Τελικά μήπως εμείς οι Έλληνες όντως είμαστε ο λαός του καλού φαγητού, που όταν το συνδυάσουμε με 3 πολύ γνωστά πρόσωπα της show biz γεμίζουμε τις κινηματογραφικές αίθουσες;
Σε σκηνοθεσία Βασίλη Τσελεμέγκου, ο διεθνής Γ. Χωραφάς, ο ώριμος πια Κ. Μαρκουλάκης της περασμένης εφηβείας μας, και η σύντροφος του Greek pop idol Κάτια Ζυγούλη ενώνουν τις δυνάμεις τους για να μεταφέρουν στην μεγάλη οθόνη μια πρωτότυπη ιστορία βασισμένη στο βιβλίο του Ανδρέα Σάικου.
Οι δυο άνδρες είναι σεφ (εξου και ο τίτλος). Μοιράζονται το ίδιο πάθος για τη μαγειρική και παρόμοιο πάθος για μια γυναίκα. Πολλές φορές ο Δημήτρης και ο Δαμοκλής εμφανίζονται ο ένας ως alter ego του άλλου, θα μπορούσααν κάλλιστα να είναι δυο πτυχές ενός ίδιου ανθρώπου. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που η Νανά συνάπτει σχέση και με τους δυο παράλληλα. Οι δυο άνδρες κάνουν στην κυριολεξία τη ζωή του μοντέλου πιο πικάντικη αφού επιδίδονται σε ατελείωτα μαγειρέματα καθώς ερωτοτροπούν παράλληλα, μετακομίζοντας την κρεβατοκάμαρα στην κουζίνα, ή και το αντίθετο.
Σε μια Αθήνα του καλοκαιριού, η δράση εκτυλίσσεται περισσότερο σε κλειστούς χώρους, στο άνδρο του Δημήτρη και του Δαμοκλή. Η γυναίκα αράχνη, ξεσηκώνει τους άνδρες, τους παγιδεύει προς ευχαρίστηση πολλών της αισθήσεων και διατηρεί το μυστήριό της μέχρι το τέλος. Οι άνδρες ανίσχυροι, υποτάσσονται σε δυο κόκκινα πέδιλα…Οι σκηνές όπου οι δυο ηθοποιοί μαγειρεύουν είναι αξιόλογες, ενώ παράλληλα πετυχαίνεται ο αισθησιασμός που ενώνει την μαγειρική με τον έρωτα να βγει προς τα έξω. Ο φωτισμός είναι πολύ προσεγμένος και δίνει στην ταινία ένα διαφορετικό άρωμα. Πραγματικά δεν ξέρω τι κριτικές έχει πάρει αυτή η ταινία ως ώρας, όμως φεύγοντας από το σινεμά, σκέφτηκα πως αν ήταν μια Ιταλική, Γαλλική ή Ισπανική (ακόμη καλύτερα) οι εντυπώσεις που θα άφηνε θα ήταν πολύ πιο καλές. Πέρα από τη Ζυγούλη, της οποίας το παίξιμο βρήκα απλώς αδιάφορο, όλο το στήσιμο είχε αρκετό Ευρωπαικό αέρα και σε καμια περίπτωση δε φάνηκε να γυρίστηκε στο «πόδι». Ας δούμε λοιπόν με καλύτερο μάτι, ή χωρίς προκαταλήψεις τις Ελληνικές προσπάθειες…!
Οι δυο άνδρες είναι σεφ (εξου και ο τίτλος). Μοιράζονται το ίδιο πάθος για τη μαγειρική και παρόμοιο πάθος για μια γυναίκα. Πολλές φορές ο Δημήτρης και ο Δαμοκλής εμφανίζονται ο ένας ως alter ego του άλλου, θα μπορούσααν κάλλιστα να είναι δυο πτυχές ενός ίδιου ανθρώπου. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που η Νανά συνάπτει σχέση και με τους δυο παράλληλα. Οι δυο άνδρες κάνουν στην κυριολεξία τη ζωή του μοντέλου πιο πικάντικη αφού επιδίδονται σε ατελείωτα μαγειρέματα καθώς ερωτοτροπούν παράλληλα, μετακομίζοντας την κρεβατοκάμαρα στην κουζίνα, ή και το αντίθετο.Σε μια Αθήνα του καλοκαιριού, η δράση εκτυλίσσεται περισσότερο σε κλειστούς χώρους, στο άνδρο του Δημήτρη και του Δαμοκλή. Η γυναίκα αράχνη, ξεσηκώνει τους άνδρες, τους παγιδεύει προς ευχαρίστηση πολλών της αισθήσεων και διατηρεί το μυστήριό της μέχρι το τέλος. Οι άνδρες ανίσχυροι, υποτάσσονται σε δυο κόκκινα πέδιλα…Οι σκηνές όπου οι δυο ηθοποιοί μαγειρεύουν είναι αξιόλογες, ενώ παράλληλα πετυχαίνεται ο αισθησιασμός που ενώνει την μαγειρική με τον έρωτα να βγει προς τα έξω. Ο φωτισμός είναι πολύ προσεγμένος και δίνει στην ταινία ένα διαφορετικό άρωμα. Πραγματικά δεν ξέρω τι κριτικές έχει πάρει αυτή η ταινία ως ώρας, όμως φεύγοντας από το σινεμά, σκέφτηκα πως αν ήταν μια Ιταλική, Γαλλική ή Ισπανική (ακόμη καλύτερα) οι εντυπώσεις που θα άφηνε θα ήταν πολύ πιο καλές. Πέρα από τη Ζυγούλη, της οποίας το παίξιμο βρήκα απλώς αδιάφορο, όλο το στήσιμο είχε αρκετό Ευρωπαικό αέρα και σε καμια περίπτωση δε φάνηκε να γυρίστηκε στο «πόδι». Ας δούμε λοιπόν με καλύτερο μάτι, ή χωρίς προκαταλήψεις τις Ελληνικές προσπάθειες…!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου