Τα 300

Η cinematia γράφει σήμερα, μετά απο μια βδομάδα απουσίας για να γιορτάσει τα 300 της ποστ.Δεν είναι πάρα πολλά, δεν είναι όμως και λίγα!Για 300 φορές μέχρι σήμερα έκανα log in εδώ και έγραψα κάτι που σκοπό είχε να "αφήσει" το δικό μου μυαλό και να πετάξει μακριά προς τα εσάς.
Αυτή την περίοδο βλέπω πολλές ταινίες με το movie buddy μου, αλλά ακόμη να "στρωθώ" και να τις μοιραστώ μαζί σας. Θα γίνει όμως και αυτό, θα γίνει όταν ηρεμήσουν τα πνεύματα στην καθημερινότητά μου, και όταν η λέξη "ρουτίνα" θα ηχεί σαν μουσική στ'αφτιά μου. Γιατί η ρουτίνα έχει πολλές χάρες (και ας γκρινιάζουν οι περισσότεροι) ό,τι σε βγάζει απο το πρόγραμμά σου, είτε καλό είτε κακό, είναι στρεσογόνο.

Το κλειδί

Προχθες στη δουλειά, καθώς απολάμβανα το διάλειμμά μου, βρήκα στην τσάντα μου ένα κλειδί. Ένα κλειδί που δεν το έχω ξαναδεί. Κανείς δε φαίνεται να το αναγνωρίζει. Ένα κομμάτι κρύου υλικού που μαντεύω πως ανοίγει κάποιο λουκέτο. Δε θυμάμαι, δε ξέρω τι ανοίγει, δεν ξέρω αν είναι δικό μου. Σκέφτηκα όμως μια ταινία: "Mulholland Dr."(2001) . Θυμάσαι το ρόλο του κλειδιού; Λες να αλλάξει τόσο και η δική μου ζωή :-P

Καλό υπόλοιπο Σαββατοκύριακο!

Υ.Γ : Τελικά μετα απο συζήτηση με άλλους blogger-φίλους αποφάσισα να δώσω στο "κλειδί" αυτό άλλες προεκτάσεις.Εψαχνα κάποιες απαντήσεις εδώ και καιρό (υπαρξιακά-φιλοσοφικά ζητήματα κτλπ) οπότε παίρνω το "εξ ουρανού" αυτό κλειδί σαν την απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που με απασχόλησαν τον τελευταίο καιρό. Τι απαντήσεις βρήκα; Δε ξέρω,αλλά παίρνω σαν δεδομένο ότι τα έλυσα όλααα!

Το σπίτι του Κάιν (2000)

Μέρα σαν και αυτή, ηλιόλουστη και χαμογελαστή πήρα το δρόμο για το βουνό.Η φύση στολισμένη με κάθε λογής χρώματα περίμενε να τη θαυμάσουμε. Πέρασα ώρες κάπου ζεστά, με τον αέρα να φυσά δυνατά. Τόσο δυνατά που έδιωξε όλα τα σύννεφα και μας χάρισε έναν καθαρό ουρανό.Χάζευα το γαλάζιο της θάλασσας που γρήγορα ξάνοιξε τον τόνο του καθώς έπεφτε το σούρουπο.Όταν η λεπτή γραμμή που χωρίζει το υγρό στοιχείο απο τον ουρανό, χάθηκε, είδα τα πλοία πέρα μακρυά να φέγγουν.Πάντα με γοητεύουν τα πλοία τη νύχτα.Πάντα σκέφτομαι ότι η θέα απο τη θάλασσα προς τη στεριά είναι προνόμιο συγκεκριμένων άνθρωπων που κατα μια έννοια ανταποδίδουν το βλέμα μου όταν κοιτώ προς το μέρος τους και τύχει να χαζεύουν τη στεριά. Με καλή παρέα, συζήτηση και ωραίο φαγητό συνοδευόμενο με κόκκινο κρασί η ώρα πέρασε ευχάριστα. Με μια τέτοια βόλτα παίρνεις μικρές ανάσες και συνεχίζεις, σκέφτηκα στον κατήφορο. Μικρές στιγμές και λεπτομέρειες που ξεχωρίζουν μέσα στα χρόνια. Μέρες που καταχωρούνται στη μνήμη μας σαν χρώματα,εικόνες,μυρωδιές και λόγια.

Για κάποιους συνανθρώπους μας οι μέρες αυτές είναι δεδομένες, για αρκετούς πάλι είναι απαγορευμένες.
"Το Σπίτι του Κάιν" είναι ένα ντοκιμαντέρ που αγγίζει τους ανθρώπους πίσω απο τα σίδερα.Ο Χρήστος Καρακέπελης "ακολουθεί" έξι κρατούμενους στις φυλακές του Κορυδαλλού, έναν αποφυλακισμένο και ένα δεσμοφύλακα. Ο σκηνοθέτης συνθέτει ένα παζλ χαρακτήρων τρομακτικά αληθινό. Η ειλικρίνεια των "πρωταγωνιστών" αφοπλίζει. Το καλό και το κακό συνυπάρχουν μέσα μας, αυτό που έχει σημασία είναι η μεταξύ τους ισορροπία. Για τους θύτες του ντοκιμαντέρ είναι αυτό που λέει ο Κ.Κισλόφσκι(μέσω του ήρωά του)στο "Δεκάλογο:8" : "Γιατί η καλοσύνη υπάρχει. Νομίζω ότι υπάρχει σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα.Οι καταστάσεις πυροδοτούν το καλό και το κακό. Εκείνη τη νύχτα δεν πυροδότησε το καλό μέσα μου." Έτσι απλά(;) άνθρωποι της διπλανής πόρτας ανοίγουν την ψυχή τους και μοιράζονται με εμάς μια αλήθεια:Δε θέλει και πολύ για να φτάσει κανείς στο φόνο, μια λάμψη στο μυαλό,ένα γύριμσα είναι.
Ο Καρακέπελης με την κάμερά του σεβάστηκε τόσο τους κρατούμενους όσο και τον χώρο τους.Οι "συνεντεύξεις" δεν έχουν την αίσθηση της ανάκρισης αλλά βγαίνουν αβίαστα, σαν μια εξομολόγηση που στόχο έχει την κάθαρση.Η φυλακή κινηματογραφείται σε αργούς ρυθμούς,πάντα σε αρμονία με τους αργούς ρυθμούς της ζωής των κρατουμένων.
Θα έλεγα ότι είναι απο τα πιο προσεγμένα ντοκιμαντέρ που έχω δει αλλά σίγουρα για γερά στομάχια.Τα όσα ακούγονται σοκάρουν(όπως η ομολογία μιας ηλικιωμένης αγράμματης γυναίκας που σκότωσε τον γιό της).Είναι τελικά πάντα δύσκολο όταν μιλάμε για φόνους, θύματα και θύτες,τιμωρία και εγκλεισμό,πόσο μάλλον όταν αυτά δεν βρίσκονται πια στη σφαίρα της φαντασίας αλλά αποτελούν μέρος της πραγατικότητας.

Φίλοι μου σας αποχαιρετώ!

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέπτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια μας, χάνουμε 60 δευτερόλεπτα φωτός. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή μου.

Θεε μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι και ένα τραγούδι του Σεράτ θα ήταν η σερενάτα που θα τη χάριζα στη Σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο απ'τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...
Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

...Στους γέρους θα έδειχνα ότι τον θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατεία, αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από εσάς τους ανθρώπους. Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.

Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από εσάς...

Να λές πάντα αυτό που νοιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα ότι σ'αγαπώ και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ και ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μία τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσε με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για 'σένα.

Στείλε αυτό το μήμυμα σε όποιους θέλεις.

Αν δεν το κάνεις σήμερα, αύριο θα είναι όπως και χθες. Κι αν δεν το κάνεις ποτέ, δεν πειραζει."

Ξέρω ότι το σημερινό μου ποστ δεν είναι πρωτότυπο. Το είχα πρωτοδιαβάσει και εγώ μήνες πριν, αλλά όχι όλο, κάποιες παραγράφους μόνο. Έπεσε στα μάτια μου σήμερα την ώρα που κοίταζα σε έναν απο τους μουντούς τοίχους του σχολείου που διδάσκω. Και ήταν μεγάλο δώρο...
Για 7 λεπτά δεν άκουγα τίποτα. Τα μάτια μου θόλωναν συνέχεια και με δυσκολία διάβαζα την κακής ποιότητας φωτοτυπία. Αυτά τα λόγια άγγιξαν την καρδιά μου και με συγκίνησαν σαν ένα παιδί που διαβάζει και ανακαλύπτει τον γραπτό λόγο για πρώτη φορά. Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκέζ αποχαιρέτησε τη συγγραφή για λόγους υγείας, αποχαιρέτησε και τους φίλους του κάτω απο τη σκιά του θανάτου. Παράλληλα, χάρισε σ'όλους τους αναγνώστες αυτής της "επιστολής" έναν ύμνο στη φιλία.
Ναι, η φιλία είναι γεγονός, δεν είναι μήθος, υ π ά ρ χ ε ι. Υπάρχει όσο αγαπάμε τους συναθρώπους μας και αντιστεκόμαστε στην αποξένωση. Όσο κάνουμε τους ξένους δικούς μας ανθρώπους. Όσο σεβόμαστε την ύπαρξη του άλλου, όσο σταματάμε για να τον ακούσουμε. Η ζωή είναι εδώ και είναι κρίμα να στερούμαστε εκδηλώσεις χαράς και αγάπης. Όσο ωραίο είναι να γίνεσαι αποδέκτης των παραπάνω, τόσο ωραίο είναι να τα προσφέρεις απλόχερα. Είμαστε περαστικοί απο αυτή την επίγεια γειτονιά. Και εγώ πάντα φροντίζω να χαιρετώ τους φίλους μου κάθε φορά που "χωρίζουν οι δρόμοι μας" και δε στέκομαι στο αύριο.
Ο Μαρκέζ έγραψε τα παραπάνω λόγια με τον θάνατο να βαραίνει τις πλάτες του. Εγώ, χωρίς αυτό το βάρος, σκέφτομαι πάντα πως η ζωή έχει ομορφιές. Αφήνω την ψυχή μου στον ήλιο για ώρες, μιλώ με τον εαυτό μου, τον μόνο πραγματικό (τελικά) ένοικο του μυαλού μας και προσπαθώ την αισιοδοξία μου να την περάσω και στους γύρω. Πορεύομαι με όσα έχω, δεν είναι ποτέ αργά να δεις τα θετικά τις ζωής να νικάνε τα αρνητικά. Δε χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε το θάνατο για να χαρούμε τη ζωή, να χαρούμε την αλλαγή των εποχών, το άνθισμα ενός λουλουδιού, ένα αστείο. Η ζωή είναι εδώ και θεωρώ τον εαυτό μου αχάριστο όταν ξεφυσώ. Η ζωή απο μόνη της είναι ένα δώρο, δεν ξέρεις για πόσο, ξέρεις όμως ότι είναι μια αρχή για δημιουργία. Έτσι και αλλιώς κανείς κατα βάθος δε βρήκε ποτέ το "κλειδί της ευτυχίας" άρα όλοι τελικά είμαστε ίσοι, κάτω απο τον ίδιο ουρανό. Ξεχνάμε όμως συχνά ότι η καλύτερη σχέση στην καθημερινότητά μας θα πρέπει πρώτα να είναι αυτή με τον εαυτό μας. Ψάχνουμε μονίμως κάποιον για να γίνει ο καθρέφτης μας, να μας κοιτάξει, να τον κοιτάξουμε και να μας βρει αποδεκτούς, ωραίους, όμορφους, έξυπνους και να μας θαυμάζει. Η πραγματική όμως χαρά θα ξεκινήσει όταν μια μέρα κοιτάξουμε στα ήρεμα νερά μιας λίμνης, και μέσα σε αυτόν τον φυσικό καθρέφτη, ξεκομμένοι απο όλους, παραδομένοι στην ησυχία της μοναξιάς, θα νιώσουμε περιφάνεια με την εικόνα του ευατού μας, για όσα κάναμε, για όσα είπαμε, για όσα δόσαμε και δεν κρατήσαμε για μας. "Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις."
καλό βράδυ εκεί έξω!

Αληθινή ζωή (2005)

Σαν ψέμα ακούγεται ο τίτλος. Πόσοι απο εμάς ζουν μια αληθινή ζωή, ή τη ζωή που θα ήθελαν αληθινα ή μέσα στην αλήθεια;
Ο Πάνος Κούτρας σκηνοθετεί ένα love story, που όσο και αν ακολουθεί την κλασσική δομή του είδους τόσο σκοτεινό και "ξένο" παραμένει.
Κεντρικός ήρωας είναι ο Άρης Καλλιγάς, γόνος της πλούσιας και γνωστής οικογένειας Καλλιγά. Με πατρικό με θέα στην Ακρόπολη, τεράστιο κήπο και τη βαθύτερη πισίνα της Ευρώπη, ο μοναδικός δικός του άνθρωπος εν ζωή είναι η μητέρα του. Ένα μυστήριο καλύπτει το θάνατο του πατέρα του και ο Άρης έχει βαλθεί να το λύσει. Στο δρόμο του θα συναντήσει την Αλεξάνδρα μια κοπέλα διαφορετικής τάξης, και θα βιώσουν ένα παράφορο έρωτα. Η κα Καλλιγά όμως έχει άλλα σχέδια για τον γιο της.
Σε μια ατμόσφαιρα πολύ σουρεάλ, ένα τραβηγμένο μελόδραμα, σε μια Αθήνα που ενώ αναγνωρίζεται σαν τόπος γίνεται ταυτόχρονα ξένη χώρα. Η Ακρόπολη φλέγεται, η Αθήνα ξαφνικά δοσμένη χωρίς το υπέρτατο σύμβολο πολιτισμού της. Ένα ψάρι ζει στην πισίνα της έπαυλης. Πόσο αληθινά είναι όλα αυτά; Η οικία της κυρίας Καλλιγά φαντάζει φτιαγμένη απο χαρτόνι και ο Άρης μέσα σ'ενα ψεύτικο κόσμο ψάχνει για αλήθειες. Ψάχνει για αλήθειες με μια θωλομένη μνήμη αλλά δεν εγκαταλείπει.
Ξαφνικά αναρωτιέσαι, τι σημασία έχει τελικά η αλήθεια; Το σινεμά του Κούτρα πάντως δεν είναι mainstream. Έχει διάφορες πινελιές και περισσότερες απο το gay genre, είδος το οποίο παραδέχεται δίχως φόβο και πάθος.
Πρωταγωνιστούν: Νίκος Κουρής, Θέμις Μπαζάκα, Μαρίνα Καλογήρου και Ανά Μουγκλαλίς

Καλό μας Νοέμβρη και καλή ζωή

Κάθε μήνα μου αρέσει αυτό το πρώτο ποστ. Μου αρέσει που ενδίδω στο να γράψω το αναμενόμενο, αυτό το κλισέ "καλό μήνα". Είναι σαν να δίνω στους "θεατές" μου το happy end. Αφού το θέλουν και το περιμένουν, γιατί να τους το στερήσω;
Σήμερα σκέφτηκα ότι σημασία έχει τι ερμηνεία δίνουμε εμείς στις μέρες που περνούν. Αν τις δούμε "μουντές" και "άδειες" χάσαμε έναν ακόμη μήνα ζωής.
Διάβασα πρόσφατα ότι "το καλύτερο ημερολόγιο είναι αυτό της μνήμης, που το κουβαλάμε πάντα μαζί μας". Συμφωνώ και προσθέτω επίσης ότι παρόλο που η μνήμη μας στερείται την ακρίβεια μιας κινηματογραφικής κάμερας έχει άλλες χάρες. Η ανθρώπινη μνήμη ανακαλεί στιγμές, εικόνες, μυρωδιές και συναισθήματα, ομορφιές της ζωής που θα ζήλευε ο κάθε σκηνοθέτης που πασχίζει να τις μεταφέρει στο κοινό του.
Αφήνω τον Οκτώβρη στο παρελθόν με πολλές αναμνήσεις και άλλα τόσα συναισθήματα. Ξεκίνησα δουλειά και απέκτησα καινούργιους "μπόμπιρες" να με φωνάζουν "κυρία". Οι μέρες έφυγαν γρήγορα μέχρι να μπω στο νέο μου πρόγραμμα. Βοήθησα στο "στήσιμο" ενός σπιτιού με επιτυχία, πέρασα ευχάριστα τον ελεύθερο μου χρόνο βολτάροντας στη πόλη, το βουνό και τη θάλασσα. Συζήτησα με φίλες και είδαμε πολλές ταινίες. Χάρισα στον εαυτό μου ένα καλό check up και είδα ότι όσο είμαι σε φόρμα όλα μπορούν να πάνε καλά και ακόμη καλύτερα. Ο καρδιολόγος κατα την εξέταση μου είπε "Έχεις μικρή καρδιά" και εγώ γέλασα επι τόπου με την καρδιά μου, για το πως ακούστηκαν τα λόγια του. Ο γιατρός βέβαια έσπευσε να εξηγήσει: "Ανατομικά εννοώ, και αυτό είναι καλό". Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα κάτι αλλά το κράτησα για μένα. Σκέφτηκα ότι αν και μικρή, η καρδία μου είναι χαρισμένη εδώ και κάποια χρόνια. (Αυτήν έχω, αυτή μπόρεσα να δώσω γιατρέ!). Για την ακρίβεια την έταξα, και θα δοθεί με αγάπη σε έναν άνθρωπο που όμως τελικά δε θα γνωρίσω ποτέ.
Αυτές τις μέρες, όσο ο καιρός το επιτρέπει, εξακολουθώ να μετακινούμαι με το ποδήλατο και... (σσσ...μυστικό...) κλείνω τα μάτια μου για δευτερόλεπτα καθώς τιμονάρω το δίτροχό μου και νιώθω τον αέρα της εποχής να με αναζωογονεί...Είναι η στιγμή της μέρα που βιώνω την υπέρτατη ελευθερία :-)