Η ιστορία μας λαμβάνει χώρα κάπου σε μια επαρχία της Ρωσίας. Δυο πιτσιρίκια τρέχουν στους δρόμους για να φτάσουν στο σπίτι και να πουν στη μάνα τους ότι ο ένας έσκισε την μπλούζα του άλλου. Εκείνη απαντά «Κάντε ησυχία, κοιμάται ο πατέρας σας». Οι μικροί κοιτιούνται κατάπληκτοι!
Ο Αντρέι και ο Ιβάν από τότε που γεννήθηκαν ζούσαν χωρίς την πατρική παρουσία και ξαφνικά αυτός ο άντρας εισβάλει στη ζωή τους. Είναι άγνωστος προς αυτούς, ξένος και απόμακρος. Την ώρα του φαγητού δεν τους ρωτά, απλά τους ανακοινώνει ότι θα πάρει τα αγόρια και θα λείψουν μερικές μέρες για ψάρεμα. Φορτώνουν τις αποσκευές στο αυτοκίνητό του και ξεκινάνε.
Οι δυο γιοι είναι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο Αντρέι θεοποιεί την εικόνα του πατέρα, υπακούει σε κάθε εντολή του και προσπαθεί να του μοιάσει. Ο μικρότερος, ο Ιβάν δεν τον αποδέχεται, δεν μπορεί καν να τον προσφωνήσει «μπαμπά» και κοντράρονται από την πρώτη στιγμή.
Ο πατέρας επιστρέφει, αλλά παραμένει ένα μυστήριο τόσο για μας, όσο και για τους δυο γιους. Κάθε τόσο σταματά το ταξίδι τους για να τηλεφωνήσει «κάπου». Δεν μιλάει για τον εαυτό του και δεν είναι ομιλητικός γενικότερα. Περιορίζεται στο να κάνει παρατηρήσεις στους γιους του συνέχεια, δεν τους δείχνει ίχνος τρυφερότητας. Αντίθετα, μονίμως τους απορρίπτει θέλει να τους ωριμάσει, να τους κάνει «άντρες». Δεν έχει το χάρισμα του να δείχνει την αγάπη του, ωστόσο θυμώνει που οι γιοι του δεν τον αγαπούν.
Το ταξίδι κρατάει αρκετές μέρες και ο Ιβάν «μοιράζεται» με το θεατή την ίδια αγωνία: «Ποιος είναι αυτός ο άνδρας, μπορεί να είναι γκάνγκστερ και να μας σφάξει μέσα στο δάσος». Ο Ιβάν θέλει να γυρίσει στο σπίτι, ο Αντρέι όμως δείχνει πιστή υπακοή στον πατέρα και παραμένουν και οι δυο κοντά του. Το τέλος της ταινίας είναι απρόβλεπτο, ωθεί όμως τους μικρούς στον δρόμο για την ενηλικίωση.
Η ταινία είναι ένας μικρός ύμνος στη φύση και τον άνδρα. Οι τρεις πρωταγωνιστές σε ένα τοπίο εναλλασσόμενο, πότε «κάλμα» πότε «μπουρινιασμένο», να αντανακλά την ψυχική τους διάθεση συνεχώς. Τι να κάνουν δυο αγόρια με έναν άγνωστο άντρα στην ερημιά; Πώς να συνηθίσουν στην ιδέα της πατρότητας, κοιτάζοντας τα μάτια ενός ξένου; Πόσο μπορούν να συνδεθούν μαζί του δίνοντάς του την ετικέτα του πατέρα;Πώς να δεχτούν έναν άνθρωπο που τους παράτησε για τόσα χρόνια; Είναι όντως ο πατέρας τους; Η εσωτερική πάλη και των τριών χαρακτήρων είναι ατελείωτη. Γίνονται βίαιοι όσο προσπαθούν να κατανοήσουν την κατάσταση. Σχέσεις πατέρα και γιου σε τεντωμένο σκοινί.
(Σκηνοθεσία:Andrei Zvyagintsev, Τίτλος:The return /Vozvrashcheniye)
Ο Αντρέι και ο Ιβάν από τότε που γεννήθηκαν ζούσαν χωρίς την πατρική παρουσία και ξαφνικά αυτός ο άντρας εισβάλει στη ζωή τους. Είναι άγνωστος προς αυτούς, ξένος και απόμακρος. Την ώρα του φαγητού δεν τους ρωτά, απλά τους ανακοινώνει ότι θα πάρει τα αγόρια και θα λείψουν μερικές μέρες για ψάρεμα. Φορτώνουν τις αποσκευές στο αυτοκίνητό του και ξεκινάνε.
Οι δυο γιοι είναι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο Αντρέι θεοποιεί την εικόνα του πατέρα, υπακούει σε κάθε εντολή του και προσπαθεί να του μοιάσει. Ο μικρότερος, ο Ιβάν δεν τον αποδέχεται, δεν μπορεί καν να τον προσφωνήσει «μπαμπά» και κοντράρονται από την πρώτη στιγμή.
Ο πατέρας επιστρέφει, αλλά παραμένει ένα μυστήριο τόσο για μας, όσο και για τους δυο γιους. Κάθε τόσο σταματά το ταξίδι τους για να τηλεφωνήσει «κάπου». Δεν μιλάει για τον εαυτό του και δεν είναι ομιλητικός γενικότερα. Περιορίζεται στο να κάνει παρατηρήσεις στους γιους του συνέχεια, δεν τους δείχνει ίχνος τρυφερότητας. Αντίθετα, μονίμως τους απορρίπτει θέλει να τους ωριμάσει, να τους κάνει «άντρες». Δεν έχει το χάρισμα του να δείχνει την αγάπη του, ωστόσο θυμώνει που οι γιοι του δεν τον αγαπούν.
Το ταξίδι κρατάει αρκετές μέρες και ο Ιβάν «μοιράζεται» με το θεατή την ίδια αγωνία: «Ποιος είναι αυτός ο άνδρας, μπορεί να είναι γκάνγκστερ και να μας σφάξει μέσα στο δάσος». Ο Ιβάν θέλει να γυρίσει στο σπίτι, ο Αντρέι όμως δείχνει πιστή υπακοή στον πατέρα και παραμένουν και οι δυο κοντά του. Το τέλος της ταινίας είναι απρόβλεπτο, ωθεί όμως τους μικρούς στον δρόμο για την ενηλικίωση.
Η ταινία είναι ένας μικρός ύμνος στη φύση και τον άνδρα. Οι τρεις πρωταγωνιστές σε ένα τοπίο εναλλασσόμενο, πότε «κάλμα» πότε «μπουρινιασμένο», να αντανακλά την ψυχική τους διάθεση συνεχώς. Τι να κάνουν δυο αγόρια με έναν άγνωστο άντρα στην ερημιά; Πώς να συνηθίσουν στην ιδέα της πατρότητας, κοιτάζοντας τα μάτια ενός ξένου; Πόσο μπορούν να συνδεθούν μαζί του δίνοντάς του την ετικέτα του πατέρα;Πώς να δεχτούν έναν άνθρωπο που τους παράτησε για τόσα χρόνια; Είναι όντως ο πατέρας τους; Η εσωτερική πάλη και των τριών χαρακτήρων είναι ατελείωτη. Γίνονται βίαιοι όσο προσπαθούν να κατανοήσουν την κατάσταση. Σχέσεις πατέρα και γιου σε τεντωμένο σκοινί.
(Σκηνοθεσία:Andrei Zvyagintsev, Τίτλος:The return /Vozvrashcheniye)
2 σχόλια:
Πολύ καλή ταινία που έχει την ατυχία να είναι ρωσική.Και δυστυχώς αρκετοί σινεφίλ αγνοούν των ρωσικό κινηματογράφο και τους μεγάλους Ρώσους.
Συγχαρητήρια για το μπλογκ.
Συνέχισε με τέτοιες ταινίες.....
to "doinel"
thanks!Ναι είναι γεγονός,αρκετοι τον αγνοούν πέφτοντας θύματα των ίδιων τον προτιμήσεών τους(βλ.ταινίες εμπορικές Χόλυγουντ,άντε και καμιά Ισπανία)Ο Ευρωπαικός κιν/φος όμως δεν έχει σύνορα,ταινίες όπως αυτή, όπως η "Λίλια για πάντα" είναι μικρά αριστουργήματα που αγγίζουν τις καρδιές μας.
Δημοσίευση σχολίου