"Ποτέ δεν πρέπει να μιλάμε στους άλλους για τις ευχές που κάνουμε, γιατί τις παίρνουν οι άλλοι και συμβαίνουν αλλού και όχι σε εμάς που τις κάναμε".
λέει ο μικρός Ηλίας, σε αυτή την τρυφερή και συγκινητική ταινία της Π.Παναγιωτοπούλου. Στα δέκα του χρόνια βιώνει τον ξαφνικό χαμό του πατέρα του απο τροχαίο. Δεν λέει όμως να το πιστέψει, περιμένει καρτερικά τον γυρισμό του-όπως ο ίδιος ο μπαμπάς του είχε υποσχεθεί πριν το δυστύχημα:"Θα γυρίσω πριν την προσελίνωση". Ο πρώτος άνθρωπος όμως πατά στο φεγγάρι και ο μικρός δεν βλέπει τον πατέρα του να ξεπροβάλει...
Τελικά πόσο έτοιμοι είμαστε ακόμα και εμείς οι ενήλικες για να βιώσουμε κάτι τέτοιο...Κανείς ποτέ δεν είναι έτοιμος...Ο μικρός Ηλίας στο μόνο που διαφέρει απο έναν ενήλικα, είναι στον αφθορμητισμό του και στην παιδικότητα με την οποία δέχεται την καινούργια κατάσταση. Στην ουσία ο καθένας μας θα έκανε τα πάντα για να αντισταθεί σε ένα τέτοιο τραγικό γεγονός, ο κόσμος των μεγάλων όμως δεν άφηνει περιθώρια..
Η ταινία έλαβε:
* Βραβείο Καλύτερης Ταινίας & Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη Μυθοπλασίας
* Κρατικά Βραβεία Ποιότητας Υπουργείου Πολιτισμού 2002
* Βραβείο Fipresci & Β΄ Ανδρικού Ρόλου στο 43ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
* Βραβείο Καλύτερης Ταινίας από την Πανελλήνια 'Eνωση Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ)
4 σχόλια:
Συγκλονιστικό πραγματικά φιλμ με εύθραυστες ισορροπίες και μία ευαισθησία μακριά από τα τετριμένα, ικανή να διαταράξει όλους εμάς από έπαρση γαλουχημένους.
to "ganuma de linarus"
Κρύβονται πολλές αλήθειες πίσω απο τη φαντασία του μικρού...
'Ευχαριστώ τους γονείς μου που που μου έμαθαν τα πάντα αλλά ξεχάσαν ενα:Το πώς να αποχςρίζομαι..."
Απλα κ μονο.....
to ανωνυμος
ωραίο και αυτό...
Δημοσίευση σχολίου