Παρασκευή, Φεβρουαρίου 17, 2006

Memoirs of a Geisha...(2005)


Εδώ είμαστε λοιπόν να τα πούμε για τις "Αναμνήσεις μιας Γκέισας"! Σκηνοθετημένη από τον χορογράφο του Chicago (2002) Rob Marshall και βασισμένη στο ομόνυμο βιβλίο του Arthur Golden, η Γκέισα πήρε τον δρόμο για την Ελλάδα πολλά υποσχόμενη! Ηταν από τις ταινίες που περίμενα να δω λόγω του πολύ πετυχημένου trailer.
Η ταινία ως "αναμνήσεις" δεν θα μπορούσε να μην έχει voice over. Έτσι μπαίνουμε στο άδυτο του κόσμου των Geisha μέσω της αφήγησης της πρωταγωνίστριας. Η Chiyo, θυμάται πως ξεκίνησαν όλα όταν ήταν 9 χρονών και η φτωχή της οικογένεια την πούλησε σε geisha house στο Kyoto! Σε εκείνο το σπίτι περνάει τα πάνδεινα προκειμένου να φανεί η αξία της και να εκπαιδευτεί να γίνει geisha. Επιπλέον, η ομορφιά της προκαλεί την ζήλια της φτασμένης geisha Hatsumomo η οποία της κάνει τη ζωή μαρτύριο! Από μια παρεξήγηση η Chiyo μπαίνει στην μαύρη λίστα του "σπιτιού" και της απαγορεύεται (ενώ είχε ήδη αρχίσει μαθήματα) να γίνει geisha. Έτσι υποχρεούται για μια ζωή να υπηρετεί σιωπηλά τις άλλες γκέισες. Όμως η ζωή στέκεται απέναντί της γενναιόδωρη και την ανταμοίβει.
Το πως φτάνει from zero to hero δεν θα σας το πω, γιατί ήδη είπα πολλά για την πλοκή. Πάντως η Chiyo μεταμορφώνεται σε no 1 Geisha και κάνει τους άνδρες να παραμιλούν και τις γυναίκες να ζηλεύουν! Τώρα αν με ρωτήσετε αν μου άρεσε η ταινία δεν ξέρω τι να απαντήσω...
Περίμενα περισσότερα από αυτή την ταινία σίγουρα! Είναι όμως χωρίς αμφιβολία μια ταινία προσεγμένη, με πολλά ωραία πλάνα όπου φαίνεται ότι έπεσε δουλεία... Μπορώ να φανταστώ τι συγκίνησε τους Αμερικανούς. Πολύ απλά> μίση, πάθη, χρήμα, δίψα για εξουσία (την εξουσία της ομορφιάς!) και πάνω από όλα ο έρωτας (κάτι σαν το Troy). Αυτό που μου άρεσε στην ταινία περνάει σε άλλο επίπεδο. Έχει να κάνει με την θέση της γυναίκας στο Hollywood και το μοντέλο γυναίκας που παρουσίασε η ταινία μέσω της Chiyo. Η νεαρή geisha παρόλο που εκπαιδεύεται να γίνει ένα απλό αντικείμενο θαυμασμού για τα μάτια του ανδρικού πληθυσμού αναπτύσσει μια ισχυρή προσωπικότητα. Επίσης αντιστέκεται σε μια βασική αρχή του "club" (never fall in love) και ερωτεύεται παράφορα τον Πρόεδρο. Είναι σαν να βάζει τους δικούς της όρους στο παιχνίδι. Έτσι το "θέαμα" αποκτά άλλη οντότητα και σε κάθε της βήμα παλεύει να πάρει τη ζωή στα χέρια της, δεν αφήνεται να παρασυρθεί από την αναγνωρισημότητα και την επιτυχία. Βέβαια η ταινία ωραιοποιεί μια κατάσταση, πόσες γκέισες να είχαν την τύχη της Chiyo? Η ταινία λέει "Geishas are a moving work of art" εμένα όμως δεν με πείθει, ίσως με αφήνει αδιάφορη αυτή η "κουλτούρα", ίσως πάλι το οτι το σενάριο αποσιωπά το αν οι γκέισες εγκδίδονταν ή όχι μου κάνει λίγο φτηνό. θα προτιμούσα την ωμή αλήθεια...
Να σας πω κάπου εδώ ένα μυστικό, πρώτη φορά είδα μια ταινία να σώζει ένα ολόκληρο (μέτριο;) 2ωρο θέασης με μια ατάκα! Στο τέλος λέει η Chιyo (δεν το θυμάμαι ακριβώς αλλά...) "Αυτή είναι η ιστορία μου, δεν είναι ιστορία βασιλιάδων, ούτε αυτοκρατόρων, μην περιμένετε να ακούσετε φοβερά πράγματα. Είναι η ιστορία μιας φτωχής γκέισας, η ιστορία μου". Και λέω κοίτα να δεις, δίνω στην ταινία όλα τα ελαφρυντικά του κόσμου γιατί από μόνη της λέει μην περιμένετε να δείτε κάτι το φοβερό! Έτσι είπα και εγώ στον εαυτό μου, τι περίμενες να δείς, έπρεπε να το φανταστείς ότι κάπως έτσι θα ήταν :-)

1 σχόλιο:

margarita είπε...

Νομίζω πως ο βασικότερος λόγος για τον οποίο άρεσε η ταινία είναι γιατί "μεταφράζει" σε μια άλλη κουλτούρα το βασικό φιλελεύθυρο ιδεώδες: αρκεί να είσαι ένα άτομο με ικανότητες και η κορυφή στο τέλος θα είναι δική σου. Γνωστό και ως "αμερικανικό όνειρο". Κι όπως πολύ σωστά το έθεσες, σε τέτοιου είδους ταινίες δεν εξετάζουμε ποτέ αυτούς που δεν τα καταφέρνουν ή στο τι χρειάζεται να δώσουν ως αντάλλαγμα αυτοί που τελικά τα καταφέρνουν. Αν αυτή η ταινία είναι έκφανση της έννοιας "τέχνη", τότε για μένα είναι σίγουρα στρατευμένη με τον τρόπο της.