Και συ,που στ'άστρα βλέπεις μόνο ζώδια

Βρήκα το παρακάτω «στιχάκι» τυχαία, γραμμένο σε μια πόρτα ενός Λυκείου. Το απαθανάτισα και κοιτάζοντας σήμερα τις φωτογραφίες του κινητού μου το ξαναθυμήθηκα.

Γράφει μια κοπέλα, (άγνωστη μου της οποίας την ανωνυμία όμως θα κρατήσω) που φαίνεται να πίστευε στα άστρα αλλά να απογοητεύτηκε:
«Μην στηρίζεις τα όνειρά σου στα άστρα γιατί τα άστρα δεν στηρίζονται πουθενά».Έτσι αφήνει τον καημό της…
Τι γίνεται τελικά με τα «στιχάκια» - «συνθήματα» που κατά καιρούς αφήνουν οι γύρω μας σε εμφανή σημεία; Βρίσκουν άραγε τον «παραλήπτη» τους ποτέ; Συναντούν τον σκοπό για τον οποίο γράφτηκαν; Μήπως τελικά γράφονται για να ξαλαφρώσουν τον «συγγραφέα» που αυτοσχεδιάζει; Ίσως αρκετοί από δαύτους απλά να θέλουν να αφήσουν κάπου τη σφραγίδα τους.
Θυμήθηκα σήμερα βλέποντας την φωτογραφία ότι κάποτε είχα την τύχη να χορταίνω ουρανό…και άστρα…σε μια άλλη χώρα, σε μια άλλη ήπειρο…! Μακριά από ψηλά κτίρια, χάζευα τον ουρανό. Σίγουρα τότε έκανα όνειρα. Δεν ξέρω αν βγήκαν, δεν θυμάμαι ακριβώς τι ονειρευόμουν…Θυμάμαι όμως να χαζεύω τον αφρικάνικο ουρανό μαγεμένη!
Δύο μέρες πριν μας αποχαιρετίσει το 2006, ένα flashback είναι έστω και υποσυνείδητα στο πρόγραμμα. Εγώ σας πήγα πολύ πίσω στο παρελθόν μου, στο 1997, άλλα μου το ξύπνησε το «γκράφιτι»!!!

Για να μην χάνετε το εορταστικό κλίμα...