Τελικά βρήκα τον δρόμο μου

Ήμου λίγο δiστακτική μέχρι να αλλάξω το Blog, να κάνω G account κτλπ, μέχρι που ήρθε μια μέρα που ο blogger μου είπε δεν έχει ποστ αν δεν αλλάξεις...Τι να κάνω;Μόλις άλλαξα!Βρήκα λοιπόν τον δρόμο μου στις οθόνες σας. Όχι ότι έχω να σας πω κάτι σημαντικό...
Δυο μέρες έδινα ΑΣΕΠ εκπαιδευτικών για τον κλάδο ΠΕ 06 (Αγγλικής) στη Θεσσαλονίκη,στην Τούμπα.
Για όσους δεν γνωρίζετε τα φετινά μας θέματα, σας βάζω ένα κουίζ
"πως μπορεί μέσα σε 4 ώρες να μάθουν 3.600 άνθρωποι τι σημαίνει Wikipedia"? It's a Wiki,Wiki World!!! (τέτοια διαφήμηση στη χώρα μας ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα!)

ΚΑΛΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ!

Dogville,Lars Von Trier(2003)

(όλη η ιστορία...αν θέλετε να την δείτε αποφύγετε το ποστ αυτό)

Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια μικρή, πολύ μικρή πόλη ονόματι Dogville. Τίποτα συναρπαστικό δε συνέβαινε ποτέ σ’αυτή την πόλη. Οι μόλις 15 της κάτοικοι γέμιζαν τη ζωή τους επαναλαμβάνοντας τα ίδια κάθε μέρα. Το Dogville έμοιαζε να περιμένει κάτι και δικαιώθηκε, αυτό το κάτι πήρε μορφή και εμφανίστηκε μια νύχτα μετά το άκουσμα πυροβολισμών. Δεν ήταν είδηση, δεν ήταν χιόνι ή βροχή, ήταν μια ψηλή, λεπτή ξανθιά κοπέλα, η Grace. Η Grace ζήτησε άσυλο στο Dogville εκείνη τη βραδιά μα οι κάτοικοί του ήταν σκεπτικοί. Τη λύση έδωσε ο σοφός του «χωριού» ο Tom : η Grace για δυο βδομάδες θα μείνει δοκιμαστικά στο Dogville βοηθώντας όλα τα νοικοκυριά. Αν αποδειχθεί χρήσιμη τότε μπορεί να μείνει όσο αυτή θελήσει. Η Grace δέχτηκε την πρόταση μ’ένα χαμόγελο αλλά την επόμενη μέρα διαπίστωσε ότι κανένα σπίτι δεν είχε ανάγκη το χέρι της.
Και πάλι ο Tom έδωσε τη λύση «θα τους βοηθάς κάνοντας άχρηστα πράγματα». Έτσι η Grace ξεκίνησε να φροντίζει τους θάμνους, να κρατά συντροφιά στον τυφλό του Dogville, να βοηθά στα μαθήματά τους τέσσερα παιδιά, να πηγαίνει στα περιβόλια και άλλα πολλά και κουραστικά. Όταν οι δυο εβδομάδες δοκιμής πέρασαν οι κάτοικοι συνεδρίασαν και αποφάνθηκαν ότι η Grace μπορεί να μείνει. Η Grace λοιπόν συνέχισε να κάνει περιττά πράγματα για τα νοικοκυριά του Dogville που όμως σύντομα έγιναν απαραίτητα. Καθιερώθηκε άμεσα να χτυπά η καμπάνα της πλατείας κάθε μια ώρα για να καταλαβαίνει η κοπέλα ότι πρέπει να τρέξει στο επόμενο νοικοκυριό να προσφέρει τις υπηρεσίες της.
Η Grace όμως δεν δυσανασχετούσε, ένοιωθε ότι έκανε σιγά σιγά φίλους, ότι προσέφερε τον εαυτό της στους άλλους και σαν αντάλλαγμα κέρδιζε τη συμπάθειά τους. Όταν η αστυνομία αναζητώντας την έφτασε και στο Dogville οι κάτοικοί του δεν την κατέδωσαν και ας ήταν η αμοιβή μεγάλη…To τίμημα όμως της Grace μεγάλωσε γιατί οι Dogvillιανοί αποφάσισαν πως δεν είναι και λίγο να κρύβουν κάποιον από την αστυνομία. Ο Tom πάντα καθησύχαζε την Grace και μεταξύ τους αναπτύχθηκε το φλερτ και ο έρωτας. Όταν η Grace έφτασε στα όριά της από την κούραση, την εκμετάλλευση και την σεξουαλική παρενόχληση των υποτιθέμενων φίλων της, ζήτησε τη βοήθεια του Tom για να αποδράσει. Ο φορτηγατζής του Dogville στο κόλπο, πληρώθηκε (αν και φίλος) και την έκρυψε μέσα στα μήλα, μόνο για να τη βιάσει και να τη γυρίσει πίσω στο χωριό, λέγοντας ότι δεν μπορούσε τελικά να τη φυγαδέψει.
Από εκείνη της την επιστροφή και έπειτα η Grace χάνει κάθε αξιοπρέπεια. Μια αλυσίδα της βαραίνει το σώμα και την καρδιά, δεν μπορεί να το σκάσει, έχει κουδουνάκι που χτυπά με κάθε της κίνηση. Τα αρσενικά του Dogville πλέον περνούν ανενόχλητα από το σπίτι της και ικανοποιούν τις ορέξεις τους γιατί πλέον η επαφή με την Grace γίνεται στα πλαίσια της υποτίμησης της και όλο το χωρία το γνωρίζει καλά. Μόνο ο Tom δεν πάει από κει, αγαπά την Grace αλλά μένει απλός θεατής των όσων γίνονται. Ξαφνικά όμως συνειδητοποιεί ότι δεν διαφέρει και πολύ από τους συντοπίτες του, η Grace με τον ερχομό της του γκρέμισε την εικόνα του εγώ του ως φιλοσοφημένη και σοφή οντότητα. Η Grace πρέπει να φύγει! Ο Tom καλεί τους γκάνγκστερς από τους οποίους την προφύλαξε εκείνο το βράδυ και έρχονται την επόμενη μέρα. H Grace τον είχε προειδοποιήσει ότι είναι πολύ επικίνδυνοι αυτοί οι άνθρωποι…
Η μαύρη λιμουζίνα φτάνει, οπλισμένοι άνδρες κατεβαίνουν, o Tom τους παραδίδει την Grace, εκείνοι σπάνε τις αλυσίδες της και της ζητούν να μπει στο αμάξι. Μόλις κάθεται χαιρετά τον πατέρα της. Η μεγάλη ανατροπή! Τόσο καιρό η Grace «κρυβόταν» από τον πατέρα της για να γλιτώσει τον βρώμικο κόσμο της μαφίας, δίπλα σε ανθρώπους καλούς και ενάρετους. Αποκαλεί τον πατέρα της αλαζόνα αλλά ο ίδιος λέει πως δεν έχει δει μεγαλύτερο αλαζόνα από την ίδια. Η Grace πήγε εκεί και ανέχτηκε πράγματα που ποτέ δεν θα έκανε η ίδια στους άλλους, η αλαζονεία της, λέει ο πατέρας της, την οδηγεί στο να συγχωρεί τους πάντες αναδεικνύοντας τον εαυτό της ηθικά ανώτερο από τους γύρω της. Η Grace βεβαίως δεν τα δέχεται όλα αυτά αλλά συνειδητοποιεί ότι οι δεκαπέντε άνθρωποι στους οποίους φέρθηκε τόσο καλά και νόμιζε για φίλους όλοι την πρόδωσαν. Βγαίνει από το αυτοκίνητο, προστάζει να βάλουν φωτιά στην πόλη, να τους σκοτώσουν όλους, μα κρατά για δικό της τον Tom…Είναι τόσο μεγάλη η απογοήτευση που της έδωσε που οπλίζει το χέρι της. Όλοι χάνονται, «Το Dogville πρέπει να χαθεί για να μην βρεθεί κάποιος άλλος περαστικός και πάθει τα ίδια» λέει η Grace. Η ιστορία όμως συνεχίζεται με την επόμενη ταινία του δημιουργού…

Η Grace δίνει στον εαυτό της, και σε μερικούς ανθρώπους την ευκαιρία να δείξουν την καλοσύνη τους. Η ιστορία όμως δείχνει ότι όσο καλός και να είναι κάποιος η κοινωνία δεν τον αφήνει να ξεδιπλώσει τις αρετές του. Η Grace υποφέρει από την άσχημη συμπεριφορά των γύρω της αλλά σκέφτεται πως είναι άνθρωποι με ελαττώματα και είναι επιεικής μαζί τους. Έδωσε τον καλύτερό της εαυτό πιστεύοντας στην καλοσύνη των ανθρώπων που βρίσκεται μέσα τους, κρυμμένη κάτω από τα ζωώδη ένστικτα. Κάποιοι παρομοίασαν την κοπέλα με τον Χριστό, ο Χριστός όμως η αλήθεια είναι ότι συγχωρούσε μέχρι το τέλος. Η Grace δεν λύγισε στο τέλος, απλά αισθάνθηκε άνθρωπος και όχι θεός και εκδικήθηκε το Dogville σώζοντας συνάμα και άλλους ανυποψίαστους περαστικούς. Η υποκρισία της μικρής κοινωνίας σε όλο της το μεγαλείο και ο Τρίερ συνθέτει ένα αριστουργηματικό παζλ ηθών και χαρακτήρων ξεγυμνώνοντας τον κινηματογράφο από κάθε περιττό στολίδι (σκηνικά, φωτισμό,μουσική). Όπως στο θέατρο του παραλόγου, μια σκηνή, κιμωλία στο πάτωμα να χωρίζει τα νοικοκυριά, και το δράμα της ανθρωπότητας, η αιώνια πάλη καλού κακού στο σανίδι!

Ο κύριος και η κυρία Smith θα ’ρθουν σπίτι

Θυμάστε τους περιβόητους “Mr & Mrs Smith” ; Πολλοί έκαναν λόγο για ένα απο τα πιο εκρηκτικά ζευγάρια που έβαλαν ποτέ φωτιά στη μεγάλη οθόνη. Η φωτιά αυτή αναζωπυρώθηκε μετά το πολυσυζητημένο διαζύγιο του Mr Smith και οδήγησε σε έναν έρωτα που ολοκληρώθηκε με ένα παιδί. Μπραντ Πιτ και Ζολι είναι μαζί εδώ και μήνες και έχουν γυρίσει πολλές τριτοκοσμικές χώρες στρέφοντας τα φώτα της δημοσιότητας σε περιοχές του κόσμου που στερούνται βασικές ανέσεις.
Όσοι γοητεύτηκαν από την κρυφή ζωή των πρωταγωνιστών της ταινίας “Mr & Mrs Smith” θα ενθουσιαστούν με την ιδέα να μπορούν να βλέπουν τους μυστικούς πράκτορες εβδομαδιαίως. Η ταινία θα περάσει στην μικρή οθόνη πρώτα (που αλλού) στην Αμερική, όπου το καθόλου συνηθισμένο ζευγάρι να συμβιώνει εν μέσω φόνων, παρακολουθήσεων, συνομωσιών και αδρεναλίνης στο κόκκινο. Οι θαυμαστές όμως του Πιτ και της Ζολί με τα λύπης τους θα ανακαλύψουν ότι οι αστέρες τους δεν θα ενσαρκώσουν το γνωστό ζευγάρι για δεύτερη φορά…

Volver (2006)

O Pedro Almodóvar γύρισε πίσω μετά την «Κακή του Εκπαίδευση». Δυο χρόνια μετά από μια ιστορία αγάπης, απώλειας, πάθους και μίσους, έρχεται μια ιστορία γένους θηλυκού.
Προτιμώ για την πλοκή να αποκαλύψω ελάχιστα…
Η Σολεδάδ και η αδερφή της Ραϊμούντα είναι δυο γυναίκες της σύγχρονης Ισπανίας που μάχονται για την επιβίωση. Στο χωρίο από όπου κατάγονται, οργιάζουν οι φήμες ότι η νεκρή μητέρα τους εμφανίζεται στο σπίτι της θείας τους. Η Ραϊμούντα και η Σολε αδυνατούν να πιστέψουν κάτι τέτοιο, κάποια όμως περιστατικά δυναμώνουν τις φήμες. Όταν η μάνα εμφανίζεται στην Σόλε, μαθαίνουμε ότι έχει επιστρέψει για να τακτοποιήσει μια εκκρεμότητα.
Από τις πιο «βατές» ταινίες του Almodóvar, το «Γύρνα Πίσω» παρακολουθείται το ίδιο ευχάριστα από Αλμοδοβαρικούς και μη. Η ιστορία κυλά πολύ φυσικά περιμένοντας τη μεγάλη αποκάλυψη.
Για μια ακόμη φορά ο Almodóvar περιθωριοποιώντας τους άντρες, μας μεταφέρει σε ένα σύμπαν όπου οι γυναίκες είναι το παν. Δίνουν καθημερινά τον δικό τους αγώνα απέναντι στις οικονομικές δυσκολίες της εποχής, στη μοναξιά, στα αδιέξοδα του γάμου, μα πάνω από όλα σκέφτονται και βοηθούν τους άλλους. Διψούν για ζωή και ας κουβαλούν παιδικά τραύματα μέσα τους. Είναι έτοιμες να κάνουν πολλές θυσίες για οικεία πρόσωπα και βρίσκουν μεγάλη δύναμη εκεί που όλα καταρρέουν. Γυναικείοι χαρακτήρες ξεχωριστοί που όμως όλοι μαζί θα μπορούσαν να είναι διαφορετικές πτυχές μιας γυναίκας. Η γυναικεία φύση και αλληλεγγύη στο μεγαλείο της, κρύβει οικογενειακά μυστικά και ένα φόνο, γυρίζει πίσω για μια συγνώμη, δείχνει μεγαλοψυχία και βλέπει τη ζωή αισιόδοξα. «Μαζί θα τα καταφέρουμε» λέει στην τελευταία σκηνή η Ιρενε στην κόρη της Ραϊμούντα.

Πώς βλέπω μια ταινία-Σπουδή στην τέχνη του κινηματογράφου

Επιτέλους κυκλοφόρησε το βιβλίο στο οποίο και η cinematia έβαλε το χεράκι της, δίνοντας τα φώτα της!
Με περιφάνεια σας παρουσιάζω ένα πολύ προσεγμένο έργο μακρόχρονης σπουδής (και διδασκαλίας) του Κωνσταντίνου Σάντα (Λευκαδίτη Πανεπιστημιακού της διασποράς) στην τέχνη του κινηματογράφου.
Περιγραφή του Πώς βλέπω μια ταινία-Σπουδή στην τέχνη του κινηματοργάφου (Responding to Film-A text-guide for students of cinema art)
Η παρούσα μελέτη απευθύνεται στους Έλληνες θεατές που θεωρούν τον κινηματογράφο αντικείμενο σοβαρής μελέτης.Αυτό ίσως θεωρηθεί υπερβολή στη σημερινή εποχή που ο κινηματογράφος είναι το προϊόν μιας βιομηχανίας που εκμεταλλεύεται με κοινό και μάλλον ασυνείδητο τρόπο σχεδόν το κάθε έργο που παρουσιάζει.Το κοινό δέχεται χωρίς καμία σχεδόν προειδοποίηση, το καθετί που μας παρουσιάζουν οι πιο πολλές παγκόσμιες βιομηχανίες κινηματογράφου.Και όμως, παράλληλα με τη μαζική παραγωγή κινηματογραφικών έργων, υπάρχουν και μάλιστα σε βαθμό μεγαλύτερο από ότι νομίζεται και τα έργα της άξιας κινηματογραφικής τέχνης.Το βιβλίο αυτό έχει στόχο να βοηθήσει το θεατή που ενδιαφέρεται ακριβώς για την τεχνική, την τέχνη και τον κοινωνικό προορισμό του κινηματογράφου, πέρα από την απλή διασκέδαση και ψυχαγωγία. Ο αναγνώστης θα ανακαλύψει έναν πλήρη οδηγό για μια πραγματική “ξενάγηση” στη μαγεία της τέχνης του κινηματογράφου. Με θεωρητικά στοιχεία και παραδείγματα ανάλυσης γνωστών και μη, ταινιών του παγκόσμιου και ελληνικού κινηματογράφου (κλασσικών & σύγχρονων), με πλούσιο ευρετήριο ονομάτων, όρων και ταινιών, εξειδικευμένη ξένη βιβλιογραφία και πρόσθετο οδηγό ελληνικής & ελληνόγλωσης βιβλιογραφίας, καθώς επίσης και βασικές ηλεκτρονικές διευθύνσεις γύρω απο το αντικείμενο, με γλώσσα έμεση, ευκρινή και εύληπτη, μας αποκαλύπτει όλες τις πτυχές δημιουργίας, διακίνησης και κριτικής ανάγνωσης της κινηματογραφικής δημιουργίας.
Συγγραφέας: Κωνσταντίνος Σάντας (καθηγητής της Συγκριτικής Λογοτεχνίας του Παν/ίου Flagler College της California)
Μετάφραση:
Απο τις "Εκδόσεις Γρηγόρη"
Σελίδες:366
Τιμή: 22,00 euros

Τάσος Μπαντής:Ο παππούς δεν θα ξαναπάει στην Πόλη

Με ξάφνιασε η είδηση του θανάτου του Τάσου Μπαντή.Μέσα στο τρέξιμο της δικής μου ζωής δεν κατάλαβα παρα σήμερα ότι ο άνθρωπος αυτός "αναχώρησε" απο τον δικό μας κόσμο.
Πέθανε μόνο 56 ετών, την Κυριακή, στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός ηττημένος απο τον καρκίνο.Η κηδεία του έγινε χθες,στο Βύρωνα.
Ο γλυκός παππούς της επιτυχημένης "Πολίτικης Κουζίνας" δεν θα ξαναπάει στην Πόλη που τόσο αγάπησε. Στα 14 του χρόνια, παιδί, άφησε την Κωνσταντινούπολη αλλά κουβαλούσε στα μάτια του τόση αγάπη γι'αυτή! Με την οικογένειά του εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Εκεί ο Τάσος τελείωσε τη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ και τη Δραματική Σχολή του Κ. Χαρατσάρη. Έπειτα έφυγε για σπουδές θεατρολογίας στο Λονδίνο. Εκεί τον γνώρησε η μητέρα μου--> ήταν συμμαθητές για 3 μήνες (σε course εκμάθησης Αγγλικής γλώσσας).
Ο Τάσος ακουλούθησε την καρδιά του και έγινε σκηνοθέτης και ηθοποιός παράλληλα. Έπαιξε στο Θέατρο Βορείου Ελλάδας και μετά "κατέβηκε" στην Αθήνα.Ήταν ο ιδρυτής και εμψυχωτής του Θεατρικού Οργανισμού Μορφές στο θέατρο ΕΜΠΡΟΣ.
Έκανε σημαντικές δουλειές στο θέατρο, είναι όμως περίεργο το πως τα φέρνει η ζωή...οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε απο τον κινηματογράφο και θα τον θυμόμαστε έτσι...Ο ίδιος είπε πως η συμμετοχή του στην ταινία έγινε εντελώς τυχαία. Ο Τάσος Μπουλμέτης τον συνάντησε για να πάρει πληροφορίες για την Πόλη και καθώς συζητούσανε του πρότεινε να υποδηθεί ο ίδιος τον "παππού". Ένα τυχαίο περιστατικό που τον πέρασε όμως στην αιωνιότητα, σε μια ταινία που θα δουν γενιές πολλές και χώρες μακρυνές.

Οι εραστές του Αρκτικού Κύκλου (Los amantes del circulo polar)

Αλήθεια η ζωή μας κάνει κύκλους; Και αν ναι πόσους κύκλους δικαιούμαστε;
O Χούλιο Μεντεμ πειραματίζεται γύρω από την περίεργη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ της Anna και του Otto. Δυο παιδιά με αμφίδρομα ονόματα των οποίων οι δρόμοι διασταυρώνονται στο σχολείο συμπτωματικά, σε ηλικία οχτώ χρονών. Οι κύκλοι της ζωής τους τέμνονται όταν ο πατέρας του Otto συγκατοικεί με τη μητέρα της Anna. Τα παιδιά ανήκουν στην ίδια οικογένεια πλέον αλλά κανείς δεν γνωρίζει την έλξη που νιώθουν ο ένας για τον άλλο. Όταν το πάθος τους εκδηλώνεται, ο Otto αφήνει το σπίτι της μητέρας του και μετακομίζει στο σπίτι του πατέρα για να περνά αμέτρητες ώρες με την Anna. Οι δυο τους θα απομακρυνθούν όμως σύντομα, όταν η μητέρα του Otto πεθάνει και ο τελευταίος θεωρήσει τον εαυτό του υπεύθυνο επειδή την εγκατέλειψε.
Ο Otto αφήνει ξαφνικά την Anna, τη γεμάτη συμπτώσεις ζωή δίπλα της, το πάθος τους. Κανείς δεν μαθαίνει νέα του για πολύ καιρό. Στους ατελείωτους κύκλους της ζωής τους μια σύμπτωση είναι αυτή που θα ξαναφέρει τον ένα στο μυαλό του άλλου. Τη μεγαλύτερη όμως σύμπτωση θα την χάσουν, και ο κύκλος του Otto δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ.
Η ταινία είναι αρκετά ποιητική. Οι εσωτερικοί μονόλογοι των ηρώων μας φέρνουν πιο κοντά στους χαρακτήρες και το ίδιο το σενάριο ακολουθεί την ιδέα του κύκλου δένοντας τη «δομή» της ταινίας με το περιεχόμενο. Η ιστορία τελειώνει όπως άρχισε, στον Αρκτικό Κύκλο, εκεί που ο ήλιος δεν «κοιμάται» απλά κάνει βόλτες…σε κύκλους…

(Έτσι έκλεισε cinemaτικά για μένα το 2006, με αυτή την ταινία -- η αλήθεια όμως είναι ότι την είχα ξαναδεί :-P )

Καλή Χρονιά :-)