Σύνοψη
10 Ιουνίου 1944.
Δίστομο. Ένα μικρό χωριό, ένα βήμα από την θάλασσα, στο δρόμο από την Αθήνα προς τους Δελφούς. Στις 10 Ιουνίου του 1944, ο μικρός Αργύρης σχεδόν τεσσάρων χρονών, επιζεί μιας κτηνώδους σφαγής των Γερμανικών
Δυνάμεων Κατοχής: «Μέτρο Εξιλέωσης» μιας ναζιστικής μεραρχίας ως αντίποινα για μία επίθεση ανταρτών εναντίον των Γερμανών στην περιοχή. Σε λιγότερο από δύο ώρες σκοτώνονται 218 κάτοικοι του χωριού – γυναίκες, άντρες, γέροι, μωρά και βρέφη. Ο Αργύρης χάνει τους γονείς του και άλλους 30 συγγενείς.
Ο μικρός Αργύρης περνά τα επόμενα χρόνια σε ορφανοτροφεία γύρω από την Αθήνα, μαζί με άλλα ορφανά παιδιά θύματα του πολέμου. Ώσπου μία μέρα εμφανίζεται μία αποστολή του Ερυθρού Σταυρού και διαλέγει μία χούφτα παιδιά για ένα μεγάλο ταξίδι σε μία μακρινή χώρα. Ο Αργύρης θέλει οπωσδήποτε να πάει μαζί τους. Και έτσι φτάνει στην Ελβετία, στο παιδικό χωριό Πεσταλότσι στο Τρόγκεν. Χρόνια αργότερα κάνει τη διδακτορική του διατριβή στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης (ΕΤΗ) στα Μαθηματικά και την Αστροφυσική. Σύντομα αρχίζει να διδάσκει στα λύκεια της Ζυρίχης, μεταφράζει Έλληνες ποιητές στα γερμανικά, και για κάποια χρόνια εργάζεται ως βοηθός στην αναπτυξιακή βοήθεια του Ελβετικού Σώματος Βοήθειας για τα θύματα καταστροφών στη Σομαλία, το Νεπάλ και την Ινδονησία. Όταν επιστρέφει στην Ευρώπη, πραγματοποιεί τακτικά ταξίδια μεταξύ Ελβετίας και Ελλάδας και οι παραμονές στην παλιά του πατρίδα γίνονται όλο και πιο μακροχρόνιες.
Ο Αργύρης Σφουντούρης, 66 χρονών σήμερα, είναι ένας άνδρας με συναρπαστική γοητεία και μελαγχολική ευθυμία. Όλη του τη ζωή έχει ασχοληθεί με την παραφροσύνη των γεγονότων που συνέβησαν όταν ήταν μικρό παιδί. Σε ένα «Συνέδριο για την Ειρήνη» συλλογιζόταν δυνατότητες για το πώς θα μπορούσε ο κόσμος να βγει από το φαύλο κύκλο της βίας. Δεν προσπάθησε να το «ξεπεράσει» μέσα του, και να «κλείσει» το κεφάλαιο με τις παιδικές του αναμνήσεις, αλλά αγωνίστηκε να μάθει να ζει με αυτές και να κάνει τον κόσμο καλύτερο.
Η ταινία "ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΓΥΡΗ", μιλά για την αντιμετώπιση του προσωπικού θρήνου και του ιστορικού χρέους, για τις φαινομενικά άλυτες δυσκολίες μίας πραγματικής συμφιλίωσης, για την αναζήτηση της ειρήνης. Ένα ταξίδι με άγνωστο τέλος.
10 Ιουνίου 1944.
Δίστομο. Ένα μικρό χωριό, ένα βήμα από την θάλασσα, στο δρόμο από την Αθήνα προς τους Δελφούς. Στις 10 Ιουνίου του 1944, ο μικρός Αργύρης σχεδόν τεσσάρων χρονών, επιζεί μιας κτηνώδους σφαγής των Γερμανικών
Δυνάμεων Κατοχής: «Μέτρο Εξιλέωσης» μιας ναζιστικής μεραρχίας ως αντίποινα για μία επίθεση ανταρτών εναντίον των Γερμανών στην περιοχή. Σε λιγότερο από δύο ώρες σκοτώνονται 218 κάτοικοι του χωριού – γυναίκες, άντρες, γέροι, μωρά και βρέφη. Ο Αργύρης χάνει τους γονείς του και άλλους 30 συγγενείς.Ο μικρός Αργύρης περνά τα επόμενα χρόνια σε ορφανοτροφεία γύρω από την Αθήνα, μαζί με άλλα ορφανά παιδιά θύματα του πολέμου. Ώσπου μία μέρα εμφανίζεται μία αποστολή του Ερυθρού Σταυρού και διαλέγει μία χούφτα παιδιά για ένα μεγάλο ταξίδι σε μία μακρινή χώρα. Ο Αργύρης θέλει οπωσδήποτε να πάει μαζί τους. Και έτσι φτάνει στην Ελβετία, στο παιδικό χωριό Πεσταλότσι στο Τρόγκεν. Χρόνια αργότερα κάνει τη διδακτορική του διατριβή στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης (ΕΤΗ) στα Μαθηματικά και την Αστροφυσική. Σύντομα αρχίζει να διδάσκει στα λύκεια της Ζυρίχης, μεταφράζει Έλληνες ποιητές στα γερμανικά, και για κάποια χρόνια εργάζεται ως βοηθός στην αναπτυξιακή βοήθεια του Ελβετικού Σώματος Βοήθειας για τα θύματα καταστροφών στη Σομαλία, το Νεπάλ και την Ινδονησία. Όταν επιστρέφει στην Ευρώπη, πραγματοποιεί τακτικά ταξίδια μεταξύ Ελβετίας και Ελλάδας και οι παραμονές στην παλιά του πατρίδα γίνονται όλο και πιο μακροχρόνιες.
Ο Αργύρης Σφουντούρης, 66 χρονών σήμερα, είναι ένας άνδρας με συναρπαστική γοητεία και μελαγχολική ευθυμία. Όλη του τη ζωή έχει ασχοληθεί με την παραφροσύνη των γεγονότων που συνέβησαν όταν ήταν μικρό παιδί. Σε ένα «Συνέδριο για την Ειρήνη» συλλογιζόταν δυνατότητες για το πώς θα μπορούσε ο κόσμος να βγει από το φαύλο κύκλο της βίας. Δεν προσπάθησε να το «ξεπεράσει» μέσα του, και να «κλείσει» το κεφάλαιο με τις παιδικές του αναμνήσεις, αλλά αγωνίστηκε να μάθει να ζει με αυτές και να κάνει τον κόσμο καλύτερο.
Η ταινία "ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΓΥΡΗ", μιλά για την αντιμετώπιση του προσωπικού θρήνου και του ιστορικού χρέους, για τις φαινομενικά άλυτες δυσκολίες μίας πραγματικής συμφιλίωσης, για την αναζήτηση της ειρήνης. Ένα ταξίδι με άγνωστο τέλος.
ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ
6 σχόλια:
Όταν διαβάζω για τέτοιους ανθρώπους θυμώνω με τον εαυτό μου.Γιατί να είμαι τόσο ασήμαντος?
Να ναι καλά ο Αργύρης.
to "george"
Μη θυμώνεις...όλοι μας στο ταξίδι της ζωής κάνουμε θαύματα.Σε εμάς τα περισσότερα φαίνονται μικρά,στους γύρω μας πολλά όμως απο αυτά ξεχωρίζουν και γινόμαστε στα μάτια τους ήρωες...
Καταπληκτικό ντοκιμαντέρ...θέλω να το ξανα δώ...
Με συγκλόνισε γιατί και μέλη της οικογένειας μου έχουν ζήσει ανάλογο δράμα στην περιοχή Καλαβρύτων.
Υπάρχει video?
Που να το αναζητήσω?
to τασοσ
Απο όσο ξέρω κυκλοφορεί σε video club.Διαφήμιση δεν κάνω αλλά το είδα στα "Seven" πρόσφατα.You can check it out!
ρίξτε και μια ματιά εδώ
Ρίξε και εδώ μια ματιά
http://www.cosmo.gr/ArtsEnt/Hellas/194356.html
http://www.leukipoli.gr/politismos/831.asp
http://www.leukipoli.gr/politismos/848.asp
Δημοσίευση σχολίου