Επιστρέφοντας από Αθήνα προτίμησα να ταξιδέψω με τραίνο γιατί βρίσκω τη φύση κατά τη διαδρομή (τριγύρω) πολύ πιο όμορφη από την κίνηση της Εθνικής… Εκείνη τη μέρα η Ελληνική φύση έξω από το παράθυρο έτρεχε με φόρα. Κυριαρχούσαν το πράσινο, το κίτρινο και το καφέ της γης μαζί πάντα με το γαλάζιο του ουρανού. Χρώματα που σου θυμίζουν πίνακες ζωγραφικής που είδες κάπου, κάποτε και σε συγκίνησαν αλλά δυστυχώς δεν συγκράτησες ούτε τίτλο, ούτε τον ζωγράφο. Κοιτώ τις πεδιάδες που εναλλάσσονται με βουνά, τα δέντρα με το γρασίδι. Βλέποντας το τοπίο θυμάμαι ένα πίνακα του Van Gogh που είχα δει στο Άμστερνταμ. Δεν συγκράτησα τον τίτλο του πίνακα αλλά τον θυμάμαι σαν να τον έχω μπροστά μου τώρα.
Ο ζωγράφος είχε «τοποθετήσει» με το πινέλο του ένα κλωνάρι ανθισμένης αμυγδαλιάς σε ένα απροσδιόριστο γαλαζο-πράσινο φόντο. Ο συνδυασμός των χρωμάτων είναι ασυνήθιστος αλλά ωραίος, δεν είναι όμως ο λόγος που μου έκανε αξέχαστο τον πίνακα. Δεν το κρύβω ότι η ιστορία αυτού του πίνακα ήταν ο λόγος που με έκανε να σταθώ και να τον κοιτάξω με περισσότερη προσοχή. Ο Vincent εμπνεύστηκε αυτόν τον πίνακα όταν πληροφορήθηκε τον ερχομό του πρώτου του ανιψιού (γιο του αδερφού του). Η χαρά για τη γέννηση αυτού του παιδιού ήταν τόσο μεγάλη που σκέφτηκε να την «σφραγίσει» με πινέλα, λάδι και πανί. Φυσικά το «κλαδί αμυγδαλιάς» ήταν και το δώρο που προσέφερε στον αδερφό του για τον ερχομό του νέου μέλους της οικογένείας του.
Ο πίνακας με συγκίνησε για τον παραλληλισμό της ανθισμένης αμυγδαλιάς με την πρώτη ανάσα ενός ανθρώπου στον κόσμο μας. Με πλημμύρισαν πολλά συναισθήματα μπροστά σ’αυτόν τον πίνακα. Δεν ήταν όμως συναισθήματα μητρότητας, ήταν κάτι άλλο... Ο καλλιτέχνης με τις πινελιές του έδωσε στη γέννηση κάτι από την άνοιξη. Αυτό ήταν που με συγκίνησε!
Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που πήγα στο Άμστερνταμ. Που τα θυμήθηκα όλα αυτά και γιατί;
Την απάντηση την γνωρίζω. Μέσα σε τρεις μέρες στην Αθήνα, επισκέφτηκα δυο αγαπημένα συγγενικά πρόσωπα που κυοφορούν για πρώτη φορά. Τα νέα μέλη (από το ίδιο σόι) αναμένονται περίπου τις ίδιες μέρες (σύμπτωση!!!). Βρισκόμουν τόσο κοντά στις δύο αυτές ψυχούλες (χαϊδεύοντας τις κοιλιές των μανάδων τους). Και όμως κάτι μας χώριζε. Τα μωρά ήταν ακόμη στη ζεστασιά της μήτρας, αναπόσπαστο κομμάτι της μάνας. Πλήρης άγνοια των μωρών για τον κόσμο μου και ανεπαρκής η μνήμη μου για τον δικό τους.
Ξαναγυρίζω στον πίνακα του Van Gogh, στα ροζόλευκα άνθη της αμυγδαλιάς... Χαίρομαι που θα αποκτήσω μια ακόμη πρώτη ξαδέρφη και ας πλησιάζω σε μερικά χρόνια τα «αντα». Χαίρομαι επίσης που η μεγάλη, πρώτη μου ξαδέρφη θα γίνει μητέρα ενός αγοριού. Ένα κοριτσάκι και ένα αγοράκι θα μεγαλώσουν την οικογένεια μας σε λίγες μέρες γεμίζοντας τους γονείς τους και εμάς με χαρά. Απλά εύχομαι….
Εύχομαι αυτή μου τη χαρά να μπορούσα να την εκφράσω στο τελάρο, όπως ο ζωγράφος. Να μπορούσα να συγκεντρώσω την ευτυχία, την γέννηση και την άνοιξη σ’ένα πίνακα! Τόσο συναίσθημα και τόσες σκέψεις σε μια μόνο εικόνα! Τι κρίμα να χρειάζεσαι τις λέξεις γιατί απλά δεν μπορείς να ζωγραφίσεις με επιτυχία αυτό που αισθάνεσαι; Πόσο πιο εύκολο θα ήταν εάν αυτή τη στιγμή βλέπατε τον πίνακα μου αντί να διαβάζετε αυτές τις γραμμές!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου