Το ξαναείδα χθες μετά από δύο χρόνια (συνήθως δεν χάνω ευκαιρία να ξαναδώ ταινία on TV…). Μπορώ να πω ότι φέτος, αποστασιοποιημένη από το Kill Bill vol 1 είδα την συνέχειά του με άλλο μάτι. Ενώ δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα τα action films, είχα απολαύσει την superwoman που ενσάρκωσε η Uma Thurman με μεγάλη επιτυχία στην πρώτη ταινία. Εκείνη την χρονιά έμελλε να δω (έτσι για την ιστορία) και το Spiderman και βλέποντας το δημιούργημα του Q.Tarantino είπα «να και το κάτι άλλο επί της οθόνης».
Δεν είμαι φανατική Ταραντινική αλλά η ταινία έμελλε να γράψει την μικρή/μεγάλη της ιστορία και να συζητηθεί, γιατί είχε την σφραγίδα του σκηνοθέτη της εμφανέστατη. Η μουσική, ο ρυθμός, και το ειρωνικό χιούμορ που βρίσκει κανείς στους διαλόγους συνθέτουν ένα περίεργο παζλ που τελικά βγάζει την ταινία νικητή ανάμεσα σε παλαιότερες του είδους. Και ποιου είδους θα μου πείτε; Πόσο εύκολο είναι να κατηγοριοποιηθεί αυτή η ταινία; Άλλοτε θυμίζει μελό, άλλοτε θυμίζει ταινία Bruce Lee, άλλοτε ταινία Σαμουράι και πάει λέγοντας.
Το vol 2 την πρώτη φορά δεν μου άρεσε ιδιαίτερα διότι έχοντας πρόσφατο το vol 1 θα προτιμούσα να έβλεπα την πρωταγωνίστρια και πάλι ατρόμητη και κάθετη με τους εχθρούς της, πάντα σε θέση ισχύος. Ενώ ήξερα ήδη από τα ΜΜΕ τι επρόκειτο να δω, ήλπιζα να δω την ηρωίδα να υπερνικά κάθε εμπόδιο χωρίς ίχνος συναισθήματος. Ήθελα με λίγα λόγια δράση χωρίς πολλά πολλά και τα θέματα που έθεσε ο Q δεν θέλησα καν να τα σκεφτώ.
Βλέποντας την ταινία μεμονωμένα, πρόσεξα ότι υπάρχει τελικά μια ισορροπία ανάμεσα στη δράση και στην ανάπτυξη της ηρωίδας. Το ότι ο Tarantino «κλείνει» την ταινία με το image της πρωταγωνίστριας μαλακωμένο λόγω μητρότητας δείχνει φυσικά το πέρασμά της σε μια άλλη ζωή…Η ατρόμητη δολοφόνος λυγίζει μπροστά στα αθώα μάτια της κόρης της, όλα καλά ΑΛΛΑ… αυτή τη στιγμή ανατρέπονται όλα όσα πέρασαν από το μυαλό μου για το vol 1. Πόσο superhero είναι τελικά η B; Γράφοντας στο τέλος «Η λέαινα βρήκε το λιονταράκι της και όλα στην ζούγκλα έγιναν όπως πριν» (ή κάτι τέτοιο) ο σκηνοθέτης αφήνει hints ότι όλα τελικά γίνανε για την μητρότητα που ο Bill στέρησε από την B. Στην ουσία λοιπόν η superwoman δεν διαφέρει από καμία άλλη μάνα που θα γινόταν λέαινα, τίγρης ή ότι πιο επικίνδυνο ζωντανό κρύβει το ζωικό μας βασίλειο για να εκδικηθεί για το μικρό της. Είναι άραγε η ταινία ένας ύμνος προς τη μητρότητα; Η B μαθαίνει ότι είναι έγκυος σε μια «αποστολή» και ενώ συγκρούεται, σημαδεύει & σημαδεύεται από αντίπαλό της γυναίκα, την πείθει να «κηρύξουν» ανακωχή γιατί είναι έγκυος και αν και ατρόμητη η Β, φοβάται τώρα για το παιδί που κουβαλάει. Η δολοφόνος που έφτασε ως εκεί για να τη σκοτώσει υποχωρεί και της λέει «συγχαρητήρια». Τι προσπαθεί να μας πει ο Quentin στο finale…; Είναι η γυναίκα πρώτα απ’όλα μάνα και ύστερα όλα τα άλλα; Γιατί έμπλεξε τόσο το συναίσθημα στο vol 2; Γιατί δεν μας άφησε και εμάς τα θηλυκά αυτής της κοινωνίας να ταυτιστούμε με μια υπερηρωίδα που ζει στο δικό της σύμπαν, σκοτώνει-πληρώνεται, αντιμετωπίζει με επιτυχία άνδρες εξπέρ στις πολεμικές τέχνες και δεν έχει καθόλου τύψεις για τον «λαό» που στέλνει στον άλλο κόσμο; Γιατί σε μια φαινομενικά πρωτότυπη ταινία βρεθήκαμε ξανά face to face με τα στερεότυπα gender roles της κοινωνίας μας; Μια φίλη όμως μου είπε: Μήπως τελικά η ταινία δείχνει ότι women do it better;Υπερπηδούν κάθε εμπόδιο, μάχονται εξίσου καλά όσο και οι άνδρες... και επιπλέον ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΕΣ! Τα σχόλια είναι δικά σας! (Α, και να μην ξεχάσω, καλό μήνα!)
Δεν είμαι φανατική Ταραντινική αλλά η ταινία έμελλε να γράψει την μικρή/μεγάλη της ιστορία και να συζητηθεί, γιατί είχε την σφραγίδα του σκηνοθέτη της εμφανέστατη. Η μουσική, ο ρυθμός, και το ειρωνικό χιούμορ που βρίσκει κανείς στους διαλόγους συνθέτουν ένα περίεργο παζλ που τελικά βγάζει την ταινία νικητή ανάμεσα σε παλαιότερες του είδους. Και ποιου είδους θα μου πείτε; Πόσο εύκολο είναι να κατηγοριοποιηθεί αυτή η ταινία; Άλλοτε θυμίζει μελό, άλλοτε θυμίζει ταινία Bruce Lee, άλλοτε ταινία Σαμουράι και πάει λέγοντας.
Το vol 2 την πρώτη φορά δεν μου άρεσε ιδιαίτερα διότι έχοντας πρόσφατο το vol 1 θα προτιμούσα να έβλεπα την πρωταγωνίστρια και πάλι ατρόμητη και κάθετη με τους εχθρούς της, πάντα σε θέση ισχύος. Ενώ ήξερα ήδη από τα ΜΜΕ τι επρόκειτο να δω, ήλπιζα να δω την ηρωίδα να υπερνικά κάθε εμπόδιο χωρίς ίχνος συναισθήματος. Ήθελα με λίγα λόγια δράση χωρίς πολλά πολλά και τα θέματα που έθεσε ο Q δεν θέλησα καν να τα σκεφτώ.
Βλέποντας την ταινία μεμονωμένα, πρόσεξα ότι υπάρχει τελικά μια ισορροπία ανάμεσα στη δράση και στην ανάπτυξη της ηρωίδας. Το ότι ο Tarantino «κλείνει» την ταινία με το image της πρωταγωνίστριας μαλακωμένο λόγω μητρότητας δείχνει φυσικά το πέρασμά της σε μια άλλη ζωή…Η ατρόμητη δολοφόνος λυγίζει μπροστά στα αθώα μάτια της κόρης της, όλα καλά ΑΛΛΑ… αυτή τη στιγμή ανατρέπονται όλα όσα πέρασαν από το μυαλό μου για το vol 1. Πόσο superhero είναι τελικά η B; Γράφοντας στο τέλος «Η λέαινα βρήκε το λιονταράκι της και όλα στην ζούγκλα έγιναν όπως πριν» (ή κάτι τέτοιο) ο σκηνοθέτης αφήνει hints ότι όλα τελικά γίνανε για την μητρότητα που ο Bill στέρησε από την B. Στην ουσία λοιπόν η superwoman δεν διαφέρει από καμία άλλη μάνα που θα γινόταν λέαινα, τίγρης ή ότι πιο επικίνδυνο ζωντανό κρύβει το ζωικό μας βασίλειο για να εκδικηθεί για το μικρό της. Είναι άραγε η ταινία ένας ύμνος προς τη μητρότητα; Η B μαθαίνει ότι είναι έγκυος σε μια «αποστολή» και ενώ συγκρούεται, σημαδεύει & σημαδεύεται από αντίπαλό της γυναίκα, την πείθει να «κηρύξουν» ανακωχή γιατί είναι έγκυος και αν και ατρόμητη η Β, φοβάται τώρα για το παιδί που κουβαλάει. Η δολοφόνος που έφτασε ως εκεί για να τη σκοτώσει υποχωρεί και της λέει «συγχαρητήρια». Τι προσπαθεί να μας πει ο Quentin στο finale…; Είναι η γυναίκα πρώτα απ’όλα μάνα και ύστερα όλα τα άλλα; Γιατί έμπλεξε τόσο το συναίσθημα στο vol 2; Γιατί δεν μας άφησε και εμάς τα θηλυκά αυτής της κοινωνίας να ταυτιστούμε με μια υπερηρωίδα που ζει στο δικό της σύμπαν, σκοτώνει-πληρώνεται, αντιμετωπίζει με επιτυχία άνδρες εξπέρ στις πολεμικές τέχνες και δεν έχει καθόλου τύψεις για τον «λαό» που στέλνει στον άλλο κόσμο; Γιατί σε μια φαινομενικά πρωτότυπη ταινία βρεθήκαμε ξανά face to face με τα στερεότυπα gender roles της κοινωνίας μας; Μια φίλη όμως μου είπε: Μήπως τελικά η ταινία δείχνει ότι women do it better;Υπερπηδούν κάθε εμπόδιο, μάχονται εξίσου καλά όσο και οι άνδρες... και επιπλέον ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΕΣ! Τα σχόλια είναι δικά σας! (Α, και να μην ξεχάσω, καλό μήνα!)
2 σχόλια:
Ύποπτη ταινία. Πολύ.
Γενικά τον Ταραντίνο τον θεωρούσα μισογύνη μέχρι πριν από αυτήν την ταινία, καθώς το Reservoir Dogs το θεωρούσα καθαρά ανδρική υπόθεση, ενώ και στο Pulp Fiction όλες οι καλές αττάκες λέγονταν από άνδρες. To Τζάκι Μπράουν δεν το έχω δει. Είπε και σε μια συνέντευξή του ότι όλες οι γκόμενες τον έφτυναν όταν ήταν έφηβος κι έδεσε το γλυκό.
Αλλά στο Kill Bill... μεγάλη στροφή, τι να πω. Ίσως προσπάθησε ακριβώς να αποτινάξει από πάνω του την ταμπέλα του μισογύνη ή ίσως πραγματικά βρέθηκε αυτή που θα του βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι.
Ή ίσως...
"Έχεις γεννηθεί δολοφόνος. Το πρωί ξυπνάς δολοφόνος.", λέει ο Μπιλ στη Βεατρίκη. Θα μπορούσε κάποιος να δει την Ούμα στη συγκεκριμένη ταινία σαν προσωποποίηση όλων των γυναικών, που αποκτούν ανείπωτη (ε... μέχρι πριν από αυτήν την ταινία) δύναμη και γίνονται αδυσώπητες, όταν η υπόθεση αφορά στα βλαστάρια τους.
Μπορεί λοιπόν η ταινία αυτή να είναι η επισημοποίηση του κινδύνου για τους άνδρες, ότι "κοίτα, μεγάλε, σε θέλει για να της κάνεις παιδιά and then you 're dead meat". Σε αυτό συνηγορεί και το ότι η ηρωίδα γράφει τον Μπιλ στο απ' αυτό της μόλις καταλαβαίνει ότι γίνεται μητέρα. Και το σκάει.
Όμως και σε αυτήν την περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με μισογυνισμό, αλλά με ώριμη "κατανόηση". Τουλάχιστον έτσι δείχνει να πιστεύει ο σκηνοθέτης. Όλοι οι λόγοι για τους οποίους ο Κουέντιν μισούσε τις γυναίκες βρήκαν την αιτία τους. Μεγαλύτερος πλέον, με περισσότερες εμπειρίες, ρίχνει μια πιο "βαθυστόχαστη" ματιά στην εφηβεία του, τον πρώην μισογυνισμό του και τις αγαπημένες του ταινίες πολεμικών τεχνών.
Η λέαινα και το λιονταράκι ξαναέσμιξαν. All is well in the jungle.
super to kill bill
Δημοσίευση σχολίου