Ο Άγγελος (1982)

Η cinematia θυμάται μια ταινία που τάραξε το ελληνικό σινεμά της δεκαετίας του '80. Μια ταινία γροθιά στο στομάχι του τότε Ελληνικού σινεφίλ κοινού, πολύ πριν την εποχή του Οικονομίδη. «Ο Άγγελος» έμεινε στην ιστορία για την ωμότητά της, σαν μια ταινία φοβερά αληθοφανής που μίλησε ανοικτά για την ομοφυλοφιλία, τους τραβεστί και τους «κακόφημους δρόμους». Παράλληλα δε παύει να θίγει θέματα διαχρονικά που εντοπίζονται σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας. Σχέσεις αλληλεξάρτησης, πάθους, εξουσίας κάθε είδους, και καταναγκασμού που μόνο σε αδιέξοδα οδηγούν.
Το 1982, ο Γεώργιος Κατακουζηνός (σκηνοθέτης των"Ζωή" & "Απουσίες") αφήνοντας τα ταμπού στην άκρη γράφει και σκηνοθετεί την αληθινή ιστορία του Άγγελου. Ένας φτωχός νεαρός που ζει στη χαοτική Αθήνα γνωρίζει ένα βράδυ τον Μιχάλη. Ο Μιχάλης του το ξεκαθαρίζει από την πρώτη τους συνάντηση ότι δεν έχει φιλικές διαθέσεις προς τον Άγγελο, αλλά ότι τον ελκύει ερωτικά. «Θέλω να σε βλέπω» του λέει ο Μιχάλης «μαζί θα περνάμε φίνα». Ο Άγγελος δέχεται παθητικά τη συμπάθεια του και βρίσκει τη συντροφιά του Μιχάλη αποκούμπι για να ξεφεύγει από τη μιζέρια του σπιτιού, τη με ειδικές ανάγκες αδερφή του και τους γονείς που δεν τον καταλαβαίνουν.
Οι δυο άντρες ζουν έναν έρωτα όλο πάθος. Ο συνεσταλμένος Άγγελος όμως αγνοεί τα σχέδια του Μιχάλη. Ο τελευταίος θέλει να βγάλει τον Άγγελο στην «πιάτσα». Τον ντύνει γυναίκα, τον βάφει και του δείχνει τον δρόμο για το πεζοδρόμιο. Ο Άγγελος πείθεται ότι πάνω στα τακούνια θα γίνει πιο ποθητός στον αγαπημένο του, θα βγάλουνε λεφτά και θα ζήσουν όπως θέλουν. Δε φέρνει καμία αντίρρηση, προκειμένου να έχει δίπλα του τον Μιχάλη. Η νύχτα όμως κρύβει πολλούς κινδύνους που η αθωότητα του Άγγελου δεν προβλέπει.
Σε μια σχέση αδιέξοδη, ο Άγγελος με το παιδικό προφίλ και τις ευαισθησίες του θα γίνει διάβολος. Η νύχτα και τα κακόφημα στέκια της Ελληνικής πρωτεύουσας θα τον καταπιούν σαν την Άβυσσο. Το μασκαρεμένο του πρόσωπο θα χάσει κάθε ομορφιά, και η ταυτότητά του θα αλλοιωθεί (ούτε άνδρας μα ούτε και γυναίκα). Ο Μιχάλης πάλι, από εραστής και «σωτήρας» θα μεταμορφωθεί σε δυνάστη. Θύμα και θύτης παλεύουν για τις ισορροπίες. Ισορροπίες όμως που τελικά θα κλονιστούν. Στη σχέση των δυο ανδρών δεν αρκεί η αγάπη όταν η έλλειψη σεβασμού πριονίζει τα θεμέλια. Όταν ο Άγγελος επαναστατήσει τίποτα δεν θα μπορέσει να τον αποτρέψει από το χειρότερο. Οι ρόλοι αντιστρέφονται στο χρόνο μιας αστραπής και το άλλοτε θύμα γίνεται θύτης. Τόσο ξαφνικά μα και τόσο φυσικά.
Ο Μιχάλης Μανιάτης στον πρωταγωνιστικό ρόλο υπο τις νότες του Σταμάτη Σπανουδάκη. Η εικόνες μυρίζουν λίγο απο Αλμοδόβαρ ως προς το κιτς και τη μασκαρεμένη θηλικότητα.Κάπου εκεί δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς γιατί αν η ταινία ήταν Ισπανόφωνη θα είχε περισσότερη απήχηση στις μέρες μας..;

O Καϊκτσής (1999)

Επειδή το laxanaki ενθουσιάστηκε με το post μου για το “Notebook” σκέφτηκα ότι δεν είναι κακή ιδέα να προσφέρω στους αναγνώστες μου μια ακόμη ρομαντική ιστορία που διαφέρει από τις άλλες.
Ο λόγος για τον «Καϊκτσή», μια ταινία συμπαραγωγή (Τουρκία, Ελλάδα, Βουλγαρία) της Μπικέτ Ιχλάν. Στη προ Νασλίν και Νίκο εποχή, πριν μια αγάπη και ένας μικτός γάμος αναστατώσει τα μηχανάκια της AGB, ήταν η Ευδοκία και ο Καϊκτσής.
Η νεαρή Ευδοκία Ιορδανίδου (Κατερίνα Μουτσάτσου) από τη Χίο, ερωτεύεται ένα βαρκάρη από το Τσεσμέ. Οι δυο τους συναντιούνται στη Τουρκία όταν η Ευδοκία περνά απέναντι για να τραγουδήσει σε μια συναυλία. Η επικοινωνία τους όμως είναι καταδικασμένη από όλες τις απόψεις. Πέρα από τη διαφορετική γλώσσα, θρησκεία και εθνικότητα, ο Καϊκτσής είναι κωφάλαλος. Δε μπορεί καν να ακούσει τη φωνή της (για την οποία ο κόσμος τη θαυμάζει). Μετά από τις μέρες τους μαζί στο Τσεσμέ, οι δρόμοι τους χωρίζουν. Χωρίζουν μέχρι που στη Χίο βρίσκεται ένας νεαρός άνδρας αγνώστων στοιχείων, ο οποίος κολύμπησε από την Τουρκία ως απέναντι. Οι περισσότεροι μιλούν για τρομοκράτη ή κατάσκοπο. Η Ευδοκία όμως αναγνωρίζει αυτό τον άνδρα.
Κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες πλάθεται μια ιστορία ρομαντικής αγάπης, αγάπης που πιστεύει πως κανένα εμπόδιο δε θα βρεθεί στο δρόμο της. Ελλάδα και Τουρκία όμως αναστατώνονται με αυτή τη σχέση που φαίνεται από όλες τις απόψεις ανορθόδοξη. Πως θα καταφέρει ο κωφάλαλος Καϊκτσής να εντοπίσει την Ευδοκία στην Ελλάδα; Και πως μπορεί άραγε η Ευδοκία να ανταποκριθεί στο κάλεσμά του; Αρχές του 2000 και η τεχνολογία δε φαίνεται να μπορεί τελικά να γεφυρώσει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Η φιλία και η προδοσία είναι θέματα που απασχολούν το σενάριο, ενώ η ιστορία εμπνεύστηκε (και κάνει ωραίες αναφορές) από τον αρχαίο μύθο της Ηρούς και του Λέανδρου. Ο Λέανδρος σύμφωνα με τον μύθο είχε διασχίσει τον Ελλήσποντο κολυμπώντας, για να συναντήσει την αγαπημένη του.

Three steps to Heaven

Τελικά κάποια θαύματα δεν απέχουν και πολύ.


Περπατώντας χθες στη παραλία-στέκι του φετινού καλοκαιριού (Πλαταμώνας, κάτω από το κάστρο) είδα το τοπίο τελείως αλλαγμένο. Εκεί που πριν δυο μήνες κολυμπούσα τώρα έχει άμμο, η θάλασσα τραβήχτηκε μέσα. Βράχοι που μας ξεκούραζαν όσο ήμασταν στο νερό τώρα βγήκαν στη στεριά. Η εικόνα και ο καιρός με κάνανε να αποφασίσω να τραβήξω για πιο χειμερινούς προορισμούς...


Τελικά κάποια θαύματα δεν απέχουν και πολύ. Στα Μετέωρα σήμερα ξαναβρήκα κάτι θεϊκό. Με δυο παπούτσια πάνινα, καλή παρέα, κέφι και διάθεση, έφτασα πιο κοντά στον ουρανό. Εκεί που η φύση και ο άνθρωπος δώσανε τα χέρια για μνημεία αιώνια, άξια θαυμασμού για ατέλειωτες γενιές. Εκεί, που μόνο Ελληνικά δεν άκουγες από τους πιστούς εξερευνητές και τους αναρριχητές, νιώθεις ένα δέος. Ένα δέος προς την "εκεί" αρμονική σχέση φύσης-ανθρώπου.

Η πρώτη βροχή

Απόψε βρέχει, πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό.
Πέρασαν μόλις τρεις βδομάδες απο τις καλοκαιρινές μου διακοπές αλλά όλα γύρω μοιάζουν τόσο διαφορετικά... Σαν να έχουν άλλο χρώμα, άλλη μυρωδιά. Ακόμη και οι άνθρωποι σαν να πήραν το χειμωνιάτικό τους βλέμμα.
Είναι η πρώτη βροχή του Σεπτέμβρη και της εποχής του. Ο ήλιος κρύφτηκε εδώ και μέρες, η θερμοκρασία έπεσε. Για πολλούς ήρθε το τέλος του καλοκαιριού. Εγώ πάλι ελπίζω σε ένα θαύμα. Ελπίζω ο καιρός να μου κάνει τη χάρη και να βρεθώ σε μια παραλία σύντομα. Να βαφτίσω εκείνη τη μέρα δώρο εξ ουρανού και να κάνω το τελευταίο μου μπάνιο.
Τη προηγούμενη χρονιά ήταν κάτω απο το κάστρο του Πλαταμώνα 1η Οκτώβρη που αποχαιρέτησα το καλοκαίρι.

Εγώ, μια φίλη και ελάχιστοι τολμηροί όπως εμείς.

I'd better go to bed.
There's a new sun rising soon.
A new day, a new hope, a tiny step towards our end.
What the future holds we don't know. But why not hope for the best?
Why not sleep and wake up, see the sun and smile, hope for the rainbow and stay alive?
M.K
22/3/2004

Μαρία η Callas

Δεν μπορούσα παρά να παρασυρθώ στο πολύωρο αφιέρωμα της κρατικής τηλεόρασης χθες για τη πασίγνωστη αυτή φωνή. Η Μαρία Κάλλας ταύτισε το όνομα της με την όπερα, τη φωνή αηδονιών, την έννοια της ντίβας και της σταρ.

Η Ελληνίδα (Καλογεροπούλου) γεννημένη μια κρύα μέρα του Δεκέμβρη, το 1923 στην Νέα Υόρκη από μετανάστες γονείς, κατάφερε να εμφανίζεται στις πιο φημισμένες σκηνές του κόσμου. Η πρώτη της εμφάνιση έγινε το 1938 και μάλιστα στην Αθήνα, όπου είχε μετακομίσει με τη μητέρα και την αδερφή της, μετά τον χωρισμό των γονιών της. Ως το 1945 τραγουδούσε στην Αθήνα, έπειτα επέστρεψε στο πατέρα της στη Νέα Υόρκη για μια καριέρα πραγματικά μυθική.
Προικισμένη με ιδιαίτερες φωνητικές χορδές μεσουράνησε δεκαετίες στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Το 1958 όμως προκάλεσε αμέτρητα αρνητικά σχόλια καθώς εγκατέλειψε τη «Νόρμα» στη μέση της παράστασης ανακοινώνοντας ότι αρρώστησε, αφήνοντας τον πρόεδρο της Ιταλίας και όλη την καλή κοινωνία άναυδους. Η Κάλλας αποφάσισε να μη ξανατραγουδήσει στη σκάλα για χρόνια, ενώ έκανε ένα διάλειμμα το 1959 για μια κρουαζιέρα με τη θαλαμηγό Χριστίνα.
Χάρηκε τον θαυμασμό μουσικόφιλων, βασιλιάδων και εκείνο του Ωνάση. Αγάπησε τον τελευταίο όσο κανένα άλλο άνδρα στη ζωή της και η προδοσία του της άνοιξε το δρόμο για τη πτώση της. Η Μαρία, η προσωπικότητα των συνεντεύξεων και της σκηνής, έγινε το έρμαιο του μεγιστάνα του πλούτου. Οι παραστάσεις της σταμάτησαν, η Μαρία που είχε κάποτε στα πόδια της τη βιομηχανία της μουσικής τώρα σώπαινε. Απουσίασε ως το 1964 από τα μουσικά δρώμενα, ώσπου ο Τζεφιρέλι μπόρεσε να την πείσει για την «Tosca». Ακολούθησε η «Norma» στο Παρίσι και η «Tosca» στο Metropolitan της Νέας Υόρκης. Ο Ωνάσης όμως προτίμησε τη διασημότερη κυρία της Υφηλίου εκείνης της εποχής, παντρεύτηκε τη χήρα του Κένεντι, Τζάκι. Η Μαρία έπεσε σε κατάθλιψη, μια εισπρακτικά αποτυχημένη ταινία του Pasolini «Μήδεια» προστέθηκε στο βιογραφικό της, και η Callas γίνεται πια δασκάλα φωνητικής στη Νέα Υόρκη.
Το 1974, στην Ιαπωνία η Μαρία θα δώσει την τελευταία της δημόσια παράσταση. Τον επόμενο χρόνο θα πεθάνει ο Ωνάσης και η Μαρία θα αποτραβηχτεί από τα εγκόσμια, στο σπίτι της στο Παρίσι θα ζει με τις αναμνήσεις ενός μεγάλου έρωτα. Νιώθει άχρηστη, κανείς συνάδελφος της δε θέλει να την επισκεφτεί ή να τη συμβουλευτεί. Το αστέρι μιας εποχής καταθλίβεται, μόνη, δίχως φίλους. Το 1977 η τέφρα της θα σκορπιστεί στο Αιγαίο και τα προσωπικά της αντικείμενα θα βγουν σε δημοπρασία.

Η πρόσφατη ταινία του Franco Zeffirelli, με τους Fanny Ardant και Jeremy Irons “Callas forever”, διηγείται τις τελευταίες στιγμές της καριέρας της Κάλλας. Την αγωνία της για την απώλεια της φωνής της και το ξεπέρασμα της ανασφάλειάς της.

Όταν η Jane Austen συνάντησε το Hollywood

Όταν η Τζέιν Οστιν γέμιζε αμέτρητα χαρτιά με λέξεις δε φανταζόταν καθόλου το πόσο η έμπνευση και η φαντασία της θα διαρκούσαν στο χρόνο.

Γεννημένη το 1775 στην Αγγλία, έβδομο από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας, η Τζέιν μορφώθηκε μέχρι τα 11 της χρόνια αν και ήταν εξαιρετικά φιλομαθής. Τίποτα όμως δε την απομάκρυνε από τη συγγραφή. Ακούγοντας τη φωνή του μυαλού της άρχισε να γράφει από πολύ νεαρή ηλικία. Μόλις 18 ετών ολοκλήρωσε τη νουβέλα «Ελινορ και Μαριάν» που έμελλε να γίνει το έργο της «Λογική και ευαισθησία» αργότερα. Το πρώτο της βιβλίο δημοσιεύτηκε το 1811 και δεν ήταν άλλο από το «Περηφάνια και Προκατάληψη». Χάθηκε όμως πολύ νέα, μόλις 42 ετών από τη νόσο Αντισον.
Για την Οστιν οι περισσότεροι κριτικοί λογοτεχνίας επί δεκαετίες διέδιδαν πως ήταν μια μοναχική γεροντοκόρη που σε περίοδο πολέμου ασχολούνταν με τα τετριμμένα. Τις ζωές των γύρω της στην Αγγλική επαρχία. Το έργο της όμως πλέον θεωρείται ότι προσέφερε πολλά στην ιστορία. Έγινε πηγή πληροφοριών, καθώς αποτελεί πλέον καθρέφτη του κοινωνικού γίγνεσθαι της εποχής της. Μια καινούργια μάλιστα βιογραφία που είδε το φως της δημοσιότητας πρόσφατα, αλλάζει το πορτραίτο της «βασίλισσας» των ρομαντικών ιστοριών. Μετά απο έρευνες βρέθηκαν στοιχεία ότι τα πάθη που περιγράφει η Οστιν στα βιβλία της, δεν υπήρχαν στη σφαίρα της φαντασίας της αλλά, στην προσωπική της ζωή. Στα 20 της, ερωτεύτηκε έναν Ιρλανδο δικηγόρο τον Τομ Λεφρόι αλλά οι γονείς της ήθελαν για γαμπρό τους τον ανιψιό μιας αριστοκράτισσας. Εκείνη η εποχή δεν ήταν για έρωτες. Ένας γάμος είχε ιερό σκοπό. Ήταν ένα συμβόλαιο καλοπέρασης και αλλαγής κοινωνικής τάξης. Ο φτωχός δικηγόρος δεν ήταν στα σχέδια της οικογένειας Οστιν λοιπόν και έτσι η ιστορία τους δεν είχε αίσιο τέλος. Η βιογραφία αναφέρει ότι ο Λεφρόι παντρεύτηκε τελικά την αδερφή ενός φίλου του αλλά έδωσε το όνομα Τζέιν στο πρώτο του παιδί. Η Οστιν έμεινε τελικά ανύπαντρη, να καταγράφει τους γάμους,τις γέννες, τις χαρές και τις απογοητεύσεις μιας κοινωνίας που κατά τη γνώμη της ήταν άξια της ειρωνείας και της κριτικής της. Έπλασε γυναικείους χαρακτήρες με βάθος και υπόσταση, χαρακτήρες ατίθασους που επιζητούν τα πάθος και την πραγματική αγάπη. Δίνοντας happy end στις ιστορίες της (ή έστω την υποψία του) ίσως γαλήνευε την ψυχή της για τη σχέση που έχασε για πάντα.
Οι ιστορίες της Οστιν μεταφράστηκαν σε πάρα πολλές γλώσσες και διδάσκονται σε αμέτρητα πανεπιστήμια παντού, τόσο για τη γλώσσα και το ύφος τους, όσο για τη συγκεκριμένη ματιά προς μια κοινωνία υποκρισίας. Ίσως ήταν αναμενόμενο αυτά τα κείμενα να συγκινήσουν πέρα από τους αναγνώστες της και ανθρώπους του θεάματος. Τα θέματά της, όσο υπάρχουν άνθρωποι θα θεωρούνται επίκαιρα. Η αγάπη, ο έρωτας, η πάλη μεταξύ ψυχής και καθοσπρεπισμού, ενάντια σε μια κοινωνία που απωθεί τα συναισθήματα, θα είναι πάντα στο προσκήνιο. Η Έμμα και η Ελίζαμπεθ είναι από τις πιο ολοκληρωμένες της ηρωίδες που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι σύγχρονοι χαρακτήρες ανάμεσά μας. Η ταινίες «Έμμα», «Λογική και ευαισθησία», «Περηφάνια και προκατάληψη» έχουν μεταφερθεί με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη με αξιόλογους ηθοποιούς και φέρνουν μπροστά μας ένα ανέγγιχτο ρομαντισμό μιας άλλης εποχής.
Φέτος, μετά από διακόσια χρόνια παρουσίας της στους λογοτεχνικούς κύκλους, θα δούμε για πρώτη φορά στο σινεμά τη ζωή της Τζειν Οστιν, με τίτλο "Becoming Jane" («Ερωτευμένη Τζέιν»). Τη δημιουργία του Τζούλιαν Τζάρολντ εκτιμάται ότι το ελληνικό κοινό θα μπορέσει να δει στις αίθουσες από τις 20 Σεπτεμβρίου. Μια ακόμη ταινία εποχής, με τη νεαρή Αν Χάθαγουει («Ο Διάβολος φοράει Πράντα») στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ταινία που αναμένεται να δείξει τη Τζέιν να έχει πολλά κοινά στοιχεία με τις ρομαντικές και παθιασμένες πρωταγωνίστριες των βιβλίων της.

Δείτε το "Pride and Prejudice" με τα μάτια της cinematia εδώ

The Notebook / Το Ημερολόγιο (2004)

"Η καλύτερη αγάπη είναι αυτή που ξυπνά την ψυχή και μας οδηγεί ψηλά. Ανάβει φωτιές στην καρδιά και γαληνεύει τις ψυχές μας"

Βασισμένη στο βιβλίο του Nicholas Sparks και με σκηνοθέτη τον Nick Cassavetes η ταινία διηγείται την ιστορία του Noah και της Alle.
Οι δυο τους έφηβοι, θα συναντηθούν τυχαία και θα αγαπηθούν παράφορα, ένα καλοκαίρι. Τους χωρίζουν περισσότερα απο όσα τους ενώνουν αλλά φαίνεται ότι η διαφορετικότητα δυναμώνει το δέσιμό τους.
Η Alle είναι απο πλούσια αστική οικογένεια ενώ ο Noah παιδί της επαρχίας, χωρίς Γαλλικά και πιάνο, απλός εργάτης που ζει με το χήρο πατέρα του. Η μόρφωση και η παιδεία τους δεν συναντιούνται ποτέ, παρόλα αυτά, τα αισθήματά τους είναι αληθινά. Οι καλοκαιρινοί έρωτες ελάχιστες φορές όμως έχουν διάρκεια και η Alle πρέπει να συνεχίσει τις σπουδές της. Κάπου εκεί ο Noah συνειδητοποιεί ότι δεν είναι για την Alle και το ζευγάρι χωρίζει. Μετανιωμένος ο Noah προσπαθεί με τα καθημερινά του γράμματα να κρατήσει μια επαφή με την Alle αλλά οι λέξεις του δε φτάνουν στα χέρια της αγαπημένης του. Η μητέρα της Alle μαζεύει την αλληλογραφία και κρύβει τα γράμματα. Χωρίς να πάρει απάντηση ποτέ, απογοητευμένος ο Noah κλείνεται στον εαυτό του και απομονώνεται στο σπίτι του. Απογοητευμένη και η Alle συνεχίζει τη ζωή της με ένα στρατιωτικό που οι γονείς της λατρεύουν. Ποια μπορεί να είναι η συνέχεια; Στον έρωτα και στην τέχνη όλα είναι πιθανά...
Αν αναρωτιέστε γιατί να τη δείτε, σκεφτείτε ότι που και που έχει γούστο να παρακολουθείς μαι δυνατή ιστορία αγάπης. Για τους λιγότερο ρομαντικούς, μπείτε απλά στην περιέργεια για το αν τέτοιοι έρωτες έχουν αίσιο τέλος.

H ψυχή στο στόμα(2005)

Μετά το «Σπιρτόκουτο» ο Γιάννης Οικονομίδης ξανά στο προσκήνιο με την ταινία «Η ψυχή στο στόμα». Στο ίδιο «μοτίβο», με τον ίδιο προβληματισμό ο σκηνοθέτης στρέφεται γύρω από αντιήρωες. Πόσες απογοητεύσεις μπορεί να αντέξει το στομάχι ενός άνδρα;

Ο Τάκης είναι ένας εργάτης που βάλλεται από παντού. Είναι πατέρας και σύζυγος στις μέρες μας, αλλά κανείς δεν φαίνεται να τον καταλαβαίνει. Η γυναίκα του τον απατά με τον αδερφό του αφεντικού του. Ο Τάκης το ξέρει αλλά δεν παίρνει θέση. Οι γύρω του τον εξευτελίζουν αλλά πάλι δεν αντιδρά, οι συγγενείς τον πιέζουν αλλά δε μιλά.Βία σε όλα τα επίπεδα,λεκτική και σωματική αλλά ο Τάκης αμέτοχος.
Στην ταινία ο Τάκης δε μιλά καθόλου. Κάθεται με τα μεγάλα του «αυστηρά» μάτια και κοιτάζει πότε την κάμερα και πότε τους απέναντί του. Απλά ακούει τους άλλους. Κάνει υπομονή; Σκέφτεται; Εύχεται να ήταν κάποιος άλλος; Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε, γιατί ούτε στιγμή δεν έχουμε πρόσβαση στις σκέψεις του. Το τέλος είναι πάντως ανατρεπτικό."Το αναμμένο φυτίλι απέχει αρκετά μέτρα από το μπαρούτι. Στο τέλος όμως το φθάνει".
Η ταινία αυτή είχε προκαλέσει σάλο και αντιφατικά σχόλια πριν μήνες, όταν πρωτοπροβλήθηκε . Το σίγουρο είναι ότι το σινεμά του Οικονομίδη είναι για γερά στομάχια. Για όσους αντέχουν την ωμή πραγματικότητα ή έστω να περάσουν στην απέναντι πλευρά. Να δουν ανθρώπινες ζωές πέρα από τις δικές τους, ζωές που δεν είναι ρόδινες και ανθρώπους σε αδιέξοδα. Είναι ταινίες που από μόνες τους αποτελούν ένα κομμάτι του ελληνικού σινεμά που ξεχωρίζει για το είδος του.

Breakfast at Tiffany's (1961)

“You always wanted to do it and Audrey Hepburn is the one you wanted to do it with.”

Έτσι κλείνει το τρέιλερ της ταινίας “Breakfast at Tiffany’s”, άκρως προκλητικό για την εποχή της, όπως προκλητική είναι η ίδια η ταινία (θεματολογία και σκηνές)!

Η ιστορία της Holly(Audrey Hepburn) και του Paul (George Peppard)δεν αργεί να ξετυλιχτεί στην οθόνη, σε ένα ρομαντζο (;) που διαφέρει από όλα τα άλλα.
Η Holly ζει στον δικό της κόσμο αλλά με τα λεφτά πλουσίων ανδρών που την πλαισιώνουν. Ο Paul, είναι ανερχόμενος συγγραφέας που νοικιάζει διαμέρισμα στην ίδια οικοδομή με τη Holly. Οι δυο τους δεν αργούν να συναντηθούν και να γίνουν φίλοι. Έχουν εξάλλου και κάτι κοινό, και ο Paul ζει με τα λεφτά μιας πλούσιας κυρίας. Μόλις όμως ο νεαρός αισθανθεί κάτι πέρα από φιλία για τη Holly, ξεκαθαρίζει τη σχέση του με τον "σπόνσορά" του. H Holly πάλι εξακολουθεί να είναι σε αναζήτηση πλούσιου συζύγου. Aγνοεί τον Paul και παράλληλα τα αισθήματά της προς αυτόν.
Το πέρασμα μιας γυναίκας από την «άγνοια» σε συναισθηματική ωρίμανση. Θα θριαμβεύσει η αγάπη πάνω από το χρήμα; Τα πραγματικά αισθήματα πάνω από τα υλικά αγαθά; Θα σηκωθεί το πέπλο μπροστά απο τα μάτια της πρωταγωνίστριας για να δει ότι πέρα απο το χρήμα υπάρχουν και άνθρωποι που αξίζουν την προσοχή της, άνθρωποι με πραγματικά αισθήματα;
Βασισμένη σε βιβλίο του Truman Capote η ταινία αυτή έμεινε κλασσική, τόσο για το στιλ της Audrey Hepburn σε όλη την ταινία, όσο και για τη σκηνή όπου παίρνει πρωινό η πρωταγωνίστρια έξω από τα Τίφανις. Το ακριβό «λουσάτο» κοσμηματοπωλείο γίνεται το σύμβολο της χλιδής και τα εκθέματά του ευσεβείς πόθοι για την Holly μέχρι να ανατραπούν όλα, και να θριαμβεύσει ο άνθρωπος over money!
*Βραβεύτηκε με 2 οσκαρ (καλύτερης μουσικής) το 1962 ενώ ήταν υποψήφια για 7

Θρανίο ξανά;Δε νομίζω...

Χθες το βράδυ πέφτοντας να κοιμηθώ ένιωσα μια ανακούφιση! Αύριο δεν θα πάω σχολείο! Αμέσως φυσικά γέλασα με τη σκέψη αυτή αλλά όσο αστεία και αν ακούγεται τόσο αληθινή ήταν μέσα στο μυαλό μου.
Θυμήθηκα όλους εκείνους τους Σεπτέμβρηδες που με έβρισκαν στο σχολείο ντυμένη με τα καλά μου για τον αγιασμό. Στην πραγματικότητα μέσα μου ήμουν μια δυστυχία. Είχα στο μυαλό μου ακόμη νωπές τις μνήμες δυο μηνών στη θάλασσα του Ιονίου, τα παιχνίδια, τις φωνές τα τραγούδια και τη φασαρία. Τα πέδιλα με στένευαν γιατί το πόδι μου είχε συνηθίσει να τρέχει ελεύθερο στις παραλίες και τα «καλά μου» εύκολα τα αντάλλαζα με ένα μαγιό. Το μόνο παρήγορο κάθε χρόνο ήταν ότι συναντούσα τους συμμαθητές μου που έκανα πάντα καιρό (λόγω της μεγάλης απουσίας μου) να δω. Και ευτυχώς ήμουν κοινωνικό παιδάκι και το να δω τους φίλους μου μετά από μήνες με χαροποιούσε. Εξάλλου, σκεφτόμουν που θα πάει, θα’ρθει και το επόμενο καλοκαίρι.
Όσο και αν απέχω πλέον, ηλικιακά από τα μαθητικά μου χρόνια, πάλι μπαίνω σε σχολικές αίθουσες, απλά τώρα κάθομαι στην έδρα.

Σήμερα ξεκινά για αμέτρητα παιδιά της χώρας μας η καινούργια σχολική χρονιά με τον καθιερωμένο αγιασμό. Υπάρχουν όμως παιδάκια που δεν έχουν τα απαραίτητα για να πάνε στο σχολείο ακόμη και στη χώρα μας. Βοηθήστε αν θέλετε με όσα μέσα έχετε και μπορείτε! Η συνάδελφoς blogger Sophia εκθέτει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σχολικές μονάδες και μαθητές στην πυρόπληκτη περιοχή όπου εργάζεται.

Πέντε Λεπτά Ακόμα (2006)

Χρειάζεσαι πέντε λεπτά για να κάνεις ένα γρήγορο ντους
και ίσως πέντε λεπτά για ν’αποφασίσεις τι θα φορέσεις. Τι μπορεί να κάνει όμως ένας νεκρός με πέντε λεπτά;
Όχι, δεν πρόκειται για θρίλερ, «Πέντε Λεπτά Ακόμα» δίνει ο Γιάννης Ξανθόπουλος στον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, σε μια μεταφυσική κωμωδία.
Ο Τάσος είναι παράφορα ερωτευμένος αλλά και τρελός από ζήλια για την Αλίκη του (Παναγιώτα Βλαντή). Σε μια κρίση ζήλιας ο Τάσος, ιδιοκτήτης καταστήματος μηχανών και λάτρης του δίτροχου παρακολουθεί την Αλίκη. Στην προσπάθειά του όμως να μην τη χάσει από τα μάτια του, πέφτει θύμα τροχαίου. Νεκρός πλέον ο Τάσος κινείται ανάμεσα στους ζωντανούς, σωματοποιημένος αλλά αόρατος. Η ζήλια του δεν τον εγκαταλείπει ούτε στον άλλο κόσμο και βάζει στόχο και σκοπό την παρακολούθηση της αγαπημένης του. Το ευτύχημα γι αυτόν είναι ότι έχει πέντε λεπτά για να κάνει την παρουσία του αισθητή. Να μετακινεί για παράδειγμα μαχαίρια και να αποτρέπει ένα ενδεχόμενο φιλί της αγαπημένης του με τον καλύτερό του φίλο. Πέντε λεπτά όμως δεν είναι αρκετά και το πνεύμα του Τάσου εξαγριώνεται.
Όλα τα παραπάνω βέβαια γίνονται στα πλαίσια της κωμωδίας. Ίσως είναι μια light μορφή του κλασικού πια “Ghost”. Πάντως βλέπεται ευχάριστα και σίγουρα το σενάριο είναι άκρως πρωτότυπο.

Καλό μήνα

Αποχαιρετώ το φετινό καλοκαίρι σ’αυτή την παραλία. «Καλαμίτσι Λευκάδας».
Τη βρήκαμε ξεχασμένη απ’τους πολλούς ανθρώπους αλλά όχι από το θεό. Αν υπάρχει θεός ή κάποια ανώτερη δύναμη που πλάθει τέτοια τοπία, τότε αξίζει να προσεύχεσαι.
Το μεγαλείο της φύσης δε σταματά, και αυτό είναι κάτι που τελικά συνειδητοποιείς μόνο όταν αντικρίζεις τέτοια ομορφιά. Ομορφιά άγρια. Μια θάλασσα ατίθαση με κύματα απειλητικά και βράχους αιχμηρους, αφιλόξενους προς το ανθρώπινο σώμα. Νιώθεις μικρός και ασήμαντος μπροστά στη δύναμη της θάλασσας. Μπροστά στο μπλε της που ενώνεται με το γαλάζιο του ουρανού, στο παιχνίδι του ήλιου με τα λιγοστά σύννεφα.
Ξαφνικά αισθάνθηκα ότι αυτό το κομμάτι της γης αποκόπηκε από τον υπόλοιπο πλανήτη και έμεινε μόνο του να αιωρείται κάπου. Επάνω του και εγώ μαζί με την παρέα μου, σε μια άλλη διάσταση. Όσες ώρες μείναμε στη παραλία, να εκτιμούμε την περίεργη ομορφιά της δεν υπήρχε τίποτα στον κόσμο παρά το «εκεί». Και ήταν εκεί, μετά απο πολύ καιρό, και ένα χειμώνα κουραστικό, που το μυαλό μου σκόρπισε στην άμμο χίλια κομμάτια ότι με βάραινε! Τα άφησα όλα εκεί, μέσα σε μια μέρα, μέσα σε λίγες ώρες.
Αν δε μας πίεζε το σούρουπο δε θα φεύγαμε, και αν δεν μας έπνιγε η λήξη των διακοπών το επόμενο πρωί, θ'αφήναμε την παραλία με πιο ελαφριά βήματα. Παρόλα αυτά, φρόντισα να ρήξω μια ματιά πίσω. Έτσι είμαι εγώ, κλέβω πάντα μια ματιά με την ελπίδα να με κάνει να ξαναγυρίσω...
Το φως του ήλιου εκεί θα συνοδεύει τις φθινοπωρινές πορείες μου. Πορείες καθημερινές και ρουτίνας που όμως θα λάμπουν χάρη των καλοκαιρινών μου εικόνων.
Αφιερώνω το ποστ στη καλοκαιρινή μου παρέα, που γέλασε, έπαιξε στα κύματα, ξενύχτησε, γύρισε το νησί μαζί μου, νευρίασε, κουράστηκε αλλά πάνω απο όλα χάρηκε μαζί μου τόσες ομορφιές! (Ελπίζω να είναι και η χειμωνιάτικη παρέα μου.) Καλό μήνα, και του χρόνου!!!