Το σπίτι του Κάιν (2000)

Μέρα σαν και αυτή, ηλιόλουστη και χαμογελαστή πήρα το δρόμο για το βουνό.Η φύση στολισμένη με κάθε λογής χρώματα περίμενε να τη θαυμάσουμε. Πέρασα ώρες κάπου ζεστά, με τον αέρα να φυσά δυνατά. Τόσο δυνατά που έδιωξε όλα τα σύννεφα και μας χάρισε έναν καθαρό ουρανό.Χάζευα το γαλάζιο της θάλασσας που γρήγορα ξάνοιξε τον τόνο του καθώς έπεφτε το σούρουπο.Όταν η λεπτή γραμμή που χωρίζει το υγρό στοιχείο απο τον ουρανό, χάθηκε, είδα τα πλοία πέρα μακρυά να φέγγουν.Πάντα με γοητεύουν τα πλοία τη νύχτα.Πάντα σκέφτομαι ότι η θέα απο τη θάλασσα προς τη στεριά είναι προνόμιο συγκεκριμένων άνθρωπων που κατα μια έννοια ανταποδίδουν το βλέμα μου όταν κοιτώ προς το μέρος τους και τύχει να χαζεύουν τη στεριά. Με καλή παρέα, συζήτηση και ωραίο φαγητό συνοδευόμενο με κόκκινο κρασί η ώρα πέρασε ευχάριστα. Με μια τέτοια βόλτα παίρνεις μικρές ανάσες και συνεχίζεις, σκέφτηκα στον κατήφορο. Μικρές στιγμές και λεπτομέρειες που ξεχωρίζουν μέσα στα χρόνια. Μέρες που καταχωρούνται στη μνήμη μας σαν χρώματα,εικόνες,μυρωδιές και λόγια.

Για κάποιους συνανθρώπους μας οι μέρες αυτές είναι δεδομένες, για αρκετούς πάλι είναι απαγορευμένες.
"Το Σπίτι του Κάιν" είναι ένα ντοκιμαντέρ που αγγίζει τους ανθρώπους πίσω απο τα σίδερα.Ο Χρήστος Καρακέπελης "ακολουθεί" έξι κρατούμενους στις φυλακές του Κορυδαλλού, έναν αποφυλακισμένο και ένα δεσμοφύλακα. Ο σκηνοθέτης συνθέτει ένα παζλ χαρακτήρων τρομακτικά αληθινό. Η ειλικρίνεια των "πρωταγωνιστών" αφοπλίζει. Το καλό και το κακό συνυπάρχουν μέσα μας, αυτό που έχει σημασία είναι η μεταξύ τους ισορροπία. Για τους θύτες του ντοκιμαντέρ είναι αυτό που λέει ο Κ.Κισλόφσκι(μέσω του ήρωά του)στο "Δεκάλογο:8" : "Γιατί η καλοσύνη υπάρχει. Νομίζω ότι υπάρχει σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα.Οι καταστάσεις πυροδοτούν το καλό και το κακό. Εκείνη τη νύχτα δεν πυροδότησε το καλό μέσα μου." Έτσι απλά(;) άνθρωποι της διπλανής πόρτας ανοίγουν την ψυχή τους και μοιράζονται με εμάς μια αλήθεια:Δε θέλει και πολύ για να φτάσει κανείς στο φόνο, μια λάμψη στο μυαλό,ένα γύριμσα είναι.
Ο Καρακέπελης με την κάμερά του σεβάστηκε τόσο τους κρατούμενους όσο και τον χώρο τους.Οι "συνεντεύξεις" δεν έχουν την αίσθηση της ανάκρισης αλλά βγαίνουν αβίαστα, σαν μια εξομολόγηση που στόχο έχει την κάθαρση.Η φυλακή κινηματογραφείται σε αργούς ρυθμούς,πάντα σε αρμονία με τους αργούς ρυθμούς της ζωής των κρατουμένων.
Θα έλεγα ότι είναι απο τα πιο προσεγμένα ντοκιμαντέρ που έχω δει αλλά σίγουρα για γερά στομάχια.Τα όσα ακούγονται σοκάρουν(όπως η ομολογία μιας ηλικιωμένης αγράμματης γυναίκας που σκότωσε τον γιό της).Είναι τελικά πάντα δύσκολο όταν μιλάμε για φόνους, θύματα και θύτες,τιμωρία και εγκλεισμό,πόσο μάλλον όταν αυτά δεν βρίσκονται πια στη σφαίρα της φαντασίας αλλά αποτελούν μέρος της πραγατικότητας.