Σαν ψέμα ακούγεται ο τίτλος. Πόσοι απο εμάς ζουν μια αληθινή ζωή, ή τη ζωή που θα ήθελαν αληθινα ή μέσα στην αλήθεια;
Ο Πάνος Κούτρας σκηνοθετεί ένα love story, που όσο και αν ακολουθεί την κλασσική δομή του είδους τόσο σκοτεινό και "ξένο" παραμένει.
Κεντρικός ήρωας είναι ο Άρης Καλλιγάς, γόνος της πλούσιας και γνωστής οικογένειας Καλλιγά. Με πατρικό με θέα στην Ακρόπολη, τεράστιο κήπο και τη βαθύτερη πισίνα της Ευρώπη, ο μοναδικός δικός του άνθρωπος εν ζωή είναι η μητέρα του. Ένα μυστήριο καλύπτει το θάνατο του πατέρα του και ο Άρης έχει βαλθεί να το λύσει. Στο δρόμο του θα συναντήσει την Αλεξάνδρα μια κοπέλα διαφορετικής τάξης, και θα βιώσουν ένα παράφορο έρωτα. Η κα Καλλιγά όμως έχει άλλα σχέδια για τον γιο της.
Σε μια ατμόσφαιρα πολύ σουρεάλ, ένα τραβηγμένο μελόδραμα, σε μια Αθήνα που ενώ αναγνωρίζεται σαν τόπος γίνεται ταυτόχρονα ξένη χώρα. Η Ακρόπολη φλέγεται, η Αθήνα ξαφνικά δοσμένη χωρίς το υπέρτατο σύμβολο πολιτισμού της. Ένα ψάρι ζει στην πισίνα της έπαυλης. Πόσο αληθινά είναι όλα αυτά; Η οικία της κυρίας Καλλιγά φαντάζει φτιαγμένη απο χαρτόνι και ο Άρης μέσα σ'ενα ψεύτικο κόσμο ψάχνει για αλήθειες. Ψάχνει για αλήθειες με μια θωλομένη μνήμη αλλά δεν εγκαταλείπει.
Ξαφνικά αναρωτιέσαι, τι σημασία έχει τελικά η αλήθεια; Το σινεμά του Κούτρα πάντως δεν είναι mainstream. Έχει διάφορες πινελιές και περισσότερες απο το gay genre, είδος το οποίο παραδέχεται δίχως φόβο και πάθος.
Πρωταγωνιστούν: Νίκος Κουρής, Θέμις Μπαζάκα, Μαρίνα Καλογήρου και Ανά Μουγκλαλίς
Ο Πάνος Κούτρας σκηνοθετεί ένα love story, που όσο και αν ακολουθεί την κλασσική δομή του είδους τόσο σκοτεινό και "ξένο" παραμένει.
Κεντρικός ήρωας είναι ο Άρης Καλλιγάς, γόνος της πλούσιας και γνωστής οικογένειας Καλλιγά. Με πατρικό με θέα στην Ακρόπολη, τεράστιο κήπο και τη βαθύτερη πισίνα της Ευρώπη, ο μοναδικός δικός του άνθρωπος εν ζωή είναι η μητέρα του. Ένα μυστήριο καλύπτει το θάνατο του πατέρα του και ο Άρης έχει βαλθεί να το λύσει. Στο δρόμο του θα συναντήσει την Αλεξάνδρα μια κοπέλα διαφορετικής τάξης, και θα βιώσουν ένα παράφορο έρωτα. Η κα Καλλιγά όμως έχει άλλα σχέδια για τον γιο της.
Σε μια ατμόσφαιρα πολύ σουρεάλ, ένα τραβηγμένο μελόδραμα, σε μια Αθήνα που ενώ αναγνωρίζεται σαν τόπος γίνεται ταυτόχρονα ξένη χώρα. Η Ακρόπολη φλέγεται, η Αθήνα ξαφνικά δοσμένη χωρίς το υπέρτατο σύμβολο πολιτισμού της. Ένα ψάρι ζει στην πισίνα της έπαυλης. Πόσο αληθινά είναι όλα αυτά; Η οικία της κυρίας Καλλιγά φαντάζει φτιαγμένη απο χαρτόνι και ο Άρης μέσα σ'ενα ψεύτικο κόσμο ψάχνει για αλήθειες. Ψάχνει για αλήθειες με μια θωλομένη μνήμη αλλά δεν εγκαταλείπει.
Ξαφνικά αναρωτιέσαι, τι σημασία έχει τελικά η αλήθεια; Το σινεμά του Κούτρα πάντως δεν είναι mainstream. Έχει διάφορες πινελιές και περισσότερες απο το gay genre, είδος το οποίο παραδέχεται δίχως φόβο και πάθος.
Πρωταγωνιστούν: Νίκος Κουρής, Θέμις Μπαζάκα, Μαρίνα Καλογήρου και Ανά Μουγκλαλίς
5 σχόλια:
Πραγματικα πολυ καλη ταινια...Απ'οτι θυμαμαι την ειχα δει στο σινεμα οταν ειχε βγει....
Οι ενστάσεις μου είναι τόσες πολλές. Την έπιασα την πρόθεση του Κούτρα, αλλά γιατί ήταν ανάγκη να το τραβήξει στα άκρα. Περισσότερο από μία άσκηση στη φόρμα του μελοδράματος, επέλεξε την οδό της σαπουνόπερας, αντλώντας μάλιστα τα υλικά του πρωτίστως από τη σύγχρονη (ωχ) τηλεόραση. Κρίμα για την απολαυστική Μπαζάκα.
Συμφωνώ με τον Αχιλλέα. Αν και η... psycho Μπαζάκα είναι υπέροχη στο ρόλο της, κατά τα άλλα μια από τα ίδια....
to πρεζα tv & theachilles
Δεν ξέρω πως μπορώ να την χαρακτηρίσω τελικά αυτή την ταινία."Καλή"δεν ξέρω αν είναι η σωστή λέξη για μένα.Γι αυτό και στο ποστ μου προσπάθησα να μείνω ουδέτερη (σχετικά πάντα).
"Περίεργη" σίγουρα μου φάνηκε(αν μπορεί κανείς να πει κατι τέτοιο για μια ταινία).
Είναι μια σύγχρονη ταινία, σκοτεινή και ελκυστική, για έναν ανεξήγητο (για μένα)λόγο.
Η Μπαζάκα είναι απολαυστική στο ρόλο της όντως.Οι δυο πρωταγωνιστές μου άρεσαν επίσης.
Ο Κούτρας νομίζω είχε πολλά να πει αλλά συμφωνώ ότι κάπου χάθηκε.Η ιδέα με τους τίτλους-κεφάλαια δίνει μια θεατρικότητα στην ταινία και απο την άλλη σπάει την ψευδαίσθηση ότι αυτό που βλέπεις είναι αλήθεια.Είναι μια ακόμη ταινία και ως εκεί.
Το σαπουνόπερα στυλ και το παρατραβηγμένο παρελθόν του Άρη νομίζω όμως ότι έβγαλαν την ταινία λίγο εκτος πορείας, δίνοντας μια "βραζιλιάνικη" υπερβολή.Δέχομαι τα αδιέξοδα των ηρώων:κοινωνικά,σεξουαλικά, ερωτικά,υπαρξιακά αλλά δε βλέπω πουθενά τη "λύση" τους.
Με γοήτευσε η σχέση της ταινίας με τον χώρο σίγουρα: η Αθήνα ως τόπος γνώριμος μα και ξένος ταυτόχρονα.
Ο τίτλος της ταινίας είναι έξυπνος, και φέρει φοβερή ειρωνία, καθώς τα πάντα αμφισβητούνται στην ιστορία.Τελικά η αλήθεια δε βρίσκεται εύκολα.Ο Άρης βασανίζεται χωρίς μνήμες(ποιος είναι πραγματικα;).Η μητέρα του ζει σ'ενα φανταστικό κόσμο, έναν κόσμο που έχει η ίδια σκηνοθετήσει(;)με φόντο τη φλεγόμενη Ακρόπολη.Η Αθήνα του σήμερα ή μήπως ένας χώρος πέρα απο κάθε χρόνο; Ο Άρης είναι μπάσταρδος και προιον μιας αιμομεικτικής σχέσης,πόσο αληθινός-αυθεντικός άνθρωπος είναι τελικά;
Η "Αληθινή ζωή" δε βρίσκεται πουθενά στην ταινία.Στο τέλος υπονοείται ότι ο έρωτας θα νικήσει κάθε κακό σ'αυτό τον κόσμο αλλά τα συναισθήματα των θεατών φοβάμαι ότι παραμένουν χλιαρά...
to drteddy
Γειά σου! Και εγώ συμφωνώ όπως θα δεις στο πιο πάνω σχόλιο. Μια απο τα ίδια για μένα όχι ακριβώς ;-) αλλά κάπου σαν να (παρα)κάλπασε η φαντασία του δημιουργού της.
Δημοσίευση σχολίου