'Ενα "γειά"

Έχω κάποιες μέρες να γράψω...δεν είναι η πρώτη φορά,το ξέρω...Αυτή όμως τη συγκεκριμένη φορά ήθελα να δώσω το παρόν και ας μην είναι για ταινία, ας είναι απλά για ένα "γειά". Γεια σε όλους όσους λοιπόν περνάνε απο εδώ! Πάντα διαβάζω τις σκέψεις σας και πάντα απαντώ στα σχόλιά σας.

Μόλις διάβασα κάτι απο τον Λουντέμη "Όταν εγώ σου έδειχνα τα άστρα εσύ κοίταζες το δάχτυλό μου". Αλήθεια, σκεφτήκατε ποτέ πόσες είναι οι στιγμές των οποίων τη μαγεία χάνουμε; Πόσες φορές κοιτάζουμε την επιφάνεια και χάνουμε τη διάσταση της μαγείας; Ξημερώνει Κυριακή, ας αφεθούμε να ζήσουμε μια μέρα χωρίς δουλειά και ας ψάξουμε τη μαγεία και τη συγκίνηση κάπου εκεί ψηλά.

Μεταξύ μας...προλαβαίνετε να ρήξετε μια ματιά στα ΑΣΤΡΑ."Είναι τα πρώτα αντικείμενα που βλέπει κανείς όταν κοιτάζει τον νυχτερινό ουρανό. Ο αριθμός τους είναι πραγματικά τεράστιος, υπάρχουν δισεκατομύρια. Ωστόσο με ορατό μάτι είναι ορατά μόνο 3000 στην καλύτερη περίπτωση (δηλαδή μακριά από τα φώτα των πόλεων και για ανθρώπους με ικανή όραση). "
Σε κάθε περίπτωση, είναι πάντως κάθε βράδυ εκεί ψηλά, συμπληρώνουν το δικό τους παζλ στη νύχτα και το σκοτάδι που απλώνεται, σε πλήρη αρμονία με το φεγγάρι. Είναι κάθε βράδυ εκεί... πόσοι όμως απο εμάς σηκώνουν πραγματικά το βλέμμα;