Eduart (2007)

Σήμερα, μέρα απελευθέρωσης, η cinematia μιλάει για σύγχρονους "κρατούμενους" και "πολεμιστές".

Ο Eduart είναι ένας απο αυτούς. Ο νεαρός Αλβανός "μάχεται" ενάντια στη χώρα του, το σκληρό του πατέρα και παλεύει για μια καλύτερη ζωή. Ελπίζει σε μια οικονομική άνεση, και ένα μέλλον στη βιομηχανία της μουσικής, ως σταρ της ροκ. Όλα αυτά στην εποχή μας, στις μέρες μας όπου όσο και αν κάποιοι άνθρωποι ζουν ελεύθεροι απο "κατακτητές" τόσο γίνονται αιχμάλωτοι του εαυτού τους.
Η Αγγελική Αντωνίου γράφει το σενάριο και σκηνοθετεί μια ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Δεν είναι μόνο η "προσφυγιά" που θίγει, είναι ο αγώνας της επιβίωσης που κάθε άνθρωπος σηκώνει, παράλληλα με τη μέσα μας πάλη μεταξύ καλού και κακού. Ο Eduart φτάνει υπο αντίξοες συνθήκες στη χώρα μας αλλά τελικά εδώ δεν είναι ο παράδεισος. Αναγκάζεται να γυρίσει πίσω όταν κάποιοι φίλοι του τον κατηγορούν για μια δολοφονία. Γυρίζει στην Αλβανία ψάχνοντας καταφύγιο και αγάπη απο την οικογένεια. Ο πατέρας του όμως τον αντιμετωπίζει σαν κλέφτη και τον παραδίδει στις αρχές. Ο φυλακισμός του είναι άμεσος. Απο εκείνη τη στιγμή ξεκινά η πιο σκληρή τιμωρία. Απογοητευμένος απο όλους, ο Eduart έχει μόνο τον εαυτό του. Οι απάνθρωπες συνθήκες κράτησης του Eduart όμως και η γνωριμία του με ενα Γερμανό γιατρό αλλάζουν το μέσα κόσμο του για πάντα.
Η ταινία γίνεται ενδιαφέρουσα πέρα απο το ότι μιλάει για ένα πραγματικό γεγονός και για ένα ακόμη σημαντικό λόγο. Σαν θεατές δε γνωρίζουμε αν ο Eduart είναι όντως δολοφόνος. Ο μόνος που το γνωρίζει μέχρι τα μέσα της ταινίας είναι ο ίδιος ο ήρωας. Μέσα στην άγνοιά μας λοιπόν συμπαθούμε τον ήρωα για τις δυσκολίες που περνά και συμπάσχουμε με αμείωτο ενδιαφέρον. Η δημιουργός της ταινίας, ως τη στιγμή της αποκάλυψης έχει σίγουρα εξασφαλίσει τη συμπάθειά μας προς τον χτυπημένο απο τη μοίρα Eduart. Όταν λοιπόν ο ίδιος ο ήρωας παραδέχεται την ενοχή του, τα συναισθήματά μας παραμένουν τα ίδια. Δεν είναι μαγικό; Ο Eduart είναι το ανήθικο στοιχείο της ταινίας που όμως συμπαθούμε τελικά. Είναι ένας άνθρωπος που σκότωσε και η πράξη του αυτή αν και έρχεται σε σύγκρουση με την ηθική των θεατών τον συμπαθούν. Αυτό είναι μια πτυχή του μεγαλείου της τέχνης. Να σκύβεις πάνω σε πλάσματα που στην πραγματική ζωή θα καταδίκαζες σαν ξένο σώμα.
Ο Eduart ένας Ρασκόλνικοφ της εποχής μας "περνά από το έγκλημα στην τιμωρία, τολμώντας να παραδεχθεί την ενοχή του." Και αυτή του η ομολογία, δυναμώνει τη συμπάθειά μας προς το πρόσωπό του. Είναι η ίδια συμπάθεια που τρέφουμε απέναντι στην Άννα Καρένινα ή στην Μπες του "Δαμάζοντας τα Κύμματα". Εδώ ο Eduart, αν και θα τιμωρηθεί για την ομολογία του, έχει κερδίσει τη συνείδησή του και τη μάχη με τον εαυτό του.

Καλή επέτειο! Η πραγματική ελευθερία βρίσκεται μέσα μας. Όσα δεσμά και αν σπάσουμε, όσα σύνορα και αν περάσουμε, όπως και αν μας βλέπουν οι άλλοι, η δική μας αλήθεια είναι μέσα μας. Αν δε φροντίσουμε γι'αυτή τη μέσα μας ισσοροπία, παραμένουμε αιώνια αιχμάλωτοι...