Καλό μήνα

Αποχαιρετώ το φετινό καλοκαίρι σ’αυτή την παραλία. «Καλαμίτσι Λευκάδας».
Τη βρήκαμε ξεχασμένη απ’τους πολλούς ανθρώπους αλλά όχι από το θεό. Αν υπάρχει θεός ή κάποια ανώτερη δύναμη που πλάθει τέτοια τοπία, τότε αξίζει να προσεύχεσαι.
Το μεγαλείο της φύσης δε σταματά, και αυτό είναι κάτι που τελικά συνειδητοποιείς μόνο όταν αντικρίζεις τέτοια ομορφιά. Ομορφιά άγρια. Μια θάλασσα ατίθαση με κύματα απειλητικά και βράχους αιχμηρους, αφιλόξενους προς το ανθρώπινο σώμα. Νιώθεις μικρός και ασήμαντος μπροστά στη δύναμη της θάλασσας. Μπροστά στο μπλε της που ενώνεται με το γαλάζιο του ουρανού, στο παιχνίδι του ήλιου με τα λιγοστά σύννεφα.
Ξαφνικά αισθάνθηκα ότι αυτό το κομμάτι της γης αποκόπηκε από τον υπόλοιπο πλανήτη και έμεινε μόνο του να αιωρείται κάπου. Επάνω του και εγώ μαζί με την παρέα μου, σε μια άλλη διάσταση. Όσες ώρες μείναμε στη παραλία, να εκτιμούμε την περίεργη ομορφιά της δεν υπήρχε τίποτα στον κόσμο παρά το «εκεί». Και ήταν εκεί, μετά απο πολύ καιρό, και ένα χειμώνα κουραστικό, που το μυαλό μου σκόρπισε στην άμμο χίλια κομμάτια ότι με βάραινε! Τα άφησα όλα εκεί, μέσα σε μια μέρα, μέσα σε λίγες ώρες.
Αν δε μας πίεζε το σούρουπο δε θα φεύγαμε, και αν δεν μας έπνιγε η λήξη των διακοπών το επόμενο πρωί, θ'αφήναμε την παραλία με πιο ελαφριά βήματα. Παρόλα αυτά, φρόντισα να ρήξω μια ματιά πίσω. Έτσι είμαι εγώ, κλέβω πάντα μια ματιά με την ελπίδα να με κάνει να ξαναγυρίσω...
Το φως του ήλιου εκεί θα συνοδεύει τις φθινοπωρινές πορείες μου. Πορείες καθημερινές και ρουτίνας που όμως θα λάμπουν χάρη των καλοκαιρινών μου εικόνων.
Αφιερώνω το ποστ στη καλοκαιρινή μου παρέα, που γέλασε, έπαιξε στα κύματα, ξενύχτησε, γύρισε το νησί μαζί μου, νευρίασε, κουράστηκε αλλά πάνω απο όλα χάρηκε μαζί μου τόσες ομορφιές! (Ελπίζω να είναι και η χειμωνιάτικη παρέα μου.) Καλό μήνα, και του χρόνου!!!