Όταν ο Michael Cunningham συνάντησε τη Virginia Woolf ο συνδυασμός έμελλε να είναι πετυχημένος…
Για να κατανοήσει κανείς το πόσο άρτιο είναι το βιβλίο και κατ’επέκταση η ταινία βοηθάει πολύ το να έχει διαβάσει το βιβλίο “Mrs Dalloway” και βεβαίως τη βιβλιογραφία της (ή έστω να γνωρίζει στοιχεία της). Επειδή όμως το δύο στα δύο είναι λίγο δύσκολο ξεκινάμε.
Η ταινία, βασισμένη στο βιβλίο του Michael Cunningham αλλά μεταφερμένη στην οθόνη με τα χέρια του Stephen Daldry, μας μεταφέρει σε τρεις χρονολογίες άσχετες μεταξύ τους. Οι γυναικείοι χαρακτήρες όμως που πρωταγωνιστούν σε κάθε μια από αυτές έχουν αρκετά κοινά σημεία που γεφυρώνουν αρμονικά τη χρονική μεταξύ τους απόσταση.
Γυναικείοι χαρακτήρες με δυναμισμό αλλά και αδυναμίες ταυτόχρονα, έτοιμες για μεγάλες αποφάσεις αλλά και δειλές να τις πραγματοποιήσουν. Σκαμπανευάσματα της γυναικείας ψυχολογίας ή πικρή αλήθεια του ανθρώπινου είδους;
Η Κλαρίσσα του 2002 είναι μεγαλο-εκδότρια, συγκατοικεί αρκετά χρόνια με την ερωμένη της Σάλλυ αλλά
η σχέση τους είναι προβληματική. Σε μια άλλη εποχή, η Λώρα Μπράουν, μια έγκυος νοικοκυρά και ήδη μητέρα ενός αγοριού ζει ένα τελειωμένο γάμο και προσπαθεί να αφήσει πίσω την οικογένειά της, να ελευθερωθεί από τα δεσμά. Στο ακόμα πιο μακρινό παρελθόν, η Virginia Woolf κάτω από μεγάλη ψυχολογική πίεση προσπαθεί να εκφράσει τις σκέψεις της στο χαρτί, να γεννήσει καινούργιους ήρωες και νέες ιστορίες. Την παρακολουθούμε να γράφει τις πρώτες σειρές από το βιβλίο της «Η Κυρία Ντάλλαγουεη».
Αυτό είναι και το παρατσούκλι της Κλαρίσσα του σήμερα. Η κ.Ντάλλαγουη του βιβλίου μας βάζει στη ζωή της για μια μέρα, το ίδιο και η ταινία, διηγείται μια μέρα στη ζωή τριών γυναικών. Αγωνίες, πάθη, έρωτας, ανεκπλήρωτες επιθυμίες και η ανάγκη για συντροφιά και προσωπική έκφραση. Η κ.Ντάλλαγουέη δια χειρός Virginia Woolf ανακαλεί μνήμες ενός φιλιού που είχε δώσει στη φίλη της Σάλλυ. Η Λώρα στην ταινία φιλάει την φίλη της, η Κλαρίσσα συζεί με την Σάλλυ. Η σεξουαλικότητα της Virginia Woolf πέρασε στην ιστορία ως αμφιλεγόμενη.
Το «μπλέξιμο» των ιστοριών τελικά πετυχαίνει εδώ σε πολλά επίπεδα, και το δέσιμο τους έχει κάτι περισσότερο από το εμφανές.
2 σχόλια:
Μια από τις κορυφαίες ταινίες της δεκαετίας και αυτό θα αποδειχτεί φυσικά όταν φτάσουμε στο τέλος της. 3 υπέροχες γυναίκες ερμηνεύουν με την ψυχή τους και ο σκηνοθέτης (του Μπίλι Ελλιοτ) κεντάει! Η Νικολ κέρδισε το μοναδικό Όσκαρ από τις 7-8 υποψ συνολικά (και αυτό περισσότερο από χρέος της Ακαδημίας στην υπερταχεία Κιντμαν που σάρωνε τότε τα πάντα στο περάσμα της).Μια ταινία με γυναικεία ευαισθησία που γοητεύει τους θεατές.
ΥΓ: Το ποστ σου μου ξαναθύμησε το υπέροχο σάουντρακ του Φιλιπ Γκλας.Σε αυτή την βαριά από τον καύσωνα βραδιά το ξαναέβαλα στο cd player. Ταιριάζει με την μελαγχολία της στιγμής. Από τις καλύτερες εργασίες του για το σινεμά. Υποψήφιος και αυτός αλλά έχασε από τον Ελιοτ Γκοτενθαλ της "Φριντας".
to alps
welcome!
Φιλιπ Γκλας...
Ωραίο σουντρακ,χαρακτηριστικό!Μια "γλυκιά" μελωδία είναι πάντα χάδι στο αφτί,πόσο μάλλον τέτοιες μέρες...!
Δημοσίευση σχολίου