Tι είδαμε...τι χάσαμε...PART 1

Καθώς πλησιάζει το καλοκαιράκι πιστεύω πως ήρθε η ώρα του κινηματογραφικού απολογισμού της χρονιάς…
Ξεκινάμε λοιπόν…

[αν και από τον Σεπτέμβρη που τελείωσα το Μεταπτυχιακό μου on Film Studies η συχνότητα παρακολούθησης ταινιών έπεσε αρκετά (λόγω ελληνικών υποχρεώσεων)…ε, τουλάχιστον 80+ ταινίες τις είδα μέχρι στιγμής]

Ξεκινώ με την ταινία Natalie γιατί μου έμεινε καημός που δεν το είδα στο Λονδίνο αλλά στην Ελλάδα σε DVD…Η ιστορία μιας παντρεμένης γυναίκας (Φανύ Αρντάν) που στήνει ένα ‘κόλπο’ για να δει εάν ο σύζυγός της ( Ζεράρ Ντεπαρτιέ) την απατά. Το δόλωμα δεν είναι άλλη από την αισθησιακή Εμανουέλ Μπεάρ…Δεν θα αποκαλύψω εάν ο πτωχός σύζυγος ‘τσιμπάει’ θα αποκαλύψω όμως ότι ήταν πιο λίγη η ταινία από όσο περίμενα παρόλο που οι ερμηνείες ήταν καλές, there was something missing!

Και ύστερα ήρθαν οι Νύφες…πολύς ντόρος βρε παιδία. Δεν λέω πως όλα όσα γράφτηκαν και ειπώθηκαν για αυτή την ταινία δεν στέκουν αλλά basta! Ίσως βέβαια όλα οφείλονται στο γεγονός ότι η ταινία είχε κάτι από Αγγελόπουλο αλλά σε πιο γρήγορους ρυθμούς…κάτι που την έκανε πιο προσιτή στο ευρύτερο κοινό. Έτσι, ελληνική ιστορία, κουλτούρα, ψαγμένα(;) πλάνα, Martin Scorsese, αμερικανός πρωταγωνιστής, ωραίο σάουντρακ κάπου δέσανε… Μέσα στο ελληνικό pizza movie φυσικό είναι βεβαίως ο παραδοσιακός μουσακάς της μαμάς (βλ. Βούλγαρη) να κάνει την διαφορά και να γεμίσει τα ταμεία.

Νυφούλα όμως δεν ντύθηκε μόνο η Νίκη αλλά και η Μρίτζετ Τζόουνς. Απήλαυσα το Bridget Jones: edge of reason στην Αγγλία, στο Canterbury του Kent τον Νοέμβρη(με την καλή μου φίλη από την Κύπρο Μαριλίζ!!!). Ευχάριστη ταινία, γέλασα, αλλά δεν σας κρύβω ότι παραμένω φάν της πρώτης ταινίας περισσότερο…Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι η πρώτη φόρα (όσον αφορά ταινίες τουλάχιστον…) είναι συνήθως και η καλύτερη.(της Μαριλίζ βέβαια της άρεσε καλύτερα το Part 2 more)

Και από την Ρενέ περνάμε στην Νικόλ…Η Κίντμαν βρέθηκε άφωνη όταν μια μέρα χτύπησε την πόρτα της ένας ανήλικος πιτσιρικάς λέγοντας της πως είναι ο νεκρός της σύζυγος. Όλα αυτά βέβαια στην σφαίρα της φαντασίας και αν σας ενδιαφέρει το θέμα δείτε το Birth και θα σας λυθούν οι απορίες. Ομολογώ πως με ‘έστειλε’ η ταινία όχι γιατί η μετενσάρκωση είναι κάτι καινούργιο για τα κινηματογραφικά δρώμενα ως θέμα, αλλά για τον περίεργο αισθησιασμό που ‘βγάζει’ η Κίντμαν απέναντι σε ένα δεκάχρονο αγοράκι…Ε, λίγο το ένα λίγο το άλλο…ήταν και το μελαγχολικό Λονδίνο (ευτυχώς η βροχή σταμάτησε πριν βγούμε από το cinema γιατί της Μαριλίζ δεν της άρεσε και τόσο και αν ήταν & η βροχή...θα με έριχνε στον Τάμεσυ!!!) θα την θυμάμαι εκείνη την βραδιά.

Α! Μια που είπα αγοράκι…πως σας φάνηκαν κυρίες μου τα αγοράκια στο Ocean’s 12; Ο ένας καλύτερος από τον άλλο, και μεγάλη ποικιλία…έτσι για να βολεύονται όλα τα γούστα…από baby face – με Μπραντ –μέχρι γκρίζους κροτάφους – με Τζόρτζ. Όσο για τους άνδρες που ενίσχυσαν τις πωλήσεις της ταινίας δεν βγήκαν χαμένοι. Αρκετό σασπένς, Κάθριν Ζήτα Τζόουνς – με ανανεωμένο λουκ- και η pretty woman Τζούλια Ρόμπερτς.

Από τον ocean πάμε στη mar ( θάλασσα στα Ισπανικά) και για την ακρίβεια στην ταινία Mar Adentro (‘Η θάλασσα μέσα μου’). Ο γνωστός από το θρίλερ The others Ισπανός σκηνοθέτης Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, διηγείται την πραγματική ιστορία ενός τετραπληγικού άνδρα. Ο Ραμόν επιθυμεί να δώσει τέλος στη ζωή του και η σκέψη του θανάτου όσο αντιφατικό και αν φαίνεται του δίνει τη δύναμη να υπομένει την κατάστασή του. Η αναπηρία του όμως, καθώς και η στάση της οικογένειάς του προς την ευθανασία στέκονται εμπόδιο. Έτσι ο δρόμος προς την ελευθέρια του να αποφασίζεις εσύ πότε θα θέσεις τέρμα στο προσωπικό σου μαρτύριο φαντάζει μακρύς για τον Ραμόν. Τελικά όμως πολλές φορές το θαύμα γίνεται τη στιγμή που παύεις να ελπίζεις. Αν κάποιος με ρωτούσε ‘να την δω, να μην την δω…;’ δεν θα ήξερα τι να απαντήσω…Το θέμα της ευθανασίας είναι δύσκολο από μόνο του, πόσο μάλλον όταν το βλέπεις στο πανί. Ευτυχώς αν και είναι συγκινητική ταινία δεν καταντά μελό! Αν μου άρεσε…ΝΑΙ μου άρεσε!

Κάτι που δεν μου άρεσε (και λυπάμαι που το γράφω έτσι απλά) είναι το Sideways (Πλαγίως). Κρίμα, γιατί όσα λέγονταν για την ταινία του ελληνικής καταγωγής Πέιν με είχαν προετοιμάσει για μια θέαση μοναδική. Απογοητεύτηκα! Θα μου πεις, τη στιγμή που ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος μας έχει χαρίσει φοβερές στιγμές πόση διαφορά να κάνει το Πλαγίως ως μια ιστορία δύο κολλητών που ξεκινούν ένα road trip με σκοπό να γευτούν διάφορα κρασιά. Από ότι φάνηκε πάντως η ταινία είχε περισσότερη απήχηση στον ανδρικό πληθυσμό (να οι ευκαιρία σας τώρα φίλοι άνδρες να εκφράσετε την άποψή σας…περιμένω).