Τρίτη, Φεβρουαρίου 14, 2006

Pride and Prejudice, μια μέρα πριν τις 14/2


Έτσι επέλεξα να τελειώσω την κουραστική μου Δευτέρα, βλέποντας «Περηφάνια και Προκατάληψη». Δεν ήταν από τις ταινίες που περίμενα, απλά έχοντας διαβάσει και μελετήσει το βιβλίο της Jane Austen σαν καλή φοιτήτρια της Αγγλικής Φιλολογίας πήγα για να τεστάρω την μνήμη μου.
Τελικά θυμόμουνα αρκετά αλλά πάντα μπερδεύω την «Emma» με το «Pride and Prejudice». Βέβαια δεν θέλει και πολύ. Και τα δύο βιβλία έχουν ως βασικό ήρωα μια κοπέλα 20 κάτι (Έμμα και Ελίζαμπεθ αντίστοιχα). Η ομοιότητα τους προχωράει και πιο πέρα. Και οι δύο πέφτουν σε ένα μεγάλο λάθος που έχει συνέπειες στην προσωπική τους ευτυχία.
Στο «Περηφάνια και Προκατάληψη» η ενάρετη, νεαρή Ελίζαμπεθ κάνει το σφάλμα και κρίνει λάθος τον Mr. Darci, ο οποίος δεν της είναι καθόλου αδιάφορος. Στερείται την συντροφιά του πιστεύοντας πως είναι αλαζόνας, υποκριτής και ό,τι χειρότερο, βασιζόμενη μόνο σε φήμες. Η ομίχλη των κουτσομπολιών δεν αφήνει τα όμορφα μάτια της Ελίζαμπεθ να δουν τον πραγματικό Mr. Darci. (Το τέλος δεν θα σας το αποκαλύψω.)
Η ταινία σατιρίζει με έναν ωραίο τρόπο (τολμώ να πώ όπως το βιβλίο) την αριστοκρατία, την εκκλησία και την μεσαία τάξη που προσπαθεί απελπισμένα μέσω παντρειάς να ανέβει. Μέσα σε όλο αυτό τον πανικό ξεχωρίζει η Ελίζαμπεθ για τον δυναμισμό και τον σνομπισμό της απέναντι στα πλούτη. Μην ψάξετε όμως για κάτι έντονο σε αυτή την ταινία, να ξέρετε ότι μπορεί να σας κουράσει εάν δεν γνωρίζετε τι πρόκειται να δείτε. Jane Austen είναι αυτή, να είστε υπομονετικοί και να θυμάστε ότι στην λογοτεχνία της εν λόγω κυρίας τα πάθη συγκρατούνται, άλλα ήθη και έθιμα στην Αγγλία του τότε.
Η Jane Austen στην εποχή της είχε χαρακτηριστεί ως αδιάφορη συγγραφέας διότι έγραφε εμπνευσμένη από την καθημερινότητά της στο βολεμένο της σπιτάκι στο Bath, τη στιγμή που ο πόλεμος έδινε και έπαιρνε. Όμως το έργο της επανεκτιμήθηκε και η ιστορία της χρωστάει πολλά λένε. Με τα γραπτά της άφησε σημαντικές πληροφορίες για το πώς κυλούσε η ζωή στην Αγγλία της εποχής της.

Σας αφήνω (μέρα που είναι) με το «ζουμί» της υπόθεσης: πόσο τυφλοί μπορεί να είμαστε ακόμη και μπροστά στον έρωτα που μας χτυπά την πόρτα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Α, για να ρίξω λίγο το επίπεδο… Γιατί όλοι λένε ότι δεν πιστεύουν στο Valentine’s Day αλλά το δωράκι τους το περιμένουν και θυμώνουν;;

Δεν υπάρχουν σχόλια: