σταματά η αλήθεια και συνεχίζει η φαντασία του δημιουργού και του σεναρίου. Όποια και να είναι όμως η φύση της ιστορίας της ταινίας, όσο διαρκεί, σε βυθίζει σε μια ατμόσφαιρα μυστικιστική και σχεδόν ονειρική.
Η Diane συναντά τον καινούργιο ένοικο της πολυκατοικίας, όπου μένει με την οικογένειά της. Είναι ένας άνδρας που φοράει μάσκα. Το μυστήριο γύρω από το πρόσωπο και την ταυτότητα του άνδρα σύντομα οδηγεί την Diane στο διαμέρισμά του. Νιώθει φόβο αλλά και μια περίεργη ηδονή καθώς κάθε της βήμα την φέρνει κοντά στην πόρτα του ξένου. Ο φόβος για το άγνωστο παίζει ένα περίεργο παιχνίδι στο μυαλό της, καθώς όμως αφήνεται, ξαφνικά βρίσκει μπροστά της έναν καινούργιο κόσμο, έναν άνθρωπο που της δείχνει τη ζωή έξω από τους μονότονους τοίχους του σπιτιού της. Ο Lionel (Robert Downey Jr.) γίνεται εμμονή για την Diane, ενώ παράλληλα της ξυπνά μια ανάγκη: να φωτογραφίσει.
Ίσως κάποιοι βιαστούν να «διαβάσουν» την ταινία σαν μια ρομαντική ιστορία αγάπης. Εγώ πάλι υποστηρίζω κάτι περισσότερο από το προφανές. Η Diane (ως ηρωίδα της ταινίας πάντα) αγαπά το σύζυγο και τα παιδιά της. Δεν αποζητά στον Lionel μια εξωσυζυγική σχέση, μια παθιασμένη περιπέτεια. Στο Lionel βρίσκει απλά και τυχαία, ένα κομμάτι της ζωής της που είχε στερηθεί για χρόνια πολλά. Σίγουρα η ηρωίδα του Shainberg αφυπνίζεται σεξουαλικά κοντά στον μυστηριώδη άνδρα, αλλά στα πλαίσια της δυσμορφίας του. Στα πλαίσια του ότι αποκτά «το γλυκό από το βάζο», βλέπει κατάματα πως η ζωή κρύβει και ανθρώπους χωρίς αστραφτερή επιδερμίδα και χαμόγελα. Η Diane ερωτεύεται τις ατέλειες του Lionel, με το μάτι ενός εραστή της ζωής που δεν πρόλαβε να δει πολλά. Φοβάται, αλλά ξεπερνά τους ενδοιασμούς της, ακολουθώντας τον σε «απαγορευμένα» μέρη. Ο άνθρωπος αυτός γίνεται το παράθυρό της σε ενα κόσμο που διαφέρει από την καλή κοινωνία και η Diane το απολαμβάνει. Ο Lionel τελικά της δίνει το ύφος του ντοκυμαντερίστα και τη βοηθά να περάσει από βοηθό σε φωτογράφο, κάνοντας την υπέρβαση.

H ζωή συνεχίζεται

Η cinematia είναι εδώ γύρω.
Γράφω αυτό το post περισσότερο για τους πιστούς μου αναγνώστες που με ψάχνουν. Η ζωή μου συνεχίζεται σε ρυθμούς ενός βαλς που άκουσα τυχαία κάπου, κάποτε, απο ένα ανοιχτό παράθυρο.
Η δουλειά ξεκίνησε, αποχαιρετώ μαθητές (με μεγάλη δυσκολία-συχαίνομαι τα "αντιο") γνωρίζω καινούργιους και σε κάθε περίπτωση προσπαθώ να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό. Το άγχος και η αγωνία μιας θεατρικής πρεμιέρας περνά απο το μυαλό μου κάθε που ανεβαίνω στη δική μου "σκηνή" και συστήνομαι ως καθηγήτρια Αγγλικών. Η πρεμιέρα της προηγούμενης εβδομάδας πήγε καλά...
Είδα δυο ταινίες "Fur" και "Περιμένοντας στη Νέα Υόρκη". Θα σας τις διηγηθώ σύντομα. Μεταξύ δουλειάς, σινεμά, φθοράς και αφθαρσίας βρίσκω χρόνο και βοηθώ τη φίλη μου να μετακομίσει. Δουλεύουμε ασταμάτητα εδώ και δυο μέρες. Κάναμε πολλά:βάψαμε το δωμάτιο μπλε, φέρνοντας έτσι ένα κομμάτι ουρανού στο προς το παρόν απρόσωπο διαμέρισμα, ταιριάξαμε το χρώμα του καναπέ με εκείνο του τοίχου...με λίγο περισσότερο κέφι και μεράκι πιστεύω ότι θα το μετατρέψει σε κάτι μοναδικό...
ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ!!!

Αρχές Οκτώβρη

Φαντάζομαι όλοι λίγο πολύ το νιώσαμε σήμερα…το καλοκαίρι είναι πια ένα μήνα μακριά μας, ο Σεπτέμβρης έγινε παρελθόν μόλις χθες βράδυ.

Αυτός ο κλέφτης φταίει! Αυτός ο κλέφτης που τον λένε Οκτώβρη. Τρύπωσε στη ζωή μου χθες βράδυ και πήρε τις καλοκαιρινές μου αναμνήσεις με ξαφνική βροχή, αστραπές και βροντές. Είχα χρόνια να ζήσω τέτοια νύχτα, περίεργα «τρομαχτική» αλλά και μαγική ταυτόχρονα.
Το πρωί το ημερολόγιο στο τοίχο φώναζε «Γύρισε σελίδα» και εγώ υπάκουσα. Έτσι απλά, με μια κίνηση χεριού είδα μια αρκουδίτσα του Αρκτούρου να φιγουράρει στον Οκτώβρη και να με κοιτά κατάματα. Κάτι από χειμώνα ήρθε στο μυαλό μου.
Έτσι απλά γύρισα σελίδα και κάλυψα τις 3 Σεπτέμβρη, την ημέρα που επέστρεψα από τις διακοπές. Έτσι εύκολα, κάλυψα τις 2 Σεπτέμβρη και το τελευταίο μου μπάνιο εκείνη τη μέρα. Όσο οι σελίδες θα γυρίζουν, σκέφτηκα, τόσο και οι μήνες θα τρέχουν. Είναι αστείο το πώς σε ένα κομμάτι μικρότερο του Α4 χωράει τελικά ένας ολόκληρος μήνας, τόσες εικόνες, αναμνήσεις και ποικίλα συναισθήματα. Και ο καιρός περνάει, καλπάζει πάνω από τα κεφάλια μας χωρίς να λαχανιάζει ή να κοντοστέκεται…
Από το Μάιο που μου χάρισαν το ημερολόγιο (να ναι καλά η φίλη μου που πήγε στην Καστοριά) σημειώνω δίπλα πολύ επιγραμματικά τι κάνω κάθε μέρα. Ευτυχώς όλοι οι αριθμοί αυτών των τελευταίων μηνών έχουν και από δίπλα μια ιστορία να διηγηθούν.
Καλό Φθινόπωρο…και εύχομαι με την καλύτερη διάθεση, πολλά, πάρα πολλά...!

Ο Άγγελος (1982)

Η cinematia θυμάται μια ταινία που τάραξε το ελληνικό σινεμά της δεκαετίας του '80. Μια ταινία γροθιά στο στομάχι του τότε Ελληνικού σινεφίλ κοινού, πολύ πριν την εποχή του Οικονομίδη. «Ο Άγγελος» έμεινε στην ιστορία για την ωμότητά της, σαν μια ταινία φοβερά αληθοφανής που μίλησε ανοικτά για την ομοφυλοφιλία, τους τραβεστί και τους «κακόφημους δρόμους». Παράλληλα δε παύει να θίγει θέματα διαχρονικά που εντοπίζονται σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας. Σχέσεις αλληλεξάρτησης, πάθους, εξουσίας κάθε είδους, και καταναγκασμού που μόνο σε αδιέξοδα οδηγούν.
Το 1982, ο Γεώργιος Κατακουζηνός (σκηνοθέτης των"Ζωή" & "Απουσίες") αφήνοντας τα ταμπού στην άκρη γράφει και σκηνοθετεί την αληθινή ιστορία του Άγγελου. Ένας φτωχός νεαρός που ζει στη χαοτική Αθήνα γνωρίζει ένα βράδυ τον Μιχάλη. Ο Μιχάλης του το ξεκαθαρίζει από την πρώτη τους συνάντηση ότι δεν έχει φιλικές διαθέσεις προς τον Άγγελο, αλλά ότι τον ελκύει ερωτικά. «Θέλω να σε βλέπω» του λέει ο Μιχάλης «μαζί θα περνάμε φίνα». Ο Άγγελος δέχεται παθητικά τη συμπάθεια του και βρίσκει τη συντροφιά του Μιχάλη αποκούμπι για να ξεφεύγει από τη μιζέρια του σπιτιού, τη με ειδικές ανάγκες αδερφή του και τους γονείς που δεν τον καταλαβαίνουν.
Οι δυο άντρες ζουν έναν έρωτα όλο πάθος. Ο συνεσταλμένος Άγγελος όμως αγνοεί τα σχέδια του Μιχάλη. Ο τελευταίος θέλει να βγάλει τον Άγγελο στην «πιάτσα». Τον ντύνει γυναίκα, τον βάφει και του δείχνει τον δρόμο για το πεζοδρόμιο. Ο Άγγελος πείθεται ότι πάνω στα τακούνια θα γίνει πιο ποθητός στον αγαπημένο του, θα βγάλουνε λεφτά και θα ζήσουν όπως θέλουν. Δε φέρνει καμία αντίρρηση, προκειμένου να έχει δίπλα του τον Μιχάλη. Η νύχτα όμως κρύβει πολλούς κινδύνους που η αθωότητα του Άγγελου δεν προβλέπει.
Σε μια σχέση αδιέξοδη, ο Άγγελος με το παιδικό προφίλ και τις ευαισθησίες του θα γίνει διάβολος. Η νύχτα και τα κακόφημα στέκια της Ελληνικής πρωτεύουσας θα τον καταπιούν σαν την Άβυσσο. Το μασκαρεμένο του πρόσωπο θα χάσει κάθε ομορφιά, και η ταυτότητά του θα αλλοιωθεί (ούτε άνδρας μα ούτε και γυναίκα). Ο Μιχάλης πάλι, από εραστής και «σωτήρας» θα μεταμορφωθεί σε δυνάστη. Θύμα και θύτης παλεύουν για τις ισορροπίες. Ισορροπίες όμως που τελικά θα κλονιστούν. Στη σχέση των δυο ανδρών δεν αρκεί η αγάπη όταν η έλλειψη σεβασμού πριονίζει τα θεμέλια. Όταν ο Άγγελος επαναστατήσει τίποτα δεν θα μπορέσει να τον αποτρέψει από το χειρότερο. Οι ρόλοι αντιστρέφονται στο χρόνο μιας αστραπής και το άλλοτε θύμα γίνεται θύτης. Τόσο ξαφνικά μα και τόσο φυσικά.
Ο Μιχάλης Μανιάτης στον πρωταγωνιστικό ρόλο υπο τις νότες του Σταμάτη Σπανουδάκη. Η εικόνες μυρίζουν λίγο απο Αλμοδόβαρ ως προς το κιτς και τη μασκαρεμένη θηλικότητα.Κάπου εκεί δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς γιατί αν η ταινία ήταν Ισπανόφωνη θα είχε περισσότερη απήχηση στις μέρες μας..;

O Καϊκτσής (1999)

Επειδή το laxanaki ενθουσιάστηκε με το post μου για το “Notebook” σκέφτηκα ότι δεν είναι κακή ιδέα να προσφέρω στους αναγνώστες μου μια ακόμη ρομαντική ιστορία που διαφέρει από τις άλλες.
Ο λόγος για τον «Καϊκτσή», μια ταινία συμπαραγωγή (Τουρκία, Ελλάδα, Βουλγαρία) της Μπικέτ Ιχλάν. Στη προ Νασλίν και Νίκο εποχή, πριν μια αγάπη και ένας μικτός γάμος αναστατώσει τα μηχανάκια της AGB, ήταν η Ευδοκία και ο Καϊκτσής.
Η νεαρή Ευδοκία Ιορδανίδου (Κατερίνα Μουτσάτσου) από τη Χίο, ερωτεύεται ένα βαρκάρη από το Τσεσμέ. Οι δυο τους συναντιούνται στη Τουρκία όταν η Ευδοκία περνά απέναντι για να τραγουδήσει σε μια συναυλία. Η επικοινωνία τους όμως είναι καταδικασμένη από όλες τις απόψεις. Πέρα από τη διαφορετική γλώσσα, θρησκεία και εθνικότητα, ο Καϊκτσής είναι κωφάλαλος. Δε μπορεί καν να ακούσει τη φωνή της (για την οποία ο κόσμος τη θαυμάζει). Μετά από τις μέρες τους μαζί στο Τσεσμέ, οι δρόμοι τους χωρίζουν. Χωρίζουν μέχρι που στη Χίο βρίσκεται ένας νεαρός άνδρας αγνώστων στοιχείων, ο οποίος κολύμπησε από την Τουρκία ως απέναντι. Οι περισσότεροι μιλούν για τρομοκράτη ή κατάσκοπο. Η Ευδοκία όμως αναγνωρίζει αυτό τον άνδρα.
Κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες πλάθεται μια ιστορία ρομαντικής αγάπης, αγάπης που πιστεύει πως κανένα εμπόδιο δε θα βρεθεί στο δρόμο της. Ελλάδα και Τουρκία όμως αναστατώνονται με αυτή τη σχέση που φαίνεται από όλες τις απόψεις ανορθόδοξη. Πως θα καταφέρει ο κωφάλαλος Καϊκτσής να εντοπίσει την Ευδοκία στην Ελλάδα; Και πως μπορεί άραγε η Ευδοκία να ανταποκριθεί στο κάλεσμά του; Αρχές του 2000 και η τεχνολογία δε φαίνεται να μπορεί τελικά να γεφυρώσει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Η φιλία και η προδοσία είναι θέματα που απασχολούν το σενάριο, ενώ η ιστορία εμπνεύστηκε (και κάνει ωραίες αναφορές) από τον αρχαίο μύθο της Ηρούς και του Λέανδρου. Ο Λέανδρος σύμφωνα με τον μύθο είχε διασχίσει τον Ελλήσποντο κολυμπώντας, για να συναντήσει την αγαπημένη του.

Three steps to Heaven

Τελικά κάποια θαύματα δεν απέχουν και πολύ.


Περπατώντας χθες στη παραλία-στέκι του φετινού καλοκαιριού (Πλαταμώνας, κάτω από το κάστρο) είδα το τοπίο τελείως αλλαγμένο. Εκεί που πριν δυο μήνες κολυμπούσα τώρα έχει άμμο, η θάλασσα τραβήχτηκε μέσα. Βράχοι που μας ξεκούραζαν όσο ήμασταν στο νερό τώρα βγήκαν στη στεριά. Η εικόνα και ο καιρός με κάνανε να αποφασίσω να τραβήξω για πιο χειμερινούς προορισμούς...


Τελικά κάποια θαύματα δεν απέχουν και πολύ. Στα Μετέωρα σήμερα ξαναβρήκα κάτι θεϊκό. Με δυο παπούτσια πάνινα, καλή παρέα, κέφι και διάθεση, έφτασα πιο κοντά στον ουρανό. Εκεί που η φύση και ο άνθρωπος δώσανε τα χέρια για μνημεία αιώνια, άξια θαυμασμού για ατέλειωτες γενιές. Εκεί, που μόνο Ελληνικά δεν άκουγες από τους πιστούς εξερευνητές και τους αναρριχητές, νιώθεις ένα δέος. Ένα δέος προς την "εκεί" αρμονική σχέση φύσης-ανθρώπου.

Η πρώτη βροχή

Απόψε βρέχει, πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό.
Πέρασαν μόλις τρεις βδομάδες απο τις καλοκαιρινές μου διακοπές αλλά όλα γύρω μοιάζουν τόσο διαφορετικά... Σαν να έχουν άλλο χρώμα, άλλη μυρωδιά. Ακόμη και οι άνθρωποι σαν να πήραν το χειμωνιάτικό τους βλέμμα.
Είναι η πρώτη βροχή του Σεπτέμβρη και της εποχής του. Ο ήλιος κρύφτηκε εδώ και μέρες, η θερμοκρασία έπεσε. Για πολλούς ήρθε το τέλος του καλοκαιριού. Εγώ πάλι ελπίζω σε ένα θαύμα. Ελπίζω ο καιρός να μου κάνει τη χάρη και να βρεθώ σε μια παραλία σύντομα. Να βαφτίσω εκείνη τη μέρα δώρο εξ ουρανού και να κάνω το τελευταίο μου μπάνιο.
Τη προηγούμενη χρονιά ήταν κάτω απο το κάστρο του Πλαταμώνα 1η Οκτώβρη που αποχαιρέτησα το καλοκαίρι.

Εγώ, μια φίλη και ελάχιστοι τολμηροί όπως εμείς.

I'd better go to bed.
There's a new sun rising soon.
A new day, a new hope, a tiny step towards our end.
What the future holds we don't know. But why not hope for the best?
Why not sleep and wake up, see the sun and smile, hope for the rainbow and stay alive?
M.K
22/3/2004

Μαρία η Callas

Δεν μπορούσα παρά να παρασυρθώ στο πολύωρο αφιέρωμα της κρατικής τηλεόρασης χθες για τη πασίγνωστη αυτή φωνή. Η Μαρία Κάλλας ταύτισε το όνομα της με την όπερα, τη φωνή αηδονιών, την έννοια της ντίβας και της σταρ.

Η Ελληνίδα (Καλογεροπούλου) γεννημένη μια κρύα μέρα του Δεκέμβρη, το 1923 στην Νέα Υόρκη από μετανάστες γονείς, κατάφερε να εμφανίζεται στις πιο φημισμένες σκηνές του κόσμου. Η πρώτη της εμφάνιση έγινε το 1938 και μάλιστα στην Αθήνα, όπου είχε μετακομίσει με τη μητέρα και την αδερφή της, μετά τον χωρισμό των γονιών της. Ως το 1945 τραγουδούσε στην Αθήνα, έπειτα επέστρεψε στο πατέρα της στη Νέα Υόρκη για μια καριέρα πραγματικά μυθική.
Προικισμένη με ιδιαίτερες φωνητικές χορδές μεσουράνησε δεκαετίες στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Το 1958 όμως προκάλεσε αμέτρητα αρνητικά σχόλια καθώς εγκατέλειψε τη «Νόρμα» στη μέση της παράστασης ανακοινώνοντας ότι αρρώστησε, αφήνοντας τον πρόεδρο της Ιταλίας και όλη την καλή κοινωνία άναυδους. Η Κάλλας αποφάσισε να μη ξανατραγουδήσει στη σκάλα για χρόνια, ενώ έκανε ένα διάλειμμα το 1959 για μια κρουαζιέρα με τη θαλαμηγό Χριστίνα.
Χάρηκε τον θαυμασμό μουσικόφιλων, βασιλιάδων και εκείνο του Ωνάση. Αγάπησε τον τελευταίο όσο κανένα άλλο άνδρα στη ζωή της και η προδοσία του της άνοιξε το δρόμο για τη πτώση της. Η Μαρία, η προσωπικότητα των συνεντεύξεων και της σκηνής, έγινε το έρμαιο του μεγιστάνα του πλούτου. Οι παραστάσεις της σταμάτησαν, η Μαρία που είχε κάποτε στα πόδια της τη βιομηχανία της μουσικής τώρα σώπαινε. Απουσίασε ως το 1964 από τα μουσικά δρώμενα, ώσπου ο Τζεφιρέλι μπόρεσε να την πείσει για την «Tosca». Ακολούθησε η «Norma» στο Παρίσι και η «Tosca» στο Metropolitan της Νέας Υόρκης. Ο Ωνάσης όμως προτίμησε τη διασημότερη κυρία της Υφηλίου εκείνης της εποχής, παντρεύτηκε τη χήρα του Κένεντι, Τζάκι. Η Μαρία έπεσε σε κατάθλιψη, μια εισπρακτικά αποτυχημένη ταινία του Pasolini «Μήδεια» προστέθηκε στο βιογραφικό της, και η Callas γίνεται πια δασκάλα φωνητικής στη Νέα Υόρκη.
Το 1974, στην Ιαπωνία η Μαρία θα δώσει την τελευταία της δημόσια παράσταση. Τον επόμενο χρόνο θα πεθάνει ο Ωνάσης και η Μαρία θα αποτραβηχτεί από τα εγκόσμια, στο σπίτι της στο Παρίσι θα ζει με τις αναμνήσεις ενός μεγάλου έρωτα. Νιώθει άχρηστη, κανείς συνάδελφος της δε θέλει να την επισκεφτεί ή να τη συμβουλευτεί. Το αστέρι μιας εποχής καταθλίβεται, μόνη, δίχως φίλους. Το 1977 η τέφρα της θα σκορπιστεί στο Αιγαίο και τα προσωπικά της αντικείμενα θα βγουν σε δημοπρασία.

Η πρόσφατη ταινία του Franco Zeffirelli, με τους Fanny Ardant και Jeremy Irons “Callas forever”, διηγείται τις τελευταίες στιγμές της καριέρας της Κάλλας. Την αγωνία της για την απώλεια της φωνής της και το ξεπέρασμα της ανασφάλειάς της.

Όταν η Jane Austen συνάντησε το Hollywood

Όταν η Τζέιν Οστιν γέμιζε αμέτρητα χαρτιά με λέξεις δε φανταζόταν καθόλου το πόσο η έμπνευση και η φαντασία της θα διαρκούσαν στο χρόνο.

Γεννημένη το 1775 στην Αγγλία, έβδομο από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας, η Τζέιν μορφώθηκε μέχρι τα 11 της χρόνια αν και ήταν εξαιρετικά φιλομαθής. Τίποτα όμως δε την απομάκρυνε από τη συγγραφή. Ακούγοντας τη φωνή του μυαλού της άρχισε να γράφει από πολύ νεαρή ηλικία. Μόλις 18 ετών ολοκλήρωσε τη νουβέλα «Ελινορ και Μαριάν» που έμελλε να γίνει το έργο της «Λογική και ευαισθησία» αργότερα. Το πρώτο της βιβλίο δημοσιεύτηκε το 1811 και δεν ήταν άλλο από το «Περηφάνια και Προκατάληψη». Χάθηκε όμως πολύ νέα, μόλις 42 ετών από τη νόσο Αντισον.
Για την Οστιν οι περισσότεροι κριτικοί λογοτεχνίας επί δεκαετίες διέδιδαν πως ήταν μια μοναχική γεροντοκόρη που σε περίοδο πολέμου ασχολούνταν με τα τετριμμένα. Τις ζωές των γύρω της στην Αγγλική επαρχία. Το έργο της όμως πλέον θεωρείται ότι προσέφερε πολλά στην ιστορία. Έγινε πηγή πληροφοριών, καθώς αποτελεί πλέον καθρέφτη του κοινωνικού γίγνεσθαι της εποχής της. Μια καινούργια μάλιστα βιογραφία που είδε το φως της δημοσιότητας πρόσφατα, αλλάζει το πορτραίτο της «βασίλισσας» των ρομαντικών ιστοριών. Μετά απο έρευνες βρέθηκαν στοιχεία ότι τα πάθη που περιγράφει η Οστιν στα βιβλία της, δεν υπήρχαν στη σφαίρα της φαντασίας της αλλά, στην προσωπική της ζωή. Στα 20 της, ερωτεύτηκε έναν Ιρλανδο δικηγόρο τον Τομ Λεφρόι αλλά οι γονείς της ήθελαν για γαμπρό τους τον ανιψιό μιας αριστοκράτισσας. Εκείνη η εποχή δεν ήταν για έρωτες. Ένας γάμος είχε ιερό σκοπό. Ήταν ένα συμβόλαιο καλοπέρασης και αλλαγής κοινωνικής τάξης. Ο φτωχός δικηγόρος δεν ήταν στα σχέδια της οικογένειας Οστιν λοιπόν και έτσι η ιστορία τους δεν είχε αίσιο τέλος. Η βιογραφία αναφέρει ότι ο Λεφρόι παντρεύτηκε τελικά την αδερφή ενός φίλου του αλλά έδωσε το όνομα Τζέιν στο πρώτο του παιδί. Η Οστιν έμεινε τελικά ανύπαντρη, να καταγράφει τους γάμους,τις γέννες, τις χαρές και τις απογοητεύσεις μιας κοινωνίας που κατά τη γνώμη της ήταν άξια της ειρωνείας και της κριτικής της. Έπλασε γυναικείους χαρακτήρες με βάθος και υπόσταση, χαρακτήρες ατίθασους που επιζητούν τα πάθος και την πραγματική αγάπη. Δίνοντας happy end στις ιστορίες της (ή έστω την υποψία του) ίσως γαλήνευε την ψυχή της για τη σχέση που έχασε για πάντα.
Οι ιστορίες της Οστιν μεταφράστηκαν σε πάρα πολλές γλώσσες και διδάσκονται σε αμέτρητα πανεπιστήμια παντού, τόσο για τη γλώσσα και το ύφος τους, όσο για τη συγκεκριμένη ματιά προς μια κοινωνία υποκρισίας. Ίσως ήταν αναμενόμενο αυτά τα κείμενα να συγκινήσουν πέρα από τους αναγνώστες της και ανθρώπους του θεάματος. Τα θέματά της, όσο υπάρχουν άνθρωποι θα θεωρούνται επίκαιρα. Η αγάπη, ο έρωτας, η πάλη μεταξύ ψυχής και καθοσπρεπισμού, ενάντια σε μια κοινωνία που απωθεί τα συναισθήματα, θα είναι πάντα στο προσκήνιο. Η Έμμα και η Ελίζαμπεθ είναι από τις πιο ολοκληρωμένες της ηρωίδες που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι σύγχρονοι χαρακτήρες ανάμεσά μας. Η ταινίες «Έμμα», «Λογική και ευαισθησία», «Περηφάνια και προκατάληψη» έχουν μεταφερθεί με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη με αξιόλογους ηθοποιούς και φέρνουν μπροστά μας ένα ανέγγιχτο ρομαντισμό μιας άλλης εποχής.
Φέτος, μετά από διακόσια χρόνια παρουσίας της στους λογοτεχνικούς κύκλους, θα δούμε για πρώτη φορά στο σινεμά τη ζωή της Τζειν Οστιν, με τίτλο "Becoming Jane" («Ερωτευμένη Τζέιν»). Τη δημιουργία του Τζούλιαν Τζάρολντ εκτιμάται ότι το ελληνικό κοινό θα μπορέσει να δει στις αίθουσες από τις 20 Σεπτεμβρίου. Μια ακόμη ταινία εποχής, με τη νεαρή Αν Χάθαγουει («Ο Διάβολος φοράει Πράντα») στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ταινία που αναμένεται να δείξει τη Τζέιν να έχει πολλά κοινά στοιχεία με τις ρομαντικές και παθιασμένες πρωταγωνίστριες των βιβλίων της.

Δείτε το "Pride and Prejudice" με τα μάτια της cinematia εδώ

The Notebook / Το Ημερολόγιο (2004)

"Η καλύτερη αγάπη είναι αυτή που ξυπνά την ψυχή και μας οδηγεί ψηλά. Ανάβει φωτιές στην καρδιά και γαληνεύει τις ψυχές μας"

Βασισμένη στο βιβλίο του Nicholas Sparks και με σκηνοθέτη τον Nick Cassavetes η ταινία διηγείται την ιστορία του Noah και της Alle.
Οι δυο τους έφηβοι, θα συναντηθούν τυχαία και θα αγαπηθούν παράφορα, ένα καλοκαίρι. Τους χωρίζουν περισσότερα απο όσα τους ενώνουν αλλά φαίνεται ότι η διαφορετικότητα δυναμώνει το δέσιμό τους.
Η Alle είναι απο πλούσια αστική οικογένεια ενώ ο Noah παιδί της επαρχίας, χωρίς Γαλλικά και πιάνο, απλός εργάτης που ζει με το χήρο πατέρα του. Η μόρφωση και η παιδεία τους δεν συναντιούνται ποτέ, παρόλα αυτά, τα αισθήματά τους είναι αληθινά. Οι καλοκαιρινοί έρωτες ελάχιστες φορές όμως έχουν διάρκεια και η Alle πρέπει να συνεχίσει τις σπουδές της. Κάπου εκεί ο Noah συνειδητοποιεί ότι δεν είναι για την Alle και το ζευγάρι χωρίζει. Μετανιωμένος ο Noah προσπαθεί με τα καθημερινά του γράμματα να κρατήσει μια επαφή με την Alle αλλά οι λέξεις του δε φτάνουν στα χέρια της αγαπημένης του. Η μητέρα της Alle μαζεύει την αλληλογραφία και κρύβει τα γράμματα. Χωρίς να πάρει απάντηση ποτέ, απογοητευμένος ο Noah κλείνεται στον εαυτό του και απομονώνεται στο σπίτι του. Απογοητευμένη και η Alle συνεχίζει τη ζωή της με ένα στρατιωτικό που οι γονείς της λατρεύουν. Ποια μπορεί να είναι η συνέχεια; Στον έρωτα και στην τέχνη όλα είναι πιθανά...
Αν αναρωτιέστε γιατί να τη δείτε, σκεφτείτε ότι που και που έχει γούστο να παρακολουθείς μαι δυνατή ιστορία αγάπης. Για τους λιγότερο ρομαντικούς, μπείτε απλά στην περιέργεια για το αν τέτοιοι έρωτες έχουν αίσιο τέλος.

H ψυχή στο στόμα(2005)

Μετά το «Σπιρτόκουτο» ο Γιάννης Οικονομίδης ξανά στο προσκήνιο με την ταινία «Η ψυχή στο στόμα». Στο ίδιο «μοτίβο», με τον ίδιο προβληματισμό ο σκηνοθέτης στρέφεται γύρω από αντιήρωες. Πόσες απογοητεύσεις μπορεί να αντέξει το στομάχι ενός άνδρα;

Ο Τάκης είναι ένας εργάτης που βάλλεται από παντού. Είναι πατέρας και σύζυγος στις μέρες μας, αλλά κανείς δεν φαίνεται να τον καταλαβαίνει. Η γυναίκα του τον απατά με τον αδερφό του αφεντικού του. Ο Τάκης το ξέρει αλλά δεν παίρνει θέση. Οι γύρω του τον εξευτελίζουν αλλά πάλι δεν αντιδρά, οι συγγενείς τον πιέζουν αλλά δε μιλά.Βία σε όλα τα επίπεδα,λεκτική και σωματική αλλά ο Τάκης αμέτοχος.
Στην ταινία ο Τάκης δε μιλά καθόλου. Κάθεται με τα μεγάλα του «αυστηρά» μάτια και κοιτάζει πότε την κάμερα και πότε τους απέναντί του. Απλά ακούει τους άλλους. Κάνει υπομονή; Σκέφτεται; Εύχεται να ήταν κάποιος άλλος; Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε, γιατί ούτε στιγμή δεν έχουμε πρόσβαση στις σκέψεις του. Το τέλος είναι πάντως ανατρεπτικό."Το αναμμένο φυτίλι απέχει αρκετά μέτρα από το μπαρούτι. Στο τέλος όμως το φθάνει".
Η ταινία αυτή είχε προκαλέσει σάλο και αντιφατικά σχόλια πριν μήνες, όταν πρωτοπροβλήθηκε . Το σίγουρο είναι ότι το σινεμά του Οικονομίδη είναι για γερά στομάχια. Για όσους αντέχουν την ωμή πραγματικότητα ή έστω να περάσουν στην απέναντι πλευρά. Να δουν ανθρώπινες ζωές πέρα από τις δικές τους, ζωές που δεν είναι ρόδινες και ανθρώπους σε αδιέξοδα. Είναι ταινίες που από μόνες τους αποτελούν ένα κομμάτι του ελληνικού σινεμά που ξεχωρίζει για το είδος του.

Breakfast at Tiffany's (1961)

“You always wanted to do it and Audrey Hepburn is the one you wanted to do it with.”

Έτσι κλείνει το τρέιλερ της ταινίας “Breakfast at Tiffany’s”, άκρως προκλητικό για την εποχή της, όπως προκλητική είναι η ίδια η ταινία (θεματολογία και σκηνές)!

Η ιστορία της Holly(Audrey Hepburn) και του Paul (George Peppard)δεν αργεί να ξετυλιχτεί στην οθόνη, σε ένα ρομαντζο (;) που διαφέρει από όλα τα άλλα.
Η Holly ζει στον δικό της κόσμο αλλά με τα λεφτά πλουσίων ανδρών που την πλαισιώνουν. Ο Paul, είναι ανερχόμενος συγγραφέας που νοικιάζει διαμέρισμα στην ίδια οικοδομή με τη Holly. Οι δυο τους δεν αργούν να συναντηθούν και να γίνουν φίλοι. Έχουν εξάλλου και κάτι κοινό, και ο Paul ζει με τα λεφτά μιας πλούσιας κυρίας. Μόλις όμως ο νεαρός αισθανθεί κάτι πέρα από φιλία για τη Holly, ξεκαθαρίζει τη σχέση του με τον "σπόνσορά" του. H Holly πάλι εξακολουθεί να είναι σε αναζήτηση πλούσιου συζύγου. Aγνοεί τον Paul και παράλληλα τα αισθήματά της προς αυτόν.
Το πέρασμα μιας γυναίκας από την «άγνοια» σε συναισθηματική ωρίμανση. Θα θριαμβεύσει η αγάπη πάνω από το χρήμα; Τα πραγματικά αισθήματα πάνω από τα υλικά αγαθά; Θα σηκωθεί το πέπλο μπροστά απο τα μάτια της πρωταγωνίστριας για να δει ότι πέρα απο το χρήμα υπάρχουν και άνθρωποι που αξίζουν την προσοχή της, άνθρωποι με πραγματικά αισθήματα;
Βασισμένη σε βιβλίο του Truman Capote η ταινία αυτή έμεινε κλασσική, τόσο για το στιλ της Audrey Hepburn σε όλη την ταινία, όσο και για τη σκηνή όπου παίρνει πρωινό η πρωταγωνίστρια έξω από τα Τίφανις. Το ακριβό «λουσάτο» κοσμηματοπωλείο γίνεται το σύμβολο της χλιδής και τα εκθέματά του ευσεβείς πόθοι για την Holly μέχρι να ανατραπούν όλα, και να θριαμβεύσει ο άνθρωπος over money!
*Βραβεύτηκε με 2 οσκαρ (καλύτερης μουσικής) το 1962 ενώ ήταν υποψήφια για 7

Θρανίο ξανά;Δε νομίζω...

Χθες το βράδυ πέφτοντας να κοιμηθώ ένιωσα μια ανακούφιση! Αύριο δεν θα πάω σχολείο! Αμέσως φυσικά γέλασα με τη σκέψη αυτή αλλά όσο αστεία και αν ακούγεται τόσο αληθινή ήταν μέσα στο μυαλό μου.
Θυμήθηκα όλους εκείνους τους Σεπτέμβρηδες που με έβρισκαν στο σχολείο ντυμένη με τα καλά μου για τον αγιασμό. Στην πραγματικότητα μέσα μου ήμουν μια δυστυχία. Είχα στο μυαλό μου ακόμη νωπές τις μνήμες δυο μηνών στη θάλασσα του Ιονίου, τα παιχνίδια, τις φωνές τα τραγούδια και τη φασαρία. Τα πέδιλα με στένευαν γιατί το πόδι μου είχε συνηθίσει να τρέχει ελεύθερο στις παραλίες και τα «καλά μου» εύκολα τα αντάλλαζα με ένα μαγιό. Το μόνο παρήγορο κάθε χρόνο ήταν ότι συναντούσα τους συμμαθητές μου που έκανα πάντα καιρό (λόγω της μεγάλης απουσίας μου) να δω. Και ευτυχώς ήμουν κοινωνικό παιδάκι και το να δω τους φίλους μου μετά από μήνες με χαροποιούσε. Εξάλλου, σκεφτόμουν που θα πάει, θα’ρθει και το επόμενο καλοκαίρι.
Όσο και αν απέχω πλέον, ηλικιακά από τα μαθητικά μου χρόνια, πάλι μπαίνω σε σχολικές αίθουσες, απλά τώρα κάθομαι στην έδρα.

Σήμερα ξεκινά για αμέτρητα παιδιά της χώρας μας η καινούργια σχολική χρονιά με τον καθιερωμένο αγιασμό. Υπάρχουν όμως παιδάκια που δεν έχουν τα απαραίτητα για να πάνε στο σχολείο ακόμη και στη χώρα μας. Βοηθήστε αν θέλετε με όσα μέσα έχετε και μπορείτε! Η συνάδελφoς blogger Sophia εκθέτει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σχολικές μονάδες και μαθητές στην πυρόπληκτη περιοχή όπου εργάζεται.

Πέντε Λεπτά Ακόμα (2006)

Χρειάζεσαι πέντε λεπτά για να κάνεις ένα γρήγορο ντους
και ίσως πέντε λεπτά για ν’αποφασίσεις τι θα φορέσεις. Τι μπορεί να κάνει όμως ένας νεκρός με πέντε λεπτά;
Όχι, δεν πρόκειται για θρίλερ, «Πέντε Λεπτά Ακόμα» δίνει ο Γιάννης Ξανθόπουλος στον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, σε μια μεταφυσική κωμωδία.
Ο Τάσος είναι παράφορα ερωτευμένος αλλά και τρελός από ζήλια για την Αλίκη του (Παναγιώτα Βλαντή). Σε μια κρίση ζήλιας ο Τάσος, ιδιοκτήτης καταστήματος μηχανών και λάτρης του δίτροχου παρακολουθεί την Αλίκη. Στην προσπάθειά του όμως να μην τη χάσει από τα μάτια του, πέφτει θύμα τροχαίου. Νεκρός πλέον ο Τάσος κινείται ανάμεσα στους ζωντανούς, σωματοποιημένος αλλά αόρατος. Η ζήλια του δεν τον εγκαταλείπει ούτε στον άλλο κόσμο και βάζει στόχο και σκοπό την παρακολούθηση της αγαπημένης του. Το ευτύχημα γι αυτόν είναι ότι έχει πέντε λεπτά για να κάνει την παρουσία του αισθητή. Να μετακινεί για παράδειγμα μαχαίρια και να αποτρέπει ένα ενδεχόμενο φιλί της αγαπημένης του με τον καλύτερό του φίλο. Πέντε λεπτά όμως δεν είναι αρκετά και το πνεύμα του Τάσου εξαγριώνεται.
Όλα τα παραπάνω βέβαια γίνονται στα πλαίσια της κωμωδίας. Ίσως είναι μια light μορφή του κλασικού πια “Ghost”. Πάντως βλέπεται ευχάριστα και σίγουρα το σενάριο είναι άκρως πρωτότυπο.

Καλό μήνα

Αποχαιρετώ το φετινό καλοκαίρι σ’αυτή την παραλία. «Καλαμίτσι Λευκάδας».
Τη βρήκαμε ξεχασμένη απ’τους πολλούς ανθρώπους αλλά όχι από το θεό. Αν υπάρχει θεός ή κάποια ανώτερη δύναμη που πλάθει τέτοια τοπία, τότε αξίζει να προσεύχεσαι.
Το μεγαλείο της φύσης δε σταματά, και αυτό είναι κάτι που τελικά συνειδητοποιείς μόνο όταν αντικρίζεις τέτοια ομορφιά. Ομορφιά άγρια. Μια θάλασσα ατίθαση με κύματα απειλητικά και βράχους αιχμηρους, αφιλόξενους προς το ανθρώπινο σώμα. Νιώθεις μικρός και ασήμαντος μπροστά στη δύναμη της θάλασσας. Μπροστά στο μπλε της που ενώνεται με το γαλάζιο του ουρανού, στο παιχνίδι του ήλιου με τα λιγοστά σύννεφα.
Ξαφνικά αισθάνθηκα ότι αυτό το κομμάτι της γης αποκόπηκε από τον υπόλοιπο πλανήτη και έμεινε μόνο του να αιωρείται κάπου. Επάνω του και εγώ μαζί με την παρέα μου, σε μια άλλη διάσταση. Όσες ώρες μείναμε στη παραλία, να εκτιμούμε την περίεργη ομορφιά της δεν υπήρχε τίποτα στον κόσμο παρά το «εκεί». Και ήταν εκεί, μετά απο πολύ καιρό, και ένα χειμώνα κουραστικό, που το μυαλό μου σκόρπισε στην άμμο χίλια κομμάτια ότι με βάραινε! Τα άφησα όλα εκεί, μέσα σε μια μέρα, μέσα σε λίγες ώρες.
Αν δε μας πίεζε το σούρουπο δε θα φεύγαμε, και αν δεν μας έπνιγε η λήξη των διακοπών το επόμενο πρωί, θ'αφήναμε την παραλία με πιο ελαφριά βήματα. Παρόλα αυτά, φρόντισα να ρήξω μια ματιά πίσω. Έτσι είμαι εγώ, κλέβω πάντα μια ματιά με την ελπίδα να με κάνει να ξαναγυρίσω...
Το φως του ήλιου εκεί θα συνοδεύει τις φθινοπωρινές πορείες μου. Πορείες καθημερινές και ρουτίνας που όμως θα λάμπουν χάρη των καλοκαιρινών μου εικόνων.
Αφιερώνω το ποστ στη καλοκαιρινή μου παρέα, που γέλασε, έπαιξε στα κύματα, ξενύχτησε, γύρισε το νησί μαζί μου, νευρίασε, κουράστηκε αλλά πάνω απο όλα χάρηκε μαζί μου τόσες ομορφιές! (Ελπίζω να είναι και η χειμωνιάτικη παρέα μου.) Καλό μήνα, και του χρόνου!!!

Το άρωμα:Η ιστορία ενός δολοφόνου/Perfume:the story of a murderer(2006)

Αν κουραστήκατε την καλοκαιρινή βοή ή αν μαζευτήκατε στο γνώριμό σας σπίτι λόγω δουλειάς και υποχρεώσεων μπορείτε να δείτε «Το Άρωμα».

«Η ιστορία ενός δολοφόνου» που τάραξε τους λογοτεχνικούς κύκλους, εισέβαλε στις μεγάλες οθόνες και πλέον κυκλοφορεί σε DVD.
Ήμουν αρκετά περίεργη εφόσον είχα διαβάσει (τότε) το βιβλίο και είχα από τη μια ενθουσιαστεί από την άλλη τρομοκρατηθεί (;). Πως μεταφέρεις όμως στην οθόνη τόσες περιγραφές και μυρωδιές;
Ο Ζαν Μπατίστ είναι ένα παιδί προικισμένο. Μυρίζει τα πάντα και τους πάντες από μακριά, δε χρειάζεται να βλέπει, ενώ η γλώσσα του είναι άχρηστη αφού δεν μπορεί να εκφράσει με ακρίβεια τα όσα περνούν στο σώμα του δια της οσμής. Είναι ένας άνθρωπος με ταλέντο στη μύτη… ένα χάρισμα χρήσιμο αλλά επικίνδυνο ταυτόχρονα. Η εμμονή του με τις μυρωδιές τον αναδεικνύει σε πρώτο αρωματοποιό αλλά παράλληλα τον καταδικάζει σε μια περίεργη μοναξιά. Στόχος του γίνεται η συγκράτηση κάθε μυρωδιάς που τον εντυπωσιάζει. Το ξύλο, το γυαλί δεν έχουν μόνο όνομα και υφή αλλά και άρωμα. Πλησιάζει τους ανθρώπους με κριτήριο τη μυρωδιά, σε ένα κόσμο που η δυσοσμία είναι αφόρητη. Έλκεται από το άρωμα του γυναικείου κορμιού και παραδίδεται σε αυτό. Ακολουθεί μυρωδιές γυναικείες και προκειμένου να τις έχει μαζί πάντα μαζί του, τις σκοτώνει. Ο Ζαν Μπατιστ δεν είναι βιαστής, είναι λάτρης και συλλέκτης αρωμάτων. Διαπράττει εγκλήματα, αλλά στα μάτια του απλά εμπλουτίζει τη συλλογή με τις μυρωδιές του. Είναι ένας αντιήρωας της λογοτεχνίας, ένας ήρωας με τον οποίο το κοινό δυσκολεύεται να ταυτιστεί αλλά προβληματίζεται και για το αν πρέπει να πληρώσει για τα εγκλήματά του.
Το χάρισμα στην ιστορία μας τιμωρείται. Αντί για ευλογία μετατρέπεται σε κατάρα, και ίσως το παραμύθι εδώ γίνεται αλληγορία για τον σημερινό μας κόσμο. Πόσων ανθρώπων το ταλέντο να αναγνωρίζεται στις μέρες μας και να περιβάλλεται με σεβασμό; Ο Ζαν Μπατιστ με τα σπάνια αρώματά του, αποκτά τόση δύναμη, ικανή για να κατακτήσει, να μαγέψει όλο τον πλανήτη. Είναι όμως δυστυχισμένος, έχει μια δύναμη που δεν ξέρει πώς να τη χρησιμοποιήσει και κανείς δεν φαίνεται να τον βοηθά. Αποφασίζει να δώσει τέλος στο μαρτύριό του γνωρίζοντας όμως πρώτα τον υπέρτατο θαυμασμό.

Κάποιες ανθρώπινες σχέσεις μοιάζουν πολύ με καλοκαίρι.

Είναι σύντομες αλλά έντονες. Έχουν το δυνατό φώς του ήλιου που μπορεί να σε καίει για το υπόλοιπο του χρόνου. Αφήνουν μια γεύση αλμύρας, ίδια με εκείνη του θαλασσινού νερού. Θυμίζουν τη λαχτάρα της πρώτης βουτιάς, την ευτυχία των παιδικών μας διακοπών. Είναι οι ήχοι που βγαίνουν από ανοιχτό παράθυρο μια ζεστή νύχτα. Είναι η Αυγουστιάτικη πανσέληνος που λάμπει πάνω από το βουνό. Είναι οι άνθρωποι τα βότσαλα που δε ριζώνουν και έχουν κάθε λογής χρώμα. Ανακατεύονται στα κύματα, παρασύρονται, πότε στα βαθιά πότε στα ρηχά. Είναι δεντράκια που στέκουν δίπλα δίπλα αλλά δε φτάνουν να δώσουν τα χέρια. Είναι ψαράκια που θα δεις να περνούν καθώς λιάζεσαι σε ένα βράχο.
Ψαράκια που χαζεύεις χωρίς μάσκα και ξεκουράζεις το βλέμμα σου πάνω τους, λίγο πριν αλλάξουν πορεία…

Ταμείον ονείρων...

Τελικά τι είναι τα όνειρα, υπάρχουν, υπήρχαν; Είναι στο υποσυνείδητό μας; Είναι σκέψεις, είναι φόβοι και εμμονές; Ευσεβείς πόθοι ή κάτι λιγότερο; Ότι και να είναι πάντως, ίσως βρήκα χώρο στη ζωή και στο σπίτι μου για να τα αποθηκεύω. Η φίλη μου Σοφία, μου χάρισε σήμερα ένα πανέμορφο, ξύλινο κουτί από τη Κέρκυρα…"Ταμείον Ονείρων" γράφει, και είναι κλειδωμένο. Εκεί αποφάσισα να βάλω σκέψεις και όνειρα που θα δουν το φως μετά απο χρόνια!
Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους…

Βραδιά τριών αστέρων

Η cinematia πολύ θα ήθελε να βλέπει ταινίες κατα την διάρκεια των διακοπών της και να σας έχει ενήμερους. Πόσοι όμως είναι αυτοί που αντιστέκονται στη θάλασσα και την ξεκούραση όταν είναι σε ένα πανέμορφο νησί;
Πριν 2 βράδια, με τους Live ήχους των Μάλαμα και Ιωαννίδη, είδα τρία αστέρια να πέφτουν. Κρατάω ένα απο αυτά για μένα αν και δεν έχω να κάνω ευχή... Χαρίζω τα δυο στις πιο καλές μου φίλες οι οποίες μάλλον δεν θα διαβάσουν αυτό το ποστ αλλά ελπίζω ευχές να κάνουν έτσι και αλλιώς!

Αν με ψάχνει κανείς, εδώ θα με βρεί.

Καλό μήνα

Πρώτη μέρα του Αυγούστου και η πόλη θα αρχίσει σιγά σιγά να σωπαίνει.Οσοι μπορούν θα φύγουν για τις παραλίες και θα εξαντλήσουν τον ελεύθερό τους χρόνο εκεί.Δίπλα στο κύμα και τους ήχους του καλοκαιριού.
Ο Αύγουστος θα βρει τη cinematia σύντομα να απολαμβάνει τις ομορφιές της Λευκάδας για 26ο καλοκαίρι.Αμήν!

Mικελάντζελο όπως Αντονιόνι

Ο Michelangelo της μεγάλης οθόνης πήγε να συναντήσει εκείνον της ζωγραφικής. Γεννημένος το 1912, ο μεγάλος Ιταλός σκηνοθέτης έκλεισε τα μάτια του χορτασμένος από εικόνες και όμορφα κάδρα σε ηλικία 94 ετών. Η είδηση έκανε το γύρο του πολιτισμένου κόσμου και θυμηθήκαμε τις σημαντικότερες στιγμές στην καριέρα του.
Οι ταινίες του Αντονιόνι σημάδεψαν τον Ιταλικό κινηματογράφο. Μαζί με τον Φελίνι έκαναν το πέρασμα στο Νεορεαλισμό και σε ένα πιο προσωπικό σινεμά. Οι δημιουργίες του έμειναν στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Το 1995 το Χόλυγουντ τον τίμησε με όσκαρ για το σύνολο της καριέρας του. Μια καριέρα που αποτέλεσε αντικείμενο θαυμασμού, σκληρής κριτικής, μελέτης, αλλά και έμπνευσης αρκετών συναδέλφων του.
Μερικές απο τις πιο γνωστές δημιουργίες του είναι :Beyond the Clouds (1995), Identification of a Woman (1982), Identification of a Woman (1975), Blowup (1966),La Notte (1961), The Red Desert (1964).

Στην τελική ευθεία για τον Αύγουστο οι μέρες περνούν αργά. Για όσους περιμένουν τις διακοπές τους οι ώρες αυτές είναι μάλλον βασανιστικές. Τελικά όμως στη ζωή, το μόνο που δεν σταματά και δε γυρίζει πίσω είναι ο χρόνος.

Γράφω απόψε στο μπαλκόνι μου. Έχει δροσιά και θέα το φεγγαράκι. Είναι ολόκληρο τούτη τη νύχτα, και μόλις που άρχισε να αποχωρίζεται το βαθύ πορτοκαλί του χρώμα. Τα καλοκαιρινά φεγγάρια, και ιδίως τα ολόκληρα κάνουν τους ανθρώπους να στρέφουν το βλέμμα τους προς τον ουρανό. Η πανσέληνος, σαν μια ουράνια βασίλισσα κλέβει εύκολα με την μεγαλοπρέπειά της την παράσταση. Μαγνητίζει το μάτια, δείχνει το δρόμο μέσα στο σκοτάδι και γίνεται η αφορμή για μια βόλτα.

Εικόνες καλοκαιριού

Όταν πας στη θάλασσα μπορείς να περπατήσεις στο κυματάκι, να νιώσεις τις πατούσες σου να βουλιάζουν στη δροσερή, βρεγμένη άμμο.








Μπορείς να αφήσεις τις πατημασιές σου εκεί που αφρίζει το γαλάζιο νερό.








Μπορείς να βρεις κοχύλια αλλά και φίλους, να περπατήσετε μαζί και τα γέλια σας να σκεπάσουν τον ήχο της θάλασσας.



Θυμήσου πάντα όμως να «κλέβεις» ένα κομμάτι θάλασσας και ουρανού για το σπίτι, λίγη αλμύρα για το βράδυ και λίγη δροσιά για το πρωί.

Κακή Εκπαίδευση (2004)

Χωρίς φόβο και πάθος κάντε κλικ εδώ για την κατα Pedro Εκπαίδευση

Hable con Ella/Talk to her/Μίλα της(2002)

Η απόλυτη συνέχεια του «Όλα για την μητέρα μου». Η ταινία εκείνη είχε κλείσει με μια κατεβασμένη αυλαία, το «Μίλα της» ξεκινά με μια αυλαία που σηκώνεται. Η κάμερα καταγράφει μια παράσταση, άμεσα όμως στρέφει το βλέμμα της στο κοινό, σε δυο άνδρες που παρακολουθούν αποσβολωμένοι το όλο θέαμα. Ο ένας από αυτούς είναι ο Μάρκο και κλαίει. Δίπλα του κάθεται ο Μπενίνιο.

Σε μια σεκάνς, αυτή την πολύ πρώτη της ταινίας, ο Αλμοδόβαρ έχει μιλήσει με τον δικό του τρόπο για την ιστορία που θα ξετυλιχθεί. Δυο γυναίκες επί σκηνής, κινούνται στον χώρο με τα μάτια κλειστά. Η μια από αυτές χορεύει και εισάγει τον χαρακτήρα της χορεύτριας, Αλίσια που θα εμφανιστεί στη συνέχεια. Ένας άνδρας της κάνει χώρο πάνω στη σκηνή, τη βοηθά με τα εμπόδια. Αυτός ο άνδρας στην πλοκή της ταινίας θα είναι ο Μπενίνιο που όσο περνά από το χέρι του θα είναι δίπλα της. Δυο γυναίκες θα μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον δυο ανδρών στο σενάριο της ταινίας. Και αυτοί οι άνδρες είναι ο Μπενίνο με τον Μάρκο. Παρακολουθούν τις δυο γυναίκες του θεατρικού να «παίζουν» όπως ακριβώς θα γίνουν παρατηρητές δυο γυναικών στη ζωή τους. Οι γυναίκες του θεατρικού εκφράζουν μόνο με τα σώματά τους πόνο και έχουν τα μάτια τους κλειστά. Κλειστά παραμένουν και τα μάτια των δυο πρωταγωνιστριών της ταινίας για το μεγαλύτερο μέρος της.
Μα, γίνεται σε ταινία του Αλμοδόβαρ οι πρωταγωνίστριες να είναι σε κόμμα και οι πρωταγωνιστές παρόντες και ζωντανοί;
Πολλοί ήταν αυτοί που ξαφνιάστηκαν. Πότε ο «σκηνοθέτης γυναικών» αποφάσισε να τις κοιμίσει και να δώσει τον λόγο στους άνδρες;
Η ταινία διηγείται την ιστορία του Μπενίνο και του Μάρκο. Οι δυο τους γνωρίζονται στην κλινική όπου δουλεύει ως αποκλειστικός νοσοκόμος ο πρώτος. Μια δυνατή φιλία αναπτύσσεται μεταξύ τους, με αφορμή όμως μια γυναίκα. Ο Μάρκο, συγγραφέας τουριστικών οδηγών, βρίσκεται στην κλινική διότι η αγαπημένη του τραυματίστηκε εν ώρα εργασίας. Και ποια η δουλειά της; Ταυρομάχος! Ο δε Μπενίνο είναι και ο ίδιος ερωτευμένος εκείνο το διάστημα. Ερωτευμένος με τη χρόνια τώρα σε κόμμα ασθενή του Αλίσια.
Το σενάριο της συγκεκριμένης ταινίας δεν είναι ότι πιο main stream έχει δει κανείς. Ωστόσο το θέμα της είναι πολύ ανθρώπινο. Είναι ένας μικρός ύμνος στη φιλία και τον έρωτα, που στην εποχή μας γιατρεύουν τη μοναξιά και ομορφαίνουν την καθημερινότητα. Στην πρώτη θέαση της ταινίας, εάν αγνοείς την ταυτότητα του σκηνοθέτη δεν υποψιάζεσαι ότι πρόκειται για τον δημιουργό των ταινιών "Κικα" και "Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης". Αν όμως κοιτάξεις λίγο πιο προσεκτικά, πέρα από το σενάριο, θα αναγνωρίσεις το σινεμά του Αλμοδόβαρ και τον ίδιο να σου κλείνει το μάτι.
Οι γυναίκες εδώ είναι μόνο φαινομενικά «απούσες». Αν και για το μισό του έργου (περίπου) είναι σε κόμμα, είναι πιο ζωντανές από ποτέ. Η ζωντάνια τους δεν συνδέεται με τη φυσική τους κατάσταση, αλλά με το πόσο επηρεάζουν τη ζωή των ανδρών που τις αγαπούν. Ακόμη και μέσα στην κλινική, σε κωματώδη κατάσταση, λειτουργούν σαν καταλύτης για τον Μπενίνιο και τον Μάρκο. Είναι πάρα πολλά τα στοιχεία που δυναμώνουν τον ρόλο των γυναικών σε αυτή την ταινία. Ο Αλμοδόβαρ ενισχύει συστηματικά την παρουσία της Αλίσια και της Λίντια μέσα από flashbacks. Μια πολύ προσεκτική ισορροπία κρατιέται καθόλη τη διάρκεια της ταινίας.
Η γυναικεία φύση δεν είναι απούσα αλλά παρούσα σε 2 επίπεδα, με διπλή διάσταση. Δυο γυναίκες διαφορετικές μεταξύ τους μονοπωλούν το ενδιαφέρον της πλοκής. Η ταυρομάχος Lindia, ένα θηλυκό γοητευτικό αλλά με έντονα "ανδρικά" χαρακτηριστικά, έχει καταλάβει έναν παραδοσιακά ανδροκρατούμενο χώρο με τόλμη που θα ζήλευαν οι άνδρες συνάδελφοί της. Γίνεται λοιπόν η γυναίκα character της ταινίας. Η γυναίκα image και alter ego της Lindia, είναι η μπαλαρίνα Alicia. Η λεπτότητα και η θηλυκότητα των κινήσεών της στις σκηνές όπου κάνει πρόβες για την παράσταση είναι αξιοθαύμαστη. Δύο γυναίκες, δύο και τα βλέμματα της κάμερας. Η Λίντια πιο δυναμική γυρίζει το βλέμμα στην κάμερα, κοιτάζει κατάματα τον θεατή. Η Αλίσια παραδίδεται στο βλέμμα της κάμερας και εκείνο του θεατή σαν μια γυναίκα-εικόνα του Αμερικάνικου σινεμά του ’60. Το σώμα της Λίντια είναι γεμάτο πληγές και άγριο, το σώμα της Αλίσια είναι αψεγάδιαστο, λευκό και «αγγίζεται» με τρυφερότητα από την κάμερα, προβάλλοντας συνεχώς έναν αισθησιασμό. Ο Αλμοδόβαρ δεν αφήνει ούτε στιγμή τη γυναίκα-μούσα του στο περιθώριο.
Στο περιθώριο αντίθετα βρίσκονται πάλι οι άνδρες παρόλο που μιλάμε για μια ταινία η οποία υμνεί την ανδρική φιλία. Οι ανδρικοί χαρακτήρες δείχνουν και εδώ την ανικανότητά τους να αντεπεξέλθουν στις γύρω τους εξελίξεις. Μένουν μέχρι το τέλος απλοί παρατηρητές όπως εκείνο το βράδυ στο θέατρο. Η ζωή τους κρίνεται από το μέλλον των γυναικών ενώ η σεξουαλικότητά τους αμφισβητείται μονίμως.
Ο Μπενίνο δουλεύει σαν νοσοκόμος, επάγγελμα γυναικοκρατούμενο. Ομολογεί άμεσα ότι είναι gay (για να του επιτρέπεται να φροντίζει την Αλίσια) ενώ η σχέση του με τον Μάρκο είναι αμφιλεγόμενη. Ο Μάρκο, με τους ταξιδιωτικούς οδηγούς του, μειώνεται δίπλα σε μια γυναίκα ταυρομάχο. Ο ίδιος άνδρας εμφανίζεται πολύ ευαίσθητος και ευσυγκίνητος καθώς κλαίει πολύ συχνά.
Κάτι που ίσως κάνει αυτή την ταινία να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες του δημιουργού είναι ότι ο Αλμοδόβαρ καταφέρνει να εξαπατήσει τον μέσο θεατή και με επιτυχία. Έχει «ποτίσει» την ταινία του με τα θέματα που τον απασχολούν (gender identity, cross-gender κτλπ) αλλά όλα αυτά είναι κάτω και πέρα από την επιφάνεια.

Todo Sobre mi madre/All About my mother / Όλα για τη μητέρα μου(1999)

Manuela: Women would do anything to avoid being alone.
Rosa: Women are more tolerant but that’s good.
Manuela: We’re arseholes and a bit lesbo.

Με καυστικό χιούμορ όπως πάντα, αλλά και μεγάλη σοβαρότητα σύναμμα, το σινεμά το Αλμοδόβαρ γεμάτο αντιθέσεις συμπληρώνεται από μια ακόμα ιστορία γυναικών.
Η Μανουέλα ζει με τον γιο της Εστεμπαν στη Μαδρίτη και εργάζεται στο τμήμα δωρεάς οργάνων. Το βράδυ των γενεθλίων του Εστεμπαν, αφού παρακολουθούν στο θέατρο την παράσταση «Λεωφορείον ο πόθος» η μητέρα του, υπόσχεται να του πει όλη την αλήθεια για τον πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ. Ο άτυχος όμως Εστέμπαν κυνηγώντας την πρωταγωνίστρια της παράστασης για ένα αυτόγραφο, σκοτώνεται από διερχόμενο αυτοκίνητο. Η Μανουέλα μαζεύει τα κομμάτια της και ξεκινά για Μπαρσελόνα, αναζητώντας τον πατέρα του Εστεμπαν. Εκεί συναντά την παλιά της φίλη Αγράδο, γνωρίζει τη Ρόσα και τις ηθοποιούς Ούμα και Νίνα. Οι γυναίκες αυτές κάτω από περίεργες συνθήκες και αρκετές συμπτώσεις, γίνονται μια γροθιά. Μια γροθιά απέναντι στη ζωή και το θάνατο. Το πένθος, η προδοσία, ο έρωτας και ένα παιδί γεφυρώνουν αυτούς τους τόσο αταίριαστους χαρακτήρες. Η γυναικεία φιλία θριαμβεύει και η ζωή κατά την ταινία, είναι γένους…θηλυκού.
Η ταινία «Όλα για τη μητέρα μου» είναι αφιερωμένη στη μητέρα του δημιουργού της, σε όλες τις μητέρες, και σε όλους όσους θέλουν να γίνουν μητέρες. Έχει τρία πρότυπα μητέρας, τη στοργική Μανουέλα που υπεραγαπά το γιο της και προσπαθεί να επιβιώσει μετά την απώλεια του, τη Ρόσα που κυοφορεί ένα μωράκι και το καρτερά κάνοντας ότι της υπαγορεύει ο γιατρός για να μην το χάσει αλλά και τη μάνα της που αντιμετωπίζει με κυνισμό τα «μπλεξίματα» της κόρης της και αδιαφορεί μέχρι που «μαλακώνει» τη στάση της ξέροντας ότι η κόρη της είναι οροθετική. Έχει επίσης και τρία πρότυπα γυναίκας που δεν είναι ότι πιο κλισέ. Η Αγράδο είναι πρώην άνδρας που υποβλήθηκε σε εγχείρηση αλλαγής φίλου. Η Ούμα έχει ερωτική σχέση με τη Νίνα αλλά τελικά η τελευταία την αφήνει για κάτι πιο συμβατικό.
Ο Αλμοδόβαρ υμνεί τη γυναικεία φύση σε κάθε της υπόσταση. Γυναίκες ή όχι εκ φύσεως, οι χαρακτήρες αυτοί είναι πάνω από όλα άνθρωποι, πονούν και διψούν για συντροφικότητα, αλληλοεκτίμηση και υποστήριξη. Πολεμούν τη μοναξιά με κάθε τρόπο και κάθε τίμημα. Βγαίνουν νικητές γιατί κερδίζουν τη ζωή. Η Μανουέλα παίρνει υπό την προστασία της τον γιο της Ροσα μετά το θάνατό της, τον ονομάζει Εστεμπάν και κάνει μια καινούργια αρχή, η Ούμα συνεχίζει την καριέρα της και χωρίς την Νινα. Η ζωή προχωράει με γέλια και με δάκρυα και το νόημά της βρίσκεται στα μικρά, και τα απλά. Στα χαμόγελα και τις αγκαλιές που ανταλλάσσουν οι φίλες στο τέλος της ταινίας.

Carne Tremula/Live Flesh/Καυτή Σάρκα (1997)

“What I want is for you to suffer as I suffer and I’ll learn to pray to make it happen. What I want is for you to feel as useless as an empty whiskey glass in someone’s hands and I want the heart in your breast to feel as if it belonged to someone else, and for it to hurt. I wish you death wherever you are and I’ll learn to pray to make it happen.”

Λόγια σκληρά που ακούγονται τραγουδιστά στο πρώτο μισάωρο της ταινίας. Λόγια που προδίδουν θυμό και δίψα για εκδίκηση. Ο Βίκτωρ θέλει να εκδικηθεί τα έξι χρόνια που πέρασε στη φυλακή. Βρέθηκε πίσω από τα κάγκελα στα δεκαοχτώ του. Ερωτευμένος με την Ελένα, την επισκέπτεται ένα βράδυ μετά από το one night stand τους αλλά η ίδια της τον θυμάται ελάχιστα. Δυο αστυνομικοί καταφθάνουν, γίνεται συμπλοκή και ο ένας από αυτούς τραυματίζεται σοβαρά. Όταν ο Βίκτωρ αποφυλακίζεται, βρίσκει την Ελένα παντρεμένη με τον καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι αστυνομικό Νταβίντ. Θέλει να εκδικηθεί και τους δυο που έγιναν η αφορμή να χάσει τόσα χρόνια από τη ζωή του. Στην πορεία όμως τα πράγματα παίρνουν άλλη τρόπή, είναι τελικά φτιαγμένος ο Βίκτωρ για να πληγώνει;

Οι περισσότεροι κριτικοί βλέποντας την «Καυτή Σάρκα» μίλησαν για έναν Αλμοδόβαρ με στροφή προς ένα πιο ώριμο σινεμά. Τι άλλαξε τελικά; Το ύφος του πάντως είναι ευδιάκριτο παντού και ο ίδιος δεν αφήνει καθόλου τη σάτιρα και το πάντρεμα κωμωδίας και δράματος.
Η ταινία ξεκινά με μια γέννα στην Φραγκοκρατούμενη Ισπανία και τελειώνει με μια γέννα στην ελεύθερη πλέον χώρα. Η αρχή και το τέλος της ιστορίας με παρόμοιο τρόπο δημιουργούν μια αντίθεση και ένα σχόλιο για την Ισπανία του τότε (απαγόρευση κυκλοφορίας τη νύχτα) και του τώρα(οι δρόμοι σφύζουν από ζωή). Δε λείπει φυσικά η σάτιρα προς ήρωες κλισέ και προς τα επαγγέλματα «της εξουσίας». Ο αστυνόμος Σάντσο είναι αλκοολικός και γελοιοποιείται συνεχώς. Ο ανδρισμός του φτάνει ως το περιπολικό, διότι στην κουζίνα και ποδιά βάζει και φαΐ φτιάχνει.
Ο ρόλος των γυναικών είναι λίγο έξω από όσα μας είχε συνηθίσει ο Πέδρο ως αυτή του την ταινία αλλά και πάλι, εξακολουθούν να παίζουν καθοριστικό ρόλο. Στο επίκεντρο βρίσκεται η «ωραία Ελένη», η Ελένα του Νταβίντ την οποία ποθεί και ο Βίκτωρ. Οι δύο άνδρες συγκρούονται εξαιτίας της, ενώ ο Σάντσο υποφέρει όταν η Κλαρα δηλώνει αποφασισμένη να τον εγκαταλείψει. Τα όπλα εκπυρσοκροτούν οι άνδρες αλλά οι γυναίκες είναι η αφορμή. Οι αρσενικοί χαρακτήρες του Αλμοδόβαρ και εδώ, δεν μπορούν να πάνε πιο πέρα από τα φουστάνια, οι γυναίκες έχουν τον πρώτο λόγο.