Το διφορούμενο στην τέχνη ή μια βόλτα

Το διφορούμενο στην τέχνη γενικά και στον κινηματογράφο ειδικότερα είναι γνωστό μοτίβο. Μια εικόνα, ένα πλάνο, δεν έχει πάντα ένα μόνο «νόημα». Πολλές φορές μια συννεφιά δεν υποδηλώνει μόνο κακό καιρό αλλά και την ψυχολογική κατάσταση του ήρωα. Ο θεατής πρέπει να είναι υποψιασμένος για κάτι τέτοιο… και η αλήθεια είναι ότι ο θεατής μεταφράζει τις εικόνες σύμφωνα με τις γνώσεις του γύρω απο το αντικείμενο,τη φαντασία του και την αντίληψη που έχει για το στόρυ της ταινίας.

Αυτές ήταν οι σκέψεις μου όταν στην Λευκάδα, κάνοντας μια βόλτα απαθανάτισα τα παρακάτω. Για την ακρίβεια σκέφτηκα (πέρα από το διφορούμενο) και την απάτη των εικόνων και το πόσο η ίδια μας η όραση μπορεί να είναι παραπλανητική...


Κατεβαίνοντας το σοκάκι είδα μια κοπέλα να κάθεται σε
ένα παγκάκι....Συνήθως δεν κλέβω
στιγμές ξένων αλλά εδώ κάτι με τράβηξε...
Μια εικόνα μοναξιάς; Μια ύπαρξη σε εσωτερικά
αδιέξοδα, ή μια ρομαντική ψυχή;

Πλησιάζοντας πρόσεξα δεξιά τον πάγκο με τα
κοσμήματα, μια ψυχή μικροπωλητή που καρτερά
πελάτη σκέφτηκα, κοιτάζοντας το απέραντο γαλάζιο.

Μια ψυχή που όσο και αν το γένος του ουσιαστικού
είναι θηλικό δεν είναι καθόλου γυναίκα αλλά ένας
μουσάτος άνδρας. Τα μάτια μου είχαν εξαπατηθεί
100%

Ένας άντρας που πουλάει κοσμήματα εκεί που
σκάει το κύμα. Εκεί που σκάει το κύμα και απέναντί
του απλώνεται η μαγεία του Ιονίου, η ακόλουθη θέα,
που και εγώ και αυτός απολαύσαμε εκείνο το σούρουπο.
Δυο άνθρωποι που δεν γνωριστήκαμε ποτέ, που δεν μιλήσαμε καν,
μοιραστήκαμε όμως την ίδια θέα, και αυτός ο νεαρός μου έδωσε τροφή
γι'αυτό το ποστ.

Καλό Σαββατόβραδο!