Μια ανάμνηση είναι κάτι που έχεις ή που έχασες..;

Αυτό είναι το tagline της ταινίας In the mood for love/Ερωτική επιθυμία (2002) που έτυχε να δω πρόσφατα και ομολογώ πως μ’έβαλε σε αρκετές σκέψεις.
Πρώτα από όλα τι είναι αυτό που καθιστά ένα περιστατικό ή οτιδήποτε, ανάμνηση; Μήπως έχει να κάνει με το ότι στην ουσία δεν υπάρχει παρόν αλλά μόνο παρελθόν; Για παράδειγμα, τη στιγμή που διαβάζεις την πέμπτη σειρά αυτού του κειμένου, ο ‘χρόνος’ στον οποίο διάβασες τον τίτλο του ανήκει στο παρελθόν. Το παρόν λοιπόν, δεν είναι τίποτε άλλο από μια πολλή φευγαλέα στιγμή που δεν διαρκεί παρά μόνο δευτερόλεπτα, ενώ βρίσκεται σε συνεχή πάλη με το παρελθόν και το μέλλον. Με αυτό το σκεπτικό, ότι έκανες ή έζησες σήμερα το πρωί, δυο ώρες πριν μπεις στο διαδύκτιο, τα δευτερόλεπτα που περίμενες να «κατέβει» αυτό το site είναι πίσω σου, είναι παρελθόν.
Κάπως έτσι ότι ζήσαμε μέχρι στιγμής πέρασε από μόνο του στο παρελθόν και μετατράπηκε σε πολλές αναμνήσεις. Νιώθω τον εγκέφαλό μου ώρες ώρες σαν μια τράπεζα αναμνήσεων. Μπορώ και κάνω «αναλήψεις» συναισθημάτων και περιστατικών από την προσωπική μου ιστορία. Βέβαια το καλό μ’ εμάς είναι ότι και θυμόμαστε (μεγάλο πλεονέκτημα που δεν χαίρονται όλα τα ζωντανά αυτού του κόσμου) και ξεχνάμε. Το υποσυνείδητο λειτουργεί άπειρες φορές ως σανίδα σωτηρίας στον ωκεανό των πολλών μας αναμνήσεων με αποτέλεσμα οι τυχόν τραυματικές ή απλά δυσάρεστες εμπειρίες και καταστάσεις κατά ένα μαγικό τρόπο να εξαφανίζονται (φαινομενικά) από τη ζωή μας.
Σκεπτόμενη όλα τα παραπάνω όμως δεν μπορώ να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα για το αν η ανάμνηση μας ανήκει ή αν στην ουσία είναι κάτι που χάσαμε ανεπιστρεπτί… Αυτό που με προβληματίζει είναι, τι σημασία έχει μια ανάμνηση αν δεν μπορεί να επαναληφθεί; Γιατί καμιά φορά η μοναδικότητα μιας στιγμής μπορεί να γίνει πολλή βασανιστική. Ευχάριστες αναμνήσεις μπορούν να προκαλέσουν πόνο και δεν είναι άλλος από τον πόνο της απώλειας. Μήπως λοιπόν εάν η ανάμνηση δεν έχει επανάληψη καταντά χαμένη; Σε αυτές της περιπτώσεις καλό θα ήταν κανείς να κλειδώσει και κάποιες ευχάριστες αναμνήσεις σε κανένα ντουλαπάκι και να τις αφήσει εκεί (αν δεν αντέχει να τις έχει μπροστά του).
Αυτό ίσως πρέπει να γίνεται σε περιπτώσεις όπου κάποιοι φίλοι εγκαταλείπουν τη ζωή μας . Δεν εννοώ βέβαια ότι αφήνουν αυτόν τον μάταιο κόσμο (τότε πονάς αλλά το παίρνεις και απόφαση) αλλά ότι ζουν και κινούνται σε μικρή απόσταση από σένα και όμως είναι πολύ μακριά. Ο χωρισμός λένε είναι ένας μικρός θάνατος. Το ίδιο ισχύει και για τις φιλίες. Έχει να κάνει με όλες τις εκφάνσεις των ανθρώπινων σχέσεων. Όταν ένας καλός φίλος ή μια φίλη, παύει να «μιλά» μέσα σου, τότε επέρχεται αυτός ο «θάνατος». Όταν ξέρεις ότι η τόση παρέα, οι ατέλειωτες ώρες που περάσατε δεν θα ξανάρθουν γιατί απλά αυτοί οι φίλοι δεν αποτελούν κομμάτι της ζωής σου, όταν το οικείο γίνεται τόσο ξένο που σου προκαλεί μια αηδία και σου αφήνει μια πικρή γεύση, τότε αναρωτιέσαι τι να κάνεις με τις τόσες αναμνήσεις που σας δένουν. Με τον καιρό κατάλαβα για τον εαυτό μου ότι αν μπορώ ν’ ανοίξω άλμπουμ με φωτογραφίες (άλλοτε) αγαπημένων προσώπων τότε ταξινόμησα τα συναισθήματά μου και συμφιλιώθηκα με την απουσία αυτών των ανθρώπων. Τίποτα δεν κρατά για πάντα και ας έχει τις καλύτερες προδιαγραφές. Ας είμαστε όλοι καλά και ας χάσαμε τις αναμνήσεις.