Με το που την είδα σε ράφι γνωστού DVDclub είπα αυτή την ταινία θα την δω. Και οι δυο πρωταγωνιστές έχουν παίξει σύμφωνα με τις σκηνοθετικές οδηγίες του Πέδρο Αλμοδόβαρ ο οποίος πέρα από το ότι δεν θέλει και πολλές συστάσεις είναι και ο αγαπημένος μου.
Η Cecilia Roth και ο ανερχόμενος (ή ήδη φτασμένος ;) Gael Garcia Bernal βρέθηκαν σε μια καθόλου συνηθισμένη ταινία. Εκείνη, σαραντάρα από την Αργεντινή ζει χρόνια στη Μαδρίτη και επισκέπτεται τον άρρωστο πατέρα της στα πάτρια εδάφη μετά από χρόνια. Εκείνος, νεότερός της κατά δύο δεκαετίες πορεύεται στον κόσμο του μόντελινγκ εκδιδόμενος παράλληλα. Η μοίρα τους ρίχνει σε ένα παράξενο παιχνίδι αλλά πολύ προβλέψιμο από ένα σημείο και μετά.
Η Cecilia Roth δεν αντέχει τη σωματική επαφή (μετά τον βασανισμό της στις φυλακές) και ψάχνει την ηδονή πίσω από κλειστές πόρτες δωματίων όπου ζευγαρια ερωτοτροπούν με τις οδηγίες και τις αδρές αμοιβές της. Ο «μικρός» της τραβά την προσοχή και τον «καλεί» μια μέρα μόνο του για να της διαβάσει άρλεκιν. Οι δυο τους δένονται περίεργα. Ως εδώ όλα ωραία. Τι ήθελε όμως η ταινία να μπλέξει τον Οιδίποδα;
Μια ταινία συνήθως δεν μπορεί να αντέξει πάνω από δύο θέματα. Εδώ έχουμε μια α) γυναίκα που δεν αντέχει τη σωματική επαφή β) αναφορά σε βασανιστήρια και τραύματα από τους 10 μήνες φυλακής γ) μάνα που ερωτοτροπεί με τον γιο της εν αγνοία της δ) κρίση παιδιού όταν μαθαίνει πως οι γονείς του τον «υιοθέτησαν».
Όλα αυτά μου πέσαν πολλά. Η ταινία θα μπορούσε κάλλιστα να αρκεστεί στα δυο πρώτα και πως η γυναίκα ξεπέρασε το σοκ της φυλακής, ξαναερωτεύτηκε και βρήκε ένα κομμάτι του εαυτού της. Ήταν ανάγκη μαζί με αυτό να βρει και τον γιο της;
Να ξέρετε ότι ακόμη και να μην διαβάζατε αυτές τις γραμμές από το πρώτο μισάωρο θα μαντεύατε την ιστορία…το καλύτερο της ταινίας και δεν πρέπει να της φάω το δίκιο είναι η σκηνοθεσία της που είναι πολύ προσεγμένη. Και κάτι ακόμα! Στην τελευταία σκηνή (που σας την αφιερώνω σε φωτο) ο Μπερνάλ φοράει μπλουζάκι που λέει «ΕΛΛΑΣ». Μαντεύετε τον συμβολισμό; Μόνο που στο σενάριο ο Μπερνάλ λέει πως ποτέ του δεν ταξίδεψε μακριά. Που βρήκε λοιπόν το T-shirt; Είναι ένα άλλο θέμα…
Η Cecilia Roth και ο ανερχόμενος (ή ήδη φτασμένος ;) Gael Garcia Bernal βρέθηκαν σε μια καθόλου συνηθισμένη ταινία. Εκείνη, σαραντάρα από την Αργεντινή ζει χρόνια στη Μαδρίτη και επισκέπτεται τον άρρωστο πατέρα της στα πάτρια εδάφη μετά από χρόνια. Εκείνος, νεότερός της κατά δύο δεκαετίες πορεύεται στον κόσμο του μόντελινγκ εκδιδόμενος παράλληλα. Η μοίρα τους ρίχνει σε ένα παράξενο παιχνίδι αλλά πολύ προβλέψιμο από ένα σημείο και μετά.
Η Cecilia Roth δεν αντέχει τη σωματική επαφή (μετά τον βασανισμό της στις φυλακές) και ψάχνει την ηδονή πίσω από κλειστές πόρτες δωματίων όπου ζευγαρια ερωτοτροπούν με τις οδηγίες και τις αδρές αμοιβές της. Ο «μικρός» της τραβά την προσοχή και τον «καλεί» μια μέρα μόνο του για να της διαβάσει άρλεκιν. Οι δυο τους δένονται περίεργα. Ως εδώ όλα ωραία. Τι ήθελε όμως η ταινία να μπλέξει τον Οιδίποδα;
Μια ταινία συνήθως δεν μπορεί να αντέξει πάνω από δύο θέματα. Εδώ έχουμε μια α) γυναίκα που δεν αντέχει τη σωματική επαφή β) αναφορά σε βασανιστήρια και τραύματα από τους 10 μήνες φυλακής γ) μάνα που ερωτοτροπεί με τον γιο της εν αγνοία της δ) κρίση παιδιού όταν μαθαίνει πως οι γονείς του τον «υιοθέτησαν».
Όλα αυτά μου πέσαν πολλά. Η ταινία θα μπορούσε κάλλιστα να αρκεστεί στα δυο πρώτα και πως η γυναίκα ξεπέρασε το σοκ της φυλακής, ξαναερωτεύτηκε και βρήκε ένα κομμάτι του εαυτού της. Ήταν ανάγκη μαζί με αυτό να βρει και τον γιο της;
Να ξέρετε ότι ακόμη και να μην διαβάζατε αυτές τις γραμμές από το πρώτο μισάωρο θα μαντεύατε την ιστορία…το καλύτερο της ταινίας και δεν πρέπει να της φάω το δίκιο είναι η σκηνοθεσία της που είναι πολύ προσεγμένη. Και κάτι ακόμα! Στην τελευταία σκηνή (που σας την αφιερώνω σε φωτο) ο Μπερνάλ φοράει μπλουζάκι που λέει «ΕΛΛΑΣ». Μαντεύετε τον συμβολισμό; Μόνο που στο σενάριο ο Μπερνάλ λέει πως ποτέ του δεν ταξίδεψε μακριά. Που βρήκε λοιπόν το T-shirt; Είναι ένα άλλο θέμα…
1 σχόλιο:
Γεια χαρά! Νομίζω ότι εμένα αν η ταινία έμενε στο πρώτο κομμάτι θα με άφηνε σχετικά αδιάφορη. Όταν κατάλαβα ότι τα πράγματα ήταν πιο περίπλοκα λόγω της Χούντας στην Αργεντινή θεώρησα εξερετική την ιδέα, γιατί και οι δύο κύριοι χαρακτήρες είναι κομμάτια της χώρας, η γυναίκα βασανισμένη και χωρίς να μπορεί να αντιμετωπίσει τις πληγές του παρελθόντος, είναι ουσιαστικά ψυχρή, απούσα, κλεισμένη σε ένα εφιαλτικό παρελθόν. Ο άντρας, το νέο στοιχείο, εκδίδεται, κρύβεται με έναν άλλον τρόπο και δεν έχει καμία επαφή με τον εαυτό του και το παρελθόν, είναι μετέωρος, κενός. Η παλιά και η νέα Αργεντινή, που οφείλει να συναντηθεί. Και όλο το περιββάλλον είναι άνθρωποι φοβισμένοι, ανύμποροι, που φλερτάρουν με την τρέλα. Απ' ότι ξέρω πολλές τέτοιες υιοθεσίες από βιασμούς έγιναν από τους στρατηγούς της Χούντας και είναι αρκετοί αυτοί που ακόμα ψάχνουν εκτός από τους αγνοούμενους και τυχόν αδέλφια. Οπότε εκτίμησα το γεγονός, ότι ο σκηνοθέτης πιάνει την ιστορία από ένα γενικό πλαίσιο για να την φτάσει στον Οιδίποδα και ουσιαστικά να μιλήσει για μια πλευρά της χώρας του που πολύ έχει βασανίσει τον κόσμο.
*Jana*
Δημοσίευση σχολίου