Mικελάντζελο όπως Αντονιόνι

Ο Michelangelo της μεγάλης οθόνης πήγε να συναντήσει εκείνον της ζωγραφικής. Γεννημένος το 1912, ο μεγάλος Ιταλός σκηνοθέτης έκλεισε τα μάτια του χορτασμένος από εικόνες και όμορφα κάδρα σε ηλικία 94 ετών. Η είδηση έκανε το γύρο του πολιτισμένου κόσμου και θυμηθήκαμε τις σημαντικότερες στιγμές στην καριέρα του.
Οι ταινίες του Αντονιόνι σημάδεψαν τον Ιταλικό κινηματογράφο. Μαζί με τον Φελίνι έκαναν το πέρασμα στο Νεορεαλισμό και σε ένα πιο προσωπικό σινεμά. Οι δημιουργίες του έμειναν στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Το 1995 το Χόλυγουντ τον τίμησε με όσκαρ για το σύνολο της καριέρας του. Μια καριέρα που αποτέλεσε αντικείμενο θαυμασμού, σκληρής κριτικής, μελέτης, αλλά και έμπνευσης αρκετών συναδέλφων του.
Μερικές απο τις πιο γνωστές δημιουργίες του είναι :Beyond the Clouds (1995), Identification of a Woman (1982), Identification of a Woman (1975), Blowup (1966),La Notte (1961), The Red Desert (1964).

Στην τελική ευθεία για τον Αύγουστο οι μέρες περνούν αργά. Για όσους περιμένουν τις διακοπές τους οι ώρες αυτές είναι μάλλον βασανιστικές. Τελικά όμως στη ζωή, το μόνο που δεν σταματά και δε γυρίζει πίσω είναι ο χρόνος.

Γράφω απόψε στο μπαλκόνι μου. Έχει δροσιά και θέα το φεγγαράκι. Είναι ολόκληρο τούτη τη νύχτα, και μόλις που άρχισε να αποχωρίζεται το βαθύ πορτοκαλί του χρώμα. Τα καλοκαιρινά φεγγάρια, και ιδίως τα ολόκληρα κάνουν τους ανθρώπους να στρέφουν το βλέμμα τους προς τον ουρανό. Η πανσέληνος, σαν μια ουράνια βασίλισσα κλέβει εύκολα με την μεγαλοπρέπειά της την παράσταση. Μαγνητίζει το μάτια, δείχνει το δρόμο μέσα στο σκοτάδι και γίνεται η αφορμή για μια βόλτα.

Εικόνες καλοκαιριού

Όταν πας στη θάλασσα μπορείς να περπατήσεις στο κυματάκι, να νιώσεις τις πατούσες σου να βουλιάζουν στη δροσερή, βρεγμένη άμμο.








Μπορείς να αφήσεις τις πατημασιές σου εκεί που αφρίζει το γαλάζιο νερό.








Μπορείς να βρεις κοχύλια αλλά και φίλους, να περπατήσετε μαζί και τα γέλια σας να σκεπάσουν τον ήχο της θάλασσας.



Θυμήσου πάντα όμως να «κλέβεις» ένα κομμάτι θάλασσας και ουρανού για το σπίτι, λίγη αλμύρα για το βράδυ και λίγη δροσιά για το πρωί.

Κακή Εκπαίδευση (2004)

Χωρίς φόβο και πάθος κάντε κλικ εδώ για την κατα Pedro Εκπαίδευση

Hable con Ella/Talk to her/Μίλα της(2002)

Η απόλυτη συνέχεια του «Όλα για την μητέρα μου». Η ταινία εκείνη είχε κλείσει με μια κατεβασμένη αυλαία, το «Μίλα της» ξεκινά με μια αυλαία που σηκώνεται. Η κάμερα καταγράφει μια παράσταση, άμεσα όμως στρέφει το βλέμμα της στο κοινό, σε δυο άνδρες που παρακολουθούν αποσβολωμένοι το όλο θέαμα. Ο ένας από αυτούς είναι ο Μάρκο και κλαίει. Δίπλα του κάθεται ο Μπενίνιο.

Σε μια σεκάνς, αυτή την πολύ πρώτη της ταινίας, ο Αλμοδόβαρ έχει μιλήσει με τον δικό του τρόπο για την ιστορία που θα ξετυλιχθεί. Δυο γυναίκες επί σκηνής, κινούνται στον χώρο με τα μάτια κλειστά. Η μια από αυτές χορεύει και εισάγει τον χαρακτήρα της χορεύτριας, Αλίσια που θα εμφανιστεί στη συνέχεια. Ένας άνδρας της κάνει χώρο πάνω στη σκηνή, τη βοηθά με τα εμπόδια. Αυτός ο άνδρας στην πλοκή της ταινίας θα είναι ο Μπενίνιο που όσο περνά από το χέρι του θα είναι δίπλα της. Δυο γυναίκες θα μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον δυο ανδρών στο σενάριο της ταινίας. Και αυτοί οι άνδρες είναι ο Μπενίνο με τον Μάρκο. Παρακολουθούν τις δυο γυναίκες του θεατρικού να «παίζουν» όπως ακριβώς θα γίνουν παρατηρητές δυο γυναικών στη ζωή τους. Οι γυναίκες του θεατρικού εκφράζουν μόνο με τα σώματά τους πόνο και έχουν τα μάτια τους κλειστά. Κλειστά παραμένουν και τα μάτια των δυο πρωταγωνιστριών της ταινίας για το μεγαλύτερο μέρος της.
Μα, γίνεται σε ταινία του Αλμοδόβαρ οι πρωταγωνίστριες να είναι σε κόμμα και οι πρωταγωνιστές παρόντες και ζωντανοί;
Πολλοί ήταν αυτοί που ξαφνιάστηκαν. Πότε ο «σκηνοθέτης γυναικών» αποφάσισε να τις κοιμίσει και να δώσει τον λόγο στους άνδρες;
Η ταινία διηγείται την ιστορία του Μπενίνο και του Μάρκο. Οι δυο τους γνωρίζονται στην κλινική όπου δουλεύει ως αποκλειστικός νοσοκόμος ο πρώτος. Μια δυνατή φιλία αναπτύσσεται μεταξύ τους, με αφορμή όμως μια γυναίκα. Ο Μάρκο, συγγραφέας τουριστικών οδηγών, βρίσκεται στην κλινική διότι η αγαπημένη του τραυματίστηκε εν ώρα εργασίας. Και ποια η δουλειά της; Ταυρομάχος! Ο δε Μπενίνο είναι και ο ίδιος ερωτευμένος εκείνο το διάστημα. Ερωτευμένος με τη χρόνια τώρα σε κόμμα ασθενή του Αλίσια.
Το σενάριο της συγκεκριμένης ταινίας δεν είναι ότι πιο main stream έχει δει κανείς. Ωστόσο το θέμα της είναι πολύ ανθρώπινο. Είναι ένας μικρός ύμνος στη φιλία και τον έρωτα, που στην εποχή μας γιατρεύουν τη μοναξιά και ομορφαίνουν την καθημερινότητα. Στην πρώτη θέαση της ταινίας, εάν αγνοείς την ταυτότητα του σκηνοθέτη δεν υποψιάζεσαι ότι πρόκειται για τον δημιουργό των ταινιών "Κικα" και "Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης". Αν όμως κοιτάξεις λίγο πιο προσεκτικά, πέρα από το σενάριο, θα αναγνωρίσεις το σινεμά του Αλμοδόβαρ και τον ίδιο να σου κλείνει το μάτι.
Οι γυναίκες εδώ είναι μόνο φαινομενικά «απούσες». Αν και για το μισό του έργου (περίπου) είναι σε κόμμα, είναι πιο ζωντανές από ποτέ. Η ζωντάνια τους δεν συνδέεται με τη φυσική τους κατάσταση, αλλά με το πόσο επηρεάζουν τη ζωή των ανδρών που τις αγαπούν. Ακόμη και μέσα στην κλινική, σε κωματώδη κατάσταση, λειτουργούν σαν καταλύτης για τον Μπενίνιο και τον Μάρκο. Είναι πάρα πολλά τα στοιχεία που δυναμώνουν τον ρόλο των γυναικών σε αυτή την ταινία. Ο Αλμοδόβαρ ενισχύει συστηματικά την παρουσία της Αλίσια και της Λίντια μέσα από flashbacks. Μια πολύ προσεκτική ισορροπία κρατιέται καθόλη τη διάρκεια της ταινίας.
Η γυναικεία φύση δεν είναι απούσα αλλά παρούσα σε 2 επίπεδα, με διπλή διάσταση. Δυο γυναίκες διαφορετικές μεταξύ τους μονοπωλούν το ενδιαφέρον της πλοκής. Η ταυρομάχος Lindia, ένα θηλυκό γοητευτικό αλλά με έντονα "ανδρικά" χαρακτηριστικά, έχει καταλάβει έναν παραδοσιακά ανδροκρατούμενο χώρο με τόλμη που θα ζήλευαν οι άνδρες συνάδελφοί της. Γίνεται λοιπόν η γυναίκα character της ταινίας. Η γυναίκα image και alter ego της Lindia, είναι η μπαλαρίνα Alicia. Η λεπτότητα και η θηλυκότητα των κινήσεών της στις σκηνές όπου κάνει πρόβες για την παράσταση είναι αξιοθαύμαστη. Δύο γυναίκες, δύο και τα βλέμματα της κάμερας. Η Λίντια πιο δυναμική γυρίζει το βλέμμα στην κάμερα, κοιτάζει κατάματα τον θεατή. Η Αλίσια παραδίδεται στο βλέμμα της κάμερας και εκείνο του θεατή σαν μια γυναίκα-εικόνα του Αμερικάνικου σινεμά του ’60. Το σώμα της Λίντια είναι γεμάτο πληγές και άγριο, το σώμα της Αλίσια είναι αψεγάδιαστο, λευκό και «αγγίζεται» με τρυφερότητα από την κάμερα, προβάλλοντας συνεχώς έναν αισθησιασμό. Ο Αλμοδόβαρ δεν αφήνει ούτε στιγμή τη γυναίκα-μούσα του στο περιθώριο.
Στο περιθώριο αντίθετα βρίσκονται πάλι οι άνδρες παρόλο που μιλάμε για μια ταινία η οποία υμνεί την ανδρική φιλία. Οι ανδρικοί χαρακτήρες δείχνουν και εδώ την ανικανότητά τους να αντεπεξέλθουν στις γύρω τους εξελίξεις. Μένουν μέχρι το τέλος απλοί παρατηρητές όπως εκείνο το βράδυ στο θέατρο. Η ζωή τους κρίνεται από το μέλλον των γυναικών ενώ η σεξουαλικότητά τους αμφισβητείται μονίμως.
Ο Μπενίνο δουλεύει σαν νοσοκόμος, επάγγελμα γυναικοκρατούμενο. Ομολογεί άμεσα ότι είναι gay (για να του επιτρέπεται να φροντίζει την Αλίσια) ενώ η σχέση του με τον Μάρκο είναι αμφιλεγόμενη. Ο Μάρκο, με τους ταξιδιωτικούς οδηγούς του, μειώνεται δίπλα σε μια γυναίκα ταυρομάχο. Ο ίδιος άνδρας εμφανίζεται πολύ ευαίσθητος και ευσυγκίνητος καθώς κλαίει πολύ συχνά.
Κάτι που ίσως κάνει αυτή την ταινία να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες του δημιουργού είναι ότι ο Αλμοδόβαρ καταφέρνει να εξαπατήσει τον μέσο θεατή και με επιτυχία. Έχει «ποτίσει» την ταινία του με τα θέματα που τον απασχολούν (gender identity, cross-gender κτλπ) αλλά όλα αυτά είναι κάτω και πέρα από την επιφάνεια.

Todo Sobre mi madre/All About my mother / Όλα για τη μητέρα μου(1999)

Manuela: Women would do anything to avoid being alone.
Rosa: Women are more tolerant but that’s good.
Manuela: We’re arseholes and a bit lesbo.

Με καυστικό χιούμορ όπως πάντα, αλλά και μεγάλη σοβαρότητα σύναμμα, το σινεμά το Αλμοδόβαρ γεμάτο αντιθέσεις συμπληρώνεται από μια ακόμα ιστορία γυναικών.
Η Μανουέλα ζει με τον γιο της Εστεμπαν στη Μαδρίτη και εργάζεται στο τμήμα δωρεάς οργάνων. Το βράδυ των γενεθλίων του Εστεμπαν, αφού παρακολουθούν στο θέατρο την παράσταση «Λεωφορείον ο πόθος» η μητέρα του, υπόσχεται να του πει όλη την αλήθεια για τον πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ. Ο άτυχος όμως Εστέμπαν κυνηγώντας την πρωταγωνίστρια της παράστασης για ένα αυτόγραφο, σκοτώνεται από διερχόμενο αυτοκίνητο. Η Μανουέλα μαζεύει τα κομμάτια της και ξεκινά για Μπαρσελόνα, αναζητώντας τον πατέρα του Εστεμπαν. Εκεί συναντά την παλιά της φίλη Αγράδο, γνωρίζει τη Ρόσα και τις ηθοποιούς Ούμα και Νίνα. Οι γυναίκες αυτές κάτω από περίεργες συνθήκες και αρκετές συμπτώσεις, γίνονται μια γροθιά. Μια γροθιά απέναντι στη ζωή και το θάνατο. Το πένθος, η προδοσία, ο έρωτας και ένα παιδί γεφυρώνουν αυτούς τους τόσο αταίριαστους χαρακτήρες. Η γυναικεία φιλία θριαμβεύει και η ζωή κατά την ταινία, είναι γένους…θηλυκού.
Η ταινία «Όλα για τη μητέρα μου» είναι αφιερωμένη στη μητέρα του δημιουργού της, σε όλες τις μητέρες, και σε όλους όσους θέλουν να γίνουν μητέρες. Έχει τρία πρότυπα μητέρας, τη στοργική Μανουέλα που υπεραγαπά το γιο της και προσπαθεί να επιβιώσει μετά την απώλεια του, τη Ρόσα που κυοφορεί ένα μωράκι και το καρτερά κάνοντας ότι της υπαγορεύει ο γιατρός για να μην το χάσει αλλά και τη μάνα της που αντιμετωπίζει με κυνισμό τα «μπλεξίματα» της κόρης της και αδιαφορεί μέχρι που «μαλακώνει» τη στάση της ξέροντας ότι η κόρη της είναι οροθετική. Έχει επίσης και τρία πρότυπα γυναίκας που δεν είναι ότι πιο κλισέ. Η Αγράδο είναι πρώην άνδρας που υποβλήθηκε σε εγχείρηση αλλαγής φίλου. Η Ούμα έχει ερωτική σχέση με τη Νίνα αλλά τελικά η τελευταία την αφήνει για κάτι πιο συμβατικό.
Ο Αλμοδόβαρ υμνεί τη γυναικεία φύση σε κάθε της υπόσταση. Γυναίκες ή όχι εκ φύσεως, οι χαρακτήρες αυτοί είναι πάνω από όλα άνθρωποι, πονούν και διψούν για συντροφικότητα, αλληλοεκτίμηση και υποστήριξη. Πολεμούν τη μοναξιά με κάθε τρόπο και κάθε τίμημα. Βγαίνουν νικητές γιατί κερδίζουν τη ζωή. Η Μανουέλα παίρνει υπό την προστασία της τον γιο της Ροσα μετά το θάνατό της, τον ονομάζει Εστεμπάν και κάνει μια καινούργια αρχή, η Ούμα συνεχίζει την καριέρα της και χωρίς την Νινα. Η ζωή προχωράει με γέλια και με δάκρυα και το νόημά της βρίσκεται στα μικρά, και τα απλά. Στα χαμόγελα και τις αγκαλιές που ανταλλάσσουν οι φίλες στο τέλος της ταινίας.

Carne Tremula/Live Flesh/Καυτή Σάρκα (1997)

“What I want is for you to suffer as I suffer and I’ll learn to pray to make it happen. What I want is for you to feel as useless as an empty whiskey glass in someone’s hands and I want the heart in your breast to feel as if it belonged to someone else, and for it to hurt. I wish you death wherever you are and I’ll learn to pray to make it happen.”

Λόγια σκληρά που ακούγονται τραγουδιστά στο πρώτο μισάωρο της ταινίας. Λόγια που προδίδουν θυμό και δίψα για εκδίκηση. Ο Βίκτωρ θέλει να εκδικηθεί τα έξι χρόνια που πέρασε στη φυλακή. Βρέθηκε πίσω από τα κάγκελα στα δεκαοχτώ του. Ερωτευμένος με την Ελένα, την επισκέπτεται ένα βράδυ μετά από το one night stand τους αλλά η ίδια της τον θυμάται ελάχιστα. Δυο αστυνομικοί καταφθάνουν, γίνεται συμπλοκή και ο ένας από αυτούς τραυματίζεται σοβαρά. Όταν ο Βίκτωρ αποφυλακίζεται, βρίσκει την Ελένα παντρεμένη με τον καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι αστυνομικό Νταβίντ. Θέλει να εκδικηθεί και τους δυο που έγιναν η αφορμή να χάσει τόσα χρόνια από τη ζωή του. Στην πορεία όμως τα πράγματα παίρνουν άλλη τρόπή, είναι τελικά φτιαγμένος ο Βίκτωρ για να πληγώνει;

Οι περισσότεροι κριτικοί βλέποντας την «Καυτή Σάρκα» μίλησαν για έναν Αλμοδόβαρ με στροφή προς ένα πιο ώριμο σινεμά. Τι άλλαξε τελικά; Το ύφος του πάντως είναι ευδιάκριτο παντού και ο ίδιος δεν αφήνει καθόλου τη σάτιρα και το πάντρεμα κωμωδίας και δράματος.
Η ταινία ξεκινά με μια γέννα στην Φραγκοκρατούμενη Ισπανία και τελειώνει με μια γέννα στην ελεύθερη πλέον χώρα. Η αρχή και το τέλος της ιστορίας με παρόμοιο τρόπο δημιουργούν μια αντίθεση και ένα σχόλιο για την Ισπανία του τότε (απαγόρευση κυκλοφορίας τη νύχτα) και του τώρα(οι δρόμοι σφύζουν από ζωή). Δε λείπει φυσικά η σάτιρα προς ήρωες κλισέ και προς τα επαγγέλματα «της εξουσίας». Ο αστυνόμος Σάντσο είναι αλκοολικός και γελοιοποιείται συνεχώς. Ο ανδρισμός του φτάνει ως το περιπολικό, διότι στην κουζίνα και ποδιά βάζει και φαΐ φτιάχνει.
Ο ρόλος των γυναικών είναι λίγο έξω από όσα μας είχε συνηθίσει ο Πέδρο ως αυτή του την ταινία αλλά και πάλι, εξακολουθούν να παίζουν καθοριστικό ρόλο. Στο επίκεντρο βρίσκεται η «ωραία Ελένη», η Ελένα του Νταβίντ την οποία ποθεί και ο Βίκτωρ. Οι δύο άνδρες συγκρούονται εξαιτίας της, ενώ ο Σάντσο υποφέρει όταν η Κλαρα δηλώνει αποφασισμένη να τον εγκαταλείψει. Τα όπλα εκπυρσοκροτούν οι άνδρες αλλά οι γυναίκες είναι η αφορμή. Οι αρσενικοί χαρακτήρες του Αλμοδόβαρ και εδώ, δεν μπορούν να πάνε πιο πέρα από τα φουστάνια, οι γυναίκες έχουν τον πρώτο λόγο.

Αλμοδοβαρική Φιέστα!

Η cinematia ξεκινάει φέτος το καλοκαίρι μια "Αλμοδοβαρική Φιέστα". Καλεσμένοι της είστε όλοι όσοι περάσετε απο δω.
Κάντε ένα κλικ για να θυμηθούμε, να σχολιάσουμε και να σκεφούμε κάποιες απο τις ταινίες του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Ελάτε με τα λόγια μας να δημιουργήσουμε εικόνες και συναισθήματα όμοια με εκείνα που ζωντανεύουν οι ήρωες της μεγάλης οθόνης.

Μέρες Γιορτής!

Και ξαφνικά έφτασαν οι γιορτινές μέρες!

Αποφασίσαμε να πάμε στο νησί Παρασκευή βράδυ.Προορισμός μας η Κέα ή αλλιώς Τζιά. Αιτία ή αφορμή ο γάμος του Μάνου με την Ίλεια. Συνταξιδιώτες, συγκάτοικοι και συνδαιτυμόνες μου, η Εβελίνα, η Μαριλίζ, η Ελένη, ο Βασίλης, ο Γιώργος, ο Γιώργος, ο Νάσος, ο Ανδρέας, ο Θεοχάρης, ο Αρτέμης και ο Βαγγέλης. Όλοι μας ζήσαμε κατά τα έτη 2003-2004 κάτω από την ίδια στέγη, στο ένδοξο Tyler Court, στο Παν/ιο του Kent, στην Αγγλία. Όλοι μας δώσαμε ραντεβού στο γάμο του Μάνου και εγώ περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία αυτό το reunion. Και ήταν ένα ταξίδι πέρα από κάθε προσδοκία.
Ήταν μέρες γιορτινές, γιατί τελικά είναι μεγάλη γιορτή να βλέπεις τους φίλους σου μετά από καιρό! Οι κοινές αναμνήσεις ξυπνούν αυτόματα και όταν κοιτάς στα μάτια τους θυμάσαι εκείνο που είχες διαβάσει δια χειρός Κούντερα οι φίλοι είναι πολύτιμοι γιατί μας βοηθούν να κρατάμε ζωντανό το παρελθόν μας. Και έτσι είναι, μια εμπειρία όσο την ανακαλείς τόσο την κρατάς ζωντανή.
Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά, δώσαμε φιλιά χαράς, χορέψαμε και νιώσαμε ότι δεν πέρασε ούτε μέρα από τον αποχαιρετισμό μας στο αεροδρόμιο. Όταν κοιταζόμαστε στα μάτια νιώθουμε σιγουριά γιατί δεν χρειάζεται να γεμίζουμε πάντα με ήχο τη σιωπή.
Την ημέρα του γάμου χορέψαμε παραθαλάσσια με την πανσέληνο να λούζει το νησιώτικο βουνό και το αεράκι να μας δροσίζει ευχάριστα. Ήμασταν οι 14, που όπως είπε ο μετρ στην δεξίωση, μας περίμενε εδώ και δυο μήνες. Γίναμε οι 14 που ανεβάσαμε το κέφι στην πίστα αμέσως. Ήμουν εγώ που σκέφτηκα ότι όσο βλέπω τους φίλους μου να διασκεδάζουν σαν μικρά παιδιά και να γελούν δυνατά, νιώθω ότι παρέμεινα παιδί. Ένιωσα εκείνο το βράδυ ότι η δουλειά και τα χρόνια μου μαγνητίστηκαν από το φεγγάρι και σηκώθηκαν στον ουρανό, πέρα μακριά, εκεί που δεν φτάνει το ανθρώπινο μάτι.
Κορεσμένοι από φαΐ, ποτό, χορό και γέλια γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Εκεί, ανταμώσαμε τις πρώτες ακτίνες του ήλιου ξυπνητοί. Μας βρήκε το ξημέρωμα να μιλάμε δυνατά και όλοι μαζί.
Υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας και μεταξύ μας να μην αργήσουμε να ξαναβρεθούμε.

Αφιερώνω αυτό το ποστ σ’όλους μου τους φίλους, σ’όλους αυτούς που πιστεύουν στη φιλία και την απολαμβάνουν, μα και σ’όλους όσους θέλουν να αποκτήσουν φίλους!