Δευτέρα, Νοεμβρίου 20, 2006

The Story of the Weeping Camel(2003)

"H ιστορία της καμήλας που δάκρυσε" όσο απλή και αν είναι, άλλο τόσο πρωτότυπη και συγκινητική γίνεται.
Άνοιξη, στην έρημο, κάπου στη Νότια Μογκολία παρακολουθούμε την καθημερινότητα νομάδων βοσκών. Μια καμήλα τους, κυοφορεί και σύντομα φέρνει στο κοπάδι το κατάλευκο καμηλάκι της. Παρακολουθούμε την ανησυχία του ζώου από την αρχή ως το τέλος της γέννας. Το καμηλάκι βλέπει το φώς του ήλιου και σηκώνεται σιγά σιγά. Στέκεται στα πόδια του, κάνει τα πρώτα του βήματα αλλά η μητέρα του αρνείται να το θηλάσει! Όσες φορές και αν το καμηλάκι πλησιάζει τη μάνα του για να φάει αυτή του ξεφεύγει. Αρκετές φορές μάλιστα για να το αποφύγει το χτυπάει, πότε με το κεφάλι της, πότε με τα πόδια. Το καμηλάκι, νηστικό, αποθαρρύνεται και εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια.
Οι βοσκοί παρακολουθούν τη σχέση μάνας-παιδιού και προβληματίζονται. Χωρίς φαΐ θα χάσουν το καμηλάκι. Ακόμη όμως και όταν δένουν την καμήλα δεν μπορούν να την πιέσουν να ταΐσει το καμηλάκι της. Η μόνη λύση είναι να το ταΐζουν οι ίδιοι, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή (σύντομα) η καμήλα θα το πάρει υπό την προστασία της. Όσο όμως και αν οι μέρες περνούν η μαμά καμήλα το αγνοεί όλο και περισσότερο και του στερεί την τροφή, μαζί με την μητρική αγάπη. Όταν η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο, οι ιδιοκτήτες των ζώων αποφασίζουν να επιστρατεύσουν ένα μουσικό που με τις νότες του πιστεύουν ότι θα μαλακώσει την καρδιά της μάνας.
Ένα ντοκιμαντέρ τρυφερό, που έλαβε μέρος στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης πρόσφατα. Η έλλειψη του διαλόγου δεν σταματά τον θεατή απο το να νοιώσει την απόρριψη του λευκού νεογνού από τη μητέρα του που το καταθλίβει. Και ας μην το εκφράζει με λόγια η καμήλα-μάνα γίνεται αυστηρή και σκληρή με τρόπο πολύ φανερό. Ο θεατής συγκινείται διαβάζει την εικόνα και συγκινείται όταν βλέπει τις φιγούρες μάνας-παιδιού μπροστά από το ηλιοβασίλεμα της ερήμου να κάθονται σε απόσταση, η κάθε μια στην μοναξιά της. Θα γεφυρωθεί τελικά η σχέση τους;

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Megalh h dynamh ths eikonas!

Cinematia είπε...

Oh yes!