Sex and the City 2

Mammoth / Επιθυμίες (2009)

Ο Αλμοδοβαρικός Gael Garcia Bernal σε έναν ρόλο έκπληξη, με άπταιστα Αγγλικά, ζει στη Νέα Υόρκη του σήμερα. Πετυχημένος στη δουλειά του, με σύζυγο χειρούργο και μια πανέξυπνη επτάχρονη κόρη. Η τέλεια οικογένεια δηλαδή και η τέλεια ζωή, τοποθετημένα στο κάδρο ενός μοντέρνου λοφτ. Κάτι όμως υπονομεύει την όμορφη εικόνα. Οι ψυχές των πρωταγωνιστών δεν έχουν τη γαλήνη που δείχνουν σε πρώτο επίπεδο. Ο Leo θα κάνει ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Ταϊλάνδη που θα του αλλάξει όλη του την κοσμοθεωρία. Εκεί, μόνος, με ξεχωριστές εικόνες και ερεθίσματα θα ανακαλύψει έναν άλλο κόσμο, και έναν άλλο εαυτό. Η Ellen, θα μείνει πίσω με την μικρή Jackie. Η μικρή όμως προτιμά την παρέα της νταντάς της, Gloria παρά τη συντροφιά της μαμάς. Μάνα και κόρη προσπαθούν να γεφυρώσουν τη σχέση τους, ενώ η ίδια η Gloria αν και συνεπής απέναντι στην Jackie, δεν μπορεί να προσφέρει την φροντίδα που χρειάζονται οι γιοι της που παραμένουν στις Φιλιππίνες. Τρεις κόσμοι συγκρούονται, τρεις άνθρωποι παλεύουν με τα πρέπει και τα μη, με τις υποχρεώσεις και τα θέλω.

Dorian Gray / Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι (2009)

Τολμηρή, ανατρεπτική, σκοτεινή, εντυπωσιακή, η ταινία του Oliver Parker βασίζεται (που αλλού;) στο ομώνυμο βιβλίο του Oscar Wilde. Ο βασικός ήρωας του βιβλίου και πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο νεαρός Dorian (Ben Barnes). Καταφτάνει στο Λονδίνο, αποδεχόμενος την κληρονομιά του, ένα τεράστιο σπίτι και μια θέση στην «καλή» κοινωνία της Αγγλικής πρωτεύουσας. Αγαθός και άβγαλτος, βρίσκει τον μέντορά του στο πρόσωπο του Henry Wotton (Colin Firth). Ο τελευταίος εισάγει τον Dorian στον κόσμο της ηδονής και των απολαύσεων. Ο φίλος τους Basil Hallward (Ben Chaplin) μαγεμένος από το παρουσιαστικό του Dorian, ζωγραφίζει έναν πίνακα για να αιχμαλωτίσει τη νιότη του νεαρού για πάντα. Οι καλεσμένοι στα αποκαλυπτήρια του πίνακα μένουν άναυδοι για την πιστή απεικόνιση της ομορφιάς του νεαρού και το ταλέντο του ζωγράφου. Ο Henry ρωτά τον Dorian, ο οποίος είναι και αυτός πολύ ενθουσιασμένος βλέποντας τα κάλλη του στον πίνακα, αν θα έδινε τα πάντα, ακόμη και την ψυχή του για να παραμείνει έτσι για πάντα, και εκείνος απαντάει «ναι». Και η ευχή του πιάνει! Τα χρόνια περνούν και ο Dorian είναι φρέσκος όπως όταν πρωτοπάτησε το πόδι του στο Λονδίνο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τη μεταφορά αυτού του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη. Όμως αυτή η ταινία είναι σίγουρα πιο προκλητική (στο επίπεδο των φαντασιώσεων του Dorian και των ερωτικών του συνευρέσεων). Το πορτραίτο με τη βοήθεια της τεχνολογίας ζωντανεύει σε κάποιες σκηνές (μη φανταστείτε κάτι ακραίο). Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο ήταν απαραίτητες διάφορες δόσεις που θύμιζαν «θριλλεράκι» θα μπορούσε απλά να περιοριστεί σε μια ταινία «μυστηρίου» γύρω από τον Dorian και το μεγάλο του μυστικό νεότητας.
Ένα είναι το σίγουρο, θα βρείτε πολλές ατάκες κλασσικές του Oscar Wilde περί ηθικής, πειρασμού και γάμου, που έχουν πλέον γίνει μόττο. Λίγες πινελιές χιούμορ του συγγραφέα και μια ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη. Για τους πιο περίεργους, αναρωτηθείτε για το «τι μπορεί να κάνει με την νεότητά του και την ομορφιά του ένας άνδρας που παραμένει ίδιος για 20 χρόνια» και υποκύψτε στο να δείτε την ταινία και να προβληματιστείτε για το αν η εξωτερική ομορφιά είναι το παν στη ζωή, τη στιγμή που η ψυχή είναι άσχημη…ραγισμένη και σάπια.

Did you hear about the Morgans? / Ακούσατε για τους Μόργκαν;(2009)

Μάλλον όλο και κάτι θα πήρε το αυτί σας για το κινηματογραφικό δίδυμο Hugh Grant και Sarah Jessica Parker. Η τελευταία αφήνει για λίγο το «Sex and the City» και τη συγγραφή, και μεταμορφώνεται σε πετυχημένη μεσίτρια, τόσο γνωστή που φιγουράρει στα εξώφυλλα περιοδικών…(σύμπτωση; ή τίποτα δεν είναι τυχαίο για μια Carrie Bradshaw;). Εκείνος, Ιρλανδός ως το κόκαλο και δικηγόρος, έχει τον τρόπο του αλλά αφού φρόντισε πρώτα να απατήσει την σύζυγό του. Paul και Μeryl Morgan λοιπόν σε διάσταση, έτσι τους γνωρίζουμε, αλλά καταλήγουν σύντομα σε μια ιδιόμορφη συγκατοίκηση στη μέση του πουθενά, σε ένα χωριό στο Γουαιόμινγκ. Ο λόγος που τους φέρνει κοντά είναι το γεγονός πως υπήρξαν μάρτυρες ενός φόνου και η αστυνομία αποφασίζει πως η Νέα Υόρκη δεν τους παρέχει καμία ασφάλεια καθώς ο δολοφόνος τους αναζητεί. Με τα πλέον απαραίτητα, δίχως τηλεόραση, ιντερνετ, ή κινητό κολυμπούν στα «βαθειά» της εξοχής, «φιλοξενούμενοι» του σερίφη της περιοχής και της γυναίκας του.
Θα δουν τη ζωή αλλιώς; Θα λυγίσει η Meryl μπροστά στις τόσες προσπάθειες του μετανιωμένου άνδρα της και θα τον συγχωρέσει; Όπως και να χει, ένα είναι το σίγουρο…είναι μια καλή επιλογή για ένα χαλαρό βράδυ, οι πρωταγωνιστές δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό.

LE PREMIER JOUR DU RESTE DE TA VIE/H πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου (2008)

Η αλήθεια είναι πως έμεινα έκπληκτη στην αναφορά της ταινίας πως η "πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής" της μιας εκ των πρωταγωνιστών ήταν η 3η του Δεκέμβρη. Μια ημερομηνία που λέει πολλά και για μένα.

Η ταινία με τον "τεράστιο" τίτλο, κινείται χρονικά απο το 1988 ως το 2000 και αφηγείται τη ζωή μιας πενταμελούς οικογένειας. Τρία παιδιά και δυο γονείς μεγαλώνουν μαζί, συμφωνούν, διαφωνούν, δοκιμάζονται και καθώς τα χρόνια περνούν για τον κάθε ένα τους υπάρχει ένα γεγονός που τους σημάδεψε. Η ενηλικίωση και το "μένω μόνος μου", η αρχή της σεξουαλικής ζωής, η αίσθηση του να βρίσκεις αυτό που θες, ένας γάμος, μια κηδεία, η κρίση της 50άρας μαμάς-συζύγου, η αρρώστια του πατέρα...η κάθαρση. Πέντε μέρες μας βυθίζουν στην ιστορία μιας οικογένειας. Μικρές στιγμές που συνθέτουν το μοσαικό τους. Ένα μοσαικό με ευχάριστες αλλά και δύσκολες αναμνήσεις.

Μια οικογένεια σχεδόν όπως όλες οι άλλες. Είναι ωραίο στο σινεμά να βλέπεις που και που καθημερινούς ανθρώπους στους οποίους να μπορείς να αναγνωρίσεις, τον γείτονα, τον συμμαθητή, τον φίλο, τον ίδιο σου τον εαυτό. Όλοι οι ήρωες της "πρώτης μέρας" κινούνται ανάμεσά μας! Όπως και εμείς, έτσι και αυτοί παλεύουν να προχωρήσουν τη ζωή τους, να μεγαλώσουν όσο γίνεται τον "κύκλο" που διαγράφουν απο την ημέρα που γεννιούνται πριν κλείσει. Αυτό δεν κάνουμε όλοι; Δοκιμαζόμαστε, πειραματιζόμαστε, μπερδευόμαστε μα και βρίσκουμε τελικά τον δρόμο μας...

An education / Μια κάποια εκπαίδευση (2009)

όταν είσαι μαθήτρια, λίγο πριν τα 17, δεν ξέρεις με τι θες να ασχοληθείς αλλά πασχίζεις για καλούς βαθμούς, για την καλλιέργειά σου και τους καλούς σου τρόπους το να ερωτευθείς ενέχει πολλούς κινδύνους...

Η Jenny ζει στο Λονδίνο του 1960 σε μια τυπική Εγγλέζικη οικογένεια. Οι γονείς της κάνουν τα πάντα για να τη δουν να τη δέχονται για σπουδές στην Οξφόρδη. Η ίδια της φαίνεται να δέχεται θετικά τις πολλές ώρες διαβάσματος, τα Γαλλικά και το τσέλο. Όλα αυτά όμως μέχρι που γνωρίζει τον γοητευτικό και πολλά χρόνια μεγαλύτερό της David. Ο τελευταίος, φανερά ευκατάστατος γοητεύεται επίσης απο την αθωότητα του κοριτσιού και την αφθορμιτισμό της. Δεν αργεί να την συστήσει στην παρέα, αλλά οι "δουλειές" του David και των φίλων του παραμένουν για πολύ σκοτεινές. Ο David όμως μάλλον έχει το χάρισμα...δεν αργεί να γίνει ο αγαπημένος της Jenny και βρίσκει τον τρόπο και πείθει ακόμη και τον αυστηρό πατέρα της Jenny και φύγουν οι δυο τους στο Παρίσι. Όλα κυλούν πολύ ομαλά, μέχρι και η πρόταση γάμου πέφτει στα χαρτιά. Η Jenny αρχίζει να σκέφτεται το μέλλον της, πως δεν θέλει να γεράσει πάνω απο βιβλία και ήρωες της λογοτεχνίας, πως θέλει να δει τον κόσμο και να νοιώθει ζωντανή. Οι καινούριες της απόψεις την φέρνουν σε αντιπαράθεση με το τότε αυστηρό, τυπικό σύστημα της Αγγλίας και με το προσωπικό του σχολείου. Η ιστορία όμως μιας μικρής "επαναστάτριας" δεν τελειώνει εδώ...μια ανατροπή θα ξεκινήσει την επανάστασή της απο την αρχή και απο άλλο πρίσμα.

Δείτε την για τον ρετρο-αέρα, για την χαρισματική πρωταγωνίστρια και γιατί οι περισσότεροι πιστεύετε στα πολλαπλά παιχνίδια της μοίρας και στο "ποτέ δεν είναι αργά, να αλλάξει κανείς την κοσμοθερωρία του" ή έστω να αναθεωρήσει την πορεία του.

Towelhead / Ταμπου (2007)

Βασισμένη σε βιβλίο, η ταινία «Ταμπου» είναι με μια λέξη μια περίεργη ταινία. Τόσο η πλοκή, όσο και η σκηνοθεσία καταφέρνει και παραπλανά και τον πιο υποψιασμένο θεατή.
Το σενάριο φαινομενικά απλό, η μικρή αλλά σωματικά αναπτυγμένη πρωταγωνίστρια Jasira δεν τα βρίσκει με τον πατριό της (την έχει βάλει στο μάτι, λόγω της πρόωρης ανάπτυξής της…) και η μητέρα αποφασίζει να πάει την κόρη της στον βιολογικό της πατέρα. Εκεί όμως τα πράγματα δεν φαίνονται να είναι καλύτερα. Μπορεί η Τζαζίρα να γλιτώνει την σεξουαλική παρενόχληση αλλά ο πατέρας της είναι αυστηρών αρχών. Και αυτό το τελευταίο δείχνει να ζορίζει ιδιαίτερα την Τζαζίρα που αν και 13 ετών έχουν αρχίσει να ξυπνούν μέσα της διάφορες ορμές.
Συνεχώς μεταξύ δράματος και κωμωδίας, παρακολουθούμε τα αστεία αλλά και σοβαρά ζητήματα που απασχολούν μια έφηβο στην Αμερική του σήμερα. Τα πρώτα σκιρτήματα, τη φάση «ανακαλύπτω το σώμα μου», το έντονο ενδιαφέρον για το σεξ. Την είσοδό της στον «κόσμο των μεγάλων». Η «επιτυχία» της πλοκής είναι πως τελικά, και εμείς, ανεξάρτητα από τις αρχές και την όποια ηθική μας διέπει, παρασυρόμαστε από τις αναζητήσεις του κοριτσιού και γυρίζουμε την πλάτη στην ηλικία της. Έτσι, ο γείτονας που στη ουσία την παρενοχλεί και καταστρέφει την αθωότητά της για μια ζωή, δεν μας φαίνεται κακός γιατί στην αρχή της ταινίας έχει δοθεί μεγάλη έμφαση στην έντονη σεξουαλικότητα που αποπνέει η Τζαζίρα, και στο «πάει γυρεύοντας» που πλανάται πάνω από το κεφάλι της μέχρι το πρώτο μισό της ταινίας. Ευτυχώς για μας, μα και για την πρωταγωνίστρια, υπάρχει στην ταινία ένα ζευγάρι φίλων που συνεχώς φωνάζει πως η Τζαζίρα είναι μόνο ένα παιδί, στην τρυφερή ηλικία των 13 ετών, παρόλη την συμπεριφορά της. Μπορεί να είναι περίεργη αλλά είναι απλά ένα παιδί που πρέπει να προστατευθεί! Είναι μόνη, ανώριμη και ο κόσμος των μεγάλων είναι σκληρός, μαζί και επικίνδυνος αν δεν έχεις κάποιον να σε συμβουλεύει. Το τέλος δεν αργεί και φέρνει μαζί του την λύτρωση. Η Τζαζίρα ξεπερνά τους φόβους της και φαίνεται έτοιμη για μια καινούρια αρχή, όπου θα ορίζει αυτή το σώμα της και τις επιλογές της, ενώ υπάρχουν υπόνοιες πως μπορεί να έλκεται και απο το ίδιο φύλο, καθώς ευχαριστιέται να ξεφυλλίζει το Playboy. Το κορίτσι είναι τελικά το θύμα της υπόθεσης, παρόλο που αρχικά έμοιαζε με θύτη που παρασέρνει τα θύματά του με τα καλλίγραμμα στήθη της και ξεμυαλίζει από συμμαθητές της μέχρι οικογενειάρχες.

Ανθισμένες Κερασιές / Cherry Blossoms (2008)

Την είδα στο ράφι του DVDclub στην κατηγορία "Νέες Κυκλοφορίες" και μάλιστα με περιθώριο μιας ημέρας. Είχα φυσικά ακούσει και διαβάσει κάποια σχετικά άρθρα τα οποία όμως η αλήθεια είναι πως δεν θυμόμουν καθόλου την ώρα που την επέλεγα για να περάσω μαζί της το απόγευμα εκείνης της μέρας.

Οι «Ανθισμένες Κερασιές» σε σκηνοθεσία Ντόρις Ντόρι, σίγουρα θα σε ταξιδέψουν. Θα σε ταξιδέψουν κυριολεκτικά, από το Βερολίνο στη Βαλτική, και από εκεί στο Τόκιο. Θα σε ταξιδέψουν επίσης μεταφορικά, από τη ζωή στο θάνατο και στη συνέχεια στην ίδια τη ζωή. Τα εισιτήρια δεν είναι ακριβά και οι αποσκευές θα είναι ελάχιστες!

Ένα αγαπημένο ζευγάρι μεσήλικων αποφασίζει να επισκεφτεί τα παιδιά του στο Βερολίνο. Η απόφαση δεν είναι αθώα, η σύζυγος γνωρίζει πως ο άνδρας της δεν έχει πολλούς μήνες ζωής. Μη θέλοντας να του αποκαλύψει την αλήθεια για την υγεία του όμως ακόμη, τον προτρέπει να πάνε αυτό το ταξίδι. Κατά το ταξίδι, και σε λίγες μόνο μέρες οι γονεις συνειδητοποιούν πως τα παιδιά τους έχουν τις δικές τους ζωές και πως λίγα πράγματα γνωρίζουν οι μεν για τους δε πλέον. Ο προορισμός τους αλλάζει αλλά μια τεράστια ανατροπή θα κάνει τον Ρούντι, να επιστρέψει μόνος στο μικρό χωριό τους. Από εκεί, θα πάρει ο ίδιος την απόφαση να ταξιδέψει ξανά, αυτή τη φορά ως το Τόκιο όπου εργάζεται ο άλλος τους γιος. Πηγαίνοντας εκεί, θα κάνει το ταξίδι που πάντα ονειρεύονταν η γυναίκα του Τρούντι αλλά συνεχώς το ανέβαλαν.

Ένας μικρός ύμνος στην αγάπη, αλλά και στη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας οι άνθρωποι. Μια δύναμη που δεν θέλει και πολύ για να εκδηλωθεί, μια δύναμη που μας είναι απαραίτητη για να συνεχίσουμε. Απαραίτητη για να ξεπεράσουμε ένα θάνατο, απαραίτητη για να δεχτούμε άλλους, μικρότερους χωρισμούς. Ο Ρούντι κάνει την υπέρβαση και από ένας ήσυχος, άνθρωπος του σπιτιού, δουλειά-σπίτι, που δεν αρέσκεται στην περιπέτεια, «οργώνει» μόνος του το Τόκιο χωρίς να μπορεί καν να συνεννοηθεί για τα βασικά. Η ανάγκη του να αγαπιέσαι αλλά και να δέχονται οι άλλοι την αγάπη και το ενδιαφέρον σου είναι από τα μοτίβα που εμφανίζονται συχνά στο σενάριο. Ο Ρούντι ως ήρωας φαίνεται να σηκώνει στις πλάτες του πολλαπλά φιλοσοφικά ερωτήματα. Η ζωή όμως συνεχίζεται, και ακόμη και ο θάνατος, όταν κάποιος έχει τελειώσει με τις «υποθέσεις» του στη γη, ακόμη και αυτός, φαντάζει σαν μια καινούρια αρχή, κάπου μακριά, κάπου εκεί, στους πρόποδες του Φίτζι.

The timetraveler's wife / Η γυναίκα του ταξιδευτή (2009)

Σίγουρα η σύζυγος αυτή δεν είναι όπως οι άλλες!"Η γυναίκα του ταξιδευτή" όπως είναι ο ελληνικός τίτλος της ταινίας θα ήταν μια απλά υπόθεση αλλά επι λέξη εδώ μιλάμε για την γυναίκα του "χρονο-ταξιδευτή".

Ο τελευταίος ακούει στο όνομα Χενρι και είναι απροσδιόριστης ηλικίας αφού μπορεί σε δευτερόλεπτα να φεύγει απο το παρόν και να πηγαίνει πότε στο μέλλον (επιστρέφοντας μεγαλύτερος) και πότε στο παρεθλόν (έρχεται πίσω νεότερος). Μεταξύ των χρονο-ταξιδιών του βρίσκεται με διάφορους ανθρώπους ανάμεσά τους αγαπημένα του πρόσωπα, κάποια απο τα οποία έχουν πεθάνει. Κάπου εκεί, σε ένα ταξίδι του στο παρόν, συναντά την γυναίκα της ζωής του. Η Κλερ είναι αυτή που τον αναγνωρίζει ως τον άνδρα που περίμενε μια ζωή. Τα λόγια της δεν είναι ψεύτικα, αφου ο Χένρι την είχε επισκεφτεί σε μικρότερη ηλικία και εκείνη απο μικρό κοριτσάκι είχε εντυπωσιαστεί απο τον παράξενο ταξιδιώτη...Οι δυο τους, βρίσκονται στο παρόν και είναι σχεδόν συνομίλικοι. Ερωτεύονατι παράφορα αλλά για το μέλλον κανείς δεν ξέρει, ή μάλλον κάποιος ξέρει;;; Ο Χένρι συνεχίζει και ταξιδεύει στο μέλλον βλέπει ευχάριστα μα και δυσάρεστα γεγονότα. Η Κλερ τον αγαπάει και θέλει να είναι μαζί του για πάντα. Αλλά πόσο εύκολη υποθεση είναι αυτή, και πώς μεταφράζεται το "πάντα" για ένα τέτοιο ζευγάρι;

Η ταινία διαφημίστηκε ως ένα πολύ δυνατό romantic movie. Δε θα συμφωνήσω και τόσο πολύ αν και η ατμόσφαιρα είναι ρομαντική, τα ταξίδια στον χρόνο είναι συγκινητικά και η μοίρα των πρωταγωνιστών αγγίζει ευαίσθητες χορδές! Δεν είναι όμως και τόσο δυνατό το στόρυ και θα λεγα πως αυτά τα μπρος-πίσω ταξίδια κουράζουνσυν συν το γεγονός πως παίρνει χρόνο για να μπεις στο κλίμα της ταινίας. Βλέπεται όμως "ευχάριστα".

του Ρόμπερτ Σβέντκε
με τους Ρέιτσελ Μακάνταμς και Έρικ Μπάνα

Στο Βάθος Κήπος

Κάποιες αναποδιές συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Στην περίπτωση όμως της ταινίας του Κλεάνθη Δανόπουλου στο σπίτι του πρωταγωνιστή συμβαίνει κάτι παραπάνω απο απλή αναποδιά!

Ο βασικός ήρωας της ιστορίας, ένας άνδρας της διπλανής πόρτας, ζει και εργάζεται στην Αθήνα όταν ο έρωτας τον κεραυνοβολεί και περνά τα σκαλιά της εκκλησίας με την αγαπημένη του. Όνειρό τους; Να βρουν το τέλειο γι αυτούς σπίτι και να στεγάσουν εκεί τον έρωτά τους και την οικογένειά τους. Ο οικογενειακός προγραμματισμός όμως δεν έρχεται όπως τον υπολογίζεις και ο Φαίδωνας ακούει μια "συνταγή" επιτυχίας που είναι...να φυτέψει στον πίσω κήπο του σπιτιού του ένα Φοίνικα, και τότε να δεις παιδιά! Τη μυστική αυτή συνταγή δεν μπορεί να τη μοιραστεί με κανένα γιατί αλλιώς δεν θα πιάσει το "κόλπο"...Οι εργασίες στον κήπο αρχίζουν αλλά διακόπτονται όταν στον κήπο του βρίσκεται να λιάζεται ένα πτώμα. Ποιός είναι ο νεκρός νεαρός; Απο που έπεσε; Ο Φαίδωνας βρίσκεται μπλεγμένος σε διάφορες κωμικοτραγικές καταστάσεις, έχοντας να παλέψει και το θέμα με την αστυνομία, το μυστήριο του άνδρα αλλά και το δικό του μυστικό που υποτίθεται θα φέρει καρπό κοιλίας στη σύζυγό του. Η Αναστασία απορεί για την αλλαγή συμπεριφοράς του άνδρα της και εκείνος "τρέχει" να προλάβει τις περισσότερες καταστάσεις. Το ένα φέρνει το άλλο και τα μπεξίματα δεν φαίνονται να σταματουν.

Μια ευχάριστη κωμωδία, με αρκετές πινελιές μαύρου χιουμορ. Μπορείς να μπλέξεις απο τη μια στιγμή στην άλλη και οι Έλληνες το ξέρουν αυτό καλύτερα απο τον κάθε ένα. Το σασπένς διατηρείται ευχάριστα καθώς πορεύεται μαζί με καλοδουλεμένες ατάκες. Το σενάριο είναι έξυπνο και η επιλογή των ηθοποιών καλή!

Oscar φέτος και για πάντα!

Η πιο πολυσυζητημένη τελετή της 7ης τέχνης ολοκληρώθηκε με επιτυχία, με κόκκινο χαλί και λαμπερές παρουσίες! Το απαραίτητο dress code, φορέματα συνδυασμένα με ακριβά κοσμήματα, ψηλά τακούνια, γυαλιστερά ταξίτος, επιμελημένα χτενίσματα και αστραφτερά χαμόγελα συνθέτουν κάθε χρόνο την συγκεκριμένη βραδιά. Φώτα, φλας, κάμερες και………ΠΑΜΕ!

Σε μεγάλο φαβορί εξελίχθηκε η ταινία της με τον τίτλο «The Hurt Locker» η οποία κέρδισε 6 Όσκαρ συμπεριλαμβανομένου και εκείνου της Καλύτερης Ταινίας! Η Kathryn Bigelow δεν φανταζόταν πως σκηνοθετώντας μια ταινία για τον πόλεμο του Ιρακ θα έφευγε από την 82η Απονομή με το χρυσό αγαλματάκι καλύτερης σκηνοθεσίας!
Ως προς το κομμάτι της ηθοποιίας, ο Collin Firth έμεινε τελικά ένας άνδρας μόνος δίχως το χρυσό αγαλματάκι. Το Όσκαρ καλύτερης ανδρικής ερμηνείας δόθηκε στον Jeff Bridges για τις υποκριτικές του ικανότητες στην ταινία «Crazy Heart». Όσο για τον Β’ Ανδρικό ρόλο , εκει ακουσαμε το ονομα του Christoph Waltz για την ταινια "The Inglourious Basterds". Η διασημη καστανη του Hollywood, Sandra Bullock καταφερε να κερδισει Οσκαρ φετος, παιζοντας τον ρολο μιας ξανθιας στο "The Blind Side", οσο για τον Β' γυναικειο ρολο η Mo'Nique κρατησε το αγαλματακι για το "Precious".

Νικητες, ηττημενοι, φαβορι και μη, ολοι ειχαν να χαρισουν ενα χαμογελο καθε που αστραφταν τα φλας...!

Ένας άνδρας μόνος / A single man (2010)

Ο Ελληνικός τίτλος θα μπορούσε κάλλιστα να είναι "ένας ελεύθερος άνδρας" ή ένας "εργένης άνδρας"...κανένας όμως απο τους δυο δεν ηχεί το ίδιο καλά με το "Ένας άνδρας μόνος". Η τελευταία λέξη είναι που δείνει την βαρύτητα στην ταινία και προθερμαίνει το κοινό για μια ιστορία απουσίας, μοναξιάς, εσωτερικής αναζήτησης, μα πάνω απο όλα ΑΓΑΠΗΣ. Ο Tom Ford γράφει τη δική του ιστορία στη μεγάλη οθόνη...

O Καθηγητής πανεπιστημίου Τζορτζ Φαλκονερ θρηνεί σε μια Αμερική του 1962 τον χαμένο του έρωτα. Το αντικείμενο της αγάπης του δεν είναι άλλο απο τον επι 16 χρόνια σύντροφό του Τζιμ. Ο άτυχος νέος σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο Τζορτζ προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα της απώλειας αλλά και με την ιδέα του θανάτου.

Είναι τρομερό το πως ο ανθρώπινος πόνος, η αγάπη και οι αναμνήσεις ξεπερνούν κάθε φύλλο και την οποιαδήποτε σεξουαλική προτίμηση. Ο θεατής το κάνει βίωμα, ο πόνος είναι κοινός και η αγάπη μια. Ο Collin Firth ξεχωρίζει με την ερμηνεία του. Ένας "νορμαλ" γκει ρόλος χωρίς φτερά και πούπουλα, καθόλα συμπαθητικός, προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή, αν και η καθημερινότητα πια δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Τα παιχνίδια με τον χρόνο προσθέτουν στην ταινία, υπέροχα flashbacks που "δένουν" το ζευγάρι και υπογραμμίζουν την μπναξιά του πρωταγωνιστη. Η εποχή του '60 με μια πινελια "σέπια" μας παρασέρνει σε άλλες μέρες. Η μοίρα θα έχει τον τελευταίο λόγο.

Επικίνδυνες Μαγειρικές (2010)

Τελικά μήπως εμείς οι Έλληνες όντως είμαστε ο λαός του καλού φαγητού, που όταν το συνδυάσουμε με 3 πολύ γνωστά πρόσωπα της show biz γεμίζουμε τις κινηματογραφικές αίθουσες;

Σε σκηνοθεσία Βασίλη Τσελεμέγκου, ο διεθνής Γ. Χωραφάς, ο ώριμος πια Κ. Μαρκουλάκης της περασμένης εφηβείας μας, και η σύντροφος του Greek pop idol Κάτια Ζυγούλη ενώνουν τις δυνάμεις τους για να μεταφέρουν στην μεγάλη οθόνη μια πρωτότυπη ιστορία βασισμένη στο βιβλίο του Ανδρέα Σάικου.
Οι δυο άνδρες είναι σεφ (εξου και ο τίτλος). Μοιράζονται το ίδιο πάθος για τη μαγειρική και παρόμοιο πάθος για μια γυναίκα. Πολλές φορές ο Δημήτρης και ο Δαμοκλής εμφανίζονται ο ένας ως alter ego του άλλου, θα μπορούσααν κάλλιστα να είναι δυο πτυχές ενός ίδιου ανθρώπου. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που η Νανά συνάπτει σχέση και με τους δυο παράλληλα. Οι δυο άνδρες κάνουν στην κυριολεξία τη ζωή του μοντέλου πιο πικάντικη αφού επιδίδονται σε ατελείωτα μαγειρέματα καθώς ερωτοτροπούν παράλληλα, μετακομίζοντας την κρεβατοκάμαρα στην κουζίνα, ή και το αντίθετο.
Σε μια Αθήνα του καλοκαιριού, η δράση εκτυλίσσεται περισσότερο σε κλειστούς χώρους, στο άνδρο του Δημήτρη και του Δαμοκλή. Η γυναίκα αράχνη, ξεσηκώνει τους άνδρες, τους παγιδεύει προς ευχαρίστηση πολλών της αισθήσεων και διατηρεί το μυστήριό της μέχρι το τέλος. Οι άνδρες ανίσχυροι, υποτάσσονται σε δυο κόκκινα πέδιλα…Οι σκηνές όπου οι δυο ηθοποιοί μαγειρεύουν είναι αξιόλογες, ενώ παράλληλα πετυχαίνεται ο αισθησιασμός που ενώνει την μαγειρική με τον έρωτα να βγει προς τα έξω. Ο φωτισμός είναι πολύ προσεγμένος και δίνει στην ταινία ένα διαφορετικό άρωμα. Πραγματικά δεν ξέρω τι κριτικές έχει πάρει αυτή η ταινία ως ώρας, όμως φεύγοντας από το σινεμά, σκέφτηκα πως αν ήταν μια Ιταλική, Γαλλική ή Ισπανική (ακόμη καλύτερα) οι εντυπώσεις που θα άφηνε θα ήταν πολύ πιο καλές. Πέρα από τη Ζυγούλη, της οποίας το παίξιμο βρήκα απλώς αδιάφορο, όλο το στήσιμο είχε αρκετό Ευρωπαικό αέρα και σε καμια περίπτωση δε φάνηκε να γυρίστηκε στο «πόδι». Ας δούμε λοιπόν με καλύτερο μάτι, ή χωρίς προκαταλήψεις τις Ελληνικές προσπάθειες…!