Eduart (2007)

Σήμερα, μέρα απελευθέρωσης, η cinematia μιλάει για σύγχρονους "κρατούμενους" και "πολεμιστές".

Ο Eduart είναι ένας απο αυτούς. Ο νεαρός Αλβανός "μάχεται" ενάντια στη χώρα του, το σκληρό του πατέρα και παλεύει για μια καλύτερη ζωή. Ελπίζει σε μια οικονομική άνεση, και ένα μέλλον στη βιομηχανία της μουσικής, ως σταρ της ροκ. Όλα αυτά στην εποχή μας, στις μέρες μας όπου όσο και αν κάποιοι άνθρωποι ζουν ελεύθεροι απο "κατακτητές" τόσο γίνονται αιχμάλωτοι του εαυτού τους.
Η Αγγελική Αντωνίου γράφει το σενάριο και σκηνοθετεί μια ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Δεν είναι μόνο η "προσφυγιά" που θίγει, είναι ο αγώνας της επιβίωσης που κάθε άνθρωπος σηκώνει, παράλληλα με τη μέσα μας πάλη μεταξύ καλού και κακού. Ο Eduart φτάνει υπο αντίξοες συνθήκες στη χώρα μας αλλά τελικά εδώ δεν είναι ο παράδεισος. Αναγκάζεται να γυρίσει πίσω όταν κάποιοι φίλοι του τον κατηγορούν για μια δολοφονία. Γυρίζει στην Αλβανία ψάχνοντας καταφύγιο και αγάπη απο την οικογένεια. Ο πατέρας του όμως τον αντιμετωπίζει σαν κλέφτη και τον παραδίδει στις αρχές. Ο φυλακισμός του είναι άμεσος. Απο εκείνη τη στιγμή ξεκινά η πιο σκληρή τιμωρία. Απογοητευμένος απο όλους, ο Eduart έχει μόνο τον εαυτό του. Οι απάνθρωπες συνθήκες κράτησης του Eduart όμως και η γνωριμία του με ενα Γερμανό γιατρό αλλάζουν το μέσα κόσμο του για πάντα.
Η ταινία γίνεται ενδιαφέρουσα πέρα απο το ότι μιλάει για ένα πραγματικό γεγονός και για ένα ακόμη σημαντικό λόγο. Σαν θεατές δε γνωρίζουμε αν ο Eduart είναι όντως δολοφόνος. Ο μόνος που το γνωρίζει μέχρι τα μέσα της ταινίας είναι ο ίδιος ο ήρωας. Μέσα στην άγνοιά μας λοιπόν συμπαθούμε τον ήρωα για τις δυσκολίες που περνά και συμπάσχουμε με αμείωτο ενδιαφέρον. Η δημιουργός της ταινίας, ως τη στιγμή της αποκάλυψης έχει σίγουρα εξασφαλίσει τη συμπάθειά μας προς τον χτυπημένο απο τη μοίρα Eduart. Όταν λοιπόν ο ίδιος ο ήρωας παραδέχεται την ενοχή του, τα συναισθήματά μας παραμένουν τα ίδια. Δεν είναι μαγικό; Ο Eduart είναι το ανήθικο στοιχείο της ταινίας που όμως συμπαθούμε τελικά. Είναι ένας άνθρωπος που σκότωσε και η πράξη του αυτή αν και έρχεται σε σύγκρουση με την ηθική των θεατών τον συμπαθούν. Αυτό είναι μια πτυχή του μεγαλείου της τέχνης. Να σκύβεις πάνω σε πλάσματα που στην πραγματική ζωή θα καταδίκαζες σαν ξένο σώμα.
Ο Eduart ένας Ρασκόλνικοφ της εποχής μας "περνά από το έγκλημα στην τιμωρία, τολμώντας να παραδεχθεί την ενοχή του." Και αυτή του η ομολογία, δυναμώνει τη συμπάθειά μας προς το πρόσωπό του. Είναι η ίδια συμπάθεια που τρέφουμε απέναντι στην Άννα Καρένινα ή στην Μπες του "Δαμάζοντας τα Κύμματα". Εδώ ο Eduart, αν και θα τιμωρηθεί για την ομολογία του, έχει κερδίσει τη συνείδησή του και τη μάχη με τον εαυτό του.

Καλή επέτειο! Η πραγματική ελευθερία βρίσκεται μέσα μας. Όσα δεσμά και αν σπάσουμε, όσα σύνορα και αν περάσουμε, όπως και αν μας βλέπουν οι άλλοι, η δική μας αλήθεια είναι μέσα μας. Αν δε φροντίσουμε γι'αυτή τη μέσα μας ισσοροπία, παραμένουμε αιώνια αιχμάλωτοι...

Wasp (2003) / Andrea Arlond

H πρώτη ταινία μικρού μήκους στην οποία αναφέρεται η cinematia είναι η "Σφίγγα".
Στην Αγγλία του σήμερα, μια νεαρή, ανύπαντρη γυναίκα με τέσσερα παιδιά παλεύει να επιβιώσει. Στα όρια της φτώχιας, με άδειο πορτοφόλι και τέκνα που πεινάνε, η Zoe(Nathalie Press) προσπαθεί να είναι καλή μητέρα. Όμως όσο και αν προσπαθεί να φροντίσει τα παιδιά της, η φτώχια της δεν της το επιτρέπει. Συναντά μια ηλιόλουστη μέρα έναν παλιό έρωτα, τον Dave. Του λέει πως τα παιδιά που βλέπει είναι μιας φίλης. Η Zoe δέχεται να βγει ραντεβού με τον Dave αλλά μην έχοντας που να αφήσει τα παιδιά της τα παρατά έξω απο την pub, με τον όρο να μην την ενοχλήσουν. Ο ήλιος χάνεται, νυχτώνει, τα παιδιά παραμένουν στο πεζοδρόμιο, πεινασμένα. Η Zoe με τον Dave συνεχίζουν να διασκεδάζουν. Μια σφίγγα θα κάνει την ανατροπή και η Zoe δεν θα διστάσει να δώσει προτεραιότητα στη μητρότητα, η αλήθεια θα φανερωθεί αλλά το τέλος είναι πολύ "γλυκό"
Βραβεύτηκε με Όσκαρ καλύτερης ταινίας μικρού μήκους.

Vincent as in Van Gogh

Αυτές οι μέρες του Οκτώβρη, όσο γίνονται όλο και πιο μουντές, ένα πρόσωπο έρχεται στο μυαλό μου, ο Βίνσεντ. Διαβάζω για δεύτερη φορά τη βιογραφία του και κοιτάζω για πολοστή φορά τους πίνακές του. Τα έργα του, όσο οικία και αν μου φαίνονται τόσο καινούργια γίνονται όσο τα ξαναβλέπω.
Θαυμάζω τον ζωγράφο αυτό. Θαυμάζω το ταλέντο που όπλισε με πινέλο το χέρι του και την απόφασή του να γίνει ζωγράφος στα 27 του χρόνια. Η πορεία του μου δείχνει ότι "ποτέ δεν είναι αργά". Για εκείνον ήταν μια αναλαμπή, μια αστραπή στο "κουρασμένο" του μυαλό που έφερε καρπούς. Για εμάς, ένας άνθρωπος που μας άφησε μια περιουσία ανεκτίμητη.
Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν ότι ο Vincent επιχείρησε να γίνει ιερέας και να ακολουθήσει αποστολές στην Αφρική για να σώσει τους ειδωλολάτρες. Η "εκκλησία" όμως δεν διέκρινε σε αυτόν το ταλέντο του λόγου και τον απέρριψε. Ο Vincent πάλι βρήκε ένα δικό του τρόπο για να μιλήσει στις καρδιές των ανθρώπων.
O Van Gogh έδειχνε πάντα τον θαυμασμό του για τον φίλο του Γκωγκέν αλλά δυστυχώς χωρίς ανταπόκριση. Το 1888 ετοίμασε μάλιστα ένα σπίτι (το "Κίτρινο σπίτι") προκειμένου να συγκατοικήσουν. Ο Γκωγκέν όμως ήταν σκληρός απέναντι στον Βίνσεντ, τόσο σκληρός που διηγούνταν τις κρίσεις του φίλου του σε όσους ήταν πρόθυμοι να ακούσουν.
Παλεύοντας στην ουσία μόνος με την "αρρώστια" του, ο Vincent δε φαντάστηκε ποτέ ότι χρόνια μετά τον θάνατό του άνθρωποι απο όλη τη γη θα θαυμάζουν τις πινελιές του με δέος.
O κινηματογράφος αγκάλιασε τον Vincent και οι ακόλουθες ταινίες είναι μόνο μερικές απο αυτές που έχουν σαν θέμα τον καλλιτέχνη:
Van Gogh (1948)Alain Resnais
Lust for Life (1956)Vincente Minnelli
Vincent & Theo (1990)Robert Altman
Van Gogh (1991)Maurice Pialat
Starry Night (1999) David Abbott
The yellow house (2002)Goran Dukic
The eyes of Van Gogh(2005)Alexander Barnett

The lives of others/Das Leben der aderen(2006)

Κάποιος από τους αναγνώστες μου, μου είχε προτείνει αυτή την ταινία αλλά αμελούσα να την δω μέχρι προχθες. Λίγο όμως η αργία (στην πόλη μου), λίγο το καινούργιο σπίτι της «Σ», και η ίδια-που αποφάσισε με δημοκρατικές διαδικασίες ότι το σαλόνι θα εγκαινιαστεί άμεσα με προβολή..τη νοίκιασα για την περίσταση...Έτσι λοιπόν, τρεις φίλες με τις δικές μας ζωές, παρακολουθήσαμε τις «Ζωές των άλλων», μια ταινία που παραδόξως άρεσε και στις τρεις μας…
Η ιστορία τοποθετείται στη Γερμανία, πριν την πτώση του τείχους. Μια εποχή πολύ δύσκολη για όλους αλλά ιδιαίτερα για τους καλλιτέχνες, αυτά τα ελεύθερα πνεύματα. Ο συγγραφέας Georg Dreyman, κρίνεται μια μέρα ύποπτος με βάση τα πολιτικά του φρονήματα και μπαίνει σε στενή παρακολούθηση. Παγιδευμένος από παντού, μέσα όμως στην άγνοιά του ζει κανονικά τη ζωή του με τη φίλη του και ηθοποιό Christa-Maria. Ο «κατάσκοπος», ένας άνδρας γύρω στα 40 ελέγχει με κοριούς και καταγράφει την καθημερινότητα του ζευγαριού εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο.
Δε θα σταθώ στην εποχή όπου η ελευθερία έκφρασης και λόγου του «τότε» είναι για μερικούς από εμάς αδιανόητη. Θα σταθώ στο πως η ταινία θίγει ένα θέμα που σπάει τα όρια του χρόνου και της εποχής. Ένας άνδρας ανακαλύπτει πόσο άδεια είναι η ζωή του καθώς παρατηρεί τις ζωές των άλλων.
Η ζωή του «κατάσκοπου» είναι τόσο άδεια που ο σκηνοθέτης μας δίνει μόνο μια σκηνή από την προσωπική του ζωή και αυτή με μια ιερόδουλο. Η μεγάλη αντίθεση βρίσκεται στο πρόσωπο του Georg. Ο συγγραφέας ζει τον έρωτά του με την Κρίστα-Μαρία σε ένα σπίτι φτιαγμένο με γούστο και μεράκι. Ο χώρος τους γεμίζει από κουβέντες, φίλους, γέλια και έρωτα. Ο Hauptmann Gerd Wiesler γίνεται σιωπηλός μάρτυρας όλων αυτών. Και ενώ θα περίμενε κανείς να ζηλέψει, να μισήσει και να καταστρέψει τον συγγραφέα για όλα όσα έχει, και ο ίδιος στερείται, ο HGW βρίσκει κάτι άλλο μέσα του. Βρίσκει τον καλό του εαυτό και αναιρεί κάθε θεωρία για τους ανθρώπους του «σιναφιού» του.
Η ανατροπή έρχεται αβίαστα, ο «κατάσκοπος» αγαπά τη ζωή των άλλων και υποκλίνεται στο ταλέντο του συγγραφέα και τη μεγάλη αγάπη που έχει προς τη σύντροφό του. Ένας φαινομενικά άξεστος άνθρωπος βρίσκει σταδιακά μέσα του ένα μικρό θησαυρό που μέχρι τότε αγνοούσε.
Δεν θέλω να αφήσω περισσότερες πληροφορίες στα μάτια όσων δεν έχουν ακόμη αγγίξει αυτή την ταινία. Το τέλος της ταινίας πρέπει να το ανακαλύψετε…εγώ απλά θα το σφράγιζα με δυο κουβέντες της Μπλανς (του ένδοξου «Λεωφορείου»)
«I have always depended on the kindness of strangers».
Αλήθεια, πόσες φορές ξένοι άπλωσαν τα χέρια τους, ενώ οι δικοί μας γύρισαν την πλάτη;

Fur: An imaginary portrait of Diane Arbus

Δεν είναι βιογραφία, δεν είναι αληθινά τα γεγονότα, κάποια πρόσωπα είναι φανταστικά. Τι είναι λοιπόν «Το πορτραίτο» του Steven Shainberg;

Ότι και να είναι η ταινία, ένα είναι σίγουρο: η Ντιάν Άρμπους ήταν πραγματικό πρόσωπο. Ήταν φωτογράφος και ζούσε στη Νέα Υόρκη.
Γεννημένη το 1923, από εύπορη οικογένεια, ήταν κορίτσι με «Γαλλικά και πιάνο». Μόλις 18 ετών παντρεύτηκε το φωτογράφο Άρμπους και από τότε ξεκίνησε η σχέση της με τη φωτογραφία. Η Diane έγινε σύντομα η βοηθός του συζύγου της και μάλιστα η στυλίστρια των μοντέλων του. Το ζευγάρι συνεργάστηκε με τον πατέρα της Diane (ιδιοκτήτης καταστήματος ενδυμάτων) όταν αυτός θέλησε να προωθήσει την καινούργια του κολεξιόν. Οι Arbus μέσα από αυτή τη συνεργασία έγιναν σύντομα γνωστοί, και ξεκίνησαν να αναλάμβανουν δουλειές για Αμερικάνικα περιοδικά μόδας. Για τη Diane όμως αυτό δεν ήταν αρκετό. Αυτή η ευαίσθητη ψυχή έβλεπε πράγματα πέρα από τα μοντέλα και τους προβολείς. Την συγκινούσε η ωμή πραγματικότητα, η ασχήμια και η αλήθεια των εικόνων γύρω της, έτσι όπως δεν την είχε βιώσει ποτέ, καθώς ήταν υπό την προστασία των γονιών και στη συνέχεια του συζύγου της. Από το 1957 ξεκίνησε να μελετά την τέχνη της φωτογραφίας και σύντομα ανακάλυψε την προτίμησή της στο ντοκιμαντερίστικο ύφος που ήταν απόλυτα σύμφωνο με τις ανησυχίες της. Η δουλειά της και η ματιά της προς την πραγματικότητα, αποτέλεσαν έμπνευση για πάρα πολλούς συναδέλφους της και εξακολουθεί να θεωρείται μια ιδιαίτερα σημαντική μορφή στο χώρο της φωτογραφίας. Η ταλαντούχα φωτογράφος αποφάσισε να δώσει η ίδια τέλος στη ζωή της το 1971.
Η Diane Arbus πέρασε στην τέχνη του κινηματογράφου με τη μορφή της Nicole Kidman. H φινέτσα της φιγούρας της και η αλαβάστρινή της επιδερμίδα νομίζω πως τίμησαν την αποθανούσα φωτογράφο.
Ωστόσο, η ταινία διηγείται ένα περιστατικό στη ζωή της Diane για το οποίο αγνοούμε που σταματά η αλήθεια και συνεχίζει η φαντασία του δημιουργού και του σεναρίου. Όποια και να είναι όμως η φύση της ιστορίας της ταινίας, όσο διαρκεί, σε βυθίζει σε μια ατμόσφαιρα μυστικιστική και σχεδόν ονειρική.
Η Diane συναντά τον καινούργιο ένοικο της πολυκατοικίας, όπου μένει με την οικογένειά της. Είναι ένας άνδρας που φοράει μάσκα. Το μυστήριο γύρω από το πρόσωπο και την ταυτότητα του άνδρα σύντομα οδηγεί την Diane στο διαμέρισμά του. Νιώθει φόβο αλλά και μια περίεργη ηδονή καθώς κάθε της βήμα την φέρνει κοντά στην πόρτα του ξένου. Ο φόβος για το άγνωστο παίζει ένα περίεργο παιχνίδι στο μυαλό της, καθώς όμως αφήνεται, ξαφνικά βρίσκει μπροστά της έναν καινούργιο κόσμο, έναν άνθρωπο που της δείχνει τη ζωή έξω από τους μονότονους τοίχους του σπιτιού της. Ο Lionel (Robert Downey Jr.) γίνεται εμμονή για την Diane, ενώ παράλληλα της ξυπνά μια ανάγκη: να φωτογραφίσει.
Ίσως κάποιοι βιαστούν να «διαβάσουν» την ταινία σαν μια ρομαντική ιστορία αγάπης. Εγώ πάλι υποστηρίζω κάτι περισσότερο από το προφανές. Η Diane (ως ηρωίδα της ταινίας πάντα) αγαπά το σύζυγο και τα παιδιά της. Δεν αποζητά στον Lionel μια εξωσυζυγική σχέση, μια παθιασμένη περιπέτεια. Στο Lionel βρίσκει απλά και τυχαία, ένα κομμάτι της ζωής της που είχε στερηθεί για χρόνια πολλά. Σίγουρα η ηρωίδα του Shainberg αφυπνίζεται σεξουαλικά κοντά στον μυστηριώδη άνδρα, αλλά στα πλαίσια της δυσμορφίας του. Στα πλαίσια του ότι αποκτά «το γλυκό από το βάζο», βλέπει κατάματα πως η ζωή κρύβει και ανθρώπους χωρίς αστραφτερή επιδερμίδα και χαμόγελα. Η Diane ερωτεύεται τις ατέλειες του Lionel, με το μάτι ενός εραστή της ζωής που δεν πρόλαβε να δει πολλά. Φοβάται, αλλά ξεπερνά τους ενδοιασμούς της, ακολουθώντας τον σε «απαγορευμένα» μέρη. Ο άνθρωπος αυτός γίνεται το παράθυρό της σε ενα κόσμο που διαφέρει από την καλή κοινωνία και η Diane το απολαμβάνει. Ο Lionel τελικά της δίνει το ύφος του ντοκυμαντερίστα και τη βοηθά να περάσει από βοηθό σε φωτογράφο, κάνοντας την υπέρβαση.

H ζωή συνεχίζεται

Η cinematia είναι εδώ γύρω.
Γράφω αυτό το post περισσότερο για τους πιστούς μου αναγνώστες που με ψάχνουν. Η ζωή μου συνεχίζεται σε ρυθμούς ενός βαλς που άκουσα τυχαία κάπου, κάποτε, απο ένα ανοιχτό παράθυρο.
Η δουλειά ξεκίνησε, αποχαιρετώ μαθητές (με μεγάλη δυσκολία-συχαίνομαι τα "αντιο") γνωρίζω καινούργιους και σε κάθε περίπτωση προσπαθώ να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό. Το άγχος και η αγωνία μιας θεατρικής πρεμιέρας περνά απο το μυαλό μου κάθε που ανεβαίνω στη δική μου "σκηνή" και συστήνομαι ως καθηγήτρια Αγγλικών. Η πρεμιέρα της προηγούμενης εβδομάδας πήγε καλά...
Είδα δυο ταινίες "Fur" και "Περιμένοντας στη Νέα Υόρκη". Θα σας τις διηγηθώ σύντομα. Μεταξύ δουλειάς, σινεμά, φθοράς και αφθαρσίας βρίσκω χρόνο και βοηθώ τη φίλη μου να μετακομίσει. Δουλεύουμε ασταμάτητα εδώ και δυο μέρες. Κάναμε πολλά:βάψαμε το δωμάτιο μπλε, φέρνοντας έτσι ένα κομμάτι ουρανού στο προς το παρόν απρόσωπο διαμέρισμα, ταιριάξαμε το χρώμα του καναπέ με εκείνο του τοίχου...με λίγο περισσότερο κέφι και μεράκι πιστεύω ότι θα το μετατρέψει σε κάτι μοναδικό...
ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ!!!

Αρχές Οκτώβρη

Φαντάζομαι όλοι λίγο πολύ το νιώσαμε σήμερα…το καλοκαίρι είναι πια ένα μήνα μακριά μας, ο Σεπτέμβρης έγινε παρελθόν μόλις χθες βράδυ.

Αυτός ο κλέφτης φταίει! Αυτός ο κλέφτης που τον λένε Οκτώβρη. Τρύπωσε στη ζωή μου χθες βράδυ και πήρε τις καλοκαιρινές μου αναμνήσεις με ξαφνική βροχή, αστραπές και βροντές. Είχα χρόνια να ζήσω τέτοια νύχτα, περίεργα «τρομαχτική» αλλά και μαγική ταυτόχρονα.
Το πρωί το ημερολόγιο στο τοίχο φώναζε «Γύρισε σελίδα» και εγώ υπάκουσα. Έτσι απλά, με μια κίνηση χεριού είδα μια αρκουδίτσα του Αρκτούρου να φιγουράρει στον Οκτώβρη και να με κοιτά κατάματα. Κάτι από χειμώνα ήρθε στο μυαλό μου.
Έτσι απλά γύρισα σελίδα και κάλυψα τις 3 Σεπτέμβρη, την ημέρα που επέστρεψα από τις διακοπές. Έτσι εύκολα, κάλυψα τις 2 Σεπτέμβρη και το τελευταίο μου μπάνιο εκείνη τη μέρα. Όσο οι σελίδες θα γυρίζουν, σκέφτηκα, τόσο και οι μήνες θα τρέχουν. Είναι αστείο το πώς σε ένα κομμάτι μικρότερο του Α4 χωράει τελικά ένας ολόκληρος μήνας, τόσες εικόνες, αναμνήσεις και ποικίλα συναισθήματα. Και ο καιρός περνάει, καλπάζει πάνω από τα κεφάλια μας χωρίς να λαχανιάζει ή να κοντοστέκεται…
Από το Μάιο που μου χάρισαν το ημερολόγιο (να ναι καλά η φίλη μου που πήγε στην Καστοριά) σημειώνω δίπλα πολύ επιγραμματικά τι κάνω κάθε μέρα. Ευτυχώς όλοι οι αριθμοί αυτών των τελευταίων μηνών έχουν και από δίπλα μια ιστορία να διηγηθούν.
Καλό Φθινόπωρο…και εύχομαι με την καλύτερη διάθεση, πολλά, πάρα πολλά...!