Θρανίο ξανά;Δε νομίζω...

Χθες το βράδυ πέφτοντας να κοιμηθώ ένιωσα μια ανακούφιση! Αύριο δεν θα πάω σχολείο! Αμέσως φυσικά γέλασα με τη σκέψη αυτή αλλά όσο αστεία και αν ακούγεται τόσο αληθινή ήταν μέσα στο μυαλό μου.
Θυμήθηκα όλους εκείνους τους Σεπτέμβρηδες που με έβρισκαν στο σχολείο ντυμένη με τα καλά μου για τον αγιασμό. Στην πραγματικότητα μέσα μου ήμουν μια δυστυχία. Είχα στο μυαλό μου ακόμη νωπές τις μνήμες δυο μηνών στη θάλασσα του Ιονίου, τα παιχνίδια, τις φωνές τα τραγούδια και τη φασαρία. Τα πέδιλα με στένευαν γιατί το πόδι μου είχε συνηθίσει να τρέχει ελεύθερο στις παραλίες και τα «καλά μου» εύκολα τα αντάλλαζα με ένα μαγιό. Το μόνο παρήγορο κάθε χρόνο ήταν ότι συναντούσα τους συμμαθητές μου που έκανα πάντα καιρό (λόγω της μεγάλης απουσίας μου) να δω. Και ευτυχώς ήμουν κοινωνικό παιδάκι και το να δω τους φίλους μου μετά από μήνες με χαροποιούσε. Εξάλλου, σκεφτόμουν που θα πάει, θα’ρθει και το επόμενο καλοκαίρι.
Όσο και αν απέχω πλέον, ηλικιακά από τα μαθητικά μου χρόνια, πάλι μπαίνω σε σχολικές αίθουσες, απλά τώρα κάθομαι στην έδρα.

Σήμερα ξεκινά για αμέτρητα παιδιά της χώρας μας η καινούργια σχολική χρονιά με τον καθιερωμένο αγιασμό. Υπάρχουν όμως παιδάκια που δεν έχουν τα απαραίτητα για να πάνε στο σχολείο ακόμη και στη χώρα μας. Βοηθήστε αν θέλετε με όσα μέσα έχετε και μπορείτε! Η συνάδελφoς blogger Sophia εκθέτει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σχολικές μονάδες και μαθητές στην πυρόπληκτη περιοχή όπου εργάζεται.