Αποφασίσαμε να πάμε στο νησί Παρασκευή βράδυ.Προορισμός μας η Κέα ή αλλιώς Τζιά. Αιτία ή αφορμή ο γάμος του Μάνου με την Ίλεια. Συνταξιδιώτες, συγκάτοικοι και συνδαιτυμόνες μου, η Εβελίνα, η Μαριλίζ, η Ελένη, ο Βασίλης, ο Γιώργος, ο Γιώργος, ο Νάσος, ο Ανδρέας, ο Θεοχάρης, ο Αρτέμης και ο Βαγγέλης. Όλοι μας ζήσαμε κατά τα έτη 2003-2004 κάτω από την ίδια στέγη, στο ένδοξο Tyler Court, στο Παν/ιο του Kent, στην Αγγλία. Όλοι μας δώσαμε ραντεβού στο γάμο του Μάνου και εγώ περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία αυτό το reunion. Και ήταν ένα ταξίδι πέρα από κάθε προσδοκία.
Ήταν μέρες γιορτινές, γιατί τελικά είναι
μεγάλη γιορτή να βλέπεις τους φίλους σου μετά από καιρό! Οι κοινές αναμνήσεις ξυπνούν αυτόματα και όταν κοιτάς στα μάτια τους θυμάσαι εκείνο που είχες διαβάσει δια χειρός Κούντερα οι φίλοι είναι πολύτιμοι γιατί μας βοηθούν να κρατάμε ζωντανό το παρελθόν μας. Και έτσι είναι, μια εμπειρία όσο την ανακαλείς τόσο την κρατάς ζωντανή.
Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά, δώσαμε φιλιά χαράς, χορέψαμε και νιώσαμε ότι δεν πέρασε ούτε μέρα από τον αποχαιρετισμό μας στο αεροδρόμιο. Όταν κοιταζόμαστε στα μάτια νιώθουμε σιγουριά γιατί δεν χρειάζεται να γεμίζουμε πάντα με ήχο τη σιωπή.
Την ημέρα του γάμου χορέψαμε παραθαλάσσια με την πανσέληνο να λούζει το νησιώτικο βουνό και το αεράκι να μας δροσίζει ευχάριστα. Ήμασταν οι 14, που όπως είπε ο μετρ στην δεξίωση, μας περίμενε εδώ και δυο μήνες. Γίναμε οι 14 που ανεβάσαμε το κέφι στην πίστα αμέσως. Ήμουν εγώ που σκέφτηκα ότι όσο βλέπω τους φίλους μου να διασκεδάζουν σαν μικρά παιδιά και να γελούν δυνατά, νιώθω ότι παρέμεινα παιδί. Ένιωσα εκείνο το βράδυ ότι η δουλειά και τα χρόνια μου μαγνητίστηκαν από το φεγγάρι και σηκώθηκαν στον ουρανό, πέρα μακριά, εκεί που δεν φτάνει το ανθρώπινο μάτι.
Κορεσμένοι από φαΐ, ποτό, χορό και γέλια γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Εκεί, ανταμώσαμε τις πρώτες ακτίνες του ήλιου ξυπνητοί. Μας βρήκε το ξημέρωμα να μιλάμε δυνατά και όλοι μαζί.
Υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας και μεταξύ μας να μην αργήσουμε να ξαναβρεθούμε.
Αφιερώνω αυτό το ποστ σ’όλους μου τους φίλους, σ’όλους αυτούς που πιστεύουν στη φιλία και την απολαμβάνουν, μα και σ’όλους όσους θέλουν να αποκτήσουν φίλους!
Ήταν μέρες γιορτινές, γιατί τελικά είναι
μεγάλη γιορτή να βλέπεις τους φίλους σου μετά από καιρό! Οι κοινές αναμνήσεις ξυπνούν αυτόματα και όταν κοιτάς στα μάτια τους θυμάσαι εκείνο που είχες διαβάσει δια χειρός Κούντερα οι φίλοι είναι πολύτιμοι γιατί μας βοηθούν να κρατάμε ζωντανό το παρελθόν μας. Και έτσι είναι, μια εμπειρία όσο την ανακαλείς τόσο την κρατάς ζωντανή.Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά, δώσαμε φιλιά χαράς, χορέψαμε και νιώσαμε ότι δεν πέρασε ούτε μέρα από τον αποχαιρετισμό μας στο αεροδρόμιο. Όταν κοιταζόμαστε στα μάτια νιώθουμε σιγουριά γιατί δεν χρειάζεται να γεμίζουμε πάντα με ήχο τη σιωπή.
Την ημέρα του γάμου χορέψαμε παραθαλάσσια με την πανσέληνο να λούζει το νησιώτικο βουνό και το αεράκι να μας δροσίζει ευχάριστα. Ήμασταν οι 14, που όπως είπε ο μετρ στην δεξίωση, μας περίμενε εδώ και δυο μήνες. Γίναμε οι 14 που ανεβάσαμε το κέφι στην πίστα αμέσως. Ήμουν εγώ που σκέφτηκα ότι όσο βλέπω τους φίλους μου να διασκεδάζουν σαν μικρά παιδιά και να γελούν δυνατά, νιώθω ότι παρέμεινα παιδί. Ένιωσα εκείνο το βράδυ ότι η δουλειά και τα χρόνια μου μαγνητίστηκαν από το φεγγάρι και σηκώθηκαν στον ουρανό, πέρα μακριά, εκεί που δεν φτάνει το ανθρώπινο μάτι.
Κορεσμένοι από φαΐ, ποτό, χορό και γέλια γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Εκεί, ανταμώσαμε τις πρώτες ακτίνες του ήλιου ξυπνητοί. Μας βρήκε το ξημέρωμα να μιλάμε δυνατά και όλοι μαζί.
Υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας και μεταξύ μας να μην αργήσουμε να ξαναβρεθούμε.
Αφιερώνω αυτό το ποστ σ’όλους μου τους φίλους, σ’όλους αυτούς που πιστεύουν στη φιλία και την απολαμβάνουν, μα και σ’όλους όσους θέλουν να αποκτήσουν φίλους!
1 σχόλιο:
Ti wraio post!Me ekanes kai dakrisa!S'eyxaristw
Δημοσίευση σχολίου