Μόλις γύρισα από τη Θεσσαλονίκη. Ουφ! Τι πανικός! Χρόνια είχα να δω την συμπρωτεύουσα να βουλιάζει από τον κόσμο. Η Αριστοτέλους πήχτρα, κάθε προσπάθεια για ανεύρεση άδειου τραπεζιού μάταιη! Μα τι έγινε ρε παιδιά; Ένα φραπέ από τους τελευταίους, πριν φθινοπωριάσει τελείως βγήκα να πιω.
Και μετά μπήκα στο νόημα… Δεύτερη μέρα της 70ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης και όπως είπε και μια φίλη (που έψαχνε αλλά δεν βρήκε ξενοδοχείο στη Θεσ/νικη για το weekend) «Το Σάββατο θα γίνεται χαμός, είναι και ο γάμος του Μάκη (βλ. Τριανταφυλλόπουλου), 2.500 καλεσμένους θα έχει».
Τελικά καταλήξαμε στο Kitchen Bar, ωραία ήταν και εκεί. Μετά ακολούθησαν μεζέδες στο Emigré, έτσι για να μην ξεχνάμε τα φοιτητικά μας χρόνια. Την ώρα που γευόμασταν το πιάτο αλλαντικών και την μπυρίτσα μας, πέρασε και μια πορεία από την Αγγελάκη και δώστου τα ΜΑΤ. Το δικαίωμα των πολιτών να διαδηλώνουν για ότι τους ενοχλεί ξαφνικά έπαυσε το δικαίωμα του δημότη ή επισκέπτη της πόλης να βρεθεί εγκαίρως στον προορισμό του. Η μετακίνηση έγινε δύσκολη έως αδύνατη. Ώρα να φεύγω σκέφτηκα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου