Κάποιες ανθρώπινες σχέσεις μοιάζουν πολύ με καλοκαίρι.

Είναι σύντομες αλλά έντονες. Έχουν το δυνατό φώς του ήλιου που μπορεί να σε καίει για το υπόλοιπο του χρόνου. Αφήνουν μια γεύση αλμύρας, ίδια με εκείνη του θαλασσινού νερού. Θυμίζουν τη λαχτάρα της πρώτης βουτιάς, την ευτυχία των παιδικών μας διακοπών. Είναι οι ήχοι που βγαίνουν από ανοιχτό παράθυρο μια ζεστή νύχτα. Είναι η Αυγουστιάτικη πανσέληνος που λάμπει πάνω από το βουνό. Είναι οι άνθρωποι τα βότσαλα που δε ριζώνουν και έχουν κάθε λογής χρώμα. Ανακατεύονται στα κύματα, παρασύρονται, πότε στα βαθιά πότε στα ρηχά. Είναι δεντράκια που στέκουν δίπλα δίπλα αλλά δε φτάνουν να δώσουν τα χέρια. Είναι ψαράκια που θα δεις να περνούν καθώς λιάζεσαι σε ένα βράχο.
Ψαράκια που χαζεύεις χωρίς μάσκα και ξεκουράζεις το βλέμμα σου πάνω τους, λίγο πριν αλλάξουν πορεία…