Φίλοι μου σας αποχαιρετώ!

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέπτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια μας, χάνουμε 60 δευτερόλεπτα φωτός. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή μου.

Θεε μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι και ένα τραγούδι του Σεράτ θα ήταν η σερενάτα που θα τη χάριζα στη Σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο απ'τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...
Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

...Στους γέρους θα έδειχνα ότι τον θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατεία, αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από εσάς τους ανθρώπους. Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.

Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από εσάς...

Να λές πάντα αυτό που νοιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα ότι σ'αγαπώ και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ και ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μία τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσε με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για 'σένα.

Στείλε αυτό το μήμυμα σε όποιους θέλεις.

Αν δεν το κάνεις σήμερα, αύριο θα είναι όπως και χθες. Κι αν δεν το κάνεις ποτέ, δεν πειραζει."

Ξέρω ότι το σημερινό μου ποστ δεν είναι πρωτότυπο. Το είχα πρωτοδιαβάσει και εγώ μήνες πριν, αλλά όχι όλο, κάποιες παραγράφους μόνο. Έπεσε στα μάτια μου σήμερα την ώρα που κοίταζα σε έναν απο τους μουντούς τοίχους του σχολείου που διδάσκω. Και ήταν μεγάλο δώρο...
Για 7 λεπτά δεν άκουγα τίποτα. Τα μάτια μου θόλωναν συνέχεια και με δυσκολία διάβαζα την κακής ποιότητας φωτοτυπία. Αυτά τα λόγια άγγιξαν την καρδιά μου και με συγκίνησαν σαν ένα παιδί που διαβάζει και ανακαλύπτει τον γραπτό λόγο για πρώτη φορά. Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκέζ αποχαιρέτησε τη συγγραφή για λόγους υγείας, αποχαιρέτησε και τους φίλους του κάτω απο τη σκιά του θανάτου. Παράλληλα, χάρισε σ'όλους τους αναγνώστες αυτής της "επιστολής" έναν ύμνο στη φιλία.
Ναι, η φιλία είναι γεγονός, δεν είναι μήθος, υ π ά ρ χ ε ι. Υπάρχει όσο αγαπάμε τους συναθρώπους μας και αντιστεκόμαστε στην αποξένωση. Όσο κάνουμε τους ξένους δικούς μας ανθρώπους. Όσο σεβόμαστε την ύπαρξη του άλλου, όσο σταματάμε για να τον ακούσουμε. Η ζωή είναι εδώ και είναι κρίμα να στερούμαστε εκδηλώσεις χαράς και αγάπης. Όσο ωραίο είναι να γίνεσαι αποδέκτης των παραπάνω, τόσο ωραίο είναι να τα προσφέρεις απλόχερα. Είμαστε περαστικοί απο αυτή την επίγεια γειτονιά. Και εγώ πάντα φροντίζω να χαιρετώ τους φίλους μου κάθε φορά που "χωρίζουν οι δρόμοι μας" και δε στέκομαι στο αύριο.
Ο Μαρκέζ έγραψε τα παραπάνω λόγια με τον θάνατο να βαραίνει τις πλάτες του. Εγώ, χωρίς αυτό το βάρος, σκέφτομαι πάντα πως η ζωή έχει ομορφιές. Αφήνω την ψυχή μου στον ήλιο για ώρες, μιλώ με τον εαυτό μου, τον μόνο πραγματικό (τελικά) ένοικο του μυαλού μας και προσπαθώ την αισιοδοξία μου να την περάσω και στους γύρω. Πορεύομαι με όσα έχω, δεν είναι ποτέ αργά να δεις τα θετικά τις ζωής να νικάνε τα αρνητικά. Δε χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε το θάνατο για να χαρούμε τη ζωή, να χαρούμε την αλλαγή των εποχών, το άνθισμα ενός λουλουδιού, ένα αστείο. Η ζωή είναι εδώ και θεωρώ τον εαυτό μου αχάριστο όταν ξεφυσώ. Η ζωή απο μόνη της είναι ένα δώρο, δεν ξέρεις για πόσο, ξέρεις όμως ότι είναι μια αρχή για δημιουργία. Έτσι και αλλιώς κανείς κατα βάθος δε βρήκε ποτέ το "κλειδί της ευτυχίας" άρα όλοι τελικά είμαστε ίσοι, κάτω απο τον ίδιο ουρανό. Ξεχνάμε όμως συχνά ότι η καλύτερη σχέση στην καθημερινότητά μας θα πρέπει πρώτα να είναι αυτή με τον εαυτό μας. Ψάχνουμε μονίμως κάποιον για να γίνει ο καθρέφτης μας, να μας κοιτάξει, να τον κοιτάξουμε και να μας βρει αποδεκτούς, ωραίους, όμορφους, έξυπνους και να μας θαυμάζει. Η πραγματική όμως χαρά θα ξεκινήσει όταν μια μέρα κοιτάξουμε στα ήρεμα νερά μιας λίμνης, και μέσα σε αυτόν τον φυσικό καθρέφτη, ξεκομμένοι απο όλους, παραδομένοι στην ησυχία της μοναξιάς, θα νιώσουμε περιφάνεια με την εικόνα του ευατού μας, για όσα κάναμε, για όσα είπαμε, για όσα δόσαμε και δεν κρατήσαμε για μας. "Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις."
καλό βράδυ εκεί έξω!