είναι τελικά ο καιρός. Έχετε προσέξει πόσες συζητήσεις ανοίγονται με αφορμή τον καιρό...Και εγώ που θέλω να σας μιλήσω τώρα, να επικοινωνήσω μαζί σας αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο... ξεκινώ με τον καιρό. Τι τέλειες μέρες είναι αυτές! Να οδηγείς το αυτοκίνητο με ανοιχτά παράθυρα και ο ήλιος να σε καίει. Ωραία αίσθηση, μεγάλωσαν και οι μέρες και θα χορταίνουμε ουρανό!
Χθές πήγα κάπου παραθαλάσσια για καφέ. Τελικά συνειδητοποίησα ότι όπως έχουμε ανάγκη να "ντύνουμε" τις στιγμές μας με μουσική, έτσι και τα μάτια μας έχουν ανάγκη (για να χορτάσουν) από όμορφες εικόνες. Έτσι χάρισα στα μάτια μου μια ανατολή φεγγαριού (αν υπάρχει τέτοιος όρος) χθες κατά τις 19:00. Σταμάτησα το αυτοκίνητο μόλις είδα το φεγγάρι με ένα χρώμα απροσδιόριστο που φλέρταρε μεταξύ κόκκινου και πορτοκαλί να βγαίνει με γοργούς ρυθμούς από τη θάλασσα. Η θάλασσα, μαύρη απο το σκοτάδι του σούρουπου, θαρρείς και περίμενε το φεγγάρι για να ημερέψει. Στην αρχή νόμισα ότι κάτι μέσα στη θάλασσα πήρε φωτιά, τέτοιο ήταν το φως του φεγγαριού,πύρινο,τρομακτικό, στη μέση του πουθενά αλλά ακαταμάχητο. Το βλέμμα μου μαγνητίστηκε για πολύ ώρα απο το θέαμα. Ήταν ένα μικρό δώρο,μια έκπληξη της φύσης. Σκέφτηκα ότι στην προσωπική μας τράπεζα εικόνων κάτι τέτοιες "φωτογραφίες" μνήμης είναι τελικά αυτές που μας ξεκουράζουν στην πορεία της ζωής μας.
Υ.Γ.Τελικά αυτό το Blog πρέπει να είναι πολύ αντικομφορτιστικό. Εδώ τα όσκαρ ήρθαν, πέρασαν και η cinematia στον δικό της κόσμο...
Χθές πήγα κάπου παραθαλάσσια για καφέ. Τελικά συνειδητοποίησα ότι όπως έχουμε ανάγκη να "ντύνουμε" τις στιγμές μας με μουσική, έτσι και τα μάτια μας έχουν ανάγκη (για να χορτάσουν) από όμορφες εικόνες. Έτσι χάρισα στα μάτια μου μια ανατολή φεγγαριού (αν υπάρχει τέτοιος όρος) χθες κατά τις 19:00. Σταμάτησα το αυτοκίνητο μόλις είδα το φεγγάρι με ένα χρώμα απροσδιόριστο που φλέρταρε μεταξύ κόκκινου και πορτοκαλί να βγαίνει με γοργούς ρυθμούς από τη θάλασσα. Η θάλασσα, μαύρη απο το σκοτάδι του σούρουπου, θαρρείς και περίμενε το φεγγάρι για να ημερέψει. Στην αρχή νόμισα ότι κάτι μέσα στη θάλασσα πήρε φωτιά, τέτοιο ήταν το φως του φεγγαριού,πύρινο,τρομακτικό, στη μέση του πουθενά αλλά ακαταμάχητο. Το βλέμμα μου μαγνητίστηκε για πολύ ώρα απο το θέαμα. Ήταν ένα μικρό δώρο,μια έκπληξη της φύσης. Σκέφτηκα ότι στην προσωπική μας τράπεζα εικόνων κάτι τέτοιες "φωτογραφίες" μνήμης είναι τελικά αυτές που μας ξεκουράζουν στην πορεία της ζωής μας.
Υ.Γ.Τελικά αυτό το Blog πρέπει να είναι πολύ αντικομφορτιστικό. Εδώ τα όσκαρ ήρθαν, πέρασαν και η cinematia στον δικό της κόσμο...
3 σχόλια:
Γεια σου cinematia, τώρα μόλις σε ανακάλυψα, βλέπεις πρόσφατα έγινα κι εγώ κομμάτι αυτής της blogόσφαιρας και μπορώ να πω ότι αν και δε με εκφράζει η όντως αντικομφορμιστική δομή αυτού του blog (λίγο σινεμά, λίγο εσώψυχα) εντούτοις μου άρεσε που διάβασα μερικά posts σου, ομολογουμένως πολύ καλογραμμένα!
to europanos
καλωσήρθες!Καλή αρχή σου εύχομαι!Απλά για μένα η ζωή είναι σινεμά και όχι μόνο..."Δείτε το σινεμά με μια άλλη ματιά και την καθημερινότητα με μια δόση τέχνης"είναι η φράση που εκφράζει τη ΣΙΝΕΜΑΤΙΑ και έτσι προκύπτουν τα σχετικά posts.Εις το επαναδιαβάζειν!
Ax, kai na'kseres poses anatoles kai dyseis tou feggariou kai tou iliou exo thavmasei kai poses exo apotyposei sti mnymi, se film kai se psifiaki morfi... Ontos dora tis fysis kai kat'epektasi tou Theou, pou mas ta kanei afta gia na mas ypenthimisei, "Hey, edo eimai ki ego."
Xairomai gia tin life reflects art / art reflects life apopsi sou, giati an to skeftei kaneis, poso apexei to ena apo to allo?
Kalosorizo kai ton europano stin bloggosfaira.
Kalo ksimeroma cinemaTIA!
Δημοσίευση σχολίου