A touch of magic* (Bewitched, 2005)

Λίγες ώρες πριν περάσουμε στην καινούργια χρονιά και το 2005 γίνει παρελθόν, δεν θα αρχίσω τις φιλοσοφίες του τύπου τι έχουμε, τι χάσαμε. Ο κάθε ένας μας ξέρει τελικά τι βιώνει και ας μην το παραδέχεται. Επιλέγω για τελευταίο κειμενάκι της χρονιάς να αναφερθώ στην ταινία Η Μάγισσα. Μην με παρεξηγείτε, δεν την ξεχωρίζω σαν καλύτερη του 2005! Αλλά, έτσι γιατί η ζωή μας χρειάζεται μια δόση μαγείας….Και αν αυτό ακούγεται δύσκολο και εξωπραγματικό, γι αυτό υπάρχει ο κινηματογράφος.
Η Νικόλ Κίντμαν υποδύεται μια καλή μάγισσα η οποία βρίσκεται σε αποτοξίνωση… από… τα μαγικά. Η Ίζαμπελ αυτό που ποθεί είναι να ζήσει a normal life, να μοχθήσει για το φαγητό που θα φάει και όχι να της έρχεται στο πιάτο με ένα άμπρα-κατάμπρα! Στο δρόμο της βρίσκεται ένας ηθοποιός που ψάχνει συμπρωταγωνίστρια για να ξαναζωντανέψει την πολύ επιτυχημένη σειρά (πραγματική) Bewitched. Η Ίζαμπελ παίρνει τον ρόλο με το σπαθί της κουνώντας την μυτούλα της χαριτωμένα όπως κάνει κάθε μάγισσα που σέβεται τον εαυτό της. Τα γυρίσματα ξεκινούν, και η χαριτωμένη μαγισσούλα αναγκαστικά ανέχεται τον υπέρμετρο εγωισμό του συμπρωταγωνιστή της αφού είναι αποφασισμένη να αφήσει τα μαγικά κόλπα στην άκρη. Όταν όμως η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο, το ξόρκι δεν αργεί να φτιαχτεί. Δεν αργεί όμως να ανθήσει και ο έρωτας στις καρδιές τους και τότε… all the magic in the world cannot win over love.
Σας την προτείνω ανεπιφύλακτα αν έχετε βαρεθεί τις κλισέ romantic comedies. Η δημιουργός της ταινίας έχει εμπνευστεί και το Sleepless in Seatle (Άγρυπνος στο Σιάτλ). Η ταινία βλέπεται ευχάριστα, έχει δόσεις χιούμορ αλλά προσφέρει μικρές δόσεις γέλιου… Το άξιο προς συζήτηση είναι ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκαν σεναριογράφος και σκηνοθέτης το γεγονός ότι η ταινία περιστρέφεται γύρο από το ομώνυμο, πολύ δημοφιλές (στη χώρα μας όχι και τόσο) σίριαλ. Το σίριαλ-κωμωδία Bewitched είχε κάνει ρεκόρ τηλεθέασης ενώ πραγματεύονταν τον έγγαμο βίο μιας καλής μάγισσας (Σαμάνθα) με έναν θνητό (Ντάρεν). Είναι λοιπόν ναι μεν «πιασάδικο» το θέμα (να αναφερθεί μια ταινία σε αγαπημένο, πραγματικό σίριαλ που εδώ και τρεις δεκαετίες έπαψε να γυρίζεται) από την άλλη όμως, είναι και μεγάλος ο κίνδυνος να δυσαρεστηθεί το κοινό. Το τρέιλερ πάντως δεν προδίδει την πλοκή της ταινίας. Κάθε άλλο, νομίζεις ότι θα δεις το remake της σειράς σε κινηματογραφική ταινία και ίσως ήταν ένας λόγος για εισπράξεις καλές στα ταμία. Αυτό που έσωσε την ταινία από τα λιμνάζοντα ύδατα της ξαναμασημένης εικόνας είναι η επιλογή των ειδικών να βάλουν το σίριαλ μέσα στην ταινία και την ταινία μέσα στο σίριαλ. Έτσι το φετινό Bewitched χάρισε το όνειρο για περίπου 2 ώρες σε όσους fans του αυθεντικού θα ήθελαν να ξαναζωντανέψει η σειρά τους. Όσο για τους υπόλοιπους θεατές, λίγη μαγεία δεν βλάπτει, και αν το καλοσκεφτείτε η μάγισσα ήθελε να ζήσει την δίκη μας ζωή, χωρίς υπερβολές και ξόρκια. Γιατί εμείς που την βιώνουμε να δυσανασχετούμε;
Καλή Πρωτοχρονιά και μην χαθούμε!

Unfaithful (Η Άπιστη)

Σήμερα φυσούσε τόσο πολύ που μετα βίας έμεινε το καπέλο μου στη θέση του. Βλέποντας φύλλα και σακούλες να γίνονται ένα καθώς στροβιλίζονταν ψηλά, η μνήμη μου ανακάλεσε μια σκηνή από την ταινία Unfaithful. Μια σκηνή καθοριστική για την πλοκή της ταινίας.
Για όσους δεν είδαν την ταινία αναφέρομαι στην σκηνή κάπου στην αρχή της ιστορίας. Ένας δυνατός άνεμος κοντεύει να ξεριζώσει το Σόχο της Νέας Υόρκης. Μέσα σε αυτόν τον πανικό η πρωταγωνίστρια (μητέρα, σύζυγος, νοικοκυρά) έχει βγει για ψώνια και δυστυχώς καταλήγει έρμαιο του ανέμου! Εκεί που προσπαθεί να σταθεί όρθια, καθώς φυσάει με δύναμη ο άνεμος, εμφανίζεται η πέτρα του σκανδάλου, ο γοητευτικός Γάλλος έμπορος βιβλίων. Ο νεαρός, φορτωμένος με βιβλία, εκείνη με ψώνια, χάνουν την ισορροπία τους και πέφτουν αδέξια ο ένας πάνω στον άλλο. Αφού επικρατήσει για λίγο εκνευρισμός και από τις δυο πλευρές, στη συνέχεια ο νεαρός την προσκαλεί στο διαμέρισμά του για να περιποιηθεί τις πληγές της. Αν και δεν γίνεται τίποτα μεταξύ τους κατά τη διάρκεια της πρώτης τους συνάντησης, αυτή είναι η αρχή της παράνομης σχέσης τους.
Ο άνεμος εδώ είναι ο καταλύτης της ιστορίας. Είναι μια ανίκητη (υπερ) δύναμη η οποία παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά της και όταν κοπάσει σχεδόν τίποτα δεν είναι στην θέση του. Εύκολα στην ιστορία μας, παρομοιάζεται με το πάθος (ποιος μπορεί να αντισταθεί;) που ξυπνά μέσα στη γυναίκα μετά από 13 χρόνια γάμου. Το παράνομο όμως πάθος που γεννιέται μεταξύ τους θα έχει καταστροφικές συνέπειες όμοιες με αυτές που αφήνει το πέρασμα του ανέμου.

Χρόνια μου Πολλά!

Δεν ήταν, φίλοι, δεν ήταν γνωστοί αλλά οι ενήλικες μαθητές μου που μου έκαναν την μεγάλη έκπληξη! Φέτος τα 25α γενέθλια μου, πάρα πολλοί τα ξέχασαν (κάθε πέρυσι και καλύτερα δε λένε;). Όταν όμως σε ένα από τα μαθήματα που τους παρέδωσα δίδαξα τις ημερομηνίες (στα Αγγλικά) οι μαθητές μου σημείωσαν 18th December και μερικοί από αυτούς μου τηλεφώνησαν την Κυριακή ενώ όλοι ήταν εκεί την Τρίτη, στην αίθουσα με λουλούδια, δώρα και γλυκά για να το γιορτάσουμε! Thanks guys!

Ο Harry Potter και το μυστήριο του Χαρδαβέλα :-))

Όχι, μην σοκάρεστε! Ούτε ο Harry χάθηκε, ούτε ο Χαρδαβέλας τον ψάχνει (άλλωστε αυτός έδωσε τα ηνία στην Νικολούλη προ πολλού). Κάτι άλλο συνεβει και έμελλε να το ζήσω! Θα μου πείτε φταίω εγώ, που όχι μόνο ξενυχτώ μπροστά στην TV αλλά βλέπω και μ………. Τι να κάνω όμως; Εφόσον κατά το ήμισυ δηλώνω κριτικός κινηματογράφου πρέπει να στήνω μάτι και αυτί και να είμαι ενήμερη.
Στην εκπομπή λοιπόν του εν λόγω κυρίου βάλανε μπροστά τον Harry και μόνο που δεν τον λιθοβολήσανε! Όταν είδα στο πάνελ ανάμεσα σε διάφορες «ειδικότητες» και έναν παπά ανατρίχιασα (τι πάθανε τα ράσα με τον μαγικό κόσμο του Potter;) ευτυχώς ο ιερέας δήλωνε και ψυχολόγος και η κατάσταση μετριάστηκε.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα των παρευρισκομένων και του παρουσιαστή το φαινόμενο Harry Potter έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων :στη Λάρισα κάψανε βιβλία!!!(καλά μήπως ήρθε η χούντα και εγώ κοιμάμαι στον καναπέ με το DVD να παίζει;;;). Μέσα από τη συζήτηση (ο θεός να την κάνει) προέκυψε ότι το πρόβλημα με το βιβλίο είναι το ότι μυεί τα παιδιά στη μαγεία… ο Harry λέγανε όσοι ήταν against, με μια αστραπή χαραγμένη στο κούτελο μετατρέπεται σε σύμβολο του σατανισμού (ξανα ανατρίχιασα).
Τι να πρωτοθυμηθώ από εκείνη την εκπομπή. Λέγανε ότι το βιβλίο περιγράφει τελετές που δεν διαφέρουν και πολύ από κείνες των σατανιστών και άλλα πολλά.
Δεν έχω διαβάσει τα βιβλία και ούτε δηλώνω φανατική του Harry Potter. Είδα όμως και τις τρεις ταινίες στην Αγγλία μετά από προτροπή μιας φίλης που είχε διαβάσει τα βιβλία. Μου φάνηκαν ένα ωραίο παραμυθάκι που καλλιεργεί την φαντασία των παιδιών και όσων αισθάνονται ακόμη νέοι. Εάν και τα βιβλία είναι όπως οι ταινίες δεν βρίσκω τον λόγο γιατί να ερμηνεύουμε τα περισσότερα πράγματα που κάνουν επιτυχία με τόση καχυποψία. Πιστεύω ότι η κακές κριτικές πονηρεύουν τα παιδιά. Σκέφτηκε κανείς ότι και δόλος να υπάρχει πίσω από τις σειρές του βιβλίου οι μικροί αναγνώστες δεν διαβάζουν πίσω από τις λέξεις αλλά χαίρονται έναν κόσμο διαφορετικό από τον δικό τους;
Χαίρομαι όταν μικρά παιδιά πιάνουν στα χέρια τους ένα βιβλίο 300 σελίδων και σε τέσσερις μέρες το τελειώνουν! Είναι άξιο θαυμασμού να βλέπεις ουρές έξω από βιβλιοπωλεία και όχι club! Είναι ένα άνοιγμα προς την τέχνη, μια μύηση στην λογοτεχνία και στο εξωσχολικό διάβασμα. Στον κόσμο των παιδιών η μαγεία είναι αθώα, απλά απελευθερώνει τον νου από την καθημερινότητα και δίνει τροφή για όνειρα. Όταν ένας μαθητής μου με ρώτησε «Κυρία, στην Αγγλία μπορείς να δεις τον Harry Potter στον δρόμο;» του απάντησα θετικά. Γιατί να γκρεμίσω έναν τόσο ευχάριστο κόσμο σκέφτηκα. Ας μάθει σε μεγαλύτερη ηλικία τη διαφορά μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας. Δεν έπαθα κάτι όταν μικρή νόμιζα πως ο Kevin Costner ζει ανάμεσα σε Ινδιάνους με τον εξημερωμένο λύκο του…!

Υ.Γ Potter = αγγειοπλάστης, χασομέρης, ασχολούμενος με κάτι ερασιτεχνικά ( Oxford English-Greek Learner’s Dictionary). Τουλάχιστον το όνομα δεν κρύβει κάτι κακό :-))

Και αν τα μάτια μου δεν λένε..!

Μπορεί η cinematia να μην έχει «φωνή» εδώ και αρκετό καιρό αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι της έκλεισαν και τα μάτια. Συνεχίζει να παρατηρεί και να καταγράφει το κινηματογραφικό, τηλεοπτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι ακατάπαυστα. Το μόνο που της λείπει είναι χρόνος για να ανεβάσει τα κειμενάκια :-(
Το τραγικό αυτών των ημερών είναι η ανακάλυψη ότι το συγγραφικό δίδυμο Ρέππα- Παπαθανασίου αντιγράφουν όχι μόνο τον εαυτό τους [όπως είχαν παραδεχτεί στο παρελθόν (βλ. «Τρεις χάριτες» «Safe Sex, Tv series»)] αλλά και τον κινηματογράφο (καλά δεν λέω, μπορούσατε να ζήσετε και χωρίς αυτή την πληροφορία). Όταν λοιπόν είδα την κωμωδία Town and Country (Αιτία Διαζυγίου) απόρησα γιατί μου φάνηκε γνωστή η υπόθεση, ενώ την έβλεπα πρώτη φορά. Το μυστήριο δεν άργησε να λυθεί αφού ο εγκέφαλος μου σχεδόν άμεσα επανέφερε εικόνες στην μνήμη μου από ένα επεισόδιο του τηλεοπτικού «Safe Sex». Οι «Κολλητές φίλες» ή κάτι τέτοιο…είναι ο τίτλος του επεισοδίου που μάλιστα είχε και μέρος Β’ : δύο καλές φίλες, η μια ανακαλύπτει ότι ο σύζυγος της έχει ερωμένη, αποφασίζει να χωρίσει και ζητά από τον άνδρα της κολλητής της να την βοηθήσει να πακετάρει τα πράγματά της στο εξοχικό. Ο φίλος τη φίλη κτλπ. Τι να πεις…είναι άσχημο να σε απογοητεύουν έτσι άτομα φαινομενικά πολλά υποσχόμενα…

ΤΕΣΤΟΣΤΕΡΟΝΗ

Σκηνοθέτης:Γιώργος Πανουσόπουλος
Σεναριογράφος:Αύγουστος Κορτώ
Βραβείο: Ερμηνείας 1ου Ανδρικού Ρόλου (Δημήτρης Λιακόπουλος)
Γ΄ Βραβείο Ταινίας Μυθοπλασίας Μεγάλου Μήκους

Μια ελληνική ταινία που μάλλον σίγουρα θα ζήλευε ο Πέδρο Αλμοδόβαρ. Τα όσα παρακολουθούμε είναι η άλλη πλευρά της απόλυτης φαντασίωσης πολλών ανδρών. Και ποια είναι αυτή η φαντασίωση; Ένας άνδρας να είναι το μοναδικό αρσενικό πάνω σε ένα νησί γεμάτο γυναίκες! Ο ήρωας της ταινίας υπηρετεί τη μαμά πατρίδα ως ‘ναυτάκι’ και αποβιβάζεται στο νησί των παιδικών του χρόνων για να επισκεφτεί την θεία του και να αποχτήσει ένα παμπάλαιο «σκαραβαίο». Το αυτοκίνητο υπό κανονικές συνθήκες θα γινόταν το μέσον με το οποίο όχι μόνο θα δραπέτευε από το νησί αλλά επιπλέον, θα περνούσε και την άδειά του «ζάχαρη». Για κακή του τύχη όμως, ο «σκαραβαίος» τον εγκλωβίζει στο αραιοκατοικημένο νησί και εκεί που ξημεροβραδιάζονταν με αρβύλες και ναύτες δίχως γυναικεία αγκαλιά, πέφτει ξαφνικά σε «γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» λόγω λειψανδρίας. Τα περιστατικά που βιώνει ο νεαρός είναι κωμικοτραγικά. Η κάθε γυναίκα (ανεξαρτήτως ηλικίας) έχει τις δικές της απαιτήσεις από «τον άντρα του νησιού» πράγμα που σταδιακά καταντά εφιαλτικό. Το φινάλε αναμφισβήτητα πολύ ανατρεπτικό (δεν σας λέω τι και πως…) και σίγουρα θα σας κάνει να αναρωτηθείτε για όλα όσα είδατε. Το μόνο για το οποίο παραμένω σκεπτική (παρόλο που έφερε στην ταινία ένα ακόμη βραβείο) είναι η ερμηνεία του πρωταγωνιστή…Θα μπορούσε να είχε γίνει και καλύτερη «διανομή».

Να μαι πάλι!

Ένα έχω να πω και πολύ λυπάμαι γι'αυτό...η δουλειά σκοτώνει την τέχνη.Τρέχω όλη μέρα, πότε να παρακολουθώ τις κιν/φικές εξελίξεις;Πότε να καταγράψω τις σκέψεις μου;Ατιμη κοινωνία!(θα αντισταθώ!που θα πάει!)

Για τη γιαγιά μου...

Επειδή έφυγες σήμερα απο κοντά μας δε σημαίνει ότι θα λείψεις και απο τις καρδιές μας!Γράφω για να ξορκίσω το κακό...για τη γιαγιά μου που έφυγε σήμερα... καλό ταξίδι γιαγια(όπως και αν μεταφράζεται αυτό)! Εάν ο παράδεισος είναι όπως τον βλέπουμε στο cinema δεν ανησυχώ. Σ'ευχαριστώ για τις αγκαλιές, για τα όμορφα καλοκαίρια στο νησι,για τις ωραίες αναμνήσεις που μου χάρισες!Θα τις έχω συντροφιά πάντα!
:-(

To comeback μου!

Χάθηκα, χάθηκα δεν φταίω όμως εγώ αλλά το laptop μου (καλά ίσως και εγώ...). Προσπαθώντας να συνδέσω το laptop μου με την καινουργια μου Τν αστόχησα... Έκανα μια ρύθμιση που μου απορύθμισε την οθόνη με αποτέλεσμα να ανοίγουν τα windows αλλά να μην βλέπω παρά μόνο μαύρο σκοτάδι! Τι να φταίει τι;
Σήκωσα τα χέρια ψηλά όταν συνέδεσα το laptop με άλλη οθόνη Η/Υ και ούτε εκείνη έπαιζε. Το πρόβλημα ανέλαβε να λύσει ένας καλός φίλος «Πληροφορικάριος». Τελικά τα κατάφερε και η οθόνη ξανάπαιξε έλα όμως που τα windows ΧΡ μου αν και αυθεντικά δείχνουν ότι θα τερματιστούν σε 26 μέρες! Παιδιά βοηθάτεεεε!!! Αλλά το σκέφτηκα ψύχραιμα, θα κάνω back up και μετά θα την βρω την άκρη (μου είπαν... ) με recovery cds... για να δούμε!

Την Κυριακή δεν υπάρχουν e-mail

Μπαίνω και γω Κυριακή να δώ e-mail! Τίποτα... Πολύ υποτονικό το internet Κυριακάτικα...Γιατί έτσι; Που είναι οι fans του cinematia; Εμπρός καλοί μου άνθρωποι, φανερωθείτε!

Πάλι τα ίδια θα λέμε;;;

Η τηλεόραση είναι πολλή εκπαιδευτική – κάθε φορά που ανοίγει, εγώ πάω στο άλλο δωμάτιο και διαβάζω ένα βιβλίο.

Μακάρι αυτά να ήταν λόγια δικά μου αλλά... δεν!Ανήκουν στον Γκράουτσο Μαρξ.Εγώ ως γνωστό σε όσους με ξέρουν, δεν μπορώ να αντισταθώ. Η cinematia το έριξε στην ΤV (ένα τεχνικό πρόβλημα μου στερεί video & DVD αυτές τις μέρες…). Για σάουντρακ δεν σας έλεγα last time;Ε,επαληθεύτηκα!

Σε ποια ταινία ανήκει ένα από τα αγαπημένα μου σάουντρακ που χρησιμοποιήθηκε σε σίριαλ του Mega την Κυριακή το βράδυ;;;

Στην ταινία In the mood for love [Ερωτική επιθυμία (Fa yeung nin wa) 2000]
και είναι τόσο ωραίο το κομμάτι/μοτίβο ορχηστρικής μουσικής που 'περιγράφει'απλά αλλά χαριτωμένα την μελαγχολία των πρωταγωνιστών...

Μη σας αρχίσω πάλι τα περί συνειρμών όταν ακούω στο άσχετο μουσικές συνδεδεμένες με ταινίες γιατί και θα ξημερώσουμε και θα συγχυσθώ!!!!

The sound of music!

Η μουσική μπορεί να υπογραμμίσει τη ψευδαισθητική φύση των κιν/φικών ταινιών και να παρασύρει το θεατή πιο βαθιά στην καρδιά αυτής της ψευδαίσθησης.

Lewis Jacobs

Η μουσική είναι ένας ολόκληρος κόσμος από μόνη της, πόσο μάλλον όταν συνδυάζεται με εικόνες, όταν συμπληρώνει αυτό που ονομάζουμε «κινηματογραφική ταινία». Μια εικόνα συναισθηματικά φορτισμένη από το σενάριο, ξυπνά περισσότερα συναισθήματα στο κοινό όταν αγκαλιάζεται με τη σωστή μουσική επένδυση. Τι γίνεται όμως όταν ένα σάουντρακ ακούγεται και ξανακούγεται από δώ και από κει χωρίς κανένα σεβασμό;
Τρανταχτό παράδειγμα η καημένη Αμελί! Και που δεν έχω ακούσει τη μουσική επένδυση της ταινίας αυτής. Στο ραδιόφωνο: ως σήμα έναρξης-λήξης εκπομπής, σε εκπομπή ως «γέφυρα», σε διαφήμιση. Στην τηλεόραση: σε ρεπορτάζ εκπομπών (πάρα πολλών), σε σίριαλ!!! Θα ήθελα πολύ να πιστέψω ότι δεν πρόκειται να ξανακούσω αυτό το σάουντρακ να φθείρεται δεξιά και αριστερά αλλά μάλλον δεν θα μου γίνει το χατίρι.
Πρόσφατα όμως ανακάλυψα ότι το σάουντρακ του Kill Bill vol.1 έχει και αυτό πέραση! Και που δεν το άκουσα! Στην τηλεόραση σε σίριαλ από κωμωδία μέχρι δράμα αλλά και σε εκπομπή (μόνο στις ειδήσεις δηλ. δεν το πήρε το αυτί μου…).Τι να μου πει εμένα ένα «κομμάτι» άρρηκτα συνδεδεμένο με το Kill Bill vol.1 όταν το ακούω σε μια κωμωδία; Γιατί; Ήξερα για το «τα αγαθά copies κτώνται» αλλά και στη μουσική επένδυση; Θα μου πεις μήπως δεν γνωρίζω τον πρωτοπόρο του είδους (βλ. Χ.Παπακαλιάτη); Όσο θυμάμαι ότι χρόνια τώρα ξεσηκώνει όλα τα σάουντρακ (Dracula, Arizona Dream, Notting Hill και βάλε…) η τρίχα μου κάγκελο. Βρε τόσα λεφτά παίρνεις για να μας βασανίζεις με τις ιδέες σου, βρες και κανένα συνθέτη για αυθεντικές καταστάσεις. Καλά, σε αυτή τη χώρα κανένας «άνθρωπος της τηλεόρασης» δε σκέφτεται το ενδεχόμενο να παρακολουθούν TV και σκεπτόμενα άτομα που κάτι ξέρουν και από σάουντρακ;

Where the F*** is a movie?

Κάνω zapping, ξανακάνω…τίποτα! Όλο σε σίριαλ πέφτω, ιδίως όταν πρόκειται για ιδιωτικά κανάλια. Μια Κυριακή που είχαμε και λέγαμε θα δούμε καμιά πρώτη τηλεοπτική προβολή πάει και αυτή. Ο Μεγάλος Αδερφός έβγαλε στο κουρμπέτι και την μάνα του και σόι πάει το βασίλειο. Αντίπαλοo κανάλι φαίνεται πως είπε «Μεγάλη Μάνα θα σε κάνουμε να μετανιώσεις την ώρα και τη στιγμή που βγήκες στο γυαλί». Νεαρός σεναριογράφος, πρώην φαντάρος (ευτυχώς ένα χρόνο ηρεμήσαμε) κάνει δυναμικό comeback την ίδια ώρα με το live του προαναφερθέντος ριάλιτι. Ποιο comeback θα υπερισχύσει τελικώς;
Αλίμονο στο cinema! Αλίμονο στους τηλεθεατές που δεν θα ξεφύγουν από τις σειρήνες των σίριαλ & των ριάλιτι και θα κάτσουν, θα τα καταναλώσουν και θα τα χωνέψουν! Δεν βγάζω την ουρά μου απ’έξω, με είχαν κουράσει τόσο οι επαναλήψεις του καλοκαιριού που μπήκα στον πειρασμό και είδα κάνα δυο σίριαλ(ονόματα δεν λέμε γιατί κανείς δεν μας πληρώνει για διαφήμιση ;-). Που είναι όμως οι τόσες ταινίες που τα κανάλια διαφήμιζαν «πακέτο» με το καινούργιο τους πρόγραμμα; Κάποια ιδιωτικά κανάλια το τήρησαν(όσα δηλ. δεν έχουν σίριαλ) άλλα πάλι όχι.
Και με προβληματίζει το εξής περίεργο: κινδυνεύει στην σημερινή εποχή το cinema εάν απουσιάζει από την TV; Φυσικά και υποστηρίζω ότι ο καλύτερος «χώρος» για μια ταινία είναι η μεγάλη οθόνη. Αυτό είναι το σπίτι της αναμφισβήτητα! Αλλά εφόσον η τηλεόραση είναι το πιο φτηνό και το πιο προσβάσημο είδος ενημέρωσης & ψυχαγωγίας και επειδή οι συμπατριώτες μας αφιερώνουν χρόνο στην TV (σε μερικά σπίτια βρίσκεται εις τριπλούν και «παίζει» πολλές ώρες!!) τότε η TV γίνεται σημαντική για την «προώθηση» πολλών πραγμάτων. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι καθιερώνοντας ταινίες σε prime time ζώνη, τα κανάλια θα μυήσουν τον κόσμο στο να βλέπει ταινίες περισσότερο. Καλό θα ήταν λοιπόν να δοθεί χρόνος σε ταινίες, με σκοπό η θέασή τους να γίνει συνήθεια (όχι μόνο ποιο σίριαλ θα δούμε αλλά και ποια ταινία!). Και επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, η TV θα φέρει το DVD και αυτό με τη σειρά την κιν/φική αίθουσα!
Έτσι για να ξεφύγετε από την μονοτονία των σίριαλ και για κάτι πιο ψαγμένο…σας προτείνω να δείτε αυτή τη βδομάδα το making off μιας ταινίας που δεν προβλήθηκε ποτέ διότι δεν κατάφερε να ολοκληρωθεί. Πρωτότυπο ε; Συνήθως βλέπουμε τα making off ταινιών που απολαύσαμε ή που πρόκειται να δούμε. Το making off που προτείνω αφήνει πολύ χώρο στη φαντασία: πως θα ήταν η τελική μορφή της ταινίας; Ποιο το τέλος και ποια η αρχή της; (αν θέλετε κανάλι + ώρα leave a comment)

Success...

Αν θες να πετύχεις πρέπει να αποφύγεις τα γνωστά μονοπάτια της επιτυχίας και να δημιουργήσεις καινούργια.
John d. Rockefeller

(Τώρα αν είναι δοκιμασμένη συνταγή δεν ξέρω...κάπου συμφωνώ>Original things work better. Κάπου διαφωνώ> u take the risk!)

KILL BIIL vol 2

Το ξαναείδα χθες μετά από δύο χρόνια (συνήθως δεν χάνω ευκαιρία να ξαναδώ ταινία on TV…). Μπορώ να πω ότι φέτος, αποστασιοποιημένη από το Kill Bill vol 1 είδα την συνέχειά του με άλλο μάτι. Ενώ δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα τα action films, είχα απολαύσει την superwoman που ενσάρκωσε η Uma Thurman με μεγάλη επιτυχία στην πρώτη ταινία. Εκείνη την χρονιά έμελλε να δω (έτσι για την ιστορία) και το Spiderman και βλέποντας το δημιούργημα του Q.Tarantino είπα «να και το κάτι άλλο επί της οθόνης».
Δεν είμαι φανατική Ταραντινική αλλά η ταινία έμελλε να γράψει την μικρή/μεγάλη της ιστορία και να συζητηθεί, γιατί είχε την σφραγίδα του σκηνοθέτη της εμφανέστατη. Η μουσική, ο ρυθμός, και το ειρωνικό χιούμορ που βρίσκει κανείς στους διαλόγους συνθέτουν ένα περίεργο παζλ που τελικά βγάζει την ταινία νικητή ανάμεσα σε παλαιότερες του είδους. Και ποιου είδους θα μου πείτε; Πόσο εύκολο είναι να κατηγοριοποιηθεί αυτή η ταινία; Άλλοτε θυμίζει μελό, άλλοτε θυμίζει ταινία Bruce Lee, άλλοτε ταινία Σαμουράι και πάει λέγοντας.
Το vol 2 την πρώτη φορά δεν μου άρεσε ιδιαίτερα διότι έχοντας πρόσφατο το vol 1 θα προτιμούσα να έβλεπα την πρωταγωνίστρια και πάλι ατρόμητη και κάθετη με τους εχθρούς της, πάντα σε θέση ισχύος. Ενώ ήξερα ήδη από τα ΜΜΕ τι επρόκειτο να δω, ήλπιζα να δω την ηρωίδα να υπερνικά κάθε εμπόδιο χωρίς ίχνος συναισθήματος. Ήθελα με λίγα λόγια δράση χωρίς πολλά πολλά και τα θέματα που έθεσε ο Q δεν θέλησα καν να τα σκεφτώ.
Βλέποντας την ταινία μεμονωμένα, πρόσεξα ότι υπάρχει τελικά μια ισορροπία ανάμεσα στη δράση και στην ανάπτυξη της ηρωίδας. Το ότι ο Tarantino «κλείνει» την ταινία με το image της πρωταγωνίστριας μαλακωμένο λόγω μητρότητας δείχνει φυσικά το πέρασμά της σε μια άλλη ζωή…Η ατρόμητη δολοφόνος λυγίζει μπροστά στα αθώα μάτια της κόρης της, όλα καλά ΑΛΛΑ… αυτή τη στιγμή ανατρέπονται όλα όσα πέρασαν από το μυαλό μου για το vol 1. Πόσο superhero είναι τελικά η B; Γράφοντας στο τέλος «Η λέαινα βρήκε το λιονταράκι της και όλα στην ζούγκλα έγιναν όπως πριν» (ή κάτι τέτοιο) ο σκηνοθέτης αφήνει hints ότι όλα τελικά γίνανε για την μητρότητα που ο Bill στέρησε από την B. Στην ουσία λοιπόν η superwoman δεν διαφέρει από καμία άλλη μάνα που θα γινόταν λέαινα, τίγρης ή ότι πιο επικίνδυνο ζωντανό κρύβει το ζωικό μας βασίλειο για να εκδικηθεί για το μικρό της. Είναι άραγε η ταινία ένας ύμνος προς τη μητρότητα; Η B μαθαίνει ότι είναι έγκυος σε μια «αποστολή» και ενώ συγκρούεται, σημαδεύει & σημαδεύεται από αντίπαλό της γυναίκα, την πείθει να «κηρύξουν» ανακωχή γιατί είναι έγκυος και αν και ατρόμητη η Β, φοβάται τώρα για το παιδί που κουβαλάει. Η δολοφόνος που έφτασε ως εκεί για να τη σκοτώσει υποχωρεί και της λέει «συγχαρητήρια». Τι προσπαθεί να μας πει ο Quentin στο finale…; Είναι η γυναίκα πρώτα απ’όλα μάνα και ύστερα όλα τα άλλα; Γιατί έμπλεξε τόσο το συναίσθημα στο vol 2; Γιατί δεν μας άφησε και εμάς τα θηλυκά αυτής της κοινωνίας να ταυτιστούμε με μια υπερηρωίδα που ζει στο δικό της σύμπαν, σκοτώνει-πληρώνεται, αντιμετωπίζει με επιτυχία άνδρες εξπέρ στις πολεμικές τέχνες και δεν έχει καθόλου τύψεις για τον «λαό» που στέλνει στον άλλο κόσμο; Γιατί σε μια φαινομενικά πρωτότυπη ταινία βρεθήκαμε ξανά face to face με τα στερεότυπα gender roles της κοινωνίας μας; Μια φίλη όμως μου είπε: Μήπως τελικά η ταινία δείχνει ότι women do it better;Υπερπηδούν κάθε εμπόδιο, μάχονται εξίσου καλά όσο και οι άνδρες... και επιπλέον ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΕΣ! Τα σχόλια είναι δικά σας! (Α, και να μην ξεχάσω, καλό μήνα!)

Να το πάρει το ποτάμι…

Η ταινία ειναι Ολική Επαναφορά ή Total Recall Αγγλιστί
(Bravo στον φίλο που απάντησε σωστά!

Κάνοντας zapping χθες

«έπεσα» πάνω σε μια ταινία…αν σας δώσω clues μπορείτε να βρείτε ποια ήταν;

1) Action movie του 1990.
2) Πρωταγωνιστούν Αρλοντ Σβαρτσενέγκερ & Σάρον Στόουν (πριν τη συνεργασία της με τον Φερχόφεν στο Βασικό Ένστικτο) ως ζευγάρι.
3) Μέσα σε όλα τα άλλα (τα μάλλον ασήμαντα) δείχνει στοιχεία postmodernism εφόσον τίθεται το ζήτημα «μην πάτε διακοπές, ελάτε σε εμάς να σας δώσουμε τις αναμνήσεις αξέχαστων διακοπών. Εξοικονομήστε χρόνο, κόπο και χρήμα εμφυτεύοντας στην μνήμη σας τις διακοπές που επιθυμείτε».

Ποιά είναι;

Συνέβη, και ήταν μοναδικό.

Ενόψει των 36ων Βαλκανικών Αγώνων Εφήβων και Νέων που λαμβάνει χώρα στην πόλη μου έζησα κάτι πρωτόγνωρο. Όχι δεν έχει σχέση με τους αγώνες, ούτε με τους αθλητές…
Παραβρέθηκα στην εκδήλωση που διοργάνωσε ο Δήμαρχος Δίου σήμερα για τους εκπροσώπους των ομάδων, διότι ήμουν επίσημα η μεταφράστρια-διερμηνέας της βραδιάς. Πριν ξεκινήσει το «έργο» μου, όλοι οι παρευρισκόμενοι βρεθήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο του Δίου όπου για καλή μας τύχη μας περίμενε ο κ. Παντερμαλής για «δυο-τρεις κουβέντες» που αυτή τη φορά συνοδεύτηκαν από κάτι μοναδικό. Τι;
Ο ίδιος ο κ. Παντερμαλής έβγαλε από την αποθήκη του μουσείου μια γυναικεία προτομή την οποία το συνεργείο του είχε ξεθάψει πριν δυο βδομάδες!!! Φοβερό! Κρατούσε στα χέρια του και έδειχνε το κεφάλι μιας γυναίκας με την περηφάνια που ένας γιατρός δείχνει το νεογέννητο στους συγγενείς του! Η στιγμή ήταν πολλή συγκινητική. Τα μαρμάρινα μάτια της κοπέλας είδαν το φως του ήλιου μετά από πάρα πολλά χρόνια σκεπασμένα από το χώμα, και εμείς γίναμε μάρτυρες αυτής της πραγματικότητας. Εκείνη τη στιγμή όπου ένα τεράστιο χαμόγελο κυριαρχούσε στο πρόσωπο του αρχαιολόγου, περήφανος για το καινούργιο τους εύρημα, σκέφτηκα ότι είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που βλέπω ένα κομμάτι της αρχαίας Ελλάδας έξω από τις κρύες, μαρμάρινες επιφάνειες του μουσείου. Το παρελθόν με το παρόν γίνανε σίγουρα ένα σήμερα…όσοι απόλαυσαν το καινούργιο αριστούργημα, απαθανάτισαν τη στιγμή με digital cameras και τα κινητά τους. Μπορείτε να φανταστείτε αυτή την εικόνα…

Τι κάνω αυτές τις μέρες;

Προσπαθώ τα πάντα. Πετυχαίνω ότι μπορώ.
Herman Melville

Σας αφήνω στις σκέψεις σας για λίγο...

Megalicious, Όλα παίζουν, Τ’αγαπημένο μου της ΕΡΤ

Cinematia χωρίς τηλεόραση δεν γίνεται! Κάνοντας ένα zapping και αφιερώνοντας κάνα 20λεπτο για κάθε νέα εκπομπή και σίριαλ (καθαρά επαγγελματικό το ενδιαφέρον και μόνο) αναφέρω τα εξής…

Πρώτα απ’όλα, φέτος τα περισσότερα κανάλια «κυκλοφόρησαν» έξυπνα διαφημιστικά σποτάκια & TV trailers. Το πιο ακριβό στην παραγωγή φαντάζει αυτό του Mega. Δίχως αμφιβολία φέρνει όχι μόνο ένα concept του εξωτερικού στις οθόνες μας αλλά και έναν νέο όρο να εμπλουτίσει το Αγγλικό μας λεξιλόγιο. Megalicious ακούμε και ξανά ακούμε, λέξη που βάζει σε μπελάδες τους καθηγητές Αγγλικών («Κυρία τι σημαίνει Μεγκαλίσιους;»). Η λέξη παίζει με κάτι που θυμίζει delicious στους Αγγλομαθείς και κάτι σε «μεγκαλοπρεπές» για τους υπόλοιπους. Μια λέξη μόνο όμως δείχνει ότι το νέο πρόγραμμά του καναλιού απευθύνεται σ’ενός ανώτερου πνευματικού, κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου κοινό. Έτσι λέει η κοινωνιογλωσσολογία τουλάχιστον (την διδάχτηκα ένα 6μηνο στο Παν/ιο και είχε φοβερό ενδιαφέρον). Απ’την άλλη από τις γρήγορες παρουσιάσεις των σίριαλ που κατά καιρούς προβάλει το κανάλι, δεν χρειάζονται και πτυχία για να συγκινηθείς ή να μπεις στο νόημα…

Πάντως είναι σίγουρο ότι το Mega προσπαθεί να αποφύγει το λαϊκό προφίλ που όπως και να έχει, ο ANT1 με motto «Όλα παίζουν» δεν το γλιτώνει με τίποτα. Πολύ κλισέ φράση που μπορεί να άρεσε σε μερικούς (δεν άκουσα κανέναν να τραγουδά «Μεγκαλίσιους»). Έτσι το κανάλι δεν θέλει και πολύ high target group.
Από όλα τα φετινά TV «σλόγκαν» περισσότερο ενθουσιάστηκα με αυτό της ΕΡΤ. Βέβαια αν κάποιος δεν είναι Αγγλομαθής (T-shirt>της ΕΡΤ) τότε το διαφημιστικό σποτάκι χάνει τη γλύκα του, αφού χάνεται τελείως το λογοπαίγνιο. Η ΕΡΤ πρωτοτυπεί με τον τρόπο της και φυσικά φιλοδοξεί, αν όχι να βγει νικήτρια, να είναι τουλάχιστον ένας σεβαστός αντίπαλος των ιδιωτικών καναλιών. Για το Star τι να πει κανείς; Άρχισε πάλι τα τραγουδάκια.

Αυτό που δεν μου αρέσει καθόλου είναι ότι φέτος στάμπαρα (μέχρι στιγμής) 2 ηθοποιούς που θα παίζουν σε δύο σίριαλ ταυτόχρονα (Φαίη Ξυλά & Νίκος Σεργιανόπουλος). Το θεωρώ μεγάλη αποτυχία, όχι βέβαια ότι δεν έχει ξαναγίνει. Είναι περίεργο συναίσθημα εκεί που πάει κάποιος να ταυτίσει έναν ηθοποιό με τον ρόλο να τον βλέπει ξαφνικά στο zapping σε άλλο σίριαλ. Αχ, θα τον τρελάνουνε τον κόσμο φέτος! Άσε που αρκετοί παρουσιαστές άλλαξαν κανάλι φέτος και μπερδεύονται και οι ίδιοι, νομίζοντας ότι είναι στο περσινό.

Γενικότερα, για να είμαι και σύντομη, η κατάσταση έχει ως εξής: καλά τα διαφημιστικά σποτάκια αλλά ίδια πρόσωπα σε διαφορετικά κανάλια (καμιά φορά εις διπλούν), ένταση για το ποιο κανάλι θα υπερισχύσει. ΕΛΕΟΣ ! πότε θα φυσήξει νέος άνεμος; Πότε τα κανάλια θα ανοίξουν σε νέους (στο χώρο) τις πόρτες τους; Αντε να δούμε…

Μόλις γύρισα από Θεσ/νίκη

Μόλις γύρισα από τη Θεσσαλονίκη. Ουφ! Τι πανικός! Χρόνια είχα να δω την συμπρωτεύουσα να βουλιάζει από τον κόσμο. Η Αριστοτέλους πήχτρα, κάθε προσπάθεια για ανεύρεση άδειου τραπεζιού μάταιη! Μα τι έγινε ρε παιδιά; Ένα φραπέ από τους τελευταίους, πριν φθινοπωριάσει τελείως βγήκα να πιω.
Και μετά μπήκα στο νόημα… Δεύτερη μέρα της 70ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης και όπως είπε και μια φίλη (που έψαχνε αλλά δεν βρήκε ξενοδοχείο στη Θεσ/νικη για το weekend) «Το Σάββατο θα γίνεται χαμός, είναι και ο γάμος του Μάκη (βλ. Τριανταφυλλόπουλου), 2.500 καλεσμένους θα έχει».
Τελικά καταλήξαμε στο Kitchen Bar, ωραία ήταν και εκεί. Μετά ακολούθησαν μεζέδες στο Emigré, έτσι για να μην ξεχνάμε τα φοιτητικά μας χρόνια. Την ώρα που γευόμασταν το πιάτο αλλαντικών και την μπυρίτσα μας, πέρασε και μια πορεία από την Αγγελάκη και δώστου τα ΜΑΤ. Το δικαίωμα των πολιτών να διαδηλώνουν για ότι τους ενοχλεί ξαφνικά έπαυσε το δικαίωμα του δημότη ή επισκέπτη της πόλης να βρεθεί εγκαίρως στον προορισμό του. Η μετακίνηση έγινε δύσκολη έως αδύνατη. Ώρα να φεύγω σκέφτηκα…

Κάλλιο...

Κάλλιο λιθάρι, παρά λόγο στην τύχη να πετάς.
Πυθαγόρας

Keep that in mind εως τα νεότερά μου!

Η Nicole και οι άλλοι

Με αφορμή την ταινία Bewitched, που διαφημίζεται σε όλα τα κανάλια σχεδόν σε κάθε διαφημιστικό διάλειμμα, λέω να ρίξω μια ματιά στην πρώην κ. Cruise, νυν κ.Kidman!

Ημερ. Γέννησης : 20 Ιουνίου 1967.
Τόπος: Honolulu της Hawaii, USA.
Γονείς: Anthony(βιοχημικός-κλινικός ψυχολόγος) & Janelle, Aυστραλοί.
Υπηκοότητα: Αμερικάνική & Αυστραλέζικη

Όταν η Nicole είδε το τρίτο καλοκαίρι της ζωής της η οικογένεια της μετακόμισε στην Αυστραλία. Η μικρή κοκκινομάλλα Kidman ήταν ένα πολύ χαρισματικό παιδί, με έντονη καλλιτεχνική δραστηριότητα (μαθήματα μπαλέτου & υποκριτικής, συμμετοχή σε σχολικές παραστάσεις κτλπ). Στην εφηβεία της, ψιλή και λεπτή, αντιμετώπισε τον «σνομπισμό» των συνομηλίκων της, κλείστηκε στον εαυτό της αλλά βρήκε διέξοδο στο θέατρο(Philip Street Theatre).
Η πρώτη της επιτυχία ήρθε το 1983 όταν εμφανίστηκε στο τηλεοπτικό Bush Christmas. Η Kidman συνέχισε να μορφώνεται στο Australian Theatre For Young People in Sydney και στο St Martins Youth Theatre in Melbourne. Από γύρισμα σε γύρισμα αποκτά περισσότερη άνεση μπροστά στο φακό.
Το 1985 η Nicole παίζει στο Wills and Burke και το 1986 στη μίνι σειρά Vietnam του Terry Hayes, με μεγάλη επιτυχία. Το Australian Film Institute Award ήρθε το 1989 με τον ρόλο της στο Dead Calm. Και ξαφνικά ήρθε ο έρωτας: στη ζωή της ηθοποιού μπήκε ο Tom Cruise. Γνωρίστηκαν το 1990, στα γυρίσματα της ταινίας Days Of Thunder. Παντρεύτηκαν τον Δεκέμβρη του 1990 και υιοθετήσει δύο παιδιά.
Ακολούθησαν οι ταινίες Malice και My Life. Η χρυσή σφαίρα δεν άρχισε να ρθεί με το To Die For. Το 1995 η Nicole "στόλισε" το Batman Forever και το 1997 έπαιξε στην πρώτη περιπέτεια της καριέρας της το Peacemaker.
Το βιογραφικό της εμπλουτίστηκε με την συνεργασία της με τον Kubrick. Πρωταγωνίστρια στο Eyes Wide Shut (1999) έμελλε να γράψει ιστορία, καθώς ήταν το κύκνειο άσμα του σκηνοθέτη. Το 2001 παύει να είναι κυρία Cruise και το διαζύγιό τους απασχολεί τα media. Ο χωρισμός όμως της πάει πολύ, η μια επιτυχία έρχεται μετά την άλλη. Η ξανθιά πλέον Kidman έχει τον πρώτο ρόλο στο The Others και κερδίζει υποψηφιότητα για Oscar Α' Γυναικείου για το Moulin Rouge, ταινία σταθμός στην καριέρα της. Το πολυπόθητο όμως αγαλματάκι έρχεται με το ρόλο της Βιρτζίνια Γουλφ στο The Hours το 2002 (καθώς και το BAFTA). Η επιλογή της να παίξει το 2003 στο Dogville του L.V Trier ήταν καθοριστική. Το remake της ταινίας The Stepford Wives το 2004 δεν πρόσφερε και πολλά στην καριέρα της αλλά το Cold Mountain και το Birth την επαναφέρουν στα ίσα της. Ακολουθούν οι πιο πρόσφατες ταινίες The translator και το Bewitched (remake Αμερικάνικου σίριαλ).
Εν έτη 2005 η Nicole δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις λοιπές star του Hollywood! Συνεχίζει την πορεία της στο χώρο του κινηματογράφου κι ανεβαίνει, κι ανεβαίνει!

Το νόημα της ζωής (;)

Το πιο σημαντικό είναι να μην σταματήσεις ποτέ να αναρωτιέσαι.
Albert Einstein

Δε μας είπε όμως, τόση 'αναζήτηση' που καταλήγει τελικά..;

Συνεργασία Polanski & Hugh Grant!

Που και πότε; Μα στα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα ( Bitter Moon) το 1992 . Λίγοι σινεφίλ το θυμούνται. Τότε ο Hugh δεν ήταν και τόσο διάσημος, δεν είχε παίξει στην ταινία Four Weddings and a Funeral (1994) ακόμα…(πόσο μάλλον στο Bridget Jones' Diary). Στα Φεγγάρια είναι ένας «άγουρος» νεαρός Άγγλος, παντρεμένος με την Kristin Scott Thomas! Ω, ναι! Και αυτή είναι εκεί, πριν την ‘grant’ερμηνεία της στo The English Patient!
Μα που τα θυμήθηκα όλα αυτά;;; Μα είμαι στο γενικότερο κλίμα των τηλεοπτικών καναλιών που παίζουν του κόσμου τις επαναλήψεις…παρόλο που το φθινόπωρο είναι εδώ, και η καινούργια τηλεοπτική σεζόν θα έπρεπε τώρα να «παίζει»! Έτσι χθες το βράδυ κάθισα και είδα για πολλοστή φορά τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα. Τι είχα να χάσω εξάλλου; Μια καλή επανάληψη τώρα που οι επαναλήψεις στην TV δίνουν και παίρνουν ;- )

Καλό Μήνα!

Να τολμήσω να πω και καλό φθινόπωρο; Μάλλον ναι, γιατί αν κρίνω από τη σημερινή μέρα όπου ο καιρός χάλασε με μιας, μάλλον προς το φθινόπωρο πάει το πράγμα και σύντομα. Δεν πειράζει, άλλοι μας ζηλεύουν για τις τόσες καιρικές αλλαγές που βιώνουμε κάθε χρόνο. Να μη βαριόμαστε βρε αδερφέ! Πάντως να έχετε κατά νου ότι η κρατική τηλεόραση (διαφήμιση δεν κάνω!) μας επιφυλάσσει πολύ καλές πρώτες πανελλήνιες τηλεοπτικές μεταδόσεις ταινιών που συζητήθηκαν (Dogville, Talk to her, 21 grams κ.α). A, επίσης κάθε Σάββατο για αρκετό καιρό η ΕΤ1 θα έχει αφιέρωμα στον Μπέργκμαν αν ενδιαφέρεστε! Ε, όσο να ναι, ο χειμώνας συντροφιά με μια καλή ταινία, παλεύεται καλύτερα..!

Where Eskimos Live.

“Δες την!” μου είπε ένας φίλος δίνοντας μου το DVD. Ομολογώ ότι δεν την είχα ούτε καν ακουστά αυτή την ταινία! Επειδή βαριόμουν ν’ανοίξω το imdb να βρω κανένα review είπα να ρίξω μια ματιά στο ίδιο το DVD «τρέχοντας» τα κεφάλαια. Είδα μια συμπαθητική αρχή αλλά στα επόμενα κεφάλαια, πολύ uniform, όπλα και εκρήξεις. Ωχ λέω, όχι action movie απόψε και διάλεξα μια άλλη ταινία! Ο φίλος μου επέμεινε, "δες την, θα σου αρέσει, τα φαινόμενα απατούν". "Εντάξει" είπα και ξαναπήρα θέση για την ίδια ταινία. Τελικά έμεινα άφωνη.
Η ταινία έχει τον πόλεμο της Βοσνίας ως background για να διηγηθεί στην ουσία τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ένα ντόπιο ορφανό αγοράκι και έναν «μαϊμού» απεσταλμένο της UNICEF. Ο τελευταίος έχει αποστολή να βρεί ένα νεαρό αγοράκι και να το μεταφέρει στην πατρίδα του. Ο λόγος μας είναι άγνωστος για το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας και αυτό είναι ένα ακόμη δυνατό χαρτί στην ιστορία.
Πολλή ευαίσθητη και καθόλου κουραστική απεδείχθη αυτή η ταινία με τον τόσο πρωτότυπο τίτλο. Aπό τις ταινίες που βλέπεις και λές ας είχει λίγο ακόμα.

Έτυχε ή πέτυχε;

Καλά, τα κανάλια το κάνουν επίτηδες; Πρόσεξα ότι από τότε που έπεσε το αεροσκάφος της Helios κανένας διευθυντής προγράμματος δεν σκοτίστηκε να αναβάλει τις ταινίες με θέμα τη συντριβή αεροπλάνου. Βρε μήπως το κάνουν επίτηδες; Σου λέει το θέμα πουλάει, ότι δεν μπορέσαμε να δείξουμε live- γιατί τα «κοράκια» των δελτίων πολύ θα το θελαν να δείχναν και τη συντριβή και τον πανικό που ακολούθησε- ας το δείξουμε μέσω ταινιών. Έλεος πια! Τα πάντα για την AGB;;;

Για τα μικρά που γίνονται μεγάλα!

Για όσους περάσατε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και το πληροφορηθήκατε σήμερα
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ! Εύχομαι ότι καλύτερο για τα επόμενα χρόνια σπουδών. Θυμηθείτε ότι καλό είναι να απολαμβάνετε κάθε μέρα από τη φοιτητική σας ζωή γιατί βαδίζετε αργά αλλά σταθερά προς τον κόσμο των μεγάλων. Μην αφήνετε μικροπράγματα να σας αγχώνουν, γιατί για πότε θα βρεθείτε με το πτυχίο στο χέρι και ένα μυαλό να βουίζει και τώρα τι κάνουμε;» ούτε που θα το καταλάβετε!

( Υ.Γ Μιλώ εκ πείρας ! )

‘Το Μυστικό της Βέρα Ντρέικ’του Μάικ Λι

Επειδή το καλοκαίρι μας αποχαιρετα σύντομα ας θυμηθούμε μια ακόμη ταινία της κινηματογραφικής χρονιάς που έφυγε...

Στo Λονδίνο του 1950 μεταφερόμαστε για να παρακολουθήσουμε την ιστορία της Βέρα Ντρέικ. Η ηρωίδα, σύζυγος και μητέρα δύο παιδιών, ζει μια ήσυχη ζωή στις εργατικές κατοικίες, δουλεύοντας σκληρά για τα προς το ζην. Η Βέρα έχει όλες τις αρετές μιας καλής νοικοκυράς και προσφέρει καθημερινά φροντίδα σε όσους την έχουν ανάγκη. Κανείς από το συγγενικό ή φιλικό της περιβάλλον δεν θα μπορούσε όμως ποτέ να μαντέψει μέχρι ποιο σημείο θα έφτανε η καλοσύνη της. Η γλυκιά και ήρεμη Αγγλίδα κρύβει ένα σκοτεινό μυστικό. Στον ελεύθερο χρόνο της, χωρίς ηθικά διλήμματα, βοηθά άπορες γυναίκες να αποβάλουν. Όταν η Βέρα καλείται να απολογηθεί για την περίεργη της δραστηριότητα, έρχεται αντιμέτωπη με τους νόμους, την κοινωνία και την οικογένειά της.
Ο βραβευμένος δημιουργός Μάικ Λι γράφει και σκηνοθετεί την ιστορία της Βέρα Ντρέικ, τοποθετώντας την σκόπιμα στην εποχή του ’50. Η μελαγχολική ατμόσφαιρα της Αγγλικής πρωτεύουσας και οι γερασμένοι πρόωρα από τις κακουχίες κάτοικοί της, καταφέρνουν και μας μεταφέρουν πολύ φυσικά το κλίμα εκείνων των ημερών. Το 1950, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το Λονδίνο υποφέρει από την φτώχεια και την κοινωνική ανισότητα. Μέσα στη δυστυχία και το γκρίζο των ημερών, η ηρωίδα παρουσιάζεται ως πολύτιμη αχτίδα φωτός για πολλούς ανθρώπους. Προσφέρει πρόθυμα το τσάι και την παρέα της στους συνανθρώπους της ενώ χαμογελά απέναντι στα προβλήματα της ζωής και σιγοτραγουδά συνεχώς. Η Βέρα έχει καρδιά από χρυσάφι, όπως λέει ο άντρας της. Είναι ένα διαμάντι. Η ίδια όμως γυναίκα συλλαμβάνεται από τους αστυνομικούς κατηγορούμενη για παράνομες εκτρώσεις.
Τη στιγμή που το μυστικό της Βέρα αποκαλύπτεται, στον θεατή γεννάται η εξής απορία: πως η καλόκαρδη Βέρα μπλέκεται σε κάτι ανήθικο και παράνομο; Η συνενοχή της Βέρα στις εκτρώσεις σίγουρα διχάζει. Η δράση της είναι παράνομη, αλλά το γεγονός ότι δεν αμείβεται για τις «υπηρεσίες» της περιπλέκει τα πράγματα περισσότερο. Η «ετυμηγορία» του θεατή δυσκολεύει και άλλο διότι ο Λι οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τα συναισθήματα μας προς το να συμπαθήσουμε τη μεσήλικη Ντρέικ προτού πληροφορηθούμε τις ανάρμοστες πράξεις της. Η «τεχνική» του Λι θυμίζει εκείνη του Λαρς Φον Τρίερ στο Δαμάζοντας τα κύματα. Η Βέρα σαν μια άλλη Μπές οδηγείται σε ανήθικες πράξεις από αγάπη. Η καλοσυνάτη πλευρά και των δύο ηρωίδων σκιαγραφείται έγκαιρα και έτσι η απάντηση στο ένοχη η αθώα, ηθική ή ανήθική δεν είναι ξεκάθαρη. Η καλοπροαίρετη Βέρα, βιώνοντας την σκληρή πραγματικότητα γύρω της, από αγάπη για τον συνάνθρωπο, επισκέπτεται φτωχές γυναίκες που θέλουν να απαλλαγούν από μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, πεπεισμένη ότι τους προσφέρει σωτήρια λύση.
Ο ίδιος ο Λι δεν επιβάλει την άποψή του επί του θέματος, άλλα μέσα από το σενάριό του φαίνεται να επικρίνει την κοινωνική ανισότητα της χώρας του το ’50, απέναντι στις αμβλώσεις. Ένα παραθυράκι του νόμου επέτρεπε τότε την έκτρωση, αν η γυναίκα βρισκόταν σε διαταραγμένη ψυχολογική κατάσταση. Άρα μόνο τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα που είχαν την πολυτέλεια μιας τέτοιας ιατρικής γνωμάτευσης, είχαν και δικαίωμα στην άμβλωση. Έτσι σε έναν τόσο άδικο κόσμο, η καλόκαρδη ηρωίδα της ταινίας γίνεται από «θύτης» θύμα, ενώ την ίδια στιγμή οι γιατροί που διέκοπταν κυήσεις γυναικών της υψηλής κοινωνίας, αν και εξίσου ένοχοι με την Βέρα, έμεναν ατιμώρητοι.
Η ταινία βραβεύτηκε με το χρυσό λιοντάρι καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ Βενετίας (2004) τόσο για τη θεματολογία της όσο και για τα ρεαλιστικά πορτρέτα απλοϊκών ανθρώπων που συνθέτει. Στο ίδιο φεστιβάλ, η πρωταγωνίστρια της ταινίας Ιμέλντα Στάντον απέσπασε το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας. Για την ερμηνεία της στο Vera Drake η Στάντον τιμήθηκε επίσης και στα φετινά British Academy Film Awards. Δυστυχώς όμως στην πρόσφατη 77η απονομή των Όσκαρ τόσο η Ιμέλντα Στάντον (υποψήφια για Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου) όσο και ο σκηνοθέτης της ταινίας Μάικ Λι (υποψήφιος για Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας) ηττήθηκαν από ένα «μωρό» ενός εκατομμυρίου δολαρίων (One million dollar baby).

Δες και κάντο μόνος σου(Top 5 ταινιών επιβίωσης)

Για όσους δεν πήγαν ακόμη διακοπές ίσως θα έπρεπε να ρίξουν μια ματιά…προτού...just in case

Ο ναυαγός (Cast Away, 2001)
Τι να κάνεις αν η πτήση σου προσθαλασσωθεί ανώμαλα.
Ο Τομ Χάνκς βρίσκεται στη μέση του πουθενά όταν το αεροπλάνο στο οποίο επιβαίνει βυθίζεται. Ο ήρωας μας ναι μεν σώζεται από τα θηρία του ωκεανού, αλλά το νησί στο οποίο φτάνει είναι έρημο.. Από εκεί και πέρα αρχίζει η τρέλα. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβιώσει. Χρειάζεται, καταφύγιο φαγητό και συντροφιά. Όσο για το τελευταίο, είναι τόσο δύσκολη η μοναξιά του που όταν βρίσκει μια μπάλα βόλεϊ, της δίνει πνοή! Όχι δεν είναι επιστημονικής φαντασίας η ταινία, απλώς για να μην σαλτάρει τελείως ονομάζει την μπάλα Γουίλσον και της μιλά, και της μιλά…

Ροβινσόνας Κρούσος (Robinson Crusoe, 1997)
Τι να κανείς αν ναυαγήσεις.
Ο γνωστότερος ναυαγός της λογοτεχνίας που πέρασε στη μικρή και μεγάλη οθόνη είναι ο Ροβινσόνας (no doubt). Αυτή είναι η πιο πρόσφατη version του ομώνυμου βιβλίου, με πρωταγωνιστή τον Πιρς Μπρόσναν. Ο Μπρόσναν ναυαγεί και ξεβράζεται σ’ένα έρημο νησί. Ο δύσκολος αγώνας της επιβίωσης έχει μόλις αρχίσει, η τύχη όμως του χαμογελά νωρίς. Ο Ροβινσόνας συναντά στο νησί τον Παρασκευά, έναν ντόπιο ιθαγενή και γίνονται αμέσως φίλοι. Όταν όμως ανακαλύπτουν πως μια άλλη φυλή κατοικεί στο ίδιο νησί τότε η περιπέτεια φτάνει στο ζενίθ.

Οι επιζήσαντες (Alive, 1993)
Τι να κάνεις αν βρεθείς σε χιονισμένο βουνό, χωρίς τροφή και τα απαραίτητα.
Εδώ πρόκειται για αληθινή ιστορία που σου κόβει την ανάσα! Μια ομάδα ράγκμπι της Ουρουγουάης πέφτει στις Άνδεις όταν το αεροπλάνο που τους μεταφέρει κόβεται στα δύο. Τα σωστικά συνεργεία συμπεραίνουν πως δεν υπάρχουν επιζώντες
αλλά δυστυχώς κάνουν λάθος. Όσοι επιβιώνουν της συντριβής πρέπει να βάλουν τα δυνατά τους για να νικήσουν το κρύο και την πείνα. Ο πειρασμός είναι μεγάλος, τροφή μπορεί να μην υπάρχει αλλά τα νεκρά σώματα των αθλητών βρίσκονται σε αφθονία. Είναι γεγονός! Αυτό που τους κράτησε ζωντανούς ήταν το κρέας των συνταξιδιωτών τους…

Άγριος Ωκεανός (Open Water, 2003)
Τι να κάνεις αν βρεθείς με τον καλό ή την καλή σου στον ωκεανό, παρέα με αφιλόξενα ψάρια.
Ο τρόμος και ο φόβος του κάθε λουόμενου. Μια ακόμη αληθινή ιστορία που πέρασε στη μεγάλη οθόνη. Ένα ζευγάρι πηγαίνει διακοπές στην Καραϊβική και αποφασίζει να απολαύσει το μαγευτικό βυθό της θάλασσας κάνοντας scuba diving. Όλα ωραία, όλα καλά και ειδυλλιακά, μόνο που ο «αρχηγός» του scuba κάνοντας λάθος υπολογισμούς αφήνει το ζευγάρι πίσω, στη μέση του πουθενά! Με κοπάδια καρχαριών να τους πλησιάζουν, όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε! Πώς να επιβιώσεις υπό αυτές τις συνθήκες; Εδώ σας θέλω! Το ότι χρησιμοποιήθηκαν αληθινοί καρχαρίες γύρω από τους ηθοποιούς εξιτάρει τους περισσότερους θεατές. Εννοείται πως ήταν ταϊσμένα τα ζωντανά γιατί αλλιώς no movie!!!

Blue Lagoon (Γαλάζια Λίμνη, 1980)
Τι να κάνεις αν βρεθείς ναυαγός σε έρημο νησί, συντροφιά μ’έναν ξανθό άγγελο.
Δύο παιδάκια (ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι) είναι οι μόνοι επιζήσαντες ενός ναυάγιου. Τα κύματα τους ξεβράζουν σ’ένα παραδεισένιο νησί. «Αθώοι» στην αρχή, οι πρωταγωνιστές νοιάζονται μόνο για να επιβιώσουν, να φτιάξουν ένα αυτοσχέδιο σπιτάκι και να εξασφαλίσουν τροφή. Εξερευνούν τον κόσμο γύρω τους και ενηλικιώνονται παρέα. Το ένστικτο της επιβίωσης διαδέχεται ο έρωτας καθώς μεγαλώνοντας μαζί ερωτεύονται. Αυτή η ταινία τα έχει όλα! Επιβίωση, εξερεύνηση του άγνωστου, περιπέτεια και έρωτα. Είναι πλέον ένα old time classic που ανέδειξε την Μπρουκ Σιλτς.

‘Ημερολόγια Μοτοσικλέτας’ταξιδεύοντας με τον Τσε

Αν στο άκουσμα του ονόματος Τσε σας έρχεται στο μυαλό μόνο ο επαναστάτης Γκεβάρα, καιρός να γνωρίσετε και άλλες πτυχές του ήρωα. Η φετινή ταινία Ημερολόγια Μοτοσικλέτας (Diarios De Motocycleta), σε σκηνοθεσία Βάλτερ Σάλες και παραγωγή Ρόμπερτ Ρέντφορντ, φωτίζει ένα λιγότερο συζητημένο κομμάτι της νεαρής ηλικίας του Ερνέστο Γκεβάρα Ντε Λα Σέρνα.
Το 1952 λίγα χρόνια πριν αρχίσει την πολιτική του δράση και βαπτιστεί «Τσε» («φίλος» στα Αργεντίνικα), ο Ερνέστο αποφασίζει να ταξιδέψει σε όλη τη Νότιο Αμερική. Στα 23 του χρόνια, φοιτητής ιατρικής σχεδιάζει με τον καλύτερό του φίλο Αλμπέρτο Γρανάδο να καλύψουν 8000 χλμ σε τέσσερις μήνες. Μοναδικό τους όχημα η παλιά Βρετανική μοτοσικλέτα του Αλμπέρτο. Στόχος τους να γνωρίσουν μια χώρα. Κοινό τους σημείο το ανήσυχο πνεύμα και η αναζήτηση της περιπέτειας. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού οι δύο φίλοι θα διασκεδάσουν, θα φλερτάρουν, θα προβληματιστούν και θα έρθουν αντιμέτωποι με πολλά απρόοπτα. Η μαγεία του καινούργιου θα τους εντυπωσιάσει και ταυτόχρονα θα τους «ανταμείψει». Όταν το ταξίδι φτάσει στο τέλος του, η ίδια εμπειρία θα έχει επηρεάσει διαφορετικά τον καθένα τους.
Βασισμένη στο βιβλίο του Τσε Ημερολόγια Μοτοσικλέτας Latinoamericana και στις αναμνήσεις του 81χρονου σήμερα Αλμπέρτο Γρανάδο, η ταινία καταφέρνει και δεν μένει μόνο στην απλή «αφήγηση» των περιπετειών μιας ανδροπαρέας. Αντίθετα, δίνει βάθος στους χαρακτήρες και στην πορεία προς την ενηλικίωσή τους. Τον Ερνέστο Γκεβάρα ενσαρκώνει ο Μεξικανός ηθοποιός Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ που παρά το νεαρό της ηλικίας του έχει πρωταγωνιστήσει ήδη σε σημαντικές ταινίες, όπως στην πρόσφατη Κακή Εκπαίδευση του Π. Αλμοδόβαρ. Η σκηνοθεσία του Σάλες, το ταλέντο του Μπερνάλ, η εκπληκτική φωτογραφία των μαγευτικών τοπίων της Νοτίου Αμερικής, καθώς και η μουσική, γοητεύουν το θεατή. Τα Ημερολόγια Μοτοσικλέτας ήταν υποψήφια για δύο Όσκαρ στη φετινή 77η απονομή (Καλύτερο Διασκευασμένο Σενάριο & Καλύτερο Τραγούδι).

I'm back!!!

10 Πράγματα που έμαθα (& θυμήθηκα) κάνοντας διακοπές

1. Μπορείς να περνάς ατέλειωτες ώρες χαζεύοντας ένα παιδί δύο μηνών.
2. Είναι αλήθεια ότι ο χρόνος στην παραλία σταματάει.
3. Η τεμπελιά είναι εφαλτήριο της αυτογνωσίας.
4. Το να λέμε «δεν κάνω τίποτα στις διακοπές» είναι σχετικό.
5. Κάθε νησί έχει τη χάρη του και ας είναι η 587η φορά που το επισκέπτεσαι.
6. Η ζωή είναι ωραία και χωρίς laptop.
7. Είναι ωραίο να αφαιρείς τα πάντα από το κεφάλι σου και απλά να χαζεύεις.
8. Όσες μέρες και αν λείπεις ποτέ δεν είναι αρκετές.
9. Όταν επιστρέφεις πλακώνουν τα προβλήματα.
10. Οι θάλασσα στο Ιόνιο παραμένει κρύα.

Κλειστό λόγω μελαγχολίας..

Αύτο τον τίτλο είχε διαλέξει ο Μ.Κουμανταρέας για ένα βιβλίο του.
Εγώ πάλι γράφω ΚΛΕΙΣΤΟ ΛΟΓΩ ΑΝΙΑΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΥΩ ΑΠΟ
ΣΗΜΕΡΑ Κ ΠΕΡΑ ΜΕ ΔΙΑΚΟΠΕΣ. Οσοι με αναζητήσετε "ο συνδρομητής
που καλέσατε βρίσκεται στα βαθιά"!

Πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία;

ΟΜΗΡΟΣ(ή ο Ελιόν πήρε το όπλο του..)

ΟΜΗΡΟΣ
του Κωνσταντίνου Γιάνναρη

Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Γιάνναρης, προβληματισμένος ακόμα με το θέμα των οικονομικών μεταναστών στη χώρα μας (Από την άκρη της πόλης, Δεκαπενταύγουστος) εμμένει στο θέμα των αλλοδαπών, με αποτέλεσμα την ταινία Όμηρος.
Κεντρικός ήρωας της ταινίας είναι ένας νεαρός Αλβανός ο οποίος έρχεται στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή. Ο Ελιόν όμως δεν βρίσκει τίποτα στην ελληνική πραγματικότητα από όσα προσδοκούσε. Προδομένος από όλους και όλα, αποφασίζει να βρει το δίκιο του. Θυμωμένος, απογοητευμένος και μόνος, σχεδιάζει και πραγματοποιεί μια λεωφορειοπειρατεία.
Παρόλο που η ταινία ξεκινάει με την ομηρία του λεωφορείου και επικεντρώνεται στην έκβαση των γεγονότων, ο Γιάνναρης έξυπνα μας αποφορτίζει από την αποπνικτική ατμόσφαιρα του κλειστού χώρου. Την αφήγηση συχνά έρχεται να διακόψει κάποιο flashback. Μέσα από τις αναμνήσεις του Ελιόν, ο θεατής ξεφεύγει από την ένταση που επικρατεί στο λεωφορείο και ταυτόχρονα συμπληρώνεται το παζλ της ιστορίας, καθώς η αιτία που ώθησε τον νεαρό Αλβανό στα άκρα αποκαλύπτεται σταδιακά.
Ο Γιάνναρης, πιστός στο κινηματογραφικό του στυλ, δίνει με ρεαλισμό το ασφυκτικό κλίμα του υπό την ομηρίαν λεωφορείου και την αγωνία των επιβατών. Τα κοντινά πλάνα στα γεμάτα ένταση πρόσωπα των πρωταγωνιστών, τα ανήσυχα βλέμματα μεταξύ τους, και η ζέστη, συνθέτουν χωρίς περιττά στολίδια την αληθοφανή εικόνα. Σεναριακά, οι επιβάτες αποκτούν οντότητα, τα πάθη και οι αδυναμίες τους βγαίνουν στο φως, ενώ ο κοινός φόβος τους φέρνει πιο κοντά.
Η ταινία Όμηρος ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στη χώρα μας. Ο σάλος ίσως και να ήταν εύλογος, εφόσον παρόμοιο περιστατικό είχε πρόσφατα συγκλονίσει το πανελλήνιο και ο Γιάνναρης παραδέχτηκε ότι εμπνεύσθηκε από αυτό. Ωστόσο, η ταινία δεν διηγείται το πραγματικό περιστατικό, απλά το χρησιμοποιεί ως εφαλτήριο. Εξάλλου ο τίτλος της ταινίας κρύβει κάτι παραπάνω από το προφανές. «Όμηρος» είναι και ο ίδιος ο Ελιόν, όμηρος της μοίρας του στην Ελλάδα, της «κακιάς στιγμής», και του θυμού του που τον παρασέρνει.


Μάτα Κούρτη
stkourti@hotmail.com
(για την "Τοπική της Πιερίας")

Καλό μήνα!

Έφτασε και ο Αύγουστος και καλό είναι να τον χαρούμε..
ΠΡΟΣΟΧΗ!Το φθινόπωρο είναι κοντά γι'αυτό enjoy now
before it's too late ;-)

ΚΑΛΑ ΜΠΑΝΙΑ!

Δεν έχω τι να τραγουδήσω τι να πω…

Κάπως έτσι θα τα έλεγα αν τραγουδούσα αντί να γράφω. Το μυαλό μου έχει αδειάσει αυτή την περίοδο. Ίσως είναι ο Αύγουστος με τις μεγάλες μέρες, που πλησιάζει,με τη ζέστη που σε ακινητοποιεί. Ας είναι, κάθε ένας μας έχει ανάγκη από μια τέτοια απραξία, από λίγη τεμπελιά. Γιατί και η τεμπελιά μπορεί να είναι πολύ εποικοδομητική. Γίνεται βάση για αυτοκριτική, για αυτογνωσία, αλλά ταυτόχρονα είναι ευκαιρία για να «καθαρίσει» ο νους. Μακριά από τις έγνοιες του προηγούμενου χειμώνα ο Αύγουστος όσο καυτός και αν είναι τόσο φαντάζει μια όαση. Εξάλλου ο μήνας αυτός είναι μια ανάσα από τον Φθινόπωρο, ότι έχει απομείνει από τις ηλιόλουστες μας μέρες. Είναι δικαίωμά μας να τεμπελιάσουμε όσο μπορούμε περισσότερο ως τον Σεπτέμβρη λοιπόν.

Μια ανάμνηση είναι κάτι που έχεις ή που έχασες..;

Αυτό είναι το tagline της ταινίας In the mood for love/Ερωτική επιθυμία (2002) που έτυχε να δω πρόσφατα και ομολογώ πως μ’έβαλε σε αρκετές σκέψεις.
Πρώτα από όλα τι είναι αυτό που καθιστά ένα περιστατικό ή οτιδήποτε, ανάμνηση; Μήπως έχει να κάνει με το ότι στην ουσία δεν υπάρχει παρόν αλλά μόνο παρελθόν; Για παράδειγμα, τη στιγμή που διαβάζεις την πέμπτη σειρά αυτού του κειμένου, ο ‘χρόνος’ στον οποίο διάβασες τον τίτλο του ανήκει στο παρελθόν. Το παρόν λοιπόν, δεν είναι τίποτε άλλο από μια πολλή φευγαλέα στιγμή που δεν διαρκεί παρά μόνο δευτερόλεπτα, ενώ βρίσκεται σε συνεχή πάλη με το παρελθόν και το μέλλον. Με αυτό το σκεπτικό, ότι έκανες ή έζησες σήμερα το πρωί, δυο ώρες πριν μπεις στο διαδύκτιο, τα δευτερόλεπτα που περίμενες να «κατέβει» αυτό το site είναι πίσω σου, είναι παρελθόν.
Κάπως έτσι ότι ζήσαμε μέχρι στιγμής πέρασε από μόνο του στο παρελθόν και μετατράπηκε σε πολλές αναμνήσεις. Νιώθω τον εγκέφαλό μου ώρες ώρες σαν μια τράπεζα αναμνήσεων. Μπορώ και κάνω «αναλήψεις» συναισθημάτων και περιστατικών από την προσωπική μου ιστορία. Βέβαια το καλό μ’ εμάς είναι ότι και θυμόμαστε (μεγάλο πλεονέκτημα που δεν χαίρονται όλα τα ζωντανά αυτού του κόσμου) και ξεχνάμε. Το υποσυνείδητο λειτουργεί άπειρες φορές ως σανίδα σωτηρίας στον ωκεανό των πολλών μας αναμνήσεων με αποτέλεσμα οι τυχόν τραυματικές ή απλά δυσάρεστες εμπειρίες και καταστάσεις κατά ένα μαγικό τρόπο να εξαφανίζονται (φαινομενικά) από τη ζωή μας.
Σκεπτόμενη όλα τα παραπάνω όμως δεν μπορώ να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα για το αν η ανάμνηση μας ανήκει ή αν στην ουσία είναι κάτι που χάσαμε ανεπιστρεπτί… Αυτό που με προβληματίζει είναι, τι σημασία έχει μια ανάμνηση αν δεν μπορεί να επαναληφθεί; Γιατί καμιά φορά η μοναδικότητα μιας στιγμής μπορεί να γίνει πολλή βασανιστική. Ευχάριστες αναμνήσεις μπορούν να προκαλέσουν πόνο και δεν είναι άλλος από τον πόνο της απώλειας. Μήπως λοιπόν εάν η ανάμνηση δεν έχει επανάληψη καταντά χαμένη; Σε αυτές της περιπτώσεις καλό θα ήταν κανείς να κλειδώσει και κάποιες ευχάριστες αναμνήσεις σε κανένα ντουλαπάκι και να τις αφήσει εκεί (αν δεν αντέχει να τις έχει μπροστά του).
Αυτό ίσως πρέπει να γίνεται σε περιπτώσεις όπου κάποιοι φίλοι εγκαταλείπουν τη ζωή μας . Δεν εννοώ βέβαια ότι αφήνουν αυτόν τον μάταιο κόσμο (τότε πονάς αλλά το παίρνεις και απόφαση) αλλά ότι ζουν και κινούνται σε μικρή απόσταση από σένα και όμως είναι πολύ μακριά. Ο χωρισμός λένε είναι ένας μικρός θάνατος. Το ίδιο ισχύει και για τις φιλίες. Έχει να κάνει με όλες τις εκφάνσεις των ανθρώπινων σχέσεων. Όταν ένας καλός φίλος ή μια φίλη, παύει να «μιλά» μέσα σου, τότε επέρχεται αυτός ο «θάνατος». Όταν ξέρεις ότι η τόση παρέα, οι ατέλειωτες ώρες που περάσατε δεν θα ξανάρθουν γιατί απλά αυτοί οι φίλοι δεν αποτελούν κομμάτι της ζωής σου, όταν το οικείο γίνεται τόσο ξένο που σου προκαλεί μια αηδία και σου αφήνει μια πικρή γεύση, τότε αναρωτιέσαι τι να κάνεις με τις τόσες αναμνήσεις που σας δένουν. Με τον καιρό κατάλαβα για τον εαυτό μου ότι αν μπορώ ν’ ανοίξω άλμπουμ με φωτογραφίες (άλλοτε) αγαπημένων προσώπων τότε ταξινόμησα τα συναισθήματά μου και συμφιλιώθηκα με την απουσία αυτών των ανθρώπων. Τίποτα δεν κρατά για πάντα και ας έχει τις καλύτερες προδιαγραφές. Ας είμαστε όλοι καλά και ας χάσαμε τις αναμνήσεις.

Το είπα, το είπα!

Το είπα και είχα δίκιο! Πόσες μέρες περάσανε από τη συνάντηση με τους συμμαθητές γυμνασίου;;;Ε, τόσες! Και όπως το προέβλεψα... ουδείς τηλεφώνησε για καφέ...!

Τα λέγαμεεεεεεε!

Λευκό άλογο σ’ανθισμένο κάμπο

Ήταν τελείως ξαφνικό. Είχα την πλάτη μου γυρισμένη προς αυτό και χάζευα τηn Λευκαδίτικη φύση τριγύρω. Με πλησίασε χωρίς να το καταλάβω και με το κεφάλι του μου έδωσε μια κεφαλιά και μ’έριξε κάτω. Έπεσα πάνω σε κάτι κομμένα ξύλα, έτοιμα από τώρα για να ζεστάνουν τις χειμωνιάτικες μέρες. Έγδαρα το χέρι μου πέφτοντας και χτύπησα χαμηλά στην πλάτη.
Η αλήθεια είναι ότι όταν το σώμα μου έγινε ένα με τη γη, περίμενα από το άλογο τη χαριστική βολή. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα και ξαφνικά, που δεν πρόλαβα να φοβηθώ! Σε δευτερόλεπτα έπεσα κάτω, και επειδή πάντα στη ζωή μου βάζω στο νου μου το χειρότερο (γιατί έτσι αν έρθει το κακό ή το μέτριο τότε δεν σ’ενοχλεί και τόσο…) σκέφτηκα ότι το άλογο με τον τρόπο του θα με αποτελειώσει για λόγους δικούς του, μιας και μόλις εκείνη τη μέρα το γνώρισα και δεν του είχα κάνει τίποτα!!! Αλλά το άλογο (ο Μάκης!!!) όπως είπαν αργότερα τ’αφεντικά του, με προστάτευσε και με άφησε να σηκωθώ με την ησυχία μου…
Μπορεί να είναι και έτσι, μπορεί όμως και να τρόμαξε από την ηρεμία μου (σωριάστηκα χωρίς φωνές και υστερίες). Όπως έπεσα, έτσι σηκώθηκα λοιπόν…και μάλιστα βάλθηκα να φωνάζω «καλά είμαι, καλά είμαι!» γιατί όσοι είδαν το σκηνικό κόντεψαν πρώτα να λιποθυμήσουν και έπειτα να σκοτώσουν τ’άλογο!
Βέβαια αν και γλίτωσε το σκότωμα, την τιμωρία δεν την απέφυγε. Το κλίσανε σε ένα πολύ μικρό χώρο με τέσσερα καρφιά να προεξέχουν από τον τοίχο…Δε κατάλαβα τη χρησιμότητα των καρφιών. Πάντως όσο κακιά και αν φαίνομαι χάρηκα για τον κατά στάβλον περιορισμό του. Να μάθει να μην το ξανακάνει! Από ότι έμαθα είναι ζωηρός ο Μάκης, συχνά πυκνά τρέχει και κυνηγά και μηχανάκια, πράγμα πολύ επικίνδυνο.
Τώρα που ξεπέρασα το σοκ, κάτι άλλο με απασχολεί. Την ώρα που αναποδογύρισαν όλα και έπεσα, το μυαλό μου ήταν κενό! Δεν έκανα ούτε flashback ούτε fastforward στη ζωή μου. Εν ολίγοις δεν βίωσα αυτό που λένε «πέρασε η ζωή μπροστά απ’τα μάτια μου». Για μένα αυτή μου η αντίδραση σημαίνει δύο πράγματα α) είτε το ότι είμαι έτοιμη χωρίς τύψεις να «φύγω» ανά πάσα στιγμή β) είτε ότι υποσυνείδητα, από διαίσθηση ένιωσα ότι θα ΖΗΣΩ!

Ο κύκλος των χαμένων συμμαθητών…

There they were…είχα σήμερα μπροστά μου 8 συμμαθητές από το Γυμνάσιο. Μόνο εμείς ήμασταν και να σκεφτεί κανείς ότι η τάξη μας απαρτίζονταν από 30 παιδιά! Πέρασαν όμως 10 χρόνια από τότε και σκορπίσαμε. Φυσικά δεν κάναμε παρέα όλη η τάξη μαζί. Αν όμως αναλογιστείς πόσες ώρες επί πόσες μέρες, επί πόσες εβδομάδες, επί πόσους μήνες κάθε πρωί λέγαμε καλημέρα μεταξύ μας…Ναι, τότε λες πως είχα μοιραστεί πολλά και με τους 29. Βέβαια για την σημερινή συνάντηση αν δεν είχαν πέσει κάποια τηλέφωνα και αν δεν είχαν κινητοποιηθεί ορισμένοι, σίγουρα θα ήμασταν ακόμη λιγότεροι.
Με το που ανταμώσαμε όποιος μας έβλεπε διέκρινε μια φοβερή αμηχανία. Στεκόμασταν στο προαύλιο του σχολείου μας και κοιταζόμασταν με ματιές διερευνητικές, λες και ψάχναμε τα (ανύπαρκτα-κατά τη γνώμη μου) σημάδια του χρόνου που πέρασε.
Άντε τώρα να καλύψεις σ’ένα απόγευμα το κενό 10 χρόνων. Βέβαια με μερικές συμμαθήτριες δεν είχαμε και τόσο καιρό να βρεθούμε. Οι δρόμοι μας δεν χώρισαν μετά το Γυμνάσιο. Για την ακρίβεια συναντηθήκανε και στο Πανεπιστήμιο. Άλλα όλα αυτά ανήκουν στην ιστορία όπως φάνηκε απόψε, βρίσκονται κριμένα μέσα στα τόσα «θυμάσαι τότε που…». Όλοι νιώθαμε περίεργα και αυτό φαινόταν καθαρά.
Παρόλα αυτά, όταν πέρασαν τα πρώτα ποτηράκια κρασιού στο αίμα μας, γίναμε οι πιο φασαρτζίδες του μαγαζιού. Έτσι ήμασταν πάντα και απόψε ξαναεκδηλωθήκαμε! Γέλια, πειράγματα, ιστορίες από τα παλιά! Καθηγητές, συμμαθητές, εθνικές γιορτές, αταξίες, κοπάνες, όλα στο προσκήνιο! Θυμηθήκαμε ωραίες ιστορίες από τα παλιά, ξεθάψαμε κοινά μας βιώματα και παράλληλα μοιραστήκαμε τα τωρινά μας νέα. Παρελθόν, παρόν και μέλλον πάλευαν όλη τη νύχτα για το πιο θα επικρατήσει…. Σίγουρα πολλοί θα ήταν αυτοί που εκείνη τη βραδιά κάνανε τον σιωπηρό απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας τους. Οι σκέψεις αυτές ίσως τελικά να ήταν αναπόφευκτες για μια τέτοια συνάντηση.
Όταν τα πιάτα άδειασαν και τα ποτήρια στέγνωσαν, χωριστήκαμε. Οι μνήμες τις βραδιάς πολύ νωπές ακόμα, ήταν η συντροφιά μου καθώς επέστρεφα σπίτι. Προτίμησα να περπατήσω για να σκεφτώ, να αφομοιώσω τα όσα άκουσα, τα όσα αισθάνθηκα, να θυμηθώ τα όσα είπα. Είδα τον εαυτό μου να μεγαλώνει, σαν να είχα μπει σε μια μαγική μηχανή του χρόνου. Τα κορίτσια-φίλες μου, που κάποτε καθόταν στα γύρω θρανία με κοκαλάκια στα μαλλιά, είναι γυναίκες πλέον. Άλλες αρραβωνιασμένες, έτοιμες για οικογένεια και άλλες (μαζί και οι αφεντιά μου) στη ζάλη του ελεύθερου πουλιού.
Οι συμμαθητές μου προχώρησαν με τη ζωή τους, το ίδιο και εγώ. Εννοείται ότι δεν είμαστε αυτοί που ήμασταν πριν 10 χρόνια. Για μένα ο άνθρωπος αλλάζει. Αυτό είναι εξάλλου το ζητούμενο, μέσα από τα διάφορα ερεθίσματα που δέχεται και καμιά φορά και τις προσπάθειες που καταβάλει, ο άνθρωπος αλλάζει! Τώρα όταν αλλάζει προς το καλύτερο είναι ευχής έργον. Πάντως το θέμα είναι ότι μέσα στα τόσα χρόνια διαμορφώσαμε τον χαρακτήρα μας, και αυτό είναι που μετράει!
Το επόμενο που σκέφτηκα ήταν ότι πρέπει επειγόντως να πάψω να είμαι πια ρομαντική. Όλοι μας χαράξαμε μια πορεία και κάνουμε σχέδια για το μέλλον. Σ’αυτά τα χρόνια γνωρίσαμε και κάναμε και άλλους φίλους. Απλά καμιά φορά, θύμα του ρομαντισμού μου, πιστεύω ότι μπορούμε να ξανακάνουμε παρέα όπως παλιά…Είπαμε θα ξαναβρεθούμε αλλά δεν πιστεύω ότι θα γίνει (τελικά όντως έπαψα να είμαι ρομαντική ). Τελικά το πρόβλημα των ανθρώπινων σχέσεων στις μέρες μας, είναι ότι συνεχώς λέμε «θα τα πούμε» ή το πολυχρησιμοποιημένο «τα λέμε» αλλά πάντα (ή έστω συνήθως) ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ (αλήθεια, πόσες φορές το έχεις πει;;).

Ονειρεύομαι τους φίλους μου

Ονειρεύομαι τους φίλους μου. Αυτός ο τίτλος τριγυρίζει αυτές τις μέρες στο μυαλό μου! Τι ωραίος...Είναι μιας ταινίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου (1992)

Συνάντηση παλιών συμμαθητών

Η φράση είναι και ατάκα από τους «Δύο Ξένους» (δεν πιστεύω η σειρά να θέλει συστάσεις..) όπου σε μια μεγάλη μάζωξη ο Τόλης λέει «Τι έγινε ρε παιδιά; Τι έχουμε; Συνάντηση παλιών συμμαθητών;». Η ατάκα βγάζει πολύ γέλιο στη δεδομένη στιγμή, trust me!

Συνάντηση παλιών συμμαθητών θα έχω και εγώ σε λίγες μέρες (πραγματικά!!!).
Αχ…πέρασαν κιόλας 10 χρόνια από τις 6/6/1995 που ήταν και το τελευταίο εξάωρο στο 5ο Γυμνάσιο! Βγάλαμε εγκαίρως αναμνηστικά δαχτυλίδια με την ημερομηνία 6/6/2005 - ώρα 18.00! Πήραμε το δαχτυλίδι, το φορέσαμε για ένα ολόκληρο καλοκαίρι (τουλάχιστον) και το καμαρώναμε για αυτό που συμβόλιζε - τις αναμνήσεις μας! Η ημερομηνία της μελλοντικής μας συνάντησης μας φαινόταν πολλή μακρινή. «Σε 10 χρόνια;» «Ποιος ζει ποιος πεθαίνει ρε παιδιά;» «Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι» και τα σχετικά...
Η αντίδραση μας ήταν φυσικά αναμενόμενη γιατί εμείς βιαζόμασταν να ζήσουμε το άμεσο μέλλον! Βιαζόμασταν να οργανωθούμε σε παρέες και να ξεχυθούμε στις παραλίες. Το αίμα μας έβραζε και θέλαμε να ζήσουμε την κάθε μέρα του καλοκαιριού όσο πιο έντονα μπορούσαμε (μέσα σε λογικά πλαίσια…πάντα). Έτσι ξεχάσαμε γρήγορα την συνάντησή μας (το 2005). Ποιος προγραμματίζει για τόσο μακροπρόθεσμα άλλωστε; Εξάλλου μέσα στη χαρά του καλοκαιριού είχαμε και τους προβληματισμούς μας! Η πόρτα του Λυκείου θα μας δεχόταν σε 3 μήνες…!
Ήταν ωραίο εκείνο το καλοκαίρι, και όταν καμιά φορά σκέφτομαι τον εαυτό μου στο παρελθόν λέω πόσο ξένοιαστη ήμουν κάποτε. Πέρα από τα μαθήματα, αυτό που μας ένοιαζε και μας εξιτάριζε παράλληλα ήταν να δημιουργούμε και να λύνουμε παρεξηγήσεις στο λεπτό!!! Να κρατάμε μούτρα μεταξύ μας, να βγάζουμε που και που και κανένα φτυαράκι…να μιλάμε για αγόρια…Αχ, τι καλά περνάγαμε :- ) ώρες ατέλειωτες στο σταθερό (τότε δεν είχε ούτε κινητά αλλά και η μονάδες του ΟΤΕ δεν πέφτανε με ταχύτητα Σουμάχερ!). Σκέφτομαι επίσης ότι τότε στα 15 μου ούτε κατά διάνοια δεν είχα φανταστεί πως θα εξελίσσονταν τα επόμενα 10 χρόνια. Κάνοντας ένα flashback δεν είμαι αχάριστη, life treated me well!

Σε 3 μέρες πλησιάζει η συνάντηση, μίλησα με κάποιες φίλες και θα μαζευτούμε κάπου 10 άτομα. Το ένα τρίτο δηλαδή της Γ’ Γυμνασίου μας… Κρίμα που δεν θα είμαστε περισσότεροι αλλά που να βρεις τόσα άτομα μετά από 10 χρόνια (πάλι καλά να λέμε για όσους εντοπίσαμε…). Για να δούμε τι θα δούμε…!
Ψιτ! Και κυρίως τι θα νοιώσουμε…

Καλό καλοκαίρι!!!!

Το καλοκαίρι έφτασε!
Εμπρός βήμα ταχύ!
Να το προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή!!!!!

Ήρθε, ήρθε, είναι γεγονός!

Καλό καλοκαίριιιιιιιιιι!

Αθήνα,αμυγδαλιές,Van Gogh και γέννηση

Επιστρέφοντας από Αθήνα προτίμησα να ταξιδέψω με τραίνο γιατί βρίσκω τη φύση κατά τη διαδρομή (τριγύρω) πολύ πιο όμορφη από την κίνηση της Εθνικής… Εκείνη τη μέρα η Ελληνική φύση έξω από το παράθυρο έτρεχε με φόρα. Κυριαρχούσαν το πράσινο, το κίτρινο και το καφέ της γης μαζί πάντα με το γαλάζιο του ουρανού. Χρώματα που σου θυμίζουν πίνακες ζωγραφικής που είδες κάπου, κάποτε και σε συγκίνησαν αλλά δυστυχώς δεν συγκράτησες ούτε τίτλο, ούτε τον ζωγράφο. Κοιτώ τις πεδιάδες που εναλλάσσονται με βουνά, τα δέντρα με το γρασίδι. Βλέποντας το τοπίο θυμάμαι ένα πίνακα του Van Gogh που είχα δει στο Άμστερνταμ. Δεν συγκράτησα τον τίτλο του πίνακα αλλά τον θυμάμαι σαν να τον έχω μπροστά μου τώρα.

Ο ζωγράφος είχε «τοποθετήσει» με το πινέλο του ένα κλωνάρι ανθισμένης αμυγδαλιάς σε ένα απροσδιόριστο γαλαζο-πράσινο φόντο. Ο συνδυασμός των χρωμάτων είναι ασυνήθιστος αλλά ωραίος, δεν είναι όμως ο λόγος που μου έκανε αξέχαστο τον πίνακα. Δεν το κρύβω ότι η ιστορία αυτού του πίνακα ήταν ο λόγος που με έκανε να σταθώ και να τον κοιτάξω με περισσότερη προσοχή. Ο Vincent εμπνεύστηκε αυτόν τον πίνακα όταν πληροφορήθηκε τον ερχομό του πρώτου του ανιψιού (γιο του αδερφού του). Η χαρά για τη γέννηση αυτού του παιδιού ήταν τόσο μεγάλη που σκέφτηκε να την «σφραγίσει» με πινέλα, λάδι και πανί. Φυσικά το «κλαδί αμυγδαλιάς» ήταν και το δώρο που προσέφερε στον αδερφό του για τον ερχομό του νέου μέλους της οικογένείας του.

Ο πίνακας με συγκίνησε για τον παραλληλισμό της ανθισμένης αμυγδαλιάς με την πρώτη ανάσα ενός ανθρώπου στον κόσμο μας. Με πλημμύρισαν πολλά συναισθήματα μπροστά σ’αυτόν τον πίνακα. Δεν ήταν όμως συναισθήματα μητρότητας, ήταν κάτι άλλο... Ο καλλιτέχνης με τις πινελιές του έδωσε στη γέννηση κάτι από την άνοιξη. Αυτό ήταν που με συγκίνησε!

Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που πήγα στο Άμστερνταμ. Που τα θυμήθηκα όλα αυτά και γιατί;

Την απάντηση την γνωρίζω. Μέσα σε τρεις μέρες στην Αθήνα, επισκέφτηκα δυο αγαπημένα συγγενικά πρόσωπα που κυοφορούν για πρώτη φορά. Τα νέα μέλη (από το ίδιο σόι) αναμένονται περίπου τις ίδιες μέρες (σύμπτωση!!!). Βρισκόμουν τόσο κοντά στις δύο αυτές ψυχούλες (χαϊδεύοντας τις κοιλιές των μανάδων τους). Και όμως κάτι μας χώριζε. Τα μωρά ήταν ακόμη στη ζεστασιά της μήτρας, αναπόσπαστο κομμάτι της μάνας. Πλήρης άγνοια των μωρών για τον κόσμο μου και ανεπαρκής η μνήμη μου για τον δικό τους.

Ξαναγυρίζω στον πίνακα του Van Gogh, στα ροζόλευκα άνθη της αμυγδαλιάς... Χαίρομαι που θα αποκτήσω μια ακόμη πρώτη ξαδέρφη και ας πλησιάζω σε μερικά χρόνια τα «αντα». Χαίρομαι επίσης που η μεγάλη, πρώτη μου ξαδέρφη θα γίνει μητέρα ενός αγοριού. Ένα κοριτσάκι και ένα αγοράκι θα μεγαλώσουν την οικογένεια μας σε λίγες μέρες γεμίζοντας τους γονείς τους και εμάς με χαρά. Απλά εύχομαι….
Εύχομαι αυτή μου τη χαρά να μπορούσα να την εκφράσω στο τελάρο, όπως ο ζωγράφος. Να μπορούσα να συγκεντρώσω την ευτυχία, την γέννηση και την άνοιξη σ’ένα πίνακα! Τόσο συναίσθημα και τόσες σκέψεις σε μια μόνο εικόνα! Τι κρίμα να χρειάζεσαι τις λέξεις γιατί απλά δεν μπορείς να ζωγραφίσεις με επιτυχία αυτό που αισθάνεσαι; Πόσο πιο εύκολο θα ήταν εάν αυτή τη στιγμή βλέπατε τον πίνακα μου αντί να διαβάζετε αυτές τις γραμμές!!!

Πεταλούδα στο Μετρό

Θα μπορούσε να είναι τίτλος ταινίας ή μυθιστορήματος.
Πως είναι να συναντά κανείς ότι πιο αναπάντεχο;

Τι να σημαίνει μια πεταλούδα σε ένα σταθμό του μετρό;

Σαν σκηνή από ταινία ήταν εκείνο το μεσημέρι όταν περιμένοντας το Μετρό προς Σύνταγμα, στο Χαλάνδρι, είδα ξαφνικά κάτι να κινείται στο κενό των γραμμών. Η κίνηση δύο λευκών φτερών μου τράβηξε αμέσως την προσοχή. Με μια δεύτερη ματιά διέκρινα μια λευκοκίτρινη πεταλούδα να ίπταται σε μαύρο φόντο (το σκοτάδι της σήραγγας).
Το θέαμα ήταν τόσο ασυνήθιστο που τράβηξε αμέσως την προσοχή μου. Κοίταξα γύρω μου αλλά δυστυχώς κανείς δεν την είχε προσέξει. Γύρισα το βλέμμα μου στην πεταλούδα και σκέφτηκα ότι για μια ακόμη φορά, άλλη μια ευχάριστη λεπτομέρεια της καθημερινότητας για τους γύρω μου περνά απαρατήρητη.
Ακολούθησα με τα μάτια μου το πρώην κουκούλι…Μια πεταλούδα στη φύση είναι ότι πιο οικείο, μια πεταλούδα όμως στο Μετρό; Τόσα μέτρα κάτω από τη γή, χωρίς τροφή ανάμεσα σε σίδερα και μάρμαρα, η πεταλούδα έφερε ξαφνικά την άνοιξη ακόμη και μέσα στο Μετρό.
Σε δύο λεπτά το τρένο θα είναι στον σταθμό. Η τεχνολογία θα κλέψει την ‘παράσταση’ της φύσης. Κάτι όμως μαγικό έχει συμβεί… Πριν γεμίσει ο σταθμός με τον ήχο του τρένου, σκέφτομαι πως τελικά τίποτα δεν ξεφεύγει από την αλλαγή των εποχών. Ούτε καν οι κρύες μαρμάρινες επιφάνειες ενός σταθμού του Μετρό. Η άνοιξη είναι παντού, έχει ΄νικήσει’, ήρθε ακόμη και εδώ!

7 Μαΐου

Αχ, πως τρέχει ο χρόνος και περνάει ο καιρός...
σήμερα είναι η 127η μέρα του χρόνου, και όχι
μόνο η πρωτοχρονιά φαντάζει σαν να ήταν χθες
αλλά και η περσινή χρονιά στην Κατερμπουρία
μοιάζει τόσο κοντά όσο το προηγούμενο Σαββατοκύριακο!

05/05/05

New Year comes and goes...
But today is a special day
05/05/05
It happens only once in your
lifetime

(SMS που μου ήρθε απο μια φίλη απο το Abu Dhabi
και έχει δίκιο!)

Experience

Experience is the name everyone gives to their mistakes...

Oscar Wilde

Ποίηση...

Τι είναι η ποίηση;
Μπορεί να γίνει ο κάθε ένας μας ποιητής ή λογοτέχνης;
Τελικά τι πουλάει..το ταλέντο, το image, τα "κονε";

Εγώ είμαι ύπερ του ταλέντου φυσικά αλλά πότε και που θα το ανακαλύψει...και ποιός;

Συμφωνώ με τον John Keats πάντως ---->
If poetry comes not as naturally as leaves to a tree it had better not come at all. (Letter to John Taylor 1818)

Ας μην προσπαθούμε να γίνουμε όλοι καλλιτέχνες. Αν μας έρθει η έμπνευση φυσικά, έχει καλώς... αλλιώς αφήστε το ρε παιδιά, μην το παιδεύετε! Η ποίηση (ή η έμπνευση) πρέπει να έρχεται στον καλλιτέχνη τόσο φυσικά όσο τα φύλλα στο δέντρο!!!

Perfect men...

Perfect numbers like perfect men are rare...

Descartes

Χαμένα όνειρα

«Εύχομαι να έχεις ότι ονειρευόσουν. Που πάνε τα όνειρα που δεν εκπληρώνονται; Κάπου πρέπει να πηγαίνουν. Νομίζω τελικά ότι τα όνειρα είναι μια δικαιολογία. Μια μεγάλη δικαιολογία, μια δικαιολογία για να ζεις! Είναι μια νοσταλγική ματιά σε ότι δεν κάναμε.»

Piedras (Ιστορίες παπουτσιών)

Η εκπαίδευση του Pedro

Με την ταινία του La mala educacion (Κακή Εκπαίδευση) ο Πέδρο Αλμοδόβαρ μιλά χωρίς ενδοιασμούς για την Ισπανία του Φράνκο, για την εποχή μετά την δικτατορία στη χώρα του και για τα σκοτεινά αντικείμενα του πόθου των ηρώων του.
Έχοντας αφιερώσει ολόκληρη διπλωματική στην ταινία του Almodovar Μίλα της, όχι μόνο ανυπομονούσα για το επόμενο βήμα του αλλά ήταν ευχαρίστησή μου να γράψω κάτι γι'αυτο.( Ορίστε τι έγραψα λοιπον για το site www.cinephilia.gr)

Αφήνοντας πίσω το μελόδραμα Μίλα της, η πιο πρόσφατη ταινία του διάσημου πλέον Ισπανού σκηνοθέτη θυμίζει περισσότερο τις ταινίες της πρώτης περιόδου της καριέρας του. Οι πιστοί του οπαδοί θα διαπιστώσουν με χαρά ότι η La Mala Educacion αν και δραματική ταινία έχει ορισμένες ατάκες και καταστάσεις που παραπέμπουν στις πρώτες ταινίες του Αλμοδόβαρ. Ο λόγος για τον οποίο συναντάμε ομοιότητες (π.χ το χιούμορ και το κιτς) ίσως είναι ότι το "παρόν" της ταινίας εκτυλίσσεται στο 1980, δεκαετία κατά την οποία ο Αλμοδόβαρ έδωσε τα πρώτα δείγματα σκηνοθεσίας και ήταν φυσικά εμπνευσμένος από το κλίμα της εποχής.

Έχοντας λοιπόν το άρωμα της δεκαετίας του '80 ξεκινά η ιστορία δύο φίλων, του Ιγκνάθιο (Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ) και του Ενρίκο ( Φελε Μαρτίνεζ). Οι δύο άντρες γνωρίζονται από παιδιά καθώς πήγαιναν στο ίδιο αυστηρό καθολικό σχολείο επί εποχής Φράνκο. Έχουν να ειδωθούν από τότε. Σε μια ελεύθερη πλέον Ισπανία ο Ιγνάθιο είναι ηθοποιός σε μικρές παραγωγές και ο Ενρίκο σκηνοθέτης σε αναζήτηση σεναρίου για την επόμενη ταινία του. Ο Ιγκνάθιο επισκέπτεται τον φίλο και πρώτο του έρωτα Ενρίκο μετά από χρόνια για να του δώσει ένα σενάριο που έγραψε ο ίδιος και μιλά για την ζωή του όντας μαθητής στο έλεος του παιδόφιλου Πατέρα Μανόλο. Το σενάριο αναστατώνει τον Ενρίκο καθώς φέρνει πίσω αναμνήσεις που πίστευε πως είχε ξεχάσει. Παρόλα αυτά ο νεαρός σκηνοθέτης πείθεται να γυρίσει την ταινία και μάλιστα με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Ιγκνάθιο! Οι δύο άνδρες θα συνδεθούν ερωτικά άνευ αναστολών αλλά το μυστικό της ταυτότητας του Ιγκνάθιο θα ανατρέψει τις ισορροπίες φέρνοντας στο φως κάτι φοβερό.
Ο Αλμοδόβαρ είναι σαν να χαμογελάει ειρωνικά στους θεατές του. Ενώ χαρακτηρίζεται από πολλούς ως σκηνοθέτης γυναικών, συνεχίζει κατά μια έννοια αυτό που ξεκίνησε με το Μίλα της. Βάζει δηλαδή τις γυναίκες στην άκρη τοποθετώντας τους άντρες στο κέντρο των ιστοριών του. Έτσι στην La Mala Educacion οι γυναίκες είναι ελάχιστες, σχεδόν απούσες. Η γυναικεία όμως φύση κατά έναν περίεργο τρόπο είναι ακόμα εκεί, παρούσα μέσα από τους ανδρικούς χαρακτήρες της ιστορίας. Με άλλα λόγια η θηλυκότητα παρουσιάζεται απλά ως μια μάσκα, ένας ρόλος που παίζεται και από άνδρες εξ ίσου πετυχημένα. Η ερμηνεία του Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ ως τραβεστί-φαμ φαταλ είναι μοναδική και ο θεατής εύκολα ξεχνά ότι πίσω από το μαικ απ και τις περούκες κρύβεται ένας άντρας.
Στο προσκήνιο της ταινίας μαζί με την ιστορία των δυο φίλων/εραστών βρίσκεται βέβαια και η πολυσυζητημένη ιστορία της κακοποίησης νεαρών αγοριών στα καθολικά σχολεία, κατά την δικτατορία του Φράνκο. Για να μας παρουσιάσει την δεκαετία του '70 ο Αλμοδόβαρ διαλέγει αντί για flashbacks (τεχνική που είχε χρησιμοποιήσει αρκετά στο Μίλα της) την τεχνική της "ταινίας μέσα στην ταινία". Έτσι παράλληλα με το τώρα των χαρακτήρων (1980) παρακολουθούμε το παρελθόν τους(δεκαετία του '70) καθώς το βλέπουμε δραματοποιημένο στα πλαίσια της ταινίας La Visita που σκηνοθετεί ο Ενρίκο σε σενάριο του Ιγνάθιο. Η τεχνική αυτή δεν είναι τυχαία εάν σκεφτούμε τις συνέπειές της. Η "ταινία μέσα στην ταινία" δημιουργεί την αίσθηση της αποστασιοποίησης του θεατή από τα γεγονότα που βλέπει. Λειτουργεί όμοια με τις τεχνικές που είχε αναπτύξει ο Μπρεχτ για το θέατρο του, καθώς στόχευε σε ένα κοινό που να σκέφτεται τα όσα βλέπει και να προβληματίζεται για την πολιτική κατάσταση της εποχής, παρά να νιώθει συμπάθια για τον ήρωα που υποφέρει. Ο Αλμοδόβαρ προφανώς κινούμενος σε αυτόν τον άξονα ζητά σκεπτόμενους θεατές να κρίνουν μόνοι τους τα σκάνδαλα της καθολικής εκκλησίας και όχι να σταθούν απλά στο δράμα του κακοποιημένου παιδιού και να λυπηθούν τον πρωταγωνιστή. Προκειμένου λοιπόν να προκαλέσει την κριτική ματιά του θεατή, ο Ισπανός σκηνοθέτης δεν διστάζει ούτε να μετακινήσει μπροστά στην κάμερα το σκηνικό όπου εξελίσσεται η La Visita δείχνοντας ξεκάθαρα πως αυτό που παρακολουθούμε είναι απλά μια ταινία. Σαν να φωνάζει "Μην δακρύζετε, σκεφτείτε!".
Η "ταινία μέσα στην ταινία" παίζει και έναν ακόμη σημαντικό ρόλο. Το ότι παρακολουθούμε δύο ταινίες σχετίζεται με το θέμα της δυαδικότητας (του duality) που κυριαρχεί σε όλη την ταινία και έχει σαν αποτέλεσμα την αρμονία μεταξύ μορφής και περιεχομένου. Έτσι βλέπουμε να υπάρχει το παρόν και το παρελθόν, οι πιστοί και οι άπιστοι, το κακό και το καλό, το θύμα και ο θύτης, η αλήθεια και το ψέμα, οι αθώοι και οι ένοχοι, μα πάνω από όλα η ανθρώπινη φύση διχασμένη ανάμεσα σε δύο φίλα. Οι χαρακτήρες της La Mala Educacion αναμφισβήτητα αφήνουν πίσω τους πολλά ερωτηματικά. Έχουν κατά κάποιο τρόπο διπλό ρόλο. Ο Ιγνάθιο μεταμορφώνεται σε τέρας όσο ξετυλίγεται το κουβάρι της αφήγησης. Θέλει να τον φωνάζουν Άνχελ ως το καλλιτεχνικό του όνομα και όταν φανερώνεται η πραγματική του ταυτότητα φαίνεται και η πραγματική του φύση, η διχασμένη του προσωπικότητα. Είναι ένας άνδρας που δεν διστάζει να κοιμάται και με τα δύο φύλα ή να παριστάνει κάποιον άλλο προκείμενου να κερδίσει αυτό που θέλει. Είναι ο θύτης και θύμα του ο Ενρίκο. Ο τελευταίος αν και σκηνοθέτης παίζει συχνά το ρόλο απλού θεατή καθώς μαθαίνει σταδιακά την αλήθεια για τον παιδικό του φίλο. Τίποτα στην ιστορία δεν θεωρείται δεδομένο και η αλήθεια σοκάρει, ο θύτης γίνεται θύμα και το πρώην θύμα, θύτης.
Το σενάριο είναι πρωτότυπο αλλά στην βάση του βρίσκουμε γνωστά θέματα όπως το πάθος, την εκδίκηση, τον ομοφυλόφιλο έρωτα, την ανάγκη του να αγαπάς και να αγαπιέσαι και ας ξέρεις ότι το αντικείμενο του πόθου σου είναι ψεύτικο. Κάτω από τους χαρακτήρες του Ενρίκε και του Ιγκνάθιο αν κοιτάξουμε προσεκτικά μπορούμε να διακρίνουμε εκείνους του Σκότι και της Μαντλίν στο Vertigo του Χίτσκοκ. Ο Αλμοδόβαρ έχει δηλώσει φαν του Χίτσκοκ και ακόμη και οι τίτλοι στην αρχή της La Mala Educacion μαζί με το βιολί που ακούγεται θυμίζουν εκείνους του Psycho. Όσον αφορά το Vertigo, ο Ενρίκε ποθεί έναν "ψεύτικο" Ιγκνάθιο ο οποίος μονίμως προσποιείται τον κανονικό, όπως ο Σκότι ξεγελιέται και ερωτεύεται μια "ψεύτικη" Μαντλίν που συνέχεια υποκρίνεται. Και οι δύο χαρακτήρες Ενρίκε και Σκότι είναι ερωτευμένοι με ένα άτομο που δεν υπάρχει (η Μαντλίν είναι δημιούργημα φαντασίας και ο Ιγκνάσιο έχει πεθάνει).
Αυτοβιογραφική ή όχι, από όποια πλευρά και αν δει ο θεατής την "Κακή Εκπαίδευση" ίσως είναι το πιο ολοκληρωμένο έργο του Αλμοδόβαρ μέχρι στιγμής. Αρμονία χρωμάτων, με επικρατέστερα το κόκκινο και το πορτοκαλί, προσεγμένο σάουντρακ και αργή κίνηση σε ορισμένα πλάνα, ο σκηνοθέτης αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πως έχει τον απόλυτο έλεγχο στο πλατό και είναι ικανός και για ακόμη περισσότερα.

Λονδίνο 29/05/2004

Άλφρεντ Χίτσκοκ

Excessive eating can be a defence mechanism against loneliness.
I am the living proof of it!

(Το υπερβολικό φαγητό μπορεί να είναι μηχανισμός άμυνας ενάντια στη μοναξιά.
Είμαι η ζωντανή απόδειξη!)

Υ.Γ : Ο πατέρας των θρίλερ και του σασπένς φοβόταν το σκοτάδι και τη μοναξιά. Τελικά κάποιοι φόβοι μπορεί να είναι πολύ inspiring!

Tι είδαμε...τι χάσαμε...PART 4

Το Χωρίς Αναστολές το είδατε; Ο original τίτλος της ταινίας στα Αγγλικά είναι Wicker Park (από το πάρκο το οποίο ήταν meeting point για τους 2 εραστές) αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος προσπαθεί να μας παραπλανήσει (βλ. αφίσα σε συνδυασμό με τον «πονηρό» τίτλο). Η αναζήτηση μιας χαμένης αγάπης είναι το θέμα του Wicker Park…familiar ε; Πραγματικά δεν πρόσεξα πως πήγε σε εισιτήρια στη χώρα μας, εμένα πάντως μου άρεσε…τουλάχιστον κράτησε το ενδιαφέρον μου αμείωτο. Το μοντάζ της ταινίας και η σκηνοθεσία είναι αρκετά καλά. Εξάλλου στη μη ευθύγραμμη σειρά των γεγονότων χρωστά το σασπένς της. Το πριν, το τώρα και το μετά, μπερδεύονται συνεχώς και μόνο προς το τέλος μαθαίνουν θεατής και πρωταγωνιστής την αλήθεια. Και κάτι ακόμα…εκεί που φαίνεται προβλέψιμη η εξέλιξη, εκεί ανατρέπονται όλα. Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο διότι θα σας μπούν ιδέες και δεν κάνει, καλό είναι να την δείτε χωρίς να ξέρετε πολλά ;-)

Η αγάπη πάντως δεν είναι το μόνο πράγμα που αναζητείται στο σινεμά (ευτυχώς…) Ταινία με θέμα την αναζήτηση/ απόκτηση ενός κοστουμιού έχετε δει; Το κοστούμι για μένα ήταν η πρώτη ταινία με τέτοια παράξενη αναζήτηση. Μια παρέα αγοριών σκαρφίζονται τα πάντα προκειμένου να αποκτήσουν ένα κοστούμι. Στην περίπτωσή τους τα ράσα κάνουν τον παπά και φορώντας τα καινούργια ρούχα ανεβαίνουν στην εκτίμηση των γύρω τους και κυρίως του γυναικείου πληθυσμού. Το κοστούμι είναι ένα και έτσι το φορούν εναλλάξ! Παράλληλα βλέπουμε τις προσπάθειες των φίλων για επιβίωση κάτω από άθλιες συνθήκες στο μικρό τους χωριό κάπου στη Ρωσία.

Στη μεγάλη οθόνη βέβαια δεν κυριαρχούν μόνο οι ανδροπαρέες αλλά κατά καιρούς βλέπουμε και σόλο καριέρες όπως αυτή του περίφημου Άλφι! Κορίτσια μην τρελαίνεστε, ο Τζουντ Λο ένας απλός άνθρωπος είναι όπως τόσοι άνδρες γύρω μας lol. Ο ήρωας που υποδύεται, ο Alfie δηλαδή, όχι μόνο δεν έχει παρέες αλλά και τον μοναδικό φίλο που έχει του την φέρνει με τον χειρότερο τρόπο= π***** την γυναίκα της ζωής του! (Και όχι μόνο αυτό…) Τι να σκεφτεί λοιπόν κανείς για αυτόν τον ήρωα, έναν Englishman in USA, γόης (είναι ή το παίζει;) που αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα; Καρδιοκατακτητής, αθεράπευτος γυναικάς, πλησιάζει ότι θυλικό βρει, ανεξαρτήτου φυλής και ηλικίας. Δεν τον λυπήθηκα καθόλου γιατί δεν με έπεισε για το ότι ερωτεύεται πραγματικά (κάπου προς το τέλος ) ούτε για το ότι αναθεωρεί της απόψεις του περί σχέσεων κτλπ. Σε όσες γυναικείες υπάρξεις αναστέναξαν εκείνη τη μέρα στο σίνεμα ένα σας λέω «Θα θέλατε έναν τέτοιο άντρα…με αυτό τον χαρακτήρα… μήπως να το ξανασκεφτόσασταν;»

Έμνευση της στιγμής

Γιατί να ζηλεύεις κάτι
αν δεν κάνεις το παραμικρό
για να τ' αποκτήσεις;

Υ.Γ : έμπνευση της στιγμής καθώς έβλεπα
γυμνασμένα κορμιά σε καλοκαιρινή διαφήμηση
;-) ΟΧΙ δεν τα ζηλεύω!

Tι είδαμε...τι χάσαμε...PART 3

Για τους λάτρεις των ταξιδιών προτείνω ανεπιφύλακτα το Diarios de Motocicleta (Ημερολόγια μοτοσικλέτας). Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο του Τσε Ημερολόγια Μοτοσικλέτας Latinoamericana και στις αναμνήσεις του 81χρονου σήμερα φίλου του Αλμπέρτο Γρανάδο.
H ιστορία: το 1952, λίγα χρόνια πριν αρχίσει την πολιτική του δράση και βαπτιστεί «Τσε» («φίλος» στα Αργεντίνικα), ο Ερνέστο αποφασίζει να ταξιδέψει σε όλη τη Νότιο Αμερική. Στα 23 του λοιπόν, φοιτητής ιατρικής, σχεδιάζει με τον καλύτερό του φίλο Αλμπέρτο να καλύψουν 8000 χλμ σε τέσσερις μήνες. Μοναδικό τους όχημα η παλιά Βρετανική μοτοσικλέτα του Αλμπέρτο. Στόχος τους να γνωρίσουν μια χώρα. Κοινό τους σημείο το ανήσυχο πνεύμα και η αναζήτηση της περιπέτειας. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού οι δύο φίλοι θα διασκεδάσουν, θα φλερτάρουν, θα προβληματιστούν και θα έρθουν αντιμέτωποι με πολλά απρόοπτα. Η μαγεία του καινούργιου θα τους εντυπωσιάσει και ταυτόχρονα θα τους «ανταμείψει». Όταν το ταξίδι φτάσει στο τέλος του, η ίδια εμπειρία θα έχει επηρεάσει διαφορετικά τον καθένα τους.
Αξίζει την προσοχή σας γιατί δίνει βάθος στους χαρακτήρες και στην πορεία προς την ενηλικίωσή τους. Επίσης, η εκπληκτική φωτογραφία των μαγευτικών τοπίων της Νοτίου Αμερικής, καθώς και το σάουντρακ, θα σας γοητεύσουν! Ο Μεξικανός ηθοποιός Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, νέος , ωραίος ενσαρκώνει με μεγάλη επιτυχία τον Ερνέστο Γκεβάρα. Βρήκα συγκινητική τη στιγμή που οι δρόμοι των δυο φίλων χωρίζουν. Με έπεισε ότι κάποιες φιλίες είναι σαν δυο γραμμές που απλώς βαδίζουν παράλληλα για ένα διάστημα και μετά «χάνονται» (το έχω ζήσει κιόλας …). Το tag line της ταινίας ‘Let the world change you before you change the world!’.

Από τη Νότιο Αμερική μεταφερθήκαμε φέτος στη Μ. Βρετανία για να παρακολουθήσουμε την ιστορία της Βερα Ντρέικ στην ταινία Το Μυστικό της Βέρα Ντρέικ (Vera Drake). Αν δεν την έχετε δει σίγουρα κάτι θα έχετε ακούσει γι αυτή (έστω τον τίτλο της βρε παιδιά! Η πρωταγωνίστριά της ήταν και υποψήφια για το όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου…Λοιπόν, η Βέρα είναι μια χαμογελαστή, καλοσυνάτη σαραντάρα που ζει μια ήσυχη ζωή στο Λονδίνο του ’50. Κανείς δεν μπορεί να μαντέψει το ένοχο μυστικό της αλλά ούτε και η ίδια μπορεί να προβλέψει τις συνέπειες των πράξεών της. Η κ. Ντρέικ βοηθά με αυτοσχέδια μέσα νεαρές γυναίκες να αποβάλλουν. Κοινώς γίνεται συνένοχη σε εκτρώσεις! Αθώα ή ένοχη, η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη διότι η Βέρα είναι πεπεισμένη ότι κάνει «το καλό» αφού οι κοπέλες που βοηθά δεν έχουν την οικονομική άνεση να επισκεφτούν κάποιο γιατρό. Η Βέρα όμως δικάζεται και έτσι η κοινωνική ανισότητα της Αγγλίας κριτικάρεται ξεκάθαρα από τον δημιουργό της ταινίας. Ο Λι καθιστά σαφές ότι οι γιατροί της εποχής προχωρούσαν σε εκτρώσεις (στους κύκλους της υψηλής κοινωνίας) έχοντας ως δικαιολογία την διαταραγμένη ψυχολογία της εγκύου, πράγμα που δεν ίσχυε φυσικά αλλά ήταν αρκετό για να τους καλύψει νομικά. Η καλόψυχη Βέρα όμως που δεν πήρε ούτε penny για τις υπηρεσίες της πρέπει να περάσει από δίκη...Τα συμπεράσματα δικά σας!

Tι είδαμε...τι χάσαμε...PART 2

Α! Είδα και το Ο κύριος Ιμπραήμ και τα λουλούδια του Κορανίου! Ωραία ιστορία και κάτι πέρα από τα συνηθισμένα επιτέλους! Η ιστορία έχει ως εξής: ένας teenager εγκαταλείπεται από τον πατέρα του και δένεται συναισθηματικά με ένα μουσουλμάνο παντοπώλη της γειτονιάς (Ομάρ Σαρίφ). Ο τελευταίος μη έχοντας οικογένεια υιοθετεί τον νεαρό και ταξιδεύουν ως την Κωνσταντινούπολη (το τέλος δεν σας το λέω!!!).

Και από το μελό περνάμε στο μιούζικαλ (φέτος κινηματογραφικά είχαμε όλα τα καλά). Τι άλλο; The Phantom of the Opera Αγγλιστί ή αλλιώς Το Φάντασμα της Όπερας. Εντυπωσιακό! Τόσο που μετάνιωσα που δεν το είδα στο Λονδίνο, live on stage και αντ’αυτού επέλεξα τότε το Chicago…Προσεγμένη δουλειά, ωραία σκηνικά, ωραίες φωνές και το θέμα του πάντα επίκαιρο: Η εξουσία στην τέχνη…τελικά σε ποιόν ανήκει το ταλέντο; Σ’αυτόν που το έχει ή που το ανακαλύπτει; Και από όλα αυτά φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει ο έρωτας! Έχοντας τα βασικά στοιχεία μιας ιστορίας που πουλάει (ίντριγκα, δόξα, καταξίωση, ομορφιά, ασχήμια και σασπένς) είναι εύλογο το ότι «ανεβαίνει» κάθε χρόνο, πάνω από μια δεκαετία και με μεγάλη επιτυχία σε κεντρικό θέατρο του Λονδίνου.

Tι είδαμε...τι χάσαμε...PART 1

Καθώς πλησιάζει το καλοκαιράκι πιστεύω πως ήρθε η ώρα του κινηματογραφικού απολογισμού της χρονιάς…
Ξεκινάμε λοιπόν…

[αν και από τον Σεπτέμβρη που τελείωσα το Μεταπτυχιακό μου on Film Studies η συχνότητα παρακολούθησης ταινιών έπεσε αρκετά (λόγω ελληνικών υποχρεώσεων)…ε, τουλάχιστον 80+ ταινίες τις είδα μέχρι στιγμής]

Ξεκινώ με την ταινία Natalie γιατί μου έμεινε καημός που δεν το είδα στο Λονδίνο αλλά στην Ελλάδα σε DVD…Η ιστορία μιας παντρεμένης γυναίκας (Φανύ Αρντάν) που στήνει ένα ‘κόλπο’ για να δει εάν ο σύζυγός της ( Ζεράρ Ντεπαρτιέ) την απατά. Το δόλωμα δεν είναι άλλη από την αισθησιακή Εμανουέλ Μπεάρ…Δεν θα αποκαλύψω εάν ο πτωχός σύζυγος ‘τσιμπάει’ θα αποκαλύψω όμως ότι ήταν πιο λίγη η ταινία από όσο περίμενα παρόλο που οι ερμηνείες ήταν καλές, there was something missing!

Και ύστερα ήρθαν οι Νύφες…πολύς ντόρος βρε παιδία. Δεν λέω πως όλα όσα γράφτηκαν και ειπώθηκαν για αυτή την ταινία δεν στέκουν αλλά basta! Ίσως βέβαια όλα οφείλονται στο γεγονός ότι η ταινία είχε κάτι από Αγγελόπουλο αλλά σε πιο γρήγορους ρυθμούς…κάτι που την έκανε πιο προσιτή στο ευρύτερο κοινό. Έτσι, ελληνική ιστορία, κουλτούρα, ψαγμένα(;) πλάνα, Martin Scorsese, αμερικανός πρωταγωνιστής, ωραίο σάουντρακ κάπου δέσανε… Μέσα στο ελληνικό pizza movie φυσικό είναι βεβαίως ο παραδοσιακός μουσακάς της μαμάς (βλ. Βούλγαρη) να κάνει την διαφορά και να γεμίσει τα ταμεία.

Νυφούλα όμως δεν ντύθηκε μόνο η Νίκη αλλά και η Μρίτζετ Τζόουνς. Απήλαυσα το Bridget Jones: edge of reason στην Αγγλία, στο Canterbury του Kent τον Νοέμβρη(με την καλή μου φίλη από την Κύπρο Μαριλίζ!!!). Ευχάριστη ταινία, γέλασα, αλλά δεν σας κρύβω ότι παραμένω φάν της πρώτης ταινίας περισσότερο…Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι η πρώτη φόρα (όσον αφορά ταινίες τουλάχιστον…) είναι συνήθως και η καλύτερη.(της Μαριλίζ βέβαια της άρεσε καλύτερα το Part 2 more)

Και από την Ρενέ περνάμε στην Νικόλ…Η Κίντμαν βρέθηκε άφωνη όταν μια μέρα χτύπησε την πόρτα της ένας ανήλικος πιτσιρικάς λέγοντας της πως είναι ο νεκρός της σύζυγος. Όλα αυτά βέβαια στην σφαίρα της φαντασίας και αν σας ενδιαφέρει το θέμα δείτε το Birth και θα σας λυθούν οι απορίες. Ομολογώ πως με ‘έστειλε’ η ταινία όχι γιατί η μετενσάρκωση είναι κάτι καινούργιο για τα κινηματογραφικά δρώμενα ως θέμα, αλλά για τον περίεργο αισθησιασμό που ‘βγάζει’ η Κίντμαν απέναντι σε ένα δεκάχρονο αγοράκι…Ε, λίγο το ένα λίγο το άλλο…ήταν και το μελαγχολικό Λονδίνο (ευτυχώς η βροχή σταμάτησε πριν βγούμε από το cinema γιατί της Μαριλίζ δεν της άρεσε και τόσο και αν ήταν & η βροχή...θα με έριχνε στον Τάμεσυ!!!) θα την θυμάμαι εκείνη την βραδιά.

Α! Μια που είπα αγοράκι…πως σας φάνηκαν κυρίες μου τα αγοράκια στο Ocean’s 12; Ο ένας καλύτερος από τον άλλο, και μεγάλη ποικιλία…έτσι για να βολεύονται όλα τα γούστα…από baby face – με Μπραντ –μέχρι γκρίζους κροτάφους – με Τζόρτζ. Όσο για τους άνδρες που ενίσχυσαν τις πωλήσεις της ταινίας δεν βγήκαν χαμένοι. Αρκετό σασπένς, Κάθριν Ζήτα Τζόουνς – με ανανεωμένο λουκ- και η pretty woman Τζούλια Ρόμπερτς.

Από τον ocean πάμε στη mar ( θάλασσα στα Ισπανικά) και για την ακρίβεια στην ταινία Mar Adentro (‘Η θάλασσα μέσα μου’). Ο γνωστός από το θρίλερ The others Ισπανός σκηνοθέτης Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, διηγείται την πραγματική ιστορία ενός τετραπληγικού άνδρα. Ο Ραμόν επιθυμεί να δώσει τέλος στη ζωή του και η σκέψη του θανάτου όσο αντιφατικό και αν φαίνεται του δίνει τη δύναμη να υπομένει την κατάστασή του. Η αναπηρία του όμως, καθώς και η στάση της οικογένειάς του προς την ευθανασία στέκονται εμπόδιο. Έτσι ο δρόμος προς την ελευθέρια του να αποφασίζεις εσύ πότε θα θέσεις τέρμα στο προσωπικό σου μαρτύριο φαντάζει μακρύς για τον Ραμόν. Τελικά όμως πολλές φορές το θαύμα γίνεται τη στιγμή που παύεις να ελπίζεις. Αν κάποιος με ρωτούσε ‘να την δω, να μην την δω…;’ δεν θα ήξερα τι να απαντήσω…Το θέμα της ευθανασίας είναι δύσκολο από μόνο του, πόσο μάλλον όταν το βλέπεις στο πανί. Ευτυχώς αν και είναι συγκινητική ταινία δεν καταντά μελό! Αν μου άρεσε…ΝΑΙ μου άρεσε!

Κάτι που δεν μου άρεσε (και λυπάμαι που το γράφω έτσι απλά) είναι το Sideways (Πλαγίως). Κρίμα, γιατί όσα λέγονταν για την ταινία του ελληνικής καταγωγής Πέιν με είχαν προετοιμάσει για μια θέαση μοναδική. Απογοητεύτηκα! Θα μου πεις, τη στιγμή που ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος μας έχει χαρίσει φοβερές στιγμές πόση διαφορά να κάνει το Πλαγίως ως μια ιστορία δύο κολλητών που ξεκινούν ένα road trip με σκοπό να γευτούν διάφορα κρασιά. Από ότι φάνηκε πάντως η ταινία είχε περισσότερη απήχηση στον ανδρικό πληθυσμό (να οι ευκαιρία σας τώρα φίλοι άνδρες να εκφράσετε την άποψή σας…περιμένω).

Οι αναμνήσεις...

'' Όλο το πρόβλημα ήταν πως να σκοτώσω την ώρα μου και δεν ένιωθα πια ανία από τη στιγμή που έμαθα να θυμάμαι...Τότε συλλογίστηκα πως ο άνθρωπος που είχε ζήσει μόνο μια μέρα θα μπορούσε να ζήσει χωρίς κόπο εκατό χρόνια στην φυλακή. Θα είχε αρκετά πράγματα να θυμάται και να μην βαρεθεί. Ήταν ένα πλεονέκτημα αυτό.''

Αλμπέρ Καμύ (Ο Ξένος)

Αλήθεια μπορεί τελικά κάποιος να ζεί στην απομόνωση και να επιβιώνει ανατρέχοντας στο παρελθόν και μάλιστα σε μια μόνο μέρα; Πόση δύναμη για ζωή μπορεί να αντλήσει κάποιος από τις αναμνήσεις του; Σίγουρα οι αναμνήσεις μας, μας γεμίζουν με μια περίεργη ασφάλεια γιατί ότι θυμόμαστε το έχουμε ζήσει. Το μέλλον μόνο να το ονειρευτούμε μπορούμε. Έτσι τελικά αυτό που πραγματικά μας ανήκει είναι το παρελθόν! Οι ευχάριστες ή δυσάρεστες αναμνήσεις μας είναι κομμάτι του ευατού μας, συνθέτουν την προσωπικότητα μας. Βέβαια είναι πολλοί αυτοί που θέλουν να διαγράψουν τα μελανά σημεία της ζωής τους αλλά προσωπικά δεν βρίσκω τον λόγο. Οι δύσκολες στιγμές είναι που σε ωριμάζουν και διαμορφώνουν την στάση ζωής σου γενικότερα. Όσο για την άποψη του Καμύ σχετικά με το παρελθόν διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις...

Μπορούμε τελικά να σώσουμε τις αναμνήσεις μας από το πέρασμα του χρόνου με το να τις ανακαλούμε συχνά αλλά μόνοι μας ; Ο Καμύ πιστεύει πως ναι, δίνοντας έμφαση στην δύναμη του νου ως μηχανή του χρόνου που σε πηγαίνει πίσω, προσφέροντάς σου ‘υλικό προς επεξεργασία’ μέσα στο σκοτάδι της φυλακής.

Πόσο ζωντανή μπορεί να κρατηθεί όμως μια ανάμνηση στο μυαλό ενός ατόμου εαν αυτός δεν έχει τη δυνατότητα να την μοιραστεί με άλλους; Ένας άλλος αγαπημένος μου συγγραφέας ο Μίλαν Κούντερα, τονίζει τον καθοριστικό ρόλο που παίζουν οι φίλοι στην διατήρηση των αναμνήσεών μας. Κατά τη γνώμη του ο πιο σημαντικός ρόλος των φίλων στη ζωή μας είναι ότι μας βοηθούν να κρατήσουμε τις αναμνήσεις μας ζωντανές. Αναλογιστήκατε ποτέ πώς θα ήταν αν τα μισά γεγονότα της ζωής σας τα είχατε περάσει μόνοι; Πιστεύετε ότι θα τα θυμόσασταν; Για μένα αμφιβάλω...

Οι φίλοι είναι εκείνοι που με την πρώτη ευκαιρία αρχίζουν τα ‘θυμάσαι πέρυσι τέτοιο καιρό που ήμασταν…’ κτλπ, και έτσι επανέρχονται στο μυαλό μας διάφορες καταστάσεις. Έτσι στην ουσία οι φίλοι μας είναι ο καθρέφτης των αναμνήσεών μας. Εγώ, παρόλο που δεν προσκολούμαι αποκλειστικά στο παρελθόν, το βρίσκω πολύ ευχάριστο να συναντιέμαι με καλούς φίλους και να σκαλίζουμε το κοινό μας παρελθόν. Να θυμόμαστε πρόσφατα ή παλαιότερα περιστάτικα... να αλληλοσυμπληρώνουμε το παρελθόν μας!!!Είναι ότι καλύτερο για να διασώσουμε τις μικρές ή μεγάλες μας στιγμές!!!!!!!!!

Πιστοί μου οπαδοί...

Πιστοί μου οπαδοί κάντε υπομονή!
Δεν σας ξεχνώ, απλά δεν περνώ απο δώ!
Δώστε μου λίγο χρόνο, να γράψω θέλω μόνο!

ΥΓ Πολύ σύντομα κοντά σας με ποικιλία θεμάτων!!!

Η cinematia!

For my dear non-Greek friends

Hello everyone!

it's cool to be able to share your thoughts with your friends isn't it?
Well, this is a brief note in order to welcome u to my first blog...
you can read all my postings (i'll try and post them in English too...)
and add your comments! Let's share our thoughts abt a variety of
things!

hope to hear from u soon!

kisses
cineMATiA

H ζωή στο (internet) ειναι ωραία...

Χαιρετώ όλους όσους περνούν από εδώ (είτε τυχαία είτε σκόπιμα ;-)
Ελπίζω να βρείτε το blog μου ενδιαφέρον...από εδω θα ξεκινήσουν όλα...
Ελπίζω μαζί να φιλοσοφήσουμε, να προβληματιστούμε...να δούμε το σινεμά
και τη ζωή αλλιώς...

Το όνομα 'cinematia' προδίδει το μεγάλο μου μεράκι...
το cinema...
φιλοδοξώ λοιπόν να σας ενημερώνω επι του θέματος (μια που το εχω σπουδάσει)
Δεν περιοριζόμαστε όμως στον κινηματογράφο...feel free λοιπόν to comment οn anything!

Φιλικά
η cinematia ;-)