ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑ!

Νόμιζα ότι θα είμαι η πρώτη που εύχομαι στον εαυτό μου αλλά με πρόλαβε η φίλη μου η Σοφία.
Σήμερα έχω γενέθλια. Νομίζω τελικά ότι το 18 είναι το τυχερό μου νούμερο. Κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ > Αν προσθέσω την χρονολογία μου 1+9+8+0 = 18, αν προσθέσω 1+8 = 9 και 1+8 (την ημέρα) = 9. 9+9 πάλι 18.
Σήμερα νοιώθω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να σας αφήσω αναγνώστες μου μια χαραμάδα στη ζωή μου…

Εικοσιέξι χειμώνες πριν πήρα την πρώτη μου ανάσα στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Κράμα Λευκάδας και Μακεδονίας (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά) με βάρος 4.100 και μαλλί μπόλικο και μαύρο. Τις πρώτες εικόνες μου τις είδα στην Κατερίνη. Το δεύτερο παιδί ζεύγους καθηγητών είχα έρθει σε μια εποχή που οι γονείς λόγω διορισμού ήταν μακριά. Έμενα για κάποιους μήνες με τους παππούδες μαζί με τον κατά ενός έτους μεγαλύτερο αδερφό μου αναγκαστικά. Φαντάζομαι όμως τότε δεν θα αντιλαμβανόμουν και πολλά από τον κόσμο. Στη συνέχεια ζήσαμε και σε άλλες πόλεις. Η πρώτη λέξη που είπα ήταν το όνομά μου και στάθηκα στα πόδια μου ξαφνικά, αφήνοντας τους γύρω μου άφωνους. Θυμάμαι ότι έπαιζα με τις ώρες και ακούω πως ήμουν τόσο ήσυχο μωρό που ήταν σαν να μην υπάρχω, μπορούσα να κάθομαι στο καρότσι για ώρες.
Δεν γνωρίζω από ποια ηλικία ο άνθρωπος έχει αναμνήσεις πάντως θυμάμαι να παίζω στην αυλή της γιαγιάς, να κυνηγάω κότες, να σκαρφαλώνω σε δέντρα αργότερα, να κολυμπώ στη Λευκάδα τα καλοκαίρια. Όταν ήρθε το σχολείο, μας λιγόστεψε το παιχνίδι. Είχα όμως πάντα όχημα την φαντασία και ακόμη και μέσα στο διαμέρισμα σκαρφιζόμουν διάφορα. Διάβαζα λογοτεχνία επειδή μου άρεσε, και έβλεπα ταινίες από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα και η ωριμότητα του Γυμνασιόπαιδου διαδέχτηκε τις σκανταλιές του δημοτικού. Καινούργιο σχολείο, καινούργιες παρέες, οι πρώτες βόλτες. Έμαθα φλογέρα, φλάουτο, πιάνο και Γαλλικά. Πήγαινα και ζωγραφική! Στο Λύκειο τα πρώτα ξενύχτια σε «καφετέριες», αλλά και στο σινεμά ακόμη και καθημερινές(!), στην κιν/φική Λέσχη Κατερίνης, να βλέπω Ευρωπαϊκές ταινίες με την μαμά μου! Το καλοκαίρι προς Β’ Λυκείου η ζωή με πήγε αλλού> Η μητέρα μου αποσπάται στο εξωτερικό στο Χαρτούμ του Σουδάν και εγώ την ακολουθώ για δύο σχολικά έτη. Τσάι στην Σαχάρα, Πέρα από την Αφρική, Ο Άγγλος ασθενής και ότι άλλο έχετε δει, επί της οθόνης της ζωής μου. Δυο χρόνια γεμάτα αρώματα, εικόνες και ακούσματα που με συνοδεύουν για πάντα και που τελικά σημάδεψαν την προσωπικότητά μου ες αεί. Επιστροφή στην Ελλάδα, Α.Π.Θ και τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας. Πέρασαν και εκείνα τα χρόνια σαν νερό. Τι ωραία που ήταν η φοιτητική ζωή, τι ξενοιασιά! Κράτησα το πτυχίο στα χέρια με απορία («και τώρα τι…;»). Τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου με μια βαλίτσα πράγματα και όνειρα έφυγα μόνη για Αγγλία, Κέντ και Master in Film Studies. Εκεί λες και έζησα σε 12 μήνες μια πενταετία. Θα είναι για πάντα μια από τις ωραιότερες χρονιές στη ζωή μου, έκανα φίλους από όλο τον κόσμο! Επέστρεψα Ελλάδα και μετά από έναν ΑΣΕΠ (επιτυχούσα μη διοριστέα) ξεκίνησα να δουλεύω σαν καθηγήτρια Αγγλικών σε ολοήμερα δημοτικά (και αλλού...) και παράλληλα να «ψάχνομαι» κινηματογραφικά. Λατρεύω τα ταξίδια και έχω πατήσει το πόδι μου σε Αυστρία, Σουδάν, Αιθιοπία, Αγγλία, Ολλανδία, Αίγυπτο, Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα, Τουρκία, Κύπρο.
Όταν μου λένε κάνε μια ευχή δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Πιστεύω στην δύναμη του ανθρώπου και στο ταξίδι της ζωής που συνεχίζεται καθώς η μια μέρα διαδέχεται την άλλη. Μεγαλώνοντας και παρατηρώντας τον κόσμο έμαθα την ομορφιά της διαφορετικότητας, το προτέρημα του να είσαι ανοιχτόμυαλος. Έμαθα να «ακούω» τους ανθρώπους, να επενδύω τον χρόνο μου σ’αυτούς, να σκύβω στο πρόβλημά τους. Η ζωή είναι πολύ μικρή για εγωκεντρισμούς και ο πλούτος των ανθρώπων γύρω μας πολλές φορές μας εκπλήσσει, αρκεί να γείρεις στο μέρος της καρδιάς τους. Τελικά αυτό που δίνεις είναι πραγματικά δικό σου και όσο δεν αφήνεις τον εγώ σου να γίνει εμπόδιο, τόσο ανυψώνεσαι συναισθηματικά καθημερινά, απαλλάσσεσαι απο τα πάθη σου. Όσο είμαστε υγιείς θεωρώ ότι μπορούμε να αγωνιστούμε και να καταφέρουμε πολλά. Όπως πιστεύω στους ανθρώπους έτσι πιστεύω και στα όνειρά τους. Μικρά ή μεγάλα, πρέπει να χαιρόμαστε που τα έχουμε, ακόμη και αν ποτέ δεν πραγματοποιηθούν, πάντα θα έχει αξία απλά και μόνο η σκέψη τους.
Μ.Κ

Y.Γ: Οι φίλες μου κάνανε τα φετινά μου γενέθλια ξεχωριστά. Με την παρουσία και τη φαντασία τους έδωσαν άλλη διάσταση στη μέρα και με έκαναν να αισθανθώ ξεχωριστή! Σας ευχαριστώ κορίτσια, η έκπληξή σας ήταν πολύ ωραία :-) Πάντα να γιορτάζουμε συντροφιά τις χαρές μας και οι φίλοι μας πάντα να πολλαπλασιάζουν το καλό και να διαιρούν το κακό:-P