Experience is the name everyone gives to their mistakes...
Oscar Wilde
Σάββατο, Απριλίου 30, 2005
Ποίηση...
Τι είναι η ποίηση;
Μπορεί να γίνει ο κάθε ένας μας ποιητής ή λογοτέχνης;
Τελικά τι πουλάει..το ταλέντο, το image, τα "κονε";
Εγώ είμαι ύπερ του ταλέντου φυσικά αλλά πότε και που θα το ανακαλύψει...και ποιός;
Συμφωνώ με τον John Keats πάντως ---->
If poetry comes not as naturally as leaves to a tree it had better not come at all. (Letter to John Taylor 1818)
Ας μην προσπαθούμε να γίνουμε όλοι καλλιτέχνες. Αν μας έρθει η έμπνευση φυσικά, έχει καλώς... αλλιώς αφήστε το ρε παιδιά, μην το παιδεύετε! Η ποίηση (ή η έμπνευση) πρέπει να έρχεται στον καλλιτέχνη τόσο φυσικά όσο τα φύλλα στο δέντρο!!!
Μπορεί να γίνει ο κάθε ένας μας ποιητής ή λογοτέχνης;
Τελικά τι πουλάει..το ταλέντο, το image, τα "κονε";
Εγώ είμαι ύπερ του ταλέντου φυσικά αλλά πότε και που θα το ανακαλύψει...και ποιός;
Συμφωνώ με τον John Keats πάντως ---->
If poetry comes not as naturally as leaves to a tree it had better not come at all. (Letter to John Taylor 1818)
Ας μην προσπαθούμε να γίνουμε όλοι καλλιτέχνες. Αν μας έρθει η έμπνευση φυσικά, έχει καλώς... αλλιώς αφήστε το ρε παιδιά, μην το παιδεύετε! Η ποίηση (ή η έμπνευση) πρέπει να έρχεται στον καλλιτέχνη τόσο φυσικά όσο τα φύλλα στο δέντρο!!!
Πέμπτη, Απριλίου 28, 2005
Τετάρτη, Απριλίου 27, 2005
Χαμένα όνειρα
«Εύχομαι να έχεις ότι ονειρευόσουν. Που πάνε τα όνειρα που δεν εκπληρώνονται; Κάπου πρέπει να πηγαίνουν. Νομίζω τελικά ότι τα όνειρα είναι μια δικαιολογία. Μια μεγάλη δικαιολογία, μια δικαιολογία για να ζεις! Είναι μια νοσταλγική ματιά σε ότι δεν κάναμε.»
Piedras (Ιστορίες παπουτσιών)
Piedras (Ιστορίες παπουτσιών)
Η εκπαίδευση του Pedro
Με την ταινία του La mala educacion (Κακή Εκπαίδευση) ο Πέδρο Αλμοδόβαρ μιλά χωρίς ενδοιασμούς για την Ισπανία του Φράνκο, για την εποχή μετά την δικτατορία στη χώρα του και για τα σκοτεινά αντικείμενα του πόθου των ηρώων του.
Έχοντας αφιερώσει ολόκληρη διπλωματική στην ταινία του Almodovar Μίλα της, όχι μόνο ανυπομονούσα για το επόμενο βήμα του αλλά ήταν ευχαρίστησή μου να γράψω κάτι γι'αυτο.( Ορίστε τι έγραψα λοιπον για το site www.cinephilia.gr)
Αφήνοντας πίσω το μελόδραμα Μίλα της, η πιο πρόσφατη ταινία του διάσημου πλέον Ισπανού σκηνοθέτη θυμίζει περισσότερο τις ταινίες της πρώτης περιόδου της καριέρας του. Οι πιστοί του οπαδοί θα διαπιστώσουν με χαρά ότι η La Mala Educacion αν και δραματική ταινία έχει ορισμένες ατάκες και καταστάσεις που παραπέμπουν στις πρώτες ταινίες του Αλμοδόβαρ. Ο λόγος για τον οποίο συναντάμε ομοιότητες (π.χ το χιούμορ και το κιτς) ίσως είναι ότι το "παρόν" της ταινίας εκτυλίσσεται στο 1980, δεκαετία κατά την οποία ο Αλμοδόβαρ έδωσε τα πρώτα δείγματα σκηνοθεσίας και ήταν φυσικά εμπνευσμένος από το κλίμα της εποχής.
Έχοντας αφιερώσει ολόκληρη διπλωματική στην ταινία του Almodovar Μίλα της, όχι μόνο ανυπομονούσα για το επόμενο βήμα του αλλά ήταν ευχαρίστησή μου να γράψω κάτι γι'αυτο.( Ορίστε τι έγραψα λοιπον για το site www.cinephilia.gr)
Αφήνοντας πίσω το μελόδραμα Μίλα της, η πιο πρόσφατη ταινία του διάσημου πλέον Ισπανού σκηνοθέτη θυμίζει περισσότερο τις ταινίες της πρώτης περιόδου της καριέρας του. Οι πιστοί του οπαδοί θα διαπιστώσουν με χαρά ότι η La Mala Educacion αν και δραματική ταινία έχει ορισμένες ατάκες και καταστάσεις που παραπέμπουν στις πρώτες ταινίες του Αλμοδόβαρ. Ο λόγος για τον οποίο συναντάμε ομοιότητες (π.χ το χιούμορ και το κιτς) ίσως είναι ότι το "παρόν" της ταινίας εκτυλίσσεται στο 1980, δεκαετία κατά την οποία ο Αλμοδόβαρ έδωσε τα πρώτα δείγματα σκηνοθεσίας και ήταν φυσικά εμπνευσμένος από το κλίμα της εποχής.
Έχοντας λοιπόν το άρωμα της δεκαετίας του '80 ξεκινά η ιστορία δύο φίλων, του Ιγκνάθιο (Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ) και του Ενρίκο ( Φελε Μαρτίνεζ). Οι δύο άντρες γνωρίζονται από παιδιά καθώς πήγαιναν στο ίδιο αυστηρό καθολικό σχολείο επί εποχής Φράνκο. Έχουν να ειδωθούν από τότε. Σε μια ελεύθερη πλέον Ισπανία ο Ιγνάθιο είναι ηθοποιός σε μικρές παραγωγές και ο Ενρίκο σκηνοθέτης σε αναζήτηση σεναρίου για την επόμενη ταινία του. Ο Ιγκνάθιο επισκέπτεται τον φίλο και πρώτο του έρωτα Ενρίκο μετά από χρόνια για να του δώσει ένα σενάριο που έγραψε ο ίδιος και μιλά για την ζωή του όντας μαθητής στο έλεος του παιδόφιλου Πατέρα Μανόλο. Το σενάριο αναστατώνει τον Ενρίκο καθώς φέρνει πίσω αναμνήσεις που πίστευε πως είχε ξεχάσει. Παρόλα αυτά ο νεαρός σκηνοθέτης πείθεται να γυρίσει την ταινία και μάλιστα με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Ιγκνάθιο! Οι δύο άνδρες θα συνδεθούν ερωτικά άνευ αναστολών αλλά το μυστικό της ταυτότητας του Ιγκνάθιο θα ανατρέψει τις ισορροπίες φέρνοντας στο φως κάτι φοβερό.
Ο Αλμοδόβαρ είναι σαν να χαμογελάει ειρωνικά στους θεατές του. Ενώ χαρακτηρίζεται από πολλούς ως σκηνοθέτης γυναικών, συνεχίζει κατά μια έννοια αυτό που ξεκίνησε με το Μίλα της. Βάζει δηλαδή τις γυναίκες στην άκρη τοποθετώντας τους άντρες στο κέντρο των ιστοριών του. Έτσι στην La Mala Educacion οι γυναίκες είναι ελάχιστες, σχεδόν απούσες. Η γυναικεία όμως φύση κατά έναν περίεργο τρόπο είναι ακόμα εκεί, παρούσα μέσα από τους ανδρικούς χαρακτήρες της ιστορίας. Με άλλα λόγια η θηλυκότητα παρουσιάζεται απλά ως μια μάσκα, ένας ρόλος που παίζεται και από άνδρες εξ ίσου πετυχημένα. Η ερμηνεία του Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ ως τραβεστί-φαμ φαταλ είναι μοναδική και ο θεατής εύκολα ξεχνά ότι πίσω από το μαικ απ και τις περούκες κρύβεται ένας άντρας.
Στο προσκήνιο της ταινίας μαζί με την ιστορία των δυο φίλων/εραστών βρίσκεται βέβαια και η πολυσυζητημένη ιστορία της κακοποίησης νεαρών αγοριών στα καθολικά σχολεία, κατά την δικτατορία του Φράνκο. Για να μας παρουσιάσει την δεκαετία του '70 ο Αλμοδόβαρ διαλέγει αντί για flashbacks (τεχνική που είχε χρησιμοποιήσει αρκετά στο Μίλα της) την τεχνική της "ταινίας μέσα στην ταινία". Έτσι παράλληλα με το τώρα των χαρακτήρων (1980) παρακολουθούμε το παρελθόν τους(δεκαετία του '70) καθώς το βλέπουμε δραματοποιημένο στα πλαίσια της ταινίας La Visita που σκηνοθετεί ο Ενρίκο σε σενάριο του Ιγνάθιο. Η τεχνική αυτή δεν είναι τυχαία εάν σκεφτούμε τις συνέπειές της. Η "ταινία μέσα στην ταινία" δημιουργεί την αίσθηση της αποστασιοποίησης του θεατή από τα γεγονότα που βλέπει. Λειτουργεί όμοια με τις τεχνικές που είχε αναπτύξει ο Μπρεχτ για το θέατρο του, καθώς στόχευε σε ένα κοινό που να σκέφτεται τα όσα βλέπει και να προβληματίζεται για την πολιτική κατάσταση της εποχής, παρά να νιώθει συμπάθια για τον ήρωα που υποφέρει. Ο Αλμοδόβαρ προφανώς κινούμενος σε αυτόν τον άξονα ζητά σκεπτόμενους θεατές να κρίνουν μόνοι τους τα σκάνδαλα της καθολικής εκκλησίας και όχι να σταθούν απλά στο δράμα του κακοποιημένου παιδιού και να λυπηθούν τον πρωταγωνιστή. Προκειμένου λοιπόν να προκαλέσει την κριτική ματιά του θεατή, ο Ισπανός σκηνοθέτης δεν διστάζει ούτε να μετακινήσει μπροστά στην κάμερα το σκηνικό όπου εξελίσσεται η La Visita δείχνοντας ξεκάθαρα πως αυτό που παρακολουθούμε είναι απλά μια ταινία. Σαν να φωνάζει "Μην δακρύζετε, σκεφτείτε!".
Η "ταινία μέσα στην ταινία" παίζει και έναν ακόμη σημαντικό ρόλο. Το ότι παρακολουθούμε δύο ταινίες σχετίζεται με το θέμα της δυαδικότητας (του duality) που κυριαρχεί σε όλη την ταινία και έχει σαν αποτέλεσμα την αρμονία μεταξύ μορφής και περιεχομένου. Έτσι βλέπουμε να υπάρχει το παρόν και το παρελθόν, οι πιστοί και οι άπιστοι, το κακό και το καλό, το θύμα και ο θύτης, η αλήθεια και το ψέμα, οι αθώοι και οι ένοχοι, μα πάνω από όλα η ανθρώπινη φύση διχασμένη ανάμεσα σε δύο φίλα. Οι χαρακτήρες της La Mala Educacion αναμφισβήτητα αφήνουν πίσω τους πολλά ερωτηματικά. Έχουν κατά κάποιο τρόπο διπλό ρόλο. Ο Ιγνάθιο μεταμορφώνεται σε τέρας όσο ξετυλίγεται το κουβάρι της αφήγησης. Θέλει να τον φωνάζουν Άνχελ ως το καλλιτεχνικό του όνομα και όταν φανερώνεται η πραγματική του ταυτότητα φαίνεται και η πραγματική του φύση, η διχασμένη του προσωπικότητα. Είναι ένας άνδρας που δεν διστάζει να κοιμάται και με τα δύο φύλα ή να παριστάνει κάποιον άλλο προκείμενου να κερδίσει αυτό που θέλει. Είναι ο θύτης και θύμα του ο Ενρίκο. Ο τελευταίος αν και σκηνοθέτης παίζει συχνά το ρόλο απλού θεατή καθώς μαθαίνει σταδιακά την αλήθεια για τον παιδικό του φίλο. Τίποτα στην ιστορία δεν θεωρείται δεδομένο και η αλήθεια σοκάρει, ο θύτης γίνεται θύμα και το πρώην θύμα, θύτης.
Το σενάριο είναι πρωτότυπο αλλά στην βάση του βρίσκουμε γνωστά θέματα όπως το πάθος, την εκδίκηση, τον ομοφυλόφιλο έρωτα, την ανάγκη του να αγαπάς και να αγαπιέσαι και ας ξέρεις ότι το αντικείμενο του πόθου σου είναι ψεύτικο. Κάτω από τους χαρακτήρες του Ενρίκε και του Ιγκνάθιο αν κοιτάξουμε προσεκτικά μπορούμε να διακρίνουμε εκείνους του Σκότι και της Μαντλίν στο Vertigo του Χίτσκοκ. Ο Αλμοδόβαρ έχει δηλώσει φαν του Χίτσκοκ και ακόμη και οι τίτλοι στην αρχή της La Mala Educacion μαζί με το βιολί που ακούγεται θυμίζουν εκείνους του Psycho. Όσον αφορά το Vertigo, ο Ενρίκε ποθεί έναν "ψεύτικο" Ιγκνάθιο ο οποίος μονίμως προσποιείται τον κανονικό, όπως ο Σκότι ξεγελιέται και ερωτεύεται μια "ψεύτικη" Μαντλίν που συνέχεια υποκρίνεται. Και οι δύο χαρακτήρες Ενρίκε και Σκότι είναι ερωτευμένοι με ένα άτομο που δεν υπάρχει (η Μαντλίν είναι δημιούργημα φαντασίας και ο Ιγκνάσιο έχει πεθάνει).
Αυτοβιογραφική ή όχι, από όποια πλευρά και αν δει ο θεατής την "Κακή Εκπαίδευση" ίσως είναι το πιο ολοκληρωμένο έργο του Αλμοδόβαρ μέχρι στιγμής. Αρμονία χρωμάτων, με επικρατέστερα το κόκκινο και το πορτοκαλί, προσεγμένο σάουντρακ και αργή κίνηση σε ορισμένα πλάνα, ο σκηνοθέτης αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πως έχει τον απόλυτο έλεγχο στο πλατό και είναι ικανός και για ακόμη περισσότερα.
Λονδίνο 29/05/2004
Ο Αλμοδόβαρ είναι σαν να χαμογελάει ειρωνικά στους θεατές του. Ενώ χαρακτηρίζεται από πολλούς ως σκηνοθέτης γυναικών, συνεχίζει κατά μια έννοια αυτό που ξεκίνησε με το Μίλα της. Βάζει δηλαδή τις γυναίκες στην άκρη τοποθετώντας τους άντρες στο κέντρο των ιστοριών του. Έτσι στην La Mala Educacion οι γυναίκες είναι ελάχιστες, σχεδόν απούσες. Η γυναικεία όμως φύση κατά έναν περίεργο τρόπο είναι ακόμα εκεί, παρούσα μέσα από τους ανδρικούς χαρακτήρες της ιστορίας. Με άλλα λόγια η θηλυκότητα παρουσιάζεται απλά ως μια μάσκα, ένας ρόλος που παίζεται και από άνδρες εξ ίσου πετυχημένα. Η ερμηνεία του Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ ως τραβεστί-φαμ φαταλ είναι μοναδική και ο θεατής εύκολα ξεχνά ότι πίσω από το μαικ απ και τις περούκες κρύβεται ένας άντρας.
Στο προσκήνιο της ταινίας μαζί με την ιστορία των δυο φίλων/εραστών βρίσκεται βέβαια και η πολυσυζητημένη ιστορία της κακοποίησης νεαρών αγοριών στα καθολικά σχολεία, κατά την δικτατορία του Φράνκο. Για να μας παρουσιάσει την δεκαετία του '70 ο Αλμοδόβαρ διαλέγει αντί για flashbacks (τεχνική που είχε χρησιμοποιήσει αρκετά στο Μίλα της) την τεχνική της "ταινίας μέσα στην ταινία". Έτσι παράλληλα με το τώρα των χαρακτήρων (1980) παρακολουθούμε το παρελθόν τους(δεκαετία του '70) καθώς το βλέπουμε δραματοποιημένο στα πλαίσια της ταινίας La Visita που σκηνοθετεί ο Ενρίκο σε σενάριο του Ιγνάθιο. Η τεχνική αυτή δεν είναι τυχαία εάν σκεφτούμε τις συνέπειές της. Η "ταινία μέσα στην ταινία" δημιουργεί την αίσθηση της αποστασιοποίησης του θεατή από τα γεγονότα που βλέπει. Λειτουργεί όμοια με τις τεχνικές που είχε αναπτύξει ο Μπρεχτ για το θέατρο του, καθώς στόχευε σε ένα κοινό που να σκέφτεται τα όσα βλέπει και να προβληματίζεται για την πολιτική κατάσταση της εποχής, παρά να νιώθει συμπάθια για τον ήρωα που υποφέρει. Ο Αλμοδόβαρ προφανώς κινούμενος σε αυτόν τον άξονα ζητά σκεπτόμενους θεατές να κρίνουν μόνοι τους τα σκάνδαλα της καθολικής εκκλησίας και όχι να σταθούν απλά στο δράμα του κακοποιημένου παιδιού και να λυπηθούν τον πρωταγωνιστή. Προκειμένου λοιπόν να προκαλέσει την κριτική ματιά του θεατή, ο Ισπανός σκηνοθέτης δεν διστάζει ούτε να μετακινήσει μπροστά στην κάμερα το σκηνικό όπου εξελίσσεται η La Visita δείχνοντας ξεκάθαρα πως αυτό που παρακολουθούμε είναι απλά μια ταινία. Σαν να φωνάζει "Μην δακρύζετε, σκεφτείτε!".
Η "ταινία μέσα στην ταινία" παίζει και έναν ακόμη σημαντικό ρόλο. Το ότι παρακολουθούμε δύο ταινίες σχετίζεται με το θέμα της δυαδικότητας (του duality) που κυριαρχεί σε όλη την ταινία και έχει σαν αποτέλεσμα την αρμονία μεταξύ μορφής και περιεχομένου. Έτσι βλέπουμε να υπάρχει το παρόν και το παρελθόν, οι πιστοί και οι άπιστοι, το κακό και το καλό, το θύμα και ο θύτης, η αλήθεια και το ψέμα, οι αθώοι και οι ένοχοι, μα πάνω από όλα η ανθρώπινη φύση διχασμένη ανάμεσα σε δύο φίλα. Οι χαρακτήρες της La Mala Educacion αναμφισβήτητα αφήνουν πίσω τους πολλά ερωτηματικά. Έχουν κατά κάποιο τρόπο διπλό ρόλο. Ο Ιγνάθιο μεταμορφώνεται σε τέρας όσο ξετυλίγεται το κουβάρι της αφήγησης. Θέλει να τον φωνάζουν Άνχελ ως το καλλιτεχνικό του όνομα και όταν φανερώνεται η πραγματική του ταυτότητα φαίνεται και η πραγματική του φύση, η διχασμένη του προσωπικότητα. Είναι ένας άνδρας που δεν διστάζει να κοιμάται και με τα δύο φύλα ή να παριστάνει κάποιον άλλο προκείμενου να κερδίσει αυτό που θέλει. Είναι ο θύτης και θύμα του ο Ενρίκο. Ο τελευταίος αν και σκηνοθέτης παίζει συχνά το ρόλο απλού θεατή καθώς μαθαίνει σταδιακά την αλήθεια για τον παιδικό του φίλο. Τίποτα στην ιστορία δεν θεωρείται δεδομένο και η αλήθεια σοκάρει, ο θύτης γίνεται θύμα και το πρώην θύμα, θύτης.
Το σενάριο είναι πρωτότυπο αλλά στην βάση του βρίσκουμε γνωστά θέματα όπως το πάθος, την εκδίκηση, τον ομοφυλόφιλο έρωτα, την ανάγκη του να αγαπάς και να αγαπιέσαι και ας ξέρεις ότι το αντικείμενο του πόθου σου είναι ψεύτικο. Κάτω από τους χαρακτήρες του Ενρίκε και του Ιγκνάθιο αν κοιτάξουμε προσεκτικά μπορούμε να διακρίνουμε εκείνους του Σκότι και της Μαντλίν στο Vertigo του Χίτσκοκ. Ο Αλμοδόβαρ έχει δηλώσει φαν του Χίτσκοκ και ακόμη και οι τίτλοι στην αρχή της La Mala Educacion μαζί με το βιολί που ακούγεται θυμίζουν εκείνους του Psycho. Όσον αφορά το Vertigo, ο Ενρίκε ποθεί έναν "ψεύτικο" Ιγκνάθιο ο οποίος μονίμως προσποιείται τον κανονικό, όπως ο Σκότι ξεγελιέται και ερωτεύεται μια "ψεύτικη" Μαντλίν που συνέχεια υποκρίνεται. Και οι δύο χαρακτήρες Ενρίκε και Σκότι είναι ερωτευμένοι με ένα άτομο που δεν υπάρχει (η Μαντλίν είναι δημιούργημα φαντασίας και ο Ιγκνάσιο έχει πεθάνει).
Αυτοβιογραφική ή όχι, από όποια πλευρά και αν δει ο θεατής την "Κακή Εκπαίδευση" ίσως είναι το πιο ολοκληρωμένο έργο του Αλμοδόβαρ μέχρι στιγμής. Αρμονία χρωμάτων, με επικρατέστερα το κόκκινο και το πορτοκαλί, προσεγμένο σάουντρακ και αργή κίνηση σε ορισμένα πλάνα, ο σκηνοθέτης αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πως έχει τον απόλυτο έλεγχο στο πλατό και είναι ικανός και για ακόμη περισσότερα.
Λονδίνο 29/05/2004
Τρίτη, Απριλίου 26, 2005
Άλφρεντ Χίτσκοκ
Excessive eating can be a defence mechanism against loneliness.
I am the living proof of it!
(Το υπερβολικό φαγητό μπορεί να είναι μηχανισμός άμυνας ενάντια στη μοναξιά.
Είμαι η ζωντανή απόδειξη!)
Υ.Γ : Ο πατέρας των θρίλερ και του σασπένς φοβόταν το σκοτάδι και τη μοναξιά. Τελικά κάποιοι φόβοι μπορεί να είναι πολύ inspiring!
I am the living proof of it!
(Το υπερβολικό φαγητό μπορεί να είναι μηχανισμός άμυνας ενάντια στη μοναξιά.
Είμαι η ζωντανή απόδειξη!)
Υ.Γ : Ο πατέρας των θρίλερ και του σασπένς φοβόταν το σκοτάδι και τη μοναξιά. Τελικά κάποιοι φόβοι μπορεί να είναι πολύ inspiring!
Δευτέρα, Απριλίου 25, 2005
Tι είδαμε...τι χάσαμε...PART 4
Το Χωρίς Αναστολές το είδατε; Ο original τίτλος της ταινίας στα Αγγλικά είναι Wicker Park (από το πάρκο το οποίο ήταν meeting point για τους 2 εραστές) αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος προσπαθεί να μας παραπλανήσει (βλ. αφίσα σε συνδυασμό με τον «πονηρό» τίτλο). Η αναζήτηση μιας χαμένης αγάπης είναι το θέμα του Wicker Park…familiar ε; Πραγματικά δεν πρόσεξα πως πήγε σε εισιτήρια στη χώρα μας, εμένα πάντως μου άρεσε…τουλάχιστον κράτησε το ενδιαφέρον μου αμείωτο. Το μοντάζ της ταινίας και η σκηνοθεσία είναι αρκετά καλά. Εξάλλου στη μη ευθύγραμμη σειρά των γεγονότων χρωστά το σασπένς της. Το πριν, το τώρα και το μετά, μπερδεύονται συνεχώς και μόνο προς το τέλος μαθαίνουν θεατής και πρωταγωνιστής την αλήθεια. Και κάτι ακόμα…εκεί που φαίνεται προβλέψιμη η εξέλιξη, εκεί ανατρέπονται όλα. Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο διότι θα σας μπούν ιδέες και δεν κάνει, καλό είναι να την δείτε χωρίς να ξέρετε πολλά ;-)
Η αγάπη πάντως δεν είναι το μόνο πράγμα που αναζητείται στο σινεμά (ευτυχώς…) Ταινία με θέμα την αναζήτηση/ απόκτηση ενός κοστουμιού έχετε δει; Το κοστούμι για μένα ήταν η πρώτη ταινία με τέτοια παράξενη αναζήτηση. Μια παρέα αγοριών σκαρφίζονται τα πάντα προκειμένου να αποκτήσουν ένα κοστούμι. Στην περίπτωσή τους τα ράσα κάνουν τον παπά και φορώντας τα καινούργια ρούχα ανεβαίνουν στην εκτίμηση των γύρω τους και κυρίως του γυναικείου πληθυσμού. Το κοστούμι είναι ένα και έτσι το φορούν εναλλάξ! Παράλληλα βλέπουμε τις προσπάθειες των φίλων για επιβίωση κάτω από άθλιες συνθήκες στο μικρό τους χωριό κάπου στη Ρωσία.
Στη μεγάλη οθόνη βέβαια δεν κυριαρχούν μόνο οι ανδροπαρέες αλλά κατά καιρούς βλέπουμε και σόλο καριέρες όπως αυτή του περίφημου Άλφι! Κορίτσια μην τρελαίνεστε, ο Τζουντ Λο ένας απλός άνθρωπος είναι όπως τόσοι άνδρες γύρω μας lol. Ο ήρωας που υποδύεται, ο Alfie δηλαδή, όχι μόνο δεν έχει παρέες αλλά και τον μοναδικό φίλο που έχει του την φέρνει με τον χειρότερο τρόπο= π***** την γυναίκα της ζωής του! (Και όχι μόνο αυτό…) Τι να σκεφτεί λοιπόν κανείς για αυτόν τον ήρωα, έναν Englishman in USA, γόης (είναι ή το παίζει;) που αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα; Καρδιοκατακτητής, αθεράπευτος γυναικάς, πλησιάζει ότι θυλικό βρει, ανεξαρτήτου φυλής και ηλικίας. Δεν τον λυπήθηκα καθόλου γιατί δεν με έπεισε για το ότι ερωτεύεται πραγματικά (κάπου προς το τέλος ) ούτε για το ότι αναθεωρεί της απόψεις του περί σχέσεων κτλπ. Σε όσες γυναικείες υπάρξεις αναστέναξαν εκείνη τη μέρα στο σίνεμα ένα σας λέω «Θα θέλατε έναν τέτοιο άντρα…με αυτό τον χαρακτήρα… μήπως να το ξανασκεφτόσασταν;»
Η αγάπη πάντως δεν είναι το μόνο πράγμα που αναζητείται στο σινεμά (ευτυχώς…) Ταινία με θέμα την αναζήτηση/ απόκτηση ενός κοστουμιού έχετε δει; Το κοστούμι για μένα ήταν η πρώτη ταινία με τέτοια παράξενη αναζήτηση. Μια παρέα αγοριών σκαρφίζονται τα πάντα προκειμένου να αποκτήσουν ένα κοστούμι. Στην περίπτωσή τους τα ράσα κάνουν τον παπά και φορώντας τα καινούργια ρούχα ανεβαίνουν στην εκτίμηση των γύρω τους και κυρίως του γυναικείου πληθυσμού. Το κοστούμι είναι ένα και έτσι το φορούν εναλλάξ! Παράλληλα βλέπουμε τις προσπάθειες των φίλων για επιβίωση κάτω από άθλιες συνθήκες στο μικρό τους χωριό κάπου στη Ρωσία.
Στη μεγάλη οθόνη βέβαια δεν κυριαρχούν μόνο οι ανδροπαρέες αλλά κατά καιρούς βλέπουμε και σόλο καριέρες όπως αυτή του περίφημου Άλφι! Κορίτσια μην τρελαίνεστε, ο Τζουντ Λο ένας απλός άνθρωπος είναι όπως τόσοι άνδρες γύρω μας lol. Ο ήρωας που υποδύεται, ο Alfie δηλαδή, όχι μόνο δεν έχει παρέες αλλά και τον μοναδικό φίλο που έχει του την φέρνει με τον χειρότερο τρόπο= π***** την γυναίκα της ζωής του! (Και όχι μόνο αυτό…) Τι να σκεφτεί λοιπόν κανείς για αυτόν τον ήρωα, έναν Englishman in USA, γόης (είναι ή το παίζει;) που αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα; Καρδιοκατακτητής, αθεράπευτος γυναικάς, πλησιάζει ότι θυλικό βρει, ανεξαρτήτου φυλής και ηλικίας. Δεν τον λυπήθηκα καθόλου γιατί δεν με έπεισε για το ότι ερωτεύεται πραγματικά (κάπου προς το τέλος ) ούτε για το ότι αναθεωρεί της απόψεις του περί σχέσεων κτλπ. Σε όσες γυναικείες υπάρξεις αναστέναξαν εκείνη τη μέρα στο σίνεμα ένα σας λέω «Θα θέλατε έναν τέτοιο άντρα…με αυτό τον χαρακτήρα… μήπως να το ξανασκεφτόσασταν;»
Σάββατο, Απριλίου 23, 2005
Έμνευση της στιγμής
Γιατί να ζηλεύεις κάτι
αν δεν κάνεις το παραμικρό
για να τ' αποκτήσεις;
Υ.Γ : έμπνευση της στιγμής καθώς έβλεπα
γυμνασμένα κορμιά σε καλοκαιρινή διαφήμηση
;-) ΟΧΙ δεν τα ζηλεύω!
αν δεν κάνεις το παραμικρό
για να τ' αποκτήσεις;
Υ.Γ : έμπνευση της στιγμής καθώς έβλεπα
γυμνασμένα κορμιά σε καλοκαιρινή διαφήμηση
;-) ΟΧΙ δεν τα ζηλεύω!
Παρασκευή, Απριλίου 22, 2005
Tι είδαμε...τι χάσαμε...PART 3
Για τους λάτρεις των ταξιδιών προτείνω ανεπιφύλακτα το Diarios de Motocicleta (Ημερολόγια μοτοσικλέτας). Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο του Τσε Ημερολόγια Μοτοσικλέτας Latinoamericana και στις αναμνήσεις του 81χρονου σήμερα φίλου του Αλμπέρτο Γρανάδο.
H ιστορία: το 1952, λίγα χρόνια πριν αρχίσει την πολιτική του δράση και βαπτιστεί «Τσε» («φίλος» στα Αργεντίνικα), ο Ερνέστο αποφασίζει να ταξιδέψει σε όλη τη Νότιο Αμερική. Στα 23 του λοιπόν, φοιτητής ιατρικής, σχεδιάζει με τον καλύτερό του φίλο Αλμπέρτο να καλύψουν 8000 χλμ σε τέσσερις μήνες. Μοναδικό τους όχημα η παλιά Βρετανική μοτοσικλέτα του Αλμπέρτο. Στόχος τους να γνωρίσουν μια χώρα. Κοινό τους σημείο το ανήσυχο πνεύμα και η αναζήτηση της περιπέτειας. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού οι δύο φίλοι θα διασκεδάσουν, θα φλερτάρουν, θα προβληματιστούν και θα έρθουν αντιμέτωποι με πολλά απρόοπτα. Η μαγεία του καινούργιου θα τους εντυπωσιάσει και ταυτόχρονα θα τους «ανταμείψει». Όταν το ταξίδι φτάσει στο τέλος του, η ίδια εμπειρία θα έχει επηρεάσει διαφορετικά τον καθένα τους.
Αξίζει την προσοχή σας γιατί δίνει βάθος στους χαρακτήρες και στην πορεία προς την ενηλικίωσή τους. Επίσης, η εκπληκτική φωτογραφία των μαγευτικών τοπίων της Νοτίου Αμερικής, καθώς και το σάουντρακ, θα σας γοητεύσουν! Ο Μεξικανός ηθοποιός Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, νέος , ωραίος ενσαρκώνει με μεγάλη επιτυχία τον Ερνέστο Γκεβάρα. Βρήκα συγκινητική τη στιγμή που οι δρόμοι των δυο φίλων χωρίζουν. Με έπεισε ότι κάποιες φιλίες είναι σαν δυο γραμμές που απλώς βαδίζουν παράλληλα για ένα διάστημα και μετά «χάνονται» (το έχω ζήσει κιόλας …). Το tag line της ταινίας ‘Let the world change you before you change the world!’.
Από τη Νότιο Αμερική μεταφερθήκαμε φέτος στη Μ. Βρετανία για να παρακολουθήσουμε την ιστορία της Βερα Ντρέικ στην ταινία Το Μυστικό της Βέρα Ντρέικ (Vera Drake). Αν δεν την έχετε δει σίγουρα κάτι θα έχετε ακούσει γι αυτή (έστω τον τίτλο της βρε παιδιά! Η πρωταγωνίστριά της ήταν και υποψήφια για το όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου…Λοιπόν, η Βέρα είναι μια χαμογελαστή, καλοσυνάτη σαραντάρα που ζει μια ήσυχη ζωή στο Λονδίνο του ’50. Κανείς δεν μπορεί να μαντέψει το ένοχο μυστικό της αλλά ούτε και η ίδια μπορεί να προβλέψει τις συνέπειες των πράξεών της. Η κ. Ντρέικ βοηθά με αυτοσχέδια μέσα νεαρές γυναίκες να αποβάλλουν. Κοινώς γίνεται συνένοχη σε εκτρώσεις! Αθώα ή ένοχη, η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη διότι η Βέρα είναι πεπεισμένη ότι κάνει «το καλό» αφού οι κοπέλες που βοηθά δεν έχουν την οικονομική άνεση να επισκεφτούν κάποιο γιατρό. Η Βέρα όμως δικάζεται και έτσι η κοινωνική ανισότητα της Αγγλίας κριτικάρεται ξεκάθαρα από τον δημιουργό της ταινίας. Ο Λι καθιστά σαφές ότι οι γιατροί της εποχής προχωρούσαν σε εκτρώσεις (στους κύκλους της υψηλής κοινωνίας) έχοντας ως δικαιολογία την διαταραγμένη ψυχολογία της εγκύου, πράγμα που δεν ίσχυε φυσικά αλλά ήταν αρκετό για να τους καλύψει νομικά. Η καλόψυχη Βέρα όμως που δεν πήρε ούτε penny για τις υπηρεσίες της πρέπει να περάσει από δίκη...Τα συμπεράσματα δικά σας!
H ιστορία: το 1952, λίγα χρόνια πριν αρχίσει την πολιτική του δράση και βαπτιστεί «Τσε» («φίλος» στα Αργεντίνικα), ο Ερνέστο αποφασίζει να ταξιδέψει σε όλη τη Νότιο Αμερική. Στα 23 του λοιπόν, φοιτητής ιατρικής, σχεδιάζει με τον καλύτερό του φίλο Αλμπέρτο να καλύψουν 8000 χλμ σε τέσσερις μήνες. Μοναδικό τους όχημα η παλιά Βρετανική μοτοσικλέτα του Αλμπέρτο. Στόχος τους να γνωρίσουν μια χώρα. Κοινό τους σημείο το ανήσυχο πνεύμα και η αναζήτηση της περιπέτειας. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού οι δύο φίλοι θα διασκεδάσουν, θα φλερτάρουν, θα προβληματιστούν και θα έρθουν αντιμέτωποι με πολλά απρόοπτα. Η μαγεία του καινούργιου θα τους εντυπωσιάσει και ταυτόχρονα θα τους «ανταμείψει». Όταν το ταξίδι φτάσει στο τέλος του, η ίδια εμπειρία θα έχει επηρεάσει διαφορετικά τον καθένα τους.
Αξίζει την προσοχή σας γιατί δίνει βάθος στους χαρακτήρες και στην πορεία προς την ενηλικίωσή τους. Επίσης, η εκπληκτική φωτογραφία των μαγευτικών τοπίων της Νοτίου Αμερικής, καθώς και το σάουντρακ, θα σας γοητεύσουν! Ο Μεξικανός ηθοποιός Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, νέος , ωραίος ενσαρκώνει με μεγάλη επιτυχία τον Ερνέστο Γκεβάρα. Βρήκα συγκινητική τη στιγμή που οι δρόμοι των δυο φίλων χωρίζουν. Με έπεισε ότι κάποιες φιλίες είναι σαν δυο γραμμές που απλώς βαδίζουν παράλληλα για ένα διάστημα και μετά «χάνονται» (το έχω ζήσει κιόλας …). Το tag line της ταινίας ‘Let the world change you before you change the world!’.
Από τη Νότιο Αμερική μεταφερθήκαμε φέτος στη Μ. Βρετανία για να παρακολουθήσουμε την ιστορία της Βερα Ντρέικ στην ταινία Το Μυστικό της Βέρα Ντρέικ (Vera Drake). Αν δεν την έχετε δει σίγουρα κάτι θα έχετε ακούσει γι αυτή (έστω τον τίτλο της βρε παιδιά! Η πρωταγωνίστριά της ήταν και υποψήφια για το όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου…Λοιπόν, η Βέρα είναι μια χαμογελαστή, καλοσυνάτη σαραντάρα που ζει μια ήσυχη ζωή στο Λονδίνο του ’50. Κανείς δεν μπορεί να μαντέψει το ένοχο μυστικό της αλλά ούτε και η ίδια μπορεί να προβλέψει τις συνέπειες των πράξεών της. Η κ. Ντρέικ βοηθά με αυτοσχέδια μέσα νεαρές γυναίκες να αποβάλλουν. Κοινώς γίνεται συνένοχη σε εκτρώσεις! Αθώα ή ένοχη, η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη διότι η Βέρα είναι πεπεισμένη ότι κάνει «το καλό» αφού οι κοπέλες που βοηθά δεν έχουν την οικονομική άνεση να επισκεφτούν κάποιο γιατρό. Η Βέρα όμως δικάζεται και έτσι η κοινωνική ανισότητα της Αγγλίας κριτικάρεται ξεκάθαρα από τον δημιουργό της ταινίας. Ο Λι καθιστά σαφές ότι οι γιατροί της εποχής προχωρούσαν σε εκτρώσεις (στους κύκλους της υψηλής κοινωνίας) έχοντας ως δικαιολογία την διαταραγμένη ψυχολογία της εγκύου, πράγμα που δεν ίσχυε φυσικά αλλά ήταν αρκετό για να τους καλύψει νομικά. Η καλόψυχη Βέρα όμως που δεν πήρε ούτε penny για τις υπηρεσίες της πρέπει να περάσει από δίκη...Τα συμπεράσματα δικά σας!
Πέμπτη, Απριλίου 21, 2005
Tι είδαμε...τι χάσαμε...PART 2
Α! Είδα και το Ο κύριος Ιμπραήμ και τα λουλούδια του Κορανίου! Ωραία ιστορία και κάτι πέρα από τα συνηθισμένα επιτέλους! Η ιστορία έχει ως εξής: ένας teenager εγκαταλείπεται από τον πατέρα του και δένεται συναισθηματικά με ένα μουσουλμάνο παντοπώλη της γειτονιάς (Ομάρ Σαρίφ). Ο τελευταίος μη έχοντας οικογένεια υιοθετεί τον νεαρό και ταξιδεύουν ως την Κωνσταντινούπολη (το τέλος δεν σας το λέω!!!).
Και από το μελό περνάμε στο μιούζικαλ (φέτος κινηματογραφικά είχαμε όλα τα καλά). Τι άλλο; The Phantom of the Opera Αγγλιστί ή αλλιώς Το Φάντασμα της Όπερας. Εντυπωσιακό! Τόσο που μετάνιωσα που δεν το είδα στο Λονδίνο, live on stage και αντ’αυτού επέλεξα τότε το Chicago…Προσεγμένη δουλειά, ωραία σκηνικά, ωραίες φωνές και το θέμα του πάντα επίκαιρο: Η εξουσία στην τέχνη…τελικά σε ποιόν ανήκει το ταλέντο; Σ’αυτόν που το έχει ή που το ανακαλύπτει; Και από όλα αυτά φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει ο έρωτας! Έχοντας τα βασικά στοιχεία μιας ιστορίας που πουλάει (ίντριγκα, δόξα, καταξίωση, ομορφιά, ασχήμια και σασπένς) είναι εύλογο το ότι «ανεβαίνει» κάθε χρόνο, πάνω από μια δεκαετία και με μεγάλη επιτυχία σε κεντρικό θέατρο του Λονδίνου.
Και από το μελό περνάμε στο μιούζικαλ (φέτος κινηματογραφικά είχαμε όλα τα καλά). Τι άλλο; The Phantom of the Opera Αγγλιστί ή αλλιώς Το Φάντασμα της Όπερας. Εντυπωσιακό! Τόσο που μετάνιωσα που δεν το είδα στο Λονδίνο, live on stage και αντ’αυτού επέλεξα τότε το Chicago…Προσεγμένη δουλειά, ωραία σκηνικά, ωραίες φωνές και το θέμα του πάντα επίκαιρο: Η εξουσία στην τέχνη…τελικά σε ποιόν ανήκει το ταλέντο; Σ’αυτόν που το έχει ή που το ανακαλύπτει; Και από όλα αυτά φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει ο έρωτας! Έχοντας τα βασικά στοιχεία μιας ιστορίας που πουλάει (ίντριγκα, δόξα, καταξίωση, ομορφιά, ασχήμια και σασπένς) είναι εύλογο το ότι «ανεβαίνει» κάθε χρόνο, πάνω από μια δεκαετία και με μεγάλη επιτυχία σε κεντρικό θέατρο του Λονδίνου.
Tι είδαμε...τι χάσαμε...PART 1
Καθώς πλησιάζει το καλοκαιράκι πιστεύω πως ήρθε η ώρα του κινηματογραφικού απολογισμού της χρονιάς…
Ξεκινάμε λοιπόν…
[αν και από τον Σεπτέμβρη που τελείωσα το Μεταπτυχιακό μου on Film Studies η συχνότητα παρακολούθησης ταινιών έπεσε αρκετά (λόγω ελληνικών υποχρεώσεων)…ε, τουλάχιστον 80+ ταινίες τις είδα μέχρι στιγμής]
Ξεκινώ με την ταινία Natalie γιατί μου έμεινε καημός που δεν το είδα στο Λονδίνο αλλά στην Ελλάδα σε DVD…Η ιστορία μιας παντρεμένης γυναίκας (Φανύ Αρντάν) που στήνει ένα ‘κόλπο’ για να δει εάν ο σύζυγός της ( Ζεράρ Ντεπαρτιέ) την απατά. Το δόλωμα δεν είναι άλλη από την αισθησιακή Εμανουέλ Μπεάρ…Δεν θα αποκαλύψω εάν ο πτωχός σύζυγος ‘τσιμπάει’ θα αποκαλύψω όμως ότι ήταν πιο λίγη η ταινία από όσο περίμενα παρόλο που οι ερμηνείες ήταν καλές, there was something missing!
Και ύστερα ήρθαν οι Νύφες…πολύς ντόρος βρε παιδία. Δεν λέω πως όλα όσα γράφτηκαν και ειπώθηκαν για αυτή την ταινία δεν στέκουν αλλά basta! Ίσως βέβαια όλα οφείλονται στο γεγονός ότι η ταινία είχε κάτι από Αγγελόπουλο αλλά σε πιο γρήγορους ρυθμούς…κάτι που την έκανε πιο προσιτή στο ευρύτερο κοινό. Έτσι, ελληνική ιστορία, κουλτούρα, ψαγμένα(;) πλάνα, Martin Scorsese, αμερικανός πρωταγωνιστής, ωραίο σάουντρακ κάπου δέσανε… Μέσα στο ελληνικό pizza movie φυσικό είναι βεβαίως ο παραδοσιακός μουσακάς της μαμάς (βλ. Βούλγαρη) να κάνει την διαφορά και να γεμίσει τα ταμεία.
Νυφούλα όμως δεν ντύθηκε μόνο η Νίκη αλλά και η Μρίτζετ Τζόουνς. Απήλαυσα το Bridget Jones: edge of reason στην Αγγλία, στο Canterbury του Kent τον Νοέμβρη(με την καλή μου φίλη από την Κύπρο Μαριλίζ!!!). Ευχάριστη ταινία, γέλασα, αλλά δεν σας κρύβω ότι παραμένω φάν της πρώτης ταινίας περισσότερο…Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι η πρώτη φόρα (όσον αφορά ταινίες τουλάχιστον…) είναι συνήθως και η καλύτερη.(της Μαριλίζ βέβαια της άρεσε καλύτερα το Part 2 more)
Και από την Ρενέ περνάμε στην Νικόλ…Η Κίντμαν βρέθηκε άφωνη όταν μια μέρα χτύπησε την πόρτα της ένας ανήλικος πιτσιρικάς λέγοντας της πως είναι ο νεκρός της σύζυγος. Όλα αυτά βέβαια στην σφαίρα της φαντασίας και αν σας ενδιαφέρει το θέμα δείτε το Birth και θα σας λυθούν οι απορίες. Ομολογώ πως με ‘έστειλε’ η ταινία όχι γιατί η μετενσάρκωση είναι κάτι καινούργιο για τα κινηματογραφικά δρώμενα ως θέμα, αλλά για τον περίεργο αισθησιασμό που ‘βγάζει’ η Κίντμαν απέναντι σε ένα δεκάχρονο αγοράκι…Ε, λίγο το ένα λίγο το άλλο…ήταν και το μελαγχολικό Λονδίνο (ευτυχώς η βροχή σταμάτησε πριν βγούμε από το cinema γιατί της Μαριλίζ δεν της άρεσε και τόσο και αν ήταν & η βροχή...θα με έριχνε στον Τάμεσυ!!!) θα την θυμάμαι εκείνη την βραδιά.
Α! Μια που είπα αγοράκι…πως σας φάνηκαν κυρίες μου τα αγοράκια στο Ocean’s 12; Ο ένας καλύτερος από τον άλλο, και μεγάλη ποικιλία…έτσι για να βολεύονται όλα τα γούστα…από baby face – με Μπραντ –μέχρι γκρίζους κροτάφους – με Τζόρτζ. Όσο για τους άνδρες που ενίσχυσαν τις πωλήσεις της ταινίας δεν βγήκαν χαμένοι. Αρκετό σασπένς, Κάθριν Ζήτα Τζόουνς – με ανανεωμένο λουκ- και η pretty woman Τζούλια Ρόμπερτς.
Από τον ocean πάμε στη mar ( θάλασσα στα Ισπανικά) και για την ακρίβεια στην ταινία Mar Adentro (‘Η θάλασσα μέσα μου’). Ο γνωστός από το θρίλερ The others Ισπανός σκηνοθέτης Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, διηγείται την πραγματική ιστορία ενός τετραπληγικού άνδρα. Ο Ραμόν επιθυμεί να δώσει τέλος στη ζωή του και η σκέψη του θανάτου όσο αντιφατικό και αν φαίνεται του δίνει τη δύναμη να υπομένει την κατάστασή του. Η αναπηρία του όμως, καθώς και η στάση της οικογένειάς του προς την ευθανασία στέκονται εμπόδιο. Έτσι ο δρόμος προς την ελευθέρια του να αποφασίζεις εσύ πότε θα θέσεις τέρμα στο προσωπικό σου μαρτύριο φαντάζει μακρύς για τον Ραμόν. Τελικά όμως πολλές φορές το θαύμα γίνεται τη στιγμή που παύεις να ελπίζεις. Αν κάποιος με ρωτούσε ‘να την δω, να μην την δω…;’ δεν θα ήξερα τι να απαντήσω…Το θέμα της ευθανασίας είναι δύσκολο από μόνο του, πόσο μάλλον όταν το βλέπεις στο πανί. Ευτυχώς αν και είναι συγκινητική ταινία δεν καταντά μελό! Αν μου άρεσε…ΝΑΙ μου άρεσε!
Κάτι που δεν μου άρεσε (και λυπάμαι που το γράφω έτσι απλά) είναι το Sideways (Πλαγίως). Κρίμα, γιατί όσα λέγονταν για την ταινία του ελληνικής καταγωγής Πέιν με είχαν προετοιμάσει για μια θέαση μοναδική. Απογοητεύτηκα! Θα μου πεις, τη στιγμή που ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος μας έχει χαρίσει φοβερές στιγμές πόση διαφορά να κάνει το Πλαγίως ως μια ιστορία δύο κολλητών που ξεκινούν ένα road trip με σκοπό να γευτούν διάφορα κρασιά. Από ότι φάνηκε πάντως η ταινία είχε περισσότερη απήχηση στον ανδρικό πληθυσμό (να οι ευκαιρία σας τώρα φίλοι άνδρες να εκφράσετε την άποψή σας…περιμένω).
Ξεκινάμε λοιπόν…
[αν και από τον Σεπτέμβρη που τελείωσα το Μεταπτυχιακό μου on Film Studies η συχνότητα παρακολούθησης ταινιών έπεσε αρκετά (λόγω ελληνικών υποχρεώσεων)…ε, τουλάχιστον 80+ ταινίες τις είδα μέχρι στιγμής]
Ξεκινώ με την ταινία Natalie γιατί μου έμεινε καημός που δεν το είδα στο Λονδίνο αλλά στην Ελλάδα σε DVD…Η ιστορία μιας παντρεμένης γυναίκας (Φανύ Αρντάν) που στήνει ένα ‘κόλπο’ για να δει εάν ο σύζυγός της ( Ζεράρ Ντεπαρτιέ) την απατά. Το δόλωμα δεν είναι άλλη από την αισθησιακή Εμανουέλ Μπεάρ…Δεν θα αποκαλύψω εάν ο πτωχός σύζυγος ‘τσιμπάει’ θα αποκαλύψω όμως ότι ήταν πιο λίγη η ταινία από όσο περίμενα παρόλο που οι ερμηνείες ήταν καλές, there was something missing!
Και ύστερα ήρθαν οι Νύφες…πολύς ντόρος βρε παιδία. Δεν λέω πως όλα όσα γράφτηκαν και ειπώθηκαν για αυτή την ταινία δεν στέκουν αλλά basta! Ίσως βέβαια όλα οφείλονται στο γεγονός ότι η ταινία είχε κάτι από Αγγελόπουλο αλλά σε πιο γρήγορους ρυθμούς…κάτι που την έκανε πιο προσιτή στο ευρύτερο κοινό. Έτσι, ελληνική ιστορία, κουλτούρα, ψαγμένα(;) πλάνα, Martin Scorsese, αμερικανός πρωταγωνιστής, ωραίο σάουντρακ κάπου δέσανε… Μέσα στο ελληνικό pizza movie φυσικό είναι βεβαίως ο παραδοσιακός μουσακάς της μαμάς (βλ. Βούλγαρη) να κάνει την διαφορά και να γεμίσει τα ταμεία.
Νυφούλα όμως δεν ντύθηκε μόνο η Νίκη αλλά και η Μρίτζετ Τζόουνς. Απήλαυσα το Bridget Jones: edge of reason στην Αγγλία, στο Canterbury του Kent τον Νοέμβρη(με την καλή μου φίλη από την Κύπρο Μαριλίζ!!!). Ευχάριστη ταινία, γέλασα, αλλά δεν σας κρύβω ότι παραμένω φάν της πρώτης ταινίας περισσότερο…Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι η πρώτη φόρα (όσον αφορά ταινίες τουλάχιστον…) είναι συνήθως και η καλύτερη.(της Μαριλίζ βέβαια της άρεσε καλύτερα το Part 2 more)
Και από την Ρενέ περνάμε στην Νικόλ…Η Κίντμαν βρέθηκε άφωνη όταν μια μέρα χτύπησε την πόρτα της ένας ανήλικος πιτσιρικάς λέγοντας της πως είναι ο νεκρός της σύζυγος. Όλα αυτά βέβαια στην σφαίρα της φαντασίας και αν σας ενδιαφέρει το θέμα δείτε το Birth και θα σας λυθούν οι απορίες. Ομολογώ πως με ‘έστειλε’ η ταινία όχι γιατί η μετενσάρκωση είναι κάτι καινούργιο για τα κινηματογραφικά δρώμενα ως θέμα, αλλά για τον περίεργο αισθησιασμό που ‘βγάζει’ η Κίντμαν απέναντι σε ένα δεκάχρονο αγοράκι…Ε, λίγο το ένα λίγο το άλλο…ήταν και το μελαγχολικό Λονδίνο (ευτυχώς η βροχή σταμάτησε πριν βγούμε από το cinema γιατί της Μαριλίζ δεν της άρεσε και τόσο και αν ήταν & η βροχή...θα με έριχνε στον Τάμεσυ!!!) θα την θυμάμαι εκείνη την βραδιά.
Α! Μια που είπα αγοράκι…πως σας φάνηκαν κυρίες μου τα αγοράκια στο Ocean’s 12; Ο ένας καλύτερος από τον άλλο, και μεγάλη ποικιλία…έτσι για να βολεύονται όλα τα γούστα…από baby face – με Μπραντ –μέχρι γκρίζους κροτάφους – με Τζόρτζ. Όσο για τους άνδρες που ενίσχυσαν τις πωλήσεις της ταινίας δεν βγήκαν χαμένοι. Αρκετό σασπένς, Κάθριν Ζήτα Τζόουνς – με ανανεωμένο λουκ- και η pretty woman Τζούλια Ρόμπερτς.
Από τον ocean πάμε στη mar ( θάλασσα στα Ισπανικά) και για την ακρίβεια στην ταινία Mar Adentro (‘Η θάλασσα μέσα μου’). Ο γνωστός από το θρίλερ The others Ισπανός σκηνοθέτης Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, διηγείται την πραγματική ιστορία ενός τετραπληγικού άνδρα. Ο Ραμόν επιθυμεί να δώσει τέλος στη ζωή του και η σκέψη του θανάτου όσο αντιφατικό και αν φαίνεται του δίνει τη δύναμη να υπομένει την κατάστασή του. Η αναπηρία του όμως, καθώς και η στάση της οικογένειάς του προς την ευθανασία στέκονται εμπόδιο. Έτσι ο δρόμος προς την ελευθέρια του να αποφασίζεις εσύ πότε θα θέσεις τέρμα στο προσωπικό σου μαρτύριο φαντάζει μακρύς για τον Ραμόν. Τελικά όμως πολλές φορές το θαύμα γίνεται τη στιγμή που παύεις να ελπίζεις. Αν κάποιος με ρωτούσε ‘να την δω, να μην την δω…;’ δεν θα ήξερα τι να απαντήσω…Το θέμα της ευθανασίας είναι δύσκολο από μόνο του, πόσο μάλλον όταν το βλέπεις στο πανί. Ευτυχώς αν και είναι συγκινητική ταινία δεν καταντά μελό! Αν μου άρεσε…ΝΑΙ μου άρεσε!
Κάτι που δεν μου άρεσε (και λυπάμαι που το γράφω έτσι απλά) είναι το Sideways (Πλαγίως). Κρίμα, γιατί όσα λέγονταν για την ταινία του ελληνικής καταγωγής Πέιν με είχαν προετοιμάσει για μια θέαση μοναδική. Απογοητεύτηκα! Θα μου πεις, τη στιγμή που ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος μας έχει χαρίσει φοβερές στιγμές πόση διαφορά να κάνει το Πλαγίως ως μια ιστορία δύο κολλητών που ξεκινούν ένα road trip με σκοπό να γευτούν διάφορα κρασιά. Από ότι φάνηκε πάντως η ταινία είχε περισσότερη απήχηση στον ανδρικό πληθυσμό (να οι ευκαιρία σας τώρα φίλοι άνδρες να εκφράσετε την άποψή σας…περιμένω).
Τρίτη, Απριλίου 19, 2005
Οι αναμνήσεις...
'' Όλο το πρόβλημα ήταν πως να σκοτώσω την ώρα μου και δεν ένιωθα πια ανία από τη στιγμή που έμαθα να θυμάμαι...Τότε συλλογίστηκα πως ο άνθρωπος που είχε ζήσει μόνο μια μέρα θα μπορούσε να ζήσει χωρίς κόπο εκατό χρόνια στην φυλακή. Θα είχε αρκετά πράγματα να θυμάται και να μην βαρεθεί. Ήταν ένα πλεονέκτημα αυτό.''
Αλμπέρ Καμύ (Ο Ξένος)
Αλήθεια μπορεί τελικά κάποιος να ζεί στην απομόνωση και να επιβιώνει ανατρέχοντας στο παρελθόν και μάλιστα σε μια μόνο μέρα; Πόση δύναμη για ζωή μπορεί να αντλήσει κάποιος από τις αναμνήσεις του; Σίγουρα οι αναμνήσεις μας, μας γεμίζουν με μια περίεργη ασφάλεια γιατί ότι θυμόμαστε το έχουμε ζήσει. Το μέλλον μόνο να το ονειρευτούμε μπορούμε. Έτσι τελικά αυτό που πραγματικά μας ανήκει είναι το παρελθόν! Οι ευχάριστες ή δυσάρεστες αναμνήσεις μας είναι κομμάτι του ευατού μας, συνθέτουν την προσωπικότητα μας. Βέβαια είναι πολλοί αυτοί που θέλουν να διαγράψουν τα μελανά σημεία της ζωής τους αλλά προσωπικά δεν βρίσκω τον λόγο. Οι δύσκολες στιγμές είναι που σε ωριμάζουν και διαμορφώνουν την στάση ζωής σου γενικότερα. Όσο για την άποψη του Καμύ σχετικά με το παρελθόν διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις...
Μπορούμε τελικά να σώσουμε τις αναμνήσεις μας από το πέρασμα του χρόνου με το να τις ανακαλούμε συχνά αλλά μόνοι μας ; Ο Καμύ πιστεύει πως ναι, δίνοντας έμφαση στην δύναμη του νου ως μηχανή του χρόνου που σε πηγαίνει πίσω, προσφέροντάς σου ‘υλικό προς επεξεργασία’ μέσα στο σκοτάδι της φυλακής.
Πόσο ζωντανή μπορεί να κρατηθεί όμως μια ανάμνηση στο μυαλό ενός ατόμου εαν αυτός δεν έχει τη δυνατότητα να την μοιραστεί με άλλους; Ένας άλλος αγαπημένος μου συγγραφέας ο Μίλαν Κούντερα, τονίζει τον καθοριστικό ρόλο που παίζουν οι φίλοι στην διατήρηση των αναμνήσεών μας. Κατά τη γνώμη του ο πιο σημαντικός ρόλος των φίλων στη ζωή μας είναι ότι μας βοηθούν να κρατήσουμε τις αναμνήσεις μας ζωντανές. Αναλογιστήκατε ποτέ πώς θα ήταν αν τα μισά γεγονότα της ζωής σας τα είχατε περάσει μόνοι; Πιστεύετε ότι θα τα θυμόσασταν; Για μένα αμφιβάλω...
Οι φίλοι είναι εκείνοι που με την πρώτη ευκαιρία αρχίζουν τα ‘θυμάσαι πέρυσι τέτοιο καιρό που ήμασταν…’ κτλπ, και έτσι επανέρχονται στο μυαλό μας διάφορες καταστάσεις. Έτσι στην ουσία οι φίλοι μας είναι ο καθρέφτης των αναμνήσεών μας. Εγώ, παρόλο που δεν προσκολούμαι αποκλειστικά στο παρελθόν, το βρίσκω πολύ ευχάριστο να συναντιέμαι με καλούς φίλους και να σκαλίζουμε το κοινό μας παρελθόν. Να θυμόμαστε πρόσφατα ή παλαιότερα περιστάτικα... να αλληλοσυμπληρώνουμε το παρελθόν μας!!!Είναι ότι καλύτερο για να διασώσουμε τις μικρές ή μεγάλες μας στιγμές!!!!!!!!!
Τρίτη, Απριλίου 12, 2005
Πιστοί μου οπαδοί...
Πιστοί μου οπαδοί κάντε υπομονή!
Δεν σας ξεχνώ, απλά δεν περνώ απο δώ!
Δώστε μου λίγο χρόνο, να γράψω θέλω μόνο!
ΥΓ Πολύ σύντομα κοντά σας με ποικιλία θεμάτων!!!
Η cinematia!
Δεν σας ξεχνώ, απλά δεν περνώ απο δώ!
Δώστε μου λίγο χρόνο, να γράψω θέλω μόνο!
ΥΓ Πολύ σύντομα κοντά σας με ποικιλία θεμάτων!!!
Η cinematia!
Δευτέρα, Απριλίου 11, 2005
For my dear non-Greek friends
Hello everyone!
it's cool to be able to share your thoughts with your friends isn't it?
Well, this is a brief note in order to welcome u to my first blog...
you can read all my postings (i'll try and post them in English too...)
and add your comments! Let's share our thoughts abt a variety of
things!
hope to hear from u soon!
kisses
cineMATiA
it's cool to be able to share your thoughts with your friends isn't it?
Well, this is a brief note in order to welcome u to my first blog...
you can read all my postings (i'll try and post them in English too...)
and add your comments! Let's share our thoughts abt a variety of
things!
hope to hear from u soon!
kisses
cineMATiA
Κυριακή, Απριλίου 10, 2005
H ζωή στο (internet) ειναι ωραία...
Χαιρετώ όλους όσους περνούν από εδώ (είτε τυχαία είτε σκόπιμα ;-)
Ελπίζω να βρείτε το blog μου ενδιαφέρον...από εδω θα ξεκινήσουν όλα...
Ελπίζω μαζί να φιλοσοφήσουμε, να προβληματιστούμε...να δούμε το σινεμά
και τη ζωή αλλιώς...
Το όνομα 'cinematia' προδίδει το μεγάλο μου μεράκι...
το cinema...
φιλοδοξώ λοιπόν να σας ενημερώνω επι του θέματος (μια που το εχω σπουδάσει)
Δεν περιοριζόμαστε όμως στον κινηματογράφο...feel free λοιπόν to comment οn anything!
Φιλικά
η cinematia ;-)
Ελπίζω να βρείτε το blog μου ενδιαφέρον...από εδω θα ξεκινήσουν όλα...
Ελπίζω μαζί να φιλοσοφήσουμε, να προβληματιστούμε...να δούμε το σινεμά
και τη ζωή αλλιώς...
Το όνομα 'cinematia' προδίδει το μεγάλο μου μεράκι...
το cinema...
φιλοδοξώ λοιπόν να σας ενημερώνω επι του θέματος (μια που το εχω σπουδάσει)
Δεν περιοριζόμαστε όμως στον κινηματογράφο...feel free λοιπόν to comment οn anything!
Φιλικά
η cinematia ;-)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)