Hable con ella (2002)

Μια που η κουβέντα μας έφερε τον Αlmodovar και αφού κάθε μέρα αντικρίζω στον τοίχο του δωματίου μου το αυτόγραφό του δίπλα στην γιγαντοαφίσα του 'Μίλα της' (με σουπερ αφιέρωση και τα 2...) καιρός είναι να μιλήσω γι'αυτή την ταινία. Το απέφευγα η αλήθεια είναι τόσο καιρό (από τότε που κξεκίνησα το blog) είτε γιατί λόγω διπλωματικής τα είπα όλα γι 'αυτή την ταινία, είτε γιατί με συγκινεί πολύ (ίσως όχι τόσο το θέμα της αλλά οι αναμνήσεις του μεταπτυχιακού που μου ξυπνά!)
"Η ταινία αυτή αφήνει στο περιθώριο την γυναικεία φύση".Έτσι είχαν πει πολλοί κριτικοί κιν/φου τονίζοντας ότι το 'Μίλα της' αποτελεί μια στροφή στην καριέρα του Ισπανού διημιουργού, ο οποίος ως τώρα υμνούσε την γυναίκα, έχοντάς την στο κέντρο της αφήγησής των ιστοριών του.Ποιός όμως είπε ότι οι γυναίκες απουσιάζουν από αυτή την ταινία;;;
Η ταινία διηγείται την ιστορία του Μπενίνο και του Μάρκο. Οι δυό τους γνωρίζονται στην κλινική όπου δουλεύει ως αποκλειστικός νοσοκόμος ο πρώτος. Μια δυνατή φιλία αναπτύσσεται μεταξύ τους, με αφορμή όμως μια γυναίκα. Ο Μάρκο, συγγραφέας τουριστικών οδηγών, βρίσκεται στην κλινική διότι η αγαπημένη του τραυματίστηκε εν ώρα εργασίας. Και ποιά η δουλειά της; Ταυρομάχος η κυρία. Ο δε Μπενίνο είναι και ο ίδιος ερωτευμένος εκείνο το διάστημα.Ερωτευμένος με την χρόνια τώρα σε κόμμα ασθενή του Αλίσια.
Μπορεί να σας φαίνονται παρατραβηγμένα τα παραπάνω αν δεν έχετε δει την ταινία αλλά δεν είναι έτσι. Η ταινία υμνεί την φιλία και τον έρωτα και ας φαίνεται σεναριακά παρατραβηγμένη. Όταν την δεις πρώτη φορά χωρίς να ξέρεις ότι η ταινία φέρει την υπογραφή του σκηνοθέτη των "Κικα" και "Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής ικρίσης" ούτε που θα καταλάβεις ότι βλέπεις Αλμοδόβαρ. Αν όμως κοιτάξεις πέρα από το σενάριο θα αναγνωρίσεις τον "κλασικό" Almodovar.
Πρώτα από όλα οι γυναίκες αν και για το μισό του έργου (περίπου) είναι σε κόμμα, είναι πιο ζωντανές από ποτέ, φτάνει να σκεφούμε ότι αν και μέσα στην κλινική επιρρεάζουν τις ζωές των ανδρών που τις αγαπούν. Επίσης ο Αλμοδοβάρ κρατά μια πολύ προσεκτική ισσοροπία αφού τις ζωντανεύει συχνά μέσα από flashbacks. Η γυναίκα όχι μόνο δεν λείπει από αυτή την ταινία αλλά υμνείται σε 2 επίπεδα. Το ένα μέσω της Lindia, ως ένα θηλικό με έντονα "ανδρικά" χαρακτηριστηκά που έχει καταλάβει έναν στάνταρ ανδροκτατούμενο χώρο(μαχητική και δυναμική) και το άλλο μέσω της μπαλαρίνας Alicia. Η Αλίσια είναι το alter ego της Lindia καθώς βλέπουμε την λεπτότητα και την θηλικότητα των κινήσεών της στις σκηνές όπου κάνει πρόβες για την παράσταση. Οι γυναίκες λοιπόν είναι εκεί και απορώ πως οι περισσότεροι είδαν αλλιώς την ταινία...
Επίσης, ένα άλλο στοιχείο του Αλμοδόβαρ που φαίνεται(και ας είπαν ότι το παιδί άλλαξε) είναι το θέμα σεξουαλικότητα και gender identity. Υπάρχει έντονο cross-gender στους 3 ήρωες. Ο Μπενίνο ομολογεί ότι είναι gay (για να συνεχίσει να φροντίζει την Αλίσια), ησχέση του με τον Μάρκο είναι ambigious ενώ ο Μάρκο μειώνεται δίπλα σε μια γυναίκα ταυρομάχο. Ο ίδιος περνά την μισή ταινία κλαίγοντας (αλήθεια υπάρχουν άλλα φιλμ όπου ο άνδρας κλαίει τόσο;).Η δε Lindia...με το επάγγελμά της (ρούχα εξοπλισμό κτλπ) και το παρουαιαστικό της, χάνει την θηλικότητά της σε πολλές σκηνές της ταινίας.
Αυτός είναι λοιπόν ο καλλιτέχνης που ακούει στο όνομα Αλμοδόβαρ. Με μια ταινία φαινομενικά απλή, για τον έρωτα δίχως ανταπόκριση και την φιλία μεταξύ ανδρών, έχει σκηνοθετήσει για μια ακόμη φορά όλα εκείνα που τον απασχολούν χωρίς ο μέσος θεατής να το πάρει χαμπάρι!

(για λεπτομέρειες δείτε την διπλωματική μου. 15.000 λέξεις έγραψα επι του θέματος.Μην περιμένετε να γράψω και τόσο μεγάλο post :-p)