Καθώς προχωρούσε το αυτοκίνητο χανόμουνα σε ένα σύννεφο που όσο τρομακτικό και αν ήταν, άλλο τόσο μαγικό γινόταν. Η ομίχλη εμπόδιζε την ορατότητα και η ταχύτητα του αυτοκινήτου αναγκαστικά μειώθηκε στο μισό. Αντί να ανησυχήσω χάζευα γύρω μου ένα τοπίο αλλιώτικο από τα άλλα. Ο «φυσικός καπνός» μπροστά μου έδινε μια πινελιά ονείρου στην ατμόσφαιρα και στην ίδια τη φύση. Σαν ένα κομμάτι συννεφιασμένου ουρανού να κατέβηκε στη γη. Σαν ένα όνειρο που άφησε το μυαλό μου και έγινε πραγματικότητα μπροστά μου. Οι κάτοικοι του χωριού, μαύρες φιγούρες που με δυσκολία ξεχώριζες ακόμη και όταν πλησίαζαν. Σαν να βρέθηκα για λίγες ώρες κάπου εκτός πραγματικού χώρου και χρόνου. Οι άνθρωποι που ξεπρόβαλαν δεν ήξερα αν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο ή είναι ξωτικά που βγαίνουν κάθε που η ομίχλη χαϊδεύει τις σκεπές των σπιτιών τους.
5 σχόλια:
Ονειρικές οι φωτογραφίες. Ο καπνός έκανε καλή δουλειά. Σαν ομίχλη μοιάζει!
to"epicuros"
Βρε ομίχλη είναι!Ήταν έτσι σε όλη την διαδρομή,δεν έλεγε να καθαρίσει!
Τη φοβάμαι πολύ την ομίχλη-και φοβάμαι πολύ λίγα πράγματα σ αυτή τη ζωή! με πιάνει ασφυξία, σαν να δεν μπορώ να αναπνεύσω...μα πως οδήγησες έτσι?
to "lemon"
Σοβαρά!?Ωχ, τότε οι φωτο θα σε έκαναν να νιώσεις ασφυξία.Σορρυ!Εμένα μου αρέσει,περίεργη αίσθηση...νομίζεις ότι είναι καπνός και κάνεις το χέρι να τον διώξεις και όμως μένει ;-)
Ναι, μωρέ, μπερδεύτηκα. 'Ηταν χαράϊ-χαράϊ και με μισό μάτι (έστω και πανέμορφο) ανοιχτό τι να διαβάσω ο άνθρωπας;
Δημοσίευση σχολίου