Πέμπτη, Οκτωβρίου 18, 2007

The lives of others/Das Leben der aderen(2006)


Κάποιος από τους αναγνώστες μου, μου είχε προτείνει αυτή την ταινία αλλά αμελούσα να την δω μέχρι προχθες. Λίγο όμως η αργία (στην πόλη μου), λίγο το καινούργιο σπίτι της «Σ», και η ίδια-που αποφάσισε με δημοκρατικές διαδικασίες ότι το σαλόνι θα εγκαινιαστεί άμεσα με προβολή..τη νοίκιασα για την περίσταση...Έτσι λοιπόν, τρεις φίλες με τις δικές μας ζωές, παρακολουθήσαμε τις «Ζωές των άλλων», μια ταινία που παραδόξως άρεσε και στις τρεις μας…
Η ιστορία τοποθετείται στη Γερμανία, πριν την πτώση του τείχους. Μια εποχή πολύ δύσκολη για όλους αλλά ιδιαίτερα για τους καλλιτέχνες, αυτά τα ελεύθερα πνεύματα. Ο συγγραφέας Georg Dreyman, κρίνεται μια μέρα ύποπτος με βάση τα πολιτικά του φρονήματα και μπαίνει σε στενή παρακολούθηση. Παγιδευμένος από παντού, μέσα όμως στην άγνοιά του ζει κανονικά τη ζωή του με τη φίλη του και ηθοποιό Christa-Maria. Ο «κατάσκοπος», ένας άνδρας γύρω στα 40 ελέγχει με κοριούς και καταγράφει την καθημερινότητα του ζευγαριού εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο.
Δε θα σταθώ στην εποχή όπου η ελευθερία έκφρασης και λόγου του «τότε» είναι για μερικούς από εμάς αδιανόητη. Θα σταθώ στο πως η ταινία θίγει ένα θέμα που σπάει τα όρια του χρόνου και της εποχής. Ένας άνδρας ανακαλύπτει πόσο άδεια είναι η ζωή του καθώς παρατηρεί τις ζωές των άλλων.
Η ζωή του «κατάσκοπου» είναι τόσο άδεια που ο σκηνοθέτης μας δίνει μόνο μια σκηνή από την προσωπική του ζωή και αυτή με μια ιερόδουλο. Η μεγάλη αντίθεση βρίσκεται στο πρόσωπο του Georg. Ο συγγραφέας ζει τον έρωτά του με την Κρίστα-Μαρία σε ένα σπίτι φτιαγμένο με γούστο και μεράκι. Ο χώρος τους γεμίζει από κουβέντες, φίλους, γέλια και έρωτα. Ο Hauptmann Gerd Wiesler γίνεται σιωπηλός μάρτυρας όλων αυτών. Και ενώ θα περίμενε κανείς να ζηλέψει, να μισήσει και να καταστρέψει τον συγγραφέα για όλα όσα έχει, και ο ίδιος στερείται, ο HGW βρίσκει κάτι άλλο μέσα του. Βρίσκει τον καλό του εαυτό και αναιρεί κάθε θεωρία για τους ανθρώπους του «σιναφιού» του.
Η ανατροπή έρχεται αβίαστα, ο «κατάσκοπος» αγαπά τη ζωή των άλλων και υποκλίνεται στο ταλέντο του συγγραφέα και τη μεγάλη αγάπη που έχει προς τη σύντροφό του. Ένας φαινομενικά άξεστος άνθρωπος βρίσκει σταδιακά μέσα του ένα μικρό θησαυρό που μέχρι τότε αγνοούσε.
Δεν θέλω να αφήσω περισσότερες πληροφορίες στα μάτια όσων δεν έχουν ακόμη αγγίξει αυτή την ταινία. Το τέλος της ταινίας πρέπει να το ανακαλύψετε…εγώ απλά θα το σφράγιζα με δυο κουβέντες της Μπλανς (του ένδοξου «Λεωφορείου»)
«I have always depended on the kindness of strangers».
Αλήθεια, πόσες φορές ξένοι άπλωσαν τα χέρια τους, ενώ οι δικοί μας γύρισαν την πλάτη;

2 σχόλια:

DarkChild είπε...

Ένα πολύ δυνατό κοινωνικοπολιτικό δράμα που δείχνει την ουτοπία του "σοσιαλιστικού παράδεισου". Ένα σενάριο-καταπέλτης απέναντι στο κομμουνιστικό σύστημα και περισσότερο στους ανθρώπους που το εκπροσωπούν. Σε κάθε σκηνή έχουμε αναφορές για την πίεση που ασκείται στην ελευθερία της έκφρασης των ιδεών, των απόψεων και εν γένει κάθε δραστηριότητας των ανθρώπων. Δείχνει το τι ήταν η διαβόητη Στάζι για την κοινωνία. Μία υπηρεσία που δημιουργήθηκε για να προστατεύει τους πολίτες, αλλά κάνει το ακριβώς αντίθετο. Τους τρομοκρατεί και τους φακελώνει. Χρησιμοποιεί τις ίδιες ακριβώς βάναυσες πρακτικές της NVKD, της KGB και κάθε άλλης μυστικής υπηρεσίας των κομμουνιστικών χωρών(αλλά γενικά πάγια πρακτική όλων των απολυταρχικών συστημάτων) για να "κρατήσει όμηρους" τους πολίτες στο διεφθαρμένο και σάπιο σύστημα που αποτελείται από διεφθαρμένα στελέχη. Μπορεί το σενάριο να γίνεται κάποιες στιγμές μη ρεαλιστικό ειδικά προς το τέλος, αλλά δείχνει ότι ακόμη και άνθρωποι που γεννήθηκαν και ανατράφηκαν μέσα στο σύστημα, μπορούν να αλλάξουν και να δούν την αλήθεια. Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, ειδικά του Ulrich Mühe που "έφυγε" πρόσφατα από τη ζωή. Συνολικά είναι μια ταινία που σε κάνει θέλοντας και μη να συμπονέσεις τους τρείς κύριους πρωταγωνιστές, δηλαδή τον Hauptmann Gerd Wiesler που "πολεμάει" μέσα του ανάμεσα στα αισθήματα του και το καθήκον του, τον Georg Dreyman που βρίσκει επιτέλους ένα νέο σκοπό στη ζωή διαλέγοντας την αντιπαράθεση με το διεφθαρμένο σύστημα που τον περιβάλλει και την Christa-Maria Sieland που θυμίζει ηρωίδα αρχαιοελληνικής τραγωδίας. Μία ταινία που θα συγκινήσει τους ανθρώπους όλων των πολιτικών πεποιθήσεων, εκτός ίσως των αμετανόητων σκληροπυρηνικών κομμουνιστών.7/10

ΥΓ. Η ταινία επιβεβαιώνει τη δυναμική επάνοδο του γερμανικού κινηματογράφου τα τελευταία χρόνια, μετά το σατυρικό Goodbye Lenin, το ιστορικό Der Untergang και το καλό θρίλερ Das Experiment!!!
http://darkchildgr.blogspot.com/
Cinemania_Gr

Cinematia είπε...

to cinemania_gr

Καλωσήρθες!