Μια περσινή φωτογραφία

Όταν στέκεσαι και παρατηρείς τον κόσμο γύρω σου καθώς οι άλλοι βιάζονται ή κοιτάζουν χωρίς να βλέπουν,μπορείς να βρεις μικρά «διαμάντια».
Εικόνες που αν τις απομονώσεις σου δίνουν ιδέες και συναισθήματα. Σαν «κάδρα» από ταινίες,μόνο που μένουν στάσιμα και σε καλούν να δώσεις εσύ το πριν και το μετά της ιστορίας. Η δύναμη της εικόνας είναι αυτή που σε μαγνητίζει κάθε φορά, σε προκαλεί να φέρεις τον δικό σου κόσμο και να τον ακουμπήσεις πάνω της, να δεις το μέσα σου να ανοίγει διάλογο με τα χρώματα και τις σκιές της.
«Μοναξιά», θα ήταν ο τίτλος αυτής της εικόνας εάν την «έδειχνα» σε κάποια έκθεση. Η μοναξιά του βαγονιού σε ένα σταθμό τραίνου που σφύζει από ζωή. Η μοναξιά της αχρηστίας που διαδέχεται την χρησιμότητα ενός πολύτιμου μέσου. Το παρόν έχει σβήσει το παρελθόν και η ζωή μας παραμένει γεμάτη αντιθέσεις.

Σαββατο βράδυ απόψε...ποιος ξέρει άραγε τι γίνεται εκεί έξω...