H cinematia στηρίζει τον πολιτισμό

Σε συνεχή επαφή με το Φεστιβάλ κιν/φου Κύπρου, η cinematia δημοσιεύει το δελτίο τύπο του.

"Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, στο νησί της Κύπρου θα πραγματοποιηθεί το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου από τις 12 μέχρι και τις 19 Απριλίου με 140 ταινίες που θα προβληθούν στις αίθουσες των πολυκινηματογράφων Cineplex με κέντρο τη Λευκωσία και παράλληλες επιλεγμένες προβολές στη Λάρνακα και στη Λεμεσό.
Μετά την περσινή επιτυχημένη διοργάνωση και με την μικρή αλλά ουσιαστική εμπειρία που αποκομίσαμε, φέτος κληθήκαμε να επιλέξουμε και να διαμορφώσουμε το πρόγραμμα του φεστιβάλ μέσα από 600 αιτήσεις δημιουργών από 50 χώρες, που εκδήλωσαν την επιθυμία να συμμετάσχουν στο 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Κύπρου.
Το ΔΦΚΚ σε επικοινωνία με τα μεγαλύτερα φεστιβάλ του εξωτερικού, προσπαθεί να ακολουθεί και να ενημερώνεται για τις διεθνείς κινηματογραφικές τάσεις. Πρωταρχικό μας μέλημα είναι να αναδείξουμε τους νέους, ανερχόμενους και ανεξάρτητους σκηνοθέτες και να τους φέρουμε σε επικοινωνία με παραγωγούς, παράγοντες και φυσικά με το τελικό δέκτη, το κοινό παρουσιάζοντας μία όαση ποιοτικών ταινιών για τους κύπριους σινεφίλ. Την ίδια στιγμή φιλοδοξούμε να εξελιχθεί το φεστιβάλ σε ένα νευραλγικό σημείο συνάντησης και δράσης των εκπροσώπων της κυπριακής και ελληνικής κινηματογραφίας αξιοποιώντας την ενέργεια του νησιού, τις ομορφιές του φυσικού τοπίου, το θερμό του κλίμα, και την Κυπριακή φιλοξενία.

Το φετινό πρόγραμμα θα περιλαμβάνει ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, ντοκιμαντέρ, animation, ταινίες για παιδιά, video art, music videos και sport films. Την τιμητική του φέτος έχει ο χορός με την προσθήκη καινούργιας video dance κατηγορίας.
Διαγωνιστικό
Ταινίες από όλο σχεδόν τον κόσμο διεκδικούν το μεγάλο βραβείο της Χρυσής Αφροδίτης. Ανεξάρτητες παραγωγές που φέρουν την προσωπική σφραγίδα των δημιουργών τους και διεκδικούν την προσοχή μας.

Πανόραμα
Ταινίες από όλο τον κόσμο, έχοντας ξεχωρίσει σε διεθνή φεστιβάλ, προβάλλονται με σκοπό να παρακολουθήσουμε τις τάσεις του παγκόσμιου κινηματογράφου και να αφουγκραστούμε τις ανησυχίες των νέων δημιουργών. Αφιέρωμα στο 8ο Πανόραμα Ανεξαρτήτων Δημιουργών της Πάτρας, με επιλεγμένη προβολή των βραβευμένων ταινιών του.

Humanitarian
Ταινίες και ντοκιμαντέρ με ουμανιστικό περιεχόμενο που στο πυρήνα της κινηματογραφικής προσοχής ανακύπτουν θέματα κοινωνικού, περιβαλλοντικού, πολιτικού ενδιαφέροντος.

Fair Play-Sport Films
Οι λάτρεις της στρογγυλής θεάς αφήνουν τις εξέδρες για τις σκοτεινές αίθουσες. Δυο από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του ποδοσφαίρου έρχονται στην Κύπρο μέσα από το σελιλόιντ. Ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ για την ζωή και το έργο του Ντιέγκο Μαραντόνα, το «Loving Maradona» του Javier Martin Vazquez και ένα καθ’ όλα γοητευτικό πορτραίτο του Zinedine Zidane από τους Douglas Gordon και Philippe Parreno.

Dance Films
Όταν ο χορός συναντά το κινηματογράφο μπορούν να προκύψουν δείγματα εξαιρετικής κινηματογραφικής αισθητικής. Μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες dance δημιουργίες στο φετινό Φεστιβάλ Κύπρου.

Nόστιμον Ημαρ
Τη παρουσία τους κάνουν και φέτος αισθητή, οι κινηματογραφιστές μας από την αλλοδαπή, με σημαντικές ταινίες μικρού μήκους και τεκμηρίωσης.

Αφιέρωμα
Η Αλίκη Δανέζη-Knutsen μια κοσμοπολίτισσα Κύπρια σκηνοθέτης που γεννήθηκε στην Λυών, μεγάλωσε στην Κύπρο σπούδασε στην Καλιφόρνια, έκανε θέατρο στην Ν. Υόρκη, κινηματογράφησε στην Αφρική και στην Ουρουγουάη φιλοξενείται από το Φεστιβάλ της Κύπρου, το οποίο θα προβάλει τις δυο μεγάλου μήκους ταινίες της: «Bar», «Ο Δρόμος Και τα Πορτοκάλια» καθώς και το μουσικό ντοκιμαντέρ «Karavan Sarai».

Άλλαξε η ώρα...

Και αυτό δεν είναι είδηση...Είδηση είναι ότι ξαφνικά μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο είναι σαν να δώσαμε παράταση στο φως του ήλιου!Γυρίσαμε τα ρολόγια μια ώρα μπροστά, μόνο μια ώρα, και η διάθεσή μας άλλαξε.

Και αν δεν χρησιμοποιούσαμε ρολόγια, και αν δεν μας πίεζε ο χρόνος, και αν κάποιος μας έκλεβε και εξαφάνιζε μια μέρα το ρήμα "βιάζομαι" και μας έλεγε "έχω χρόνο", τι θα γινόταν; Τότε θα είχαμε μια ζωή αλλίωτικη απ'όσες και αν ζήσουμε...

Καλή βδομάδα!

Αναπαράσταση/Reconstruction(2003)

Μια ερωτική ιστορία φαινομενικά απλή,φαινομενικά συνηθισμένη από τη Δανία. Σκηνοθέτης αυτής ο Christoffer Boe.
Ο αρραβωνιασμένος Άλεξ ερωτεύεται κεραυνοβόλα τη γυναίκα ενός συγγραφέα και περνούν μια νύχτα μαζί. Ο απατημένος σύζυγος Όγκοστ απο μια κακή σύμπτωση το μαθαίνει άμεσα.
Πότε γίνονται όμως αυτά, με ποια σειρά και λογική έχει σημασία. Επίσης σ'όλη την ταινία αιωρείται μια αίσθηση: μήπως παρακολουθούμε ήρωες βιβλίου που γράφει ο συγγραφέας της ταινίας ή μήπως ο ίδιος εμπνέεται από τα γεγονότα γύρω του και τα καταγράφει;
Το μυθιστόρημα του Όγκοστ εκδίδεται και αφιερώνεται στην άπιστη σύζυγο την οποία ο ίδιος θέλει πίσω. Το τίμημα του εραστή Άλεξ απο την άλλη πλευρά είναι η απόρριψή του απο τον κοινωνικό του περίγυρο. Κανείς απο το παρελθόν και την καθημερινότητά του δεν τον θυμάται μετά απο εκείνη την νύχτα του με την Αιμέ.Ο μικρός κόσμος του τον έχει "φτύσει" με μια ανεξήγητη αμνησία, ούτε η αρραβωνιαστικιά του δεν τον αναγνωρίζει. Ο ίδιος σοκάρεται και προσπαθεί να βρει καταφύγιο στην Αιμέ. Λογικά θα έπρεπε να "βολευτεί" και να χαρεί τον έρωτά του, πόσο όμως βιώσιμος είναι ο έρωτας υπο αυτές τις συνθήκες;
Ο Άλεξ γίνεται ένας προβληματικός χαρακτήρας. Το συνεχές παιχνίδι με την σεναριακή πραγματικότητα και το φανταστικό, μαζί με τις αναφορές στο βιβλίο του Όγκοστ, δίνουν στους παράνομους εραστές και το love story τους μια ποιότητα χάρτινη. Κάτι απο την τεχνική αποστασιοποίησης του θεάτρου του Μπρεχτ. Αυτό που βλέπετε είναι μια ιστορία. Στο τέλος της ταινίας ο συγγραφέας αφηγείται " Ο Άλεξ είναι ένας χαρακτήρας αλλά πονάει".

Σπιρτόκουτο (2002)

"Πόλεμος σε τέσσερις τοίχους" περιγράφει με μια λέξη ο Γιάννης Οικονομίδης την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους. Βραβευμένος αρκετές φορές για τις μικρές του δημιουργίες στο Φεστιβάλ Δράμας, ο Κύπριος δημιουργός κάνει ένα βήμα μπροστά, το 2002 με το Σπιρτόκουτο.
Θέμα της ταινίας είναι η ζωή των ενοίκων ενός μικρού διαμερίσματος στον Κορυδαλλό. Πιο συγκεκριμένα σαν έντομο σε ποτήρι, μπαίνει στο μικροσκόπιο ο Δημήτρης, η κεφαλή της οικογένειας. Σύζυγος και πατέρας δύο παιδιών, γύρω στα πενήντα, προσπαθεί να ξεκινήσει ένα καινούργιο μαγαζί στην περιοχή του με ζωντανή έντεχνη μουσική.
Απο τα πρώτα λεπτά της ταινίας μπαίνουμε στην "κρυφή" ζωή της οικογένειας ανενόχλητοι, μια καυτή καλοκαιρινή μέρα. Όλη η δράση λαμβάνει χώρα σε τέσσερις τοίχους. Ο Δημήτρης το μόνο που κάνει κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, είναι να φωνάζει και να βρίζει ανεξάρτητα σε ποιόν απευθύνεται. Μιλά με ένταση στον συνεταίρο του, στη γυναίκα του, στα παιδιά του. Το λεξιλόγιό του σίγουρα σοκάρει. Τα παιδιά, έχοντας τέτοιο πρότυπο δίπλα τους συμπεριφέρονται ανάλογα, το ίδιο και η γυναίκα του. Η ατμόσφαιρα είναι σίγουρα κάτι παραπάνω απο ηλεκτρισμένη. Το μικρό σαν σπιρτόκουτο διαμέρισμά τους είναι έτοιμο δίχως αμφιβολία να ανατιναχτεί και το κάθε μέλος της οικογένειας εχθρός του άλλου.
Ένα σινεμά αλλιώτικο απο τα άλλα με καταστάσεις ωμές και λεκτική βία. Είναι η Ελληνική πραγματικότητα ή απλώς υπερβολή; Η αλήθεια μαντεύω βρίσκεται κάπου στη μέση. Η απουσία της τέχνης και της καλλιέργειας των χαρακτήρων πάντως είναι τελικά ο καταλύτης που διαμορφώνει την συμπεριφορά τους. Άνθρωποι πελαγωμένου με τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους και στο ίδιο τους το εγώ, δίχως "αντισώματα", οδεύουν προς νευρικό κλονισμό.

Rumor has it (2005)

Το ρομάντζο στο σινεμά και δη στο Χόλιγουντ, sells like hot cakes. Τα romantic comedies έχουν το δικό τους φανατικό κοινό και αποτελούν σημαντικό έσοδο της βιομηχανίας. Ρομαντικές ιστορίες, boy gets the girl-looses the girl and wins the girl in the end. Στις μέρες μας ακολουθούνται παλιές, δοκιμασμένες συνταγές, με ένα προσεγμένο soundtrack να πλαισιώνει τους λαμπερούς αστέρες, που άλλοτε κλαίνε και άλλοτε γελούν. Αγάπες και έρωτες που πολλοί θνητοί λιμπίστηκαν αλλά ποιος ξέρει ποίοι από αυτούς έζησαν.
«Οι φήμες λένε» του Rob Reiner, προστίθεται στη μακροσκελή λίστα των romantic comedies. Πρωτοτυπεί όμως στα σημεία, και εκεί επένδυσαν οι δημιουργοί του, στο ότι «παίζει» με μια κλασσική ταινία, που δεν είναι άλλη από τον «Πρωτάρη».
Η πέτρα του σκανδάλου είναι εδώ ένας γοητευτικός άνδρας (Κέβιν Κόστνερ) ο οποίος συνάπτει σχέση με μάνα, κόρη και εγγονή. Ένα αρσενικό, συνδετικός κρίκος τριών γενεών και στιγμών στο χρόνο. Παρελθόν, παρόν και μέλλον μπλέκονται συν το γεγονός ότι αυτή η ιστορία γίνεται αφορμή για ένα βιβλίο κια μια ταινία.
Οι αναφορές στον «Πρωτάρη» (1967) δίνουν μια κλασσική πινελιά σ’αυτή τη σύγχρονη ταινία και μια αληθοφάνεια της ερωτικής ιστορίας ίπταται πάνω από τους χαρακτήρες καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας. Το soundtrack, κατευθείαν από την ταινία του Mike Nichols φέρνει στη μνήμη των σινεφίλ εικόνες με τον άβγαλτο Ντάστιν Χόφμαν στις αρχές της καριέρας του. Επίσης η βραδιά-γκαλά “Casablanca” και το τραγούδι “As time goes by” θυμίζει εποχές Μπόγκαρντ και Μπέργκμαν.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους βρίσκουμε τους Kevin Costner, Jennifer Aniston, Shirley MacLaine,Mark Ruffalo, Richard Jenkins.

Tan de repente/Ξαφνικά (2002)

Η ηρωίδα της ταινίας ζει την ρουτίνα της εργαζόμενη σε ένα κατάστημα εσωρούχων.Μια κοπέλα με αρκετά περιττά κιλά περνά απαρατήρητη καθημερινά. Η ζωή της όμως αλλάζει και η μονοτονία της σπάει ξαφνικά όταν μια άγνωστη κοπέλα της εξομολογείται την έλξη που αισθάνεται γι αυτή.
Η Μαρία απάγεται από την μυστηριώδη κοπέλα Μάο και την ερωμένη της Λένιν και ταξιδεύουν με ένα κλεμμένο ταξί και άλλα μέσα, στο πουθενά. Ο δρόμος τους φέρνει στο σπίτι της ηλικιωμένης θείας της Λένιν ονόματι Μπλάνκα. Οι τρεις επισκέπτριες ενσωματώνονται με τις φίλες της Μπλάνκα. Στο τέλος, κάποιος θα μείνει και κάποιοι θα πάρουν τον δρόμο του γυρισμού.
Το προτότυπο αυτό σενάριο έρχεται απο την Αργεντινή, γυρισμένο σε φιλμ ασπρόμαυρο απο τον μόλις 26χρονο Diego Lerman. Οι ανθρώπινες σχέσεις δοσμένες απο άλλο πρίσμα, προσφέροντας ωμά μια άλλη, σύγχρονη πραγματικότητα. Η πραγματικότητα αυτή όμως τελικά δεν είναι καθόλου μακριά απο όσα απασχολούν τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Ο φόβος απέναντι στον θάνατο, τη μοναξιά, την εγκατάληψη, η ανάγκη για αγάπη και συντροφικότητα είναι κάποια απο τα θέματα που μπορείτε να "διαβάσετε ανάμεσα στις γραμμές".Βραβευμένη με το Silver Leopard στο Locarno International Film Festival

Σαν δυο σταγόνες νερό

Δυο ταινίες σαν δυο σταγόνες νερό. Abbas Kiarostami και Brian W. Cook οι σκηνοθέτες, Mohsen Makhmalbaf και Kubrick στο προσκήνιο. "Close Up (Nema-ye Nazdik)" και “Colour me Kubrick:A True...ish Story” οι τίτλοι αντίστοιχα.Γυρισμένες η πρώτη το 1990 και η δεύτερη το 2005,πραγματεύονται το ίδιο στόρυ. Και στις δυο ταινίες, δυο ασήμαντοι άνθρωποι εξαπατούν τους γύρω τους παριστάνοντας δύο διάσημους σκηνοθέτες.
Ο Κιαροστάμι τοποθετεί την ιστορία του στην Τεχεράνη. Ο ταλαίπωρος Ali από αγάπη για το σινεμά και κρυφή επιθυμία να γίνει «κάποιος» για να εξασφαλίσει τον σεβασμό των γύρω του, εξαπατά μια οικογένεια. Η οικογένεια του δανείζει χρήματα και τον δέχεται στο σπίτι της σαν ένα μικρό θεό. Η απάτη ξεσκεπάζεται όμως, ο σινεφίλ συλλαμβάνεται και δικάζεται. Ομολογεί πως πριν «γίνει» ο σκηνοθέτης κανείς δεν του έδινε σημασία, ήταν φτωχός και ασήμαντος. Ο Κιαροστάμι προσθέτει ισχυρές πινελιές αληθοφάνειας αφού εισάγει στην αφήγηση κομμάτια από την πραγματική δίκη και ο πραγματικός σκηνοθέτης συναντά τον απατεώνα επι της οθόνης.

Στον κόσμο του Cook, στη δεκαετία του ’90, ένας ψεύτικος Κιούμπρικ (Τζ.Μάλκοβιτς) περνά ζωή και κότα. Το όνομα του ανοίγει πόρτες στα καλύτερα πριβέ κλάμπ του Λονδίνου, πληρώνει ταξί, και κερδίζει δανεικά. Κανείς δεν βρίσκεται να ξεσκεπάσει την απάτη αλλά όταν ο υποτιθέμενος σκηνοθέτης αθετεί τις υποσχέσεις του απέναντι σε ανερχόμενους καλλιτέχνες κάτι φαίνεται να μην πηγαίνει καλά. Στην περίπτωση αυτής της ιστορίας ο fake Κιούμπρικ καταλήγει σε κλινική για ψυχολογική στήριξη, θεωρούμενος διαταραγμένη προσωπικότητα. Για καλή του τύχη, από εκεί στέλνεται σε κέντρο αποτοξίνωσης celebrity. Έτσι ζει το όνειρό του ανάμεσα σε διασημότητες μέχρι το τέλος της ζωής του.

Η ποίηση τον Μάρτη

Βρήκα στις σημειώσεις μου κάποια λόγια του D.H Lawrence και θέλησα να τα μοιραστούμε.









You are the call and I am the answer
You are the wish and I am the fulfilment
You are the night and I am the day

What else?

It is perfect enough,
You and I,

What more?

Strange how we suffer inspite of this

Το πιο δημοφιλές θέμα για συζήτηση

είναι τελικά ο καιρός. Έχετε προσέξει πόσες συζητήσεις ανοίγονται με αφορμή τον καιρό...Και εγώ που θέλω να σας μιλήσω τώρα, να επικοινωνήσω μαζί σας αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο... ξεκινώ με τον καιρό. Τι τέλειες μέρες είναι αυτές! Να οδηγείς το αυτοκίνητο με ανοιχτά παράθυρα και ο ήλιος να σε καίει. Ωραία αίσθηση, μεγάλωσαν και οι μέρες και θα χορταίνουμε ουρανό!
Χθές πήγα κάπου παραθαλάσσια για καφέ. Τελικά συνειδητοποίησα ότι όπως έχουμε ανάγκη να "ντύνουμε" τις στιγμές μας με μουσική, έτσι και τα μάτια μας έχουν ανάγκη (για να χορτάσουν) από όμορφες εικόνες. Έτσι χάρισα στα μάτια μου μια ανατολή φεγγαριού (αν υπάρχει τέτοιος όρος) χθες κατά τις 19:00. Σταμάτησα το αυτοκίνητο μόλις είδα το φεγγάρι με ένα χρώμα απροσδιόριστο που φλέρταρε μεταξύ κόκκινου και πορτοκαλί να βγαίνει με γοργούς ρυθμούς από τη θάλασσα. Η θάλασσα, μαύρη απο το σκοτάδι του σούρουπου, θαρρείς και περίμενε το φεγγάρι για να ημερέψει. Στην αρχή νόμισα ότι κάτι μέσα στη θάλασσα πήρε φωτιά, τέτοιο ήταν το φως του φεγγαριού,πύρινο,τρομακτικό, στη μέση του πουθενά αλλά ακαταμάχητο. Το βλέμμα μου μαγνητίστηκε για πολύ ώρα απο το θέαμα. Ήταν ένα μικρό δώρο,μια έκπληξη της φύσης. Σκέφτηκα ότι στην προσωπική μας τράπεζα εικόνων κάτι τέτοιες "φωτογραφίες" μνήμης είναι τελικά αυτές που μας ξεκουράζουν στην πορεία της ζωής μας.

Υ.Γ.Τελικά αυτό το Blog πρέπει να είναι πολύ αντικομφορτιστικό. Εδώ τα όσκαρ ήρθαν, πέρασαν και η cinematia στον δικό της κόσμο...

Καλό μήνα!

Δεν ξέρω αν προλαβαίνω να σας πω πολλά!Ξέρω όμως ότι προλαβαίνω να σας ευχηθώ καλό μήνα.
Καλό Μάρτιο!Η άνοιξη πλησιάζει (που λέει και το τραγουδάκι).
Όλα γύρω μου έγιναν δίχως αμφιβολία πιο φωτεινά. Ο ήλιος, αυτή η στρογγυλή ζεστή συντροφιά του ουρανού, χαμογελά κάθε που τον κοιτάζω.Σήμερα πήγα με το ποδήλατο στη δουλειά και τρέχοντας σαν παιδί που θέλει να περάσει τους φίλους του, ένοιωσα μια γλυκιά δροσιά στο πρόσωπο που μου έκαιγε ο ήλιος.Ένοιωσα ελεύθερη, πέρα από κλειστούς χώρους, ένα με το αεράκι!Τέτοιες στιγμές είναι που κλείνω το μάτι στη ζωή, και σιγοτραγουδώ :-)