Tell your secret!

Όλοι έχουμε μυστικά.Κάποια είναι μεγάλα, κάποια μικρά. Θέλουμε να τα μοιραστούμε μερικές φορές αλλά κάτι μας εμποδίζει! Το blog www.postsecret.blogspot.com μπορεί να φιλοξενήσει άφοβα το μυστικό σας αν θέλετε να το βγάλετε απο μέσα σας. Δεν χρειάζεται να να δώσετε το όνομά σας, απλά εξφραστείτε! Οι bloggers ήδη θα το γνωρίζετε!

Παίρνω την blogική αδεία και δημοσιεύω ένα μυστικό που βρήκα εκεί. Μετά απο πέντε χρόνια,κάποιος/κάποια θυμάται ένα φιλί που δεν έδωσε, μια στιγμή που χάθηκε για πάντα!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Ο σπόρος έφτασε τυχαία εκεί. Πάλεψε με την αλμύρα και την άμμο μα είχε σύμμαχό του την υγρασία. Σε ένα γενικότερα όχι και τόσο γόνιμο περιβάλλον γεννήθηκε κάτι πολύ όμορφο. Μέσα σε μυριάδες κόκκους άμμου, με θέα το απέραντο γαλάζιο άνθισαν όμορφα λουλούδια. Τα ξερά, νεκρά φύκια δεν εμπόδισαν τη ζωή. Το μπέζ της άμμου, το μπλέ της θάλασσας, το γαλάζιο του ουρανού, το πράσινο με το μώβ παντρεύτηκαν! Ένας πίνακας δημιουργήθηκε με ζωγράφο την ίδια τη φύση! Θα μπορούσε να γίνει ένα δίδαγμα ζωής… Το λουλούδι που ανθίζει δίνει χρώμα, ελπίδα και αισιοδοξία...
Χριστός Ανέστη

Festival de Cannes 2006

Στις 20.4 ανακοινώθηκε το επίσημο πρόγραμμα του φετινού Φεστιβάλ Καννών. Θα διεξαχθεί απο 17 ως 28 Μαΐου. Σας παρουσιάζω σήμερα τη φετινή αφίσα του Φεστιβάλ(αριστερά). Πολλά είναι τα γνωστά ονόματα σκηνοθετών που "φιγουράρουν" στο διαγωνιστικό, ενώ το φεστιβάλ θα ανοίξει με την προβολή της ταινίας"Κώδικας Ντα Βίντσι".

περισσότερες πληροφορίες στο

επίσημο site

Θα βρούμε φως..;

Η Ανάσταση πλησιάζει, θα βρούμε οι περισσότεροι το φως που αναζητάμε; Θα βγούμε από το τούνελ; Πόσες φορές πρέπει να περάσουμε απο την Ανάσταση για να σωθεί αυτός ο τόπος, όλοι εμείς οι άνθρωποι;;

Photos & thoughts from Lefkas!

Passion of the Christ (2004)

Μέρες που είναι κάτι θυμήθηκα…Θυμάστε την πιο πρόσφατη κινηματογραφική μεταφορά της ζωής του Χριστού; Με σκηνοθέτη τον Mel Gibson και Μαγδαληνή την Monica Bellucci, η ταινία είχε παραδιαφημιστεί τότε.
Όπως τα περισσότερα πράγματα που δημιουργούν ντόρο γύρω μας, έτσι και αυτή η ταινία ξεκίνησε με αρνητικά σχόλια και κατάφερε να γεμίσει τα ταμεία. Οι περισσότεροι την είδαν από περιέργεια, για να ελένξουν κατά πόσο οι «κακές» κριτικές ήταν αληθείς.
Κάπως έτσι οδηγήθηκα και εγώ στη σκοτεινή αίθουσα στην Αγγλία, μόλις πρωτοκυκλοφόρησε η ταινία. Ήμασταν θυμάμαι δέκα φίλοι και φίλες στην ίδια σειρά καθισμάτων στο Odeon εκείνο το απόγευμα. Εγώ συν της άλλοις ήθελα να την δω μήπως και νοιώσω λίγο Πάσχα μέσα μου.
Μπορώ να πω ότι η ταινία σε γενικές γραμμές μου άρεσε (αν και οι περισσότεροι διαφωνούν μάλλον μαζί μου). Αφέθηκα σαν παιδάκι και συγκινήθηκα από το Θείο Δράμα. Αυτό που μου άρεσε και δεν νομίζω να το έχει η πλειοψηφία των ταινιών με θέμα τη ζωή του θεανθρώπου είναι η αντιμετώπιση της ανθρώπινης φύσης του Χριστού. Δείχνει τον Χριστό παιδάκι να παίζει, να κάνει αταξίες και η μαμά του άλλοτε να τον μαλώνει και άλλοτε να τρέχει να τον σηκώνει από το χώμα.
Εάν η ταινία δεν είχε αυτές τις σκηνές που στην ουσία είναι flashbacks θα έχανε αρκετά. Χτυπάει την ευαισθησία και το συναίσθημα του θεατή κατευθείαν. Η μητέρα Παναγία ακούει τον γιο της να υποφέρει τους βασανισμούς και τον θυμάται παιδάκι που έτρεχε και σκόνταφτε και αυτή ήταν εκεί να τον σηκώσει.
Βέβαια ως κριτικός κινηματογράφου ένοιωθα ώρες ώρες αυτό που λέμε manipulation. «Διάβαζα» κάθε κίνηση-επιλογή του σκηνοθέτη για να μας συγκινήσει. Ήταν ολοφάνερο, το ένοιωθες ότι κάποιες σκηνές στόχο είχαν να βουρκώσουν τα μάτια σου. Όσο για την αληθοφάνεια των σκηνών όπου βασανίζονταν ο Χριστός, είχαν επιτυχία 100%.
Δεν συμμερίζομαι καμία αρνητική κριτική γι αυτή την ταινία γιατί τελικά πέτυχε αυτό που έβαλε στόχο και σκοπό. Να προκαλέσει ντόρο γύρω από το όνομά της, να δείξει το πραγματικό μαρτύριο του θεανθρώπου (και ας ήταν και μπρουτάλ) και να συγκινήσει.

Τέρμα γκάζι!

Πανιά δεν έχουμε να ανοίξουμε μα φύγαμε όπως και να χει.
Για μια βδομάδα μακριά απο τη δουλειά και τ'άνχη.
Ξεκούραση,πράσινο,θάλασσα και ότι λάχει!

ΛΕΥΚΑΔΑ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΣΟΥ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΣΤΗ ΦΟΡΑ ΑΛΛΑ ΧΑΛΑΛΙ!ΚΑΘΕ ΤΑΞΙΔΙ ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΓΝΩΣΤΟ-ΑΓΝΩΣΤΟ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ,ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ!

Δεν σας αφήνω, το laptop μαζί μου και όπου βγάλει!

Καλή Μεγ. βδομάδα!

Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα (τελικά) ;

Δεν μπορώ να αντισταθώ στο όλο θέμα που ξέσπασε ξαφνικά αυτές τις μέρες. Ποιος ήταν τελικά ο Ιούδας; Άρθρο του περιοδικού National Geographic, αναφέρεται στο «Ευαγγέλιο του Ιούδα». Πρόκειται για ένα πάπυρο που ανακαλύφθηκε στην Αίγυπτο και χρονολογείται από τον 3ο ώς τον 4ο αιώνα μ.Χ., αφηγούμενο τη Σταύρωση από την οπτική γωνία του έκπτωτου μαθητή του Ιησού. Ο «προδότης» εδώ σκιαγραφείται ως ο αγαπημένος μαθητής του Ιησού και η ανάρμοστη πράξη του ως η υλοποίηση θεϊκής αποστολής, έτσι ώστε να κορυφωθεί το Θείο Δράμα. Ένα κείμενο άκρως αιρετικό τότε αλλά και σήμερα ακόμα…
Θυμάμαι ότι πολύ πριν ακούσω όλα τα παραπάνω, δεν ξέρω καν ποια ήταν η αφορμή (ίσως η ταινία Passion of the Christ) είχα σκεφτεί τον Ιούδα ως ένα θύμα της θρησκείας μας ή της «ιστορίας» (αν προτιμάτε) και τον είχα λυπηθεί!Είναι ένα πρόσωπο που μίσησαν γενιές γενεών και ακόμη και στις μέρες μας, όταν κάποιος αποκαλείται Ιούδας θεωρείται αναξιόπιστος και σκάρτος.
Σκέφτηκε όμως κανείς ότι ο Ιούδας ήταν ο καταλύτης του Χριστιανισμού; Φαίνεται θύτης αλλά ήταν από μόνος του ένα θύμα αφού έπρεπε να παίξει τον πιο άχαρο ρόλο, να προδώσει τον δάσκαλό του. Ο Ιούδας δεν προδίδει και χαίρεται, αντίθετα βασανίζεται και σχεδόν αμέσως μετανιωμένος αυτοτιμωρείται. Ήταν λοιπόν ένας άνθρωπος με συνείδηση.
Γιατί η θρησκεία μας τον χαρακτηρίζει ως φιλοχρήματο ενώ όπως λένε ο Ιούδας επέστρεψε και πέταξε τα αργύρια; Επίσης τα αργύρια που πήρε για να προδώσει τον Κύριό του, εκείνη την εποχή δεν ήταν σημαντικό ποσό. Γιατί λοιπόν να το κάνει; Γιατί να πουλήσει τα ιδανικά του τόσο φτηνά; Το κίνητρό του λογικά δεν ήταν οικονομικό.
Δεν ξέρω κατά πόσο ήταν ο αγαπημένος μαθητής του Ιησού όπως λέει ο πάπυρος. Αν όμως ήταν, τότε ο Ιούδας μέσα από αυτό το πρίσμα είναι ένας ήρωας που είχε το κουράγιο να προδώσει ένα άτομο το οποίο αγαπούσε, ξέροντας ότι την επόμενη στιγμή θα το μετάνιωνε. Έτσι όμως έπρεπε να γίνει, όλα ήταν προδιαγεγραμμένα, κάποιος έπρεπε εκείνο το βράδυ να προδώσει τον δάσκαλο. Και ο κλήρος έλαχε στον Ιούδα.
Αναλογιστήκατε ότι αν δεν υπήρχε ο Ιούδας δε θα φτάναμε στην Σταύρωση και έπειτα στην Ανάσταση; Πως ο Χριστός θα άφηνε την ανθρώπινή του φύση;

Ποιος ήταν τελικά ο Ιούδας Ισκαριώτης; Μήπως ένας απαρατήρητος και παρεξηγημένος «μάρτυρας» που πήρε πάνω του τη μεγαλύτερη αμαρτία και κανείς μας δεν του το συγχώρεσε ποτέ;

Vidas Privadas (Private Lives)

Με το που την είδα σε ράφι γνωστού DVDclub είπα αυτή την ταινία θα την δω. Και οι δυο πρωταγωνιστές έχουν παίξει σύμφωνα με τις σκηνοθετικές οδηγίες του Πέδρο Αλμοδόβαρ ο οποίος πέρα από το ότι δεν θέλει και πολλές συστάσεις είναι και ο αγαπημένος μου.
Η Cecilia Roth και ο ανερχόμενος (ή ήδη φτασμένος ;) Gael Garcia Bernal βρέθηκαν σε μια καθόλου συνηθισμένη ταινία. Εκείνη, σαραντάρα από την Αργεντινή ζει χρόνια στη Μαδρίτη και επισκέπτεται τον άρρωστο πατέρα της στα πάτρια εδάφη μετά από χρόνια. Εκείνος, νεότερός της κατά δύο δεκαετίες πορεύεται στον κόσμο του μόντελινγκ εκδιδόμενος παράλληλα. Η μοίρα τους ρίχνει σε ένα παράξενο παιχνίδι αλλά πολύ προβλέψιμο από ένα σημείο και μετά.
Η Cecilia Roth δεν αντέχει τη σωματική επαφή (μετά τον βασανισμό της στις φυλακές) και ψάχνει την ηδονή πίσω από κλειστές πόρτες δωματίων όπου ζευγαρια ερωτοτροπούν με τις οδηγίες και τις αδρές αμοιβές της. Ο «μικρός» της τραβά την προσοχή και τον «καλεί» μια μέρα μόνο του για να της διαβάσει άρλεκιν. Οι δυο τους δένονται περίεργα. Ως εδώ όλα ωραία. Τι ήθελε όμως η ταινία να μπλέξει τον Οιδίποδα;
Μια ταινία συνήθως δεν μπορεί να αντέξει πάνω από δύο θέματα. Εδώ έχουμε μια α) γυναίκα που δεν αντέχει τη σωματική επαφή β) αναφορά σε βασανιστήρια και τραύματα από τους 10 μήνες φυλακής γ) μάνα που ερωτοτροπεί με τον γιο της εν αγνοία της δ) κρίση παιδιού όταν μαθαίνει πως οι γονείς του τον «υιοθέτησαν».
Όλα αυτά μου πέσαν πολλά. Η ταινία θα μπορούσε κάλλιστα να αρκεστεί στα δυο πρώτα και πως η γυναίκα ξεπέρασε το σοκ της φυλακής, ξαναερωτεύτηκε και βρήκε ένα κομμάτι του εαυτού της. Ήταν ανάγκη μαζί με αυτό να βρει και τον γιο της;
Να ξέρετε ότι ακόμη και να μην διαβάζατε αυτές τις γραμμές από το πρώτο μισάωρο θα μαντεύατε την ιστορία…το καλύτερο της ταινίας και δεν πρέπει να της φάω το δίκιο είναι η σκηνοθεσία της που είναι πολύ προσεγμένη. Και κάτι ακόμα! Στην τελευταία σκηνή (που σας την αφιερώνω σε φωτο) ο Μπερνάλ φοράει μπλουζάκι που λέει «ΕΛΛΑΣ». Μαντεύετε τον συμβολισμό; Μόνο που στο σενάριο ο Μπερνάλ λέει πως ποτέ του δεν ταξίδεψε μακριά. Που βρήκε λοιπόν το T-shirt; Είναι ένα άλλο θέμα…

Vidas Privadas (2001)

1)H photo είναι απο την ταινία Vidas Privadas (Private Lives)
2) Oι εικονιζόμενοι είναι οι Cecilia Roth & Gael Garcia Bernal
3) Το μπλουζάκι ΕΛΛΑΣ έχει σχέσει μη την ταινία.

Λεπτομέρειες προσεχώς

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

KOYIZ...

1) Ποία ταινία είναι;
2) Ποιοί οι πρωταγωνιστές;
3) Πως συνδέεται το μπλουζάκι ΕΛΛΑΣ με την πλοκή της ταινίας;

HAPPY BIRTHDAY!

Χάθηκα σε μια θάλασσα ιδεών. Αποκοιμήθηκα με τον ήχο των κυμάτων της. Έπαιξα στην ακροθαλασσιά. Στοχάστηκα κοιτάζοντας τον καταγάλανο ορίζοντα. Ο ήλιος που διψάει για την ανατολή καθημερινά, ήταν εκεί.
Η cinematia γιορτάζει αυτό τον μήνα τον πρώτο της χρόνο. Σαν χθες ήταν που πέρυσι, περιμένοντας να περάσει η ώρα για να πάω τη μητέρα μου στο αεροδρόμιο (ταξίδι στην Αμερική) ξεκίνησα δειλά δειλά το blog μου. Θες το γεγονός ότι το ταξίδι αυτό θα έπρεπε να το κάνω εγώ και όχι αυτή, θες από την πίεση του ΑΣΕΠ που είχα πρόσφατα ζήσει, ότι και να ήταν ήθελα να εκφραστώ και βρήκα διέξοδο στο Internet.
Όπως διάβασα πρόσφατα σε γειτονικό blog, αν και αρκετά κρύο το μέσο αυτό πολλές φορές σου δίνει μια ζεστασιά. Ίσως νιώθω ότι δεν είμαι η μόνη ρομαντική αυτής της χώρας όταν διαβάζω άλλα Blogs. Νιώθω επίσης ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι τριγύρω που γράφουν και προβληματίζονται. Ο χρόνος που πέρασε στη Blogoσφαιρα ήταν ευχάριστος, πολύ!

Δεν ξέρω τι να ευχηθώ...Καλύτερα ευχηθείτε μου εσείς ;-)
Καλοί μου φίλοι χάρηκα για την γνωριμία! Ελπίζω να μας αντέξει το σκοινί για πολύ… χωρίς να με νοιάζει το χειροκρότημα…!

Η ζωή νίκησε τον θάνατο

Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα. Πήγα για καφέ με τις φίλες μου. Ο ήλιος ζέσταινε την πλάτη μου και το ευχαριστιόμουν. Η διάθεσή μου είχε αλλάξει κατά πολύ. Θες ο ήλιος, θες ο κόσμος που ξαφνικά απ’το πουθενά(;) ξεχύθηκε στον πεζόδρομο και καλοκάθισε σε όποιο café βρήκε τραπέζι; Ένα είναι σίγουρο, η διάθεσή μου φτιάχτηκε από διάφορους παράγοντες. Το σακάκι άχρηστο, ένα μακρυμάνικο βαμβακερό μπλουζάκι ήταν υπεραρκετό. Τριγύρω μου χρώματα ανοιξιάτικα, γυαλιά ηλίου και φραπές προμήνυαν καλοκαίρι. Ώρες χαλάρωσης, ψιλοκουβεντούλα, καλαμπούρι χωρίς έγνοιες και σκοτούρες για όσο τραβούσε η όρεξή μας. «Που θα πάμε μετά; Πείνασα. Πεθύμησα και θαλασσίτσα!». Χωρίς δεύτερη σκέψη βρεθήκαμε στο αμάξι και «βουρ» στην παραλία.
Δίπλα στο κυματάκι το χταποδάκι μας φάνηκε απαραίτητο. Το καλαμαράκι μαζί με τους πλούσιους Ελληνικούς μας μεζέδες «έδεσαν το γλυκό». Μπυρίτσα και φιλοσοφίες, μύρισε καλοκαίρι παιδιά!
Όταν η πείνα μας κορέστηκε, όταν το αλκοόλ κύλησε στις φλέβες μας και «μίλησε» στο μυαλό μας, αφού χορτάσαμε τον καπνό και φάγαμε και το παγωτάκι μας, περπατήσαμε στο μόλο. Η θάλασσα λάδι. Τα καΐκια στη σειρά καθρεφτίζονταν στο καταγάλανο υδάτινο καθρέφτη. Ο ουρανός γαλάζιος και ούτε υποψία ψύχρας. Πατώντας βράχο βράχο φτάσαμε στο μικρό φάρο. Ένας δεκάχρονος ψαράς καρτερούσε το σκίρτημα της πετονιάς υπομονετικά πάνω σε ένα βραχάκι.
Ψάξαμε για κοχύλια, αστειευτήκαμε με θέα τον Όλυμπο (που ΝΑΙ, είναι χιονισμένος) και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού μόλις ο ήλιος ξεθώριασε και χάθηκε στον ορίζοντα. Η ζωή νίκησε τον θάνατο. Η φύση έκανε το θαύμα της και μας χάρισε μια μέρα μοναδική! Το κρύο του χειμώνα που παγώνει κάθε χρονιά την πλάση και ίσως και τις καρδιές μας (μερικές φορές) έφυγε.
Που πήγε; Πήγε σε άλλα μέρη για να κάνει τόπο στα αποδημητικά πουλιά που πήραν τον δρόμο του γυρισμού. Τι χαρά! Κάποτε είχα διαβάσει ένα ποίημα στα Αγγλικά που πήγαινε έτσι “lalalalalalalalalalala”. Σε όλους τους στίχους, μόνο αυτό διάβαζες! Ο ποιητής με αυτό τον τρόπο όμως, που ίσως κάποιοι τον θεωρήσουν παιδικό, επικοινωνούσε τη χαρά του πολύ εύστοχα. Αν δανειστώ λίγο απ’αυτούς τους στίχους μπορώ να πω «Λαλαλαλαλαλαλα, ήρθε η άνοιξη για τα καλά» Καλό μήνα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!