There they were…είχα σήμερα μπροστά μου 8 συμμαθητές από το Γυμνάσιο. Μόνο εμείς ήμασταν και να σκεφτεί κανείς ότι η τάξη μας απαρτίζονταν από 30 παιδιά! Πέρασαν όμως 10 χρόνια από τότε και σκορπίσαμε. Φυσικά δεν κάναμε παρέα όλη η τάξη μαζί. Αν όμως αναλογιστείς πόσες ώρες επί πόσες μέρες, επί πόσες εβδομάδες, επί πόσους μήνες κάθε πρωί λέγαμε καλημέρα μεταξύ μας…Ναι, τότε λες πως είχα μοιραστεί πολλά και με τους 29. Βέβαια για την σημερινή συνάντηση αν δεν είχαν πέσει κάποια τηλέφωνα και αν δεν είχαν κινητοποιηθεί ορισμένοι, σίγουρα θα ήμασταν ακόμη λιγότεροι.
Με το που ανταμώσαμε όποιος μας έβλεπε διέκρινε μια φοβερή αμηχανία. Στεκόμασταν στο προαύλιο του σχολείου μας και κοιταζόμασταν με ματιές διερευνητικές, λες και ψάχναμε τα (ανύπαρκτα-κατά τη γνώμη μου) σημάδια του χρόνου που πέρασε.
Άντε τώρα να καλύψεις σ’ένα απόγευμα το κενό 10 χρόνων. Βέβαια με μερικές συμμαθήτριες δεν είχαμε και τόσο καιρό να βρεθούμε. Οι δρόμοι μας δεν χώρισαν μετά το Γυμνάσιο. Για την ακρίβεια συναντηθήκανε και στο Πανεπιστήμιο. Άλλα όλα αυτά ανήκουν στην ιστορία όπως φάνηκε απόψε, βρίσκονται κριμένα μέσα στα τόσα «θυμάσαι τότε που…». Όλοι νιώθαμε περίεργα και αυτό φαινόταν καθαρά.
Παρόλα αυτά, όταν πέρασαν τα πρώτα ποτηράκια κρασιού στο αίμα μας, γίναμε οι πιο φασαρτζίδες του μαγαζιού. Έτσι ήμασταν πάντα και απόψε ξαναεκδηλωθήκαμε! Γέλια, πειράγματα, ιστορίες από τα παλιά! Καθηγητές, συμμαθητές, εθνικές γιορτές, αταξίες, κοπάνες, όλα στο προσκήνιο! Θυμηθήκαμε ωραίες ιστορίες από τα παλιά, ξεθάψαμε κοινά μας βιώματα και παράλληλα μοιραστήκαμε τα τωρινά μας νέα. Παρελθόν, παρόν και μέλλον πάλευαν όλη τη νύχτα για το πιο θα επικρατήσει…. Σίγουρα πολλοί θα ήταν αυτοί που εκείνη τη βραδιά κάνανε τον σιωπηρό απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας τους. Οι σκέψεις αυτές ίσως τελικά να ήταν αναπόφευκτες για μια τέτοια συνάντηση.
Όταν τα πιάτα άδειασαν και τα ποτήρια στέγνωσαν, χωριστήκαμε. Οι μνήμες τις βραδιάς πολύ νωπές ακόμα, ήταν η συντροφιά μου καθώς επέστρεφα σπίτι. Προτίμησα να περπατήσω για να σκεφτώ, να αφομοιώσω τα όσα άκουσα, τα όσα αισθάνθηκα, να θυμηθώ τα όσα είπα. Είδα τον εαυτό μου να μεγαλώνει, σαν να είχα μπει σε μια μαγική μηχανή του χρόνου. Τα κορίτσια-φίλες μου, που κάποτε καθόταν στα γύρω θρανία με κοκαλάκια στα μαλλιά, είναι γυναίκες πλέον. Άλλες αρραβωνιασμένες, έτοιμες για οικογένεια και άλλες (μαζί και οι αφεντιά μου) στη ζάλη του ελεύθερου πουλιού.
Οι συμμαθητές μου προχώρησαν με τη ζωή τους, το ίδιο και εγώ. Εννοείται ότι δεν είμαστε αυτοί που ήμασταν πριν 10 χρόνια. Για μένα ο άνθρωπος αλλάζει. Αυτό είναι εξάλλου το ζητούμενο, μέσα από τα διάφορα ερεθίσματα που δέχεται και καμιά φορά και τις προσπάθειες που καταβάλει, ο άνθρωπος αλλάζει! Τώρα όταν αλλάζει προς το καλύτερο είναι ευχής έργον. Πάντως το θέμα είναι ότι μέσα στα τόσα χρόνια διαμορφώσαμε τον χαρακτήρα μας, και αυτό είναι που μετράει!
Το επόμενο που σκέφτηκα ήταν ότι πρέπει επειγόντως να πάψω να είμαι πια ρομαντική. Όλοι μας χαράξαμε μια πορεία και κάνουμε σχέδια για το μέλλον. Σ’αυτά τα χρόνια γνωρίσαμε και κάναμε και άλλους φίλους. Απλά καμιά φορά, θύμα του ρομαντισμού μου, πιστεύω ότι μπορούμε να ξανακάνουμε παρέα όπως παλιά…Είπαμε θα ξαναβρεθούμε αλλά δεν πιστεύω ότι θα γίνει (τελικά όντως έπαψα να είμαι ρομαντική ). Τελικά το πρόβλημα των ανθρώπινων σχέσεων στις μέρες μας, είναι ότι συνεχώς λέμε «θα τα πούμε» ή το πολυχρησιμοποιημένο «τα λέμε» αλλά πάντα (ή έστω συνήθως) ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ (αλήθεια, πόσες φορές το έχεις πει;;).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου