Αντίο Νοέμβρη!

Αποχαιρετώ τον Νοέμβρη με μια ζωγραφιά.Λένε ότι αν θες να δεις ποιος πραγματικά είσαι βάλε μπροστά σου ένα παιδί. Θα δεις στα παιδικά του μάτια όλη την αλήθεια...
Δεν ξέρω αν το μέλλον μου βρίσκεται στη διδασκαλία. Δεν προγραμματίζω γενικότερα πλέον, ζω τη ζωή μου βήμα βήμα. Θέλω να εμπνέω στους μαθητές μου μια δίψα για ζωή, για την γνωριμία με τον κόσμο. Οι γνώσεις των βιβλίων είναι μόνο η αρχή, πέρα απο τις σελίδες υπάρχει ένας κόσμος που περιμένει να "ανακαλυφθεί"...
Μάλλον "η καλύτερη κυρία σε όλο τον κόσμο" όπως λέει το μαθητούδι μου Γ' Δημοτικού δεν είμαι (αλοίμονο!). Η κίνηση όμως αυτή σίγουρα με έκανε να νιώσω πολύ special εκείνη τη μέρα, για αυτό το παιδί αυτή είμαι...Ίσως τελικά να έχω φυτέψει σε κάποια παιδιά σπόρους που μακροπρόθεσμα θα ανθίσουν σε όμορφα λουλούδια, να, σαν και αυτά της ζωγραφιάς. Η καλύτερη αμοιβή!!!

Ο Βασιλιάς (2002)

Ο Νίκος Γραμματικός διηγείται την ιστορία του Βαγγέλη. Ο τριανταπεντάχρονος άνδρας δεσμώτης για πέντε χρόνια, μόλις παίρνει το «εξιτήριο» του, φεύγει για την επαρχία. Φεύγει για να μείνει «καθαρός», να εξαγνιστεί στην εξοχή… Σε ένα ακατοίκητο χωριό, μακριά από τα φώτα και κάθε άνεση της πρωτεύουσας, ο Βαγγέλης βρίσκει την παραμελημένη του περιουσία (ένα ετοιμόρροπο σπίτι των παππούδων) και ρίχνεται στην αναστήλωσή της. Οι κάτοικοι αυτού του χωριού (ονόματι «Παραδείσι») το εγκατέλειψαν πριν χρόνια για το «Νέο Παραδείσι». Μια επαρχία ασφυκτικά κλειστή, ο κόσμος της οποίας είναι η εκκλησία, μια πλατεία και ένα καφενείο. Ο «περίεργος» νέος γίνεται βεβαίως το επίκεντρο της συζήτησης μόλις πατάει το πόδι του στην περιοχή. Όλοι αναρωτιούνται για το παρελθόν του, ο Βαγγέλης που διψώντας για μια καινούργια αρχή, αντιμετωπίζει την περιέργειά τους καλοπροαίρετα, χωρίς να δίνει και πολλή σημασία. Κανείς δεν φαίνεται όμως να τον συμπαθεί, ένα ξένο σώμα που μπήκε στην καθημερινότητά τους παραμένει ο Βαγγέλης και ας κυκλοφορεί πάντα χαμογελαστός. Ο μόνος που του δείχνει κάποια συμπάθεια είναι (τι οξύμωρο!) ο αστυνομικός(!) της μικρής κοινωνίας. Ο αστυνομικός (Μηνάς Χατζησάββας) δεν γνωρίζει στην αρχή το παρελθόν του αλλά βλέπει κάτι πολύ θετικό στον καινούργιο του φίλο, αδιαφορώντας για το πριν κοιτάζοντας το τώρα. Παίζουν σκάκι μαζί και ο Βαγγέλης του κάνει μερεμέτια στο σπίτι.
Τελικά πόσο μπορεί να πετύχει μια ψυχή τον εξαγνισμό της πλάι σε ανθρώπους με μίση, πάθη και μισαλλοδοξία; Πως μπορεί ένας νέος να παρεισφρήσει σε μια κοινωνία τόσο κλειστή; Οι άνδρες του χωριού είναι γεμάτοι καχυποψία για τον νεαρό, παρόλο που αγνοούν το παρελθόν του. Με τη στάση τους του αφαιρούν κάθε δικαίωμα να βρίσκεται δίπλα τους. Ο Βαγγέλης όμως επιμένει, έχει πάρει την απόφασή του να μείνει.
Η ιστορία του Βαγγέλη μου θύμισε λίγο από «Dogville» λίγο από «Παιχνίδι των λιγμών», ήταν η αίσθηση που μου άφησε... Όταν χωρίς καμία αφορμή οι κάτοικοι του χωριού του ατιμάζουν την περιουσία του, τον φτάνουν στα άκρα. Δεν ξέρω αν τελικά «Ο σκορπιός πάντα θα τσιμπάει τον βάτραχο γιατί είναι στη φύση του». Ξέρω όμως ότι η ιστορία του Βαγγέλη όσο μακρινή και αν φαίνεται θα μπορούσε να ανήκει σε κάθε ανθρώπου που γεννιέται και μπαίνει στην κοινωνία. Ο Βαγγέλης αποζητά την αναγέννησή του, γυμνός, καθαρός από το παρελθόν του, προσφέρει όλο τον καλό του εαυτό σε μια κοινωνία που τον απορρίπτειν όμως. Όταν οι αρχές τον στριμώχνουν λέει στον ψυχίατρο «Είναι πολύ υποτιμητικό να σε διώχνουν από ένα τόπο, πολύ υποτιμητικό».

Τελικά ο Βαγγέλης αντί να βλάψει ως πρώην φυλακισμένος, βλάπτεται. Συνειδητοποιεί με τον χειρότερο τρόπο ότι θα είναι παντού παρείσακτος εφ’όσον «διώκεται» ακόμη και από άτομα που αγνοούν το παρελθόν του. Η εσωτερική του πάλη οδηγεί την ταινία σε ένα θλιβερό τέλος. Ο βασιλιάς κοιμάται, στο χωριό βρέχει μετά από καιρό και η «αμετακίνητη» ιδεολογία της επαρχίας θριαμβεύει.

Killing me Softly(2002)

«Ο ερωτευμένος Σαίξπηρ» του 1998 μεταμορφώνεται σε παθιασμένο ορειβάτη. Ο Joseph Fiennes στα χέρια του σκηνοθέτη Kaige Chen γίνεται o Άνταμ, ένας ρομαντικός αλλά και σκοτεινός άνδρας, γεμάτος μυστικά και ψέματα.
Το βλέμμα του μαγνητίζει την Άλις (Heather Graham) με την οποία συναντιούνται τυχαία σε μια διάβαση στο Λονδίνο. Μέσα στο πλήθος, κοιτιούνται και μοιράζονται μια «στιγμή». Την ίδια κιόλας μέρα, ο ένας υποκύπτει στην έλξη του για τον άλλο. Το πάθος τους οδηγεί σε μια ακόμη συνάντηση, και η Άλις αποφασίζει να χωρίσει από τον φίλο της για να δοθεί ολοκληρωτικά στο νέο της έρωτα.
Στο πρώτο μισάωρο σχεδόν της ταινίας το ζευγάρι παντρεύεται!!! Όλα τρέχουν με γρήγορους ρυθμούς που μοιάζουν με την ένταση του πάθους τους. Υπάρχει όμως κλασικά κάποιο εμπόδιο στην ευτυχία τους που δεν θα αργήσει να δει το φως του ήλιου.

Κάποια στιγμές έχουν ανεκτίμητη αξία

Έχω ένα φωτογραφικό άλμπουμ στο σπίτι με 400 φωτογραφίες περίπου αλλά δεν το ανοίγω συχνά.
Έχει φωτογραφίες από τη λίμνη Τάνα, από τον νησάκι μέσα σε αυτή, από το Μπαχαντάρ, απ’τη Λίμνη Λαγκάνο και τα περίεργα bungalows εκεί, από παραδοσιακά Αιθιοπικά καφενεία και «ταβέρνες».
Ναι, οι φωτογραφίες αυτές είναι από ταξίδι στην Αιθιοπία. Από τις 15 μέρες μου στην γη που ακούει στο όνομα Αφρική. Στη χώρα που είναι από πολλούς παρεξηγημένη και βεβαίως outsider στα ταξιδιωτικά γραφεία. Για μένα όμως ήταν το Πάσχα του 2003, δώρο για την ορκωμοσία μου και το πτυχίο της Αγγλικής που κράτησα στα χέρια μου τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου.
Δεν τις βλέπω πολύ συχνά τις φωτογραφίες γιατί αποτελούν πλέον παρελθόν και δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι εκεί δεν πρόκειται να ξαναπάω. Ήταν μαγικά τα όσα είδα και έζησα εκεί, πραγματικά. Ήταν ένα παράθυρο σε μια διαφορετική ζωή, μια φύση ανέγγιχτη, ένα τοπίο παρθένο. Ένα ταξίδι για λίγους (κατά τα λεγόμενα της Μ. Τσόκλη - που έφτασε μετά από μένα εκεί), ένα ταξίδι που μάλλον δεν περιγράφεται με λόγια, απλά το ζεις.
Χθες τυχαία βρήκα μια φωτογραφία στο National Geographic.com με τίτλο “Place of the week/ Ethiopia”.

Την φωτογραφία την ποστάρω εδώ και απεικονίζει τον καταρράκτη του Μπλε Νείλου. Αυτόν τον καταρράκτη άγγιξα τρία χρόνια πριν, στη μέση του πουθενά της Αιθιοπίας. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν να κατέκτησα την κορυφή στο πιο ψηλό σημείο αυτής της γης. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα τυχερή που αντίκρισα κάτι για λίγους. Κατάλαβα εκεί, στην καρδιά της Αφρικής ότι στη ζωή τελικά ζούμε για μετρημένες στιγμές, για δυνατές συγκινήσεις. Λίγες είναι οι φορές που θα ανατριχιάσουμε με δέος μπροστά σε κάτι, αλλά το ταξίδι και μόνο τελικά, αξίζει!

Goodbye Altman

Πέθανε τη Δευτέρα, στο Λος Άντζελες ο Αμερικανός σκηνοθέτης Robert Altman. Άφησε την τελευταία του πνοή στο Cedars Sinai Medical Center στα 81 του χρόνια, ηττημένος από τον καρκίνο. Ο εκπρόσωπος της εταιρείας του ανακοινώνοντας τα δυσάρεστα νέα αποκάλυψε ότι ο Robert ήξερε την κατάστασή του εδώ και 18 μήνες αλλά συνέχιζε τα γυρίσματα της ταινίας του A Prairie Home Companion η οποία κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούνιο και ετοιμαζόταν για την επόμενη ταινία του, τα γυρίσματα της οποία θα ξεκινούσαν τον Φεβρουάριο του νέου έτους. Πρόλαβε και κράτησε πρόσφατα (τον Μάρτιο) ένα χρυσό αγαλματάκι στην Απονομή των Όσκαρ.

The Story of the Weeping Camel(2003)

"H ιστορία της καμήλας που δάκρυσε" όσο απλή και αν είναι, άλλο τόσο πρωτότυπη και συγκινητική γίνεται.

Άνοιξη, στην έρημο, κάπου στη Νότια Μογκολία παρακολουθούμε την καθημερινότητα νομάδων βοσκών. Μια καμήλα τους, κυοφορεί και σύντομα φέρνει στο κοπάδι το κατάλευκο καμηλάκι της. Παρακολουθούμε την ανησυχία του ζώου από την αρχή ως το τέλος της γέννας. Το καμηλάκι βλέπει το φώς του ήλιου και σηκώνεται σιγά σιγά. Στέκεται στα πόδια του, κάνει τα πρώτα του βήματα αλλά η μητέρα του αρνείται να το θηλάσει! Όσες φορές και αν το καμηλάκι πλησιάζει τη μάνα του για να φάει αυτή του ξεφεύγει. Αρκετές φορές μάλιστα για να το αποφύγει το χτυπάει, πότε με το κεφάλι της, πότε με τα πόδια. Το καμηλάκι, νηστικό, αποθαρρύνεται και εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια.

Οι βοσκοί παρακολουθούν τη σχέση μάνας-παιδιού και προβληματίζονται. Χωρίς φαΐ θα χάσουν το καμηλάκι. Ακόμη όμως και όταν δένουν την καμήλα δεν μπορούν να την πιέσουν να ταΐσει το καμηλάκι της. Η μόνη λύση είναι να το ταΐζουν οι ίδιοι, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή (σύντομα) η καμήλα θα το πάρει υπό την προστασία της. Όσο όμως και αν οι μέρες περνούν η μαμά καμήλα το αγνοεί όλο και περισσότερο και του στερεί την τροφή, μαζί με την μητρική αγάπη. Όταν η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο, οι ιδιοκτήτες των ζώων αποφασίζουν να επιστρατεύσουν ένα μουσικό που με τις νότες του πιστεύουν ότι θα μαλακώσει την καρδιά της μάνας.
Ένα ντοκιμαντέρ τρυφερό, που έλαβε μέρος στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης πρόσφατα. Η έλλειψη του διαλόγου δεν σταματά τον θεατή απο το να νοιώσει την απόρριψη του λευκού νεογνού από τη μητέρα του που το καταθλίβει. Και ας μην το εκφράζει με λόγια η καμήλα-μάνα γίνεται αυστηρή και σκληρή με τρόπο πολύ φανερό. Ο θεατής συγκινείται διαβάζει την εικόνα και συγκινείται όταν βλέπει τις φιγούρες μάνας-παιδιού μπροστά από το ηλιοβασίλεμα της ερήμου να κάθονται σε απόσταση, η κάθε μια στην μοναξιά της. Θα γεφυρωθεί τελικά η σχέση τους;

Λιούμπη

Η Λάγια Λιούργου (σενάριο-σκηνοθεσία) φέρνει την αγάπη από τη Ρωσία στη μεγάλη οθόνη. Το όνομα Λιούμπη σημαίνει «Αγάπη» στα Ρωσικά και η νεαρή κοπέλα της ιστορίας προσπαθεί να δώσει γύρω της την ελπίδα που με κόπο φύτεψε στην καρδιά της μεταναστεύοντας στην Ελλάδα. Προσλαμβάνεται από μια μεσοαστική οικογένεια για να φροντίζει την ηλικιωμένη άρρωστη μάνα τους. Έτσι ξαφνικά, εισβάλει σε έναν κόσμο και προκαλεί ποικίλα συναισθήματα με τον ερχομό της.
Η ξανθιά νεαρή κοπέλα αν και δεν μιλάει καλά Ελληνικά αφουγκράζεται την προσπάθεια της (κόρης) Άννας για την απόκτηση ενός παιδιού, τις ανήθικες διαθέσεις του συζύγου της Πέτρου και τον έρωτα στα μάτια του (γιού) Δημήτρη (Αλέξης Γεωργούλης). Η Λιούμπη συμπονά την Άννα όταν αποβάλει, προσπαθεί με ευγενικό τρόπο να αρνηθεί τα χάδια του Πέτρου, «δένεται» με την μάνα καθώς την περιποιείται, και δίνει αγάπη στον Δημήτρη.
Μια μετανάστρια στην Ελλάδα του σήμερα, μάχεται να επιβιώσει και να συμβιώσει με ανθρώπους που στην ουσία τους χωρίζουν περισσότερα από όσα τους ενώνουν. Υπάρχει όμως ένα μοναδικό σημείο αναφοράς, η αναζήτηση της αγάπης! Η Άννα θέλει να δώσει αγάπη σε ένα παιδί, ο Πέτρος θέλει την αγάπη της, τα παιδιά αγαπούν την άρρωστη μητέρα τους, ο Δημήτρης και η Λιούμπη διεκδικούν το δικό τους μερίδιο στην αγάπη. Η αγάπη όμως που γεννιέται μεταξύ των δύο νέων αν και ανθεί δεν καρποφορεί. Ο Δημήτρης, ο προστάτης της οικογενείας, αν και διαλύει τον αρραβώνα του για χάρη της Λιούμπη το κοινωνικό κατεστημένο και η ευθύνη του να συντηρεί την οικογένειά του, του υπαγορεύουν άλλες «αγάπες».

Hostel(2005)

Όταν πας σε ένα μικρό(απομακρυσμένο-ορεινο)χωριό με τις 2 κολλητές σου για το Σαββατοκύριακο μια ταινία δεν παίρνεις μαζί σου...το "Hostel". Κι όμως, the curiosity killed the cat.
Φορτώσαμε μαζί με τις αποσκευές μας στο corollaki μου και το “Hostel”.
Την ταινία αυτή δεν ήθελα να την δω στο σινεμά, βέβαια θέλοντας και μη, είχα ήδη ακούσει τα πάντα. Το ότι την είδα τελικά, ήταν σαν μια δεύτερη «ανάγνωση». Και δυστυχώς αυτός που μου τη διηγήθηκε μου είχε πει και το τέλος. Οπότε τι μένει; Μένει (αν δεν έχεις αγωνία)να προσέξεις σκηνοθεσία, εφέ και μουσική, χμμ… όχι και κάτι το εξαιρετικό.
Και πάμε από την αρχή (αλλά δίχως τέλος). Τρεις νεαροί στο Άμστερνταμ (α ρε αναμνήσεις που μου ξύπνησε! - Άμστερνταμ 2004) πληροφορούνται ότι η απόλυτη ηδονή και καλοπέραση βρίσκεται κάπου στην Μπρατισλάβα σε ένα ξενοδοχείο. Χωρίς πολύ σκέψη φεύγουν οι πρωταγωνιστές μας με το επόμενο τρένο. Φτάνουν στο ξενοδοχείο και ενημερώνονται από τη ρεσεψιόν ότι το δωμάτιό τους πρέπει να το μοιραστούν με τρεις κοπέλες. Παράδεισος και η χαρά τους απερίγραπτη… Όλα κυλούν μια χαρά, διασκέδαση, ποτά, χαπάκια, αιθέριες γυναικείες υπάρξεις τριγύρω…Ώσπου «τα νερά της λίμνης» ταράζει η εξαφάνιση του ενός από τους τρεις. Με ένα MMS τους ειδοποιεί ότι επέστρεψε στην πατρίδα του. Οι υπόλοιποι δεν πείθονται όμως και τον ψάχνουν. Μάταιος κόπος. Μετά από μια ακόμη έξοδο χάνεται και ο δεύτερος νεαρός της παρέας. Μένει λοιπόν μόνος του ένας ήσυχος Αμερικανός. Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο του το πρωί (αφού είχε κλειδωθεί κατά λάθος στο storage room του club) παρατηρεί περίεργες συμπεριφορές, κάποιος έχει κάνει check out στο όνομά του! Μπερδεμένος, και αποφασισμένος να ανακαλύψει τι συμβαίνει γύρω του και που χάθηκαν οι φίλοι του, παίρνει τον δύσκολο δρόμο της αναζήτησης που τις περισσότερες φορές καλό είναι να μην τον περπατάς μόνος.
Το Hostel είναι σίγουρα κάτι που δεν έχετε ξαναδεί. Είναι το όνειρο του μέσου άνδρα αυτού του πλανήτη που γίνεται εφιάλτης. Εφιάλτης που ξεπερνά κάθε φαντασία και δεν απαλλάσσεσαι από αυτόν με το που σηκώνεσαι από το κρεβάτι. Δεν είναι τόσο αυτά που δείχνει, όσο ο ήχος των εργαλείων που χρησιμοποιούνται πάνω στο ανθρώπινο σώμα, οι κραυγές των θυμάτων και η απόλυτη ηδονή στο πρόσωπο των εκτελεστών που σου προκαλούν μια αποστροφή. Είναι η αίσθηση που έχεις εκείνη τη στιγμή "Σκότωσε τον, μην τον ταλαιπωρείς!!!".
Είναι η απόλυτη διαστροφή και ένα απο τα πιο πρωτότυπα σενάρια που θα μπορούσε να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Εδώ δεν είναι «η βία για τη βία» αλλά το «βασανιστήριο για το βασανιστήριο» ή μάλλον «για την εκτόνωση του βασανιστή». Δεν με τρόμαξε καθόλου σαν εικόνα. Αν ο θεατής τελικά ταράζεται, είναι γιατί σκέφτεται «Μπορεί να υπάρχει τέτοια διαστροφή σε ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε;».

V for Vendetta

"We're told to remember the idea, not the man, because the man can fail. He can be caught, he can be killed and forgotten -but four hundred years later an idea can still change the world.
I've witnessed first hand the power of ideas. I've seen people kill in the name of them and I defending them.
But you can not kiss an idea, can not touch it or hold it. Ideas do not bleed, they do not feel pain, they do not love.
And it is not an idea that I miss...it is man. A man that made me remember the 5th November. A man that I will never forget. "

Luz de Luna

Ακούγεται στην ταινία του Αλμοδόβαρ «KIKA». («Το φως του φεγγαριού» Ελληνιστί).

Το φεγγάρι, και η πανσέληνος ιδίως, είναι σύμβολο γονιμότητας, συνδεδεμένο περισσότερο με την γυναικεία φύση.
T’αυγουστιάτικο φεγγάρι τραγουδήθηκε, υμνήθηκε σε ποιήματα και πεζά, ζωγραφίστηκε, έγινε πλάνο σε αρκετές ταινίες και μέρος σκηνικού σε θεατρικά έργα.
Απόψε η πανσέληνος μπορεί να μην είναι Αυγουστιάτικη άλλα έχει και αυτή τη μαγεία της. Χθες το βράδυ, πριν το φεγγαράκι μας «γεμίσει» τελείως, ήρθε μια μικρή επίσκεψη στο μπαλκόνι μου. Άφησε αρκετό από το φως του στο μάρμαρο. Ένα φως τόσο έντονο που αψηφώντας τα κλειστά παντζούρια έφτανε μέσα στο δωμάτιό μου.
Θυμήθηκα ότι πέρυσι το καλοκαίρι είχα γράψει κάποιες σκόρπιες σκέψεις για το φεγγάρι :
«Χαζεύω το φεγγάρι που καθρεφτίζεται στο μάρμαρο του μπαλκονιού. Αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι ενθουσιάζονται πολύ όταν βλέπουν την ομορφιά εις διπλούν. Όταν για παράδειγμα κατοπτρίζεται το ηλιοβασίλεμα στην θάλασσα. Βλέπω τώρα το φεγγάρι στον ουρανό και το φεγγάρι στο μπαλκόνι μου, δύο φεγγάρια λες και βγήκαν απόψε ειδικά για μένα. Σαν ο ουρανός κάνοντάς μου τη χάρη να κατέβηκε δίπλα μου. Το σύμπαν προσφέρει τη μαγεία του στα πόδια μου απλόχερα αυτή τη νύχτα. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως το φεγγάρι θα μπορούσε να καθρεφτιστεί και να ομορφύνει μια επιφάνεια τόσο κρύα όπως το μάρμαρο. Ένα από τα σύμβολα της γονιμότητας δίνει το βράδυ αυτό πνοή σε ένα τόσο παγωμένο υλικό…
…… Το φεγγάρι άλλαξε θέση στον ουρανό και η αντανάκλασή του μοιραία αποχαιρέτησε το μπαλκόνι μου. Πάει η συντροφιά μου. Σε λίγο προφανώς δεν θα φαίνεται καθόλου από εδώ που κάθομαι. Θα πάει σιγά σιγά να νυχτώσει κάποιο άλλο μέρος της γης, ενώ ο καυτός ήλιος του Αυγούστου θα διαδεχτεί το φως του φεγγαριού.»
Απολαύστε την αποψινή πανσέληνο. Όλα θα λουστούν με φως ετούτη τη νύχτα.

Φθινοπωρινή Φύση

Μια διανυκτέρευση σε ορεινό χωριό της περιοχής προμηνύει χειμώνα. Ένας περίπατος στο δάσος το επόμενο πρωί σβήνει το βαθύ γαλάζιο των καλοκαιρινών διακοπών. Στην παλέτα της φύσης κυριαρχούν τώρα το κίτρινο, το μπεζ, το καφέ και το πορτοκαλί. Το παχύ στρώμα από φύλλα καλύπτει σαν μια φυσική κουβέρτα τη γη. Νομίζω ότι το χώμα είναι υγρό, από προηγούμενες βροχές όμως, γιατί σήμερα έχει έναν λαμπρό ήλιο ψηλά και έναν καταγάλανο ουρανό. Οι ήχοι της φύσης ξεκουράζουν την ακοή μας από τους ήχους της πόλης. Μα τέτοια ησυχία; Η αρμονία της φύσης απλώνεται παντού. Ακόμα και το σκυλάκι της φωτογραφίας, η Παρασκευούλα δύκολα ξεχωρίζει από το τοπίο :-)