Παρασκευή σήμερα(το δημοσιεύω λίγο καθυστερημένα)και ενώ δεν έχω κάτι να σας πω αποζητώ την επαφή. Επίσης ξέρω καλά ότι και τίποτα να μην έχω να πω, πάντα έχω τον τρόπο να «γεμίσω» αρκετές γραμμές και αυτό γιατί απλούστατα το μυαλό τελικά δεν αδειάζει ποτέ. Έτσι οι περισσότεροι, ενώ φαινομενικά «δεν έχουμε τίποτα στο μυαλό» (όπως λέει και η έκφραση) μπορούμε να πούμε πολλά τελικά.
Θυμάμαι δύο χρόνια πριν, στην Αγγλία, κατά τη διάρκεια της προσαρμογής μου εκεί (είχα πάει με μια βαλίτσα ρούχα και όνειρα, μόνη μου, να σπουδάσω κινηματογράφο), ήταν Σεπτέμβρης και καθόμουνα στον λόφο κάπου στην πανεπιστημιούπολη. Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Θαύμαζα τη θέα της πόλης από τον λόφο και θυμόμουνα κάτι του Ronald Barthes που είχα διαβάσει όταν σπούδαζα στην Αγγλική Φιλολογία,σχετικό με τη θέα των πόλεων από ψηλά.
Καθόμουν λοιπόν στο γρασίδι, βουτηγμένη στις σκέψεις μου. Με είχαν πλησιάσει και κάποιοι καινούργιοι φίλοι μου αλλά που να καταλάβουν τον καημό μου. Και ποιος ήταν;; Το μυαλό μου ήταν κενό. Δεν μπορούσα να γράψω τίποτα εκείνες τις μέρες, και αυτό με απασχολούσε αφάνταστα, καθώς στην Αγγλία είχα βρεθεί για την πνευματική μου άνθιση!
Έβγαλα το μπλοκάκι μου και σκέφτηκα «Θα αρχίσω κάτι και όπου με βγάλει. Θα γράψω για αυτά που δεν μπορώ να γράψω».
Τελικά το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό (τουλάχιστον για μένα)! Γράφοντας για το ότι δεν μπορώ να γράψω (τι οξύμωρο!) και χαζεύοντας τη θέα του Καθεδρικού ναού της πόλης, θυμήθηκα ότι δεν μπορώ να ζωγραφίσω. Ενώ θα το ήθελα πολύ αν και παρακολούθησα επι σειρά ετών μαθήματα ζωγραφικής, το ταλέντο του πινέλου λείπει από τη ζωή μου. Έτσι, εκείνο το απόγευμα έβγαλα τον καημό μου στο χαρτί λέγοντας πως θα προτιμούσα να μπορώ να ζωγραφίζω καλά και να πάρω αυτή την τόσο μοναδική θέα μαζί μου αντι να παλεύω με τις λέξεις. Ελλείψει όμως αυτού του ταλέντου βγήκε κάτι καλό, εκεί που είχα σοβαρό mental block έγραψα σελίδες ολόκληρες για εκείνη τη θέα,και τις πήρα μαζί μου, και τις έχω φυλάξει σαν κόρη οφθαλμού!
Τη θέα δεν την ζωγράφισα αλλά τη φωτογράφισα ουκ ολίγες φορές! Ιδού!
Θυμάμαι δύο χρόνια πριν, στην Αγγλία, κατά τη διάρκεια της προσαρμογής μου εκεί (είχα πάει με μια βαλίτσα ρούχα και όνειρα, μόνη μου, να σπουδάσω κινηματογράφο), ήταν Σεπτέμβρης και καθόμουνα στον λόφο κάπου στην πανεπιστημιούπολη. Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Θαύμαζα τη θέα της πόλης από τον λόφο και θυμόμουνα κάτι του Ronald Barthes που είχα διαβάσει όταν σπούδαζα στην Αγγλική Φιλολογία,σχετικό με τη θέα των πόλεων από ψηλά.
Καθόμουν λοιπόν στο γρασίδι, βουτηγμένη στις σκέψεις μου. Με είχαν πλησιάσει και κάποιοι καινούργιοι φίλοι μου αλλά που να καταλάβουν τον καημό μου. Και ποιος ήταν;; Το μυαλό μου ήταν κενό. Δεν μπορούσα να γράψω τίποτα εκείνες τις μέρες, και αυτό με απασχολούσε αφάνταστα, καθώς στην Αγγλία είχα βρεθεί για την πνευματική μου άνθιση!
Έβγαλα το μπλοκάκι μου και σκέφτηκα «Θα αρχίσω κάτι και όπου με βγάλει. Θα γράψω για αυτά που δεν μπορώ να γράψω».
Τελικά το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό (τουλάχιστον για μένα)! Γράφοντας για το ότι δεν μπορώ να γράψω (τι οξύμωρο!) και χαζεύοντας τη θέα του Καθεδρικού ναού της πόλης, θυμήθηκα ότι δεν μπορώ να ζωγραφίσω. Ενώ θα το ήθελα πολύ αν και παρακολούθησα επι σειρά ετών μαθήματα ζωγραφικής, το ταλέντο του πινέλου λείπει από τη ζωή μου. Έτσι, εκείνο το απόγευμα έβγαλα τον καημό μου στο χαρτί λέγοντας πως θα προτιμούσα να μπορώ να ζωγραφίζω καλά και να πάρω αυτή την τόσο μοναδική θέα μαζί μου αντι να παλεύω με τις λέξεις. Ελλείψει όμως αυτού του ταλέντου βγήκε κάτι καλό, εκεί που είχα σοβαρό mental block έγραψα σελίδες ολόκληρες για εκείνη τη θέα,και τις πήρα μαζί μου, και τις έχω φυλάξει σαν κόρη οφθαλμού!
Τη θέα δεν την ζωγράφισα αλλά τη φωτογράφισα ουκ ολίγες φορές! Ιδού!
1 σχόλιο:
ναι λιγο πιο αρίστερά στο μονοπατάκι του Tyler Court στον δρόμο στον κατήφορο για το κέντρο της πόλης!
Hoiiiiiiii mate!
Δημοσίευση σχολίου