Δευτέρα, Φεβρουαρίου 27, 2006

Hable con ella (2002)


Μια που η κουβέντα μας έφερε τον Αlmodovar και αφού κάθε μέρα αντικρίζω στον τοίχο του δωματίου μου το αυτόγραφό του δίπλα στην γιγαντοαφίσα του 'Μίλα της' (με σουπερ αφιέρωση και τα 2...) καιρός είναι να μιλήσω γι'αυτή την ταινία. Το απέφευγα η αλήθεια είναι τόσο καιρό (από τότε που κξεκίνησα το blog) είτε γιατί λόγω διπλωματικής τα είπα όλα γι 'αυτή την ταινία, είτε γιατί με συγκινεί πολύ (ίσως όχι τόσο το θέμα της αλλά οι αναμνήσεις του μεταπτυχιακού που μου ξυπνά!)
"Η ταινία αυτή αφήνει στο περιθώριο την γυναικεία φύση".Έτσι είχαν πει πολλοί κριτικοί κιν/φου τονίζοντας ότι το 'Μίλα της' αποτελεί μια στροφή στην καριέρα του Ισπανού διημιουργού, ο οποίος ως τώρα υμνούσε την γυναίκα, έχοντάς την στο κέντρο της αφήγησής των ιστοριών του.Ποιός όμως είπε ότι οι γυναίκες απουσιάζουν από αυτή την ταινία;;;
Η ταινία διηγείται την ιστορία του Μπενίνο και του Μάρκο. Οι δυό τους γνωρίζονται στην κλινική όπου δουλεύει ως αποκλειστικός νοσοκόμος ο πρώτος. Μια δυνατή φιλία αναπτύσσεται μεταξύ τους, με αφορμή όμως μια γυναίκα. Ο Μάρκο, συγγραφέας τουριστικών οδηγών, βρίσκεται στην κλινική διότι η αγαπημένη του τραυματίστηκε εν ώρα εργασίας. Και ποιά η δουλειά της; Ταυρομάχος η κυρία. Ο δε Μπενίνο είναι και ο ίδιος ερωτευμένος εκείνο το διάστημα.Ερωτευμένος με την χρόνια τώρα σε κόμμα ασθενή του Αλίσια.
Μπορεί να σας φαίνονται παρατραβηγμένα τα παραπάνω αν δεν έχετε δει την ταινία αλλά δεν είναι έτσι. Η ταινία υμνεί την φιλία και τον έρωτα και ας φαίνεται σεναριακά παρατραβηγμένη. Όταν την δεις πρώτη φορά χωρίς να ξέρεις ότι η ταινία φέρει την υπογραφή του σκηνοθέτη των "Κικα" και "Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής ικρίσης" ούτε που θα καταλάβεις ότι βλέπεις Αλμοδόβαρ. Αν όμως κοιτάξεις πέρα από το σενάριο θα αναγνωρίσεις τον "κλασικό" Almodovar.
Πρώτα από όλα οι γυναίκες αν και για το μισό του έργου (περίπου) είναι σε κόμμα, είναι πιο ζωντανές από ποτέ, φτάνει να σκεφούμε ότι αν και μέσα στην κλινική επιρρεάζουν τις ζωές των ανδρών που τις αγαπούν. Επίσης ο Αλμοδοβάρ κρατά μια πολύ προσεκτική ισσοροπία αφού τις ζωντανεύει συχνά μέσα από flashbacks. Η γυναίκα όχι μόνο δεν λείπει από αυτή την ταινία αλλά υμνείται σε 2 επίπεδα. Το ένα μέσω της Lindia, ως ένα θηλικό με έντονα "ανδρικά" χαρακτηριστηκά που έχει καταλάβει έναν στάνταρ ανδροκτατούμενο χώρο(μαχητική και δυναμική) και το άλλο μέσω της μπαλαρίνας Alicia. Η Αλίσια είναι το alter ego της Lindia καθώς βλέπουμε την λεπτότητα και την θηλικότητα των κινήσεών της στις σκηνές όπου κάνει πρόβες για την παράσταση. Οι γυναίκες λοιπόν είναι εκεί και απορώ πως οι περισσότεροι είδαν αλλιώς την ταινία...
Επίσης, ένα άλλο στοιχείο του Αλμοδόβαρ που φαίνεται(και ας είπαν ότι το παιδί άλλαξε) είναι το θέμα σεξουαλικότητα και gender identity. Υπάρχει έντονο cross-gender στους 3 ήρωες. Ο Μπενίνο ομολογεί ότι είναι gay (για να συνεχίσει να φροντίζει την Αλίσια), ησχέση του με τον Μάρκο είναι ambigious ενώ ο Μάρκο μειώνεται δίπλα σε μια γυναίκα ταυρομάχο. Ο ίδιος περνά την μισή ταινία κλαίγοντας (αλήθεια υπάρχουν άλλα φιλμ όπου ο άνδρας κλαίει τόσο;).Η δε Lindia...με το επάγγελμά της (ρούχα εξοπλισμό κτλπ) και το παρουαιαστικό της, χάνει την θηλικότητά της σε πολλές σκηνές της ταινίας.
Αυτός είναι λοιπόν ο καλλιτέχνης που ακούει στο όνομα Αλμοδόβαρ. Με μια ταινία φαινομενικά απλή, για τον έρωτα δίχως ανταπόκριση και την φιλία μεταξύ ανδρών, έχει σκηνοθετήσει για μια ακόμη φορά όλα εκείνα που τον απασχολούν χωρίς ο μέσος θεατής να το πάρει χαμπάρι!

(για λεπτομέρειες δείτε την διπλωματική μου. 15.000 λέξεις έγραψα επι του θέματος.Μην περιμένετε να γράψω και τόσο μεγάλο post :-p)

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 24, 2006

Τα λέμε τη Δευτέρα

Θα λείψω για λίγο αλλά όταν επιστρέψω ελπίζω να έχω αρκετά posts.Έχετε σκεφτεί ότι το να περιμένεις κάτι είναι και αυτό μια 'απασχόληση';Εγώ ας πούμε περιμένω το καλοκαίρι και είναι και αυτό ένας σκοπός. Δεν ξέρω όμως τι να περιμένω μετά το καλοκαίρι...και συνήθως το άτιμο περά γρήγορα!!!(Μέσα τα κεφάλια τώρα!)

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 23, 2006

Volver(2006)


Είναι η καινούργια ταινία του Ισπανού τρομερού 'παιδιού' που ακούει στο όνομα Pedro Almodovar! O Pedro επανέρχεται με ένα τίτλο που στα Ισπανικά σημαίνει 'coming back'.Η ταινία του ξεκίνησε να γυρίζεται στην Ισπανία τον Ιούλιο που μας πέρασε και οι φήμες λένε ότι είναι στο στάδιο της παραγωγής.
Το στορι είναι κάτι τελείως διαφορετικό αυτή τη φορά για τον Ισπανό σκηνοθέτη. Μια μητέρα, μετά τον θάνατό της επιστρέφει για να τακτοποιήσει πράγματα και υποθέσεις που δεν μπόρεσε εν ζωή. Η παρουσία της (φάντασμα) αποτελεί παρηγοριά για την κόρη της και την εγγονή της.
Μια ταινία που αν και ακούγεται ατμοσφαιρικό θρίλερ μάλλον δεν θα αφήσει απ'έξω τα γνωστά μοτίβα του Αλμοδόβαρ περί κρίσης ταυτότητας, σεξουαλικότητας, γυναικείας φιλίας και αλληλεγγύης. Την περιμένω πως και πως!
Παίζουν μεταξύ άλλων: Penelope Cruz, Carmen Maura, Lola Duenas.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 22, 2006

BAFTA Awards 2006


Είναι: Βραβεία που προβλέπουν σχεδόν πάντα τα φαβορί των Όσκαρ...
Από που βγαίνει το 'όνομα': από τα αρχικά του British Academy of Film and Television Arts

Φέτος η τελετή έγινε στις 19 Φεβρουαρίου στο Λονδίνο (που αλλού...) στο Odeon Leicester Square (γέμισε η πλατεία με αστέρες!)

Τα ποιό 'hot' βραβεία είναι:
Καλύτερης ταινία:
Brokeback Mountain (νίκησε τις Capote, Τhe Constant Gardener, Crash,Good Night and Good Luck)
Α' Ανδρικού ρόλου:
Philip Seymour Hoffman for Capote (νίκησε τους Ralph Fiennes for The Constant Gardener, Heath Ledger for Brokeback Mountain, Joaquin Phoenix for Walk the Line, David Strathairn for Good Night and Good Luck)
Α' Γυναικείου ρόλου:
Reese Witherspoon for Walk the Line (νίκησε τις Judi Dench for Mrs. Henderson Presents, Charlize Theron for North Country, Rachel Weisz for The Constant Gardener, Ziyi Zhang for Memoirs of a Geisha)
Β' Ανδρικού ρόλου:
Jake Gyllenhaal for Brokeback Mountain(νίκησε τους Don Cheadle for Crash, George Clooney for Good Night and Good Luck, George Clooney for Syriana, Matt Dillon for Crash)
Β' Γυναικείου ρόλου:
Thandie Newton for Crash (νίκησε τις Brenda Blethyn for Pride & Prejudice, Catherine Keener for Capote, Frances McDormand for North Country, Michelle Williams for Brokeback Mountain)
Καλύτερης μουσικής επένδυσης:Memoirs of a Geisha
Καλύτερης φωτογραφίας: Memoirs of a Geisha
Καλύτερων κοστουμιών: Memoirs of a Geisha
Καλύτερου μοντάζ: The constant gardener

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 20, 2006

Brokeback mountain (2005)


Περιμένω να το δω... Τα μόνα που ξέρω για την ταινία είναι:
Σκηνοθέτης: Ang Lee
Πρωταγωνιστούν:Heath Ledger, Jake Gyllenhaal, Randy Quaied και άλλοι..
Πλοκή: H ιστορία δυο ανδρών που γνωρίζονται ένα καλοκαίρι καθώς προσλαμβάνονται να δουλέψουν στην ίδια φάρμα στο Γουαιόμινγκ. Καθώς φροντίζουν τα ζώα, μια δυνατή φιλία αναπτύσσεται μεταξύ τους, φιλία που σταδιακά μετατρέπεται σε ερωτική σχέση. Όταν το καλοκαίρι τελειώνει οι δρόμοι τους χωρίζουν. Τα χρόνια περνούν, και οι δυο τους αποχτούν οικογένεια αλλά δεν είναι ευτυχισμένοι... Συναντιούνται κάπου κάπου αλλά αρεά.
Θα αντέξει η έλξη τους στη μικρή τους κοινωνία; θα κάνουν την υπέρβαση ή θα κρύψουν για πάντα το παρελθόν και θα ζήσουν την συμβατική τους οικογενειακή ζωή;
Βραβεία: Απορρίφτηκε απο το διαγωνιστικό τμήμα των Καννών. Στο Φεστιβάλ Βενετίας όμως πήρε τον Χρυσό Λέοντα!!! Κέρδισε δύο Χρυσές Σφαίρες (Καλύτερης ταινίας και Σκηνοθεσίας). Πρόσφατα πήρε στα Bafta το βραβείο καλύτερης ταινίας..!Οι ερμηνείες λένε είναι πολύ καλές και όπως δείχνουν όλα είναι μάλλον το φαβορί των Οσκαρ...
Για να δούμε, μακάρι τουλάχιστον να αξίζει. Όποιος την είδε ή δει πριν από μένα ας αφήσει κανένα σχολιάκι να μας τα πει απο πρώτο χέρι!

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 17, 2006

Memoirs of a Geisha...(2005)


Εδώ είμαστε λοιπόν να τα πούμε για τις "Αναμνήσεις μιας Γκέισας"! Σκηνοθετημένη από τον χορογράφο του Chicago (2002) Rob Marshall και βασισμένη στο ομόνυμο βιβλίο του Arthur Golden, η Γκέισα πήρε τον δρόμο για την Ελλάδα πολλά υποσχόμενη! Ηταν από τις ταινίες που περίμενα να δω λόγω του πολύ πετυχημένου trailer.
Η ταινία ως "αναμνήσεις" δεν θα μπορούσε να μην έχει voice over. Έτσι μπαίνουμε στο άδυτο του κόσμου των Geisha μέσω της αφήγησης της πρωταγωνίστριας. Η Chiyo, θυμάται πως ξεκίνησαν όλα όταν ήταν 9 χρονών και η φτωχή της οικογένεια την πούλησε σε geisha house στο Kyoto! Σε εκείνο το σπίτι περνάει τα πάνδεινα προκειμένου να φανεί η αξία της και να εκπαιδευτεί να γίνει geisha. Επιπλέον, η ομορφιά της προκαλεί την ζήλια της φτασμένης geisha Hatsumomo η οποία της κάνει τη ζωή μαρτύριο! Από μια παρεξήγηση η Chiyo μπαίνει στην μαύρη λίστα του "σπιτιού" και της απαγορεύεται (ενώ είχε ήδη αρχίσει μαθήματα) να γίνει geisha. Έτσι υποχρεούται για μια ζωή να υπηρετεί σιωπηλά τις άλλες γκέισες. Όμως η ζωή στέκεται απέναντί της γενναιόδωρη και την ανταμοίβει.
Το πως φτάνει from zero to hero δεν θα σας το πω, γιατί ήδη είπα πολλά για την πλοκή. Πάντως η Chiyo μεταμορφώνεται σε no 1 Geisha και κάνει τους άνδρες να παραμιλούν και τις γυναίκες να ζηλεύουν! Τώρα αν με ρωτήσετε αν μου άρεσε η ταινία δεν ξέρω τι να απαντήσω...
Περίμενα περισσότερα από αυτή την ταινία σίγουρα! Είναι όμως χωρίς αμφιβολία μια ταινία προσεγμένη, με πολλά ωραία πλάνα όπου φαίνεται ότι έπεσε δουλεία... Μπορώ να φανταστώ τι συγκίνησε τους Αμερικανούς. Πολύ απλά> μίση, πάθη, χρήμα, δίψα για εξουσία (την εξουσία της ομορφιάς!) και πάνω από όλα ο έρωτας (κάτι σαν το Troy). Αυτό που μου άρεσε στην ταινία περνάει σε άλλο επίπεδο. Έχει να κάνει με την θέση της γυναίκας στο Hollywood και το μοντέλο γυναίκας που παρουσίασε η ταινία μέσω της Chiyo. Η νεαρή geisha παρόλο που εκπαιδεύεται να γίνει ένα απλό αντικείμενο θαυμασμού για τα μάτια του ανδρικού πληθυσμού αναπτύσσει μια ισχυρή προσωπικότητα. Επίσης αντιστέκεται σε μια βασική αρχή του "club" (never fall in love) και ερωτεύεται παράφορα τον Πρόεδρο. Είναι σαν να βάζει τους δικούς της όρους στο παιχνίδι. Έτσι το "θέαμα" αποκτά άλλη οντότητα και σε κάθε της βήμα παλεύει να πάρει τη ζωή στα χέρια της, δεν αφήνεται να παρασυρθεί από την αναγνωρισημότητα και την επιτυχία. Βέβαια η ταινία ωραιοποιεί μια κατάσταση, πόσες γκέισες να είχαν την τύχη της Chiyo? Η ταινία λέει "Geishas are a moving work of art" εμένα όμως δεν με πείθει, ίσως με αφήνει αδιάφορη αυτή η "κουλτούρα", ίσως πάλι το οτι το σενάριο αποσιωπά το αν οι γκέισες εγκδίδονταν ή όχι μου κάνει λίγο φτηνό. θα προτιμούσα την ωμή αλήθεια...
Να σας πω κάπου εδώ ένα μυστικό, πρώτη φορά είδα μια ταινία να σώζει ένα ολόκληρο (μέτριο;) 2ωρο θέασης με μια ατάκα! Στο τέλος λέει η Chιyo (δεν το θυμάμαι ακριβώς αλλά...) "Αυτή είναι η ιστορία μου, δεν είναι ιστορία βασιλιάδων, ούτε αυτοκρατόρων, μην περιμένετε να ακούσετε φοβερά πράγματα. Είναι η ιστορία μιας φτωχής γκέισας, η ιστορία μου". Και λέω κοίτα να δεις, δίνω στην ταινία όλα τα ελαφρυντικά του κόσμου γιατί από μόνη της λέει μην περιμένετε να δείτε κάτι το φοβερό! Έτσι είπα και εγώ στον εαυτό μου, τι περίμενες να δείς, έπρεπε να το φανταστείς ότι κάπως έτσι θα ήταν :-)

Τρίτη, Φεβρουαρίου 14, 2006

Pride and Prejudice, μια μέρα πριν τις 14/2


Έτσι επέλεξα να τελειώσω την κουραστική μου Δευτέρα, βλέποντας «Περηφάνια και Προκατάληψη». Δεν ήταν από τις ταινίες που περίμενα, απλά έχοντας διαβάσει και μελετήσει το βιβλίο της Jane Austen σαν καλή φοιτήτρια της Αγγλικής Φιλολογίας πήγα για να τεστάρω την μνήμη μου.
Τελικά θυμόμουνα αρκετά αλλά πάντα μπερδεύω την «Emma» με το «Pride and Prejudice». Βέβαια δεν θέλει και πολύ. Και τα δύο βιβλία έχουν ως βασικό ήρωα μια κοπέλα 20 κάτι (Έμμα και Ελίζαμπεθ αντίστοιχα). Η ομοιότητα τους προχωράει και πιο πέρα. Και οι δύο πέφτουν σε ένα μεγάλο λάθος που έχει συνέπειες στην προσωπική τους ευτυχία.
Στο «Περηφάνια και Προκατάληψη» η ενάρετη, νεαρή Ελίζαμπεθ κάνει το σφάλμα και κρίνει λάθος τον Mr. Darci, ο οποίος δεν της είναι καθόλου αδιάφορος. Στερείται την συντροφιά του πιστεύοντας πως είναι αλαζόνας, υποκριτής και ό,τι χειρότερο, βασιζόμενη μόνο σε φήμες. Η ομίχλη των κουτσομπολιών δεν αφήνει τα όμορφα μάτια της Ελίζαμπεθ να δουν τον πραγματικό Mr. Darci. (Το τέλος δεν θα σας το αποκαλύψω.)
Η ταινία σατιρίζει με έναν ωραίο τρόπο (τολμώ να πώ όπως το βιβλίο) την αριστοκρατία, την εκκλησία και την μεσαία τάξη που προσπαθεί απελπισμένα μέσω παντρειάς να ανέβει. Μέσα σε όλο αυτό τον πανικό ξεχωρίζει η Ελίζαμπεθ για τον δυναμισμό και τον σνομπισμό της απέναντι στα πλούτη. Μην ψάξετε όμως για κάτι έντονο σε αυτή την ταινία, να ξέρετε ότι μπορεί να σας κουράσει εάν δεν γνωρίζετε τι πρόκειται να δείτε. Jane Austen είναι αυτή, να είστε υπομονετικοί και να θυμάστε ότι στην λογοτεχνία της εν λόγω κυρίας τα πάθη συγκρατούνται, άλλα ήθη και έθιμα στην Αγγλία του τότε.
Η Jane Austen στην εποχή της είχε χαρακτηριστεί ως αδιάφορη συγγραφέας διότι έγραφε εμπνευσμένη από την καθημερινότητά της στο βολεμένο της σπιτάκι στο Bath, τη στιγμή που ο πόλεμος έδινε και έπαιρνε. Όμως το έργο της επανεκτιμήθηκε και η ιστορία της χρωστάει πολλά λένε. Με τα γραπτά της άφησε σημαντικές πληροφορίες για το πώς κυλούσε η ζωή στην Αγγλία της εποχής της.

Σας αφήνω (μέρα που είναι) με το «ζουμί» της υπόθεσης: πόσο τυφλοί μπορεί να είμαστε ακόμη και μπροστά στον έρωτα που μας χτυπά την πόρτα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Α, για να ρίξω λίγο το επίπεδο… Γιατί όλοι λένε ότι δεν πιστεύουν στο Valentine’s Day αλλά το δωράκι τους το περιμένουν και θυμώνουν;;

Σάββατο, Φεβρουαρίου 11, 2006

Τι να πω και γώ;


Παρασκευή σήμερα(το δημοσιεύω λίγο καθυστερημένα)και ενώ δεν έχω κάτι να σας πω αποζητώ την επαφή. Επίσης ξέρω καλά ότι και τίποτα να μην έχω να πω, πάντα έχω τον τρόπο να «γεμίσω» αρκετές γραμμές και αυτό γιατί απλούστατα το μυαλό τελικά δεν αδειάζει ποτέ. Έτσι οι περισσότεροι, ενώ φαινομενικά «δεν έχουμε τίποτα στο μυαλό» (όπως λέει και η έκφραση) μπορούμε να πούμε πολλά τελικά.
Θυμάμαι δύο χρόνια πριν, στην Αγγλία, κατά τη διάρκεια της προσαρμογής μου εκεί (είχα πάει με μια βαλίτσα ρούχα και όνειρα, μόνη μου, να σπουδάσω κινηματογράφο), ήταν Σεπτέμβρης και καθόμουνα στον λόφο κάπου στην πανεπιστημιούπολη. Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Θαύμαζα τη θέα της πόλης από τον λόφο και θυμόμουνα κάτι του Ronald Barthes που είχα διαβάσει όταν σπούδαζα στην Αγγλική Φιλολογία,σχετικό με τη θέα των πόλεων από ψηλά.
Καθόμουν λοιπόν στο γρασίδι, βουτηγμένη στις σκέψεις μου. Με είχαν πλησιάσει και κάποιοι καινούργιοι φίλοι μου αλλά που να καταλάβουν τον καημό μου. Και ποιος ήταν;; Το μυαλό μου ήταν κενό. Δεν μπορούσα να γράψω τίποτα εκείνες τις μέρες, και αυτό με απασχολούσε αφάνταστα, καθώς στην Αγγλία είχα βρεθεί για την πνευματική μου άνθιση!
Έβγαλα το μπλοκάκι μου και σκέφτηκα «Θα αρχίσω κάτι και όπου με βγάλει. Θα γράψω για αυτά που δεν μπορώ να γράψω».
Τελικά το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό (τουλάχιστον για μένα)! Γράφοντας για το ότι δεν μπορώ να γράψω (τι οξύμωρο!) και χαζεύοντας τη θέα του Καθεδρικού ναού της πόλης, θυμήθηκα ότι δεν μπορώ να ζωγραφίσω. Ενώ θα το ήθελα πολύ αν και παρακολούθησα επι σειρά ετών μαθήματα ζωγραφικής, το ταλέντο του πινέλου λείπει από τη ζωή μου. Έτσι, εκείνο το απόγευμα έβγαλα τον καημό μου στο χαρτί λέγοντας πως θα προτιμούσα να μπορώ να ζωγραφίζω καλά και να πάρω αυτή την τόσο μοναδική θέα μαζί μου αντι να παλεύω με τις λέξεις. Ελλείψει όμως αυτού του ταλέντου βγήκε κάτι καλό, εκεί που είχα σοβαρό mental block έγραψα σελίδες ολόκληρες για εκείνη τη θέα,και τις πήρα μαζί μου, και τις έχω φυλάξει σαν κόρη οφθαλμού!

Τη θέα δεν την ζωγράφισα αλλά τη φωτογράφισα ουκ ολίγες φορές! Ιδού!

Κυριακή, Φεβρουαρίου 05, 2006

Ευτυχία δεν βρήκαμε...!


Είδα ξανά το Vanilla Sky(2001) και προβληματίστηκα once again για το τι είναι ευτυχία. Αν θυμάστε καλά (όσοι την έχετε δει) ο Tom Cruise υποδύεται τον David Aames, έναν πετυχημένο εκδότη που αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα. Αυτά βέβαια πριν γνωρίσει τη Sofia Serrano (Penelope Cruz). H κοντούλα, λεπτούλα,με σαρκώδη χείλη, Ισπανή κάνει τη διαφορά. Ο David την ερωτεύεται, κάνει όμως το λάθος και μπαίνει στο αυτοκίνητο ενός πρόσφατου one night stand, η οποία πληγωμένη απο τη στάση του, ρίχνει το αυτοκίνητό της από μια γέφυρα. Aπο κει και πέρα έρχονται τα πάνω κάτω.
Πριν την στραβοτιμονιά η Cameron Diaz, μέσα στο αυτοκίνητο ρωτά τον David "What's happiness for you David?". O David δεν ξέρει την απάντηση...
Τελικά τι είναι ευτυχία; Δεν μπορεί ναι είναι ένα πράγμα πιστεύω... Πρέπει να είναι ένα σύνολο καταστάσεων που μας οδηγεί στην ευτυχία. Πολλοί είναι όμως αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται την ευτυχία στη ζωή τους γιατί νομίζουν οτι η ευτυχία είναι κάτι μεγάλο, κάτι συγκλοντιστικό! Κι όμως η ευτυχία κρύβεται στις μικρές χαρές που πολλές φορές κακώς παραβλέπουμε! Αρκεί να κοιτάξουμε γύρω, να πετάξουμε τη μιζέρια απο πάνω μας και να δίνουμε τη βαρύτητα που αρμόζει σε κάθε μικροχαρά της ζωής!

Σάββατο, Φεβρουαρίου 04, 2006

And the winner could be...

Ηρθαν οι υποψηφιότητες! Για να μην σας τα γράφω αναλυτικά ρίξτε μια ματια εδώ
  • όλα όσα θέλετε να μάθετε για τα Oscars και ενημερωθείτε πριν την μεγάλη βραδιά!
  • Παρασκευή, Φεβρουαρίου 03, 2006

    Ατυχία!

    Εκεί που έλεγα "τέλεια,τέλεια,τέλεια" ήρθαν τα πάνω κάτω! Έχω αναλάβει το further reading List για ένα κινηματογραφικό βιβλίο που πρόσφατα μεταφράστηκε και θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδ. Αιγόκερως. Εκεί που είχα κάνει όλη την έρευνα και ήμουν χαρούμενη έχοντας βρεί τους τίτλους που ήθελα να προσθέσω στη λίστα.... τσούπ η ανατροπή!!!Η δισκέτα δεν αποθήκευσε τίποτα! Την τύχη μου!!! Τελικά δεν έχω άστρο!
    Έπαθα εγκεφαλικό, κόντεψα να εξφεντονίσω το λάπτοπ, να σπάσω ότι είχα στο τραπέζι, παραλίγο να τραβούσα και τα μαλλιά μου. Μετά σκέφτηκα πώς ότι και να κάνω... πάλι απο την πλάτη μου θα περάσει η όλη διαδικασία για το βιβλίο. Δε πα να χτυπιέμαι...η δισκέτα δεν συγκινείται και θαύματα δεν γίνονται! Τρεχάτε ποδαράκια μου!!!!

    Τετάρτη, Φεβρουαρίου 01, 2006

    Ζωή όπως τη ζούν οι άλλοι

    Κάποτε κάποιοι μαζεύονταν έξω απο πολυτελή εστιατόρια και κολλούσαν τις μυτούλες τους στο τζάμι για μια δόση χλιδής και ονείρου. Μετά ήρθε η τηλεόραση! "Και συ, που στ'άστρα βλέπεις μόνο ζώδια... και της καρδιάς τα επισόδεια προτιμάς να τα δεις στην TV".
    Πλέον πολλοί είναι αυτοί που ζουν τη ζωή τους μέσα από την τηλεόραση. Παθιάζονται με τα σίριαλ (ξένα & ελληνικά πλέον) όπως η αθώα Μπέττυ στην ταινία "Νοσοκόμα Μπέττυ". Κάποτε είχα ακούσει το ωραίο "όταν κλείνει η TV αρχίζει η ζωή". Το έγραψα λοιπόν σε ένα χαρτάκι και το κόλλησα στην τηλεόρασή μου, στο φοιτητικό μου σαλονάκι στη Θεσσαλονίκη. Ε, και;; Νομιζετε οτι αντιστάθηκα; Η εικόνα λέει πολλά και δύσκολα να πάρεις το βλέμμα σου απο αυτή.
    Δεν ειμαι κατα της τηλεόρασης, είμαι κατά της κακής της χρήσης. Ποιός είχε την ιδέα να κλείσει ανθρώπους σε ένα σπίτι σαν έντομα σε γυάλα; Είναι μεγάλο θέμα το γεγονός ότι τα reality φέρνουν πολλά νούμερα και ο κόσμος έχει εθιστεί σε αυτά! Τι δεν έχει η ζωή μας που το ψάχνουμε αλλού; Τι προσφέρουν τα Σαββατιάτικα "εορταστικά" show;;Όσοι είναι γλετζέδες είναι σίγουρα έξω και τι μας μένει στο σπίτι;; Οι μοναχικοί κάθε ηλικίας που στο zapping βλέπουν παγωμένα χαμόγελα και ανεβασμένες (με το ζορι;;) καταστάσεις. Και ποιό το αποτέλεσμα;;; Μήπως η μοναξιά στο τετράγωνο;; Τελικά ποιός ψυχαγωγείται;;Ο μόνος που αισθάνεται 2 φορές μόνος...