Πέμπτη, Ιανουαρίου 17, 2013

The Imposter (2012)

O Βρετανός Bart Layton φέρνει στη μεγάλη οθόνη ένα ντοκιμαντέρ με πολλές πινελιές φιλμ νουάρ. Μια ταινία που θα αγγίξει τους οπαδούς του είδους αλλά και όλους όσους αρέσκονται απλά σε ταινίες με δόσεις μυστηρίου. Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του Γάλλου Frédéric Bourdin, (23 ετών τότε) ο οποίος προσποιήθηκε τον αγνοούμενο επι τέσσερα χρόνια, έφηβο γιο μιας οικογένειας του Τέξας και κατάφερε να πάρει τη θέση του δίχως καμία ένσταση ούτε καν απο τη μητέρα του άτυχου Νίκολας. 

Κατα τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ παρακολουθούμε μινι συνεντεύξεις τόσο των μελών της οικογένειας του αγνοούμενου Νίκολας, όσο του αδίστακτου Bourdin αλλά και του FBI που είχε αναλάβει την υπόθεση. Μεταξύ των συνεντεύξεων υπάρχουν αμέτρητα δραματοποιημένα flashbacks που μας βυθίζουν όλο και πιο πολύ στο μυαλό του "δράστη" και  μας εκθέτουν την έλλειψη που βιώνουν οι συγγενείς του αγνοούμενο.  Όσο εξελλίσεται η "δράση" τόσο βουτάμε στον ψυχισμό των ανθρώπων όσων εμφανίζονται στο ντοκιμαντέρ. Τι απέγινε ο πραγματικός Νίκολας; Γιατί η οικογένεια του αγνοούμενου παιδιού καλωσόρισε με ανοιχτές αγκάλες έναν νεαρό εφτά χρόνια μεγαλύτερο του Νίκολας παρόλο που διέφερε στα "χρώματα" απο τον πραγματικό; 
Ο Bourdin ψάχνει για μια νέα ταυτότητα, για ένα Αμερικανικό διαβατήριο και μια οικογένεια που ποτέ δεν είχε. Βρίσκει όσα ψάχνει. Τι ψάχνει όμως το απέναντι στρατόπεδο; Η αδερφή και η μητέρα του Νίκολας βρίσκουν τον αδερφό και γιο αντίστοιχα που τους είχε λείψει πολύ. Αφήνουν τις ερωτήσεις στην άκρη, παραδίδονται στη χαρά της επιστροφής...Τι έχουν ομως στην πραγματικότητα χάσει αυτές οι δύο γυναίκες είναι μια άλλη ιστορία...
Το ύφος και ο ρυθμός της ταινίας θα σας καθηλώσουν...Οι μινι συνεντεύξεις του Bourdin χάνουν την εικόνα και μεταμορφώνονται στη στιγμή σε voice over μπλέκοντας το παρόν με το παρελθόν, πολύ φυσικά. Ακούμε δηλαδή την "αφήγηση" του σημερινού Bourdin ενώ βλέπουμε σε κοντινό να κινούνται τα χείλη του νεαρού Bourdin στα λόγια του πρώτου. Ο Bourdin εμφανίζεται ο ίδιος στις συνεντεύξεις, πότε σκοτεινός, μια "φευγάτη" ύπαρξη, και πότε με το πιο αθώο βλέμμα του.

Σάββατο, Οκτωβρίου 15, 2011

The reckoning / O Λογαριασμός (2011)


Jim O'Hanlon στο σενάριο και τη σκηνοθεσία φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή ενός ζευγαριού.

Η Sally είναι μια μεσο-αστή νοικοκυρά που ζει στην Αγγλία του σήμερα μαζί με τον σύντροφό της Mark και την άρρωστη έφηβη κόρη της. Μια μέρα δέχεται μια κλήση για να επισκεφτεί ένα δικηγορικό γραφείο, εκεί, ο δικηγόρος της αποκαλύπτει πως έχει κληρονομήσει ένα μεγάλο ποσό λιρών αλλά υπο όρους. Οι όροι βρίσκονται ηχογραφημένοι σε ένα CD και είναι τόσο πρωτότυποι όσο και τρομακτικοί. Η Sally καλείται να σκοτώσει έναν άνθρωπο προκειμένου να πιστωθούν οι λίρες στον λογαριασμό της. Η πρωταγωνίστρια έρχεται αντιμέτωπη με ηθικά διλήμματα. Η ιατρική περίθαλψη της κόρης της απαιτεί χρήματα, η ίδια της όμως δυσκολεύεται να τερματίσει μια ανθρώπινη ζωή. Στα ερωτιματικά και την αυτοκριτική της έρχεται να προστεθεί το γεγονός πως ο άνθρωπος που καλείται να βγάλει απο τη μέση, έχει ήδη κάνει κάτι κακό...
Λογική και ευαισθησία, καλό και κακό, χρήμα και ανθρωπιά, έννοιες που αιώνες τώρα βασανίζουν τους ανθρώπους έρχονται για μια ακόμη φορά στο προσκήνιο. Τι είναι αμαρτία και τι όχι τελικά; Ποιός αξίζει τον θάνατο και ποιός πρέπει να ζήσει; Υπάρχει κάποια τέτοια ζυγαριά; Η Sally βασανίζεται αλλά όχι δακρύβρεχτα. Η νοικοκυρά αφήνει τον καναπέ της και κινητοποιείται. Παίρνει την κατάσταση γρήγορα στα χέρια της και δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Με την πολυτιμη βοήθεια του συντρόφου της και πρώην αστυνομικού Mark, προσπαθεί πριν παρει την τελική απόφαση ως προς την αποστολή της να βρει ποιος κρύβεται πίσω απο όλα αυτά. Η λύση του μυστηρίου ξαφνιάζει και το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο ως το τέλος. Μια διαφορετική Βρετανική πρόταση....

Τετάρτη, Οκτωβρίου 12, 2011

A little bit of heaven / Ενας μικρός Παράδεισος(2011)


Όταν η ζωή από ανέμελη και χρωματιστή γκριζάρει τι κάνεις;
Η Marley (Kate Hudson) πάντως αποφασίζει να μην το βάλει κάτω.

Στη φρέσκια αυτή ρομαντική κομεντί, το γέλιο και το δάκρυ ισορροπούν αρμονικά. Η τριαντάρα πρωταγωνίστρια μαθαίνει τελείως αναπάντεχα πως πάσχει από καρκίνο του παχέως εντέρου. Ξεκινά τις θεραπείες αλλά σύντομα βλέπει πως ο αγώνας της δεν θα στεφθεί με επιτυχία. Έτσι αποφασίζει να ηρεμήσει όσο μπορεί και να ζήσει όσο καλύτερα γίνεται, τις υπόλοιπες μέρες που της απομένουν. Στο πλευρό της βρίσκονται φίλοι, γονείς μα και ο γλυκούλης γιατρός της. Ο τελευταίος Julian Goldstein (Gael Garcia Bernal) την ερωτεύεται…η Marley ερωτεύεται και αγαπάει και αυτή με τη σειρά της τον νεαρό. Η ζωή και ο θάνατος, το γέλιο και το δάκρυ μαζί, μα είπε κανείς πως δεν συμπορεύονται; Ο Bernal ξαφνιάζει, μιας και τον έχουμε συνηθίσει σε άλλου τύπου ταινίες, η δε Hudson τα καταφέρνει μια χαρά στο είδος της.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 28, 2011

Black Swan / Μαύρος Κύκνος (2010)

Ένας κύκνος μπορεί να μην φέρνει την άνοιξη μα πιθανόν να φέρει ένα OSCAR στα λεπτεπίλεπτα χεράκια της Natalie Portman. Αφορμή της υποψηφιότητας στην κατηγορία Α’ Γυναικείου Ρόλου στάθηκε για την νεαρή ηθοποιό ο ρόλος της στην ταινία «Μαύρος Κύκνος». Πολυσυζητημένη, πολυδιαφημισμένη έφτασε και στα δικά μου μάτια μπροστά….a must see, ειδικά από τότε που ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες.
Η νεαρή πρωταγωνίστρια ακούει στο όνομα Νίνα. Είναι μια μπαλαρίνα αφοσιωμένη στη δουλειά της τηρώντας τις πρόβες, ακολουθώντας συγκεκριμένη διατροφή και αποκλείοντας τις καταχρήσεις. Στην προσπάθειά της να αναδειχθεί στο χώρο, βοηθάει η μητέρα της, πρώην χορεύτρια. Η Νίνα επιλέγεται να ενσαρκώσει τον κεντρικό, Λευκό κύκνο, στη μοντέρνα εκδοχή της «Λίμνης των Κύκνων». Όμως ο σκηνοθέτης της παράστασης (Vincent Cassel) της προσφέρει μια ακόμη πρόκληση, να υποδυθεί στην ίδια παράσταση και τον Μαύρο κύκνο, το alter ego της. Στις πρόβες, η Νίνα τα καταφέρνει άψογα στο ρόλο του Λευκού κύκνου, ως ένα κοριτσάκι αγνό και γίνεται η επιτομή της κομψότητας στη σκηνή, δεν μπορεί όμως να «ενσαρκώσει» πειστικά τον Μαύρο κύκνο. Της λείπει το πάθος, ο αυθορμητισμός, η ενέργεια του «κακού» τύπου. Όμως η Νίνα θέλει οπωσδήποτε να πρωταγωνιστήσει στην παράσταση και θα προσπαθήσει να τα καταφέρει και ως Μαύρος κύκνος. Η προσπάθειά της, θα δυσκολευτεί περισσότερο μετά τη γνωριμία της με την Λίλη, μια μπαλαρίνα που πολύ θα ήθελε να της πάρει τον ρόλο.
Μπορεί να συνυπάρξουν σε μια οντότητα και το καλό και το κακό; Μπορεί ένα σώμα να νιώθει ερωτική έλξη και για την μπαλαρίνα και για τον σκηνοθέτη της; Το άσπρο με το μαύρο ταιριάζουν ή το καθένα θα έπρεπε να πορεύεται μόνο.
Ο Aronofski σκηνοθετεί με έναν μοναδικό, δικό του τρόπο, την αγωνία της Νίνα, ισορροπώντας συνεχώς μεταξύ πραγματικού και φανταστικού. Στα χέρια του η Portman, από το λεπτεπίλεπτο κοριτσάκι της μαμάς, ανοίγει τα φτερά της προς την άλλη πλευρά, εκείνη την πιο σκοτεινή. Παρακολουθούμε μέσα σε μια ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη τον αγώνα της Νίνα να πετύχει στη δουλειά της αλλά και να βάλει κάποια πράγματα μέσα της σε μια σειρά. Η ηρωίδα βρίσκεται σε μια γενικότερη σύγχυση, ο αρμονικά πλασμένος κόσμος της μπαλαρίνας γκρεμίζεται στο λεπτό. Η μπαλαρίνα μας εδώ γίνεται σταδικά σκοτεινή, βίαιη, και ξεπερνά κάθε ταμπού. Ποια είναι η Νίνα και τι θέλει από τη ζωή; Η Νίνα ζει μονάχα όταν χορεύει, όταν κατεβαίνει από τη σκηνή δεν έχει φίλους, δεν έχει ερωτική ζωή, δεν έχει καν αποφασίσει για το αν την ενδιαφέρουν οι άνδρες ή οι γυναίκες. Σε πλάνα και λήψεις τις περισσότερες φορές με φόντο γκρι (μάλλον γιατί η αλήθεια της ταινίας είναι κάπου στη μέση) ο κύκνος λυγίζει. Κάτω από την πίεση της πρεμιέρας, η Νίνα χάνεται στα θέλω της, ψάχνει το εγώ της και τρόπους για να ξυπνήσει μέσα της τον «Μαύρο Κύκνο» και να λάμψει στην παράσταση. Ταξιδεύει σε φαντασιώσεις σκάζοντας κάθε ταμπού. Δεν είναι ούτε λευκός, ούτε μαύρος ο κύκνος, γιατί και η ίδια η ζωή δεν είναι τίποτα από τα δύο. Με αρκετές πινελιές καθαρού θρίλερ, μοιραζόμαστε την αγωνία της Νίνα μέχρι το τέλος. Δεν λείπουν επίσης οι σκηνοθετικές υπερβολές του Aronofski (βλ.κόκκινα βαμπιρίσια μάτια) αλλά ευτυχώς δεν μονοπωλούν την ταινία.

Κυριακή, Μαΐου 30, 2010

Sex and the City 2



Η Carrie, η Miranda, η Susan και το άλλο κορίτσι, η Samantha ξαναχτυπούν!

Μετά από ατελείωτα χρόνια στην μικρή οθόνη, πέρασαν προ διετίας στη μεγάλη. Τα «χρυσά κορίτσια» της Νέας Υόρκης, με την καριέρα και τις σχέσεις τους κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, όχι μόνο στην πατρίδα τους αλλά και στις περισσότερες χώρες αυτού του κόσμου. Life and Style που λίγες γυναίκες αντιστάθηκαν να «βάλουμε» στο σαλόνι μας. Η κάθε μια τους, μια γυναικεία πτυχή, διαφορετικές αλλά φίλες, μαζί στις τρέλες και στα ξέφρενα πάρτυ, μαζί και στα δύσκολα…
Μετά το τέλος της σειράς πέρασαν κάποια χρόνια για να δούμε τον Mr Big το 2008 παραλίγο να ανεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησίας αλλά τελικά να δεσμεύεται για πάντα με την εκλεκτή της καρδιάς του Carrie στο δημαρχείο και χωρίς πολλές πολλές φανφάρες. Happy End για την πρώτη ταινία «Sex and the City» με τελευταίο πλάνο τις τέσσερις φίλες, και το voice over της Carrie πως «η μόδα στην οποία ενδίδουν ασυζητητί είναι η αγάπη» και η αγάπη δεν είναι ποτέ de passé…!
Συνέχεια στο happy end (πολύ αντιφατικό αυτό…και end και συνέχεια) είναι η ματιά στον έγγαμο βίο της Carrie με τον Mr Big. Αρκετά πράγματα έχουν αλλάξει και οι δυο τους προσπαθούν να βρουν τις ισορροπίες μέσα σε ένα γάμο δυο ετών. Η διετία που πέρασε βρίσκει την Susan να έχει πραγματοποιήσει το όνειρό της, να έχει δυο κοριτσάκια και έναν άνδρα που την αγαπά αλλά να είναι εξαντλημένη από την φροντίδα των παιδιών και τις υποχρεώσεις του σπιτιού. Η Miranda μεταξύ καριέρας, συζύγου και παιδιού ενώ η Samantha, στον κόσμο της αλλά ούσα στα 52 με τις εξάψεις της εμμηνόπαυσης στο ζενιθ! H κάθε μια με τα δικά της αλλά σίγουρα πολύ πρόθυμες πάντα να ακούσουν τα προβλήματα των φίλων τους και να ανταλλάξουν απόψεις.
Στην απλή πλοκή, η ταινία γίνεται πιο «πικάντικη» και ενδιαφέρουσα με το ταξίδι που κάνουν οι τέσσερις τους στο μακρινό Αμπου Ντάμπι. Τα United Arab Emirates υπόσχονται στα κορίτσια χίλιες και μια νύχτες μακριά από τα προβλήματα. Αλλά και εκεί, δεν αργούν να εμφανιστούν κάποια συννεφάκια που θα σκιάσουν τις διακοπές τους. Όμως τα κορίτσια (όπως πάντα) επιπλέουν.
Αν είστε φαν του είδους θα περάσετε μια ευχάριστη βραδιά. Αν πάλι δεν είστε οπαδοί αυτής της γυναικοπαρέας, μη βιαστείτε να την κρίνεται αυστηρά, είναι αυτό που δείχνει και τίποτα παραπάνω so you take it or leave it!


Σάββατο, Μαΐου 29, 2010

Mammoth / Επιθυμίες (2009)


Ο Αλμοδοβαρικός Gael Garcia Bernal σε έναν ρόλο έκπληξη, με άπταιστα Αγγλικά, ζει στη Νέα Υόρκη του σήμερα. Πετυχημένος στη δουλειά του, με σύζυγο χειρούργο και μια πανέξυπνη επτάχρονη κόρη. Η τέλεια οικογένεια δηλαδή και η τέλεια ζωή, τοποθετημένα στο κάδρο ενός μοντέρνου λοφτ. Κάτι όμως υπονομεύει την όμορφη εικόνα. Οι ψυχές των πρωταγωνιστών δεν έχουν τη γαλήνη που δείχνουν σε πρώτο επίπεδο. Ο Leo θα κάνει ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Ταϊλάνδη που θα του αλλάξει όλη του την κοσμοθεωρία. Εκεί, μόνος, με ξεχωριστές εικόνες και ερεθίσματα θα ανακαλύψει έναν άλλο κόσμο, και έναν άλλο εαυτό. Η Ellen, θα μείνει πίσω με την μικρή Jackie. Η μικρή όμως προτιμά την παρέα της νταντάς της, Gloria παρά τη συντροφιά της μαμάς. Μάνα και κόρη προσπαθούν να γεφυρώσουν τη σχέση τους, ενώ η ίδια η Gloria αν και συνεπής απέναντι στην Jackie, δεν μπορεί να προσφέρει την φροντίδα που χρειάζονται οι γιοι της που παραμένουν στις Φιλιππίνες. Τρεις κόσμοι συγκρούονται, τρεις άνθρωποι παλεύουν με τα πρέπει και τα μη, με τις υποχρεώσεις και τα θέλω.

Κυριακή, Μαΐου 23, 2010

Dorian Gray / Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι (2009)


Τολμηρή, ανατρεπτική, σκοτεινή, εντυπωσιακή, η ταινία του Oliver Parker βασίζεται (που αλλού;) στο ομώνυμο βιβλίο του Oscar Wilde. Ο βασικός ήρωας του βιβλίου και πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο νεαρός Dorian (Ben Barnes). Καταφτάνει στο Λονδίνο, αποδεχόμενος την κληρονομιά του, ένα τεράστιο σπίτι και μια θέση στην «καλή» κοινωνία της Αγγλικής πρωτεύουσας. Αγαθός και άβγαλτος, βρίσκει τον μέντορά του στο πρόσωπο του Henry Wotton (Colin Firth). Ο τελευταίος εισάγει τον Dorian στον κόσμο της ηδονής και των απολαύσεων. Ο φίλος τους Basil Hallward (Ben Chaplin) μαγεμένος από το παρουσιαστικό του Dorian, ζωγραφίζει έναν πίνακα για να αιχμαλωτίσει τη νιότη του νεαρού για πάντα. Οι καλεσμένοι στα αποκαλυπτήρια του πίνακα μένουν άναυδοι για την πιστή απεικόνιση της ομορφιάς του νεαρού και το ταλέντο του ζωγράφου. Ο Henry ρωτά τον Dorian, ο οποίος είναι και αυτός πολύ ενθουσιασμένος βλέποντας τα κάλλη του στον πίνακα, αν θα έδινε τα πάντα, ακόμη και την ψυχή του για να παραμείνει έτσι για πάντα, και εκείνος απαντάει «ναι». Και η ευχή του πιάνει! Τα χρόνια περνούν και ο Dorian είναι φρέσκος όπως όταν πρωτοπάτησε το πόδι του στο Λονδίνο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τη μεταφορά αυτού του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη. Όμως αυτή η ταινία είναι σίγουρα πιο προκλητική (στο επίπεδο των φαντασιώσεων του Dorian και των ερωτικών του συνευρέσεων). Το πορτραίτο με τη βοήθεια της τεχνολογίας ζωντανεύει σε κάποιες σκηνές (μη φανταστείτε κάτι ακραίο). Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο ήταν απαραίτητες διάφορες δόσεις που θύμιζαν «θριλλεράκι» θα μπορούσε απλά να περιοριστεί σε μια ταινία «μυστηρίου» γύρω από τον Dorian και το μεγάλο του μυστικό νεότητας.
Ένα είναι το σίγουρο, θα βρείτε πολλές ατάκες κλασσικές του Oscar Wilde περί ηθικής, πειρασμού και γάμου, που έχουν πλέον γίνει μόττο. Λίγες πινελιές χιούμορ του συγγραφέα και μια ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη. Για τους πιο περίεργους, αναρωτηθείτε για το «τι μπορεί να κάνει με την νεότητά του και την ομορφιά του ένας άνδρας που παραμένει ίδιος για 20 χρόνια» και υποκύψτε στο να δείτε την ταινία και να προβληματιστείτε για το αν η εξωτερική ομορφιά είναι το παν στη ζωή, τη στιγμή που η ψυχή είναι άσχημη…ραγισμένη και σάπια.

Σάββατο, Μαΐου 22, 2010

Did you hear about the Morgans? / Ακούσατε για τους Μόργκαν;(2009)

Μάλλον όλο και κάτι θα πήρε το αυτί σας για το κινηματογραφικό δίδυμο Hugh Grant και Sarah Jessica Parker. Η τελευταία αφήνει για λίγο το «Sex and the City» και τη συγγραφή, και μεταμορφώνεται σε πετυχημένη μεσίτρια, τόσο γνωστή που φιγουράρει στα εξώφυλλα περιοδικών…(σύμπτωση; ή τίποτα δεν είναι τυχαίο για μια Carrie Bradshaw;). Εκείνος, Ιρλανδός ως το κόκαλο και δικηγόρος, έχει τον τρόπο του αλλά αφού φρόντισε πρώτα να απατήσει την σύζυγό του. Paul και Μeryl Morgan λοιπόν σε διάσταση, έτσι τους γνωρίζουμε, αλλά καταλήγουν σύντομα σε μια ιδιόμορφη συγκατοίκηση στη μέση του πουθενά, σε ένα χωριό στο Γουαιόμινγκ. Ο λόγος που τους φέρνει κοντά είναι το γεγονός πως υπήρξαν μάρτυρες ενός φόνου και η αστυνομία αποφασίζει πως η Νέα Υόρκη δεν τους παρέχει καμία ασφάλεια καθώς ο δολοφόνος τους αναζητεί. Με τα πλέον απαραίτητα, δίχως τηλεόραση, ιντερνετ, ή κινητό κολυμπούν στα «βαθειά» της εξοχής, «φιλοξενούμενοι» του σερίφη της περιοχής και της γυναίκας του.
Θα δουν τη ζωή αλλιώς; Θα λυγίσει η Meryl μπροστά στις τόσες προσπάθειες του μετανιωμένου άνδρα της και θα τον συγχωρέσει; Όπως και να χει, ένα είναι το σίγουρο…είναι μια καλή επιλογή για ένα χαλαρό βράδυ, οι πρωταγωνιστές δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό.

Δευτέρα, Μαΐου 10, 2010

LE PREMIER JOUR DU RESTE DE TA VIE/H πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου (2008)


Η αλήθεια είναι πως έμεινα έκπληκτη στην αναφορά της ταινίας πως η "πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής" της μιας εκ των πρωταγωνιστών ήταν η 3η του Δεκέμβρη. Μια ημερομηνία που λέει πολλά και για μένα.

Η ταινία με τον "τεράστιο" τίτλο, κινείται χρονικά απο το 1988 ως το 2000 και αφηγείται τη ζωή μιας πενταμελούς οικογένειας. Τρία παιδιά και δυο γονείς μεγαλώνουν μαζί, συμφωνούν, διαφωνούν, δοκιμάζονται και καθώς τα χρόνια περνούν για τον κάθε ένα τους υπάρχει ένα γεγονός που τους σημάδεψε. Η ενηλικίωση και το "μένω μόνος μου", η αρχή της σεξουαλικής ζωής, η αίσθηση του να βρίσκεις αυτό που θες, ένας γάμος, μια κηδεία, η κρίση της 50άρας μαμάς-συζύγου, η αρρώστια του πατέρα...η κάθαρση. Πέντε μέρες μας βυθίζουν στην ιστορία μιας οικογένειας. Μικρές στιγμές που συνθέτουν το μοσαικό τους. Ένα μοσαικό με ευχάριστες αλλά και δύσκολες αναμνήσεις.

Μια οικογένεια σχεδόν όπως όλες οι άλλες. Είναι ωραίο στο σινεμά να βλέπεις που και που καθημερινούς ανθρώπους στους οποίους να μπορείς να αναγνωρίσεις, τον γείτονα, τον συμμαθητή, τον φίλο, τον ίδιο σου τον εαυτό. Όλοι οι ήρωες της "πρώτης μέρας" κινούνται ανάμεσά μας! Όπως και εμείς, έτσι και αυτοί παλεύουν να προχωρήσουν τη ζωή τους, να μεγαλώσουν όσο γίνεται τον "κύκλο" που διαγράφουν απο την ημέρα που γεννιούνται πριν κλείσει. Αυτό δεν κάνουμε όλοι; Δοκιμαζόμαστε, πειραματιζόμαστε, μπερδευόμαστε μα και βρίσκουμε τελικά τον δρόμο μας...

Παρασκευή, Μαΐου 07, 2010

An education / Μια κάποια εκπαίδευση (2009)


όταν είσαι μαθήτρια, λίγο πριν τα 17, δεν ξέρεις με τι θες να ασχοληθείς αλλά πασχίζεις για καλούς βαθμούς, για την καλλιέργειά σου και τους καλούς σου τρόπους το να ερωτευθείς ενέχει πολλούς κινδύνους...

Η Jenny ζει στο Λονδίνο του 1960 σε μια τυπική Εγγλέζικη οικογένεια. Οι γονείς της κάνουν τα πάντα για να τη δουν να τη δέχονται για σπουδές στην Οξφόρδη. Η ίδια της φαίνεται να δέχεται θετικά τις πολλές ώρες διαβάσματος, τα Γαλλικά και το τσέλο. Όλα αυτά όμως μέχρι που γνωρίζει τον γοητευτικό και πολλά χρόνια μεγαλύτερό της David. Ο τελευταίος, φανερά ευκατάστατος γοητεύεται επίσης απο την αθωότητα του κοριτσιού και την αφθορμιτισμό της. Δεν αργεί να την συστήσει στην παρέα, αλλά οι "δουλειές" του David και των φίλων του παραμένουν για πολύ σκοτεινές. Ο David όμως μάλλον έχει το χάρισμα...δεν αργεί να γίνει ο αγαπημένος της Jenny και βρίσκει τον τρόπο και πείθει ακόμη και τον αυστηρό πατέρα της Jenny και φύγουν οι δυο τους στο Παρίσι. Όλα κυλούν πολύ ομαλά, μέχρι και η πρόταση γάμου πέφτει στα χαρτιά. Η Jenny αρχίζει να σκέφτεται το μέλλον της, πως δεν θέλει να γεράσει πάνω απο βιβλία και ήρωες της λογοτεχνίας, πως θέλει να δει τον κόσμο και να νοιώθει ζωντανή. Οι καινούριες της απόψεις την φέρνουν σε αντιπαράθεση με το τότε αυστηρό, τυπικό σύστημα της Αγγλίας και με το προσωπικό του σχολείου. Η ιστορία όμως μιας μικρής "επαναστάτριας" δεν τελειώνει εδώ...μια ανατροπή θα ξεκινήσει την επανάστασή της απο την αρχή και απο άλλο πρίσμα.

Δείτε την για τον ρετρο-αέρα, για την χαρισματική πρωταγωνίστρια και γιατί οι περισσότεροι πιστεύετε στα πολλαπλά παιχνίδια της μοίρας και στο "ποτέ δεν είναι αργά, να αλλάξει κανείς την κοσμοθερωρία του" ή έστω να αναθεωρήσει την πορεία του.

Πέμπτη, Μαΐου 06, 2010

Towelhead / Ταμπου (2007)


Βασισμένη σε βιβλίο, η ταινία «Ταμπου» είναι με μια λέξη μια περίεργη ταινία. Τόσο η πλοκή, όσο και η σκηνοθεσία καταφέρνει και παραπλανά και τον πιο υποψιασμένο θεατή.
Το σενάριο φαινομενικά απλό, η μικρή αλλά σωματικά αναπτυγμένη πρωταγωνίστρια Jasira δεν τα βρίσκει με τον πατριό της (την έχει βάλει στο μάτι, λόγω της πρόωρης ανάπτυξής της…) και η μητέρα αποφασίζει να πάει την κόρη της στον βιολογικό της πατέρα. Εκεί όμως τα πράγματα δεν φαίνονται να είναι καλύτερα. Μπορεί η Τζαζίρα να γλιτώνει την σεξουαλική παρενόχληση αλλά ο πατέρας της είναι αυστηρών αρχών. Και αυτό το τελευταίο δείχνει να ζορίζει ιδιαίτερα την Τζαζίρα που αν και 13 ετών έχουν αρχίσει να ξυπνούν μέσα της διάφορες ορμές.
Συνεχώς μεταξύ δράματος και κωμωδίας, παρακολουθούμε τα αστεία αλλά και σοβαρά ζητήματα που απασχολούν μια έφηβο στην Αμερική του σήμερα. Τα πρώτα σκιρτήματα, τη φάση «ανακαλύπτω το σώμα μου», το έντονο ενδιαφέρον για το σεξ. Την είσοδό της στον «κόσμο των μεγάλων». Η «επιτυχία» της πλοκής είναι πως τελικά, και εμείς, ανεξάρτητα από τις αρχές και την όποια ηθική μας διέπει, παρασυρόμαστε από τις αναζητήσεις του κοριτσιού και γυρίζουμε την πλάτη στην ηλικία της. Έτσι, ο γείτονας που στη ουσία την παρενοχλεί και καταστρέφει την αθωότητά της για μια ζωή, δεν μας φαίνεται κακός γιατί στην αρχή της ταινίας έχει δοθεί μεγάλη έμφαση στην έντονη σεξουαλικότητα που αποπνέει η Τζαζίρα, και στο «πάει γυρεύοντας» που πλανάται πάνω από το κεφάλι της μέχρι το πρώτο μισό της ταινίας. Ευτυχώς για μας, μα και για την πρωταγωνίστρια, υπάρχει στην ταινία ένα ζευγάρι φίλων που συνεχώς φωνάζει πως η Τζαζίρα είναι μόνο ένα παιδί, στην τρυφερή ηλικία των 13 ετών, παρόλη την συμπεριφορά της. Μπορεί να είναι περίεργη αλλά είναι απλά ένα παιδί που πρέπει να προστατευθεί! Είναι μόνη, ανώριμη και ο κόσμος των μεγάλων είναι σκληρός, μαζί και επικίνδυνος αν δεν έχεις κάποιον να σε συμβουλεύει. Το τέλος δεν αργεί και φέρνει μαζί του την λύτρωση. Η Τζαζίρα ξεπερνά τους φόβους της και φαίνεται έτοιμη για μια καινούρια αρχή, όπου θα ορίζει αυτή το σώμα της και τις επιλογές της, ενώ υπάρχουν υπόνοιες πως μπορεί να έλκεται και απο το ίδιο φύλο, καθώς ευχαριστιέται να ξεφυλλίζει το Playboy. Το κορίτσι είναι τελικά το θύμα της υπόθεσης, παρόλο που αρχικά έμοιαζε με θύτη που παρασέρνει τα θύματά του με τα καλλίγραμμα στήθη της και ξεμυαλίζει από συμμαθητές της μέχρι οικογενειάρχες.

Δευτέρα, Απριλίου 26, 2010

Ανθισμένες Κερασιές / Cherry Blossoms (2008)

Την είδα στο ράφι του DVDclub στην κατηγορία "Νέες Κυκλοφορίες" και μάλιστα με περιθώριο μιας ημέρας. Είχα φυσικά ακούσει και διαβάσει κάποια σχετικά άρθρα τα οποία όμως η αλήθεια είναι πως δεν θυμόμουν καθόλου την ώρα που την επέλεγα για να περάσω μαζί της το απόγευμα εκείνης της μέρας.

Οι «Ανθισμένες Κερασιές» σε σκηνοθεσία Ντόρις Ντόρι, σίγουρα θα σε ταξιδέψουν. Θα σε ταξιδέψουν κυριολεκτικά, από το Βερολίνο στη Βαλτική, και από εκεί στο Τόκιο. Θα σε ταξιδέψουν επίσης μεταφορικά, από τη ζωή στο θάνατο και στη συνέχεια στην ίδια τη ζωή. Τα εισιτήρια δεν είναι ακριβά και οι αποσκευές θα είναι ελάχιστες!

Ένα αγαπημένο ζευγάρι μεσήλικων αποφασίζει να επισκεφτεί τα παιδιά του στο Βερολίνο. Η απόφαση δεν είναι αθώα, η σύζυγος γνωρίζει πως ο άνδρας της δεν έχει πολλούς μήνες ζωής. Μη θέλοντας να του αποκαλύψει την αλήθεια για την υγεία του όμως ακόμη, τον προτρέπει να πάνε αυτό το ταξίδι. Κατά το ταξίδι, και σε λίγες μόνο μέρες οι γονεις συνειδητοποιούν πως τα παιδιά τους έχουν τις δικές τους ζωές και πως λίγα πράγματα γνωρίζουν οι μεν για τους δε πλέον. Ο προορισμός τους αλλάζει αλλά μια τεράστια ανατροπή θα κάνει τον Ρούντι, να επιστρέψει μόνος στο μικρό χωριό τους. Από εκεί, θα πάρει ο ίδιος την απόφαση να ταξιδέψει ξανά, αυτή τη φορά ως το Τόκιο όπου εργάζεται ο άλλος τους γιος. Πηγαίνοντας εκεί, θα κάνει το ταξίδι που πάντα ονειρεύονταν η γυναίκα του Τρούντι αλλά συνεχώς το ανέβαλαν.

Ένας μικρός ύμνος στην αγάπη, αλλά και στη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας οι άνθρωποι. Μια δύναμη που δεν θέλει και πολύ για να εκδηλωθεί, μια δύναμη που μας είναι απαραίτητη για να συνεχίσουμε. Απαραίτητη για να ξεπεράσουμε ένα θάνατο, απαραίτητη για να δεχτούμε άλλους, μικρότερους χωρισμούς. Ο Ρούντι κάνει την υπέρβαση και από ένας ήσυχος, άνθρωπος του σπιτιού, δουλειά-σπίτι, που δεν αρέσκεται στην περιπέτεια, «οργώνει» μόνος του το Τόκιο χωρίς να μπορεί καν να συνεννοηθεί για τα βασικά. Η ανάγκη του να αγαπιέσαι αλλά και να δέχονται οι άλλοι την αγάπη και το ενδιαφέρον σου είναι από τα μοτίβα που εμφανίζονται συχνά στο σενάριο. Ο Ρούντι ως ήρωας φαίνεται να σηκώνει στις πλάτες του πολλαπλά φιλοσοφικά ερωτήματα. Η ζωή όμως συνεχίζεται, και ακόμη και ο θάνατος, όταν κάποιος έχει τελειώσει με τις «υποθέσεις» του στη γη, ακόμη και αυτός, φαντάζει σαν μια καινούρια αρχή, κάπου μακριά, κάπου εκεί, στους πρόποδες του Φίτζι.

Πέμπτη, Απριλίου 22, 2010

The timetraveler's wife / Η γυναίκα του ταξιδευτή (2009)



Σίγουρα η σύζυγος αυτή δεν είναι όπως οι άλλες!"Η γυναίκα του ταξιδευτή" όπως είναι ο ελληνικός τίτλος της ταινίας θα ήταν μια απλά υπόθεση αλλά επι λέξη εδώ μιλάμε για την γυναίκα του "χρονο-ταξιδευτή".


Ο τελευταίος ακούει στο όνομα Χενρι και είναι απροσδιόριστης ηλικίας αφού μπορεί σε δευτερόλεπτα να φεύγει απο το παρόν και να πηγαίνει πότε στο μέλλον (επιστρέφοντας μεγαλύτερος) και πότε στο παρεθλόν (έρχεται πίσω νεότερος). Μεταξύ των χρονο-ταξιδιών του βρίσκεται με διάφορους ανθρώπους ανάμεσά τους αγαπημένα του πρόσωπα, κάποια απο τα οποία έχουν πεθάνει. Κάπου εκεί, σε ένα ταξίδι του στο παρόν, συναντά την γυναίκα της ζωής του. Η Κλερ είναι αυτή που τον αναγνωρίζει ως τον άνδρα που περίμενε μια ζωή. Τα λόγια της δεν είναι ψεύτικα, αφου ο Χένρι την είχε επισκεφτεί σε μικρότερη ηλικία και εκείνη απο μικρό κοριτσάκι είχε εντυπωσιαστεί απο τον παράξενο ταξιδιώτη...Οι δυο τους, βρίσκονται στο παρόν και είναι σχεδόν συνομίλικοι. Ερωτεύονατι παράφορα αλλά για το μέλλον κανείς δεν ξέρει, ή μάλλον κάποιος ξέρει;;; Ο Χένρι συνεχίζει και ταξιδεύει στο μέλλον βλέπει ευχάριστα μα και δυσάρεστα γεγονότα. Η Κλερ τον αγαπάει και θέλει να είναι μαζί του για πάντα. Αλλά πόσο εύκολη υποθεση είναι αυτή, και πώς μεταφράζεται το "πάντα" για ένα τέτοιο ζευγάρι;


Η ταινία διαφημίστηκε ως ένα πολύ δυνατό romantic movie. Δε θα συμφωνήσω και τόσο πολύ αν και η ατμόσφαιρα είναι ρομαντική, τα ταξίδια στον χρόνο είναι συγκινητικά και η μοίρα των πρωταγωνιστών αγγίζει ευαίσθητες χορδές! Δεν είναι όμως και τόσο δυνατό το στόρυ και θα λεγα πως αυτά τα μπρος-πίσω ταξίδια κουράζουνσυν συν το γεγονός πως παίρνει χρόνο για να μπεις στο κλίμα της ταινίας. Βλέπεται όμως "ευχάριστα".


του Ρόμπερτ Σβέντκε
με τους Ρέιτσελ Μακάνταμς και Έρικ Μπάνα

Τρίτη, Μαρτίου 30, 2010

Στο Βάθος Κήπος


Κάποιες αναποδιές συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Στην περίπτωση όμως της ταινίας του Κλεάνθη Δανόπουλου στο σπίτι του πρωταγωνιστή συμβαίνει κάτι παραπάνω απο απλή αναποδιά!


Ο βασικός ήρωας της ιστορίας, ένας άνδρας της διπλανής πόρτας, ζει και εργάζεται στην Αθήνα όταν ο έρωτας τον κεραυνοβολεί και περνά τα σκαλιά της εκκλησίας με την αγαπημένη του. Όνειρό τους; Να βρουν το τέλειο γι αυτούς σπίτι και να στεγάσουν εκεί τον έρωτά τους και την οικογένειά τους. Ο οικογενειακός προγραμματισμός όμως δεν έρχεται όπως τον υπολογίζεις και ο Φαίδωνας ακούει μια "συνταγή" επιτυχίας που είναι...να φυτέψει στον πίσω κήπο του σπιτιού του ένα Φοίνικα, και τότε να δεις παιδιά! Τη μυστική αυτή συνταγή δεν μπορεί να τη μοιραστεί με κανένα γιατί αλλιώς δεν θα πιάσει το "κόλπο"...Οι εργασίες στον κήπο αρχίζουν αλλά διακόπτονται όταν στον κήπο του βρίσκεται να λιάζεται ένα πτώμα. Ποιός είναι ο νεκρός νεαρός; Απο που έπεσε; Ο Φαίδωνας βρίσκεται μπλεγμένος σε διάφορες κωμικοτραγικές καταστάσεις, έχοντας να παλέψει και το θέμα με την αστυνομία, το μυστήριο του άνδρα αλλά και το δικό του μυστικό που υποτίθεται θα φέρει καρπό κοιλίας στη σύζυγό του. Η Αναστασία απορεί για την αλλαγή συμπεριφοράς του άνδρα της και εκείνος "τρέχει" να προλάβει τις περισσότερες καταστάσεις. Το ένα φέρνει το άλλο και τα μπεξίματα δεν φαίνονται να σταματουν.
Μια ευχάριστη κωμωδία, με αρκετές πινελιές μαύρου χιουμορ. Μπορείς να μπλέξεις απο τη μια στιγμή στην άλλη και οι Έλληνες το ξέρουν αυτό καλύτερα απο τον κάθε ένα. Το σασπένς διατηρείται ευχάριστα καθώς πορεύεται μαζί με καλοδουλεμένες ατάκες. Το σενάριο είναι έξυπνο και η επιλογή των ηθοποιών καλή!

Δευτέρα, Μαρτίου 08, 2010

Oscar φέτος και για πάντα!











Η πιο πολυσυζητημένη τελετή της 7ης τέχνης ολοκληρώθηκε με επιτυχία, με κόκκινο χαλί και λαμπερές παρουσίες! Το απαραίτητο dress code, φορέματα συνδυασμένα με ακριβά κοσμήματα, ψηλά τακούνια, γυαλιστερά ταξίτος, επιμελημένα χτενίσματα και αστραφτερά χαμόγελα συνθέτουν κάθε χρόνο την συγκεκριμένη βραδιά. Φώτα, φλας, κάμερες και………ΠΑΜΕ!

Σε μεγάλο φαβορί εξελίχθηκε η ταινία της με τον τίτλο «The Hurt Locker» η οποία κέρδισε 6 Όσκαρ συμπεριλαμβανομένου και εκείνου της Καλύτερης Ταινίας! Η Kathryn Bigelow δεν φανταζόταν πως σκηνοθετώντας μια ταινία για τον πόλεμο του Ιρακ θα έφευγε από την 82η Απονομή με το χρυσό αγαλματάκι καλύτερης σκηνοθεσίας!
Ως προς το κομμάτι της ηθοποιίας, ο Collin Firth έμεινε τελικά ένας άνδρας μόνος δίχως το χρυσό αγαλματάκι. Το Όσκαρ καλύτερης ανδρικής ερμηνείας δόθηκε στον Jeff Bridges για τις υποκριτικές του ικανότητες στην ταινία «Crazy Heart». Όσο για τον Β’ Ανδρικό ρόλο , εκει ακουσαμε το ονομα του Christoph Waltz για την ταινια "The Inglourious Basterds". Η διασημη καστανη του Hollywood, Sandra Bullock καταφερε να κερδισει Οσκαρ φετος, παιζοντας τον ρολο μιας ξανθιας στο "The Blind Side", οσο για τον Β' γυναικειο ρολο η Mo'Nique κρατησε το αγαλματακι για το "Precious".

Νικητες, ηττημενοι, φαβορι και μη, ολοι ειχαν να χαρισουν ενα χαμογελο καθε που αστραφταν τα φλας...!

Τρίτη, Μαρτίου 02, 2010

Ένας άνδρας μόνος / A single man (2010)


Ο Ελληνικός τίτλος θα μπορούσε κάλλιστα να είναι "ένας ελεύθερος άνδρας" ή ένας "εργένης άνδρας"...κανένας όμως απο τους δυο δεν ηχεί το ίδιο καλά με το "Ένας άνδρας μόνος". Η τελευταία λέξη είναι που δείνει την βαρύτητα στην ταινία και προθερμαίνει το κοινό για μια ιστορία απουσίας, μοναξιάς, εσωτερικής αναζήτησης, μα πάνω απο όλα ΑΓΑΠΗΣ. Ο Tom Ford γράφει τη δική του ιστορία στη μεγάλη οθόνη...

O Καθηγητής πανεπιστημίου Τζορτζ Φαλκονερ θρηνεί σε μια Αμερική του 1962 τον χαμένο του έρωτα. Το αντικείμενο της αγάπης του δεν είναι άλλο απο τον επι 16 χρόνια σύντροφό του Τζιμ. Ο άτυχος νέος σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο Τζορτζ προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα της απώλειας αλλά και με την ιδέα του θανάτου.

Είναι τρομερό το πως ο ανθρώπινος πόνος, η αγάπη και οι αναμνήσεις ξεπερνούν κάθε φύλλο και την οποιαδήποτε σεξουαλική προτίμηση. Ο θεατής το κάνει βίωμα, ο πόνος είναι κοινός και η αγάπη μια. Ο Collin Firth ξεχωρίζει με την ερμηνεία του. Ένας "νορμαλ" γκει ρόλος χωρίς φτερά και πούπουλα, καθόλα συμπαθητικός, προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή, αν και η καθημερινότητα πια δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Τα παιχνίδια με τον χρόνο προσθέτουν στην ταινία, υπέροχα flashbacks που "δένουν" το ζευγάρι και υπογραμμίζουν την μπναξιά του πρωταγωνιστη. Η εποχή του '60 με μια πινελια "σέπια" μας παρασέρνει σε άλλες μέρες. Η μοίρα θα έχει τον τελευταίο λόγο.

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 08, 2010

Επικίνδυνες Μαγειρικές (2010)

Τελικά μήπως εμείς οι Έλληνες όντως είμαστε ο λαός του καλού φαγητού, που όταν το συνδυάσουμε με 3 πολύ γνωστά πρόσωπα της show biz γεμίζουμε τις κινηματογραφικές αίθουσες;
Σε σκηνοθεσία Βασίλη Τσελεμέγκου, ο διεθνής Γ. Χωραφάς, ο ώριμος πια Κ. Μαρκουλάκης της περασμένης εφηβείας μας, και η σύντροφος του Greek pop idol Κάτια Ζυγούλη ενώνουν τις δυνάμεις τους για να μεταφέρουν στην μεγάλη οθόνη μια πρωτότυπη ιστορία βασισμένη στο βιβλίο του Ανδρέα Σάικου.
Οι δυο άνδρες είναι σεφ (εξου και ο τίτλος). Μοιράζονται το ίδιο πάθος για τη μαγειρική και παρόμοιο πάθος για μια γυναίκα. Πολλές φορές ο Δημήτρης και ο Δαμοκλής εμφανίζονται ο ένας ως alter ego του άλλου, θα μπορούσααν κάλλιστα να είναι δυο πτυχές ενός ίδιου ανθρώπου. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που η Νανά συνάπτει σχέση και με τους δυο παράλληλα. Οι δυο άνδρες κάνουν στην κυριολεξία τη ζωή του μοντέλου πιο πικάντικη αφού επιδίδονται σε ατελείωτα μαγειρέματα καθώς ερωτοτροπούν παράλληλα, μετακομίζοντας την κρεβατοκάμαρα στην κουζίνα, ή και το αντίθετο.
Σε μια Αθήνα του καλοκαιριού, η δράση εκτυλίσσεται περισσότερο σε κλειστούς χώρους, στο άνδρο του Δημήτρη και του Δαμοκλή. Η γυναίκα αράχνη, ξεσηκώνει τους άνδρες, τους παγιδεύει προς ευχαρίστηση πολλών της αισθήσεων και διατηρεί το μυστήριό της μέχρι το τέλος. Οι άνδρες ανίσχυροι, υποτάσσονται σε δυο κόκκινα πέδιλα…Οι σκηνές όπου οι δυο ηθοποιοί μαγειρεύουν είναι αξιόλογες, ενώ παράλληλα πετυχαίνεται ο αισθησιασμός που ενώνει την μαγειρική με τον έρωτα να βγει προς τα έξω. Ο φωτισμός είναι πολύ προσεγμένος και δίνει στην ταινία ένα διαφορετικό άρωμα. Πραγματικά δεν ξέρω τι κριτικές έχει πάρει αυτή η ταινία ως ώρας, όμως φεύγοντας από το σινεμά, σκέφτηκα πως αν ήταν μια Ιταλική, Γαλλική ή Ισπανική (ακόμη καλύτερα) οι εντυπώσεις που θα άφηνε θα ήταν πολύ πιο καλές. Πέρα από τη Ζυγούλη, της οποίας το παίξιμο βρήκα απλώς αδιάφορο, όλο το στήσιμο είχε αρκετό Ευρωπαικό αέρα και σε καμια περίπτωση δε φάνηκε να γυρίστηκε στο «πόδι». Ας δούμε λοιπόν με καλύτερο μάτι, ή χωρίς προκαταλήψεις τις Ελληνικές προσπάθειες…!

Σάββατο, Οκτωβρίου 24, 2009

Η Έβδομη Ήπειρος / Der siebente Kontinent (1989)

Ο Χάνεκε με αυτή την ταινία υμνεί την απλότητα της εικόνας και της 7ης τέχνης!

Αν και χωρισμένη σε τρία μέρη η ταινία αποτελεί μια ενότητα καλύπτοντας μια τριετία. Μια τριετία από τη ζωή της οικογένειας Σλόμπερ, μαμά, μπαμπάς και μικρή κόρη. Όλα κυλούν «ρολόι», κάθε μέρα η ίδια σειρά από γεγονότα, κινήσεις και συνήθεις επαναλαμβάνεται. Κάθε πρωί χτυπάει το ξυπνητήρι, κάθε πρωί το ίδιο πρωινό. Τίποτα όμως δεν είναι αρμονικό, η όποια αρμονία είναι απλώς φαινομενική. Η οικογένεια είναι πέρα για πέρα δυσλειτουργική. Τα μέλη της δεν δείχνουν σημάδια επαφής.
Η αποξένωση των ανθρώπων σεναριακά είναι σε πρώτο πλάνο σε αυτή την ταινία. Οι αποξενωμένες σχέσεις, αλλά και τα προσωπικά αδιέξοδα κινηματογραφούνται με τρόπο αργό και απλό. Ο διάλογος χρησιμοποιείται μόνο όταν είναι πολύ απαραίτητος καθώς οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους. Αμέτρητες σκηνές δίχως πρόσωπα αλλά με επίκεντρο και κοντινά πλάνα σε σκεύη και αντικείμενα της καθημερινότητας να χρησιμοποιούνται από τους πρωταγωνιστές. Πόσο μονότονη είναι η καθημερινότητά μας, ποιος είναι ο στόχος και ο σκοπός της ύπαρξης μας, ποια η λύτρωση, φαίνεται να ρωτά ο σκηνοθέτης. Ο τίτλος της ταινίας, μαζί με μια αφίσα «Welcome to Australia» εύκολα μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως η οικογένεια μεταναστεύει ή θα μεταναστεύσει σε έναν τόπο που λούζεται από φως, και θα χαράξει μια νέα πορεία, αφήνοντας πίσω την μουντάδα μα και την κακή διάθεση στη γενέτειρά τους. Κάτι τέτοιο όμως δεν γίνεται. Το ταξίδι θα γίνει αλλά προς κάπου αλλού, και θα είναι και το τελευταίο τους.

Τρίτη, Οκτωβρίου 13, 2009

Knowing / Σκοτεινός κώδικας (2009)


Ο Nicolas Cage, μετά από την καριέρα του ως άγγελος, ως συγγραφέας και ως λοχαγός σε όμορφες ελληνικές παραλίες δοκιμάζει να σώσει τον κόσμο από μελλοντικές καταστροφές. Στο ρόλο του χήρου αστρονόμου καθηγητή John Koestler, ο Cage «συναντά» τυχαία μια λίστα με αριθμούς όταν ο γιος του, του τη φέρνει από το σχολείο. Η λίστα είχε ταφεί, μαζί με διάφορες άλλες δημιουργίες των μαθητών του σχολείου το 1959, για να ανοιχτεί το 2009 σε μια επετειακή εκδήλωση. Ο John δεν αργεί να συνδέσει τους αριθμούς με ημερομηνίες και από κει και έπειτα ξεκινά ο αγώνας του για να αποτρέψει μελλοντικές καταστροφές. Απομένουν τρεις ημερομηνίες.
Η ταινία είναι αρκετά ατμοσφαιρική αλλά είναι μονίμως μεταξύ του είδους "δράσης" και "θρίλερ" χωρίς ξεκάθαρες γραμμές. Το τέλος της ταινίας δεν νομίζω να ικανοποιήσει την πλειοψηφία, ωστόσο η ταινία κυλάει με αρκετό σασπένς.

Σκηνοθεσία: Alex Proyas

Δευτέρα, Οκτωβρίου 12, 2009

Los abrazos rotos / Broken embraces / Ραγισμένες Αγκαλιές


O Πέδρο Αλμοδόβαρ κατάφερε να γεμίσει και φέτος τις Ελληνικές αίθουσες. Μια ιστορία που έχει από όλα: αγάπη, πάθος, έρωτα, μίσος, εκδίκηση και τραγωδία. Ναι, οι ήρωες είναι ραγισμένοι…όπως και οι αγκαλιές τους.
Μια γυναίκα γίνεται το μήλο της έριδος μεταξύ δυο ανδρών. Η Λένα (Penélope Cruz) μια γραμματέας με όνειρο να γίνει ηθοποιός, λόγω οικονομικών δυσχερειών συνάπτει σχέση και συμβιώνει με το πολύ πλούσιο αλλά και πολύ μεγαλύτερό της αφεντικό. Τη βαρετή της ζωή αναστατώνει ένας σκηνοθέτης ο Ματέο Μπλάνκο (Lluís Homar). Ο γοητευτικός σκηνοθέτης βρίσκει την πρωταγωνίστριά του, και τον έρωτα της ζωής του. Τι γίνεται όμως στο σύμπαν του Αλμοδόβαρ όπου το happy end δεν έρχεται τόσο εύκολα;
Τα γνωστά μοτίβα του σκηνοθέτη επιστρέφουν. Τα χρώματα είναι παντού, σχεδόν σε κάθε κάδρο. Πιο «γλυκά», χωρίς αμφιβολία όσο περνούν τα χρόνια, και πιο «ζεστά», με έμφαση στο κόκκινο. Μα ποιο άλλο χρώμα θα μπορούσε να δεσπόζει ενώνοντας σκηνοθεσία με πλοκή; Κόκκινο χρώμα για τον έρωτα, κόκκινο χρώμα για το πάθος, κόκκινο χρώμα για τον κίνδυνο μα ακόμα και για τον θάνατο. Οι περισσότεροι ήρωες της ταινίας είναι μόνοι. Άλλοι από επιλογή, άλλοι από ανάγκη έχουν κλειστεί στις προσωπικές του φυλακές. Ανεκπλήρωτοι έρωτες, αιώνια αφοσίωση χωρίς ανταπόκριση, αγόρια που απορριφθήκαν από πατεράδες, ιδέες και ιστορίες που έμειναν στο «συρτάρι». Οι επαναστάτες, το ζευγάρι που κάνει την υπέρβαση και νοιώθει τον απόλυτο έρωτα τιμωρείται.
Στο αιώνιο θέμα δεσίματος «σεναρίου και σκηνοθεσίας» ο Αλμοδόβαρ παίρνει για ακόμη μια φορά άριστα, καθώς το ένα αναδεικνύει το άλλο. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, Ματέο, χάνει την μεγάλη του αγάπη και καταδικάζεται σε αιώνιο σκοτάδι. Η αναπηρία του προχωρά την πλοκή, αλλάζει όνομα εξαιτίας της τύφλωσης και δεν ολοκληρώνει την ταινία. Με μια δεύτερη όμως ματιά, δεν θα μπορούσε να συμβολίζει καλύτερα την άγνοια του Ματέο προς τη μεγάλη προδοσία ενός κοντινού του ατόμου εδώ και δεκατέσσερα χρόνια. Σκοτάδι στα μάτια αλλά και στο μυαλό.
Ο Αλμοδόβαρ καταφέρει άψογα να μας βυθίσει σε δυο «πραγματικότητες» και δυο χρονολογίες. Παντρεύει άρτια το 1992 με το σήμερα χωρίς να μας κουράσει λεπτό. Τα αμέτρητα φλας μπακς έχουν τη δική τους συνοχή και συμπληρώνουν σιγά σιγά την τραγική ιστορία με σασπένς. Ανεκπλήρωτοι πόθοι, αγάπες που απλώς άρχισαν, ένας τεράστιος κύκλος που τελικά, μόνο ο θάνατος μπορεί να τον τελειώσει. Οι ήρωες καταντούν έρμαια της μοίρας τους.
Όσο και αν μιλάμε για ένα πιο ώριμο Αλμοδόβαρ, για μια ακόμη φορά το τρομερό «παιδί» μας κλείνει το μάτι. Αν και οι άνδρες εδώ είναι περισσότεροι και έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, ή έστω μεγαλύτερο κινηματογραφικό χρόνο, σε αντίθεση με παλαιότερες ταινίες του δημιουργού, μη μένετε στις πρώτες εντυπώσεις. Αν κοιτάξετε λίγο πιο προσεκτικά, οι γυναίκες είναι αυτές που κινούν τα νήματα. Η Λένα, παρούσα στο κάδρο ή όχι, εμπνέει το καταστροφικό πάθος, ενώ η Χουδίτ, η πιστή ατζέντης του Ματέο, συμβάλει στην κατρακύλα του. Οι γυναίκες είναι και στις «Ραγισμένες αγκαλιές» παρούσες και μάλιστα κλέβουν την παράσταση. Η Penélope Cruz (η μοναδική γυναίκα που ερωτεύτηκε ο Αλμοδόβαρ) λατρεύεται από την κάμερα, η οποία αναδεικνύει τα φυσικά της προσόντα όσο σε καμία άλλη ταινία της καριέρας της. Η Λένα, αλλάζει περούκες, κοστούμια, ρόλους, διαθέσεις και γίνεται αβίαστα η όμορφη γυναίκα «θέαμα» θυμίζοντας εποχές Grace Kelly και Αμερικάνικο σινεμά υπο τον άγρυπνο φακό του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Η τεχνική της «ταινίας μέσα στην ταινία» που για μια ακόμη φορά χρησιμοποιεί ο Αλμοδόβαρ δυναμώνει την εικόνα της Penélope ως είδωλο και femme fatale, ενώ εισχωρεί στο χώρο του θεάματος δείχνοντας, όπως ο Μπρέχτ στο θέατρό του, ότι πρόκειται απλώς για κινηματογράφο, this is not reality. Ο Αλμοδόβαρ με την ταινία που σκηνοθετεί ο Ματέο, επιλέγει επίσης να «δέσει» και να συνδέσει το σημερινό του έργο με το σύνολο των ταινιών του αφού το «Γυναίκες και Βαλίτσες» του Ματέο, θυμίζει πάρα πολύ το «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης». Οι διαφημίσεις είναι παρούσες και σε αυτή την ταινία, αναφορές σε άλλες εποχές και δείγματα κιτς πάλι εδώ. Επηρεασμένος και πιστός σε κλασικούς σκηνοθέτες, ο Αλμοδόβαρ δεν ξεχνά να αναφερθεί στο Lois Malle. Oι εραστές παρακολουθούν το «Ασανσέρ για δολοφόνους» όχι τυχαία θα έλεγα. Στο «Ασανσέρ», το ζευγάρι είναι εξίσου παράνομο και καταδικασμένο. Ένα δάκρυ κυλά από τα εκφραστικά μάτια της Λένα καθώς παρακολουθεί την ασπρόμαυρη ταινία στην αγκαλιά του αγαπημένου της, και αυτή είναι μια από τις πιο όμορφες αγκαλιές στην ιστορία του σινεμά.

Σάββατο, Ιανουαρίου 03, 2009

For whom the bell tolls/Για ποιόν χτυπά η καμπάνα(1943)
























Γιορτές, γιορτές και ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑΑΑΑΑΑ!


Αλήθεια, έχετε προσέξει ότι κάθε που έχουμε Χριστούγεννα και Πάσχα η τηλεόραση παίζει κλασσικές ταινίες του τύπου «Όσα παίρνει ο άνεμος», «Η μελωδία της ευτυχίας» κτλπ;

Σε αυτά τα πλαίσια, επηρεασμένη από τα τηλεοπτικά δρώμενα και από τις γιορτινές μέρες…έβαλα στο dvd player ένα ακόμη «έπος» το «Για ποιον χτυπά η καμπάνα». Μια ταινία που άφησε εποχή, γεμίζοντας για τα καλά τα box office εκείνων των ημερών και κερδίζοντας υποψηφιότητες για εννιά Όσκαρ.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους βρίσκουμε τους Gary Cooper, και Ingrid Bergman ενώ καμαρώνουμε και την δική μας Κατίνα Παξινού σε δεύτερο (αλλά εξίσου σημαντικό) ρόλο.
Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Ernest Hemingway, η ταινία μας μεταφέρει στη Ισπανία του 1937. Ο δολιοφθορέας, Ρομπέρτο (Gary Cooper) έχει ως αποστολή να ανατινάξει μια γέφυρα. Περιπλανώμενος στο βουνό, συναντά μια ομάδα τσιγγάνων και συνεργάζεται μαζί τους. Από την «πολεμική» αυτή ιστορία όμως δε λείπει ο έρωτας. Το αντικείμενο της ομορφιάς παίρνει σάρκα και οστά με τη φιγούρα της Ingrid Bergman. Η Μαρία, ένας έκπτωτος άγγελος λόγω των συνθηκών, θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του Ρομπέρτο. Οι δυο τους θα αγαπηθούν με πάθος και θα γράψουν τη δική τους ιστορία ως ένα από τα πιο διάσημα ζευγάρια που πέρασαν από τη μεγάλη οθόνη.
Όπλα, πόλεμος, εξαθλίωση και βασικά ένστικτα επιβίωσης. Για ποιον τελικά χτυπά η καμπάνα; Οι εκρήξεις του παλιού καλού σινεμά, άψογες χωρίς στάλα σημερινών εφφέ και ο σκηνοθέτης Sam Wood γράφει τη δική του ιστορία, χρησιμοποιώντας όλα τα είδη πλάνων, μεταφέροντας έτσι με επιτυχία στους θεατές, τα συναισθήματα αγωνίας, αγάπης και αφοσίωσης των ηρώων. Η διάρκεια αυτής…; 168 λεπτά (!!!). Όσο για τα Όσκαρ… το μόνο που της αποδόθηκε ήταν εκείνο του δεύτερου γυναικείου ρόλου και το απέσπασε η Κατίνα Παξινού. Αν και ο ίδιος ο Hemingway επέλεξε το πρωταγωνιστικό ζεύγος, δυσαρεστήθηκε με την κινηματογραφική μεταφορά του έργου του, καθώς από τις σελίδες στην οθόνη χάθηκε το αρχικό πολιτικό νόημα του βιβλίου. Με αυτό το «κενό», η ταινία τείνει περισσότερο προς το ρομάντζο, με μικρές πινελιές αυτοθυσίας για το καλό της πατρίδας ;-)

tag line : this is not a goodbye, because we are not apart

Τρίτη, Νοεμβρίου 18, 2008

Δεν ξέχασα τούτο το blog

Ακόμη και αν η ζωή με πήγε αλλού και συνεχίζει να με παρασέρνει μακριά απο κινηματογραφικές αίθουσες, δεν ξεχνώ ποτέ τούτη εδώ τη γωνίτσα που κάποτε γνώρισε δόξες/αναγνώστες.
Καλό χειμώνα μας εύχομαι και υπόσχομαι πως σύντομα θα εμπλουτίσω το περιεχόμενο αυτού του Blog!

Φιλιά σε όλους και...ψιτ!Εύχομαι να σας έλειψα αρκετά ;-)

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 01, 2008

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

Καλό μήνα και καλό χειμώνα, όπως συνηθίζουν να συμπληρώνουν οι περισσότεροι.Στην πόλη μου το πρωί είχε πέσει συννεφιά και ψύχρα, σωστό φθινόπωρο! Ευτυχώς έχει ο καιρός γυρίσματα και ο ήλιος δεν άργησε να φανεί. Ευτυχώς, γιατί πιστεύουμε στα μπάνια του Σεπτέμβρη και στις θάλασσες του φθινοπώρου. Ένα μεγάλο καλωσήρθατε σε όσους γύρισαν στα σπίτια τους μετά τις διακοπές και σε όσους ξαναπήραν το δρόμο για τη δουλειά καλή αρχή!
Και, μην ξεχνάμε...καλή μας κινηματογραφική χρονία!

Δευτέρα, Αυγούστου 04, 2008

4 μήνες, 3 εβδομάδες & 2 μέρες (2007)


"4 months, 3 weeks & 2 days" ή αλλιώς φιλία «στα χρόνια της Χολέρας».
Η ταινία μας μεταφέρει στη Ρουμανία, λίγο πριν την πτώση του κομμουνισμού και του καθεστώτος του Τσαουσέσκου. Δύο φίλες βρίσκονται στο επίκεντρο της ιστορίας, δύο φοιτήτριες που μένουν μαζί. Τα νεαρά κορίτσια καλούνται ξαφνικά να ωριμάσουν πρόωρα, όταν η μία τους μένει έγκυος. Το παιδί πρέπει να το ρίξουν. Πως όμως μπορεί να γίνει μια έκτρωση σε μια χώρα όπου οι εκτρώσεις απαγορεύονται; Η Otilia και η Gabita μαθαίνου ότι κάποιος κύριος Bebe «ξεφορτώνεται» παιδιά. Τα κορίτσια αψηφώντας κάθε κίνδυνο κλείνουν ραντεβού μαζί του και ένα δωμάτιο ξενοδοχείου όπου θα λάβει χώρα η επέμβαση. Ο κύριος όμως Bebe ζητά κάτι παραπάνω από χρήματα για τις υπηρεσίες του.
Η ταινία είναι εξαιρετικά ρεαλιστική, με τις σκηνές να εναλλάσσονται αργά και αβίαστα. Ο κινηματογραφικός χρόνος δεν αναλώνεται σε φλασμπακς αλλά κινείται πάντα μπροστά. Η εξαθλίωση και η φτώχια επιβαρύνουν την ψυχολογική κατάσταση των ηρώων και προσθέτουν διάφορα στοιχεία στο σενάριο. Η ιστορία των δύο κοριτσιών είναι η έκπληξη από τη Ρουμανία και τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Cristian Mungiu. Αποτελεί ένα μικρό ύμνο στη φιλία και την ανθρωπιά (ενώ όλα γύρω καταρρέουν) καθώς η μια φίλη συμπαραστέκεται μέχρι τέλους στην άλλη και κάνει σιωπηλά μικρές και μεγάλες θυσίες γι’αυτή.

Η ταινία «4 μήνες, 3 εβδομάδες & 2 μέρες» κέρδισε πέρυσι τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών. Σκληρή αλλά πραγματικά αληθινή...

Δευτέρα, Ιουνίου 30, 2008

The bucket list / Επιθυμίες στο παραπέντε (2008)

Οι Jack Nicholson και Morgan Freeman συναντιούνται υπό τις σκηνοθετικές υποδείξεις του Rob Reiner για χάρη μιας γλυκόπικρης κωμωδίας.
Τι κοινό μπορεί να έχουν ένας γκαραζιέρης με έναν πλούσιο ιδιοκτήτη νοσοκομείων στην Αμερική του σήμερα; Δυο κόσμοι τελείως διαφορετικοί, δυο χαρακτήρες εντελώς αταίριαστοι, δυο μυαλά που δεν δουλεύουν στην ίδια συχνότητα… κι όμως… Οι δύο αυτοί άνδρες θα γνωριστούν και θα περάσουν ώρες ατέλειωτες στο ίδιο δωμάτιο καθώς νοσηλεύονται. Αυτό που τους κρατά «όμηρους» είναι ο καρκίνος. Ο Edward Cole και ο Carter Chambers μοιράζονται τους ίδιους φόβους και αγωνίες μπροστά στην ίδια αρρώστια. Όταν πληροφορούνται ότι δεν τους μένουν πολλοί μήνες στον μάταιο τούτο κόσμο, καταγράφουν τις τελευταίες τους επιθυμίες και ενώνονται σαν μια γροθιά προκειμένου να «παλέψουν» γι’αυτές.
Η ταινία ισσοροπεί μεταξύ κωμωδίας και δράματος, όπως ακριβώς και η ίδια μας η ζωή. Η αρρώστια γίνεται η αφορμή για μια εσωτερική αναζήτηση και το έναυσμα για την πραγματοποίηση τελευταίων επιθυμιών. Οι δυο καρκινοπαθείς δεν αργούν να δεθούν και να ανακαλύψουν τόσο τον εαυτό τους, όσο και τη χαρά του να μοιράζεσαι συντροφιά με ένα φίλο. Ο θάνατος, αν και παραμονεύει δεν βαραίνει τους δύο φίλους, αντίθετα τους ωθεί στο να ζήσουν έντονα μέχρι την τελευταία τους ανάσα, και τα χαμόγελα γίνονται περισσότερα απο τα δάκρυα. Εξάλλου, μπροστά στο τέλος, ο Edward και ο Carter χαίρονται μια αρχή, εκείνη της φιλίας τους. Όσο κινούνται, η ζωή δε σταματά και οι συγκινήσεις συνεχίζονται.

Τρίτη, Ιουνίου 10, 2008

Sex and the city (2008)

Sex, αλήθειες, φίλες, σχέσεις και χιούμορ σε μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Με φόντο πάντα τη Νέα Υόρκη, οι πολύ αναγνωρίσιμες πλέον από την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά τέσσερις ηρωίδες, βρήκαν το δρόμο για τη μεγάλη οθόνη. Το πέρασμά τους από το κουτί στο πανί έγινε τελείως αβίαστα, και σε μικρό χρονικό διάστημα από την πτώση της αυλαίας για τη διάσημη σειρά. Τριγύρω τους άνδρες που τις απασχόλησαν και στη σειρά, αλλά και παιδιά που απόκτησαν στην πορεία.
Ένα σύντομο flash back με αφηγήτρια την Carrie στην αρχή της ταινίας, μας θυμίζει τις πιο αξιοσημείωτες στιγμές στη ζωή της ίδιας, της Samantha, της Charlotte και της Miranda. Φαίνεται πως αρκετά έχουν αλλάξει από το τελευταίο επεισόδιο αλλά ένα κομμάτι και για τις τέσσερις παραμένει αναλλοίωτο: η φιλία τους. Η μία είναι εκεί για την άλλη με ένα μόνο τηλεφώνημα.
Τα κορίτσια βγαίνουν ξανά στους δρόμους του Μανχάταν, συζητούν σε cafe φορώντας ακριβά ρούχα και αξεσουάρ, ανταλλάσουν συμβουλές, βοηθούν σε μετακόμιση, ερωτεύονται, αγαπούν, γίνονται παράνυμφες, εξαγριώνονται, χωρίζουν, συγχωρούν και προχωρούν.
Όλα αυτά σε μια μόνο ταινία! Στο επίκεντρο της ιστορίας είναι αυτή τη φορά η αγάπη, η οποία παίρνει με το σπαθί της τη σκυτάλη από το σεξ (που ήταν κυρίαρχο στο σίριαλ). Τα κορίτσια πια υποστηρίζουν τον αληθινό έρωτα και αφήνουν την απλή αναζήτηση του great sex για άλλες ηλικίες.
Ώριμες αλλά ακομπλεξάριστες για τα δεύτερά τους «άντα» οι ηρωίδες δείχνουν να τους πάει το σινεμά. Οι φαντατικοί της σειράς μπορεί και να νιώσετε μια νοσταλγία για την παρέα που χάσατε τις μέρες-καναπέ σας. Η ταινία φαντάζομαι είχε στόχο να κινηθεί σε παρόμοια επίπεδα με το σίριαλ και το πέτυχε.
Και αν στη ζωή το happy end κάποιες φορές δε φαίνεται, ποιος είπε ότι το σινεμά πρέπει να τη μιμηθεί ;-)

Τρίτη, Απριλίου 29, 2008

About Schmidt (2002)


Η cinematia επιστρέφει για να μιλήσει για μια ακόμη ταινία. Η ταινία όμως αυτή δεν είναι ένα ακόμη blockbuster αλλά έχει τον Jack Nicholson σε ρόλο έκπληξη ως κύριο Schmidt.
Γράφω γι’αυτή την ταινία γιατί είναι μια από τις ταινίες που «αγάπησα» επειδή την ξαναείδα. Μια ακόμη τρανή απόδειξη ότι μεγαλώνουμε…και αλλάζουμε. Αλλάζουν τα «γούστα», οι απόψεις μας, τα ερεθίσματα ποικίλουν και κάτι που στο παρελθόν μας άφηνε ασυγκίνητους τώρα μας καθηλώνει.
Ο κ. Warren Schmidt, ένα παντρεμένος εξηντάρης προβληματίζεται για το μέλλον του ως φρέσκος συνταξιούχος. Χρόνια στη δουλειά και στη ρουτίνα δεν μπορεί να σχεδιάσει το επόμενό του βήμα. Ο ξαφνικός θάνατος της γυναίκας του φέρνει μια ακόμη ανατροπή στην καθημερινότητά του. Η μοναχοκόρη του ζει μακριά και είναι απασχολημένη με τον γάμο της τον οποίο ο πατέρας της δεν εγκρίνει.
Αδιέξοδα παντού και μοναξιά αφηγείται με ένα ασυνήθιστο τρόπο ο δικός μας Alexander Payne. Πως μπορεί να διαχειριστεί κάποιος το χρόνο του όταν έχει ξεμπερδέψει από δουλειά και σύζυγο αλλά έχει αφιερώσει και το μεγαλύτερο κομμάτι σ’αυτούς; Πως ξεπερνιέται η μοναξιά και πως γεμίζει ο χρόνος, πως βγαίνεις απ'το τέλμα; Μια νοσταλγική ματιά στο παρελθόν, μια αποτυχημένη προσπάθεια να αποτρέψει το μέλλον της κόρης του και στο τέλος; Στο τέλος έρχεται η λύτρωση μέσα από κάτι μικρό, φαινομενικά ασήμαντο αλλά τόσο τρυφερό.

Τετάρτη, Μαρτίου 12, 2008

Έθνος χωρίς γυναίκες / A nation without women (2005)

Δεν ξέρω κατά πόσο αυτός ο τίτλος ακούγεται σαν καταδίκη στην ευρωπαϊκή μας κοινωνία, πάντως είναι μια πραγματικότητα στην Ινδία. Στη μακρινή τούτη χώρα, η γέννηση ενός κοριτσιού είναι ακόμη και στις μέρες μας πρόβλημα. Το γένους θηλυκού παιδί αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα στην επαρχία της Ινδίας, όπου οι άνθρωποι ζουν υπό συνθήκες εξαθλίωσης και ανύπαρκτο μορφωτικό επίπεδο. Πολλά νεογέννητα θανατώνονται ακόμη και σήμερα. Ωστόσο, παρόλο που τα κοριτσάκια είναι ανεπιθύμητα, τα αγοράκια επιθυμούν όταν μεγαλώσουν να παντρευτούν.
Το θέμα «γάμος» σε μια ανδροκρατούμενη επαρχία γίνεται αφορμή για τη δημιουργία της πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους του Ινδού Μάνις Τζα. Μια οικογένεια με πέντε γιους βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορίας. Ο πατέρας τους προσπαθεί να βρει μια νύφη για το μεγάλο του γιο. Μετά από πολύ κόπο εντοπίζεται η πολυπόθητη γυναίκα. Πως μπορεί όμως ο γονιός να παντρέψει μόνο ένα από τα παιδιά του ενώ όλοι τους περιμένουν να αποκατασταθούν; Η λύση έρχεται απλά, η κοπέλα θα παντρευτεί και τους πέντε! Η όμορφη Κάλκι στην ουσία πουλιέται από τον πατέρα της σε έξι άνδρες για πολλά λεφτά και κάποιες αγελάδες. Από τη βραδιά του γάμου αναλαμβάνει το νοικοκυριό, ενώ οι μέρες τις εβδομάδας θα μοιραστούν δια του έξι γιατί και ο πατέρας θέλει μια γυναίκα στο κρεβάτι, και θα ζήσουν αυτοί καλά, αλλά αυτή; Ένας εφιάλτης ξεκινά για τη νεαρή Ινδή η οποία οφείλει να ικανοποιεί τις σεξουαλικές ορέξεις των συζύγων της χωρίς κανένα ενδοιασμό.
Η Κάλκι είναι η μοναδική γυναικεία παρουσία στην ταινία. Κάποιοι από τους άνδρες που την περιτριγυρίζουν είναι από αυτούς που στο παρελθόν σκότωσαν κάποιο νεογέννητο κορίτσι, δεν προέβλεψαν όμως ότι στο μέλλον δεν θα μπορέσουν να βρουν νύφη. Ανάμεσα σε ένα πλήθος ανδρών που τη βλέπουν ως σκεύος ηδονής, η κοπέλα παραμένει σιωπηλή. Δε βγάζει λέξη κυριολεκτικά σε όλη την ταινία ενώ υπομένει τον εξευτελισμό της μην έχοντας σε ποιον να στραφεί.
Με πρόσφατη την «ημέρα της γυναίκας» πραγματικά προβληματίζομαι για το παρόν και το μέλλον του φύλλου μου. Για ποια ισότητα μιλάμε τελικά; Η θέση της γυναίκας πόσο άλλαξε για το μεγαλύτερο κομμάτι της γης; Ακόμη και στο λεξιλόγιό μας ο άνδρας παραμένει «το ισχυρό φύλλο». Τι είναι τελικά αυτό που ΔΕΝ έχουμε καταφέρει ακόμη ούσες το «αδύναμο φύλλο»; Μιλάμε μήπως για μυική δύναμη; Ακόμη και στον κινηματογράφο σπανίζουν οι γυναίκες που τα έχουν όλα. Είναι κάτι στη φύση μας τελικά που μας στερεί το «πακέτο» που γεύεται ένας άνδρας;

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 29, 2008

Άλεξ / Alex, (Όταν η αναπηρία γίνεται ευκαιρία)

Ενόψει του 10ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, η cinematia έλαβε ένα e-mail από τους δημιουργούς της ταινίας «Άλεξ» . Η ταινία θα προβληθεί 12 Μαρτίου στις 19:30, και 15 Μαρτίου στις 14:30 στην αίθουσα ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΡΝΕΣ. Επειδή το θέμα με άγγιξε ιδιαίτερα θεώρησα σκόπιμο να αφιερώσω λίγο από το χώρο του blog μου για να γίνει το θέλημα των Αλέξανδρου Παπανικολάου και Έμιλυς Γιαννούκου .

Ο Άλεξ είναι εικοσιπέντε χρονών. Είναι τετραπληγικός ύστερα από ένα ατύχημα στη
θάλασσα πριν από τέσσερα χρόνια. Από τότε κολυμπάει για να ξεπεράσει τον εαυτό του και για να μετατρέψει την αναπηρία του σε ευκαιρία, ενώ λαμβάνει μέρος στους Παραολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας το 2004. Στο κολυμβητήριο, η προπονήτρια του η Μαρία, τον προπονεί σκληρά πρωί και βράδυ. 'Έχει αγωνία και συγκινείται εύκολα όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με κάποιες καταστάσεις, θέλει όμως να πιστέψει σε ένα μετάλλιο. Ο Άλεξ πιο συγκρατημένος, είναι ρεαλιστής. Η οικογένεια αλλά και οι φίλοι του, είναι πάντα στο πλάι του, τον βοηθάνε και τον υποστηρίζουν. Θα καταφέρει, να κατακτήσει το μετάλλιο που όλοι περιμένουν;

Ο Άλεξ είναι ένας σύγχρονος μαχητής. Πριν το ατύχημα ήταν αυτόνομος, ανεξάρτητος, αισιόδοξος, έβλεπε τη ζωή με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Προσπαθούσε πάντα να κάνει την υπέρβαση, να ξεπεράσει τον εαυτό του και να μετατρέπει τις δυσκολίες σε ευκαιρίες. Παρόλο το ατύχημα και την αναπηρία, όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα του, δεν παρέμειναν απλά και μόνο άθικτα, αλλά ενδυναμώθηκαν. Ο Άλεξ κατάφερε να ενισχύσει την προσωπικότητα του και να εστιάσει την ενέργειά του στον αθλητισμό.
Η ταινία διηγείται την περίοδο προετοιμασίας του Άλεξ για την Παρολυμπιάδα του 2004. Οι δημιουργοί της υπογραμμίζουν τον πυρήνα της ταινίας «Με κεντρικό νήμα της ιστορίας τον αθλητισμό, θα διηγηθούμε από τη μία, πως ένας άνθρωπος μετά από ένα τόσο καθοριστικό ατύχημα μπορεί να καταφέρει να μετατρέψει την αναπηρία του σε ευκαιρία και από την άλλη πώς ο Άλεξ θα ξαναδώσει μία νέα κοινωνική διάσταση στη ζωή του.» Ο Άλεξ όμως έχει ανάγκη από φίλους και κοινωνική ζωή γι’αυτό η κάμερα δεν απομονώνει αυτό το κομμάτι αλλά αντίθετα τον ακολουθεί στις εξόδους και τις εκδρομές του.
Ένα παράπονο του Άλεξ είναι όμως ότι όλες οι σύγχρονες ταινίες με θέμα την τετραπληγία, ( Million dollar baby και Mar adentro/ Η Θάλασσα μέσα μου), τελειώνουν με ευθανασία. Ο ίδιος όμως, καθαρά και με επιμονή δηλώνει ότι θέλει να ζήσει.

* Βραβευμένη στο Παλέρμο της Ιταλίας για καλύτερη σκηνοθεσία.

Καλή επιτυχία σε αυτή την πολλή ανθρώπινη ιστορία και συγχαρητήρια στους ανθρώπους που μάχονται καθημερινά αψηφώντας τα όποια εμπόδια. Τελικά μπορεί ο ανθρώπινος νους να μετατρέψει μια ατυχία σε κάτι άλλο…να υπερισχύσουν η δημιουργικότητα και η θετικότητα που είναι δυο ισχυρά κίνητρα για να συνεχίσει κανείς την πορεία του.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 21, 2008

Ερωτευμένη Τζέιν / Becoming Jane (2007)

Μετά από αρκετές τηλεοπτικές και κινηματογραφικές μεταφορές των βιβλίων της Jane Austen, βρήκε το δρόμο για τις αίθουσες και το μικρό μας σαλόνι (πλέον) μια ταινία για την ίδια.
Το “Becoming Jane” είναι ένα έργο που αποκαλύπτει μια λιγότερο γνωστή πλευρά της διάσημης συγγραφέως, εκείνη της «άγουρής» της περιόδου και της πρώτης νιότης. Η παρεξηγημένη μέχρι πρότινος γεροντοκόρη της Αγγλικής λογοτεχνίας παίρνει τη ρεβάνς. Τα ανεκπλήρωτα πάθη που περιγράφει με την πένα της δεν ήταν απλά δημιούργημα της φαντασίας της ή «σπουδή» στις σχέσεις των άλλων. Η ίδια της, μόλις 20 ετών είχε ζήσει ένα μεγάλο έρωτα με τον Ιρλανδό δικηγόρο Τομ Λεφρόι. Αυτά αποκάλυψε μια καινούρια βιογραφία της και αυτό το κομμάτι της ζωής της παρακολουθούμε με πρωταγωνίστρια την Αν Χάθαγουει.
Η νεαρή Jane ζει και κινείται στην Αγγλική επαρχία σε μια πολυμελή οικογένεια όπου η αποκατάσταση των κοριτσιών της είναι το μείζων θέμα. Αρνείται να παντρευτεί τον ανιψιό μιας αριστοκράτισσας γιατί πιστεύει στο γάμο από έρωτα και όχι σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο. Η μοίρα φέρνει κοντά της το Λεφρόι με τον οποίο φλερτάρει διακριτικά. Είναι στη φάση της ζωής της που κάτι μέσα της έχει σκιρτήσει, πέρα από τον έρωτα, η καρδιά της έχει αποκτήσει την ευαισθησία του δημιουργού και αποτυπώνει στο χαρτί ιστορίες και συναισθήματα. Όταν το φλερτ τους γίνεται πόθος οι δυο τους προσπαθούν να βρουν τρόπο για να ενώσουν τις ζωές τους. Η ερωτευμένη όμως Τζέιν θα πονέσει, και αυτό ίσως ο θεατής το ξέρει εξ αρχής.
Στο κλίμα πάντα της εποχής, λίγο πριν από τις αρχές του 1800, φορεσιές, πάρτι, χοροί, το πρωτόκολλο της εποχής, οι Αγγλικοί τρόποι και η εξοχή δεσπόζουν και σε αυτή την ταινία όπως σε κάθε μεταφορά κάποιου βιβλίου της. Από τις τόσες ταινίες-μεταφορές στην αρχή μου ήταν δύσκολο να ξεχάσω ότι αυτό που βλέπω δεν είναι ακόμη ένα βιβλίο αλλά η "ίδια" η Jane. Νόμιζα ότι από κάπου θα φανεί η Emma ή ο Mr. Darcy. Τελικά κανείς τους δεν ήρθε, έμειναν μόνο να κάνουν παρέα στη Jane τα ήσυχα βράδια της ζωής της και να χαρίζουν σε εμάς εικόνες από έναν κόσμο που μόνο μέσα από τη γραφή της απολαμβάνουμε.

Διάβασε επίσης, δια χειρός cinematia :

  • Περαιτέρω για Jane Austen
    και
  • Pride and Prejudice(2006)