Δεν ξέχασα τούτο το blog

Ακόμη και αν η ζωή με πήγε αλλού και συνεχίζει να με παρασέρνει μακριά απο κινηματογραφικές αίθουσες, δεν ξεχνώ ποτέ τούτη εδώ τη γωνίτσα που κάποτε γνώρισε δόξες/αναγνώστες.
Καλό χειμώνα μας εύχομαι και υπόσχομαι πως σύντομα θα εμπλουτίσω το περιεχόμενο αυτού του Blog!

Φιλιά σε όλους και...ψιτ!Εύχομαι να σας έλειψα αρκετά ;-)

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

Καλό μήνα και καλό χειμώνα, όπως συνηθίζουν να συμπληρώνουν οι περισσότεροι.Στην πόλη μου το πρωί είχε πέσει συννεφιά και ψύχρα, σωστό φθινόπωρο! Ευτυχώς έχει ο καιρός γυρίσματα και ο ήλιος δεν άργησε να φανεί. Ευτυχώς, γιατί πιστεύουμε στα μπάνια του Σεπτέμβρη και στις θάλασσες του φθινοπώρου. Ένα μεγάλο καλωσήρθατε σε όσους γύρισαν στα σπίτια τους μετά τις διακοπές και σε όσους ξαναπήραν το δρόμο για τη δουλειά καλή αρχή!
Και, μην ξεχνάμε...καλή μας κινηματογραφική χρονία!

4 μήνες, 3 εβδομάδες & 2 μέρες (2007)

"4 months, 3 weeks & 2 days" ή αλλιώς φιλία «στα χρόνια της Χολέρας».
Η ταινία μας μεταφέρει στη Ρουμανία, λίγο πριν την πτώση του κομμουνισμού και του καθεστώτος του Τσαουσέσκου. Δύο φίλες βρίσκονται στο επίκεντρο της ιστορίας, δύο φοιτήτριες που μένουν μαζί. Τα νεαρά κορίτσια καλούνται ξαφνικά να ωριμάσουν πρόωρα, όταν η μία τους μένει έγκυος. Το παιδί πρέπει να το ρίξουν. Πως όμως μπορεί να γίνει μια έκτρωση σε μια χώρα όπου οι εκτρώσεις απαγορεύονται; Η Otilia και η Gabita μαθαίνου ότι κάποιος κύριος Bebe «ξεφορτώνεται» παιδιά. Τα κορίτσια αψηφώντας κάθε κίνδυνο κλείνουν ραντεβού μαζί του και ένα δωμάτιο ξενοδοχείου όπου θα λάβει χώρα η επέμβαση. Ο κύριος όμως Bebe ζητά κάτι παραπάνω από χρήματα για τις υπηρεσίες του.
Η ταινία είναι εξαιρετικά ρεαλιστική, με τις σκηνές να εναλλάσσονται αργά και αβίαστα. Ο κινηματογραφικός χρόνος δεν αναλώνεται σε φλασμπακς αλλά κινείται πάντα μπροστά. Η εξαθλίωση και η φτώχια επιβαρύνουν την ψυχολογική κατάσταση των ηρώων και προσθέτουν διάφορα στοιχεία στο σενάριο. Η ιστορία των δύο κοριτσιών είναι η έκπληξη από τη Ρουμανία και τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Cristian Mungiu. Αποτελεί ένα μικρό ύμνο στη φιλία και την ανθρωπιά (ενώ όλα γύρω καταρρέουν) καθώς η μια φίλη συμπαραστέκεται μέχρι τέλους στην άλλη και κάνει σιωπηλά μικρές και μεγάλες θυσίες γι’αυτή.

Η ταινία «4 μήνες, 3 εβδομάδες & 2 μέρες» κέρδισε πέρυσι τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών. Σκληρή αλλά πραγματικά αληθινή...

The bucket list / Επιθυμίες στο παραπέντε (2008)

Οι Jack Nicholson και Morgan Freeman συναντιούνται υπό τις σκηνοθετικές υποδείξεις του Rob Reiner για χάρη μιας γλυκόπικρης κωμωδίας.

Τι κοινό μπορεί να έχουν ένας γκαραζιέρης με έναν πλούσιο ιδιοκτήτη νοσοκομείων στην Αμερική του σήμερα; Δυο κόσμοι τελείως διαφορετικοί, δυο χαρακτήρες εντελώς αταίριαστοι, δυο μυαλά που δεν δουλεύουν στην ίδια συχνότητα… κι όμως… Οι δύο αυτοί άνδρες θα γνωριστούν και θα περάσουν ώρες ατέλειωτες στο ίδιο δωμάτιο καθώς νοσηλεύονται. Αυτό που τους κρατά «όμηρους» είναι ο καρκίνος. Ο Edward Cole και ο Carter Chambers μοιράζονται τους ίδιους φόβους και αγωνίες μπροστά στην ίδια αρρώστια. Όταν πληροφορούνται ότι δεν τους μένουν πολλοί μήνες στον μάταιο τούτο κόσμο, καταγράφουν τις τελευταίες τους επιθυμίες και ενώνονται σαν μια γροθιά προκειμένου να «παλέψουν» γι’αυτές.
Η ταινία ισσοροπεί μεταξύ κωμωδίας και δράματος, όπως ακριβώς και η ίδια μας η ζωή. Η αρρώστια γίνεται η αφορμή για μια εσωτερική αναζήτηση και το έναυσμα για την πραγματοποίηση τελευταίων επιθυμιών. Οι δυο καρκινοπαθείς δεν αργούν να δεθούν και να ανακαλύψουν τόσο τον εαυτό τους, όσο και τη χαρά του να μοιράζεσαι συντροφιά με ένα φίλο. Ο θάνατος, αν και παραμονεύει δεν βαραίνει τους δύο φίλους, αντίθετα τους ωθεί στο να ζήσουν έντονα μέχρι την τελευταία τους ανάσα, και τα χαμόγελα γίνονται περισσότερα απο τα δάκρυα. Εξάλλου, μπροστά στο τέλος, ο Edward και ο Carter χαίρονται μια αρχή, εκείνη της φιλίας τους. Όσο κινούνται, η ζωή δε σταματά και οι συγκινήσεις συνεχίζονται.

Sex and the city (2008)

Sex, αλήθειες, φίλες, σχέσεις και χιούμορ σε μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Με φόντο πάντα τη Νέα Υόρκη, οι πολύ αναγνωρίσιμες πλέον από την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά τέσσερις ηρωίδες, βρήκαν το δρόμο για τη μεγάλη οθόνη. Το πέρασμά τους από το κουτί στο πανί έγινε τελείως αβίαστα, και σε μικρό χρονικό διάστημα από την πτώση της αυλαίας για τη διάσημη σειρά. Τριγύρω τους άνδρες που τις απασχόλησαν και στη σειρά, αλλά και παιδιά που απόκτησαν στην πορεία.

Ένα σύντομο flash back με αφηγήτρια την Carrie στην αρχή της ταινίας, μας θυμίζει τις πιο αξιοσημείωτες στιγμές στη ζωή της ίδιας, της Samantha, της Charlotte και της Miranda. Φαίνεται πως αρκετά έχουν αλλάξει από το τελευταίο επεισόδιο αλλά ένα κομμάτι και για τις τέσσερις παραμένει αναλλοίωτο: η φιλία τους. Η μία είναι εκεί για την άλλη με ένα μόνο τηλεφώνημα.
Τα κορίτσια βγαίνουν ξανά στους δρόμους του Μανχάταν, συζητούν σε cafe φορώντας ακριβά ρούχα και αξεσουάρ, ανταλλάσουν συμβουλές, βοηθούν σε μετακόμιση, ερωτεύονται, αγαπούν, γίνονται παράνυμφες, εξαγριώνονται, χωρίζουν, συγχωρούν και προχωρούν.
Όλα αυτά σε μια μόνο ταινία! Στο επίκεντρο της ιστορίας είναι αυτή τη φορά η αγάπη, η οποία παίρνει με το σπαθί της τη σκυτάλη από το σεξ (που ήταν κυρίαρχο στο σίριαλ). Τα κορίτσια πια υποστηρίζουν τον αληθινό έρωτα και αφήνουν την απλή αναζήτηση του great sex για άλλες ηλικίες.
Ώριμες αλλά ακομπλεξάριστες για τα δεύτερά τους «άντα» οι ηρωίδες δείχνουν να τους πάει το σινεμά. Οι φαντατικοί της σειράς μπορεί και να νιώσετε μια νοσταλγία για την παρέα που χάσατε τις μέρες-καναπέ σας. Η ταινία φαντάζομαι είχε στόχο να κινηθεί σε παρόμοια επίπεδα με το σίριαλ και το πέτυχε.
Και αν στη ζωή το happy end κάποιες φορές δε φαίνεται, ποιος είπε ότι το σινεμά πρέπει να τη μιμηθεί ;-)

About Schmidt (2002)

Η cinematia επιστρέφει για να μιλήσει για μια ακόμη ταινία. Η ταινία όμως αυτή δεν είναι ένα ακόμη blockbuster αλλά έχει τον Jack Nicholson σε ρόλο έκπληξη ως κύριο Schmidt.
Γράφω γι’αυτή την ταινία γιατί είναι μια από τις ταινίες που «αγάπησα» επειδή την ξαναείδα. Μια ακόμη τρανή απόδειξη ότι μεγαλώνουμε…και αλλάζουμε. Αλλάζουν τα «γούστα», οι απόψεις μας, τα ερεθίσματα ποικίλουν και κάτι που στο παρελθόν μας άφηνε ασυγκίνητους τώρα μας καθηλώνει.
Ο κ. Warren Schmidt, ένα παντρεμένος εξηντάρης προβληματίζεται για το μέλλον του ως φρέσκος συνταξιούχος. Χρόνια στη δουλειά και στη ρουτίνα δεν μπορεί να σχεδιάσει το επόμενό του βήμα. Ο ξαφνικός θάνατος της γυναίκας του φέρνει μια ακόμη ανατροπή στην καθημερινότητά του. Η μοναχοκόρη του ζει μακριά και είναι απασχολημένη με τον γάμο της τον οποίο ο πατέρας της δεν εγκρίνει.
Αδιέξοδα παντού και μοναξιά αφηγείται με ένα ασυνήθιστο τρόπο ο δικός μας Alexander Payne. Πως μπορεί να διαχειριστεί κάποιος το χρόνο του όταν έχει ξεμπερδέψει από δουλειά και σύζυγο αλλά έχει αφιερώσει και το μεγαλύτερο κομμάτι σ’αυτούς; Πως ξεπερνιέται η μοναξιά και πως γεμίζει ο χρόνος, πως βγαίνεις απ'το τέλμα; Μια νοσταλγική ματιά στο παρελθόν, μια αποτυχημένη προσπάθεια να αποτρέψει το μέλλον της κόρης του και στο τέλος; Στο τέλος έρχεται η λύτρωση μέσα από κάτι μικρό, φαινομενικά ασήμαντο αλλά τόσο τρυφερό.

Έθνος χωρίς γυναίκες / A nation without women (2005)

Δεν ξέρω κατά πόσο αυτός ο τίτλος ακούγεται σαν καταδίκη στην ευρωπαϊκή μας κοινωνία, πάντως είναι μια πραγματικότητα στην Ινδία. Στη μακρινή τούτη χώρα, η γέννηση ενός κοριτσιού είναι ακόμη και στις μέρες μας πρόβλημα. Το γένους θηλυκού παιδί αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα στην επαρχία της Ινδίας, όπου οι άνθρωποι ζουν υπό συνθήκες εξαθλίωσης και ανύπαρκτο μορφωτικό επίπεδο. Πολλά νεογέννητα θανατώνονται ακόμη και σήμερα. Ωστόσο, παρόλο που τα κοριτσάκια είναι ανεπιθύμητα, τα αγοράκια επιθυμούν όταν μεγαλώσουν να παντρευτούν.

Το θέμα «γάμος» σε μια ανδροκρατούμενη επαρχία γίνεται αφορμή για τη δημιουργία της πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους του Ινδού Μάνις Τζα. Μια οικογένεια με πέντε γιους βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορίας. Ο πατέρας τους προσπαθεί να βρει μια νύφη για το μεγάλο του γιο. Μετά από πολύ κόπο εντοπίζεται η πολυπόθητη γυναίκα. Πως μπορεί όμως ο γονιός να παντρέψει μόνο ένα από τα παιδιά του ενώ όλοι τους περιμένουν να αποκατασταθούν; Η λύση έρχεται απλά, η κοπέλα θα παντρευτεί και τους πέντε! Η όμορφη Κάλκι στην ουσία πουλιέται από τον πατέρα της σε έξι άνδρες για πολλά λεφτά και κάποιες αγελάδες. Από τη βραδιά του γάμου αναλαμβάνει το νοικοκυριό, ενώ οι μέρες τις εβδομάδας θα μοιραστούν δια του έξι γιατί και ο πατέρας θέλει μια γυναίκα στο κρεβάτι, και θα ζήσουν αυτοί καλά, αλλά αυτή; Ένας εφιάλτης ξεκινά για τη νεαρή Ινδή η οποία οφείλει να ικανοποιεί τις σεξουαλικές ορέξεις των συζύγων της χωρίς κανένα ενδοιασμό.
Η Κάλκι είναι η μοναδική γυναικεία παρουσία στην ταινία. Κάποιοι από τους άνδρες που την περιτριγυρίζουν είναι από αυτούς που στο παρελθόν σκότωσαν κάποιο νεογέννητο κορίτσι, δεν προέβλεψαν όμως ότι στο μέλλον δεν θα μπορέσουν να βρουν νύφη. Ανάμεσα σε ένα πλήθος ανδρών που τη βλέπουν ως σκεύος ηδονής, η κοπέλα παραμένει σιωπηλή. Δε βγάζει λέξη κυριολεκτικά σε όλη την ταινία ενώ υπομένει τον εξευτελισμό της μην έχοντας σε ποιον να στραφεί.
Με πρόσφατη την «ημέρα της γυναίκας» πραγματικά προβληματίζομαι για το παρόν και το μέλλον του φύλλου μου. Για ποια ισότητα μιλάμε τελικά; Η θέση της γυναίκας πόσο άλλαξε για το μεγαλύτερο κομμάτι της γης; Ακόμη και στο λεξιλόγιό μας ο άνδρας παραμένει «το ισχυρό φύλλο». Τι είναι τελικά αυτό που ΔΕΝ έχουμε καταφέρει ακόμη ούσες το «αδύναμο φύλλο»; Μιλάμε μήπως για μυική δύναμη; Ακόμη και στον κινηματογράφο σπανίζουν οι γυναίκες που τα έχουν όλα. Είναι κάτι στη φύση μας τελικά που μας στερεί το «πακέτο» που γεύεται ένας άνδρας;

Άλεξ / Alex, (Όταν η αναπηρία γίνεται ευκαιρία)

Ενόψει του 10ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, η cinematia έλαβε ένα e-mail από τους δημιουργούς της ταινίας «Άλεξ» . Η ταινία θα προβληθεί 12 Μαρτίου στις 19:30, και 15 Μαρτίου στις 14:30 στην αίθουσα ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΡΝΕΣ. Επειδή το θέμα με άγγιξε ιδιαίτερα θεώρησα σκόπιμο να αφιερώσω λίγο από το χώρο του blog μου για να γίνει το θέλημα των Αλέξανδρου Παπανικολάου και Έμιλυς Γιαννούκου .

Ο Άλεξ είναι εικοσιπέντε χρονών. Είναι τετραπληγικός ύστερα από ένα ατύχημα στη
θάλασσα πριν από τέσσερα χρόνια. Από τότε κολυμπάει για να ξεπεράσει τον εαυτό του και για να μετατρέψει την αναπηρία του σε ευκαιρία, ενώ λαμβάνει μέρος στους Παραολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας το 2004. Στο κολυμβητήριο, η προπονήτρια του η Μαρία, τον προπονεί σκληρά πρωί και βράδυ. 'Έχει αγωνία και συγκινείται εύκολα όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με κάποιες καταστάσεις, θέλει όμως να πιστέψει σε ένα μετάλλιο. Ο Άλεξ πιο συγκρατημένος, είναι ρεαλιστής. Η οικογένεια αλλά και οι φίλοι του, είναι πάντα στο πλάι του, τον βοηθάνε και τον υποστηρίζουν. Θα καταφέρει, να κατακτήσει το μετάλλιο που όλοι περιμένουν;

Ο Άλεξ είναι ένας σύγχρονος μαχητής. Πριν το ατύχημα ήταν αυτόνομος, ανεξάρτητος, αισιόδοξος, έβλεπε τη ζωή με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Προσπαθούσε πάντα να κάνει την υπέρβαση, να ξεπεράσει τον εαυτό του και να μετατρέπει τις δυσκολίες σε ευκαιρίες. Παρόλο το ατύχημα και την αναπηρία, όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα του, δεν παρέμειναν απλά και μόνο άθικτα, αλλά ενδυναμώθηκαν. Ο Άλεξ κατάφερε να ενισχύσει την προσωπικότητα του και να εστιάσει την ενέργειά του στον αθλητισμό.
Η ταινία διηγείται την περίοδο προετοιμασίας του Άλεξ για την Παρολυμπιάδα του 2004. Οι δημιουργοί της υπογραμμίζουν τον πυρήνα της ταινίας «Με κεντρικό νήμα της ιστορίας τον αθλητισμό, θα διηγηθούμε από τη μία, πως ένας άνθρωπος μετά από ένα τόσο καθοριστικό ατύχημα μπορεί να καταφέρει να μετατρέψει την αναπηρία του σε ευκαιρία και από την άλλη πώς ο Άλεξ θα ξαναδώσει μία νέα κοινωνική διάσταση στη ζωή του.» Ο Άλεξ όμως έχει ανάγκη από φίλους και κοινωνική ζωή γι’αυτό η κάμερα δεν απομονώνει αυτό το κομμάτι αλλά αντίθετα τον ακολουθεί στις εξόδους και τις εκδρομές του.
Ένα παράπονο του Άλεξ είναι όμως ότι όλες οι σύγχρονες ταινίες με θέμα την τετραπληγία, ( Million dollar baby και Mar adentro/ Η Θάλασσα μέσα μου), τελειώνουν με ευθανασία. Ο ίδιος όμως, καθαρά και με επιμονή δηλώνει ότι θέλει να ζήσει.

* Βραβευμένη στο Παλέρμο της Ιταλίας για καλύτερη σκηνοθεσία.

Καλή επιτυχία σε αυτή την πολλή ανθρώπινη ιστορία και συγχαρητήρια στους ανθρώπους που μάχονται καθημερινά αψηφώντας τα όποια εμπόδια. Τελικά μπορεί ο ανθρώπινος νους να μετατρέψει μια ατυχία σε κάτι άλλο…να υπερισχύσουν η δημιουργικότητα και η θετικότητα που είναι δυο ισχυρά κίνητρα για να συνεχίσει κανείς την πορεία του.

Ερωτευμένη Τζέιν / Becoming Jane (2007)

Μετά από αρκετές τηλεοπτικές και κινηματογραφικές μεταφορές των βιβλίων της Jane Austen, βρήκε το δρόμο για τις αίθουσες και το μικρό μας σαλόνι (πλέον) μια ταινία για την ίδια.
Το “Becoming Jane” είναι ένα έργο που αποκαλύπτει μια λιγότερο γνωστή πλευρά της διάσημης συγγραφέως, εκείνη της «άγουρής» της περιόδου και της πρώτης νιότης. Η παρεξηγημένη μέχρι πρότινος γεροντοκόρη της Αγγλικής λογοτεχνίας παίρνει τη ρεβάνς. Τα ανεκπλήρωτα πάθη που περιγράφει με την πένα της δεν ήταν απλά δημιούργημα της φαντασίας της ή «σπουδή» στις σχέσεις των άλλων. Η ίδια της, μόλις 20 ετών είχε ζήσει ένα μεγάλο έρωτα με τον Ιρλανδό δικηγόρο Τομ Λεφρόι. Αυτά αποκάλυψε μια καινούρια βιογραφία της και αυτό το κομμάτι της ζωής της παρακολουθούμε με πρωταγωνίστρια την Αν Χάθαγουει.
Η νεαρή Jane ζει και κινείται στην Αγγλική επαρχία σε μια πολυμελή οικογένεια όπου η αποκατάσταση των κοριτσιών της είναι το μείζων θέμα. Αρνείται να παντρευτεί τον ανιψιό μιας αριστοκράτισσας γιατί πιστεύει στο γάμο από έρωτα και όχι σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο. Η μοίρα φέρνει κοντά της το Λεφρόι με τον οποίο φλερτάρει διακριτικά. Είναι στη φάση της ζωής της που κάτι μέσα της έχει σκιρτήσει, πέρα από τον έρωτα, η καρδιά της έχει αποκτήσει την ευαισθησία του δημιουργού και αποτυπώνει στο χαρτί ιστορίες και συναισθήματα. Όταν το φλερτ τους γίνεται πόθος οι δυο τους προσπαθούν να βρουν τρόπο για να ενώσουν τις ζωές τους. Η ερωτευμένη όμως Τζέιν θα πονέσει, και αυτό ίσως ο θεατής το ξέρει εξ αρχής.
Στο κλίμα πάντα της εποχής, λίγο πριν από τις αρχές του 1800, φορεσιές, πάρτι, χοροί, το πρωτόκολλο της εποχής, οι Αγγλικοί τρόποι και η εξοχή δεσπόζουν και σε αυτή την ταινία όπως σε κάθε μεταφορά κάποιου βιβλίου της. Από τις τόσες ταινίες-μεταφορές στην αρχή μου ήταν δύσκολο να ξεχάσω ότι αυτό που βλέπω δεν είναι ακόμη ένα βιβλίο αλλά η "ίδια" η Jane. Νόμιζα ότι από κάπου θα φανεί η Emma ή ο Mr. Darcy. Τελικά κανείς τους δεν ήρθε, έμειναν μόνο να κάνουν παρέα στη Jane τα ήσυχα βράδια της ζωής της και να χαρίζουν σε εμάς εικόνες από έναν κόσμο που μόνο μέσα από τη γραφή της απολαμβάνουμε.

Διάβασε επίσης, δια χειρός cinematia :

Περαιτέρω για Jane Austen
και

Pride and Prejudice(2006)

Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού/Children of a lesser God (1986)

"Love has a language all of its own."

Ο νεαρός καθηγητής κωφάλαλων James, ξεκινάει με διάθεση τη σχολική χρονιά σε καινούριο σχολείο. Με μεγάλες προσδοκίες και πίστη στους μαθητές του αγωνίζεται να τους μάθει τη νοηματική αλλά και να τους πείσει να βγάζουν παράλληλα λεξούλες-κραυγές. Μέσα σε αυτή του την καθημερινότητα, ο James γνωρίζει τη Sarah, μια πρώην μαθήτρια που εξακολουθεί να μένει στο σχολείο απασχολούμενη ως καθαρίστρια. Ο James γοητεύεται από τον εκρηκτικό της χαρακτήρα αμέσως. Επιθυμεί να μάθει τα πάντα γι'αυτή αλλά και να την βοηθήσει να διαβάζει τα χείλη. Tίποτα όμως δεν είναι εύκολο μπροστά στο πείσμα της Sarah. O James την ερωτεύεται αλλά αρχικά η Sarah αντιστέκεται να πέσει στην αγκαλιά του.
Οι πρωταγωνιστές του Mark Medoff σε σκηνοθεσία Randa Haines, ζούνε σε δυο διαφορετικούς κόσμους. Η Sarah βιώνει τον κόσμο της σιωπής ενώ ο James απολαμβάνει τη μουσική, τις λέξεις και τις φωνές των ανθρώπων γύρω του. Τα αισθήματα είναι δυνατά αλλά θα βρούνε τελικά ένα κόσμο συνάντησης οι δυο τους;
Οι σκηνές μέσα στο νερό είναι άκρως ποιητικές και θα μας "έλεγαν" περισσότερα αν διαρκούσαν και άλλο. Μέσα στο υγρό στοιχείο η ακοή του James μειώνεται και πλησιάζει περισσότερο τον κόσμο της Sarah. Αξίζει μια ματιά η ταινία για την ιστορία, αλλά και από περιέργεια για το κατά πόσο η αγάπη και ο έρωτας υπερνικά τις όποιες αντιξοότητες.

Η ποίηση του Φεβρουαρίου

Η cinematia γεννήθηκε για να μιλήσει για cinema. Παρόλα αυτά αναφέρθηκε και στην τέχνη της ποίησης. Πιο συγκεκριμένα στα λόγια του D.H Lawrence. Και αυτό γιατί πιστεύω ότι οι τέχνες δεν έχουν και τόσο ξεκάθαρα όρια. Μια ταινία μπορεί να περιέχει πολλά ποιήματα ή στοιχεία-χαρακτηριστικά της ποίησης και της λογοτεχνίας. Επίσης λογοτεχνικά μοτίβα έχουμε "διαβάσει" σε αρκετές ταινίες όπως έχει πέσει στα χέρια μας και λογοτεχνία με κινηματογραφική δράση.

Σήμερα επανέρχομαι με ένα ακόμη ποίημα. Αυτή τη φορά μιλάμε για Έλληνα και δεν είναι άλλος από τον Καβάφη.

Όσο μπορείς

Και αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολύ συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντας την,
γυρίζοντας συχνά και εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινή ανοησία,
ώσπου να γίνει σαν μια ξένη φορτική.

Τα σχόλια δικά σας.

Ο Ρατατούης / Ratatuille (2007)

Καλησπέρα!

Ξέρω ότι έχω μέρες πολλές να περάσω από δω αλλά είμαι αποφασισμένη να επανορθώσω.

Επιστρέφω σε αυτό εδώ το βήμα για να μιλήσω για κάτι τρυφερό που απευθύνεται τόσο σε μικρά, όσο σε μεγάλα παιδιά. Ο λόγος για την ταινία «Ο Ρατατούης» που είδα πρόσφατα.
Μη ξεγελιέστε από τον τίτλο. Το συμπαθές τρωκτικό ονομάζεται Ρεμί και ζει και κινείται στο Παρίσι. Το όνομα Ρατατούη είναι κάτι άλλο στην ιστορία αλλά δεν θα σας αποκαλύψω το μυστικό. Ο ποντικομικρούλης της ταινίας είναι ένα πλασματάκι που σίγουρα διαφέρει από τα υπόλοιπα του είδους του. Τη διαφορά κάνει η όσφρησή του αλλά και η ικανότητά του να μπορεί να συνδυάζει μυρωδιές και γεύσεις. Η τύχη (;) , οι συγκυρίες (;), προσγειώνουν τον Ρεμί στην κουζίνα ενός από τα πιο φημισμένα εστιατόρια της Γαλλικής πρωτεύουσας το οποίο όμως εκείνη την περίοδο πάσχει από φαντασία. Οι γκουρμέ γεύσεις σύντομα θα αλλάξουν και υπεύθυνος θα είναι ο Ρεμί. Ο Ρεμί όμως λόγω της φύσης και της ταπεινής καταγωγής του δεν μπορεί να εμφανίζεται στην κουζίνα. Δημιουργεί λοιπόν δίνοντας με τον τρόπο του «διαταγές» στον Λιγκουίνι, έναν νεαρό ατάλαντου μάγειρα.
Μια ευχάριστη ιστορία και πρωτότυπη ιστορία. Μια ιστορία για τη φιλία, την έμπνευση, το ταλέντο και την ουσία της κριτικής (ο μονόλογος του Ίγκω προς το τέλος της ταινίας).

Καλό Σαββατοκύριακο!

Victor Victoria / Βίκτωρ Βικτώρια (1982)

-A woman pretending to be a man, pretending to be a woman? -It's rediculous! -It's propostrous.

Η ιστορία μιας γυναίκας που έγινε άνδρας με ένα σκοπό, να πετύχει!

Η Βικτώρια Γκραντ είναι μια σοπράνο που πασχίζει να βρει δουλειά στο χώρο του θεάματος. Καθώς περνά απο οντισιόν σε οντισιόν στο Παρίσι του 1930, φτωχή και ταλαιπωρημένη βρίσκει παρηγοριά σε ένα gay performer. O Toddy τη φιλοξενεί και δεν αργεί να σκεφτεί μια ιδέα που θα κάνει τη Βικτώρια πρώτο όνομα. Της φοράει γραβάτα, την κουρεύει και της προτείνει να συστήνεται ως Κόμης Βίκτωρ. Η λογική είναι απλή...οι επιχειρηματίες θα ξετρελλαθούν με την ιδέα ενός άνδρα που παριστάνει τόσο πιστικά μια γυναίκα. Η μεγάλη "απάτη" μπάινει σε εφαρμογή και η Julie Andrews μεταμορφώνεται σε άνδρα. Την κατάσταση περιπλέκει ο γκάνκστερ Κινγκ (James Garner) ο οποίος μαγεύεται απο τη σκηνική παρουσία του Βικτωρ και σίγουρος ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να μαγευτεί απο άνδρα, ψάχνει την "υπόθεση".
Η Julie Andrews έχει αυτή τη χρυσόσκονη της σταρ, αρκετή για να γεμίσει τη σκηνή και να μετατρέψει την ταινία σε μιούζικαλ. Οι ατάκες έιναι αρκετά γαργαλιστικές και στο τέλος μένεις με μια περίεργη αίσθηση. Τελικά πιο και πως είναι το άλλο μας μισό; Η Βικτώρια ερωτεύεται τον Κινγκ αλλά δεν είναι διατεθημένη να αφήσει την ανδρική της ταυτότητα με την οποία μεσουρανεί. Ο Κινγκ είναι πολύ μάτσο για να κυκλοφορεί με έναν άνδρα αλλά τελικά το δέχεται. Το γεγονός είναι ένα: οι gender roles αλλάζουν πιο γρήγορα απο τις ίδιες τις σκηνές.
Τα ερωτήματα είναι πολλά και αν προσφέρεται τελικά η ταινία για περαιτέρο μελέτη αυτή έχει να κάνει με τη σεξουαλικότητα των χαρακτήρων της. Η Βικτώρια δέχεται να χάσει τη θηλικότητά της στο βωμό της δόξας και αν και ερωτευμένη δυσκολεύεται να αφήσει τη γραβάτα της για έναν άνδρα. Οι άνδρες επιχειρηματίες ωστόσο βρίσκουν πιο διασκεδαστικό θέαμα έναν άνδρα να υποδύεται μια γυναίκα απο ότι μια γυναικεία παρουσία στη σκηνή. Τελικά τι ψάχνουμε σαν θεατές; Ποιο είναι το παιχνίδι των εικόνων που ικανοποιεί τις αισθήσεις μας;