Σπιρτόκουτο (2002)

"Πόλεμος σε τέσσερις τοίχους" περιγράφει με μια λέξη ο Γιάννης Οικονομίδης την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους. Βραβευμένος αρκετές φορές για τις μικρές του δημιουργίες στο Φεστιβάλ Δράμας, ο Κύπριος δημιουργός κάνει ένα βήμα μπροστά, το 2002 με το Σπιρτόκουτο.
Θέμα της ταινίας είναι η ζωή των ενοίκων ενός μικρού διαμερίσματος στον Κορυδαλλό. Πιο συγκεκριμένα σαν έντομο σε ποτήρι, μπαίνει στο μικροσκόπιο ο Δημήτρης, η κεφαλή της οικογένειας. Σύζυγος και πατέρας δύο παιδιών, γύρω στα πενήντα, προσπαθεί να ξεκινήσει ένα καινούργιο μαγαζί στην περιοχή του με ζωντανή έντεχνη μουσική.
Απο τα πρώτα λεπτά της ταινίας μπαίνουμε στην "κρυφή" ζωή της οικογένειας ανενόχλητοι, μια καυτή καλοκαιρινή μέρα. Όλη η δράση λαμβάνει χώρα σε τέσσερις τοίχους. Ο Δημήτρης το μόνο που κάνει κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, είναι να φωνάζει και να βρίζει ανεξάρτητα σε ποιόν απευθύνεται. Μιλά με ένταση στον συνεταίρο του, στη γυναίκα του, στα παιδιά του. Το λεξιλόγιό του σίγουρα σοκάρει. Τα παιδιά, έχοντας τέτοιο πρότυπο δίπλα τους συμπεριφέρονται ανάλογα, το ίδιο και η γυναίκα του. Η ατμόσφαιρα είναι σίγουρα κάτι παραπάνω απο ηλεκτρισμένη. Το μικρό σαν σπιρτόκουτο διαμέρισμά τους είναι έτοιμο δίχως αμφιβολία να ανατιναχτεί και το κάθε μέλος της οικογένειας εχθρός του άλλου.
Ένα σινεμά αλλιώτικο απο τα άλλα με καταστάσεις ωμές και λεκτική βία. Είναι η Ελληνική πραγματικότητα ή απλώς υπερβολή; Η αλήθεια μαντεύω βρίσκεται κάπου στη μέση. Η απουσία της τέχνης και της καλλιέργειας των χαρακτήρων πάντως είναι τελικά ο καταλύτης που διαμορφώνει την συμπεριφορά τους. Άνθρωποι πελαγωμένου με τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους και στο ίδιο τους το εγώ, δίχως "αντισώματα", οδεύουν προς νευρικό κλονισμό.