Δευτέρα, Μαρτίου 19, 2007

Σπιρτόκουτο (2002)

"Πόλεμος σε τέσσερις τοίχους" περιγράφει με μια λέξη ο Γιάννης Οικονομίδης την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους. Βραβευμένος αρκετές φορές για τις μικρές του δημιουργίες στο Φεστιβάλ Δράμας, ο Κύπριος δημιουργός κάνει ένα βήμα μπροστά, το 2002 με το Σπιρτόκουτο.
Θέμα της ταινίας είναι η ζωή των ενοίκων ενός μικρού διαμερίσματος στον Κορυδαλλό. Πιο συγκεκριμένα σαν έντομο σε ποτήρι, μπαίνει στο μικροσκόπιο ο Δημήτρης, η κεφαλή της οικογένειας. Σύζυγος και πατέρας δύο παιδιών, γύρω στα πενήντα, προσπαθεί να ξεκινήσει ένα καινούργιο μαγαζί στην περιοχή του με ζωντανή έντεχνη μουσική.
Απο τα πρώτα λεπτά της ταινίας μπαίνουμε στην "κρυφή" ζωή της οικογένειας ανενόχλητοι, μια καυτή καλοκαιρινή μέρα. Όλη η δράση λαμβάνει χώρα σε τέσσερις τοίχους. Ο Δημήτρης το μόνο που κάνει κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, είναι να φωνάζει και να βρίζει ανεξάρτητα σε ποιόν απευθύνεται. Μιλά με ένταση στον συνεταίρο του, στη γυναίκα του, στα παιδιά του. Το λεξιλόγιό του σίγουρα σοκάρει. Τα παιδιά, έχοντας τέτοιο πρότυπο δίπλα τους συμπεριφέρονται ανάλογα, το ίδιο και η γυναίκα του. Η ατμόσφαιρα είναι σίγουρα κάτι παραπάνω απο ηλεκτρισμένη. Το μικρό σαν σπιρτόκουτο διαμέρισμά τους είναι έτοιμο δίχως αμφιβολία να ανατιναχτεί και το κάθε μέλος της οικογένειας εχθρός του άλλου.
Ένα σινεμά αλλιώτικο απο τα άλλα με καταστάσεις ωμές και λεκτική βία. Είναι η Ελληνική πραγματικότητα ή απλώς υπερβολή; Η αλήθεια μαντεύω βρίσκεται κάπου στη μέση. Η απουσία της τέχνης και της καλλιέργειας των χαρακτήρων πάντως είναι τελικά ο καταλύτης που διαμορφώνει την συμπεριφορά τους. Άνθρωποι πελαγωμένου με τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους και στο ίδιο τους το εγώ, δίχως "αντισώματα", οδεύουν προς νευρικό κλονισμό.

4 σχόλια:

igkros είπε...

Καλως ήλθες στο κλαμπ του Οικονομίδη. Ελπιζω να μην χρειάστηκες ασπιρίνες μετά την προβολή, όπως έψαχνα εγώ. ΄Τόσες τσιρίδες και φωνές...

Cinematia είπε...

hi there!Thanks για το welcome :-Ρ
Η αλήθεια είναι ότι δεν ενοχλήθηκα και τόσο απο τις φωνές.Νομίζω στην αρχή είναι το πρόβλημα..μετά το συνηθίζεις..Το θέμα είναι ότι όντως κάποιες(αρκετές)οικογένειες ζουν με τόσα ντεσιμπέλ καθημερινά

Ανώνυμος είπε...

Εγω δεν καταλαβα και πολυ το νοημα της ταινιας . Αν ειχε καποιο.Μπορω σιγουρα να πω οτι ενοχληθηκα τοσο απο τις φωνες που ηθελα να καλεσω την αστυνομια να τους μαζεψει ολους σε αυτο το σπιτι. Σε μια ταινια πρεπει να παιζει και μια πλοκη και τη μονη πλοκη που αντιληφθηκα ηταν οτι τελικα δεν θα ανοιγε πολυτελες εστιατοριο στον κορυδαλο και θα ανοιγε παλι καφετερια(ουπς σας ειπα το τελος) .Τωρα αν ο στοχος ητανε να παρουσιασει μια φτωχη κυριως σε πνευμα οικογενεια νομιζω αυτο το πετυχε . Δεν νομιζω οτι ειναι μια ταινια που θα προτεινα αν και εμενα μου την προτεινανε να την δω. Επισης θεωρω περιτη την παρακολουθηση της μιας και μια μερα κυκλοφοριας στην αθηνα με αυτοκινητο ειναι αρκετη για να βγαλει απο τον καθενα μας σχεδον ολες τις πτυχες των προσωπων που προταγωνιστουν.

Cinematia είπε...

to ανώνυμος

Γειά σου φίλε/η. Στο σινεμά του Οικονομίδη μην ψάχνεις για μεγάλη πλοκή. Νομίζω το νόημα είναι ότι δίπλα μας (ή παραδίπλα μας) υπάρχουν άτομα χαμηλού επιπέδου (αν μπορώ να το πω έτσι) που δεν ευθύνονται γι'αυτό αλλά "γεύονται" δυστυχώς όλες τις συνέπειες. Οι ταινίες του είναι γενικά ένα σχόλιο πάνω στην κοινωνία μας και σε κάποια στρώματα που εμείς απο τη "θέση" μας τα αγνοούμε. Σίγουρα,τα νεύρα και η λεκτική βία υπάρχουν μέσα μας αλλά νομίζω ότι είναι κάτι βαθύ που μας κρατά απο το να εξωτερικεύσουμε κάποια πράγματα.