Αν και χωρισμένη σε τρία μέρη η ταινία αποτελεί μια ενότητα καλύπτοντας μια τριετία. Μια τριετία από τη ζωή της οικογένειας
Σλόμπερ, μαμά, μπαμπάς και μικρή κόρη. Όλα κυλούν «ρολόι», κάθε μέρα η ίδια σειρά από γεγονότα, κινήσεις και συνήθεις επαναλαμβάνεται. Κάθε πρωί χτυπάει το ξυπνητήρι, κάθε πρωί το ίδιο πρωινό. Τίποτα όμως δεν είναι αρμονικό, η όποια αρμονία είναι απλώς φαινομενική. Η οικογένεια είναι πέρα για πέρα δυσλειτουργική. Τα μέλη της δεν δείχνουν σημάδια επαφής.Η αποξένωση των ανθρώπων σεναριακά είναι σε πρώτο πλάνο σε αυτή την ταινία. Οι αποξενωμένες σχέσεις, αλλά και τα προσωπικά αδιέξοδα κινηματογραφούνται με τρόπο αργό και απλό. Ο διάλογος χρησιμοποιείται μόνο όταν είναι πολύ απαραίτητος καθώς οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους. Αμέτρητες σκηνές δίχως πρόσωπα αλλά με επίκεντρο και κοντινά πλάνα σε σκεύη και αντικείμενα της καθημερινότητας να χρησιμοποιούνται από τους πρωταγωνιστές. Πόσο μονότονη είναι η καθημερινότητά μας, ποιος είναι ο στόχος και ο σκοπός της ύπαρξης μας, ποια η λύτρωση, φαίνεται να ρωτά ο σκηνοθέτης. Ο τίτλος της ταινίας, μαζί με μια αφίσα «Welcome to Australia» εύκολα μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως η οικογένεια μεταναστεύει ή θα μεταναστεύσει σε έναν τόπο που λούζεται από φως, και θα χαράξει μια νέα πορεία, αφήνοντας πίσω την μουντάδα μα και την κακή διάθεση στη γενέτειρά τους. Κάτι τέτοιο όμως δεν γίνεται. Το ταξίδι θα γίνει αλλά προς κάπου αλλού, και θα είναι και το τελευταίο τους.
3 σχόλια:
Τέλειο ακούγεται!
θα φροντίσω να το δω!
:-)
ναι, δες το,είναι καλή ταινία!
;-)
Από τις σκληρότερες αλλά και ωραιότερες ταινίες του Χάνεκε. Θυμίζει το Amour αλλά στην πρώτη του αυτή ταινία έχει έντονο πολιτικό μήνυμα. Συγγενικές σε τεχνική και περιεχόμενο είναι και το εξίσου σπουδαίο Βίντεο του Μπένι και οι 72 συμπτώσεις.
Δημοσίευση σχολίου